Don't feel sorry for refugees -- believe in them | Luma Mufleh

Translator: Shima Ghanbari Reviewer: Amin Alaee

I remember when I first found out

اولین باری که متوجه شدم قراره در

I was going to speak at a TED conference.

کنفرانس TED صحبت کنم یادم میاد.

I ran across the hall to one of my classrooms

از میان راهرو به یکی از کلاس هایم دویدم

to inform my students.

تا به دانش آموزانم اطلاع دهم.

"Guess what, guys?

«حدس بزنید چی شده،بچه‌ها؟

I've been asked to give a TED Talk."

ازم دعوت شده تا در TED سخنرانی کنم.»

The reaction wasn't one I quite expected.

واکنش ها چیزی نبود که من انتظار داشتم.

The whole room went silent.

کل کلاس ساکت شد.

"A TED Talk? You mean, like the one you made us watch on grit?

«یه سخنرانی TED؟یعنی مثل همون که مجبورمون کردید درگریت ببینیم؟

Or the one with the scientist that did this really awesome thing with robots?"

یا اونی که دانشمنده کارهای فوق العاده با ربات انجام می داد؟»

Muhammad asked.

محمد پرسید.

"Yes, just like that."

«بله، مثل همونه.»

"But Coach, those people are really important and smart."

«اما مربی، اون آدمها خیلی مهم و باهوش بودند.»

(Laughter)

(خنده)

"I know that."

«میدونم.»

"But Coach, why are you speaking? You hate public speaking."

«اما مربی، چرا می خواهید سخنرانی کنید؟ شما که از صحبت کردن در جمع متنفرید.»

"I do," I admitted,

«بله هستم،» حرفشو قبول کردم،

"But it's important that I speak about us, that I speak about your journeys,

«اما مهمه که من در مورد خودمون صحبت کنم،در مورد مسیری که طی کردید،

about my journey.

درباره راهی که من طی کرده‌آم.

People need to know."

مردم باید بدونند.»

The students at the all-refugee school that I founded

دانش آموزان مدرسه پناهندگانی که من تاسیس کردم

decided to end with some words of encouragement.

تصمیم گرفتند که بحث رو با تشویق تمام کنند.

"Cool! It better be good, Coach."

«باحاله! بهتره که خوب باشه، مربی.»

(Laughter)

(خنده)

There are 65.3 million people who have been forcibly displaced

۶۵٫۳ میلیون نفرهستند که مجبور شدند ترک وطن کنند

from their homes because of war or persecution.

به خاطر جنگ یا آزار و شکنجه.

The largest number, 11 million, are from Syria.

بیشترین تعداد یعنی ۱۱ میلیون نفر از سوریه است.

33,952 people flee their homes daily.

۳۳٫۹۵۲ نفر روزانه از وطنشون فرار می کنند.

The vast majority remain in refugee camps,

قسمت اعظمی از این تعداد در اردوگاه‌های پناهندگان می مونند،

whose conditions cannot be defined as humane under anyone's definition.

که شرایطشون طبق هیچ تعریفی انسانی نمی تونه باشه.

We are participating in the degradation of humans.

ما داریم آدم ها رو تحقیر می کنیم.

Never have we had numbers this high.

هیچ زمانی چنین ارقام بالایی رو نداشتیم

This is the highest number of refugees since World War II.

این بالاترین رقم از پناهنده هاست از زمان جنگ جهانی دوم.

Now, let me tell you why this issue is so important to me.

حالا بذارید براتون بگم چرا این مسئله برام انقدر مهمه.

I am an Arab. I am an immigrant.

من عربم. مهاجرم.

I am a Muslim.

مسلمانم.

I've also spent the last 12 years of my life working with refugees.

و همچنین ۱۲ سال اخیر رو صرف کار کردن با پناهنده ها کردم.

Oh -- and I'm also gay.

اوه. و همجنس خواهم.

It makes me really popular these days.

این روزها به خاطرش خیلی معروف شدم.

(Laughter)

(خنده)

But I am the daughter of a refugee.

ولی من دختر یک پناهنده هستم.

My grandmother fled Syria in 1964 during the first Assad regime.

مادربزرگم از سوریه سال ۱۹۶۴ در زمان اولین رژیم اسعد فرار کرد.

She was three months pregnant when she packed up a suitcase,

وقتی چمدونشو جمع کرد سه ماهه باردار بود،

piled in her five children and drove to neighboring Jordan,

پنج تا بچه شو تو ماشین جمع کرد و به کشور همسایه، اردن، رفت

not knowing what the future held for her and her family.

و نمی‌دونست که آینده چه چیزی برای خودش و خانوادش داره.

My grandfather decided to stay, not believing it was that bad.

پدربزرگم تصمیم گرفت بمونه به نظرش خیلی بد نبود.

He followed her a month later, after his brothers were tortured

پدربزرگم هم ماه بعد به دنبال مادربزرگم رفت بعد از اینکه بردارانش شکنجه شدند

and his factory was taken over by the government.

و دولت کارخانه‌ش را مصادره کرد.

They rebuilt their lives starting from scratch

آنها زندگیشون رو دوباره از صفر شروع کردند

and eventually became independently wealthy Jordanian citizens.

و درنهایت مستقلا شهروندان اردنی پولداری شدند.

I was born in Jordan 11 years later.

من یازده سال بعد در اردن به دنیا اومدم.

It was really important to my grandmother for us to know our history

برای مادربزرگم خیلی اهمیت داشت که ما درباره تاریخ

and our journey.

و سفرمون بدونیم.

I was eight years old when she took me to visit my first refugee camp.

هشت سالم بود که منو به اولین کمپ پناهندگی‌مون برد تا ببینم.

I didn't understand why.

نفهمیدم چرا.

I didn't know why it was so important to her

نفهمیدم چرا براش انقدر اهمیت داره

for us to go.

که ما بریم.

I remember walking into the camp holding her hand,

یادم میاد درحالیکه دستشو گرفته بودم وارد کمپ شدم،

and her saying, "Go play with the kids,"

و حرفش،«برو با بچه ها بازی کن»،

while she visited with the women in the camp.

وقتیکه خودش با خانم های کمپ ملاقات می‌کرد.

I didn't want to.

من دلم نمی‌خواست.

These kids weren't like me.

این بچه ها مثل من نبودند.

They were poor. They lived in a camp.

فقیر بودند. تو کمپ زندگی می‌کردند.

I refused.

من پیشنهادشو رد می‌کردم.

She knelt down beside me and firmly said, "Go.

کنارم زانو زد و قاطعانه می‌گفت، «برو.

And don't come back until you've played.

و تا زمانی که بازی نکردی برنگرد.

Don't ever think people are beneath you

فکر نکن مردم از تو پایین ترند

or that you have nothing to learn from others."

یا چیزی نیست که تو بتونی از دیگران یاد بگیری.»

I reluctantly went.

من با اکراه رفتم.

I never wanted to disappoint my grandmother.

هیچ وقت نمی‌خواستم مادربزرگمو ناامید کنم.

I returned a few hours later,

چند ساعت بعد برگشتم،

having spent some time playing soccer with the kids in the camp.

بعد از اینکه مدتی با بچه ها تو کمپ فوتبال بازی می‌کردم.

We walked out of the camp,

از کمپ میومدیم بیرون،

and I was excitedly telling her what a great time I had

و با هیجان می‌گفتم که چه اوقات خوبی داشتم

and how fantastic the kids were.

و چقدر بچه ها عالی بودند.

"Haram!" I said in Arabic. "Poor them."

به عربی گفتم، «حرام.» «بیچاره اونها.»

"Haram on us," she said, using the word's different meaning,

او گفت، «حرام بر ما» از معنی متفاوت اون کلمه استفاده کرد،

that we were sinning.

که ما داریم گناه می کنیم.

"Don't feel sorry for them; believe in them."

«برای اون‌ها تاسف نخور: باورشون داشته باش.»

It wasn't until I left my country of origin for the United States

تا زمانیکه کشورمو به مقصد آمریکا ترک نکرده بودم

that I realized the impact of her words.

تاثیر حرفهای مادربزرگمو درک نکردم.

بعد ازینکه از دانشگاه فارغ التحصیل شدم تقاضای پناهندگی سیاسی کردم وبه من اعطاشد

After my college graduation, I applied for and was granted political asylum,

based on being a member of a social group.

براین اساس که عضویک گروه اجتماعی هستم.

Some people may not realize this,

بعضی مردم ممکنه اینو درک نکنند.

but you can still get the death penalty in some countries for being gay.

اما هنوز هم ممکنه در بعضی از کشورها به خاطر همجنس خواه بودن محکوم به مرگ بشی

I had to give up my Jordanian citizenship.

مجبور بودم از شهروندی اردن دست بکشم.

That was the hardest decision I've ever had to make,

سخت‌ترین تصمیمی بود که در عمرم مجبور شدم بگیرم،

but I had no other choice.

اما انتخاب دیگه ای نداشتم.

The point is,

نکته اینجاست که،

when you find yourself choosing between home and survival,

وقتی خودتو بین دو گزینه وطن و زنده موندن می بینی،

the question "Where are you from?" becomes very loaded.

سوال «اهل کجایی» خیلی کنایه دار میشه.

A Syrian woman who I recently met at a refugee camp in Greece

خانم سوری که اخیرا در کمپ پناهندگان در یونان ملاقاتش کردم

articulated it best,

به روشن‌ترین شکل بیان کرد

when she recalled the exact moment she realized she had to flee Aleppo.

وقتی لحظه دقیقی که متوجه شد بایداز حلب فرار کنه رو به یاد آورد.

"I looked out the window and there was nothing.

«از پنجره به بیرون نگاه کردم و هیچی نبود اونجا.

It was all rubble.

همه‌ش آوار بود.

There were no stores, no streets, no schools. Everything was gone.

هیچ مغازه ای،خیابانی، مدرسه ای نبود. همه چی ناپدید شده بود.

I had been in my apartment for months,

ماه‌ها در آپارتمانم بودم،

listening to bombs drop and watching people die.

به صدای بمب‌ها گوش می‌دادم که می‌افتادن و مرگ مردم رو تماشا می‌کردم.

But I always thought it would get better,

ولی همیشه فکر می‌کردم بهتر خواهد شد،

that no one could force me to leave,

که هیچ کس نمی‌تونه منو مجبور کنه برم،

no one could take my home away from me.

هیچکس نمی‌تونه خونه‌ ام رو ازم بگیره.

And I don't know why it was that morning, but when I looked outside,

و نمی‌دونم چرا اون روز صبح بود، اما وقتی بیرونو نگاه کردم،

I realized if I didn't leave, my three young children would die.

متوجه شدم اگه اینجارو ترک نکنم، سه تا فرزند کوچکم می‌میرند.

And so we left.

و درنتیجه ما آنجا رو ترک کردیم.

We left because we had to, not because we wanted to.

ما ترک کردیم چون مجبور بودیم، نه به خاطر اینکه دلمون می‌خواست.

There was no choice," she said.

راه دیگه ای نبود.»

It's kind of hard to believe that you belong

سخته که باور کنی تعلق داری به جایی

when you don't have a home,

وقتی خونه ای نداری،

when your country of origin rejects you because of fear or persecution,

وقتی که کشورت تو رو طرد می‌کنه به خاطر ترس یا آزار و شکنجه،

or the city that you grew up in is completely destroyed.

یا شهری که توش بزرگ شدی کاملا خراب شده.

I didn't feel like I had a home.

حس نمی‌کردم که خونه ای داشتم.

I was no longer a Jordanian citizen,

دیگه یه شهروند اردنی نبودم،

but I wasn't American, either.

اما آمریکایی هم نبودم.

I felt a kind of loneliness

یه جور حس تنهایی داشتم

that is still hard to put into words today.

که حتی امروز هم سخته به زبون بیارم.

بعد ازدانشگاه، شدیدا نیازداشتم مکانی رو پیداکنم که خونه صداش بزنم.

After college, I desperately needed to find a place to call home.

از یه ایالت به یه ایالت دیگه می‌رفتم وبرمی‌گشستم

I bounced around from state to state

and eventually ended up in North Carolina.

و درنهایت ازکارولینای شمالی سر در آوردم.

Kindhearted people who felt sorry for me

مردمانی باقلب مهربان که دلشون به حالم می‌سوخت

پیشنهاد میدادند که اجاره‌مو پرداخت کنند

offered to pay rent

یا برام غذا یا یه دست لباس برای مصاحبه جدیدم بخرند.

or buy me a meal or a suit for my new interview.

It just made me feel more isolated and incapable.

این کارها فقط منو بیشتر منزوی و ناتوان می‌کرد.

It wasn't until I met Miss Sarah,

این وضع ادامه داشت تازمانیکه دوشیزه سارا، یه باپتیست جنوبی، روملاقات کردم،

a Southern Baptist who took me in at my lowest and gave me a job,

زمانیکه در رنجورترین و بی‌حوصله‌ترین وضع بودم به من جا و کار داد،

that I started to believe in myself.

که باعث شد به خودم باور داشته باشم.

Miss Sarah owned a diner in the mountains of North Carolina.

دوشیزه سارا یه غذاخوری در کوه‌های کارولینای شمالی داشت.

I assumed, because of my privileged upbringing

من گمان می‌کردم به خاطر تربیت ثروتمند وممتازم

and my Seven Sister education,

و تحصیلاتم در کالج سون سیستر،

that she would ask me to manage the restaurant.

به من میگه که رستوران رو اداره کنم.

I was wrong.

اشتباه می‌کردم.

I started off washing dishes,

از شستن ظرف‌ها ،تمیزکردن سرویس بهداشتی

cleaning toilets and working the grill.

وکباب کردن شروع کردم.

I was humbled; I was shown the value of hard work.

متواضع بودم؛ ارزش سخت کار کردن بهم نشون داده شده بود.

But most importantly, I felt valued and embraced.

ولی از همه مهمتر، احساس می‌کردم با ارزشم و پذیرفته شدم.

I celebrated Christmas with her family,

من کریسمس رو با خانوادش جشن گرفتم،

and she attempted to observe Ramadan with me.

و او سعی کرد رمضان رو با من برگزار کنه.

یادم میاد خیلی در مورد اینکه بهش بگم همجنس خواهم عصبی بودم...

I remember being very nervous about coming out to her --

after all, she was a Southern Baptist.

بالاخره او یه باپتیست جنوبی بود.

I sat on the couch next to her

روی کاناپه کنارش نشستم

and I said, "Miss Sarah, you know that I'm gay."

و گفتم، «دوشیزه سارا، میدونید من همجنس خواهم.»

Her response is one that I will never forget.

جوابش رو هیچ وقت فراموش نمی‌کنم.

"That's fine, honey. Just don't be a slut."

«عزیزم، اشکالی نداره. فقط بی بندوبار و هرجایی نباش.»

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

I eventually moved to Atlanta, still trying to find my home.

بالاخره به آتلانتا رفتم و هنوز تلاش می‌کردم خونمو پیداکنم.

My journey took a strange turn three years later,

سه سال بعد سفرم تغییر عجیبی کرد،

after I met a group of refugee kids playing soccer outside.

بعد ازینکه گروهی از کودکان پناهنده رو دیدم که داشتند فوتبال بازی می‌کردند

I'd made a wrong turn into this apartment complex,

اشتباه پیچیدم به داخل این مجتمع آپارتمانی،

and I saw these kids outside playing soccer.

و این بچه ها رو دیدم بیرون فوتبال بازی می‌کردند.

آنها داشتند با پای برهنه و یه توپ فوتبال پاره پوره بازی می‌کردند

They were playing barefoot with a raggedy soccer ball

and rocks set up as goals.

و دروازه هاشون با سنگ بود.

I watched them for about an hour,

حدود یک ساعت تماشاشون کردم،

and after that I was smiling.

و بعدش داشتم لبخند می‌زدم.

The boys reminded me of home.

پسرها منو یاد خونه‌م انداختند.

آنها منو به یادبزرگ شدن خودم انداختند که در خیابانهای اردن

They reminded me of the way I grew up playing soccer

in the streets of Jordan, with my brothers and cousins.

با برادرهام و بچه های فامیل فوتبال بازی می‌کردم.

I eventually joined their game.

بالاخره به بازیشون ملحق شدم.

They were a little skeptical about letting me join it,

آنها یه ذره شک داشتند که منوبه بازی راه بدهند،

because according to them, girls don't know how to play.

چون از نظر آنها، دخترها نمی‌دونند که چطور بازی کنند.

But obviously I did.

ولی واضح بود که می‌دونستم.

I asked them if they had ever played on a team.

ازشون پرسیدم تا حالا تیمی بازی کردند.

They said they hadn't, but that they would love to.

گفتند نه، ولی دوست دارند که تیمی بازی کنند.

I gradually won them over, and we formed our first team.

به تدریج نظرشون رو جلب کردم، و اولین تیممون رو شکل دادیم.

This group of kids would give me a crash course in refugees, poverty

این گروه از بچه ها برام در فقر، پناهندگی و

and humanity.

انسانیت دوره فشرده گذاشتند.

Three brothers from Afghanistan -- Roohullah, Noorullah and Zabiullah --

سه برادر از افغانستان- روح الله نورالله و ذبیح الله-

played a major role in that.

نقش بزرگی در اون دوره ایفا کردند.

I showed up late to practice one day to find the field completely deserted.

یه روز واسه تمرین سر و کله‌م دیر پیدا شد و دیدم زمین کاملا خالیه.

I was really worried.

خیلی نگران شدم.

My team loved to practice.

تیمم عاشق تمرین کردن بود.

It wasn't like them to miss practice.

ازشون بعید بود تمرینو از دست بدهند.

I got out of my car, and two kids ran out from behind a dumpster,

از ماشینم پیاده شدم، و دوتا بچه ازپشت زباله دانی بیرون دویدند

waving their hands frantically.

و سراسیمه دست تکون دادند.

"Coach, Rooh got beat up. He got jumped.

«مربی، روح به شدت کتک خورده. بهش حمله شده.

There was blood everywhere."

همه جا رو خون گرفته.»

"What do you mean? What do you mean he got beat up?"

«منظورتون چیه؟ منظورتون چیه کتک خورده؟»

"These bad kids came and beat him up, Coach.

«این بچه های شر اومدند و کتکش زدند، مربی.

Everybody left. They were all scared."

همه رفتند. همشون ترسیده بودند.»

We hopped into my car and drove over to Rooh's apartment.

سوار ماشینم شدیم و به سمت آپارتمان «روح» رفتیم.

I knocked on the door, and Noor opened it.

در زدم، و «نور» در رو باز کرد.

"Where's Rooh? I need to talk to him, see if he's OK."

«روح کجاست؟ باید باهاش حرف بزنم ببینم حالش خوبه.»

"He's in his room, Coach. He's refusing to come out."

«تو اتاقشه، مربی. نمیاد بیرون.»

I knocked on the door.

در زدم.

"Rooh, come on out. I need to talk to you.

«روح، بیا بیرون. باید باهات حرف بزنم.

I need to see if you're OK or if we need to go to the hospital."

باید ببینم حالت خوبه یا باید بریم بیمارستان.»

He came out.

بیرون اومد.

He had a big gash on his head, a split lip,

یه زخم عمیق رو سرش بود، لبش پاره شده بود،

and he was physically shaken.

و از نظر فیزیکی سست شده یود.

I was looking at him,

بهش نگاه می‌کردم،

and I asked the boys to call for their mom,

واز پسرها خواستم به مادرشون زنگ بزنند،

because I needed to go to the hospital with him.

چون باید با او به بیمارستان می‌رفتم.

They called for their mom.

به مادرشون زنگ زدند.

She came out.

مادرشون اومد.

I had my back turned to her, and she started screaming in Farsi.

پشتم بهش بود، و شروع کرد به فارسی جیغ کشیدن.

The boys fell to the ground laughing.

پسرها رو زمین افتاده بودند و می‌خندیدند.

I was very confused,

خیلی گیج شده بودم،

because there was nothing funny about this.

چون چیز خنده داری درموردش وجود نداشت.

They explained to me that she said,

برام توضیح دادند که مادرشون میگه،

"You told me your coach was a Muslim and a woman."

«شما که گفته بودین مربی‌تون مسلمان و زنه.»

From behind, I didn't appear to be either to her.

از پشت هیچ کدوم از اینها به نظر نمی‌رسیدم در نگاه او.

(Laughter)

(خنده)

"I am Muslim," I said, turning to her.

من در حالیکه بهش رو کردم گفتم، «مسلمانم.»

"Ašhadu ʾan lā ʾilāha ʾilla (A)llāh,"

«اشهدان لا اله الی الله»

reciting the Muslim declaration of faith.

تشهد مسلمانان رو از بر خوندم.

Confused,

گیج شده بود،

and perhaps maybe a little bit reassured,

و شاید کمی مطمئن

she realized that yes,

و متوجه شد بله،

I, this American-acting, shorts-wearing, non-veiled woman,

من، این خانم آمریکایی مانند که لباس کوتاه پوشیده و بی حجابه

was indeed a Muslim.

واقعا مسلمانم.

Their family had fled the Taliban.

خانواده آنها از دست طالبان فرار کرده بودند.

Hundreds of people in their village

صدها نفر در دهکده‌شون

were murdered.

به قتل رسیده بودند.

Their father was taken in by the Taliban,

طالبان پدرشون رو گرفته بود،

only to return a few months later, a shell of the man he once was.

چند ماه بعد فقط اسکلتی از مردی که قبلا بود برگشت.

The family escaped to Pakistan,

خانواده‌ش به پاکستان فرار کردند،

and the two older boys, age eight and 10 at the time,

و دو پسر بزرگتر،اون موقع، یکی هشت ساله و دیگری ده ساله

wove rugs for 10 hours a day to provide for their family.

ده ساعت در روز فرش می‌بافتند تا خانواده‌شون رو تامین کنند.

They were so excited when they found out that they had been approved

وقتی متوجه شدند که سکونتشون در آمریکا تایید شده

to resettle in the United States,

بسیار هیجان زده بودند،

making them the lucky 0.1 percent who get to do that.

و باعث شد جزو ۰٫۱ درصدی باشند که می‌تونند همچین کاری رو انجام بدهند.

They had hit the jackpot.

آنها موفقیت بزرگی به دست آوردند.

Their story is not unique.

داستانشون منحصربه فرد نیست.

Every refugee family I have worked with has had some version of this.

هر خانواده پناهنده که من باهشون کار کردم روایت های این چنینی داشتند.

I work with kids

من با بچه‌هایی کار کردم

who have seen their mothers raped, their fathers' fingers sliced off.

که شاهد بودند به مادرشون تجاوز شده و انگشتان پدرشون قطع شده.

One kid saw a bullet put in his grandmother's head,

یه بچه دیده بود که یک گلوله به سر مادربزرگش اصابت کرده بود،

because she refused to let the rebels take him to be a child soldier.

چون مادربزرگش به شورشی‎‌ها اجازه نداد که نوه‌شو به عنوان سرباز کودک ببرند.

Their journeys are haunting.

سفرشون فراموش نشدنیه.

But what I get to see every day is hope, resilience, determination,

ولی چیزی که هرروز تونستم ببینم امید، مقاومت، اراده،

a love of life

عشق به زندگی

and appreciation for being able to rebuild their lives.

و قدردانی به خاطر اینکه تونسته بودند زندگی‌شون رو دوباره بسازند.

I was at the boys' apartment one night,

یه شب در آپارتمان پسرها بودم،

when the mom came home after cleaning 18 hotel rooms in one day.

که مادرشون بعد ازینکه ۱۸ اتاق هتل رو در یک روز تمیز کرده بود اومد.

She sat down, and Noor rubbed her feet,

مادر نشست و روح پاهایش را ماساژ داد،

saying that he was going to take care of her once he graduated.

و می‌گفت وقتی فارغ التحصیل بشه از مادرش مواظبت خواهد کرد.

She smiled from exhaustion.

از خستگی لبخند زد.

"God is good. Life is good. We are lucky to be here."

«خدا خوبه. زندگی خوبه. خوش شانسیم که اینجا هستیم.»

In the last two years, we have seen an escalating anti-refugee sentiment.

در دو سال گذشته، ما شاهد احساسات روز افزون ضد پناهنده ها هستیم.

It's global.

و این مسئله جهانیه.

The numbers continue to grow because we do nothing to prevent it

و این رقم داره بیشتر میشه چون ما هیچ کاری برای جلوگیری

and nothing to stop it.

و توقفش نمی‌کنیم.

The issue shouldn't be stopping refugees from coming into our countries.

این مسئله نباید مانع از آمدن پناهنده‌ها به کشورمون بشه.

The issue should be not forcing them to leave their own.

ای مسئله نباید باعث بشه که کشور خودشون رو ترک کنند.

(Applause)

(تشویق)

Sorry.

متاسفم.

(Applause)

(تشویق)

How much more suffering,

چقدر باید رنج،

how much more suffering must we take?

چقدر باید رنج بکشیم؟

How many more people need to be forced out of their homes

چندنفر باید به زور از وطن‌شون بیرون بشن

before we say, "Enough!"?

قبل از اینکه بگیم، کافیه؟

A hundred million?

صد میلیون نفر؟

Not only do we shame, blame and reject them

نه تنها شرمسار نیستیم، آنها رو به خاطر ظلم و وحشی گری ای که

for atrocities that they had absolutely nothing to do with,

هیچ ارتباطی بهشون نداره سرزنش و طردشون می‌کنیم،

we re-traumatize them,

دوباره بهشون ضربه روحی می‌زنیم،

when we're supposed to be welcoming them into our countries.

وقتی‌که باید در کشورمون بهشون خوشامد بگیم و دوستانه رفتار کنیم

We strip them of their dignity and treat them like criminals.

ما آنهارو از عزت‌شون دور می‌کنیم و طوری رفتار می‌کنیم انگار مجرمند.

I had a student in my office a couple of weeks ago.

چند هفته پیش یه دانش آموز در دفترم بود.

She's originally from Iraq.

اصالتا عراقی بود.

She broke down crying.

زد زیر گریه.

"Why do they hate us?"

«چرا از ما متنفرند؟»

"Who hates you?"

«کی از شما متنفره؟»

"Everyone; everyone hates us because we are refugees,

«همه؛ همه از ما متنفرند چون ما پناهنده هستیم،

because we are Muslim."

چون ما مسلمانیم.»

In the past, I was able to reassure my students

در گذشته، می‌تونستم به دانش آموزانم اطمینان بدم

that the majority of the world does not hate refugees.

که اکثر مردم جهان از پناهنده ها متنفر نیستند.

But this time I couldn't.

ولی این دفعه نتونستم.

I couldn't explain to her why someone tried to rip off her mother's hijab

نتونستم بهش توضیح بدم چرا یه عده سعی کردند حجاب از سر مادرش وردارند

when they were grocery shopping,

وقتی داشتند خرید می‌کردند.

or why a player on an opposing team called her a terrorist

یا چرا یه بازیکن تیم رقیب صداش زد تروریست

and told her to go back where she came from.

و بهش گفت برگرد همونجایی که ازش اومدی.

I couldn't reassure her

نتونستم بهش اطمینان بدم

that her father's ultimate life sacrifice

که ایثار آخر پدرش

by serving in the United States military as an interpreter

که به عنوان مترجم همزمان در ارتش آمریکا خدمت می‌کنه

would make her more valued as an American citizen.

دانش آموزم رو مثل یه شهروند آمریکایی ارزشمند می‌کنه.

We take in so few refugees worldwide.

ما به تعداد خیلی کمی از پناهندگان در سراسر جهان جا دادیم.

We resettle less than 0.1 percent.

ما کمتر از ۰٫۱ درصد از آنها رو اسکان دادیم.

That 0.1 percent benefits us more than them.

همون ۰٫۱ درصد بیشتر از بقیه به ما سود می‌رسونند.

It dumbfounds me how the word "refugee" is considered something to be dirty,

وقتی کلمه «پناهنده» یه چیز کثیف و زشت و چیزی که باید ازش شرمساربود

something to be ashamed of.

تلقی میشه بهت زده می‌شم.

They have nothing to be ashamed of.

آنها چیزی ندارند که به خاطرش شرمسار باشند.

We have seen advances in every aspect of our lives --

ما در همه ابعاد زندگی پیشرفت‌هایی داشته ایم--

except our humanity.

به جز انسانیت.

There are 65.3 million people who have been forced out of their homes

۶۵٫۳ میلیون نفر مجبور شدند وطنشون رو ترک کنند

because of war --

به خاطر جنگ --

the largest number in history.

بیشترین رقم در طول تاریخ.

We are the ones who should be ashamed.

ما کسانی هستیم که باید شرمسار باشیم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)