A tribute to nurses | Carolyn Jones

Translator: Sana Khoroushi Reviewer: shirin etebar

ما در نقش بیمار

معمولا نام دکترمان را به خاطر می‌آوریم،

ولی اغلب نام پرستار خود را فراموش می‌کنیم.

As patients,

we usually remember the names of our doctors,

نام یکی را به یاد دارم.

چند سال پیش، سرطان سینه داشتم

but often we forget the names of our nurses.

و به طریقی توانستم جراحی‌ها

و شروع درمان را به خوبی پشت سر بگذارم.

I remember one.

I had breast cancer a few years ago,

می‌توانستم این اتفاقات را پنهان کنم.

and somehow I managed to get through the surgeries

واقعا لازم نبود که همه درموردش بدانند.

می‌توانستم دخترم را به مدرسه ببرم،

and the beginning of the treatment just fine.

با همسرم بیرون غذا بخورم،

I could hide what was going on.

می‌توانستم بقیه را گول بزنم.

Everybody didn't really have to know.

ولی بعدا زمان شروع برنامه شیمی درمانی‌ام مشخص شد

I could walk my daughter to school,

و این مرا وحشت زده کرد.

I could go out to dinner with my husband;

چون می‌دانستم به خاطر نوع شیمی درمانی‌ام

I could fool people.

But then my chemo was scheduled to begin

تک تک موهای بدنم را قرار بود از دست بدهم.

and that terrified me

از این به بعد نمی‌توانستم تظاهر کنم

because I knew that I was going to lose every single hair on my body

که همه چیز عادی است.

ترسیده بودم.

because of the kind of chemo that I was going to have.

می‌دانستم که چه حسی دارد وقتی بقیه با ملاحظه با من رفتار می‌کنند

I wasn't going to be able to pretend anymore

و فقط دلم می‌خواستم احساس کنم که عادی هستم.

as though everything was normal.

در قفسه سینه‌ام پورتی گذاشته شده بود.

I was scared.

I knew what it felt like to have everybody treating me with kid gloves,

به اولین جلسه شیمی درمانی رفتم،

و خیلی ناراحت بودم.

and I just wanted to feel normal.

پرستارم، جوآن، وارد اتاق شد،

I had a port installed in my chest.

I went to my first day of chemotherapy,

و انگار تک تک اعضای بدنم به من دستور می‌دادند که از صندلی بلند شوم

and I was an emotional wreck.

و فرار کنم.

My nurse, Joanne, walked in the door,

ولی جوآن مرا نگاه کرد و طوری با من حرف زد که انگار دوستان قدیمی هم بودیم.

and every bone in my body was telling me to get up out of that chair

سپس از من پرسید:

and take for the hills.

«موهایت را کجا هایلایت کردی؟»

But Joanne looked at me and talked to me like we were old friends.

(خنده حضار)

در پاسخ گفتم، شوخیت گرفته؟

می‌خواهی با من درباره موهایی حرف بزنی که در شرف از دست دادن آن هستم؟

And then she asked me,

"Where'd you get your highlights done?"

(Laughter)

عصبانی بودم،

And I was like, are you kidding me?

و گفتم «جدی هستی؟ مو؟»

You're going to talk to me about my hair when I'm on the verge of losing it?

شانه بالا انداخت و گفت:

«دوباره رشد می‌کنند.»

I was kind of angry,

آن لحظه، به چیزی اشاره کرد که از آن غافل شده بودم،

and I said, "Really? Hair?"

And with a shrug of her shoulders she said,

دیر یا زود زندگی‌ام به حالت عادی خود برمی‌گشت.

"It's gonna grow back."

کاملا به این باور داشت.

And in that moment she said the one thing I had overlooked,

بنابراین من هم باورش کردم.

and that was that at some point, my life would get back to normal.

وقتی با سرطان دست‌وپنجه نرم می‌کنید

در وهله اول نگرانی درباره از دست دادن مو شاید احمقانه به نظر برسد،

She really believed that.

And so I believed it, too.

ولی موضوع فقط این نیست که چگونه قرار است به نظر برسید.

Now, worrying about losing your hair when you're fighting cancer

در واقع نگران این هستید که بقیه قرار است خیلی با ملاحظه با شما رفتار کنند.

may seem silly at first,

but it's not just that you're worried about how you're going to look.

برای اولین بار در طول شش ماه، جوآن باعث شد احساس عادی بودن به من دست دهد.

It's that you're worried that everybody's going to treat you so carefully.

درباره دوست پسرهای او حرف زدیم،

درباره دنبال آپارتمان گشتن در نیویورک حرف زدیم

Joanne made me feel normal for the first time in six months.

و درباره واکنش من به شیمی درمانی حرف زدیم-

هر موضوع قاطی پاتی.

We talked about her boyfriends,

همیشه برای من سوال بود

we talked about looking for apartments in New York City,

که چطور به طور غریزی می‌دانست که چگونه با من حرف بزند؟

and we talked about my reaction to the chemotherapy --

all kind of mixed in together.

جوآن استاها و احترامی که به او داشتم

And I always wondered,

how did she so instinctively know just how to talk to me?

نقطه شروع ماجراجویی من در دنیای پرستار‌ها بود.

چند سال بعد، از من خواسته شد پروژه‌ای را انجام دهم

Joanne Staha and my admiration for her

که کار پرستارها را تجلیل می‌کند.

marked the beginning of my journey into the world of nurses.

پروژه را با جوآن شروع کردم،

و با بیش از ۱۰۰ پرستار در سراسر کشور ملاقات کردم.

A few years later, I was asked to do a project

that would celebrate the work that nurses do.

پنج سال صرف مصاحبه، عکاسی و فیلم‌برداری از پرستارها کردم

I started with Joanne,

and I met over 100 nurses across the country.

برای یک کتاب و مستند.

I spent five years interviewing, photographing and filming nurses

با گروهم،

برنامه سفری در سراسر آمریکا ریختیم که به مکان‌هایی برویم

که ملت در آن با بزرگ‌ترین مسائل سلامت عمومی مواجه هستند.

for a book and a documentary film.

With my team,

we mapped a trip across America that would take us to places

پیری، جنگ، فقر و زندان‌ها.

dealing with some of the biggest public health issues facing our nation --

به جاهایی رفتیم

که تعداد زیادی بیمار وجود داشت

aging, war, poverty, prisons.

که درگیر آن مسائل بودند.

از بیمارستان‌ها و مراکز درمانی خواستیم تا پرستارانی را معرفی کنند

And then we went places

where we would find the largest concentration of patients

که بهترین نماینده آن‌ها بودند.

dealing with those issues.

یکی از اولین پرستانی که ملاقات کردم بریجت کامبلا بود.

Then we asked hospitals and facilities to nominate nurses

بریجت در کامرون به دنیا آمده،

بین چهار بچه، بزرگ‌ترین بود.

who would best represent them.

پدرش سرکار از طبقه چهارم به زمین افتاده بود

One of the first nurses I met was Bridget Kumbella.

و کمرش شدیدا آسیب دیده بود.

Bridget was born in Cameroon,

the oldest of four children.

و درباره این حرف زد که چه حسی دارد زمین‌گیر شوی

Her father was at work when he had fallen from the fourth floor

و مراقبت لازم را دریافت نکنی.

and really hurt his back.

و این موضوع، بریجت را به سمت شغل پرستاری سوق داد.

And he talked a lot about what it was like to be flat on your back

حالا، به عنوان پرستاری در برانکس،

and not get the kind of care that you need.

از گروه متنوعی از بیماران مراقبت می‌کند،

And that propelled Bridget to go into the profession of nursing.

از هر قشر جامعه

و از هر مذهبی.

Now, as a nurse in the Bronx,

حرفه کاری خود را برای درک تاثیر

she has a really diverse group of patients that she cares for,

from all walks of life,

تفاوت‌های فرهنگی بر سلامتی وقف کرده است.

and from all different religions.

And she's devoted her career to understanding the impact

درباره بیماری حرف زد-

بیمار بومی آمریکایی که

of our cultural differences when it comes to our health.

می‌خواست دسته‌ای پَر به آی‌سی‌یو بیاورد.

She spoke of a patient --

او با این به آرامش روحی ‌می‌رسید.

a Native American patient that she had --

درباره طرفداری از او حرف زد

that wanted to bring a bunch of feathers into the ICU.

و گفت بیماران مذهب‌های متفاوتی دارند

That's how he found spiritual comfort.

و برای آرامش یافتن از چیزهای مختلفی استفاده می‌کنند؛

And she spoke of advocating for him

چه تسبیحی مقدس باشد چه پری نمادین،

and said that patients come from all different religions

باید به همه آن‌ها احترام بگذاریم.

and use all different kinds of objects for comfort;

این شخص جیسون شورت هست.

whether it's a holy rosary or a symbolic feather,

جیسون پرستاری است که در رشته‌کوه آپالاش خدمات در محل اقامت ارائه می‌دهد

و در زمان بزرگ شدن او، پدرش صاحب پمپ بنزین و تعمیرگاه بود.

it all needs to be supported.

This is Jason Short.

Jason is a home health nurse in the Appalachian mountains,

برای همین در جامعه روی ماشین‎‌ها کار کرد و در حال حاضر در نقش پرستار کار می‌کند.

and his dad had a gas station and a repair shop when he was growing up.

در دوران کالج،

پرستاری اصلا شغلی مردانه نبود

So he worked on cars in the community that he now serves as a nurse.

به همین خاطر سال‌ها از آن اجتناب کرد.

مدت کوتاهی راننده کامیون بود؛

When he was in college,

it was just not macho at all to become a nurse,

ولی مسیر زندگی‌اش همیشه او را به سمت پرستاری سوق می‌داد.

so he avoided it for years.

به عنوان پرستاری در رشته کوه آپالاش،

He drove trucks for a little while,

جیسون به جاهایی می‌رود که حتی آمبولانس هم نمی‌تواند.

but his life path was always pulling him back to nursing.

در این عکس، در جایی ایستاده است که قبلا جاده بود.

As a nurse in the Appalachian mountains,

حفاری در قلعه کوه جاده را بسته است

Jason goes places that an ambulance can't even get to.

و حالا تنها راه رسیدن جیسون

In this photograph, he's standing in what used to be a road.

به بیمار مبتلا به بیماری سیاه‌ششی که در آن خانه زندگی‌ می‌کند،

Top of the mountain mining flooded that road,

رانندگی با ماشین خود در خلاف جریان نهر است.

and now the only way for Jason to get to the patient

روزی که همراهش بودم، گلگیر جلوی ماشین کنده شد.

living in that house with black lung disease

is to drive his SUV against the current up that creek.

صبح روز بعد از خواب بیدار شد و ماشین را روی بالابر قرار داد،

گلگیر را تعمیر کرد،

The day I was with him, we ripped the front fender off the car.

و برای دیدن بیمار بعدی راه افتاد.

The next morning he got up, put the car on the lift,

دیدم که جیسون چگونه با شفقت زیاد

از این آقا مراقبت می‌کرد،

fixed the fender,

and then headed out to meet his next patient.

و باری دیگر متوجه شدم که پرستاری کاری درونی و خیرخواهانه است.

I witnessed Jason caring for this gentleman

with such enormous compassion,

وقتی با برایان مک‌میلین آشنا شدم، تازه‎‌کار بود.

and I was struck again by how intimate the work of nursing really is.

تازه از منطقه عملیاتی برگشته بود

و هنوز در سن دیاگو ساکن نشده بود.

When I met Brian McMillion, he was raw.

درباره تجربه پرستاری در آلمان

He had just come back from a deployment

and he hadn't really settled back in to life in San Diego yet.

و مراقبت از سربازان آمده از میدان جنگ صحبت کرد.

اغلب اوقات، او اولین نفری بود که آن‌ها پس از به هوش آمدن در بیمارستان می‌دیدید

He talked about his experience of being a nurse in Germany

and taking care of the soldiers coming right off the battlefield.

دراز کشیده و با دست و پاهایی از دست رفته به او نگاه می‌کردند

Very often, he would be the first person they would see

و اولین چیزی که می‌گفتند این بود:

when they opened their eyes in the hospital.

«کی می‌توانم برگردم؟ برادرانم را آنجا تنها گذاشته‌ام.»

And they would look at him as they were lying there,

missing limbs,

و برایان مجبور بود بگوید:

and the first thing they would say is,

«جایی نمی‌روی.

به اندازه کافی خودت را فدا کرده‌ای، برادر»

"When can I go back? I left my brothers out there."

برایان پرستار و سربازی است که جنگ را تجربه کرده است.

And Brian would have to say,

"You're not going anywhere.

این او را در جایگاه ویژه‌ای قرار می‌دهد که

You've already given enough, brother."

می‌تواند با کهنه سربازان ارتباط برقرار کند و در بهبودشان کمک کند.

Brian is both a nurse and a soldier who's seen combat.

So that puts him in a unique position

این خواهر استیفن است،

و آسایشگاهی به نام ویلا لورتو را در ویسکانسین اداره می‌کند.

to be able to relate to and help heal the veterans in his care.

و کل دایره زندگی را می توان زیر سقف او مشاهده کرد.

This is Sister Stephen,

and she runs a nursing home in Wisconsin called Villa Loretto.

با آرزوی زندگی در مزرعه بزرگ شد،

به همین خاطر وقتی فرصت سرپرستی گرفتن حیوانات اهلی بومی پیش می‌آید

And the entire circle of life can be found under her roof.

با اشتیاق این کار را انجام می‌دهد.

She grew up wishing they lived on a farm,

در بهار، آن حیوانات بچه‌دار می‌شوند.

so given the opportunity to adopt local farm animals,

خواهر استفن از جوجه اردک‌ها، بزغاله‌ها و گوساله

she enthusiastically brings them in.

And in the springtime, those animals have babies.

برای حیوان درمانی ساکنان ویلا لورتو استفاده می‌کند

And Sister Stephen uses those baby ducks, goats and lambs

که گاهی اوقات حتی نمی‌توانند نام خود را به یاد بیاورند

ولی با بغل کردن گوساله‌ای خوشحال می‌شوند.

as animal therapy for the residents at Villa Loretto

who sometimes can't remember their own name,

روزی که پیش خواهر استیفن بودم،

باید به مدت یه روز با من به خارج از ویلا لورتو می‌آمد

but they do rejoice in the holding of a baby lamb.

تا بخشی از داستان زندگی او را فیلم برداری کنیم.

قبل از رفتن،

به اتاق یک بیمار در حال مرگ رفت.

The day I was with Sister Stephen,

I needed to take her away from Villa Loretto

سمت او خم شد و گفت:

to film part of her story.

«به مدت یه روز اینجا نیستم

And before we left,

she went into the room of a dying patient.

ولی اگر مسیح تو را فرابخواند،

برو.

And she leaned over and she said,

مستقیم به سمت مسیح به خانه برو.»

"I have to go away for the day,

آنجا ایستاده بودم و فکر می‌کردم

but if Jesus calls you,

برای اولین بار در زندگی‌ام

you go.

دیدم که می‌توان با دل کندن از کسی به او نشان داد که دوستش داریم.

You go straight home to Jesus."

I was standing there and thinking

it was the first time in my life

نیازی نیست که خیلی سفت به آن‌ها بچسبیم.

I witnessed that you could show someone you love them completely

چرخه‌های زندگی زیادی را در ویلا لورتو دیدم

by letting go.

که در طول زندگی‌ام تا به حال در هیچ زمان و مکانی ندیده بودم.

We don't have to hold on so tightly.

I saw more life rolled up at Villa Loretto

وقتی صحبت از سلامتی می‌شود در عصر پیچیده‌ای زندگی می‌کنیم.

than I have ever seen at any other time at any other place in my life.

نه تنها از نیاز به کمیت زندگی بلکه از کیفیت زندگی هم به راحتی چشم‌پوشی می‌کنیم.

We live in a complicated time when it comes to our health care.

با ظهور تکنولوژی‌های زندگی‌بخش جدید،

It's easy to lose sight of the need for quality of life,

مجبور می‌شویم تصمیم‌‌های سختی بگیریم.

not just quantity of life.

این تکنولوژی‌ها اغلب جان افراد را نجات می‌دهند

As new life-saving technologies are created,

ولی همچنین ممکن است روند درد و مرگ را کش دهند.

we're going to have really complicated decisions to make.

These technologies often save lives,

چگونه قرار است این تکنولوژی‌ها را هدایت کنیم؟

but they can also prolong pain and the dying process.

نباید از هیچ کمکی غافل شویم.

پرستارها به دلیل زمانی که کنار بستر با ما سپری می‌کنند رابطه خیلی خاصی با ما دارند.

How in the world are we supposed to navigate these waters?

We're going to need all the help we can get.

در طول آن زمان،

Nurses have a really unique relationship with us

نوعی ارتباط عاطفی صمیمی شکل می‌گیرد.

because of the time spent at bedside.

تابستان گذشته، در ۹ آگوست،

During that time,

پدرم بر اثر حمله قلبی فوت کرد.

a kind of emotional intimacy develops.

مادرم بسیار غمگین بود

و نمی‌توانست دنیای خود را بدون او تصور کند.

This past summer, on August 9,

my father died of a heart attack.

چهار روز بعد زمین خورد،

My mother was devastated,

و مفصل ران او شکست،

and she couldn't imagine her world without him in it.

به جراحی نیاز داشت

و درحال مبارزه برای جان خود بود.

Four days later she fell,

باری دیگر متوجه شدم

she broke her hip,

در مرکز دریافت مراقبت از پرستارها بودم-

she needed surgery

and she found herself fighting for her own life.

اما این بار برای مادرم.

خواهر و برادرم و من به مدت سه روز در آی‌سی‌یو کنارش ماندیم.

Once again I found myself

on the receiving end of the care of nurses --

this time for my mom.

هنگامی که تلاش می‌کردیم تصمیمات درستی بگیریم

My brother and my sister and I stayed by her side

و به خواسته‌های مادرم عمل کنیم،

for the next three days in the ICU.

متوجه شدیم که به راهنمایی‌های پرستارها روی آورده‌ایم.

And as we tried to make the right decisions

و باری دیگر،

and follow my mother's wishes,

ما را ناامید نکردند.

we found that we were depending upon the guidance of nurses.

به طور شگفت انگیزی می‌دانستند

And once again,

که در چهار روز اخر زندگی مادرم چگونه از او مراقبت کنند.

they didn't let us down.

او را آرام و دردش را کم کردند.

They had an amazing insight in terms of how to care for my mom

می‌دانستند که من و خواهرم را تشویق کنند تا لباس شب زیبایی را تن مادرمان کنیم

in the last four days of her life.

They brought her comfort and relief from pain.

اگر چه همچین چیزی دیگر برای او اهمیت نداشت،

برای ما با ارزش و مهم بود.

They knew to encourage my sister and I to put a pretty nightgown on my mom,

و می‌دانستند که قبل از آخرین نفس مادرم بیایند و به موقع مرا بیدار کنند.

long after it mattered to her,

but it sure meant a lot to us.

می‌دانستند چه مدت اجازه دهند بعد از مرگ مادرم

And they knew to come and wake me up just in time for my mom's last breath.

در اتاق کنارش بمانم.

نمی‌دانم که چطور همه این چیزها را می‌دانند،

And then they knew how long to leave me in the room

ولی می‌دانم تا ابد قدردان آن‌ها هستم

with my mother after she died.

که باری دیگر مرا راهنمایی کردند.

I have no idea how they know these things,

بسیار متشکرم.

(تشویق حضار)

but I do know that I am eternally grateful

that they've guided me once again.

Thank you so very much.

(Applause)