What everyday citizens can do to claim power on the internet | Fadi Chehadé and Bryn Freedman

Translator: Minoo Alikhani Reviewer: sadegh zabihi

Bryn Freedman: So you said that in the 20th century,

برایان فریدمن: پس گفتید که در قرن بیستم،

global power was in the hands of government.

قدرت جهانی در دست دولت‌ها بود.

At the beginning of this digital century,

در ابتدای این قرن دیجیتال،

it really moved to corporations

قدرت به ابرشرکت‌ها منتقل شد

and that in the future, it would move to individuals.

و در آینده، این قدرت به افراد منتقل خواهد شد.

And I've interviewed a lot of people,

و من با افراد زیادی مصاحبه کردم،

and they say you're wrong,

و آن‌ها معتقدند که اشتباه می‌کنید.

and they are betting on the companies.

و می‌گویند که قدرت به شرکت‌ها خواهد رسید.

So why are you right,

پس دلایلتان را برای ما توضیح دهید،

and why are individuals going to win out?

و بگویید چرا قدرت به افراد می‌رسد؟

Fadi Chehadé: Because companies cater to individuals,

فادی چهاده: زیرا شرکت‌ها نیاز افراد را برآورده می‌کنند

and we as the citizenry

و ما به عنوان شهروندان

need to start understanding that we have a big role

باید درک کنیم که نقش مهمی

in shaping how the world will be governed, moving forward.

در تعیین شکل حکومت جهانی و حرکت رو به جلوی آن داریم.

Yes, indeed, the tug of war right now is between governments,

بله البته در حال حاضر کشمکش بین دولت‌هاست،

who lost much of their power to companies

که بخش عمده قدرت‌شان را به شرکت‌ها باخته‌اند

because the internet is not built around the nation-state system

چرا که اینترنت حول نظام ملی-ایالتی

around which governments have power.

که دولت تحت کنترل خودش دارد ساخته نشده است.

The internet is transnational.

اینترنت فراملیتی است.

It's not international, and it's not national,

بین‌المللی یا ملی نیست.

and therefore the companies became very powerful.

و به همین دلیل شرکت‌ها بسیار قدرتمند شدند.

They shape our economy.

شرکت‌ها اقتصاد ما را شکل می‌دهند.

They shape our society.

آن‌ها جامعه ما را شکل می‌دهند.

Governments don't know what to do.

دولت‌ها نمی‌دانند چه باید بکنند.

Right now, they're reacting.

در حال حاضر آن‌ها فقط واکنش نشان می‌دهند.

And I fear that if we do not, as the citizenry --

و من از این بیم دارم که اگر ما به عنوان شهروندانی --

which are, in my opinion, the most important leg of that stool --

که به نظر من، مهم‌ترین پایهٔ آن صندلی هستند --

don't take our role,

نقش خودمان را ایفا نکنیم،

then you are right.

آن وقت شما درست می‌گویید.

The detractors, or the people telling you that businesses will prevail, are right.

مخالفان یا مردمی که به شما می‌گویند کسب‌وکار‌ها چیره خواهند شد، درست می‌گویند.

It will happen.

این اتفاق خواهد افتاد.

BF: So are you saying that individuals will force businesses

ب‌ف: پس شما می‌گویید که افراد کسب‌وکارها را مجبور خواهند کرد

or business will be forced to be responsive,

یا کسب‌وکارها مجبور خواهند شد تا پاسخگو باشند،

or is there a fear that they won't be?

یا ترسی وجود دارد که این‌گونه نباشند؟

FC: I think they will be.

ف‌چ: فکر می‌کنم مجبور خواهند شد.

Look at two weeks ago,

به دو هفته پیش نگاه کنید،

a small company called Skip winning over Uber and Lyft and everyone

یک کمپانی کوچک به نام Skip، در مقابل Uber و Lyft و بقیه پیروز شد

to actually get the license for the San Francisco scooter business.

تا در واقع مجوز کسبوکار اسکوتر سانفرانسیسکو را بدست آورد.

And if you read why did Skip win,

و اگر درباره پیروز شدن Skip مطالعه کنید،

because Skip listened to the people of San Francisco,

می‌بینید که Skip صحبت‌های مردم سانفرانسیسکو را شنیده است،

who were tired of scooters being thrown everywhere,

که از آشفتگی اسکوترها در همه جا خسته شده بودند،

and actually went to the city and said,

و در واقع به شهر رفت و گفت،

"We will deploy the service,

«ما این سرویس را گسترش خواهیم داد،

but we will respond to the people's requirements

اما به خواسته‌های مردم هم پاسخ خواهیم داد

that we organize ourselves around a set of rules."

و خودمان را پیرامون یک سری قوانین سازماندهی خواهیم کرد.»

They self-governed their behavior, and they won the contract

آن‌ها خودشان رفتارشان را مدیریت کردند

و این قرارداد را مقابل کمپانی‌های بسیار قدرتمند پیروز شدند.

over some very powerful companies.

BF: So speaking of guidelines and self-governance,

ب‌ف: حالا که صحبت درباره دستورالعمل‌ها و خودمدیریتی شد،

you've spent an entire lifetime creating guidelines and norms

شما کل عمرتان مشغول ساختن دستورالعمل‌ها و ضوابط

for the internet.

برای اینترنت بودید.

Do you think those days are over?

فکر می‌کنید آن روزها به سر رسیده؟

Who is going to guide, who is going to control,

چه کسی قرار است راهنمایی کند، چه کسی قرار است کنترل کند،

and who is going to create those norms?

و چه کسی قرار است چنین ضوابطی را بسازد؟

FC: The rules that govern the technology layers of the internet

ف‌چ: قوانینی که لایه‌های تکنولوژی اینترنت را مدیریت می‌کنند

are now well put in place,

الان در جای مناسب خود هستند،

and I was very busy for a few years setting those rules

و من چند سالی سخت مشغول تنظیم آن قوانین

around the part of the internet that makes the internet one network.

حول بخشی از اینترنت بودم که اینترنت را به یک شبکه تبدیل می‌کرد.

The domain-name system, the IP numbers,

سیستم نام-دامنه، شماره‌های IP،

all of that is in place.

تمامی آن‌ها سر جای خود هستند.

However, as we get now into the upper layers of the internet,

به هر حال، هر چه ما به لایه‌های بالاتر اینترنت برویم،

the issues that affect me and you every day --

مسائلی که هر روزه بر من و شما تاثیر می‌گذارند،

privacy, security, etc. --

از جمله حریم شخصی، امنیت و…

the system to create norms for those unfortunately is not in place.

سیستمی که ضوابطی را برای آنها تعریف کند، متأسفانه وجود ندارد.

So we do have an issue.

پس قطعاً در این زمینه مشکل داریم.

We have a system of cooperation and governance

ما سیستمی از همکاری و مدیریت داریم

that really needs to be created right now

که اکنون به ساخت آن نیاز است

so that companies, governments and the citizenry can agree

تا شرکت‌ها، دولت‌ها و شهروندان بتوانند

how this new digital world is going to advance.

بر سر اینکه این دنیای دیجیتال جدید چگونه پیش برود توافق کنند.

BF: So what gives a digital company any incentive?

ب‌ف: پس چه چیزی به یک کمپانی دیجیتال انگیزه می‌دهد؟

Let's say -- Facebook comes to mind --

مثلا، فیس بوک را در نظر بگیرید،

they would say they have their users' best interests at heart,

آن‌ها می‌گویند که بهترین‌ها را برای کاربرانشان در قلب خود دارند،

but I think a lot of people would disagree with that.

اما من فکر می‌کنم که مردم بسیاری نظری خلاف آن دارند.

FC: It's been very difficult to watch how tech companies have reacted

ف‌چ: اینکه ببینیم کمپانی‌های تکنولوژی چگونه واکنش نشان داده‌اند دشوار است.

to the citizenry's response to their technologies.

واکنش به پاسخ شهروندان به تکنولوژی آن‌ها.

And some of them, two or three years ago, basically dismissed it.

و برخی از آنان ۲ یا ۳ سال پیش اساسا این کار را رد کردند.

The word that I heard in many board rooms is, "We're just a technology platform.

حرفی که میان بسیاری هیئت مدیره‌ها می‌شنوم، این است، «ما فقط یک پلتفرم تکنولوژی هستیم.

It's not my issue if my technology platform

این مشکل من نیست اگر پلتفرم تکنولوژی من

causes families to go kill their girls in Pakistan.

باعث شود که خانواده‌ها دخترانشان را در پاکستان بکشند.

It's not my issue. It's their problem.

این مشکل من نیست. مشکل آن هاست.

I just have a technology platform."

من فقط یک پلتفرم تکنولوژی دارم.»

Now, I think we are now entering a stage

با این وضع، فکر می‌کنم که در حال ورود به مرحله ای هستیم

where companies are starting to realize this is no longer sustainable,

که کمپانی‌ها شروع به درک این موضوع کرده‌اند که این روند پایدار نخواهد بود،

and they're starting to see the pushback

و آن‌ها شروع کرده ‌اند به دیدن اینکه

that's coming from people, users, citizens,

از سوی مردم، کاربران و شهروندان پس زده می‌شوند.

but also governments that are starting to say,

اما دولت‌ها نیز شروع کرده‌اند به گفتن اینکه،

"This cannot be."

«این طور نمی‌شود.»

So I think there is a maturity that is starting to set,

پس من فکر می‌کنم که بلوغی در حال شکل گرفتن است،

especially in that Silicon Valley area,

خصوصاً در منطقه سیلیکون ولی،

where people are beginning to say, "We have a role."

که مردم آن شروع کرده‌اند به گفتن، «ما نقشی داریم.»

So when I speak to these leaders, I say,

پس زمانی که با چنین رهبرانی صحبت می‌کنم، می‌گویم،

"Look, you could be the CEO, a very successful CEO of a company,

«نگاه کن، تو باید مدیرعامل باشی، مدیر عامل بسیار موفق یک شرکت،

but you could also be a steward."

اما تو می‌توانی یک ناظر هم باشی.»

And that's the key word.

و آن کلمهٔ کلیدی است.

"You could be a steward of the power you have

«تو می‌توانی ناظر قدرتی که داری باشی

to shape the lives and the economies of billions of people.

تا زندگی و اقتصاد میلیاردها مردم را تغییر دهی.

Which one do you want to be?"

کدام‌یک می‌خواهی باشی؟»

And the answer is, it's not one or the other.

و جواب این است، بحث راجع به شخص یا اشخاص دیگر نیست.

This is what we are missing right now.

راجع به چیزی است که ما اکنون داریم از دستش می‌دهیم.

So when an adult like Brad Smith, the president of Microsoft,

پس زمانی که فرد بالغی چون برد اسمیت، رییس مایکروسافت،

said a few months ago,

چند ماه پیش اظهار کرد،

"We need a new set of Geneva Conventions

«ما نیازمند یک سری کنوانسیون‌های ژنو جدید هستیم

to manage the security of the digital space,"

تا امنیت فضای دیجیتال را مدیریت کنیم،»

many of the senior leaders in Silicon Valley

بسیاری از رهبران ارشد در سیلیکون ولی

actually spoke against his words.

به واقع بر خلاف سخنان او صحبت کردند.

"What do you mean, Geneva Convention?

«منظورت چیست، کنوانسیون ژنو؟

We don't need any Geneva Conventions. We self-regulate."

ما به هیچ کنوانسیون ژنوی نیاز نداریم خودمان قانون‌گذاری می‌کنیم.»

But that mood is changing,

اما آن حال و هوا در حال تغییر است،

and I'm starting to see many leaders say,

و شروع کردم به ملاقات بسیاری از رهبرانی که می‌گویند،

"Help us out."

«به ما کمک کن.»

But here lies the conundrum.

اما اینجا ابهامی وجود دارد.

Who is going to help those leaders do the right thing?

چه کسی قرار است به آن رهبران کمک کند مسیر درست را انتخاب کنند؟

BF: So who is going to help them?

ب‌ف: پس چه کسی به آن‌ها کمک خواهد کرد؟

Because I'd love to interview you for an hour,

از آنجایی که من دوست دارم یک ساعتی با شما مصاحبه کنم،

but give me your biggest fear and your best hope

اما بزرگترین ترس و بهترین امید خودتان را به ما بگویید

for how this is going to work out.

که این روند چگونه پیش خواهد رفت.

FC: My biggest hope is that we will become each stewards

ف‌چ: بزرگترین امید من آن است که هر کدام ما

به ناظران این دنیای دیجیتال جدید تبدیل شویم.

of this new digital world.

That's my biggest hope,

این بزرگترین امید من است،

because I do think, often, we want to put the blame on others.

چرا که اغلب فکر می‌کنم ما می‌خواهیم تقصیر را گردن دیگری بیندازیم.

"Oh, it's these CEOs. They're behaving this way."

«این هم از مدیر عامل‌ها که این‌گونه رفتار می‌کنند.»

"These governments are not doing enough."

«این دولت‌ها به اندازه کافی عمل نمی‌کنند.»

But how about us?

اما خودمان چه؟

How is each of us actually taking the responsibility to be a steward

خودمان چه مسئولیتی را پذیرفته‌ایم تا به یک ناظر تبدیل شویم

of the digital space we live in?

در فضای دیجیتالی که در آن زندگی می‌کنیم؟

And one of the things I've been pushing on university presidents

و یکی از چیز‌هایی که من رؤسای دانشگاه‌ها را به آن سوق داده‌ام

is we need every engineering and science and computer science student

این است که ما نیاز داریم که در تمام دانشجویان مهندسی و علوم و علوم کامپیوتر

who is about to write the next line of code

کسانی که قرار است خط بعد کد را بنویسند

or design the next IoT device

یا دستگاه بعدی اینترنت اشیاء را طراحی کنند

to actually have in them a sense of responsibility and stewardship

واقعا احساس مسئولیت و نظارت را شاهد باشیم

towards what they're building.

نسبت به آن چه در حال ساخت آن هستند.

So I suggested we create a new oath,

پس پیشنهاد کردم تا یک سوگند جدید بسازیم،

like the Hippocratic Oath,

مانند سوگند بقراطی،

so that every student entering an engineering program

تا همه دانشجویانی که به برنامه مهندسی وارد می‌شوند،

takes a technocratic oath or a wisdom oath

سوگند تکنوکراتیک یا سوگند دانایی یاد کنند

or some oath of commitment to the rest of us.

یا سوگند تعهد به بقیه ما.

That's my best hope, that we all rise.

این بهترین امید من است که همه ما رشد کنیم.

Because governments and businesses will fight over this power game,

چرا که دولت‌ها و کسب‌وکارها سر این بازی قدرت مبارزه خواهند کرد،

but where are we?

اما ما کجای آن قرار داریم؟

And unless we play into that power table,

و تا وقتی که بر آن میز قدرت بازی می‌کنیم،

I think we'll end up in a bad place.

فکر می‌کنم که در جایگاه بدی خواهیم بود.

My biggest fear?

بزرگترین ترس من؟

My biggest fear, to be very tactical today,

بزرگترین ترسم اکنون زیاد تکنیکی بودن است

what is keeping me up at night

آن چه مرا شب‌ها بیدار نگه می‌دارد

is the current war between the West, the liberal world,

جنگ کنونی میان غرب، دنیای آزاد،

and China,

و چین است،

in the area of artificial intelligence.

در حوزهٔ هوش مصنوعی.

There is a real war going on,

یک جنگ واقعی در حال وقوع است،

and for those of us who have lived through the nuclear nonproliferation age

و برای کسانی که در دورهٔ منع گسترش سته‌ای زندگی کرده‌اند

and saw how people agreed

و دیده‌اند که مردم چگونه توافق کرده‌اند

to take some very dangerous things off the table,

تا برخی از گزینه‌های بسیار خطرناک را از روی میز حذف کنند،

well, the Carnegie Endowment just finished a study.

خوب، موقوفه کارنگی برای صلح بین‌المللی به تازگی یک تحقیق را به پایان رسانده است.

They talked to every country that made nuclear weapons

آن‌ها با هر کشور سازنده سلاح هسته‌ای صحبت کردند

and asked them,

و از آنان پرسیدند،

"Which digital 'weapon' would you take off the table

«کدام سلاح دیجیتال را حاضرید از روی میز حذف کنید

against somebody else's schools or hospitals?"

و در برابر مدارس و بیمارستان‌های دیگران استفاده نکنید؟»

And the answer --

و پاسخ --

from every nuclear power -- to this question was,

تمامی قدرت‌های هسته‌ای -- به این سوال این بود،

nothing.

هیچ چیز.

That's what I'm worried about ...

این چیزی است که من راجع به آن نگرانم ...

The weaponization of the digital space,

تسلیحاتی ساختن فضای دیجیتال،

and the race to get there.

و مسابقه برای به دست آوردن آن.

BF: Well, it sounds like you've got a lot of work to do,

ب‌ف: پس، اینطور که به نظر می‌رسد کار‌های زیادی برای انجام دارید

and so do the rest of us.

و همچنین بقیه ما.

Fadi, thank you so much. I really appreciate it.

فادی، از تو بسیار ممنونم. بسیار سپاسگزارم.

FC: Thank you.

ف‌چ: متشکرم.

(Applause)

(تشویق)