Can we solve global warming? Lessons from how we protected the ozone layer | Sean Davis

Translator: Tanicha Suavansri Reviewer: Jimmy Tangjaitrong

ผมเป็นนักวิทยาศาสตร์ภูมิอากาศ

และถ้าห้องนี้เป็นตัวแทน ของประเทศที่เราอยู่

So, I'm a climate scientist,

แปลว่าพวกคุณประมาณ 60 เปอร์เซ็นต์ อาจจะตั้งแต่ตรงนั้นไป

and if this room is representative of the country we live in,

ไม่เชื่อข้อมูลที่ผมมีเกี่ยวกับ สาเหตุของภาวะโลกรวน

that means about 60 percent of you, so maybe from about there over,

เอาละ ผมสัญญาว่า คืนนี้จะพูดความจริง

แต่แค่ขอล้อเล่นกับประชากรกลุ่มนั้น

don't strongly trust me for information on the causes of climate change.

ผมขอเริ่มทอล์กนี้ด้วยข้อความเท็จ

[ความตกลงปารีส เกิดขึ้นจากการยอมรับ

Now, I promise to tell the truth tonight,

ว่าภาวะโลกรวน เป็นปัญหาระดับโลก...]

but just to humor that demographic,

ถ้อยแถลงนี้ไม่ได้กล่าว โดยประธานาธิบดีโอบามา

I've started this talk with a falsehood.

แต่กล่าวโดยประธานาธิบดีเรแกน

[The Paris Climate Accord is a product of the recognition

และไม่เกี่ยวกับภาวะโลกรวน และความตกลงปารีสเลย

that climate change is a global problem ...]

จริง ๆ แล้วเกี่ยวกับพิธีสารมอนทรีออล

This statement was not made by President Obama.

และการลดลงของโอโซน ในชั้นบรรยากาศสตราโตสเฟียร์

It was made by President Reagan,

and it wasn't about climate change and the Paris Climate Accord.

โอเค ผมมั่นใจว่าพวกคุณหลายคน ไม่คุ้นเคยกับปัญหาสิ่งแวดล้อมนี้

It was actually about the Montreal Protocol

and stratospheric ozone depletion.

แต่คุณควรจะรู้

เพราะเป็นเรื่องราวความสำเร็จทางสิ่งแวดล้อม ที่หาได้ยากมาก

Now, I'm sure that many of you aren't familiar with this environmental problem,

และควรกลับไปทบทวนกันอีกครั้ง

เพราะบางที เราก็ต้องพิจารณา โลกที่เราหลีกเลี่ยงมาได้

but you should be,

because it's a rare environmental success story.

เพื่อหาแนวทางให้กับทางเลือก ที่เราต้องเลือกในวันนี้

And it's worth revisiting,

because sometimes, we need to examine the world we've avoided

เรามาย้อนกลับไปช่วงทศวรรษปี 1970 กัน

ตอนที่ตัดสินใจเลือกตัวเลือกที่น่าสงสัย

in order to find guidance for the choices we make today.

อย่างแรกเลย เฮ้อ ทรงผม (เสียงหัวเราะ)

So let's go back to the 1970s,

สอง พูดตรง ๆ เลยก็คือ สเปรย์แต่งผมจำนวนมหาศาล

when some questionable choices were made:

first of all -- hoo -- hairstyles. (Laughs)

และสาม สารซีเอฟซี คลอโรฟลูออโรคาร์บอนส์

Second of all, objectively terrible quantities of hairspray,

สารเคมีที่มนุษย์สร้างขึ้น เป็นสารขับดันในกระป๋องสเปรย์

and third, CFCs, chlorofluorocarbons,

แล้วเห็นไหมครับว่า ซีเอฟซีพวกนี้เป็นตัวปัญหา

man-made chemicals that were used as propellant in aerosol spray cans.

เพราะมันไปทำลายโอโซนในชั้นบรรยากาศ

ผมมั่นใจว่าพวกคุณส่วนใหญ่ เคยได้ยินเรื่องชั้นโอโซน

And see, it turns out these CFCs were a problem

แล้วมันสำคัญยังไงล่ะ

ก็ง่าย ๆ เลย ชั้นโอโซนคือครีมกันแดดของโลก

because they were destroying the ozone layer.

Now I'm sure most of you have heard of the ozone layer,

และมันเปราะบางมาก

but why does it matter?

ถ้าคุณเอาโอโซนทั้งหมด

Well, quite simply, the ozone layer is earth's sunscreen,

ซึ่งส่วนมากอยู่เหนือหัวเรา ขึ้นไปประมาณ 10 ถึง 20 ไมล์

เอามาบีบอัดลงบนพื้นผิวของโลก

and it's really fragile.

If you could take all of the ozone,

มันจะเป็นกลายเป็นเปลือกบาง ๆ หนาพอ ๆ กับเหรียญเพนนีสองเหรียญเท่านั้น

which is mostly about 10 to 20 miles up above our heads,

ประมาณเศษหนึ่งส่วนแปดนิ้ว

and compress it down to the surface of the earth,

แต่เจ้าเปลือกบาง ๆ นี้ ก็ทำงานหนักได้อย่างน่าอัศจรรย์

it would form a thin shell only about two pennies thick,

มันกรองรังสียูวีอันตราย ออกไปได้มากกว่า 90 เปอร์เซ็นต์

about an eighth of an inch.

And that thin shell does an amazing amount of work, though.

รังสีที่มาจากดวงอาทิตย์

และแม้ว่าผมจะมั่นใจว่า พวกคุณหลายคนชอบผิวสีแทน

It filters out more than 90 percent of the harmful UV radiation

ที่ได้มาจาก 10 เปอร์เซ็นต์ที่เหลืออยู่ แต่มันก็สร้างปัญหาอีกมากมาย

coming from the sun.

And while I'm sure many of you enjoy that suntan that you get

โรคต้อกระจก

พืชผลเสียหาย

ทำลายระบบภูมิคุ้มกัน

from the remaining 10 percent, it causes a lot of problems:

และโรคมะเร็งผิวหนังด้วย

cataracts,

ไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลย

ที่พูดว่าภัยคุกคามต่อชั้นโอโซน ก็คือภัยคุกคามต่อความปลอดภัยของมนุษย์ด้วย

damage to crops,

damage to immune systems

and also skin cancer.

และที่จริงแล้ว ก็น่าขันนะ ที่ความปลอดภัยของมนุษย์นี่แหละ

It's not an exaggeration

ที่เป็นแรงจูงใจตั้งแต่แรก ให้คิดค้นสารซีเอฟซีขึ้นมา

to say that a threat to the ozone layer is a threat to human safety.

คุณลองดูสิ ในยุคแรก ๆ ของการทำความเย็น

And actually, ironically, it was human safety

ตู้เย็นใช้สารเคมีที่เป็นพิษและไวไฟ

that motivated the invention of CFCs in the first place.

อย่างแก๊สโพรเพนและแอมโมเนีย

You see, in the early days of refrigeration,

ด้วยเจตนาดี อุตสาหกรรมทำความเย็น

refrigerators used toxic and flammable chemicals

ต้องการตัวเลือกที่ปลอดภัย

และค้นพบตัวเลือกนั้นในปี 1928

like propane and ammonia.

เมื่อมีนักวิทยาศาสตร์ชื่อ โทมัส มิดจ์ลีย์

For good reason, the refrigeration industry

ได้สังเคราะห์สารซีเอฟซี ที่ใช้ในทางการค้าได้เป็นครั้งแรก

wanted a safe alternative,

and they found that in 1928,

จริง ๆ แล้ว มีโชว์โด่งดังที่ มิดจ์ลีย์สูดสารซีเอฟซี แล้วเป่าไปที่เทียน

when a scientist named Thomas Midgley

synthesized the first commercially viable CFCs.

เพื่อสาธิตในงานประชุมทางวิทยาศาสตร์

And in fact, Midgley famously inhaled CFCs and blew out a candle

ว่าสารซีเอฟซีนั้นปลอดภัยและไม่ไวไฟ

ในฐานะนักวิทยาศาสตร์ ผมบอกได้เลยว่าในยุคนี้ไม่มีทาง

ที่คุณจะหนีรอดจาก โชว์ประหลาด ๆ แบบนั้นได้

to demonstrate, at a scientific conference,

that they were safe and nonflammable.

คือว่ามัน ว้าว

แต่ก็นั่นแหละ ในตอนนั้น

And in fact, as a scientist, I can tell you there is no way

สารซีเอฟซีเป็นการคิดค้นที่น่าทึ่งจริง ๆ

you could get away with that kind of antic today.

I mean, wow.

ทำให้เกิดสิ่งที่เรารู้จักในปัจจุบัน ว่าเป็นการทำความเย็นยุคใหม่

But really, at the time,

เครื่องปรับอากาศ และอื่น ๆ อีกมากมาย

CFCs were a really remarkable invention.

จนกระทั่งกว่า 40 ปีต่อมา ในช่วงทศวรรษปี 1970

They allowed what we now know as modern-day refrigeration

ที่นักวิทยาศาสตร์ตระหนักว่าสารซีเอฟซี สามารถแตกตัวลอยสูงขึ้นไปยังชั้นบรรยากาศ

and air-conditioning and other things.

So it wasn't actually until over 40 years later, in the 1970s,

และทำลายชั้นโอโซน

และการค้นพบนี้ เกิดเป็นประเด็นมากมายที่ประชาชนสนใจมาก

when scientists realized that CFCs would break down high in the atmosphere

ในที่สุดก็เกิดการห้ามใช้สารซีเอฟซี ในกระป๋องสเปรย์

and damage the ozone layer.

ในอเมริกาและประเทศอื่น ๆ อีกไม่กี่ประเทศในปี 1978

And this finding really set off a lot of public concern.

It led, ultimately, to the banning of CFC usage in aerosol spray cans

ทีนี้ เรื่องมันไม่ได้จบแค่นั้น

เพราะมีการใช้สารซีเอฟซี ในสิ่งอื่น ๆ ที่มากกว่าแค่กระป๋องสเปรย์

in the US and a few other countries in 1978.

ในปี 1985 นักวิทยาศาสตร์ค้นพบ รูที่ชั้นโอโซนแอนตาร์กติก

Now, the story doesn't end there,

because CFCs were used in much more than just spray cans.

เป็นการค้นพบที่น่าตกใจมาก

In 1985, scientists discovered the Antarctic ozone hole,

ที่นักวิทยาศาสตร์ไม่เคยคาดคิดมาก่อน

ก่อนเจอรูที่ชั้นโอโซนแอนตาร์กติก

and this was a truly alarming discovery.

นักวิทยาศาสตร์คาดว่าโอโซนอาจลดลง 5 หรือ 10 เปอร์เซ็นต์

Scientists did not expect this at all.

ในระยะเวลาหนึ่งศตวรรษ

แต่สิ่งที่พวกเขาพบ ในช่วงเวลาน้อยกว่าหนึ่งทศวรรษ

Before the Antarctic ozone hole,

scientists expected maybe a five or 10 percent reduction

ก็คือโอโซนกว่าหนึ่งในสามหายไปเฉย ๆ

in ozone over a century.

But what they found over the course of less than a decade

ครอบคลุมพื้นที่มากกว่า ขนาดของประเทศอเมริกา

was that more than a third of the ozone had simply vanished,

ถึงแม้ตอนนี้เรารู้แล้วว่า ซีเอฟซีเป็นต้นเหตุของรูในโอโซน

over an area larger than the size of the US.

แต่ตอนนั้นยังสรุปข้อเท็จจริง ทางวิทยาศาสตร์ไม่ได้

แต่ถึงแม้จะยังไม่แน่ใจนัก

And although we now know that CFCs are the root cause of this ozone hole,

วิกฤตินี้ก็ช่วยกระตุ้นให้ทั่วโลก ลงมือทำอะไรบางอย่าง

at the time, the science was far from settled.

ข้อความที่ผมยกขึ้นมาตอนเริ่มทอล์ก

Yet despite this uncertainty,

เกี่ยวกับพิธีสารมอนทรีออล โดยประธานาธิบดีเรแกน

the crisis helped spur nations to act.

เป็นถ้อยแถลงในข้อสัญญา ตอนลงนามในพิธีสารมอนทรีออล

So that quote that I started this talk with,

หลังได้รับสัตยาบันอย่างเป็นเอกฉันท์ จากวุฒิสภาสหรัฐอเมริกา

about the Montreal Protocol, from President Reagan --

เป็นเรื่องที่ควรจะต้องเฉลิมฉลอง

that was his signing statement when he signed the Montreal Protocol

ที่จริงแล้วเมื่อวานเป็นวันครบรอบ 30 ปี ของพิธีสารมอนทรีออล

after its unanimous ratification by the US Senate.

(เสียงปรบมือ)

And this is something that's truly worth celebrating.

In fact, yesterday was the 30th anniversary of the Montreal Protocol.

เป็นเพราะพิธีสารนี้

(Applause)

สารทำลายโอโซนในชั้นบรรยากาศ ก็ลดลงเรื่อย ๆ

และเราก็เริ่มเห็นสัญญาณแรก ของการเยียวยาในชั้นโอโซน

Because of the protocol,

ozone-depleting substances are now declining in our atmosphere,

และมากไปกว่านั้น การที่สารทำลายโอโซนหลายตัว

and we're starting to see the first signs of healing in the ozone layer.

เป็นก๊าซเรือนกระจกที่มีพลังรุนแรงมาก

พิธีสารมอนทรีออล จึงช่วยถ่วงเวลาภาวะโลกร้อน

And furthermore, because many of those ozone-depleting substances

ให้ช้าลงไปกว่าหนึ่งทศวรรษ

มันเยี่ยมยอดมากจริง ๆ

are also very potent greenhouse gases,

แต่ผมคิดว่าเราควรจะตั้งคำถาม

the Montreal Protocol has actually delayed global warming

by more than a decade.

ในขณะที่เรากำลังเผชิญกับ วิกฤติทางสิ่งแวดล้อม ภาวะโลกร้อน

That's just wonderful.

But I think it's worth asking the question,

เราเรียนรู้อะไรบ้างจากมอนทรีออล

มีบ้างไหม ผมว่ามี

as we face our current environmental crisis, global warming,

อย่างแรก เราลงมือทำได้เลย โดยไม่ต้องรอให้แน่ใจเต็มร้อย

what lessons can we learn from Montreal?

Are there any? I think there are.

ตอนลงนามที่มอนทรีออล

เรายังไม่แน่ใจถึงอันตรายของสารซีเอฟซี

First, we don't need absolute certainty to act.

เท่าในตอนนี้ที่เรามั่นใจแล้วว่า การปล่อยก๊าซเรือนกระจกอันตรายแค่ไหน

When Montreal was signed,

we were less certain then of the risks from CFCs

คนที่คัดค้านการต่อสู้เรื่องสภาพภูมิอากาศ มักจะใช้กลวิธี

than we are now of the risks from greenhouse gas emissions.

เมินเฉยต่ออันตราย และมุ่งสนใจไปที่ความไม่แน่นอน

A common tactic that people who oppose climate action use

แล้วความไม่แน่นอนมันทำไมเหรอ

เราตัดสินใจท่ามกลางความไม่แน่นอนอยู่เสมอ

is to completely ignore risk and focus only on uncertainty.

ตลอดเวลาเลยจริง ๆ

But so what about uncertainty?

รู้ไหม ผมพนันได้เลยว่า พวกคุณที่ขับรถมาคืนนี้

We make decisions in the face of uncertainty all the time,

คุณน่าจะคาดเข็มขัดนิรภัย

literally all the time.

ถามตัวเองหน่อย

You know, I'll bet those of you who drove here tonight,

คุณคาดเข็มขัดเพราะมีคนบอกคุณ

อย่างมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์

you probably wore your seat belt.

ว่าคุณจะรถชนระหว่างทาง อย่างงั้นหรือ

And so ask yourself,

น่าจะไม่นะ

did you wear your seat belt because someone told you

และนั่นคือบทเรียนแรก

with a hundred percent [certainty]

การบริหารความเสี่ยงและการตัดสินใจ มีความไม่แน่นอนอยู่เสมอ

that you would get in a car crash on the way here?

การละเลยอันตรายและสนใจเพียงความไม่แน่นอน คือการเบี่ยงเบนความสนใจ

Probably not.

So that's the first lesson.

Risk management and decision making always have uncertainty.

หรือพูดอีกอย่างคือ การไม่ลงมือทำก็คือการกระทำนั่นเอง

Ignoring risk and focusing only on uncertainty is a distraction.

อย่างที่สอง สภาพแวดล้อมจะดีได้ ต้องอาศัยความร่วมมือจากทุกคนในชุมชน

In other words, inaction is an action.

พิธีสารมอนทรีออลไม่ได้เกิดจาก ภาคอุตสาหกรรมและภาครัฐ

Second, it takes a village to raise a healthy environment.

หรือกลุ่มผู้สนับสนุนด้านสิ่งแวดล้อม และนักวิทยาศาสตร์

The Montreal Protocol wasn't just put together by industry and governments

แต่เกิดจากทุกคนที่กล่าวมา

พวกเขามีส่วนร่วมในการประชุม

or environmental advocacy groups and scientists.

และมีบทบาทที่สำคัญในการหาทางแก้ปัญหา

และผมคิดว่าในมุมนี้

It was put together by all of them.

เรากำลังเห็นสัญญาณด้านบวกแล้วในวันนี้

They all had a seat at the table,

เราไม่เพียงเห็นกลุ่มสิ่งแวดล้อม เกี่ยวกับภาวะโลกรวน

and they all played an important role in the solution.

แต่ยังมีกลุ่มพลเมืองและกลุ่มศาสนา

And I think in this regard,

we're actually seeing some encouraging signs today.

กองทัพและภาคธุรกิจ

We see not just environmental groups concerned about climate change

เพราะฉะนั้นไม่ว่าคุณจะอยู่ตรงไหนในกลุ่มนี้

but also civic and religious groups,

เราต้องการความร่วมมือจากคุณ

เพราะถ้าเราจะแก้ปัญหาโลกร้อน

the military and businesses.

จะต้องมีการลงมือทำจากทุกระดับ

So wherever you find yourself on that spectrum,

ตั้งแต่ปัจเจกชน ไปจนถึงระดับนานาชาติ

we need you at the table,

และทุกอย่างที่อยู่ระหว่างนั้น

because if we're going to solve global warming,

it's going to take actions at all levels,

บทเรียนที่สาม

from the individual to the international

อย่าให้ความสมบูรณ์แบบเป็นศัตรูของความดี

and everything in between.

มอนทรีออลเป็นเสมือนแป้นเบรก หยุดการลดลงของโอโซน

Third lesson:

don't let the perfect be the enemy of the good.

ตอนเริ่มต้น ก็เป็นเหมือนแค่การแตะเบรก

While Montreal has become the brake pedal for stopping ozone depletion,

แต่การแก้ไขพิธีสารในตอนหลังต่างหาก

at its beginning, it was more just like a tap on the brakes.

ที่เป็นการตัดสินใจเหยียบเบรก การลดลงของโอโซนที่แท้จริง

It was actually the later amendments to the protocol

เพราะฉะนั้น คนที่หมดหวัง

ว่าความตกลงปารีสไม่ได้คืบหน้าไปไกลเท่าไหร่

that really marked the decision to hit the brakes on ozone depletion.

หรือคิดว่าการลงมือทำอย่างจำกัดของตัวเอง จะไม่สามารถแก้ไขปัญหาโลกร้อนได้

So to those who despair

that the Paris Climate Accord didn't go far enough

ผมขอบอกว่าอย่าให้ความสมบูรณ์แบบ มาเป็นศัตรูของความดี

or that your limited actions on their own won't solve global warming,

และสุดท้าย ผมคิดว่ามันช่วยให้เรา นึกถึงโลกที่เราหลีกเลี่ยงมาได้

I say don't let the perfect be the enemy of the good.

โลกที่เราหลีกเลี่ยงมาได้ ด้วยการประกาศใช้พิธีสารมอนทรีออล

And finally, I think it helps us to contemplate the world we've avoided.

เป็นการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง

Indeed, the world we have avoided by enacting the Montreal Protocol

ต่อสิ่งแวดล้อมและความเป็นอยู่ของมนุษย์

ภายในทศวรรษที่ 2030 เราจะหลีกเลี่ยง เคสมะเร็งผิวหนังได้หลายล้านเคสต่อปี

is one of catastrophic changes

to our environment and to human well-being.

ด้วยตัวเลขที่มีแต่จะเติบโตขึ้น

By the 2030s, we'll be avoiding millions of new skin cancer cases per year

ถ้าผมโชคดี ผมจะได้มีชีวิตยืนยาว จนได้เห็นจุดจบของแอนิเมชันนี้

และได้เห็นรูชั้นโอโซน ฟื้นคืนสภาพตามธรรมชาติของมัน

with a number that would only grow.

If I'm lucky, I'll live long enough to see the end of this animation

ขณะที่เราเขียนเรื่องราวให้กับ สภาพภูมิอากาศของโลกในอนาคต

and to see the ozone hole restored to its natural state.

ทั้งศตวรรษนี้ และต่อไปข้างหน้า

เราต้องถามตัวเองว่า เราจะลงมือทำอะไร

So as we write the story for earth's climate future

ที่อาจมีใครบางคนมายืนบนเวทีนี้

ในอีก 30 หรือ 50 หรือ 100 ปี

for this century and beyond,

we need to ask ourselves, what will our actions be

เพื่อเฉลิมฉลองโลก ที่พวกเขาหลีกเลี่ยงมาได้

so that someone can stand on this stage

ขอบคุณครับ

in 30 or 50 or a hundred years

(เสียงปรบมือ)

to celebrate the world that they've avoided.

Thank you.

(Applause)