Don't feel sorry for refugees -- believe in them | Luma Mufleh

Vertaald door: Saskia O'Neill Nagekeken door: Peter van de Ven

I remember when I first found out

Ik weet nog dat ik hoorde dat ik een TED Talk mocht doen.

I was going to speak at a TED conference.

I ran across the hall to one of my classrooms

Ik rende naar een van mijn lokalen om het mijn studenten te vertellen.

to inform my students.

"Guess what, guys?

"Moet je horen, jongens! Ik ben gevraagd voor een TED Talk."

I've been asked to give a TED Talk."

The reaction wasn't one I quite expected.

De reactie was nogal raar.

The whole room went silent.

Iedereen was stil.

"A TED Talk? You mean, like the one you made us watch on grit?

"Een TED Talk? Zoals die over vastberadenheid?

Or the one with the scientist that did this really awesome thing with robots?"

Of die met die wetenschapper met de coole robots?"

Muhammad asked.

vroeg Mohammed.

"Yes, just like that."

"Ja, zo eentje."

"But Coach, those people are really important and smart."

"Maar coach, die mensen zijn heel belangrijk en slim."

(Laughter)

(Gelach)

"I know that."

"Ja, dat weet ik."

"But Coach, why are you speaking? You hate public speaking."

"Maar coach, waarom zou je dat doen? Je haat spreken in het openbaar."

"I do," I admitted,

"Dat klopt", gaf ik toe.

"But it's important that I speak about us, that I speak about your journeys,

"Maar het is belangrijk te vertellen over ons, over jullie leven,

about my journey.

over mijn leven.

People need to know."

Mensen moeten dat weten."

The students at the all-refugee school that I founded

De leerlingen van mijn vluchtelingenschool

decided to end with some words of encouragement.

besloten ten slotte om me wat moed in te spreken:

"Cool! It better be good, Coach."

"Cool! Zorg dat het vet is, coach."

(Laughter)

(Gelach)

There are 65.3 million people who have been forcibly displaced

Er zijn 65,3 miljoen mensen die met geweld uit hun huis zijn verjaagd

from their homes because of war or persecution.

als gevolg van oorlog of vervolging.

The largest number, 11 million, are from Syria.

Het grootste aantal, 11 miljoen, komt uit Syrië.

33,952 people flee their homes daily.

Er vluchten iedere dag 33.952 mensen.

The vast majority remain in refugee camps,

De meeste van hen verblijven in vluchtelingenkampen,

whose conditions cannot be defined as humane under anyone's definition.

in omstandigheden die verre van humaan zijn.

We are participating in the degradation of humans.

Wij dragen bij aan het verval van mensen.

Never have we had numbers this high.

Nooit eerder waren het er zo veel.

This is the highest number of refugees since World War II.

Het hoogste aantal vluchtelingen sinds de Tweede Wereldoorlog.

Now, let me tell you why this issue is so important to me.

Ik zal uitleggen waarom dit zo belangrijk voor me is.

I am an Arab. I am an immigrant.

Ik ben Arabisch. Ik ben immigrant.

I am a Muslim.

Ik ben moslima.

I've also spent the last 12 years of my life working with refugees.

En ik heb de afgelopen 12 jaar met vluchtelingen gewerkt.

Oh -- and I'm also gay.

Oh ja, ik ben ook lesbisch.

It makes me really popular these days.

Dat maakt me erg populair tegenwoordig.

(Laughter)

(Gelach)

But I am the daughter of a refugee.

Maar ik ben de dochter van een vluchteling.

My grandmother fled Syria in 1964 during the first Assad regime.

Mijn oma vluchtte uit Syrië in 1964, tijdens het eerste regime van Assad.

She was three months pregnant when she packed up a suitcase,

Ze was drie maanden zwanger toen ze haar koffers pakte,

piled in her five children and drove to neighboring Jordan,

haar vijf kinderen in de auto zette en naar buurland Jordanië reed,

not knowing what the future held for her and her family.

zonder idee over hoe het met haar en haar gezin zou aflopen.

My grandfather decided to stay, not believing it was that bad.

Mijn opa besloot achter te blijven, hij geloofde niet dat het zo erg was.

He followed her a month later, after his brothers were tortured

Hij kwam haar een maand later achterna, nadat zijn broers waren gemarteld

and his factory was taken over by the government.

en zijn fabriek was ingepikt door de overheid.

They rebuilt their lives starting from scratch

Ze bouwden hun levens weer op

and eventually became independently wealthy Jordanian citizens.

en werden uiteindelijk zelfstandige, welvarende Jordaanse burgers.

I was born in Jordan 11 years later.

Ik werd 11 jaar later in Jordanië geboren.

It was really important to my grandmother for us to know our history

Mijn oma vond het heel belangrijk dat we wisten over ons verleden

and our journey.

en onze migratie.

I was eight years old when she took me to visit my first refugee camp.

Toen ik acht was nam ze me mee naar een vluchtelingenkamp.

I didn't understand why.

Ik begreep niet waarom.

I didn't know why it was so important to her

Ik snapte niet waarom we daar zo nodig naar toe moesten.

for us to go.

I remember walking into the camp holding her hand,

Ik weet nog hoe ik dat kamp binnenliep, aan haar hand,

en dat ze me zei met de kinderen te spelen,

and her saying, "Go play with the kids,"

while she visited with the women in the camp.

terwijl zij langsging bij de vrouwen in het kamp.

I didn't want to.

Ik had er geen zin in.

These kids weren't like me.

Die kinderen waren anders: arm, ze woonden in een kamp.

They were poor. They lived in a camp.

I refused.

Ik weigerde.

She knelt down beside me and firmly said, "Go.

Ze hurkte en zei streng: "Je gaat naar ze toe.

And don't come back until you've played.

En je komt pas terug als je met ze hebt gespeeld.

Don't ever think people are beneath you

Denk nooit dat mensen minder zijn dan jij

or that you have nothing to learn from others."

of dat je niets te leren hebt van een ander."

I reluctantly went.

Ik ging met tegenzin.

I never wanted to disappoint my grandmother.

Ik wilde mijn oma nooit teleurstellen.

I returned a few hours later,

Na een paar uur voetballen met de kinderen in het kamp ging ik terug.

having spent some time playing soccer with the kids in the camp.

We walked out of the camp,

We verlieten het kamp

and I was excitedly telling her what a great time I had

en ik vertelde enthousiast hoe leuk het was geweest

and how fantastic the kids were.

en hoe geweldig de kinderen waren.

"Haram!" I said in Arabic. "Poor them."

"Haram!" zei ik in het Arabisch. "Arme kinderen."

"Haram on us," she said, using the word's different meaning,

"Haram aan ons", zei ze, in de andere betekenis van het woord:

that we were sinning.

dat wij zondigden.

"Don't feel sorry for them; believe in them."

"Heb geen medelijden met ze, heb vertrouwen in ze."

It wasn't until I left my country of origin for the United States

Pas toen ik mijn geboorteland verruilde voor Amerika,

that I realized the impact of her words.

begreep ik de impact van haar woorden.

After my college graduation, I applied for and was granted political asylum,

Nadat ik was afgestudeerd,

kreeg ik hier politiek asiel als lid van een bepaalde sociale groep.

based on being a member of a social group.

Some people may not realize this,

Misschien weet niet iedereen dit,

but you can still get the death penalty in some countries for being gay.

maar er zijn landen waar je nog steeds de doodstraf krijgt als je homo bent.

I had to give up my Jordanian citizenship.

Ik moest de Jordaanse nationaliteit opgeven.

That was the hardest decision I've ever had to make,

De moeilijkste beslissing van mijn leven, maar ik had geen keus.

but I had no other choice.

The point is,

Uiteindelijk,

when you find yourself choosing between home and survival,

als je moet kiezen tussen thuis en overleven,

the question "Where are you from?" becomes very loaded.

wordt "Waar kom je vandaan?" een beladen vraag.

A Syrian woman who I recently met at a refugee camp in Greece

Een Syrische vrouw die ik ontmoette in een Grieks vluchtelingenkamp

articulated it best,

vertelde me over het moment dat ze wist dat ze uit Aleppo weg moest.

when she recalled the exact moment she realized she had to flee Aleppo.

"I looked out the window and there was nothing.

"Ik keek naar buiten, er was niets meer.

It was all rubble.

Alleen nog puin.

There were no stores, no streets, no schools. Everything was gone.

Geen winkels, geen straten, geen scholen; alles was weg.

I had been in my apartment for months,

Ik had maanden in mijn flat gezeten,

listening to bombs drop and watching people die.

gehoord hoe de bommen vielen en gezien hoe mensen stierven.

But I always thought it would get better,

En ik bleef denken dat het beter zou worden,

that no one could force me to leave,

dat niemand mij kon verjagen,

no one could take my home away from me.

niemand mijn huis van me af kon pakken.

And I don't know why it was that morning, but when I looked outside,

Maar toen ik die ochtend naar buiten keek,

I realized if I didn't leave, my three young children would die.

wist ik dat als we bleven, onze drie kinderen zouden sterven.

And so we left.

Dus we vertrokken.

We left because we had to, not because we wanted to.

We vertrokken omdat het moest, niet omdat we het wilden.

There was no choice," she said.

Er was geen keuze", zei ze.

It's kind of hard to believe that you belong

Het is moeilijk om je ergens thuis te voelen als je geen huis hebt,

when you don't have a home,

when your country of origin rejects you because of fear or persecution,

als je geboorteland je afwijst vanwege angst of onderdrukking

or the city that you grew up in is completely destroyed.

of de stad waarin je opgroeide totaal verwoest is.

I didn't feel like I had a home.

Ik had het gevoel dat ik geen thuis had.

I was no longer a Jordanian citizen,

Ik was niet langer Jordaans,

but I wasn't American, either.

maar ik was ook niet Amerikaans.

I felt a kind of loneliness

Ik voelde een eenzaamheid

that is still hard to put into words today.

die ik nog steeds niet goed kan omschrijven.

After college, I desperately needed to find a place to call home.

Na mijn studie moest ik echt op zoek naar een thuis.

I bounced around from state to state

Ik ging van staat naar staat en kwam uiteindelijk terecht in North Carolina.

and eventually ended up in North Carolina.

Kindhearted people who felt sorry for me

Aardige mensen die met me te doen hadden boden aan te betalen voor mijn huur

offered to pay rent

or buy me a meal or a suit for my new interview.

of een maaltijd of voor kleren voor een sollicitatiegesprek.

It just made me feel more isolated and incapable.

Maar dat versterkte mijn gevoel van eenzaamheid en onmacht.

It wasn't until I met Miss Sarah,

Pas toen ik Miss Sarah ontmoette,

a Southern Baptist who took me in at my lowest and gave me a job,

een baptist uit het Zuiden die me werk gaf toen ik het dieptepunt had bereikt,

that I started to believe in myself.

begon ik weer in mezelf te geloven.

Miss Sarah owned a diner in the mountains of North Carolina.

Miss Sarah had een restaurant in de bergen van North Carolina.

I assumed, because of my privileged upbringing

Met mijn bevoorrechte opvoeding en prestigieuze universiteitsdiploma

and my Seven Sister education,

that she would ask me to manage the restaurant.

zou ze me vast wel vragen als manager.

I was wrong.

Maar nee.

I started off washing dishes,

Ik begon met afwassen,

cleaning toilets and working the grill.

wc's schoonmaken en hamburgers bakken.

I was humbled; I was shown the value of hard work.

De waarde van hard werken leren zien was een louterende ervaring.

But most importantly, I felt valued and embraced.

En het belangrijkste: ik voelde me gewaardeerd en welkom.

I celebrated Christmas with her family,

Ik vierde Kerstmis met haar familie en zij deed met mij mee aan de ramadan.

and she attempted to observe Ramadan with me.

I remember being very nervous about coming out to her --

Ik was best bang om uit de kast te komen, omdat ze zo'n conservatieve baptist was.

after all, she was a Southern Baptist.

I sat on the couch next to her

We zaten op de bank en ik zei:

and I said, "Miss Sarah, you know that I'm gay."

"Je weet toch wel dat ik lesbisch ben?"

Her response is one that I will never forget.

Haar reactie zal ik nooit vergeten.

"That's fine, honey. Just don't be a slut."

"Geeft niks schat, maar wees nooit een slet."

(Laughter)

(Gelach)

(Applause)

(Applaus)

I eventually moved to Atlanta, still trying to find my home.

Uiteindelijk --

Uiteindelijk ging ik naar Atlanta, nog steeds op zoek naar een thuis.

My journey took a strange turn three years later,

Drie jaar later kwam er een verrassende wending

after I met a group of refugee kids playing soccer outside.

toen ik ergens een paar vluchtelingenkinderen zag voetballen.

I'd made a wrong turn into this apartment complex,

Ik liep verkeerd bij een flatgebouw

and I saw these kids outside playing soccer.

en ik zag die kinderen buiten voetballen.

They were playing barefoot with a raggedy soccer ball

Ze speelden op blote voeten met een aftandse voetbal en stenen als doel.

and rocks set up as goals.

I watched them for about an hour,

Ik keek een uurtje naar ze en begon me blij te voelen.

and after that I was smiling.

The boys reminded me of home.

Ze herinnerden me aan thuis.

They reminded me of the way I grew up playing soccer

Ze herinnerden me aan hoe ik vroeger voetbalde

in the streets of Jordan, with my brothers and cousins.

op straat in Jordanië, met mijn broers en neven.

I eventually joined their game.

Ik vroeg of ik mee mocht doen.

They were a little skeptical about letting me join it,

Eerst twijfelden ze,

because according to them, girls don't know how to play.

want ze dachten dat meisjes niet kunnen voetballen.

Maar dat kon ik dus wel.

But obviously I did.

I asked them if they had ever played on a team.

Ik vroeg of ze in een team zouden willen spelen en dat leek ze hartstikke leuk.

They said they hadn't, but that they would love to.

I gradually won them over, and we formed our first team.

Ik won ze langzaam voor me en we richtten ons eerste team op.

This group of kids would give me a crash course in refugees, poverty

Deze kinderen gaven me een spoedcursus in vluchtelingen, armoede

and humanity.

en humaniteit.

Three brothers from Afghanistan -- Roohullah, Noorullah and Zabiullah --

Drie broers uit Afghanistan, Roohullah, Noorullah en Zabiullah,

played a major role in that.

speelden daarin een grote rol.

I showed up late to practice one day to find the field completely deserted.

Ik kwam een keer te laat voor de training en het veld was helemaal leeg.

I was really worried.

Ik was bezorgd.

My team loved to practice.

Mijn team kwam graag trainen.

It wasn't like them to miss practice.

Ze misten nooit een training.

I got out of my car, and two kids ran out from behind a dumpster,

Ik stapte uit de auto

en twee kinderen kwamen tevoorschijn en renden in paniek op me af.

waving their hands frantically.

"Coach, Rooh got beat up. He got jumped.

"Coach, Rooh is in elkaar geslagen. Hij is overvallen, overal was bloed."

There was blood everywhere."

"What do you mean? What do you mean he got beat up?"

"Hoe bedoel je in elkaar geslagen?"

"Er kwamen pesters aan, coach. Iedereen is er bang vandoor gegaan."

"These bad kids came and beat him up, Coach.

Everybody left. They were all scared."

We hopped into my car and drove over to Rooh's apartment.

We stapten snel in de auto en reden naar Roohs flat.

I knocked on the door, and Noor opened it.

Ik klopte aan en Noor deed open.

"Where's Rooh? I need to talk to him, see if he's OK."

"Waar is Rooh? Ik wil zien hoe het met hem is."

"He's in his room, Coach. He's refusing to come out."

"Hij zit op zijn kamer, coach. Hij komt er niet uit."

I knocked on the door.

Ik klopte op de deur.

"Rooh, come on out. I need to talk to you.

"Rooh, kom eruit. Ik moet je spreken.

I need to see if you're OK or if we need to go to the hospital."

Ik wil weten of je naar het ziekenhuis moet."

He came out.

Hij kwam zijn kamer uit.

He had a big gash on his head, a split lip,

Met een grote hoofdwond, een snee in zijn lip

and he was physically shaken.

en hij stond te wankelen.

I was looking at him,

Ik keek naar hem en vroeg de jongens hun moeder te roepen,

and I asked the boys to call for their mom,

because I needed to go to the hospital with him.

want ik moest hem naar het ziekenhuis brengen.

They called for their mom.

Ze riepen hun moeder.

She came out.

Ze kwam eraan.

I had my back turned to her, and she started screaming in Farsi.

Ik stond met mijn rug naar haar toe en ze begon in het Perzisch te roepen.

The boys fell to the ground laughing.

De jongens lachten zich dood.

I was very confused,

Ik snapte er niks van, want er was niets grappigs aan.

because there was nothing funny about this.

They explained to me that she said,

Ze legden uit dat ze zei:

"You told me your coach was a Muslim and a woman."

"Jullie vertelden dat de coach moslim was en een vrouw."

From behind, I didn't appear to be either to her.

Van achteren gezien leek ik haar geen van beiden.

(Laughter)

(Gelach)

"I am Muslim," I said, turning to her.

"Ik ben een moslima", wendde ik me tot haar.

"Ašhadu ʾan lā ʾilāha ʾilla (A)llāh,"

"Ašhadu ʾan lā ʾilāha ʾilla (A)llāh", sprak ik de sjahada uit.

reciting the Muslim declaration of faith.

Confused,

Verward, maar misschien ietwat gerustgesteld,

and perhaps maybe a little bit reassured,

she realized that yes,

besefte ze dat die Amerikaanse vrouw in korte broek en zonder sluier

I, this American-acting, shorts-wearing, non-veiled woman,

was indeed a Muslim.

inderdaad een moslima was.

Their family had fled the Taliban.

Hun familie was gevlucht voor de Taliban.

Hundreds of people in their village

Honderden mensen in hun dorp waren vermoord.

were murdered.

Their father was taken in by the Taliban,

Hun vader was door de Taliban meegenomen en kwam een paar maanden later terug;

only to return a few months later, a shell of the man he once was.

er was bijna niets van hem over.

The family escaped to Pakistan,

Het gezin vluchtte naar Pakistan

and the two older boys, age eight and 10 at the time,

en de twee oudste zonen, acht en 10 jaar oud toen,

wove rugs for 10 hours a day to provide for their family.

weefden 10 uur per dag tapijten om geld te verdienen voor het gezin.

They were so excited when they found out that they had been approved

Ze waren dolblij toen ze hoorden dat ze naar de VS konden verhuizen;

to resettle in the United States,

making them the lucky 0.1 percent who get to do that.

ze hoorden bij de gelukkige 0,1 procent die die kans krijgt.

They had hit the jackpot.

Alsof ze de hoofdprijs wonnen.

Their story is not unique.

Hun verhaal is niet uniek.

Every refugee family I have worked with has had some version of this.

Elk vluchtelingengezin dat ik ken, heeft iets dergelijks meegemaakt.

I work with kids

Ik werk met kinderen

who have seen their mothers raped, their fathers' fingers sliced off.

die zagen hoe hun moeder werd verkracht, hun vader de vingers werd afgehakt.

One kid saw a bullet put in his grandmother's head,

Een kind zag hoe zijn oma een kogel door haar hoofd kreeg,

because she refused to let the rebels take him to be a child soldier.

omdat ze hem niet aan de rebellen mee wilde geven om kindsoldaat te worden.

Their journeys are haunting.

Hun verhalen zijn verschrikkelijk.

But what I get to see every day is hope, resilience, determination,

Maar wat ik elke dag te zien krijg, is hoop, veerkracht, vastberadenheid,

a love of life

levenslust en waardering voor de kans op een nieuw leven.

and appreciation for being able to rebuild their lives.

I was at the boys' apartment one night,

Ik was eens bij die jongens op bezoek,

when the mom came home after cleaning 18 hotel rooms in one day.

toen de moeder thuiskwam na het schoonmaken van 18 hotelkamers.

She sat down, and Noor rubbed her feet,

Ze ging zitten en Noor masseerde haar voeten

saying that he was going to take care of her once he graduated.

en zei dat hij voor haar zou zorgen na zijn afstuderen.

She smiled from exhaustion.

Ze was uitgeput en glimlachte.

"God is good. Life is good. We are lucky to be here."

"God is goed. Het leven is goed. We boffen dat we hier zijn."

In the last two years, we have seen an escalating anti-refugee sentiment.

De afgelopen twee jaar is het anti-vluchtelingengevoel verergerd.

It's global.

En dat is wereldwijd.

The numbers continue to grow because we do nothing to prevent it

De aantallen nemen verder toe,

omdat we niets doen om het te voorkomen of tegen te gaan.

and nothing to stop it.

The issue shouldn't be stopping refugees from coming into our countries.

De vraag is niet hoe we minder vluchtelingen in ons land krijgen.

The issue should be not forcing them to leave their own.

De vraag is hoe we de noodzaak te vluchten kunnen vermijden.

(Applause)

(Applaus)

Sorry.

Sorry.

(Applause)

(Applaus)

How much more suffering,

Hoeveel meer lijden --

how much more suffering must we take?

Hoeveel meer lijden moeten we accepteren?

Hoeveel meer mensen moeten hun huis nog verlaten,

How many more people need to be forced out of their homes

before we say, "Enough!"?

voor we zeggen: genoeg.

Honderd miljoen?

A hundred million?

Not only do we shame, blame and reject them

Eerst beschuldigen we ze van, en wijzen we ze af voor wandaden

for atrocities that they had absolutely nothing to do with,

waar ze helemaal niets mee te maken hadden,

we re-traumatize them,

en dan we bezorgen ze een nieuw trauma in plaats van dat we ze verwelkomen.

when we're supposed to be welcoming them into our countries.

We strip them of their dignity and treat them like criminals.

We ontnemen ze hun waardigheid, behandelen ze als criminelen.

I had a student in my office a couple of weeks ago.

Er kwam een studente bij me een paar weken terug.

She's originally from Iraq.

Oorspronkelijk uit Irak.

She broke down crying.

Ze barstte in tranen uit.

"Why do they hate us?"

"Waarom haten ze ons?"

"Who hates you?"

"Wie haat jou?"

"Everyone; everyone hates us because we are refugees,

"Iedereen haat ons, omdat we vluchtelingen en moslims zijn."

because we are Muslim."

In the past, I was able to reassure my students

Vroeger zei ik altijd tegen mijn studenten

that the majority of the world does not hate refugees.

dat de meeste mensen vluchtelingen niet haten.

But this time I couldn't.

Dat lukte dit keer niet.

I couldn't explain to her why someone tried to rip off her mother's hijab

Ik kon niet uitleggen

waarom iemand haar moeders hoofddoek wilde afrukken in de winkel

when they were grocery shopping,

or why a player on an opposing team called her a terrorist

of waarom een tegenstander op het veld haar uitmaakte voor terrorist

and told her to go back where she came from.

en zei dat ze terug moest gaan naar haar land.

I couldn't reassure her

Ik kon haar niet verzekeren

that her father's ultimate life sacrifice

dat de ultieme opoffering van haar vader,

by serving in the United States military as an interpreter

voor het Amerikaanse leger werken als tolk,

would make her more valued as an American citizen.

haar meer erkenning geeft als Amerikaans staatsburger.

We take in so few refugees worldwide.

Wereldwijd gezien nemen we zo weinig vluchtelingen op.

We resettle less than 0.1 percent.

We herhuisvesten minder dan 0,1 procent.

That 0.1 percent benefits us more than them.

Van die 0,1 procent hebben we zelf meer voordeel dan zij.

It dumbfounds me how the word "refugee" is considered something to be dirty,

Ik snap niet hoe het woord 'vluchteling' wordt geassocieerd met iets smerigs,

something to be ashamed of.

iets om je voor te schamen.

Ze hebben niets om zich voor te schamen.

They have nothing to be ashamed of.

We have seen advances in every aspect of our lives --

We hebben vooruitgang geboekt op ieder gebied, behalve onze humaniteit.

except our humanity.

There are 65.3 million people who have been forced out of their homes

65,3 miljoen mensen waren genoodzaakt hun huis te verlaten door oorlog.

because of war --

the largest number in history.

Het hoogste aantal ooit.

We are the ones who should be ashamed.

Wij zouden ons zèlf moeten schamen.

Thank you.

Dankjewel.

(Applause)

(Applaus)