Inside America's dead shopping malls | Dan Bell

Translator: Chutiwat Chotapisitkul Reviewer: Splenditt Dtt

In the last couple of years,

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

I have produced what I call "The Dead Mall Series,"

ผมได้สร้างหนังชุดที่ผมเรียกว่า "ซีรี่ส์ห้างร้าง"

32 short films and counting about dead malls.

หนังสั้นเกี่ยวกับห้างร้าง ที่ตอนนี้มี 32 ตอน

Now, for those of you who are not familiar with what a dead mall is,

สำหรับพวกคุณที่ไม่คุ้นว่า ห้างร้างคืออะไร

it's basically a shopping mall

มันก็คือห้างสรรพสินค้าทั่วไป

that has fallen into hard times.

ที่อาจประสบช่วงเวลาลำบาก

So it either has few shops and fewer shoppers,

จนร้านค้าร่อยหรอลงเรื่อยๆ และมีคนเดินห้างน้อยลงเรื่อยๆ

or it's abandoned and crumbling into ruin.

หรือไม่ก็ถูกทิ้งร้างและผุพังเป็นซาก

No sale at Penny's.

ที่ห้างไม่มีของขายแล้วนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I started producing this series

ผมเริ่มสร้างหนังชุดนี้

in early 2015

เมื่อต้นปี 2015

after going through kind of a dark period in my life

หลังจากที่ผมผ่านช่วงมรสุมชีวิตมา

where I just didn't want to create films anymore.

มันทำให้ผมไม่อยาก สร้างหนังอีกเลย

I put my camera away

ผมเก็บกล้องลงกล่อง

and I just stopped.

แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรอีก

So in 2015, I decided to make a short film about the Owings Mills Mall.

แล้วในปี 2015 ผมก็ตัดสินใจที่จะทำ หนังสั้นเกี่ยวกับห้างโอวิงส์ มิลส์

Owings Mills Mall opened in 1986.

ห้างโอวิงส์ มิลส์เปิดในปี 1986

I should know because I was there on opening day.

ผมอยู่ที่นั่นด้วยใน วันเปิดห้าง

I was there with my family,

กับครอบครัวของผม

along with every other family in Baltimore,

กับทุกครอบครัวในบัลติมอร์

and you had to drive around

คุณต้องขับรถวนรอบๆ

for 45 minutes

ร่วม 45 นาที

just to find a parking spot.

เพื่อจะหาที่จอดรถ

So if you can imagine,

ถ้าคุณลองคิดตาม

that's not happening at the malls today.

มันไม่เป็นแบบนี้กับห้างในปัจจุบัน

My first mall job that I had as a teenager

ตอนวัยรุ่น ผมทำงานในห้างครั้งแรก

was at a sporting goods store called Herman's World of Sports.

ที่ร้านอุปกรณ์กีฬา ชื่อว่า เฮอร์แมนส์ เวิลด์ ออฟ สปอร์ตส์

Maybe you remember.

คุณอาจจะจำได้

(Singing) Herman's World of Sports.

(ร้องเพลง) เฮอร์แมนส์ เวิลด์ ออฟ สปอร์ตส์

You guys remember that?

พวกคุณจำได้ใช่มั้ยครับ?

(Laughter)

Yeah, so I worked in a lady's shoe store.

(เสียงหัวเราะ)

แล้วผมก็เคยทำงานในร้านขายรองเท้าสตรี

I worked in a leather goods store,

ผมเคยทำงานในร้านขายเครื่องหนัง

and I also worked in a video store,

แล้วก็เคยอยู่ร้านขายวิดีโอด้วยครับ

and not being one who was very fond of the retail arts --

ผมไม่ใช่คนที่ชอบ ค้าขายมากนัก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I got fired from every single job.

ก็เลยถูกไล่ออกหมดทุกงานเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

In between these low-paying retail jobs,

ในระหว่างที่ผมทำงาน ขายของรายได้น้อยพวกนั้นอยู่

I did what any normal teenager did

ผมก็ทำเหมือนที่วัยรุ่นคนอื่นทำกัน

in the 1990s.

ในช่วงปี 1990

I shoplifted.

ผมขโมยของ

I'm just kidding.

ล้อเล่นครับ

I hung out with my friends at the mall.

ผมแค่ไปเดินเล่นกับเพื่อนๆที่ห้าง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Everyone's like, "Oh my God, what kind of talk is this?"

พวกคุณคงคิดว่า "โอ้พระเจ้า นี่มันเป็น TED Talk แบบไหนกัน"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Hanging out at the mall could be fun, but it could be really lame, too,

การเดินเล่นที่ห้างเป็นเรื่องที่สนุกได้ แต่มันก็งี่เง่าเหมือนกัน

like sharing a cigarette with a 40-year-old unemployed mall rat

อย่างการที่ต้องแบ่งบุหรี่กับ คนว่างงานอายุ 40

who has put on black lipstick for the night

คนที่ต้องทาลิปสติกสีดำ เพื่อทำงานตอนกลางคืน

while you're on your break from your crappy minimum wage job.

ระหว่างที่กำลังพัก จากงานแย่ ๆ รายได้น้อยของคุณ

As I stand here today,

ในขณะที่ผมพูดอยู่นี่

Owings Mills has been gutted

ห้างโอวิงส์ มิลส์ ก็เหลือแต่โครง

and it's ready for the wrecking ball.

พร้อมที่จะถูกทุบทิ้ง

The last time I was there, it was in the evening,

ครั้งสุดท้ายที่ผมไปที่นั่น เป็นตอนเย็น

and it was about three days before they closed the mall for good.

ประมาณ 3 วันก่อนที่ ห้างจะปิดถาวร

And you kind of felt --

และเหมือนคุณจะรู้ --

they never announced the mall was closing,

พวกเขาไม่เคยประกาศว่าจะปิดกิจการ

but you had this sort of feeling, this ominous feeling,

แต่คุณก็มีความรู้สึกนี้ รู้สึกสังหรณ์ใจ

that something big was going to happen,

ว่าอะไรบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น

like it was the end of the road.

เหมือนกับเรามาถึงจุดสิ้นสุด

It was a very creepy walk through the mall.

มันเป็นการเดินห้างที่น่าขนลุกจริง ๆ ครับ

Let me show you.

เดี๋ยวผมเปิดให้คุณดู

(Music)

(เสียงดนตรี)

So when I started producing "The Dead Mall Series,"

ตอนที่ผมเริ่มทำ"ซีรี่ส์ห้างร้าง"

I put the videos up onto YouTube,

ผมอัพวิดีโอลง YouTube

and while I thought they were interesting,

ตัวผมเองคิดว่ามันน่าสนใจ

frankly I didn't think others would share the enthusiasm

แต่ผมไม่คิดเลยว่าคนอื่นๆ จะสนใจเหมือนผม

for such a drab and depressing topic.

ในเรื่องที่จืดชืดและน่าหดหู่อย่างนี้

But apparently I was wrong,

แต่เห็นได้ชัดว่าผมคิดผิด

because a lot of people started to comment.

เพราะคนมากมายเริ่ม เข้ามาแสดงความเห็น

And at first the comments were like --

ความเห็นช่วงแรกก็ประมาณว่า --

basically like, "Oh my God, that's the mall from my childhood.

"โอ้พระเจ้า นั่นมันห้าง ที่ฉันเคยไปสมัยเด็กนี่

What happened?"

เกิดอะไรขึ้น?"

And then I would get comments from people who were like,

แล้วก็มีความเห็นจาก คนอื่นๆอีกว่า

"There's a dead mall in my town. You should come and film it."

"ในเมืองฉันก็มีห้างร้าง คุณน่าจะมาถ่ายมันนะ"

So I started to travel around the mid-Atlantic region

ผมก็เลยเริ่มเดินทางไป ทั่วพื้นที่โซนมิดแอตแลนติก

filming these dead malls.

เพื่อถ่ายห้างร้างพวกนั้น

Some were open.

บางที่ก็ยังเปิดอยู่

Some were abandoned.

บางที่ก็ถูกทิ้งร้าง

It was kind of always hard to get into the ones that were abandoned,

มันเป็นเรื่องยากเสมอ ที่จะเข้าไปในห้างที่ถูกทิ้งร้าง

but I somehow always found a way in.

แต่ผมก็หาวิธีเข้าไปได้ตลอดเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The malls that are still open,

พวกห้างที่ยังเปิดอยู่

they always do this weird thing -- like the dead malls.

พวกเขามักจะทำเรื่องแปลกๆ เหมือนพวกห้างร้าง

They'll have three stores left,

พวกเขามีร้านเหลือแค่ 3 ร้าน

but they try to spruce it up

แต่พวกเขาก็พยายามจะตกแต่งมัน

to make it appear like things are on the up-and-up.

ให้เหมือนกับว่า ทุกอย่างกำลังไปได้สวย

For example,

อย่างเช่น

you'll have an empty store

พวกร้านค้าที่ว่างเปล่า

and they bring the gate down.

พวกเขาจะปิดประตูร้านไว้

So at Owings Mills, for example, they put this tarp over the gate.

ที่โอวิงส์ มิลส์ พวกเขาก็จะ เอาป้ายผ้าใบไปปิดทับไว้

Right?

ใช่มั้ยครับ?

And it's got a stock photo

แล้วบนป้ายจะมีภาพถ่าย

of a woman who is so happy

ของผู้หญิงที่แสนมีความสุข

and she's holding a blouse,

เธอกำลังถือกระโปรงอยู่

and she's like --

แล้วทำท่าอย่างนี้--

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And then there's a guy standing next to her, with, like,

แล้วก็มีรูปผู้ชายอีกคน ยืนอยู่ข้างๆเธอ

an espresso cup, and he's like --

เขาถือแก้วกาแฟไว้ แล้วก็ทำท่า--

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And it says, "What brings you today?"

แล้วบนป้ายก็มีข้อความ "อะไรพาคุณมานี่ล่ะเนี่ย?"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I wanted to be scared and depressed.

ก็ผมอยากจะหวาดกลัวและหดหู่น่ะสิ

Thank you.

ขอบคุณนะ

So the comments just kept pouring in

แล้วความเห็นก็พรั่งพรู

on the videos,

มายังวิดีโอของผม

from all over the country, and then all over the world.

จากทั่วประเทศ ทั่วโลก

And I started to think, this could really be something,

ผมเริ่มคิดว่า นี่อาจจะเป็นเรื่องสำคัญขึ้นมาจริงๆ

but I had to get creative, because I'm like,

ผมต้องมีความคิดดีๆ เพราะผมคิดว่า

how long are people going to sit and watch me waddling through an empty mall?

คนดูจะทนดูผมเดินผ่านห้างว่างๆ ไปได้อีกนานแค่ไหนกัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So the original episodes I filmed with an iPhone.

ซีรี่ส์ตอนแรกๆที่ผมทำ ผมถ่ายด้วยไอโฟนนี่ล่ะ

So I'd walk through the mall with an iPhone, and, you know.

ผมก็เดินไปทั่วห้าง พร้อมกับถือไอโฟนในมือ

Like that.

แบบนี้เลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And security -- because malls, they don't like photography --

และว่าเพราะตามห้าง พวกเขาไม่ค่อยชอบให้ถ่ายรูป

so the security would come up and be like, "Put that away," and I'm like, "OK."

รปภ. จึงมาและบอกให้ผมเก็บมือถือ ซึ่งผมก็ตกลง

So I had to get creative and sneaky,

ดังนั้น ผมต้องสร้างสรรค์ และคอยหลบหลีก

so I started using a hidden camera and different techniques

ผมเริ่มใช้กล้องแอบถ่ายและ เทคนิคอื่นๆ

to get the footage that I needed,

เพื่อให้ได้ภาพที่ผมต้องการ

and basically what I wanted to do

และสิ่งที่ผมต้องการจะทำ

was make the video

ก็คือการทำวิดีโอ

like it was a first-person experience,

ให้เหมือนกับเป็นมุมมองบุคคลที่ 1

like you are sitting --

เพียงแค่คุณนั่งลง --

put your headphones on watching the screen --

หยิบหูฟังมาใส่ และมองหน้าจอ --

it's like, you're there in the video,

จะเหมือนกับคุณเข้าไปอยู่ในวิดีโอเองเลย

like a video game, basically.

เหมือนกับเป็นวิดีโอเกม

I also started to use music,

ผมเริ่มใส่ดนตรีด้วย

collaborating with artists who create music called vaporwave.

โดยร่วมงานกับศิลปินที่ทำดนตรี แนว vaporwave

And vaporwave is a music genre

vaporwave เป็นแนวดนตรี

that emerged in the early 2010s among internet communities.

ที่ปรากฏตัวช่วงปี 2010 ในสังคมออนไลน์

Here's an example.

ตัวอย่างจะเป็นแบบนี้ครับ

(Music)

(เสียงดนตรี)

That's by an artist named Disconscious

เพลงนี้แต่งโดยศิลปินชื่อ Disconscious

from an album he did called "Hologram Plaza."

จากอัลบั้มของเขาที่ชื่อว่า "โฮโลแกรม พลาซ่า"

So if you look that up, you can hear more of those tunes.

ถ้าคุณลองเสิร์ชดู คุณจะเจอดนตรีแนวนี้อีกเยอะเลย

Vaporwave is more than an art form. It's like a movement.

Vaporwave เป็นมากกว่าศิลปะ มันเหมือนกับการเดินขบวน

It's nihilistic, it's angsty,

สื่อว่าทุกสิ่งไม่มีความหมาย สื่อถึงความหวาดระแวง

but it's somehow comforting.

แต่ก็ปลอบประโลมด้วย

The whole aesthetic is a way of dealing with things you can't do anything about,

วิธียอมรับในสิ่งที่คุณไม่อาจแก้ไขได้ คือความสุนทรีย์ของมัน

like no jobs, or sitting in your parents' basement eating ramen noodles.

เช่น ไม่มีงานทำ แล้วหมกตัวนั่งกินบะหมี่ อยู่ในห้องใต้ดินที่บ้าน

Vaporwave came out of this generation's desire to express their hopelessness,

Vaporwave ก็มาจากความปรารถนา ที่จะแสดงออกถึงความสิ้นหวังของคนยุคนี้

the same way that the pre-internet generation did

ในวิธีแบบเดียวกับที่ คนในยุคก่อนมีอินเตอร์เน็ตทำกัน

sitting around in the food court.

คือ นั่งเรื่อยเปื่อยในศูนย์อาหาร

One of my favorite malls

หนึ่งในห้างที่ผมชอบที่สุด

I've been to

ที่ผมเคยไป

is in Corpus Christi, and it's called the Sunrise Mall.

อยู่ใน คอร์ปัส คริสตี้ ชื่อว่า "ซันไรส์ มอลล์"

When I was a kid,

ตอนผมยังเด็ก

my favorite thing to do was watch movies,

สิ่งที่ผมชอบทำก็คือดูหนัง

and I used to watch movies over and over and over again.

ผมเคยดูหนังซ้ำไปซ้ำมาหลาย ๆ รอบ

And one of my favorite films was "The Legend of Billie Jean."

หนังเรื่องโปรดเรื่องหนึ่งของผมก็คือ "The legend of Billie Jean"

Now, for those of you who have seen "The Legend of Billie Jean,"

ถ้าคุณเคยดู "The legend of Billie Jean"

you'll know that it's a great film.

คุณจะบอกได้เลยว่ามันยอดเยี่ยม

I love it.

ผมรักมัน

And Helen Slater and Christian Slater --

เฮเลน สเลเตอร์ กับคริสเตียน สเลเตอร์

and if you didn't know, they are not related.

เผื่อคุณไม่รู้ พวกเขาไม่ได้เป็นญาติกันนะ

Many people thought that they were brother and sister. They're not.

หลายคนคิดว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน แต่จริงๆไม่ใช่ เข้าเรื่องกันดีกว่า

But anyway, Sunrise Mall was used in the film as a filming location.

ห้าง "ซันไรส์ มอลล์" นี่ล่ะที่ ถูกใช้เป็นโลเคชั่นในการถ่ายทำ

The mall is exactly the same as it was in 1984.

มันยังเหมือนเดิมเป๊ะ กับเมื่อปี 1984

We're talking 32 years later. Let me show you.

เรากำลังพูดถึงเวลา 32 ปีนะครับ เดี๋ยวผมให้คุณดู

(Video) Dan Bell: And here's Billie Jean running across the fountain,

(เสียงในวิดีโอ) และนี่คือฉากที่ บิลลี่จีน วิ่งตัดน้ำพุ

being chased by Hubie Pyatt's friends.

เธอถูกไล่ล่าโดยเพื่อนๆของฮิวบี้ ไพแอตต์

And she jumps over here.

แล้วเธอก็กระโดดตรงนี้

And you can see the shot right here is what it looks like today.

คุณจะเห็นได้เลยว่าฉากนี้ ทุกวันนี้ก็ยังเหมือนเดิม

It's pretty incredible.

มันอัศจรรย์มาก ๆ

I mean, honestly, it's exactly the same.

จริงๆนะ คือ มันเหมือนเดิมเป๊ะ ๆ เลย

And there they are falling in the fountain,

ตรงนั้น ที่พวกเขาตกลงไปในน้ำพุ

and she runs up the stairs.

และเธอก็วิ่งขึ้นบันไดไป

This is a nice shot of the whole thing here.

ช็อตนี้คุณจะได้เห็น ภาพรวมทั้งหมด

Dan Bell: I love that so much.

ผมรักมันจริงๆเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I always think in my head, if I owned a dead mall --

ผมคิดอยู่ตลอดว่า ถ้าผมได้เป็นเจ้าของห้างร้างนะ

why don't they embrace their vintage look?

ทำไมไม่เอาสไตล์ย้อนยุคของมันมาใช้ล่ะ

Put in a bar,

เปิดบาร์สักร้าน

like, put vegan food in the food court

เหมือนกับเปิดร้านมังสวิรัติในศูนย์อาหาร

and invite millennials and hipsters

แล้วเชิญพวกคนรุ่นใหม่กับพวกฮิปสเตอร์

to come and drink and eat,

มาเที่ยว มาดื่ม มากินอาหารกัน

and I guarantee you within three weeks

ผมรับประกันเลยว่าภายใน 3 อาทิตย์

H&M and Levi's will be banging on the door trying to get space.

H&M กับ Levi's จะมาเคาะประตู ขอเช่าที่แน่นอน

I don't know why they don't do this,

ผมไม่รู้ว่าทำไมไม่มีใครทำกัน

but apparently,

แต่เห็นได้ว่า

it's only in my mind, it goes all day.

มันอยู่ในใจผม วนไปเวียนมา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Anyway, in closing --

ผมขอพูดปิดท้าย --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

When they first asked me to do this talk,

ตอนแรกที่พวกเขาเชิญผมมาพูด

I said,

ผมบอกว่า

"Do you have the right person?"

"เชิญถูกคนรึเปล่าครับ?"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

These talks are supposed to be kind of inspiring and --

การพูดพวกนี้ควรจะ ให้แรงบันดาลใจ และ --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I remembered something, though.

ผมจำบางอย่างได้

I put my camera down three or four years ago,

ผมเลิกจับกล้องไป เมื่อ 3-4 ปีก่อน

and it took going to these malls

แล้วการไปห้างพวกนี้

for me to be inspired again.

ก็ทำให้ผมมีแรงบันดาลใจอีกครั้ง

And to see my audience

การที่ได้เห็นผู้ชม

and people from all over the world writing me and saying,

และผู้คนจากทั่วโลก เขียนถึงผมและบอกว่า

"God, I love your videos,"

"พระเจ้า ฉันรักวิดีโอของคุณจัง"

is incredible.

มันช่างอัศจรรย์

I don't know how to even explain it,

ผมไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไง

as an artist,

ในฐานะศิลปินคนหนึ่ง

how fulfilling that is.

ว่ามันเติมเต็มผมขนาดไหน

If you would have told me a year ago

ถ้าคุณบอกผมเมื่อปีที่แล้ว

that I would be standing on this stage

ว่าผมจะได้มาขึ้นเวทีนี้

talking to all of you wonderful people,

มาพูดให้คนที่แสนวิเศษอย่างพวกคุณฟัง

I would have never believed it.

ผมคงจะไม่เชื่อแน่นอน

I am humbled

ผมรู้สึกเป็นเกียรติ

and so appreciative.

และยินดีมากครับ

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)