Don't feel sorry for refugees -- believe in them | Luma Mufleh

Translator: Kanteera Purivikrai Reviewer: Tanyaluk Trivittayakan

I remember when I first found out

ฉันยังจำได้ถึงครั้งแรกที่ฉันรู้ว่า

I was going to speak at a TED conference.

ฉันกำลังจะมาพูดที่ TED

I ran across the hall to one of my classrooms

ฉันวิ่งข้ามโถงไปยังห้องเรียนของฉัน

to inform my students.

เพื่อบอกนักเรียนของฉันว่า

"Guess what, guys?

พวกเธอเชื่อไหมล่ะ

I've been asked to give a TED Talk."

ว่าฉันได้รับเชิญให้ไปพูดที่ TED

The reaction wasn't one I quite expected.

ปฏิกริยาของพวกเขาไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิดไว้เลย

The whole room went silent.

ทั้งห้องเงียบกริบ

"A TED Talk? You mean, like the one you made us watch on grit?

"TED Talk? หมายถึงที่โค้ชให้พวกเราดู เกี่ยวกับความเพียรพยายาม

Or the one with the scientist that did this really awesome thing with robots?"

หรือที่เกี่ยวกับนักวิทยาศาสตร์ที่ทำสิ่ง เจ๋งๆ กับหุ่นยนต์ใช่รึเปล่า?"

Muhammad asked.

มูฮัมหมัดถาม

"Yes, just like that."

"ใช่ แบบนั้นแหละ"

"But Coach, those people are really important and smart."

"แต่โค้ช คนพวกนั้นสำคัญและฉลาดจริงๆ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"I know that."

"ฉันรู้"

"But Coach, why are you speaking? You hate public speaking."

"แต่โค้ช ทำไมโค้ชถึงจะไปพูดล่ะ โค้ชเกลียดการพูดในที่สาธารณะไม่ใช่หรือ?"

"I do," I admitted,

"ใช่" ฉันยอมรับ

"But it's important that I speak about us, that I speak about your journeys,

"แต่มันสำคัญที่จะต้องพูดเกี่ยวกับพวกเรา เรื่องการเดินทางของพวกนาย

about my journey.

และการเดินทางของฉัน

People need to know."

ทุกคนจำเป็นต้องรู้

The students at the all-refugee school that I founded

นักเรียนในโรงเรียนกลุ่มผู้ลี้ภัย ที่ฉันก่อตั้ง

decided to end with some words of encouragement.

ได้ส่งเสียงให้กำลังใจ

"Cool! It better be good, Coach."

"เยี่ยมเลย มันต้องออกมาดีแน่!"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

There are 65.3 million people who have been forcibly displaced

มีคนกว่า 65.3 ล้านคนที่ถูกบังคับให้ออกจาก

from their homes because of war or persecution.

บ้านเกิดของพวกเขาเพราะสงครามหรือการข่มเหง

The largest number, 11 million, are from Syria.

จำนวนที่เยอะที่สุดคือ 11 ล้านคน ซึางย้ายมาจากซีเรีย

33,952 people flee their homes daily.

33,952 คนต้องหนีออกจากบ้านเกิดของตนทุกวัน

The vast majority remain in refugee camps,

คนส่วนมากยังคงอยู่ที่ค่ายผู้ลี้ภัย

whose conditions cannot be defined as humane under anyone's definition.

ซึ่งสภาพที่ค่ายนั้นไม่สามารถให้นิยามได้ว่า มีมนุษยธรรมใดๆ เลย

We are participating in the degradation of humans.

พวกเรากำลังเข้าร่วมในการทำลายคนเหล่านี้

Never have we had numbers this high.

พวกเราไม่เคยเจอตัวเลขผู้ลี้ภัย สูงเท่านี้มาก่อน

This is the highest number of refugees since World War II.

นี่คือจำนวนผู้ลี้ภัยที่มากที่สุดนับตั้งแต่ สงครามโลกครั้งที่ 2

Now, let me tell you why this issue is so important to me.

ตอนนี้ ฉันจะบอกคุณว่าทำไมประเด็นนี้ถึง สำคัญสำหรับฉัน

I am an Arab. I am an immigrant.

ฉันเป็นคนอาหรับ ฉันเป็นผู้อพยพ

I am a Muslim.

ฉันเป็นมุสลิม

I've also spent the last 12 years of my life working with refugees.

ฉันใช้เวลา 12 ปีที่ผ่านมาทำงานกับผู้ลี้ภัย

Oh -- and I'm also gay.

โอ้ และฉันยังเป็นเกย์ด้วย

It makes me really popular these days.

นี่ทำให้ฉันเป็นที่ชื่นชอบมากในทุกวันนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But I am the daughter of a refugee.

แต่ฉันเป็นลูกสาวของผู้ลี้ภัย

My grandmother fled Syria in 1964 during the first Assad regime.

คุณยายของฉันออกจากซีเรียในปี 1964 ในช่วง ที่ซีเรียตกอยู่ภายใต้ระบอบอัสซาดครั้งแรก

She was three months pregnant when she packed up a suitcase,

เธอตั้งครรภ์ได้ 3 เดือนตอนที่เธอเก็บของ

piled in her five children and drove to neighboring Jordan,

พร้อมกับลูกทั้ง 5 คนของเธอ เพื่อไปยังจอร์แดน

not knowing what the future held for her and her family.

โดยไม่รู้ว่าอะไรรออยู่ข้างหน้าสำหรับเธอ และครอบครัวของเธอ

My grandfather decided to stay, not believing it was that bad.

คุณตาของฉันตัดสินใจจะอยู่ต่อ ท่านไม่เชื่อ ว่าสถานการณ์จะเลวร้ายนัก

He followed her a month later, after his brothers were tortured

หนึ่งเดือนต่อมา ท่านย้ายตามยายมา หลังจากน้องชายของท่านถูกลงโทษอย่างทรมาน

and his factory was taken over by the government.

และโรงงานของท่านถูกยึดโดยรัฐบาล

They rebuilt their lives starting from scratch

พวกท่านตัดสินใจสร้างชีวิตที่นี่โดยเริ่มจาก ความยากลำบาก

and eventually became independently wealthy Jordanian citizens.

จนกลายเป็นพลเมืองจอร์แดนที่ร่ำรวย และเป็นอิสระ

I was born in Jordan 11 years later.

ฉันเกิดที่จอร์แดนในอีก 11 ปีต่อมา

It was really important to my grandmother for us to know our history

มันสำคัญมากสำหรับคุณยายของฉันที่พวกเราจะ รู้ความเป็นมา

and our journey.

และการเดินทางของพวกเรา

I was eight years old when she took me to visit my first refugee camp.

ฉันอายุ 8 ขวบตอนท่านพาฉันไปเยี่ยมค่าย ผู้ลี้ภัยครั้งแรก

I didn't understand why.

ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม

I didn't know why it was so important to her

ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันถึงสำคัญกับท่านนักหนา

for us to go.

ในการที่เราจะไปที่นั่น

I remember walking into the camp holding her hand,

ฉันจำได้ว่าตัวเองเดินเข้าไปในค่าย จับมือท่านไว้

and her saying, "Go play with the kids,"

และท่านบอกว่า "ไปเล่นกับเด็กๆ สิ"

while she visited with the women in the camp.

ระหว่างที่เธอเยี่ยมผู้หญิงในค่าย

I didn't want to.

ฉันไม่ต้องการทำแบบนั้น

These kids weren't like me.

เด็กพวกนั้นไม่เหมือนกับฉัน

They were poor. They lived in a camp.

พวกเขาจน อาศัยอยู่ในค่าย

I refused.

ฉันปฏิเสธ

She knelt down beside me and firmly said, "Go.

เธอคุกเข่าลงข้างฉัน และพูดด้วยเสียงจริงจังว่า "ไป"

And don't come back until you've played.

และอย่ากลับมาจนกว่าหลานจะเล่นกับเด็กๆ แล้ว

Don't ever think people are beneath you

อย่าแม้แต่จะคิดว่าเด็กพวกนั้นต่ำต้อยกว่าหลาน

or that you have nothing to learn from others."

หรือหลานฉลาดจนไม่ต้องเรียนรู้อะไรจากพวกเขา"

I reluctantly went.

ฉันฝืนใจเดินเข้าไป

I never wanted to disappoint my grandmother.

ฉันไม่อยากจะทำให้คุณยายผิดหวัง

I returned a few hours later,

2-3 ชั่วโมงต่อมา ฉันเดินกลับมา

having spent some time playing soccer with the kids in the camp.

ใช้เวลาเล่นซอกเกอร์กับเด็กๆ ในค่าย

We walked out of the camp,

พวกเราเดินออกจากค่าย

and I was excitedly telling her what a great time I had

และฉันตื่นเต้นมากทีจะเล่าให้ เธอฟังว่าฉันมีช่วงเวลาที่ดีแค่ไหน

and how fantastic the kids were.

และเด็กพวกนั้นมหัศจรรย์มากแค่ไหน

"Haram!" I said in Arabic. "Poor them."

"ฮะรอม" ฉันพูดเป็นภาษาอารบิก "พวกเขาช่างน่าสงสาร"

"Haram on us," she said, using the word's different meaning,

"พวกเราต่างฮะรอม(บาป)" เธอใช้คำเดิมแต่มี ความหมายที่แตกต่างออกไป

that we were sinning.

แปลว่าพวกเราต่างมีความผิดบาปกันทั้งสิ้น

"Don't feel sorry for them; believe in them."

"อย่าสงสารพวกเขา จงเชื่อในพวกเขา"

It wasn't until I left my country of origin for the United States

ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น จนกระทั่งฉันออกจากบ้านเกิดมายังสหรัฐฯ

that I realized the impact of her words.

ฉันถึงเพิ่งตระหนักถึงผลกระทบในคำพูดนั้น

After my college graduation, I applied for and was granted political asylum,

หลังจากเรียนจบ ฉันสมัครและได้รับสถานะ ลี้ภัยทางการเมือง

based on being a member of a social group.

เพราะฉันเป็นสมาชิกของกลุ่มแบบนี้

Some people may not realize this,

คนบางคนอาจจะไม่ตระหนักถึง

but you can still get the death penalty in some countries for being gay.

แต่คุณสามารถโดนประหารชีวิตได้ในบางประเทศ เพราะคุณเป็นเกย์

I had to give up my Jordanian citizenship.

ฉันต้องยอมละทิ้งสถานะพลเมืองจอร์แดน

That was the hardest decision I've ever had to make,

นั่นเป็นการตัดสินใจที่ยากที่สุดเท่าที่ฉัน เคยทำมา

but I had no other choice.

แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่น

The point is,

ประเด็นคือ

when you find yourself choosing between home and survival,

เมื่อคุณพบว่าตนเองต้องเลือก ระหว่างบ้านกับการมีชีวิตรอด

the question "Where are you from?" becomes very loaded.

คำถามที่ว่า "คุณมาจากไหน?" เริ่มซับซ้อนขึ้น

A Syrian woman who I recently met at a refugee camp in Greece

ผู้หญิงซีเรียที่ฉันเพิ่งพบ ในค่ายผู้ลี้ภัยที่กรีซ

articulated it best,

อธิบายเรื่องนี้ได้ชัดเจน

when she recalled the exact moment she realized she had to flee Aleppo.

เมื่อเธอนึกถึงวินาทีที่เธอตระหนักว่าเธอ ต้องหนีออกจากอเลปโป

"I looked out the window and there was nothing.

"ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง และมันไม่เหลืออะไรเลย

It was all rubble.

มีแต่เศษหิน ปูน เต็มไปหมด

There were no stores, no streets, no schools. Everything was gone.

ไม่มีร้านค้า ถนน หรือโรงเรียน ทุกอย่างหายไปจนหมดสิ้น

I had been in my apartment for months,

ฉันอยู่ในอพาร์ตเม้นท์ของฉันหลายเดือน

listening to bombs drop and watching people die.

ฟังเสียงระเบิดที่ถูกทิ้งลงมา และมองดูผู้คนล้มตาย

But I always thought it would get better,

แต่ฉันมักจะคิดว่ามันจะต้องดีขึ้น

that no one could force me to leave,

ไม่มีใครบังคับให้ฉันออกจากที่นี่

no one could take my home away from me.

ไม่มีใครพรากบ้านไปจากฉันได้

And I don't know why it was that morning, but when I looked outside,

และฉันไม่รู้เลยว่าทำไมเมื่อฉันมองออกไป ในตอนเช้าของวันนั้น

I realized if I didn't leave, my three young children would die.

ฉันถึงตระหนักว่าหากฉันไม่ออกจากที่นี่ ลูกทั้งสามคนของฉันต้องตาย

And so we left.

ดังนั้น พวกเราจึงหนีออกมา

We left because we had to, not because we wanted to.

พวกเราหนีมาเพราะว่าฉันพวกเราต้องทำ ไม่ใช่เพราะพวกเราอยากทำ

There was no choice," she said.

มันไม่มีทางเลือกอื่น" เธอพูด

It's kind of hard to believe that you belong

มันยากที่จะเชื่อว่าที่ไหนเป็นที่ของคุณ

when you don't have a home,

เมื่อคุณไม่มีบ้านอีกต่อไป

when your country of origin rejects you because of fear or persecution,

เมื่อประเทศของคุณผลักไสคุณด้วยความกลัว หรือการข่มเหงรังแก

or the city that you grew up in is completely destroyed.

หรือเมืองที่คุณเติบโตถูกทำลายจนหมดสิ้น

I didn't feel like I had a home.

ฉันไม่รู้สึกว่าฉันมีบ้านอีกต่อไป

I was no longer a Jordanian citizen,

ฉันไม่ได้เป็นพลเมืองจอร์แดนอีกต่อไป

but I wasn't American, either.

แต่ฉันก็ไม่ได้เป็นพลเมืองอเมริกันเช่นกัน

I felt a kind of loneliness

ฉันรู้สึกถึงความโดดเดี่ยวเดียวดาย

that is still hard to put into words today.

ซึ่งยังคงยากที่จะหาคำใดมาบรรยายในวันนี้

After college, I desperately needed to find a place to call home.

หลังจากเรียนจบ ฉันต้องการที่จะหาที่ๆ ฉันจะเรียกว่าบ้านได้

I bounced around from state to state

ฉันเดินตะลอนยังรัฐต่างๆ

and eventually ended up in North Carolina.

และสุดท้ายก็จบลงที่นอร์ธแคโรไลนา

Kindhearted people who felt sorry for me

คนใจดีที่สงสารฉัน

offered to pay rent

เสนอจ่ายค่าเช่า

or buy me a meal or a suit for my new interview.

ซื้ออาหารหรือสูทให้ สำหรับการสัมภาษณ์งานใหม่

It just made me feel more isolated and incapable.

มันกลับทำให้ฉันรู้สึกโดดเดี่ยว และไร้ความสามารถมากกว่าเดิม

It wasn't until I met Miss Sarah,

จนกระทั่งฉันเจอคุณซาร่า

a Southern Baptist who took me in at my lowest and gave me a job,

คริสตศาสนิกชนชาวใต้ที่ให้งานฉัน

that I started to believe in myself.

และนั่นทำให้ฉันเริ่มเชื่อในตัวเอง

Miss Sarah owned a diner in the mountains of North Carolina.

คุณซาร่าเป็นเจ้าของร้านอาหารในภูเขา ของนอร์ธแคโรไลนา

I assumed, because of my privileged upbringing

ฉันคิดว่า เป็นเพราะการอบรมสั่งสอน ที่เป็นพิเศษ

and my Seven Sister education,

และการศึกษาจากเซเว่นซิสเตอร์

that she would ask me to manage the restaurant.

จึงทำให้เธอจ้างฉันให้บริหารร้านอาหาร

I was wrong.

ฉันคิดผิด

I started off washing dishes,

ฉันเริ่มต้นจากการล้างจาน

cleaning toilets and working the grill.

ล้างห้องน้ำและย่างเนื้อ

I was humbled; I was shown the value of hard work.

ฉันอ่อนน้อมถ่อมตน ทำให้ฉันเห็นคุณค่าของการขยันทำงาน

But most importantly, I felt valued and embraced.

แต่ที่สำคัญที่สุด ฉันรู้สึกมีคุณค่า และเป็นที่ยอมรับ

I celebrated Christmas with her family,

ฉันฉลองคริสมาสต์กับครอบครัวของเธอ

and she attempted to observe Ramadan with me.

และเธอพยายามที่จะถือศีลอดกับฉัน

I remember being very nervous about coming out to her --

ฉันจำได้ว่าตนรู้สึกกังวลมากในการเปิดเผย เพศสภาพให้เธอรู้

after all, she was a Southern Baptist.

อย่างที่รู้ เธอเป็นคริสตศาสนิกชนชาวใต้

I sat on the couch next to her

ฉันนั่งอยู่บนโซฟาข้างเธอ

and I said, "Miss Sarah, you know that I'm gay."

และพูดว่า "คุณซาร่า คุณรู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นเกย์"

Her response is one that I will never forget.

คำตอบของเธอคือสิ่งที่ฉันจะไม่มีวันลืม

"That's fine, honey. Just don't be a slut."

"ไม่เป็นไรเลย ที่รัก แค่อย่ามั่วไปทั่วก็พอ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

I eventually moved to Atlanta, still trying to find my home.

ในที่สุดฉันย้ายไปที่แอตแลนตา ยังคงพยายามหาบ้านของฉัน

My journey took a strange turn three years later,

การเดินทางของฉันเริ่มเปลียนทิศทาง ในช่วง 3 ปีต่อมา

after I met a group of refugee kids playing soccer outside.

หลังจากที่ฉันพบกลุ่มเด็กๆ ผู้ลี้ภัย เล่นซอกเกอร์กันข้างนอก

I'd made a wrong turn into this apartment complex,

ฉันเลี้ยวผิดทางไปยังอพาร์ตเม้นท์

and I saw these kids outside playing soccer.

และเห็นเด็กเหล่านั้นเล่นซอกเกอร์กัน อยู่ข้างนอก

They were playing barefoot with a raggedy soccer ball

ใช้เท้าเปลือยเปล่าเตะลูกซอกเกอร์ ที่ขาดรุ่งริ่ง

and rocks set up as goals.

และใช้หินตั้งไว้เป็นโกล

I watched them for about an hour,

ฉันมองพวกเขาเป็นเวลาเกือบชั่วโมง

and after that I was smiling.

และฉันก็ยิ้มออกมา

The boys reminded me of home.

เด็กพวกนี้ทำให้ฉันระลึกถึงบ้าน

They reminded me of the way I grew up playing soccer

พวกเขาทำให้ฉันนึกถึงตอนที่ฉันเล่นซอกเกอร์

in the streets of Jordan, with my brothers and cousins.

บนถนนในจอร์แดนกับพี่ชายและลูกพี่ลูกน้อง

I eventually joined their game.

ฉันตัดสินใจเข้าไปเล่นกับพวกเขาในที่สุด

They were a little skeptical about letting me join it,

พวกเขาประหลาดใจเล็กน้อยกับ การที่จะให้ฉันร่วมเล่นด้วย

because according to them, girls don't know how to play.

เพราะพวกเขาคิดว่าผู้หญิงเล่นไม่เป็น

But obviously I did.

แต่แน่นอนว่าฉันเล่นเป็น

I asked them if they had ever played on a team.

ฉันถามว่าพวกเขาเคยเล่นเป็นทีมไหม

They said they hadn't, but that they would love to.

พวกเขาตอบว่าไม่เคย แต่อยากจะลองเล่นดู

I gradually won them over, and we formed our first team.

ฉันชนะพวกเขา และพวกเราก็เริ่มตั้งทีมแรกกัน

This group of kids would give me a crash course in refugees, poverty

กลุ่มเด็กเหล่านี้มอบช่วงเวลาเกี่ยวกับ ผู้ลี้ภัย ความยากจน

and humanity.

และมนุษยธรรมให้ฉัน

Three brothers from Afghanistan -- Roohullah, Noorullah and Zabiullah --

3 พี่น้องจากอัฟกานิสถาน รูฮัลลาห์ นูรัลลาห์ และซาบิลลาห์

played a major role in that.

เล่นเป็นตัวหลัก

I showed up late to practice one day to find the field completely deserted.

ฉันไปสายในวันหนึ่งและพบว่า สนามนั้นว่างเปล่า

I was really worried.

ฉันกังวลมาก

My team loved to practice.

ทีมของฉันรักการฝึกซ้อม

It wasn't like them to miss practice.

มันผิดปกติสำหรับพวกเขา ที่จะพลาดการฝึก

I got out of my car, and two kids ran out from behind a dumpster,

ฉันออกจากรถ และเด็ก 2 คนก็วิ่งออกมา จากด้านหลังกองขยะ

waving their hands frantically.

โบกมือให้ฉันอย่างลนลาน

"Coach, Rooh got beat up. He got jumped.

"โค้ช รูห์ถูกตี

There was blood everywhere."

มีแต่เลือดเต็มไปหมด"

"What do you mean? What do you mean he got beat up?"

"เธอหมายความอย่างไรที่บอกว่าเขาถูกตี?"

"พวกเด็กนิสัยไม่ดีมาและตีเขา โค้ช

"These bad kids came and beat him up, Coach.

"ทุกคนหนีไปหมด พวกเขากลัว"

Everybody left. They were all scared."

We hopped into my car and drove over to Rooh's apartment.

พวกเราโดดขึ้นรถและขับไปยัง อพาร์ตเมนท์ของรูห์

I knocked on the door, and Noor opened it.

ฉันเคาะประตู และนูห์เป็นคนเปิด

"Where's Rooh? I need to talk to him, see if he's OK."

"รูห์อยู่ไหน ฉันต้องคุยกับเขา ดูว่าเขาโอเคไหม"

"He's in his room, Coach. He's refusing to come out."

"เขาอยู่ในห้อง โค้ช เขาไม่ยอมออกมา"

I knocked on the door.

ฉันเคาะประตู

"Rooh, come on out. I need to talk to you.

"รูห์ ออกมาเถอะ เราต้องคุยกันนะ

I need to see if you're OK or if we need to go to the hospital."

ฉันต้องดูว่าเธอโอเคไหม หรือต้องไปโรงพยาบาล"

He came out.

เขาออกมา

มีรอยแผลลึกบนศีรษะ ปากฉีก

He had a big gash on his head, a split lip,

and he was physically shaken.

และร่างของเขาสั่นไปหมด

I was looking at him,

ฉันมองเขา

and I asked the boys to call for their mom,

และฉันขอให้เด็กๆ เรียกแม่ของพวกเขา

because I needed to go to the hospital with him.

เพราะว่าฉันต้องการไปโรงพยาบาลกับพวกเขา

They called for their mom.

เด็กๆ เรียกแม่

She came out.

เธอเดินออกมา

I had my back turned to her, and she started screaming in Farsi.

ฉันหันไปหาเธอและเธอเริ่มกรีดร้องในภาษาฟาร์ซี

The boys fell to the ground laughing.

เด็กชายทิ้งตัวลงกับพื้นและหัวเราะ

I was very confused,

ฉันสับสนมาก

because there was nothing funny about this.

เพราะว่ามันไม่มีอะไรน่าขำเลย

They explained to me that she said,

เด็กๆ อธิบายว่าแม่ของพวกเขาพูดว่า

"You told me your coach was a Muslim and a woman."

"ลูกบอกแม่ว่าโค้ชของลูกเป็นผู้หญิงมุสลิม"

From behind, I didn't appear to be either to her.

จากด้านหลัง ฉันไม่มีอะไรเหมือนเธอเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"I am Muslim," I said, turning to her.

"ฉันเป็นมุสลิม" ฉันพูด หันไปหาเธอ

"Ašhadu ʾan lā ʾilāha ʾilla (A)llāh,"

(ภาษาอิสลาม)

reciting the Muslim declaration of faith.

อ้างถึงการประกาศศรัทธาของชาวมุสลิม

Confused,

ความสับสน

and perhaps maybe a little bit reassured,

และบางทีก็อาจเป็นการเรียกความมั่นใจด้วย

she realized that yes,

เธอตระหนักว่า ใช่

I, this American-acting, shorts-wearing, non-veiled woman,

ฉัน ผู้มีท่าทีแบบอเมริกัน ใส่ขาสั้น ไม่คลุมหน้า

was indeed a Muslim.

เป็นชาวมุสลิมจริงๆ

Their family had fled the Taliban.

ครอบครัวของพวกเขาหนีจากตาลีบัน

Hundreds of people in their village

คนนับร้อยในหมู่บ้านถูกสังหาร

were murdered.

Their father was taken in by the Taliban,

พ่อของพวกเขาถูกตาลีบันจับตัวไป

only to return a few months later, a shell of the man he once was.

และกลับมาในอีก 2-3 เดือนในสภาพที่ไม่ เหมือนเดิมเลย

The family escaped to Pakistan,

ครอบครัวนี้หนีไปยังปากีสถาน

and the two older boys, age eight and 10 at the time,

เด็กชายที่โตสุด 2 คนซึ่งมีอายุ 8 และ 10 ปี ในตอนนั้น

wove rugs for 10 hours a day to provide for their family.

ต้องทอพรม 10 ชั่วโมงต่อวัน เพื่อหาเลี้ยงครอบครัว

They were so excited when they found out that they had been approved

พวกเขาตื่นเต้นเมื่อรู้ว่า พวกเขาได้รับการอนุมัติ

to resettle in the United States,

ให้ตั้งรกรากใหม่ที่สหรัฐฯ ได้

making them the lucky 0.1 percent who get to do that.

พวกเขาเป็นหนึ่งในคน 0.1% ที่ได้โอกาสเช่นนี้

They had hit the jackpot.

พวกเขาได้รางวัลชิ้นใหญ่

Their story is not unique.

เรื่องราวนี้ไม่น่าแปลกเท่าไร

Every refugee family I have worked with has had some version of this.

ทุกครอบครัวผู้ลี้ภัยที่ฉันทำงานด้วยมัก มีเรื่องเล่าแบบเดียวกันนี้

I work with kids

ฉันทำงานกับเด็ก

who have seen their mothers raped, their fathers' fingers sliced off.

ที่เห็นแม่ของเขาถูกข่มขืน พ่อถูกตัดนิ้ว

One kid saw a bullet put in his grandmother's head,

เด็กคนหนึ่งเห็นกระสุนเจาะเข้าที่ศรีษะยาย

because she refused to let the rebels take him to be a child soldier.

เพราะเธอไม่ยอมให้พวกกบฎเอาตัวเขาไปเป็นทหาร

Their journeys are haunting.

การเดินทางของพวกเขาตามหลอกหลอนพวกเขา

But what I get to see every day is hope, resilience, determination,

แต่สิ่งที่ฉันเห็นทุกวันคือความหวัง การปรับตัว ความมุ่งมั่น

a love of life

ความรักในชีวิต

and appreciation for being able to rebuild their lives.

และความซาบซึ้งในการเริ่มต้นชีวิตใหม่

I was at the boys' apartment one night,

ฉันอยู่ที่อพาร์ตเมนท์ของเด็กๆ หนึ่งคืน

when the mom came home after cleaning 18 hotel rooms in one day.

เมื่อแม่ของพวกเขากลับมาจากการทำความสะอาด ห้องในโรงแรม 18 ห้องภายในหนึ่งวัน

She sat down, and Noor rubbed her feet,

เธอนั่งลง และนูห์นวดเท้าให้เธอ

saying that he was going to take care of her once he graduated.

บอกว่าเขาจะดูแลเธอเมื่อเขาเรียนจบ

She smiled from exhaustion.

เธอยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน

"God is good. Life is good. We are lucky to be here."

"พระเจ้านั้นประเสริฐ ชีวิตนั้นดี พวกเราโชคดีที่อยู่ที่นี่"

In the last two years, we have seen an escalating anti-refugee sentiment.

สองปีให้หลังมานี้ พวกเราเห็นการเพิ่มขึ้น ของความรู้สึกต่อต้านผู้ลี้ภัย

It's global.

แพร่กระจายทั่วโลก

The numbers continue to grow because we do nothing to prevent it

ตัวเลขนี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เพราะพวกเราไม่ทำ อะไรเพื่อป้องกันมัน

and nothing to stop it.

และไม่มีอะไรหยุดมันได้

The issue shouldn't be stopping refugees from coming into our countries.

ประเด็นไม่ควรอยู่ที่การกันไม่ให้ผู้ลี้ภัย เข้ามายังประเทศของเรา

The issue should be not forcing them to leave their own.

แต่อยู่ที่การไม่บังคับให้พวกเขาต้องออกนอก ประเทศของตนเอง

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Sorry.

ขอโทษค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

How much more suffering,

ต้องทรมานมากเท่าไหร่

how much more suffering must we take?

พวกเราต้องทนทุกข์ทรมารอีกแค่ไหน

How many more people need to be forced out of their homes

ต้องมีคนอีกกี่คนที่โดนบีบบังคับ ให้ละทิ้งบ้านเกิดของตนเอง

before we say, "Enough!"?

พวกเราถึงจะพูดได้ว่า "พอแล้ว"?

A hundred million?

ร้อยล้านคนหรอ?

Not only do we shame, blame and reject them

พวกเราไม่ได้แค่สร้างความอับอาย ตำหนิ และปฏิเสธพวกเขา

for atrocities that they had absolutely nothing to do with,

สำหรับเรื่องไร้สาระที่พวกเขาทำอะไรไม่ได้

we re-traumatize them,

พวกเรายังทรมานเขา

when we're supposed to be welcoming them into our countries.

ทั้งที่พวกเราควรจะต้อนรับเขา สู่ประเทศของเรา

We strip them of their dignity and treat them like criminals.

เรากลับปลดเปลื้องศักดิ์ศรีของเขา ปฏิบัติราวกับพวกเขาเป็นอาชญากร

I had a student in my office a couple of weeks ago.

มีนักเรียนมาขอพบฉันที่ออฟฟิส เมื่อ 2-3 สัปดาห์ที่ผ่านมา

She's originally from Iraq.

เธอมาจากอิรัก

She broke down crying.

เธอร้องไห้หนักมาก

"Why do they hate us?"

"ทำไมพวกเขาเกลียดเรา?"

"Who hates you?"

"ใครเกลียดคุณ?"

"Everyone; everyone hates us because we are refugees,

"ทุกคน ทุกคนเกลียดเราเพราะเราเป็นผู้ลี้ภัย

because we are Muslim."

เพราะพวกเราเป็นมุสลิม"

In the past, I was able to reassure my students

ในอดีต ฉันสามารถปลอบนักเรียนได้ว่า

that the majority of the world does not hate refugees.

คนส่วนใหญ่ในโลกไม่ได้เกลียดผู้ลี้ภัย

But this time I couldn't.

แต่ตอนนี้ ฉันทำไม่ได้

I couldn't explain to her why someone tried to rip off her mother's hijab

ฉันอธิบายไม่ได้ว่าทำไมบางคนพยายามจะดึง ผ้าคลุมหน้าแม่ของเธอ

when they were grocery shopping,

ตอนที่พวกเขาซื้อของกันอยู่

or why a player on an opposing team called her a terrorist

หรือทำไมผู้เล่นอีกทีมเรียกเธอว่า ผู้ก่อการร้าย

and told her to go back where she came from.

และบอกให้เธอกลับไปยังที่ๆ เธอจากมา

I couldn't reassure her

ฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่า

that her father's ultimate life sacrifice

ว่าการที่พ่อของเธอยอมเสียสละสูงสุด

by serving in the United States military as an interpreter

ด้วยการเป็นล่ามให้กองทัพสหรัฐฯ นั้น

would make her more valued as an American citizen.

จะทำให้ผู้คนนับถือเธอเหมือนกับ พลเมืองอเมริกันทั่วไป

We take in so few refugees worldwide.

พวกเราเปิดรับผู้ลี้ภัยจากทั่วโลกน้อยมาก

We resettle less than 0.1 percent.

พวกเราให้จัดที่อยู่ให้พวกเขาน้อยกว่า 0.1%

That 0.1 percent benefits us more than them.

0.1% ที่ว่าเราเห็นว่ามันสำคัญต่อเรา มากกว่าพวกเขา

It dumbfounds me how the word "refugee" is considered something to be dirty,

นี่ทำให้ฉันตะลึงจนพูดไม่ออก ว่าทำไมผู้ลี้ภัยถูกมองว่าเป็นสิ่งสกปรก

something to be ashamed of.

หรือเป็นสิ่งที่อับอาย

They have nothing to be ashamed of.

พวกเขาไม่มีอะไรที่ควรจะละอายเลย

We have seen advances in every aspect of our lives --

พวกเราเฝ้ามองการเจริญเติบโต ในทุกด้านของชีวิตพวกเรา

except our humanity.

ยกเว้นการเติบโตด้านมนุษยธรรม

There are 65.3 million people who have been forced out of their homes

มี 65.3 ล้านคนโดนบีบบังคับ ให้ออกจากบ้านเกิด

because of war --

เพราะว่าสงคราม

the largest number in history.

นี่เป็นจำนวนที่มากที่สุดในประวัติศาสตร์

We are the ones who should be ashamed.

พวกเราต่างหากที่ควรจะต้องละอายในตนเอง

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)