A tribute to nurses | Carolyn Jones

Çeviri: berat güven Gözden geçirme: Eren Gokce

As patients,

Bir hasta olarak,

we usually remember the names of our doctors,

doktorların adını çoğu zaman hatırlar

but often we forget the names of our nurses.

fakat hemşirelerin adını genelde unuturuz.

I remember one.

Ben birini hatırlıyorum.

I had breast cancer a few years ago,

Birkaç yıl önce göğüs kanserine yakalandım.

and somehow I managed to get through the surgeries

Bir şekilde operasyonları atlattım

and the beginning of the treatment just fine.

ve tedavinin başlangıcı gayet iyiydi.

I could hide what was going on.

Hastalığımı saklayabiliyordum.

Everybody didn't really have to know.

Herkesin bilmesi de şart değildi.

I could walk my daughter to school,

Kızımı okuluna bırakabiliyordum.

I could go out to dinner with my husband;

Kocamla yemeğe çıkabiliyordum;

I could fool people.

insanları kandırabiliyordum.

But then my chemo was scheduled to begin

Ama daha sonra kemoterapi programım başlayacaktı

and that terrified me

ve bu beni dehşete düşürüyordu,

because I knew that I was going to lose every single hair on my body

çünkü alacağım kemoterapi nedeniyle

bütün saçlarımın döküleceğini biliyordum.

because of the kind of chemo that I was going to have.

I wasn't going to be able to pretend anymore

Artık kimseye, sanki her şey normalmiş gibi

as though everything was normal.

rol yapamayacaktım.

I was scared.

Çok korkuyordum.

I knew what it felt like to have everybody treating me with kid gloves,

Herkes bana kristal vazo gibi davranacaktı ve nasıl olduğunu biliyordum

and I just wanted to feel normal.

ama ben normal hissetmek istiyordum.

I had a port installed in my chest.

Göğsüme bir port katater takıldı.

I went to my first day of chemotherapy,

İlk kemoterapi seansına gittim

and I was an emotional wreck.

ve duygusal olarak harap hâldeydim.

My nurse, Joanne, walked in the door,

Kapıdan hemşirem Joanne girdi,

and every bone in my body was telling me to get up out of that chair

vücudumdaki bütün hücreler kalk şu sandalyeden ve

and take for the hills.

tepelere doğru koş diyordu.

But Joanne looked at me and talked to me like we were old friends.

Joanne bana baktı ve sanki eski bir dostmuş gibi konuştu.

Sonra şu soruyu sordu;

And then she asked me,

"Where'd you get your highlights done?"

"Bu röfleyi nerede yaptırdın?"

(Laughter)

(Kahkahalar)

And I was like, are you kidding me?

Ne yani, benimle dalga mı geçiyordu?

You're going to talk to me about my hair when I'm on the verge of losing it?

Zaten bütün saçlarımı kaybetmek üzereydim, bu sorulacak şey miydi?

I was kind of angry,

Kızdım biraz

and I said, "Really? Hair?"

ve "Ciddi misin sen? Saç mı?" dedim.

And with a shrug of her shoulders she said,

Omzunu silkti ve şöyle dedi;

"It's gonna grow back."

"Tekrar çıkarlar"

And in that moment she said the one thing I had overlooked,

O an söylediği bu şey benim atladığım şeydi;

and that was that at some point, my life would get back to normal.

nasılsa bir noktada, hayatım tekrar normale dönecekti.

She really believed that.

Buna samimiyetle inanıyordu

And so I believed it, too.

ve bu yüzden ben de inandım.

Now, worrying about losing your hair when you're fighting cancer

Kanserle savaşırken saçlarını kaybetmekten korkmak

başlangıçta aptalca görünebilir

may seem silly at first,

but it's not just that you're worried about how you're going to look.

ama bu sadece dış görünüşten kaygı duymakla ilgili değildir.

It's that you're worried that everybody's going to treat you so carefully.

Seni endişelendiren şey; herkesin sana çok dikkatli davranacağıdır.

Joanne made me feel normal for the first time in six months.

Altı aydır bana kendimi ilk kez, Joanne normal hissettirmişti.

We talked about her boyfriends,

Sevgilileri hakkında konuştuk.

we talked about looking for apartments in New York City,

New York'ta bir daire bulmaktan konuştuk

and we talked about my reaction to the chemotherapy --

ve benim kemoterapiye vereceğim tepkiyi konuştuk,

all kind of mixed in together.

yani, bir dereden bir tepeden konuştuk.

And I always wondered,

Ama hep merak ettim

how did she so instinctively know just how to talk to me?

benimle bu şekilde konuşacağını nasıl sezmişti?

Joanne Staha and my admiration for her

Joanne Staha ve ona olan hayranlığım

marked the beginning of my journey into the world of nurses.

benim hemşireler dünyasına seyahatimi başlatan şeydir.

Birkaç yıl sonra benden hemşirelerin yaptığı işi

A few years later, I was asked to do a project

that would celebrate the work that nurses do.

takdir edecek bir proje istendiğinde

I started with Joanne,

işe Joanne ile başladım

and I met over 100 nurses across the country.

ve bütün ülkede 100'den fazla hemşire ile buluştum.

I spent five years interviewing, photographing and filming nurses

Bir belgesel film ve kitap için beş yıl boyunca hemşirelerle

görüşmeler yaptım ve fotoğraflar çektim.

for a book and a documentary film.

With my team,

Takımımla birlikte

we mapped a trip across America that would take us to places

bütün Amerika'da, yaşlanma, savaş yoksulluk, cezaevleri gibi nedenlerle

dealing with some of the biggest public health issues facing our nation --

ülkemizin karşılaştığı en ciddi halk sağlığı sorunları yaşanan yerlere

aging, war, poverty, prisons.

yolculuklar planladık.

And then we went places

Sonra bu sorunlarla

where we would find the largest concentration of patients

mücadele eden hastaların en çok yoğunlaştığı

dealing with those issues.

bölgelere gittik.

Then we asked hospitals and facilities to nominate nurses

Sonra hastanelerden hemşireleri en iyi temsil edecek kişileri

who would best represent them.

bize önermelerini istedik.

One of the first nurses I met was Bridget Kumbella.

İlk görüştüğüm hemşirelerden biri Bridget Kumbella idi.

Bridget, Kamerun'da doğmuş

Bridget was born in Cameroon,

the oldest of four children.

dört çocuğun en büyüğü imiş.

Her father was at work when he had fallen from the fourth floor

Dördüncü kattan düşüp beli ciddi bir şekilde yaralandığında

and really hurt his back.

babası işteymiş.

And he talked a lot about what it was like to be flat on your back

Bana sırtüstü dümdüz yatarken, ihtiyacın olan bakımı almamanın

and not get the kind of care that you need.

nasıl bir şey olduğunu uzun uzun anlattı.

And that propelled Bridget to go into the profession of nursing.

Bu Bridget'i ateşlemiş ve böylece hemşirelik mesleğine girmiş.

Now, as a nurse in the Bronx,

Şimdi Bronx'ta bir hemşire

she has a really diverse group of patients that she cares for,

ve hayatın bütün katmanlarından, bütün dinlerden

from all walks of life,

çok çeşitli bir

and from all different religions.

hasta grubuyla ilgileniyor.

And she's devoted her career to understanding the impact

Bütün kariyerini, sağlık konusunda

of our cultural differences when it comes to our health.

kültürel farklılıkları anlamanın önemine adamış.

Bir hastasını anlattı;

She spoke of a patient --

a Native American patient that she had --

adam Amerikan Kızılderilisi imiş

that wanted to bring a bunch of feathers into the ICU.

ve Yoğun Bakıma birkaç tüy getirmek istemiş;

That's how he found spiritual comfort.

ruhu bu şekilde ferahlayabilirmiş.

And she spoke of advocating for him

Bridget onların haklarını savunuyor.

and said that patients come from all different religions

Hastaların bütün dinlerden geldiğini

and use all different kinds of objects for comfort;

ve birbirinden farklı ferahlama objeleri olduğunu söylüyor,

whether it's a holy rosary or a symbolic feather,

bu bazen mukaddes bir tesbih, bazen sembolik bir tüy olabilir

it all needs to be supported.

ve hepsi desteklenmelidir.

This is Jason Short.

Bu Jason Short.

Jason is a home health nurse in the Appalachian mountains,

Jason, Apalaş Dağları'nda çalışan, evde bakım yapan bir hemşire.

and his dad had a gas station and a repair shop when he was growing up.

Çocukluğunda babasının bir benzin istasyonu ve tamirhanesi varmış.

So he worked on cars in the community that he now serves as a nurse.

Kasabada tamirhanede çalışırmış, şimdi ise aynı yerde hemşire.

Jason kolejde okurken

When he was in college,

it was just not macho at all to become a nurse,

bir hemşire olmak, pek de maço bir iş sayılmıyormuş,

so he avoided it for years.

bu nedenle, bundan yıllarca kaçmış .

He drove trucks for a little while,

Bir süre kamyon şoförlüğü yapmış.

but his life path was always pulling him back to nursing.

Ama hayat onu hep hemşireliğe geri çekmiş.

Apalaş Dağları'nda hemşirelik yapan Jason

As a nurse in the Appalachian mountains,

Jason goes places that an ambulance can't even get to.

bir ambulansın bile ulaşamadığı yerlere gidiyor.

In this photograph, he's standing in what used to be a road.

Bu fotoğrafta gördüğünüz gibi; eskiden yol olan bir yerde duruyor.

Top of the mountain mining flooded that road,

Dağın tepesindeki madenin yığıntısı yolu kapatmış.

and now the only way for Jason to get to the patient

Şimdi Jason'un madenci ciğeri hastalığı olan ve bu evlerde

living in that house with black lung disease

yaşayan insanlara tek ulaşma yolu

is to drive his SUV against the current up that creek.

jipini o dereye, akıntı yukarı sürmek.

The day I was with him, we ripped the front fender off the car.

Onunla gezdiğim gün arabanın ön çamurluğunu parçaladık.

The next morning he got up, put the car on the lift,

Sabah olunca kalktı, arabayı askıya aldı,

fixed the fender,

çamurluğu tamir etti

and then headed out to meet his next patient.

ve sıradaki hastasına doğru yola koyuldu.

I witnessed Jason caring for this gentleman

Jason'u bu beyefendiyle ilgilenirken izledim,

with such enormous compassion,

derin bir şefkat gösteriyordu

and I was struck again by how intimate the work of nursing really is.

ve hemşirelik işinin bu denli bir yakınlık işi olması beni yine çarptı.

When I met Brian McMillion, he was raw.

Brian McMillon ile tanıştığımda toydu.

He had just come back from a deployment

Bir askeri intikalden yeni dönmüştü

and he hadn't really settled back in to life in San Diego yet.

ve San Diego'daki hayata hâlâ adapte olamamıştı.

He talked about his experience of being a nurse in Germany

Almanya'da edindiği hemşirelik deneyimlerinden bahsediyordu.

and taking care of the soldiers coming right off the battlefield.

Doğrudan çatışma alanından gelen askerlerle ilgileniyormuş.

Very often, he would be the first person they would see

Hastanede gözünü açan askerlerin gördüğü ilk kişi

when they opened their eyes in the hospital.

genelde kendisi olurmuş.

Kolları veya bacakları kesik hâlde yatarken, askerlerin

And they would look at him as they were lying there,

missing limbs,

ona bakıp

and the first thing they would say is,

sordukları ilk şey şu olurmuş:

"When can I go back? I left my brothers out there."

"Ne zaman geri giderim? Kardeşlerimi orada bıraktım"

Brian da mecburen şu cevabı verirmiş;

And Brian would have to say,

"You're not going anywhere.

"Kardeş bir yere gitmiyorsun,

You've already given enough, brother."

sen vereceğini verdin zaten "

Brian is both a nurse and a soldier who's seen combat.

Brian hem bir hemşire, hem de çatışma görmüş bir asker.

O nedenle bakımı altındaki gazilerle

So that puts him in a unique position

to be able to relate to and help heal the veterans in his care.

iletişim kurma ve iyileşmelerine yardım etmede benzersiz biri.

This is Sister Stephen,

Bu Hemşire Stephen,

and she runs a nursing home in Wisconsin called Villa Loretto.

Wisconsin'de, Villa Loretto adında bir bakımevi işletiyor

And the entire circle of life can be found under her roof.

ve onun çatısı altında, yaşamın bütün döngüsünü görebilirsiniz.

She grew up wishing they lived on a farm,

Çocukluğunda bir çiftlikte yaşamayı hayal edermiş,

so given the opportunity to adopt local farm animals,

bu yüzden kendine çiftlik hayvanları verildiğinde

she enthusiastically brings them in.

onları hevesle kabul ediyor.

And in the springtime, those animals have babies.

Baharda bu hayvanlar yavruluyor

And Sister Stephen uses those baby ducks, goats and lambs

ve Hemşire Stephen bu ördek yavrularını, oğlakları ve kuzuları

as animal therapy for the residents at Villa Loretto

Villa Loretto'da kalanlar için hayvan terapisinde kullanıyor.

who sometimes can't remember their own name,

Bazıları kendi isimlerini bile unutmuş

but they do rejoice in the holding of a baby lamb.

ama bir kuzuyu severken neşeleniyorlar.

Hemşire Stephen'la geçirdiğim gün

The day I was with Sister Stephen,

öyküsünün bir kısmını filme almak için onu Villa Loretto'dan uzağa

I needed to take her away from Villa Loretto

to film part of her story.

götürmem gerekiyordu.

And before we left,

Biz çıkmadan önce

she went into the room of a dying patient.

ölmek üzere olan bir hastanın odasına gitti

And she leaned over and she said,

ve eğilip şunu söyledi;

"I have to go away for the day,

"Bir günlüğüne uzakta olacağım,

but if Jesus calls you,

ama eğer Tanrı seni çağırırsa,

you go.

sen git.

You go straight home to Jesus."

Dosdoğru onun yanına git"

Kenarda dikilip şunu düşündüm:

I was standing there and thinking

it was the first time in my life

"Bazen birini gerçekten sevdiğini

I witnessed that you could show someone you love them completely

göstermenin tek yolu; onun gitmesine izin vermektir.

Buna hayatımda ilk kez şahit olmuştum.

by letting go.

We don't have to hold on so tightly.

Bu kadar sıkı sarılmak zorunda değiliz.

I saw more life rolled up at Villa Loretto

Başka yerde, başka zamanda görmediğim sayıda çok ömrün

than I have ever seen at any other time at any other place in my life.

son demlerine Villa Loretto'da şahit oldum.

We live in a complicated time when it comes to our health care.

Konu kendi sağlık sorunumuz olunca karmaşık zamanlar yaşıyoruz.

It's easy to lose sight of the need for quality of life,

Yaşamın sadece nicelikli değil, nitelikli de olması gerektiğini

not just quantity of life.

kolay gözden kaçırıyoruz.

As new life-saving technologies are created,

Hayat kurtaran yeni teknolojiler geliştikçe

we're going to have really complicated decisions to make.

gerçekten zor kararlar vermek zorunda kalacağız.

These technologies often save lives,

Bu teknolojiler genelde hayat kurtarıyor

but they can also prolong pain and the dying process.

ama aynı zamanda ızdırabı ve ölüm sürecini uzatıyor.

How in the world are we supposed to navigate these waters?

Bu dalgalı denizde rotamızı nasıl bulacağız?

We're going to need all the help we can get.

Bütün herkesin yardımına ihtiyacımız var.

Nurses have a really unique relationship with us

Yatağımızın baş ucunda bekleyen hemşirelerin

because of the time spent at bedside.

bizimle müstesna bir ilişkisi var.

During that time,

Bu bekleme sırasında

a kind of emotional intimacy develops.

bir tür duygusal yakınlık gelişiyor.

This past summer, on August 9,

Geçen yaz, 9 Ağustos'ta,

my father died of a heart attack.

babam kalp krizinden öldü.

Annem perişan olmuştu

My mother was devastated,

and she couldn't imagine her world without him in it.

ve babamın olmadığı bir dünyada kendini hayal edemiyordu.

Four days later she fell,

Dört gün sonra düştü

she broke her hip,

ve kalça kemiği kırıldı.

she needed surgery

Ameliyat olması gerekmişti

and she found herself fighting for her own life.

ve hayatta kalmak için savaşıyordu.

Once again I found myself

Kendimi bir kez daha

on the receiving end of the care of nurses --

hemşirelerden bakım alan tarafta buldum.

this time for my mom.

Bu kez annem içindi.

Sonraki üç gün boyunca, ben, kız kardeşim

My brother and my sister and I stayed by her side

for the next three days in the ICU.

ve erkek kardeşim yanında, Yoğun Bakımda kaldık.

And as we tried to make the right decisions

Doğru kararları vermeye ve annemizin

and follow my mother's wishes,

dileğini yerine getirmeye çalışırken

we found that we were depending upon the guidance of nurses.

kendimizi hemşirelerin rehberliğine muhtaç hâlde bulduk.

And once again,

Ve bir kez daha,

they didn't let us down.

bizi hayal kırıklığına uğratmadılar.

They had an amazing insight in terms of how to care for my mom

Anneme ömrünün son dört gününde nasıl bakılacağı konusunda

in the last four days of her life.

hayranlık veren bir anlayışları vardı.

They brought her comfort and relief from pain.

Onu rahat ettirdiler ve ağrılarını dindirdiler.

They knew to encourage my sister and I to put a pretty nightgown on my mom,

Beni ve kız kardeşimi ona güzel bir gecelik giydirme konusunda ikna ettiler,

long after it mattered to her,

annem için artık fark etmiyordu

but it sure meant a lot to us.

ama bizim için çok anlamı vardı.

And they knew to come and wake me up just in time for my mom's last breath.

Ve annem son nefesini verirken tam zamanında gelip uyandırdılar

And then they knew how long to leave me in the room

ve annem öldükten sonra, bizi ne kadar

with my mother after she died.

odada bırakacaklarını da biliyorlardı.

I have no idea how they know these things,

Bütün bunları nasıl biliyorlar, hiç fikrim yok

but I do know that I am eternally grateful

ama şunu iyi biliyorum, bana bir kez daha rehberlik ettiler

that they've guided me once again.

ve onlara sonsuza kadar minnettrım.

Thank you so very much.

Çok, çok teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)