A tribute to nurses | Carolyn Jones

Vertaald door: Saskia O'Neill Nagekeken door: Peter van de Ven

As patients,

Als patiënten

we usually remember the names of our doctors,

onthouden we meestal wel de namen van onze dokters,

but often we forget the names of our nurses.

maar vergeten we vaak de namen van onze verpleegkundigen.

I remember one.

Ik herinner me er één.

I had breast cancer a few years ago,

Een paar jaar geleden kreeg ik borstkanker

and somehow I managed to get through the surgeries

en eigenlijk ging het best goed

and the beginning of the treatment just fine.

met de operaties en het begin van de behandeling.

I could hide what was going on.

Ik kon het goed verbergen.

Everybody didn't really have to know.

Niet iedereen hoefde dit te weten.

I could walk my daughter to school,

Ik kon mijn dochter naar school brengen,

I could go out to dinner with my husband;

ik kon met mijn man uit eten gaan,

I could fool people.

ik kon mensen voor de gek houden.

But then my chemo was scheduled to begin

Maar toen begon mijn chemo

and that terrified me

en dat vond ik doodeng,

because I knew that I was going to lose every single hair on my body

want ik wist dat ik alle haren op mijn lichaam kwijt zou raken

because of the kind of chemo that I was going to have.

door de soort chemo die ik zou krijgen.

I wasn't going to be able to pretend anymore

Ik zou niet langer kunnen doen

as though everything was normal.

alsof alles normaal was.

I was scared.

Ik was bang.

I knew what it felt like to have everybody treating me with kid gloves,

Ik wist hoe het was om met fluwelen handschoenen te worden aangepakt

and I just wanted to feel normal.

en ik wilde gewoon normaal zijn.

I had a port installed in my chest.

Ik kreeg een port-a-cath in mijn borst.

I went to my first day of chemotherapy,

Ik ging naar mijn eerste chemobehandeling

and I was an emotional wreck.

en ik was een emotioneel wrak.

My nurse, Joanne, walked in the door,

Mijn verpleegkundige, Joanne, kwam binnen

and every bone in my body was telling me to get up out of that chair

en alles in mijn hele lichaam zei me dat ik uit mijn stoel moest komen

and take for the hills.

en er vandoor moest gaan.

But Joanne looked at me and talked to me like we were old friends.

Maar Joanne keek me aan en sprak met me alsof we vrienden waren.

And then she asked me,

En toen vroeg ze me:

"Where'd you get your highlights done?"

"Welke kapper heeft je highlights gedaan?"

(Laughter)

(Gelach)

And I was like, are you kidding me?

Ik had zoiets van: meen je dat nou?

You're going to talk to me about my hair when I'm on the verge of losing it?

Jij begint over mijn haar, terwijl ik op het punt sta om het te verliezen?

I was kind of angry,

Ik was een beetje boos

and I said, "Really? Hair?"

en ik zei: "Meen je dat nou? Haar?"

And with a shrug of her shoulders she said,

Ze haalde haar schouders op en zei: "Het groeit wel weer aan, hoor."

"It's gonna grow back."

And in that moment she said the one thing I had overlooked,

Op dat moment benoemde zij wat ik over het hoofd had gezien,

and that was that at some point, my life would get back to normal.

namelijk dat op een gegeven moment mijn leven weer normaal zou zijn.

She really believed that.

Dat geloofde zij echt.

And so I believed it, too.

En dus, geloofde ik het ook.

Now, worrying about losing your hair when you're fighting cancer

Bezorgd zijn over het verliezen van je haar als je kanker hebt,

may seem silly at first,

lijkt misschien wat raar,

but it's not just that you're worried about how you're going to look.

maar dat gaat eigenlijk niet echt over hoe je eruit komt te zien.

It's that you're worried that everybody's going to treat you so carefully.

Je bent bezorgd dat iedereen je zo voorzichtig gaat behandelen.

Joanne made me feel normal for the first time in six months.

Bij Joanne voelde ik me normaal, voor het eerst in zes maanden.

We talked about her boyfriends,

We hadden het over haar vriendjes,

we talked about looking for apartments in New York City,

over appartementen in New York

and we talked about my reaction to the chemotherapy --

en we hadden het over hoe ik reageerde op de chemotherapie --

all kind of mixed in together.

allemaal door elkaar heen.

And I always wondered,

En ik heb me altijd afgevraagd

how did she so instinctively know just how to talk to me?

hoe zij gewoon wist hoe ze tegen me moest praten.

Joanne Staha and my admiration for her

Joanne Staha en mijn bewondering voor haar

marked the beginning of my journey into the world of nurses.

stonden aan het begin van mijn reis in de wereld van verpleegkundigen.

A few years later, I was asked to do a project

Een paar jaar later werd ik gevraagd voor een project:

that would celebrate the work that nurses do.

een eerbetoon aan het werk van verpleegkundigen.

I started with Joanne,

Ik begon met Joanne

and I met over 100 nurses across the country.

en ik ontmoette meer dan 100 verpleegkundigen in het hele land.

I spent five years interviewing, photographing and filming nurses

Ik heb vijf jaar lang verpleegkundigen geïnterviewd, gefotografeerd en gefilmd

for a book and a documentary film.

voor een boek en een documentaire.

With my team,

Met mijn team

we mapped a trip across America that would take us to places

stippelden we een route uit door Amerika die ons langs plekken voerde

dealing with some of the biggest public health issues facing our nation --

waar sommige van de grootste problemen in onze gezondheidszorg spelen --

aging, war, poverty, prisons.

ouderdom, oorlog, armoede, gevangenissen.

And then we went places

We gingen naar locaties

where we would find the largest concentration of patients

waar we de grootste concentraties patiënten zouden vinden

dealing with those issues.

die met die problemen te maken hadden.

Then we asked hospitals and facilities to nominate nurses

En we vroegen aan ziekenhuizen

welke verpleegkundigen hen het beste vertegenwoordigden.

who would best represent them.

One of the first nurses I met was Bridget Kumbella.

Een van de eersten die ik ontmoette was Bridget Kumbella.

Bridget was born in Cameroon,

Bridget is geboren in Kameroen,

the oldest of four children.

als oudste van vier kinderen.

Her father was at work when he had fallen from the fourth floor

Haar vader was tijdens zijn werk van een vierde verdieping gevallen

and really hurt his back.

en had zijn rug geblesseerd.

And he talked a lot about what it was like to be flat on your back

Hij praatte veel over hoe het was om plat op je rug te moeten liggen

and not get the kind of care that you need.

zonder de verzorging te krijgen die je nodig hebt.

And that propelled Bridget to go into the profession of nursing.

En dat motiveerde Bridget om verpleegkundige te worden.

Now, as a nurse in the Bronx,

Als verpleegkundige in de Bronx

she has a really diverse group of patients that she cares for,

zorgt ze voor een zeer diverse groep patiënten,

from all walks of life,

uit alle lagen van de bevolking

and from all different religions.

en met allerlei verschillende religies.

And she's devoted her career to understanding the impact

Ze heeft zich in haar carrière gewijd aan het begrijpen van de impact

of our cultural differences when it comes to our health.

van culturele verschillen rond onze gezondheid.

She spoke of a patient --

Ze vertelde over een patiënt, een Amerikaanse indiaan,

a Native American patient that she had --

that wanted to bring a bunch of feathers into the ICU.

die een paar veren wilde meenemen op de IC-afdeling.

That's how he found spiritual comfort.

Dat bood hem troost.

And she spoke of advocating for him

En ze vertelde hoe ze voor hem was opgekomen,

and said that patients come from all different religions

omdat patiënten allemaal hun eigen religie hebben

and use all different kinds of objects for comfort;

en allerlei verschillende voorwerpen gebruiken als troost;

whether it's a holy rosary or a symbolic feather,

of het nu een rozenkrans is of een symbolische veer,

it all needs to be supported.

we moeten alles ondersteunen.

This is Jason Short.

Dit is Jason Short.

Jason is a home health nurse in the Appalachian mountains,

Jason is wijkverpleegkundige in de Appalachen

and his dad had a gas station and a repair shop when he was growing up.

en zijn vader had een benzinepomp en een garage toen hij klein was.

So he worked on cars in the community that he now serves as a nurse.

Hij repareerde auto's in de buurt waar hij nu werkt als verpleegkundige.

When he was in college,

Toen hij ging studeren

it was just not macho at all to become a nurse,

was het niet stoer om verpleegkundige te zijn,

so he avoided it for years.

dus hij ontweek het jarenlang.

He drove trucks for a little while,

Hij was een tijdje vrachtwagenchauffeur,

but his life path was always pulling him back to nursing.

maar zijn levenspad bracht hem telkens terug naar de verpleegkunde.

As a nurse in the Appalachian mountains,

Als verpleegkundige in de Appalachen

Jason goes places that an ambulance can't even get to.

komt Jason op plekken waar zelfs ambulances niet kunnen komen.

In this photograph, he's standing in what used to be a road.

Op deze foto staat hij op wat ooit een weg was.

Top of the mountain mining flooded that road,

Door mijnbouw bovenaan de berg overstroomde die weg

and now the only way for Jason to get to the patient

en de enige manier waarop Jason nu bij die patiënt kan komen

living in that house with black lung disease

die in dat huis woont met zwarte longziekte,

is to drive his SUV against the current up that creek.

is met zijn terreinwagen tegen de stroom in door die beek heen.

The day I was with him, we ripped the front fender off the car.

De dag waarop ik met hem meeliep, viel het spatbord van de auto.

The next morning he got up, put the car on the lift,

De volgende ochtend stond hij op, zette de auto op de krik,

fixed the fender,

repareerde het spatbord

and then headed out to meet his next patient.

en vertrok naar zijn volgende patiënt.

I witnessed Jason caring for this gentleman

Ik zag hoe Jason deze man verzorgde

with such enormous compassion,

met zo ontzettend veel gevoel

and I was struck again by how intimate the work of nursing really is.

en het viel me weer op hoe intiem het werk van een verpleegkundige is.

When I met Brian McMillion, he was raw.

Toen ik Brian McMillion ontmoette, was hij heel kwetsbaar.

He had just come back from a deployment

Hij was net terug van een missie

and he hadn't really settled back in to life in San Diego yet.

en hij had zijn leven in San Diego nog niet weer helemaal opgepakt.

He talked about his experience of being a nurse in Germany

Hij vertelde over zijn ervaring als verpleegkundige in Duitsland,

and taking care of the soldiers coming right off the battlefield.

hoe hij de soldaten die rechtstreeks van het slagveld kwamen, had verzorgd.

Very often, he would be the first person they would see

Vaak was hij de eerste persoon die zij zagen

when they opened their eyes in the hospital.

als ze hun ogen openden in het ziekenhuis.

And they would look at him as they were lying there,

Dan keken ze hem aan vanaf hun bed,

missing limbs,

ledematen missend,

and the first thing they would say is,

en dan was het eerste wat ze zeiden:

"When can I go back? I left my brothers out there."

"Wanneer kan ik terug? Ik heb mijn maten daar achtergelaten."

And Brian would have to say,

Dan moest Brian tegen ze zeggen:

"You're not going anywhere.

"Jij gaat nergens naartoe.

You've already given enough, brother."

Je hebt al genoeg gegeven, vriend."

Brian is both a nurse and a soldier who's seen combat.

Brian heeft, als verpleegkundige en als soldaat, oorlogen meegemaakt.

So that puts him in a unique position

En daardoor is hij in een unieke positie:

to be able to relate to and help heal the veterans in his care.

hij kan de veteranen waarvoor hij zorgt begrijpen en beter maken.

This is Sister Stephen,

Dit is zuster Stephen.

and she runs a nursing home in Wisconsin called Villa Loretto.

Zij runt een verpleeghuis in Wisconsin, Villa Loretto.

And the entire circle of life can be found under her roof.

Daar tref je een hele verzameling levende wezens aan.

She grew up wishing they lived on a farm,

In haar jeugd wou ze altijd op een boerderij wonen,

so given the opportunity to adopt local farm animals,

dus toen ze de kans kreeg om boerderijdieren uit de buurt te adopteren,

she enthusiastically brings them in.

deed ze dat met veel enthousiasme.

And in the springtime, those animals have babies.

In het voorjaar krijgen die dieren jongen.

And Sister Stephen uses those baby ducks, goats and lambs

En dan gebruikt zuster Stephen die jonge eendjes, geitjes en lammetjes

as animal therapy for the residents at Villa Loretto

als therapie voor de bewoners van Villa Loretto,

who sometimes can't remember their own name,

die soms hun eigen naam niet meer weten,

but they do rejoice in the holding of a baby lamb.

maar helemaal blij worden als ze een lammetje mogen vasthouden.

The day I was with Sister Stephen,

Toen ik met zuster Stephen meeliep,

I needed to take her away from Villa Loretto

haalde ik haar van Villa Loretta op,

to film part of her story.

om elders wat van haar verhaal te filmen.

And before we left,

Voordat we vertrokken,

she went into the room of a dying patient.

ging ze langs bij een patiënt die op sterven lag.

And she leaned over and she said,

Ze boog zich over hem heen en zei:

"I have to go away for the day,

"Ik ben er vandaag niet,

but if Jesus calls you,

maar als de Here Jezus je roept,

you go.

dan ga je.

You go straight home to Jesus."

Rechtstreeks naar het huis van de Heer."

I was standing there and thinking

Ik stond daar en dacht:

it was the first time in my life

dit is de eerste keer in mijn leven

I witnessed that you could show someone you love them completely

dat ik zie hoe je iemand kan laten merken hoeveel je van hem houdt,

by letting go.

door los te laten.

We don't have to hold on so tightly.

We hoeven ons niet zo vast te bijten.

I saw more life rolled up at Villa Loretto

Bij Villa Loretto zag ik meer leven in de brouwerij

than I have ever seen at any other time at any other place in my life.

dan ik ooit van mijn leven, waar dan ook, gezien heb.

We live in a complicated time when it comes to our health care.

Wij leven in een ingewikkelde tijd als het gaat om gezondheidszorg.

It's easy to lose sight of the need for quality of life,

Het is eenvoudig te vergeten dat het gaat om kwaliteit van leven,

not just quantity of life.

niet alleen kwantiteit van leven.

As new life-saving technologies are created,

Terwijl er steeds meer levensreddende technologieën worden ontwikkeld,

we're going to have really complicated decisions to make.

moeten wij steeds moeilijkere beslissingen nemen.

These technologies often save lives,

Die technologieën kunnen vaak levens sparen,

but they can also prolong pain and the dying process.

maar ze kunnen ook de pijn en de stervensfase verlengen.

How in the world are we supposed to navigate these waters?

Hoe zullen we hier ooit onze weg in vinden?

We're going to need all the help we can get.

We zullen alle hulp nodig hebben.

Nurses have a really unique relationship with us

Verpleegkundigen hebben een unieke relatie met ons

because of the time spent at bedside.

door de tijd die ze aan ons bed doorbrengen.

During that time,

Gedurende die tijd

a kind of emotional intimacy develops.

ontwikkelt zich een soort emotionele intimiteit.

This past summer, on August 9,

Afgelopen zomer, op 9 augustus,

my father died of a heart attack.

overleed mijn vader aan een hartaanval.

My mother was devastated,

Mijn moeder was er kapot van

and she couldn't imagine her world without him in it.

en ze kon zich een leven zonder hem niet voorstellen.

Four days later she fell,

Vier dagen later viel ze,

she broke her hip,

ze brak haar heup,

she needed surgery

moest geopereerd worden

and she found herself fighting for her own life.

en vocht toen voor haar eigen leven.

Once again I found myself

Opnieuw was ik overgeleverd aan de verzorging van verpleegkundigen --

on the receiving end of the care of nurses --

this time for my mom.

dit keer voor mijn moeder.

My brother and my sister and I stayed by her side

Mijn broer en mijn zus en ik bleven bij haar

for the next three days in the ICU.

de drie dagen erna, op de intensive care.

And as we tried to make the right decisions

Terwijl we probeerden de juiste keuzes te maken,

and follow my mother's wishes,

rekening houdend met de wensen van mijn moeder,

we found that we were depending upon the guidance of nurses.

merkten we dat we volledig vertrouwden op de begeleiding van verpleegkundigen.

And once again,

En ook dit keer

they didn't let us down.

stelden ze ons niet teleur.

They had an amazing insight in terms of how to care for my mom

Ze wisten zo goed hoe ze voor mijn moeder moesten zorgen

in the last four days of her life.

tijdens de laatste vier dagen van haar leven.

They brought her comfort and relief from pain.

Ze boden steun en verlichtten haar pijn.

They knew to encourage my sister and I to put a pretty nightgown on my mom,

Ze moedigden mijn zus en mij aan

om mijn moeder een mooi nachthemd aan te doen.

long after it mattered to her,

Het interesseerde haar niets meer,

but it sure meant a lot to us.

maar het betekende heel veel voor ons.

And they knew to come and wake me up just in time for my mom's last breath.

Ze wisten dat ze me wakker moesten maken, net op tijd voor haar laatste adem.

And then they knew how long to leave me in the room

En ze wisten hoe lang ze me bij haar moesten laten,

with my mother after she died.

nadat mijn moeder was overleden.

I have no idea how they know these things,

Ik weet niet hoe ze die dingen weten,

but I do know that I am eternally grateful

maar ik weet wel dat ik eeuwig dankbaar ben

that they've guided me once again.

dat zij me weer hebben begeleid.

Thank you so very much.

Ontzettend bedankt.

(Applause)

(Applaus)