Can we solve global warming? Lessons from how we protected the ozone layer | Sean Davis

Translator: Mehdi Feyz Reviewer: Leila Ataei

So, I'm a climate scientist,

خب، من دانشمند اقلیم شناسی هستم،

and if this room is representative of the country we live in,

و اگر این سالن یک نمونه از کشوری باشد که ما در آن زندگی می‌کنیم،

that means about 60 percent of you, so maybe from about there over,

پس حدود ۶۰ درصد شما، شاید شمایی که از اینجا به بعد نشستید،

don't strongly trust me for information on the causes of climate change.

به اطلاعاتی که درباره علل تغییرات اقلیمی می‌دهم اعتماد نمی‌کنید.

Now, I promise to tell the truth tonight,

اما، امشب قول می‌دهم که حقیقت را بگویم،

but just to humor that demographic,

اما برای برای بدست آوردن دل جمعیت،

I've started this talk with a falsehood.

این سخنرانی را با یک خلاف واقعیت شروع کردم.

[The Paris Climate Accord is a product of the recognition

[پیمان اقلیمی پاریس حاصل به رسمیت شناختن این موضوع است

that climate change is a global problem ...]

که تغییرات اقلیمی مسئله‌ای جهانی است.]

This statement was not made by President Obama.

این جمله از آقای اوباما نیست.

It was made by President Reagan,

این جمله رییس‌جمهور ریگان است.

and it wasn't about climate change and the Paris Climate Accord.

و همچنین این جمله درباره تغییرات اقلیمی و پیمان پاریس نبود

It was actually about the Montreal Protocol

در واقع این جمله درباره توافق نامه مونترال،

and stratospheric ozone depletion.

و همچنین تخریب لایه اوزون می‌باشد.

Now, I'm sure that many of you aren't familiar with this environmental problem,

خب، مطمئنم که بسیاری از شما با این مشکل زیست محیطی آشنا نیستید

but you should be,

اما، باید آشنا شوید.

because it's a rare environmental success story.

زیار این یک مسئله زیست محیطی خیلی نادر بوده

And it's worth revisiting,

و ارزش بازنگری دارد.

because sometimes, we need to examine the world we've avoided

زیرا بعضی مواقع لازم است دنیایی که حذر کرده‌ایم را بررسی کنیم

in order to find guidance for the choices we make today.

تا راهنمایی ‌ایی برای تصمیماتی که امروز می‌گیریم بیابیم.

So let's go back to the 1970s,

خب، اجازه دهید به دهه ۷۰ میلادی برگردیم،

when some questionable choices were made:

زمانی که تصمیمات پرسش‌برانگیزی گرفته شدند

first of all -- hoo -- hairstyles. (Laughs)

اول از همه ... هووو... مدل مو (صدای خنده حضار)

Second of all, objectively terrible quantities of hairspray,

دوم، مقادیر بسیار زیادی از اسپری‌های مو

and third, CFCs, chlorofluorocarbons,

و سوم، CFCها، یا همان کلروفلوئوروکربن‌ها،

man-made chemicals that were used as propellant in aerosol spray cans.

مواد شیمیایی دست‌سازی که به عنوان محرک در قوطی‌های اسپری به کار می‌رفتند.

And see, it turns out these CFCs were a problem

بعدتر مشخص شد که CFCها مشکل‌ساز هستند،

because they were destroying the ozone layer.

زیرا آنها تخریب‌کننده لایه اوزون می‌باشند.

Now I'm sure most of you have heard of the ozone layer,

من مطمئنم بسیاری از شما درباره لایه اوزون شنیده‌اید

but why does it matter?

اما اهمیت این لایه در چیست؟

Well, quite simply, the ozone layer is earth's sunscreen,

به بیانی ساده، لایه اوزون مانند ضد آفتاب کره زمین بوده،

and it's really fragile.

و بسیار ضعیف و نازک می‌باشد.

If you could take all of the ozone,

اگه شما می‌توانستید تمام لایه اوزون

which is mostly about 10 to 20 miles up above our heads,

را که حدود ۳۲ تا ۴۲ کیلومتر بالاتر از ما قرار گرفته بردارید

and compress it down to the surface of the earth,

و روی سطح زمین فشرده کنید

it would form a thin shell only about two pennies thick,

پوسته‌ای به زخامت دو عدد سکه درست می‌شود.

about an eighth of an inch.

حدود ۴/۵۷ سانتی‌متر.

And that thin shell does an amazing amount of work, though.

اما همین لایه نازک کارهای شگفت‌انگیزی انجام می‌دهد.

It filters out more than 90 percent of the harmful UV radiation

لایه اوزون از ورود بیش از ۹۰ درصد اشعات مضر فرا‌بنفشی که از سمت خورشید

coming from the sun.

می‌آید جلوگیری می‌کند.

And while I'm sure many of you enjoy that suntan that you get

و درحالی که من مطئنم خیلی از شما از برنزه کردن پوست‌تان

from the remaining 10 percent, it causes a lot of problems:

با همان ۱۰ درصد باقی مانده لذت می‌برید؛ این کار مشکلات زیادی به همراه دارد:

cataracts,

آب مروارید چشم،

damage to crops,

صدمه به محصولات زراعی،

damage to immune systems

صدمه به سیستم ایمنی بدن،

and also skin cancer.

و همچنین سرطان پوست.

It's not an exaggeration

واقعاً اغراق نیست

to say that a threat to the ozone layer is a threat to human safety.

بگوییم تهدید لایه اوزون همان تهدید ایمنی انسان است.

And actually, ironically, it was human safety

در واقع، تعجب‌آور است که مسئله ایمنی انسان

that motivated the invention of CFCs in the first place.

مشوق ابداع CFC‌ها، از ابتدا بوده است.

You see, in the early days of refrigeration,

در اوایل اختراع یخچال‌ها

refrigerators used toxic and flammable chemicals

آنها از مواد شیمیایی سمی و آتش‌زا استفاده می‌کردند

like propane and ammonia.

موادی مانند پروپان و آمونیاک.

For good reason, the refrigeration industry

خوشبختانه، صنعت یخچال‌سازی

wanted a safe alternative,

خواستار جایگزین امن‌تری شد،

and they found that in 1928,

و در سال ۱۹۲۸

when a scientist named Thomas Midgley

دانشمندی به نام توماس میجلی

synthesized the first commercially viable CFCs.

اولین CFCهای تجاری قابل اعتماد را تولید کرد.

And in fact, Midgley famously inhaled CFCs and blew out a candle

در واقع، میجلی در یک کنفرانس علمی این CFCها را استنشاق کرده

to demonstrate, at a scientific conference,

و یک شمع را با آن خاموش کرد تا نشان دهد که

that they were safe and nonflammable.

این CFCها امن و غیرقابل اشتعال هستند.

And in fact, as a scientist, I can tell you there is no way

به عنوان یک دانشمند باید بگویم که، امروزه امکان ندارد

you could get away with that kind of antic today.

بتوانید چنین کارهای عجیب و غریبی را انجام دهید.

I mean, wow.

واقعاً، شگفت‌آور است.

But really, at the time,

اما، در آن زمان،

CFCs were a really remarkable invention.

CFCها ابداعی خارق‌العاده بودند.

They allowed what we now know as modern-day refrigeration

آنها راه را برای تولید یخچال‌های مدرن امروزی و دستگاه‌های

and air-conditioning and other things.

تهویه هوا گازی و غیره را باز کردند.

So it wasn't actually until over 40 years later, in the 1970s,

تا حدود ۴۰ سال بعد، در دهه ۷۰میلادی،

when scientists realized that CFCs would break down high in the atmosphere

دانشمندان دریافتند که CFCها در اتمسفر تجزیه شده

and damage the ozone layer.

و به لایه اوزون صدمه می‌زنند.

And this finding really set off a lot of public concern.

این کشف، نگرانی‌های گسترده‌ای را همراه داشت.

It led, ultimately, to the banning of CFC usage in aerosol spray cans

و در نهایت، باعث ممنوعیت استفاده از CFCها در قوطی‌های اسپری

in the US and a few other countries in 1978.

در آمریکا و برخی کشور های دیگر در سال ۱۹۷۸ شد.

Now, the story doesn't end there,

خب، اما داستان به اینجا ختم نمی شود

because CFCs were used in much more than just spray cans.

چون CFC‌ها تنها در قوطی‌های اسپری استفاده نمی‌شدند.

In 1985, scientists discovered the Antarctic ozone hole,

در سال ۱۹۸۵، دانشمندان سوارخ لایه اوزون قطب جنوب را کشف کردند،

and this was a truly alarming discovery.

و این کشف بسیار نگران کننده بود.

Scientists did not expect this at all.

دانشمندان هرگز انتظار چنین رخدادی را نداشتند.

Before the Antarctic ozone hole,

پیش از کشف این سوراخ در اوزون

scientists expected maybe a five or 10 percent reduction

دانشمندان بر این باور بودند که حدود ۵‌ تا۱۰ درصد از لایه اوزون

in ozone over a century.

در طول یک قرن از دست رفته است.

But what they found over the course of less than a decade

اما آنها دریافتند که در طول یک دهه، بیش از یک سوم

was that more than a third of the ozone had simply vanished,

لایه اوزون در بالای منطقه‌ای

over an area larger than the size of the US.

بزرگتر از آمریکا ناپدید شده است.

And although we now know that CFCs are the root cause of this ozone hole,

گرچه اکنون ما می‌دانیم که CFCها عامل اصلی این سوراخ در لایه اوزون هستند

at the time, the science was far from settled.

در آن زمان، علم هنوز به این باور نرسیده بود.

Yet despite this uncertainty,

با وجود این عدم قطعیت،

the crisis helped spur nations to act.

بحران باعث ایجاد کُنش کشورها نسبت به این مسئله شد.

So that quote that I started this talk with,

نقل قولی که من این سخنرانی را با آن شروع کردم،

about the Montreal Protocol, from President Reagan --

درباره پیمان مونترال از آقای ریگان

that was his signing statement when he signed the Montreal Protocol

آن جمله، جمله آخر رئیس جمهور در زمان امضای این عهدنامه،

after its unanimous ratification by the US Senate.

پس از تصویب یکصدای آن از طرف کنگره آمریکا بود.

And this is something that's truly worth celebrating.

و مسئله‌ای است که حقیقتاً ارزش تمجید دارد.

In fact, yesterday was the 30th anniversary of the Montreal Protocol.

در واقع، دیروز ۳۰امین سالگرد عهدنامه مونترال بود.

(Applause)

(تشویق حضار)

Because of the protocol,

به دلیل این عهدنامه،

ozone-depleting substances are now declining in our atmosphere,

مواد تخریب‌کننده لایه اوزون در حال کم شدن در اتمسفر هستند،

and we're starting to see the first signs of healing in the ozone layer.

و ما شاهد اولین نشانه‌های بهبود لایه اوزون هستیم.

And furthermore, because many of those ozone-depleting substances

بعلاوه، به این علت که بسیاری از مواد تخریب‌گر لایه اوزون

are also very potent greenhouse gases,

گازهای گلخانه‌ای بسیار قوی نیز هستند

the Montreal Protocol has actually delayed global warming

عهدنامه مونترال توانسته است گرمایش زمین را بیش از یک دهه

by more than a decade.

به تعویق بیاندازد.

That's just wonderful.

واقعاً فوق‌العاده است.

But I think it's worth asking the question,

اما باید این سوال را پرسید که

as we face our current environmental crisis, global warming,

اکنون که ما با بحران زیست محیطی، یعنی گرمایش زمین روبرو هستیم،

what lessons can we learn from Montreal?

چه درسهایی می‌توانیم از این عهدنامه بگیریم؟

Are there any? I think there are.

آیا درسی میتوان گرفت؟ من فکر می‌کنم بله.

First, we don't need absolute certainty to act.

اولاً، ما نیازی به قطعیت محض برای وارد عمل شدن نداریم.

When Montreal was signed,

زمانی که عهدنامه مونترال امضا شد،

we were less certain then of the risks from CFCs

ما خیلی کمتر نسبت به خطرات CFCها نسبت به خطراتی که اکنون در رابطه با

than we are now of the risks from greenhouse gas emissions.

انتشار گازهای گلخانه‌ای داریم اطمینان داشتیم.

A common tactic that people who oppose climate action use

راهبرد غالب افراد مخالف در رابطه با اقلیم استفاده می‌کنند این است

is to completely ignore risk and focus only on uncertainty.

که خطرات را کاملاً نادیده گرفته و تنها به عدم قطعیت توجه می‌کنند.

But so what about uncertainty?

اما عدم قطعیت چه مشکلی دارد؟

We make decisions in the face of uncertainty all the time,

ما تقربیاً تمام اوقات تصمیماتی با عدم قطعیت می‌گیریم،

literally all the time.

تقریباً همیشه.

You know, I'll bet those of you who drove here tonight,

شرط می‌بندم کسانی که امشب تا اینجا رانندگی کردند

you probably wore your seat belt.

کمربند ایمنی خود را بسته بودند.

And so ask yourself,

اکنون از خودتان بپرسید،

did you wear your seat belt because someone told you

آیا به این دلیل که کسی به شما با قطعیت کامل گفته بود

with a hundred percent [certainty]

که در راه تصادف می‌کنید

that you would get in a car crash on the way here?

کمربندتان را بستید؟

Probably not.

احتمالاً نه.

So that's the first lesson.

پس این اولین درس.

Risk management and decision making always have uncertainty.

مدیریت خطر و تصمیم گیری همیشه شامل عدم قطعیت می‌باشند.

Ignoring risk and focusing only on uncertainty is a distraction.

نادیده گرفتن خطرات و تمرکز بر روی عدم قطعیت، چشم پوشی است.

In other words, inaction is an action.

به بیانی دیگر، بی‌عملی خود نوعی عمل است.

Second, it takes a village to raise a healthy environment.

دوم اینکه، به افراد زیادی برای پرورش محیط زیستی سالم نیاز است.

The Montreal Protocol wasn't just put together by industry and governments

عهدنامه مونتریال تنها توسط صنعت و دولت‌ها یا گروه‌های مدافع محیط زیست

or environmental advocacy groups and scientists.

و دانشمندان به ثمر ننشست. همه آنها با هم

It was put together by all of them.

باعث عملی شدن این پیمان شدند.

They all had a seat at the table,

همه آنها سر میز نشستند و

and they all played an important role in the solution.

نقش‌های بسیار مهمی را در این تصمیم برعهده گرفتند.

And I think in this regard,

و من در این باره فکر می‌کنم،

we're actually seeing some encouraging signs today.

امروزه شاهد نشانه‌های دلگرم‌کننده‌ای هستیم.

We see not just environmental groups concerned about climate change

دیگر فقط گروه‌های محیط زیست نگران تغییرات اقلیمی نیستند،

but also civic and religious groups,

بلکه گروه‌های مدنی و مذهبی،

the military and businesses.

نظامی و تجاری هم به آنها پیوسته‌اند.

So wherever you find yourself on that spectrum,

پس شما هر کجای این طیف هستید،

we need you at the table,

ما به نقش شما بر سر میز نیاز داریم،

because if we're going to solve global warming,

زیرا اگر ما قصد در حل مشکل گرمایش زمین داریم

it's going to take actions at all levels,

نیاز به اقدام از طرف تمام سطوح جامعه هستیم،

from the individual to the international

از اقدام فردی تا بین‌المللی

and everything in between.

و تمام اقشار ما بین.

Third lesson:

درس سوم:

don't let the perfect be the enemy of the good.

اجازه ندهید کمال‌یابی دشمن کامیابی شود.

While Montreal has become the brake pedal for stopping ozone depletion,

زمانی که عهدنامه مونتریال ترمز تخریب لایه اوزون را کشید،

at its beginning, it was more just like a tap on the brakes.

در ابتدا، تنها مثل ضربه‌های آهسته‌ای روی پدال ترمز بودند.

It was actually the later amendments to the protocol

در واقع، اصلاحات بعدی در عهدنامه

that really marked the decision to hit the brakes on ozone depletion.

باعث توقف کامل تخریب لایه اوزون شدند.

So to those who despair

پس برای آنهایی که از تداوم

that the Paris Climate Accord didn't go far enough

پیمان اقلیمی پاریس ناامید شدند

or that your limited actions on their own won't solve global warming,

یا اینکه اقدام‌های محدود شما باعث حل مسئله گرمایش زمین نمی‌شود،

I say don't let the perfect be the enemy of the good.

من به شما می گویم اجازه ندهید کمال‌یابی دشمن کامیابی شود.

And finally, I think it helps us to contemplate the world we've avoided.

و در آخر، اندیشیدن به دنیایی که ما آن را رها کرده‌ایم می تواند به ما کمک کند.

Indeed, the world we have avoided by enacting the Montreal Protocol

قطعاً، دنیایی که با وضع پیمان مونتریال رها کردیم

is one of catastrophic changes

شامل تغییرات مصیبت باری

to our environment and to human well-being.

در محیط زیست و سلامت انسانهاست.

By the 2030s, we'll be avoiding millions of new skin cancer cases per year

تا ۲۰۳۰، ما از میلیونها مورد سرطان پوست در سال جلوگیری خواهیم کرد

with a number that would only grow.

که این آمار می‌تواند به رشد خود ادامه دهد.

If I'm lucky, I'll live long enough to see the end of this animation

اگر خوش‌شانس باشم، می‌توانم آنقدر زنده بمانم که آخر این انیمیشن را ببینم

and to see the ozone hole restored to its natural state.

و شاهد این باشم که سوراخ لایه اوزون به حالت عادی خود باز گشته است.

So as we write the story for earth's climate future

پس زمانی که ما داستان آینده اقلیم کره زمین را برای این قرن

for this century and beyond,

و قرنهای بعد می‌نویسیم

we need to ask ourselves, what will our actions be

باید از خودمان بپرسیم که اقدام‌های ما چه چیزهایی هستند

so that someone can stand on this stage

که یک نفر در سی یا پنجاه سال آینده

in 30 or 50 or a hundred years

روی این صحنه بایستد

to celebrate the world that they've avoided.

تا از دنیایی که از آن حذر کرده‌اند تمجید کند.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)