Don't feel sorry for refugees -- believe in them | Luma Mufleh

Çeviri: Esra Çakmak Gözden geçirme: Suleyman Cengiz

I remember when I first found out

TED konferansında konuşma yapacağımı

I was going to speak at a TED conference.

ilk kez duyduğum zamanı hatırlıyorum.

I ran across the hall to one of my classrooms

Öğrencilerime haber vermek için koridordan

to inform my students.

sınıflarımın birine koştum.

"Guess what, guys?

''Bilin bakalım ne oldu?

I've been asked to give a TED Talk."

TED konuşması yapmam istendi.''

The reaction wasn't one I quite expected.

Beklediğim bir tepkiyle karşılaşmadım.

The whole room went silent.

Bütün sınıf sus pus oldu.

"A TED Talk? You mean, like the one you made us watch on grit?

''TED konuşması mı? Bize kumda izlettirdiğiniz gibi mi?

Or the one with the scientist that did this really awesome thing with robots?"

Yoksa robotlarla harikalar yaratan bilim insanlarının olduğu mu?''

diye sordu Muhammad.

Muhammad asked.

''Evet, aynen öyle.''

"Yes, just like that."

"But Coach, those people are really important and smart."

''Koçum tamam da, o insanlar cidden önemli ve zekiler.''

(Laughter)

(Kahkaha)

"I know that."

''Farkındayım.''

"But Coach, why are you speaking? You hate public speaking."

''Koçum ama neden konuşuyorsun ki?

Topluluk önünde konuşmaktan nefret edersiniz.''

"I do," I admitted,

''Ediyorum'' diyerek onayladım.

''Ama bizim hakkımızda, sizin yolculuğunuz ve benim yolculuğum hakkında

"But it's important that I speak about us, that I speak about your journeys,

about my journey.

konuşmam önemli.

People need to know."

İnsanlar bunu bilmeli.''

The students at the all-refugee school that I founded

Mültecilerden oluşan, kurduğum okuldaki öğrenciler,

decided to end with some words of encouragement.

son olarak teşvik sözleri söylemek istediler.

"Cool! It better be good, Coach."

''Harika! İyi olsa iyi olur koçum.''

(Laughter)

(Kahkaha)

There are 65.3 million people who have been forcibly displaced

Savaş veya işkence sebebiyle, evlerinden, zorla yerlerinden edilen

from their homes because of war or persecution.

65,3 milyon insan var.

The largest number, 11 million, are from Syria.

11 milyonla, en çok Suriyeli var.

33,952 people flee their homes daily.

Her gün 33.952 insan evlerinden kaçıyor.

The vast majority remain in refugee camps,

Büyük bir çoğunluğu, hiç kimse için

whose conditions cannot be defined as humane under anyone's definition.

insani olmayan şartlardaki mülteci kamplarında kalıyor.

We are participating in the degradation of humans.

İnsanların aşağılanmasına ortak oluyoruz.

Never have we had numbers this high.

Bu kadar yüksek sayı hiç görmemiştik.

This is the highest number of refugees since World War II.

Bu, İkinci Dünya Savaşı'ndan beri en yüksek mülteci sayısı.

Now, let me tell you why this issue is so important to me.

Bu konunun benim için neden önemli olduğunu anlatayım.

I am an Arab. I am an immigrant.

Ben bir Arabım. Ben bir göçmenim.

I am a Muslim.

Ben bir müslümanım.

I've also spent the last 12 years of my life working with refugees.

Hayatımın son 12 yılını, mültecilerle birlikte çalışarak geçirdim.

Oh -- and I'm also gay.

Ha, aynı zamanda geyim.

It makes me really popular these days.

Bu günlerde cidden popülerleştim.

(Laughter)

(Kahkaha)

But I am the daughter of a refugee.

Bir mültecinin kızıyım.

My grandmother fled Syria in 1964 during the first Assad regime.

Büyükannem 1964'te, ilk Assad rejimi sırasında Suriye'yi terk etti.

She was three months pregnant when she packed up a suitcase,

Bavulunu hazırlayıp 5 çocuğunu kapıp

piled in her five children and drove to neighboring Jordan,

Ürdün'e doğru yol aldığında, üç aylık hamileydi

not knowing what the future held for her and her family.

ve geleceğin ailesine ve kendisine neler sunacağından bihaberdi.

My grandfather decided to stay, not believing it was that bad.

Durumun o kadar kötü olmadığını düşünen dedem, kalmaya karar verdi.

He followed her a month later, after his brothers were tortured

Bir ay sonra kardeşi işkence gördükten ve fabrikasına devletin

and his factory was taken over by the government.

el koymasından sonra, o da büyükannemi takip etti.

They rebuilt their lives starting from scratch

Sıfırdan, hayatlarını yeniden inşa ettiler

and eventually became independently wealthy Jordanian citizens.

ve nihayetinde Ürdün'ün bağımsız, varlıklı vatandaşları oldular.

I was born in Jordan 11 years later.

11 yıl sonra, Ürdün'de doğdum.

It was really important to my grandmother for us to know our history

Geçmişimizi ve yolculuğumuzu bilmek, büyükannem için

and our journey.

büyük önem taşıyordu.

I was eight years old when she took me to visit my first refugee camp.

İlk mülteci kampı ziyaretime, ben sekiz yaşındayken götürmüştü.

I didn't understand why.

Sebebini anlayamadım.

I didn't know why it was so important to her

Gitmemizin onun için neden bu denli önemli

for us to go.

olduğunu bilmiyordum.

I remember walking into the camp holding her hand,

Elini tutarak kampa gittiğimizi

and her saying, "Go play with the kids,"

ve o kamptaki kadınları ziyaret ederken,

while she visited with the women in the camp.

bana ''Git çocuklarla oyna,'' dediğini hatırlıyorum.

I didn't want to.

Gitmek istememiştim.

These kids weren't like me.

Onlar benim gibi değillerdi.

They were poor. They lived in a camp.

Fakirlerdi, kampta yaşıyorlardı.

I refused.

İstemedim.

She knelt down beside me and firmly said, "Go.

Yanıma çöktü ve sertçe,

And don't come back until you've played.

''Git ve oynamadan geri gelme.

Don't ever think people are beneath you

Asla insanların senden aşağıda olduğunu

or that you have nothing to learn from others."

ya da onlardan öğrenecek hiçbir şeyin olmadığını düşünme.''

I reluctantly went.

Zoraki bir şekilde gittim.

I never wanted to disappoint my grandmother.

Büyükannemi hayal kırıklığına uğratmayı asla istemezdim.

I returned a few hours later,

Birkaç saat sonra döndüm,

having spent some time playing soccer with the kids in the camp.

kamptaki çocuklarla futbol oynamıştım.

We walked out of the camp,

Kamptan ayrıldık

and I was excitedly telling her what a great time I had

ve heyecanla, ne kadar güzel zaman geçirdiğimi

and how fantastic the kids were.

ve çocukların ne iyi olduğunu anlatıyordum.

"Haram!" I said in Arabic. "Poor them."

''Haram!'' dedim Arapça, ''Yazık onlara.''

"Haram on us," she said, using the word's different meaning,

''Asıl bize haram,'' dedi, kelimelerin eş anlamlarıyla,

that we were sinning.

bizim günaha girdiğimizi anlattı.

"Don't feel sorry for them; believe in them."

''Onlara acıma, onlara inan.''

It wasn't until I left my country of origin for the United States

Doğduğum yeri bırakıp Birleşik Devletler'e gelene kadar,

that I realized the impact of her words.

bu kelimelerin etkisini kavrayamamıştım.

After my college graduation, I applied for and was granted political asylum,

Üniversite mezuniyetimden sonra, siyasi sığınma talebinde bulundum,

based on being a member of a social group.

sosyal bir grubun üyesi olarak kabul edildim.

Some people may not realize this,

Bazı insanlar bunun farkında değil,

but you can still get the death penalty in some countries for being gay.

ama bazı ülkelerde sırf gey olduğun için ölüm cezasına çarptırılabiliyorsun.

I had to give up my Jordanian citizenship.

Ürdün vatandaşlığımı kaybetmek zorundaydım.

That was the hardest decision I've ever had to make,

Bu vermek zorunda kaldığım en zor karardı,

but I had no other choice.

ama başka çarem yoktu.

The point is,

Olay şu ki,

when you find yourself choosing between home and survival,

kendini ev ile hayatta kalma arasında seçim yaparken bulduğunda,

the question "Where are you from?" becomes very loaded.

''Nerelisin?'' sorusu çok koyuyor insana.

A Syrian woman who I recently met at a refugee camp in Greece

Yunanistan'daki mülteci kampında kısa süre önce tanıştığım bir kadın,

articulated it best,

Halep'i terk etmek

when she recalled the exact moment she realized she had to flee Aleppo.

zorunda kaldığını fark ettiği anı en iyi şekilde dile getirdi.

"I looked out the window and there was nothing.

''Camdan dışarı baktım ve hiçbir şey yoktu.

It was all rubble.

Her yer enkazdı.

There were no stores, no streets, no schools. Everything was gone.

Ne bir sokak, ne bir dükkân, ne de bir okul kaldı. Her şey yok oldu.

I had been in my apartment for months,

Aylardır kendi dairemdeydim,

listening to bombs drop and watching people die.

bombaların düşüşlerini dinliyor, insanların ölmelerini izliyordum.

But I always thought it would get better,

Yine de her daim daha iyi olacağını,

that no one could force me to leave,

kimsenin beni terk etmeye zorlamayacağını,

no one could take my home away from me.

kimsenin evimi elimden almayacağını düşündüm.

And I don't know why it was that morning, but when I looked outside,

Neden o sabah öyleydi bilmesem de, dışarı baktığımda,

I realized if I didn't leave, my three young children would die.

eğer gitmezsem üç küçük çocuğumun da öleceğini fark ettim.

And so we left.

Bu yüzden oradan ayrıldım.

We left because we had to, not because we wanted to.

İstediğimiz için değil, zorunda olduğumuz için ayrıldık.

There was no choice," she said.

Seçim yoktu,'' dedi.

It's kind of hard to believe that you belong

Evin olmadığında, kendi ülken korku veya işkence

when you don't have a home,

sebebiyle seni reddettiğinde

when your country of origin rejects you because of fear or persecution,

veya büyüdüğün şehir tamamen harap olduğunda,

or the city that you grew up in is completely destroyed.

aidiyet duygusu hissetmek inanılması güç bir durum.

I didn't feel like I had a home.

Evim varmış gibi hissetmiyordum.

I was no longer a Jordanian citizen,

Artık Ürdün vatandaşı değildim,

but I wasn't American, either.

ama Amerikalı da değildim.

I felt a kind of loneliness

Bugün hâlâ

that is still hard to put into words today.

kelimelere dökemediğim bir yalnızlık çektim.

After college, I desperately needed to find a place to call home.

Üniversiteden sonra, çaresizce ''yuva'' arayışına düştüm.

I bounced around from state to state

Eyaletten eyalete sürüklendim

and eventually ended up in North Carolina.

ve nihayetinde kendimi Kuzey Karolina'da buluverdim.

Kindhearted people who felt sorry for me

Benim için üzülen güzel yürekli insanlar,

offered to pay rent

kira ödemeyi teklif ettiler

or buy me a meal or a suit for my new interview.

veya bana yemek ısmarlamayı ya da iş görüşmem için takım almayı.

It just made me feel more isolated and incapable.

Bu beni daha çok yalnız ve aciz hissettirdi.

It wasn't until I met Miss Sarah,

Dibe battığımda beni yönlendiren

a Southern Baptist who took me in at my lowest and gave me a job,

ve iş bulan Güneyli Vaftiz Sarah ile tanıştıktan sonra

that I started to believe in myself.

kendime inanmaya başladım.

Miss Sarah owned a diner in the mountains of North Carolina.

Bayan Sarah, Kuzey Karolina dağlarında bir lokanta işletiyordu.

I assumed, because of my privileged upbringing

Benim itinalı yetiştirilme tarzım

and my Seven Sister education,

ve Yedi Kız Kardeş eğitimimle,

that she would ask me to manage the restaurant.

bana orada yönetici işi vereceğini düşündüm.

I was wrong.

Yanılmıştım.

I started off washing dishes,

İşe bulaşıkları yıkayarak, tuvalet

cleaning toilets and working the grill.

temizleyerek ve ızgara yaparak başladım.

I was humbled; I was shown the value of hard work.

Utandım, sıkı çalışmanın değerini anlamıştım.

But most importantly, I felt valued and embraced.

En önemlisiyse, değer görmüş ve sahiplenmiş hissettim.

I celebrated Christmas with her family,

Onun ailesiyle Noel'i kutladım

and she attempted to observe Ramadan with me.

ve benimle birlikte Ramazan coşkusunu gözlemledi.

I remember being very nervous about coming out to her --

Ona açılırken ne kadar gergin olduğumu anımsıyorum,

after all, she was a Southern Baptist.

nihayetinde kendisi Güney Vaftiziydi.

I sat on the couch next to her

Koltukta yanına oturdum

and I said, "Miss Sarah, you know that I'm gay."

ve şunu dedim: ''Sarah, gey olduğumu biliyorsundur.''

Her response is one that I will never forget.

Tepkisi asla aklımdan çıkmayacak.

"That's fine, honey. Just don't be a slut."

''Sorun yok canım. Sürtük olma yeter.''

(Laughter)

(Kahkaha)

(Applause)

(Alkış)

I eventually moved to Atlanta, still trying to find my home.

Hâlâ yuva arayışında olan ben, nihayetinde Atlanta'ya taşındım.

My journey took a strange turn three years later,

Yolculuğumun seyri, dışarıda top oynayan

after I met a group of refugee kids playing soccer outside.

bir grup mülteci çocukla tanışmamdan üç yıl sonra değişti.

I'd made a wrong turn into this apartment complex,

Apartmana giderken yanlış yerden dönmüştüm

and I saw these kids outside playing soccer.

ve dışarıda futbol oynayan bu çocukları gördüm.

They were playing barefoot with a raggedy soccer ball

Kendinden geçmiş bir topla, yalın ayak oynuyorlardı,

and rocks set up as goals.

kale olarak taş yığmışlardı.

I watched them for about an hour,

Onları bir saat kadar izledim

and after that I was smiling.

ve sonrasında gülümsüyordum.

The boys reminded me of home.

Bana evimi hatırlatmışlardı.

They reminded me of the way I grew up playing soccer

Ürdün sokaklarında, ağabeyim ve kuzenlerimle

in the streets of Jordan, with my brothers and cousins.

futbol oynayarak büyüdüğüm zamanları anımsattılar.

I eventually joined their game.

Sonunda aralarına girdim.

They were a little skeptical about letting me join it,

Beni aralarına almada şüpheci yaklaştılar,

because according to them, girls don't know how to play.

çünkü onlara göre kızlar futboldan anlamazdı.

But obviously I did.

Bariz bir şekilde oynadım.

I asked them if they had ever played on a team.

Daha önce takımda oynayıp oynamadıklarını sordum

They said they hadn't, but that they would love to.

ve oynamadıklarını, ama istediklerini söylediler.

I gradually won them over, and we formed our first team.

Zamanla onların sevgisini kazandım ve ilk takımımızı kurduk.

This group of kids would give me a crash course in refugees, poverty

Bu çocuklar bana mülteciler, yoksulluk ve insanlık hakkında

and humanity.

yoğun bir ders verdiler.

Three brothers from Afghanistan -- Roohullah, Noorullah and Zabiullah --

Afganistanlı üç kardeş, Roohullah, Noorullah ve Zabiullah,

played a major role in that.

bunda büyük rol oynadı.

I showed up late to practice one day to find the field completely deserted.

Bir gün antrenmanlara geç kaldığımda, bütün alanı bomboş buldum.

I was really worried.

Çok endişelenmiştim.

My team loved to practice.

Takımım alıştırmayı severdi.

It wasn't like them to miss practice.

Alıştırmayı kaçırmak, onların adetinde yoktu.

I got out of my car, and two kids ran out from behind a dumpster,

Arabamdan çıktım ve iki çocuk çöp kutusunun arkasından ellerini

waving their hands frantically.

delice sallayarak fırlayıverdi,

"Coach, Rooh got beat up. He got jumped.

''Koç, Rooh'u dövdüler, saldırıya uğradı.

There was blood everywhere."

Her yerde kan vardı.''

"What do you mean? What do you mean he got beat up?"

''Ne diyorsun sen? Ne demek saldırıya uğradı?''

''Kötü çocuklar geldi ve onu dövdüler koç.

"These bad kids came and beat him up, Coach.

Herkes kaçtı. Herkes çok korkmuştu.''

Everybody left. They were all scared."

We hopped into my car and drove over to Rooh's apartment.

Arabama atladık ve Rooh'un evine gittik.

I knocked on the door, and Noor opened it.

Kapıya vurdum ve Noor açtı.

"Where's Rooh? I need to talk to him, see if he's OK."

''Rooh nerede? Konuşup nasıl olduğunu görmem lazım.''

"He's in his room, Coach. He's refusing to come out."

''Odasında ve çıkmayı reddediyor koç.''

I knocked on the door.

Kapıya vurdum.

"Rooh, come on out. I need to talk to you.

''Rooh, dışarı çık. Seninle konuşmam lazım.

I need to see if you're OK or if we need to go to the hospital."

İyi olduğunu veya hastaneyi gitmemiz gerekmediğini görmem lazım.''

He came out.

Dışarı çıktı.

He had a big gash on his head, a split lip,

Kafasında derin bir yarık vardı, dudağı patlamış

and he was physically shaken.

ve fiziksel olarak sarsılmıştı.

I was looking at him,

Ona bakıyordum

and I asked the boys to call for their mom,

ve çocuklardan annesini aramalarını istedim,

because I needed to go to the hospital with him.

onunla hastaneye gitmem gerekiyordu.

They called for their mom.

Annesini aradılar.

She came out.

Geldi.

I had my back turned to her, and she started screaming in Farsi.

Arkam ona dönüktü ve kadın birden Farsça bağırmaya başladı.

The boys fell to the ground laughing.

Çocuklar gülmekten yere yattılar.

I was very confused,

Çok şaşkındım,

because there was nothing funny about this.

komik bir yanı yoktu ki.

They explained to me that she said,

Onun şunları söylediğini anlattılar,

"You told me your coach was a Muslim and a woman."

''Koçunuzun kadın ve müslüman olduğunu söylemiştiniz.''

From behind, I didn't appear to be either to her.

Arkadan ikisine de benzemiyordum.

(Laughter)

(Kahkaha)

"I am Muslim," I said, turning to her.

''Müslümanım,'' dedim ona dönerek.

"Ašhadu ʾan lā ʾilāha ʾilla (A)llāh,"

''Eşhedü enla ilahe illallah,''

reciting the Muslim declaration of faith.

kelime-i şehadet getirdim.

Confused,

Şaşkındı

and perhaps maybe a little bit reassured,

ve belki de biraz da olsa ikna olmuştu,

she realized that yes,

fark etti ki evet, ben,

I, this American-acting, shorts-wearing, non-veiled woman,

Amerikalı gibi davranan, şort giyen, peçesiz bu kadın

was indeed a Muslim.

gerçekten de müslümandı.

Their family had fled the Taliban.

Onların ailesi Taliban'dan kaçmışlardı.

Hundreds of people in their village

Köylerindeki yüzlerce insan

were murdered.

öldürülmüştü.

Their father was taken in by the Taliban,

Babaları Taliban tarafından alıkoyulmuş,

only to return a few months later, a shell of the man he once was.

birkaç ay sonra ruhu sömürülmüş bir şekilde geri dönmüştü.

The family escaped to Pakistan,

Aile Pakistan'a kaçtı

and the two older boys, age eight and 10 at the time,

ve şu anda sekiz ve on yaşlarında olan iki büyük çocuk,

wove rugs for 10 hours a day to provide for their family.

ailelerine bakabilmek için günde on saat halı dokumaya başladılar.

They were so excited when they found out that they had been approved

Birleşik Devletler'e yeniden yerleşme onayı aldıklarını duyunca

to resettle in the United States,

çok heyecanlandılar

making them the lucky 0.1 percent who get to do that.

ve bu şansa nail olan o yüzde 0,1'lik kesimden biri oldular.

They had hit the jackpot.

Turnayı gözünden vurmuşlardı.

Their story is not unique.

Tek bir hikâye değil bu.

Every refugee family I have worked with has had some version of this.

Beraber çalıştığım her mülteci aile aşağı yukarı aynı geçmişe sahip.

I work with kids

Annelerinin tecavüze uğradığını

who have seen their mothers raped, their fathers' fingers sliced off.

ve babalarının parmaklarının doğrandığını gören çocuklarla çalışıyorum.

One kid saw a bullet put in his grandmother's head,

Bir çocuk, büyükannesinin alnına kurşun dayandığını görmüş,

because she refused to let the rebels take him to be a child soldier.

çünkü asilerin onu, çocuk asker olarak almalarına müsaade etmemiş.

Their journeys are haunting.

Yolculukları tüyler ürpertici.

But what I get to see every day is hope, resilience, determination,

Yine de her gün gördüğüm, umut, direnç, kararlılık, yaşam sevgisi

a love of life

ve hayatlarını

and appreciation for being able to rebuild their lives.

yeniden inşa edebiliyor olmanın şükranlığı.

I was at the boys' apartment one night,

Bir gece çocukların evindeydim,

when the mom came home after cleaning 18 hotel rooms in one day.

anneleri bir günde 18 otel odası temizledikten sonra eve gelmişti.

She sat down, and Noor rubbed her feet,

Annesi oturdu ve Noor ayaklarını ovdu,

saying that he was going to take care of her once he graduated.

mezun olunca ona bakacağını söyledi.

She smiled from exhaustion.

Bitkinlikten gülümsedi annesi.

"God is good. Life is good. We are lucky to be here."

''Tanrı iyidir. Hayat iyidir. Burada olduğumuz için şanslıyız.''

In the last two years, we have seen an escalating anti-refugee sentiment.

Geçtiğimiz iki yılda, mülteci karşıtları gitgide artıyor.

It's global.

Küresel bir durum.

The numbers continue to grow because we do nothing to prevent it

Önlemek veya durdurmak için hiçbir şey yapmadığımızdan

and nothing to stop it.

sayılar artmaya devam ediyor.

The issue shouldn't be stopping refugees from coming into our countries.

Gündemimiz mültecilerin ülkemize gelmesini nasıl engelleyeceğimiz olmamalı.

The issue should be not forcing them to leave their own.

Kendi yuvalarını terk etmek zorunda kalmamalarını konuşmalıyız.

(Applause)

(Alkış)

Sorry.

Özür dilerim.

(Applause)

(Alkış)

How much more suffering,

Daha ne kadar ıstırap,

how much more suffering must we take?

daha ne kadar ıstırap çekmeli?

How many more people need to be forced out of their homes

Daha ne kadar insan, biz ''Yeter!'' diyene kadar

before we say, "Enough!"?

yerlerinden edilmeli?

A hundred million?

Yüz milyon mu?

Not only do we shame, blame and reject them

Yaşamak zorunda kaldıkları gaddarlık yüzünden

for atrocities that they had absolutely nothing to do with,

onları sadece utandırıp, suçlayıp, dışlamakla kalmıyor,

we re-traumatize them,

onlara ülkemizin

when we're supposed to be welcoming them into our countries.

kapılarını açacağımıza, onlara yeniden travma yaşatıyoruz.

We strip them of their dignity and treat them like criminals.

Onların haysiyetlerini çiğniyor, onlara suçlu gibi davranıyoruz.

I had a student in my office a couple of weeks ago.

Birkaç önce ofisime bir öğrenci geldi.

She's originally from Iraq.

Aslen Iraklı.

She broke down crying.

Yaşlara boğuldu.

"Why do they hate us?"

''Neden bizden nefret ediyorlar?''

"Who hates you?"

''Kim nefret ediyor?''

"Everyone; everyone hates us because we are refugees,

''Herkes, herkes mülteciyiz diye, müslümanız diye

because we are Muslim."

bizden nefret ediyor.''

In the past, I was able to reassure my students

Eskiden, öğrencilerimi dünyanın büyük çoğunluğu

that the majority of the world does not hate refugees.

mültecilerden nefret etmiyor diye teselli edebiliyordum.

But this time I couldn't.

Ama bu sefer yapamadım.

I couldn't explain to her why someone tried to rip off her mother's hijab

Alışveriş yaparlarken, annesinin başörtüsünün

when they were grocery shopping,

neden zorla çıkarıldığını

or why a player on an opposing team called her a terrorist

veya karşı takımdan birinin ona neden terörist deyip

and told her to go back where she came from.

geldiği yere dönmesi gerektiğini söylemesini açıklayamadım.

I couldn't reassure her

Babasının,

that her father's ultimate life sacrifice

Birleşik Devletler ordusuna

by serving in the United States military as an interpreter

mütercim olarak verdiği hayat fedakârlığının, Amerikan vatandaşı

would make her more valued as an American citizen.

olarak onu daha değerli kılacağını dile getiremedim.

We take in so few refugees worldwide.

Dünya çapında, çok az mülteciye kapı açıyoruz.

We resettle less than 0.1 percent.

Yüzde 0,1'den azını yeniden yerleştiriyoruz.

That 0.1 percent benefits us more than them.

İşte o yüzde 0,1'in bize onlardan daha çok faydası dokunuyor.

It dumbfounds me how the word "refugee" is considered something to be dirty,

''Mülteci'' kelimesinin rezil, utanılacak bir şey olarak nitelendirilmesi beni

something to be ashamed of.

hayretler içerisinde bırakıyor.

They have nothing to be ashamed of.

Onların utanacak hiçbir şeyi yok.

We have seen advances in every aspect of our lives --

İnsaniyet dışında, hayatımızın her noktasında

except our humanity.

gelişme katettik.

There are 65.3 million people who have been forced out of their homes

65,3 milyon insan evlerini terk etmek zorunda kaldı,

because of war --

savaş yüzünden --

the largest number in history.

tarihteki en büyük sayı.

We are the ones who should be ashamed.

Utanması gereken bizleriz.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)