Steven Levitt on child carseats

Translator: Nima Pourreza Reviewer: Leila Ataei

Once upon a time, there was a dread disease that afflicted children.

روزگاری بیماری مهلکی بود که کودکان را می‌کشت.

And in fact, among all the diseases that existed in this land,

و در واقع، در میان تمام بیماری‌هایی که در این سرزمین وجود داشت،

it was the worst. It killed the most children.

بدترین بود. بیشتر قاتل کودکان بود.

And along came a brilliant inventor, a scientist,

و در همین راستا مخترعی درخشان و دانشمند ظهور کرد

who came up with a partial cure for that disease.

که درمانی نسبی برای آن بیماری داشت.

And it wasn't perfect. Many children still died,

و خب کامل نبود. بچه های زیادی هنوز می‌مردند،

but it was certainly better than what they had before.

اما قطعا بهتر از آن چیزی بود که قبلا داشتیم.

And one of the good things about this cure was that it was free,

و یکی از چیزهای خوب در مورد این درمان رایگان بودنش بود،

virtually free, and was very easy to use.

تقریبا رایگان و بسیار آسان برای استفاده.

But the worst thing about it was that you couldn't use it

اما بدترین چیز این بود که شما نمی‌توانستید از آن برای

on the youngest children, on infants, and on one-year-olds.

کم سن‌ترین کودکان، نوزادان، و بچه‌های یک ساله استفاده کنید.

And so, as a consequence, a few years later,

و بنابراین، در نتیجه، چند سال بعد،

another scientist -- perhaps maybe this scientist

دانشمندی دیگر - که شايد اين دانشمند

not quite as brilliant as the one who had preceded him,

به اندازه آن قبلی باهوش نبود

but building on the invention of the first one --

اما با تکمیل اختراع اولیه-

came up with a second cure.

با درمان راه حل دوم آمد.

And the beauty of the second cure for this disease

و زیبایی درمان دوم برای این بیماری

was that it could be used on infants and one-year-olds.

این بود که می‌توان آن را برای نوزادان و کودکان یک ساله استفاده کرد.

And the problem with this cure was it was very expensive,

و مشکل این درمان‌ گرانی زیاد و پیچیدگی

and it was very complicated to use.

بالای آن.

And although parents tried as hard as they could to use it properly,

و هر چند والدین به سختی می‌توانستند به درستی از آن استفاده کنند،

almost all of them ended up using it wrong in the end.

تقریبا همه آنها در نهایت به اشتباه از آن استفاده می‌کردند.

But what they did, of course, since it was so complicated and expensive,

البته، از آنجایی که خیلی پیچیده و گران بود،

they only used it on the zero-year-olds and the one-year-olds.

فقط از آن برای صفر و یک ساله‌ها استفاده می‌شد.

And they kept on using the existing cure that they had

و به استفاده از درمان موجود در دو ساله‌ها و بالاتر

on the two-year-olds and up.

ادامه دادند.

And this went on for quite some time. People were happy.

و این روند ادامه داشت. مردم خوشحال بودند.

They had their two cures. Until a particular mother,

آنها دو درمان داشتند. تا این که یک مادری

whose child had just turned two, died of this disease.

که فرزندش تازه ۲ ساله شده بود از این بیماری مرد.

And she thought to herself, "My child just turned two,

و او با خودش فکر کرد: «فرزندم تازه ۲ ساله شده بود،

and until the child turned two, I had always used

و تا موقع دو سالگی، من همیشه از این

this complicated, expensive cure, you know, this treatment.

این درمان پیچیده و گران قیمت، که شما می شناسید، استفاده کردم.

And then the child turned two, and I started using

و از ۲ سالگی به بعد،

the cheap and easy treatment, and I wonder" --

درمان ارزان و آسان را شروع کردم، و تعجب می کنم»- و مثل همه

and she wondered, like all parents who lose children wonder --

والدینی که فرزندشان میمیرد، متعجب بود،

"if there isn't something that I could have done,

«آیا هیچ چیزی نبود که می‌شد انجام دهم،

like keep on using that complicated, expensive cure."

مانند ادامه دادن به استفاده از این درمان پیچیده و گران.»

And she told all the other people, and she said,

و او به بقیه هم گفت:

"How could it possibly be that something

« چطور ممکن است که چیزی

that's cheap and simple works as well as something

در عین سادگی و ارزانی همان کار مدل

that's complicated and expensive?"

پیچیده و گران را انجام دهد؟»

And the people thought, "You know, you're right.

و مردم فکر کردند، «خب، حق با توست.

It probably is the wrong thing to do to switch

احتمالا این کار اشتباهی است که بخواهیم از

and use the cheap and simple solution."

راه حل ارزان و ساده استفاده کنیم.»

And the government, they heard her story and the other people,

و دولت داستان او و دیگران را شنید

and they said, "Yeah, you're right, we should make a law.

و پاسخ داد: «بله، درست است، باید قانونی تصویب کنیم

We should outlaw this cheap and simple treatment

تا این درمان ارزان و ساده را ممنوع شود

and not let anybody use this on their children."

و اجازه ندهیم کسی از این برای کودکان خود استفاده کند.»

And the people were happy. They were satisfied.

و مردم خوشحال و راضی شدند.

For many years this went along, and everything was fine.

چند سالی این اتفاق ادامه یافت و همه چیز خوب بود.

But then along came a lowly economist, who had children himself,

اما بعدا اقتصاددانی کم درآمد، که خودش فرزند داشت،

and he used the expensive and complicated treatment.

و از روش درمان گران و پیچیده استفاده می‌کرد، پیدایش شد.

But he knew about the cheap and simple one.

او از راه ارزان و ساده خبر داشت.

And he thought about it, and the expensive one

و در مورد آن فکر کرد، مورد گرانقیمت

didn't seem that great to him. So he thought,

به نظر نمی‌رسد که برای او عالی باشد. پس فکر کرد،

"I don't know anything about science, but I do know something about data,

«من از علم چیزی نمی‌دانم، اما کمی از داده‌ها سررشته دارم،

so maybe I should go and look at the data

بنابراین شاید باید به داده‌ها نگاه کنم

and see whether this expensive and complicated treatment

و ببینیم آیا این درمان گران و پیچیده در واقع

actually works any better than the cheap and simple one."

بهتر از نمونه ارزان و ساده کار می‌کند.»

And lo and behold, when he went through the data,

و عجبا، وقتی که داده‌ها را بررسی کرد،

he found that it didn't look like the expensive, complicated

متوجه شد که بنظر نمی‌رسید راه‌حل گران قیمت، پیچیده

solution was any better than the cheap one,

از راه حل ارزان بهتر است،

at least for the children who were two and older --

حداقل برای کودکان دو ساله و بالاتر -

the cheap one still didn't work on the kids who were younger.

روش ارزان هنوز برای بچه‌هایی کوچک‌تر کار نمی‌کرد.

And so, he went forth to the people and he said,

و از این رو، او به سوی مردم رفت و گفت:

"I've made this wonderful finding:

«من به این حقیقت فوق‌العاده دست یافتم:

it looks as if we could just use the cheap and simple solution,

به نظر می‌رسد که با استفاده از راه حل ارزان و ساده

and by doing so we could save ourselves 300 million dollars a year,

می‌توانیم ۳۰۰ میلیون دلار در سال صرفه‌جویی کنیم،

and we could spend that on our children in other ways."

و آن را خرج سایر امور فرزندان خود کنیم.»

And the parents were very unhappy, and they said,

والدین خیلی ناراحت شدند و گفتند،

"This is a terrible thing, because how can the cheap and easy thing

«واقعا وحشتناک است، چطور ممکن است یک چیز

be as good as the hard thing?" And the government was very upset.

ارزان و آسان بخوبی روش سخت باشد؟ » و دولت بسیار ناراحت شد.

And in particular, the people who made this expensive solution

و به ویژه، افرادی که این راه حل گران را ساختند

were very upset because they thought,

بسیار ناراحت بودند زیرا فکر می‌کردند،

"How can we hope to compete with something that's essentially free?

«چگونه می‌توان امید به رقابت با چیزی اساسا رایگان را داشت؟

We would lose all of our market."

کل بازار را از دست می‌دهیم.»

And people were very angry, and they called him horrible names.

و مردم بسیار عصبانی بودند، و حرفهای بدی به او زدند.

And he decided that maybe he should leave the country

برای همین تصمیم گرفت که شاید بهتر باشد کشور را چند روزی

for a few days, and seek out some more intelligent,

ترک کند، و سراغ آدمهای باهوش‌تر و با ذهن بازتر

open-minded people in a place called Oxford,

در مکانی به نام آکسفورد رفت،

and come and try and tell the story at that place.

و حالا سعی دارد داستان را در آن جا بگویید.

And so, anyway, here I am. It's not a fairy tale.

و به هر حال، من اینجا هستم. و این افسانه نیست.

It's a true story about the United States today,

این داستانی واقعی درباره آمریکای امروز است،

and the disease I'm referring to is actually

و بیماری که به آن اشاره کردم، در واقع

motor vehicle accidents for children.

حوادث تصادفات خودرو برای کودکان است.

And the free cure is adult seatbelts, and the expensive cure --

و درمان رایگان کمربندهای ایمنی، و درمان گران -

the 300-million-dollar-a-year cure -- is child car seats.

درمان ۳۰۰ میلیون دلاری در یک سال - صندلی‌های ماشین کودک است.

And what I'd like to talk to you about today

و آنچه می‌خواهم امروز برای شما بگویم از

is some of the evidence why I believe this to be true:

برخی شواهد است که به اعتقاد من بر این موضوع صحه می‌گذارند:

that for children two years old and up,

این که برای کودکان دو ساله و بالاتر

there really is no real benefit -- proven benefit -- of car seats,

واقعا هیچ مزیت واقعی - اثبات شده - در رابطه با صندلی‌های خودرو وجود ندارد،

in spite of the incredible energy

به رغم انرژی باور نکردنی که صرف

that has been devoted toward expanding the laws

گسترش قوانین اختصاص و نامقبول

and making it socially unacceptable

نشان دادن کمربند بستن برای کودکان

to put your children into seatbelts. And then talk about why --

از دید جامعه شده است. و بعد توضیح دهم چرا--

what is it that makes that true?

چرا حرفم درست است؟

And then, finally talk a little bit about a third way,

و سپس، در نهایت کمی از راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ حل سوم بگویم،

about another technology, which is probably better than anything we have,

در مورد فناوری دیگر که احتمالا بهتر از بقیه است،

but which -- there hasn't been any enthusiasm for adoption

اما خب - هیچ اشتیاقی برای انجامش وجود ندارد

precisely because people are so enamored

دقیقا به این دلیل که مردم بسیاری شیفته

with the current car seat solution. OK.

راه حل فعلی صندلی ماشین هستند.

So, many times when you try to do research on data,

خب خیلی وقتها که سعی می‌کنید روی داده‌ها تحقیق انجام دهید،

it records complicated stories -- it's hard to find in the data.

یافتن داستان‌های پیچیده ثبت شده در داده‌ها دشوار است.

It doesn't turn out to be the case when you look at seatbelts versus car seats.

اما درباره کمربندهای صندلی‌ علیه صندلی‌های خودرو اینطور نیست.

So the United States keeps a data set

چون ایالات متحده داده‌ه‌ای مربوط

of every fatal accident that's happened since 1975.

به تصادفات مرگبار اتقاق افتاده ازسال ۱۹۷۵ را ثبت کرده است.

So in every car crash in which at least one person dies,

در هر تصادف اتومبیلی که حداقل یک نفر میمیرد،

they have information on all of the people.

اطلاعات فرد ثبت و نگهداری می‌شود.

So if you look at that data -- it's right up on the National Highway

پس اگر داده‌ها را ببنید - در وب سایت مدیریت ایمنی حمل و نقل

Transportation Safety Administration's website --

در بزرگراه ملی -

you can just look at the raw data,

می‌توانید فقط داده‌های خام را ببینید،

and begin to get a sense of the limited amount of evidence

و شروع به درک مقدار محدودی از شواهد نمایید

that's in favor of car seats for children aged two and up.

که به نفع صندلی ماشین برای کودکان دو سال و بالاتر است.

So, here is the data. Here I have, among two- to six-year-olds --

بنابراین، در این داده‌هایی که اینجا دارم، در میان دو تا شش ساله‌ها - در بالای

anyone above six, basically no one uses car seats,

شش سال اساسا از صندلی کودک استفاده نمی‌شود،

so you can't compare -- 29.3 percent of the children who are unrestrained

بنابراین نمی‌توانید مقایسه کنید - ۲۹.۳ درصد از کودکانی که در تصادفی

in a crash in which at least one person dies, themselves die.

که حداقل یک نفر در آن کشته می‌شود، کمربند نبسته‌اند می‌میرند.

If you put a child in a car seat, 18.2 percent of the children die.

اگر کودکی را توی صندلی ماشین قرار دهید، ۱۸.۲ درصد از کودکان می‌میرند.

If they're wearing a lap-and-shoulder belt, in this raw data,

با بستن کمربند پهلو و شانه، طبق داده‌ها،

19.4 percent die. And interestingly, wearing a lap-only seatbelt,

۱۹.۴٪ میمرند و جالب توجه است، پوشیدن کمربند ایمنی پهلو

16.7 percent die. And actually, the theory tells you

۱۶.۷٪ مردند و درواقع، بنا به این نظریه کمربند فقط

that the lap-only seatbelt's got to be worse

پهلو باید بدتر از پهلو و شانه باشد.

than the lap-and-shoulder belt. And that just reminds you

و یادآوری می‌کند

that when you deal with raw data, there are hundreds

زمانی که داده‌های خام را می‌بیند

of confounding variables that may be getting in the way.

صدها متغیر مغشوش شاید در این مسیر دخالت داشته باشند.

So what we do in the study is -- and this is just presenting

بنابراین آنچه در تحقیق انجام می‌دهیم - و این فقط ارائه‌ای است

the same information, but turned into a figure to make it easier.

از همان اطلاعات، که برای آسان‌تر کردنش به شکل تبدیل شده است.

So the yellow bar represents car seats,

این نوار زرد نمایانگر صندلی اتومبیل است،

the orange bar lap-and-shoulder, and the red bar lap-only seatbelts.

نوار نارنجی پهلو و شانه و قرمز صرفا کمربند پهلوست.

And this is all relative to unrestrained --

و این همه مربوط به بدون محدودیت است -

the bigger the bar, the better. Okay.

نوار بزرگتر، بهتر است.

So, this is the data I just showed, OK?

خب این داده‌هایی است که الان نشان دادم.

So the highest bar is what you're striving to beat.

حال بالاترین نوار چیزی است که برای شکست دادن آن تلاش می‌کنید.

So you can control for the basic things, like how hard the crash was,

پس می‌توانید چیزهای اساسی مانند شدت تصادف

what seat the child was sitting in, etc., the age of the child.

صندلی کودک که در آن نشسته بود، و غیره، و سن کودک را کنترل کنید.

And that's that middle set of bars.

و این مجموعه میانی نوارهاست.

And so, you can see that the lap-only seatbelts

و بنابراین می‌توانید ببینید که کمربندهای ایمنی پهلو

start to look worse once you do that.

خیلی بد به نظر می‌رسند.

And then finally, the last set of bars,

و سپس در نهایت، آخرین مجموعه از نوارهاست،

which are really controlling for everything

که واقعا برای هر چیز قابل تصور

you could possibly imagine about the crash,

در تصادفات کنترل می‌شوند،

50, 75, 100 different characteristics of the crash.

۵۰، ۷۵، ۱۰۰ ویژگی مختلف در تصادف.

And what you find is that the car seats and the lap-and-shoulder belts,

و آنچه می فهمید این است که صندلی‌های خودرو و کمربندهای پهلو

when it comes to saving lives, fatalities look exactly identical.

و شانه، هنگامی که پای نجات زندگی در بین است، نرخ مرگ و میر دقیقا یکسان است.

And the standard error bands are relatively small around these estimates as well.

و نوارهای خطای استاندارد در اطراف این برآوردها نیز نسبتا کوچک هستند.

And it's not just overall. It's very robust

و فقط سرتاسری نیست. برای هر چیزی که

to anything you want to look at.

که بخواهید نگاه کنید.

One thing that's interesting: if you look at frontal-impact crashes --

یکی از چیزهایی که جالب است: اگر به تصادفات از جلو نگاه کنید -

when the car crashes, the front hits into something --

هنگامی که اتومبیل تصادف می‌کند، جلوی ماشین که به چیزی می‌خورد -

indeed, what you see is that the car seats look a little bit better.

در واقع، آنچه می‌بینید این است که صندلی‌های خودرو کمی بهتر به نظر می‌رسند.

And I think this isn't just chance.

و من فکر می کنم فقط شانسی نیست.

In order to have the car seat approved,

برای تایید شدن صندلی،

you need to pass certain federal standards,

استانداردهای مخصوص فدرال لازم است،

all of which involve slamming your car into a direct frontal crash.

که همه اینها شامل کوبیدن ماشین شما در تصادفی مستقیم به جلو است.

But when you look at other types of crashes, like rear-impact crashes,

اما در تصادف‌های دیگر، مانند تصادف از عقب،

indeed, the car seats don't perform as well.

در واقع، صندلی‌های خودرو عملکرد خوبی ندارند.

And I think that's because they've been optimized to pass,

و فکر کنم که برای مجوزگرفتن بهینه‌ شدند.

as we always expect people to do,

همانطور که همیشه از مردم انتظار داریم،

to optimize relative to bright-line rules

بهینه سازی نسبت به قوانین خط روشن

about how affected the car will be.

در مورد چگونگی تاثیر آن بر ماشین .

And the other thing you might argue is,

واستدلال دیگر،«خوب،

"Well, car seats have got a lot better over time.

صندلی‌های خودرودر طول زمان خیلی بهتر شدند.»

And so if we look at recent crashes --

و اگر به تصادفات اخیر نگاه کنیم -

the whole data set is almost 30 years' worth of data --

این مجموع داده‌ها تقریبا ۳۰ سال ارزش دارد -

you won't see it in the recent crashes. The new car seats are far, far better."

در تصادفات اخیر آن را نمی‌بینید. صندلی‌های جدید بسیار پیشرفته‌تر است. »

But indeed, in recent crashes the lap-and-shoulder seatbelts,

اما حقیقتا، در تصادفات اخیر کمربندهای ایمنی شانه و پهلو

actually, are doing even better than the car seats.

در واقع، حتی بهتر از صندلی ماشین هستند.

They say, "Well, that's impossible, that can't be."

آنها می گویند: «خب، این غیرممکن است، اینطور نیست.»

And the line of argument, if you ask parents, is,

و خط استدلال، اگر از والدین خو بپرسید،

"But car seats are so expensive and complicated,

«اما صندلی‌های ماشین خیلی گران و پیچیده هستند،

and they have this big tangle of latches,

و آنها این ملغمه بزرگ از چفتها را دارند،

how could they possibly not work better than seatbelts

چرا ممکن است بهتر از کمربند ایمنی کار کنند

because they are so expensive and complicated?"

چرا که خیلی گران و پیچیده هستند؟ »

It's kind of an interesting logic,

منطق جالبی است،

I think, that people use. And the other logic, they say,

فکر می‌کنم مردم از آن استفاده می کنند. و منطق دیگری می گوید،

"Well, the government wouldn't have told us [to] use them

« دولت به ما نمی‌گفت از آنها استفاده کنیم

if they weren't much better."

اگر خیلی بهتر نبودند.»

But what's interesting is the government telling us to use them

اما این که دستور دولت باشد

is not actually based on very much.

واقعا اساس نیست.

It really is based on some impassioned pleas of parents

در واقع بر اساس برخی از درخواستهای پرشور والدینی است

whose children died after they turned two,

که فرزندانشان بعد از اینکه دو ساله شدند، مردند،

which has led to the passage of all these laws -- not very much on data.

که به تصویب همه این قوانین منجر شده است - نه بر اساس داده‌ها.

So you can only get so far, I think, in telling your story

بنابراین، به نظر من، می‌توانید تا حدی به داستان خود بگویید

by using these abstract statistics.

با استفاده از این آمار انتزاعی.

And so I had some friends over to dinner, and I was asking --

و تعدادی از دوستان را بشام ​​دعوت کرده بودم، و پرسیدم -

we had a cookout -- I was asking them what advice they might have for me

کباب درست می‌کردیم- از آنها می پرسیدم چه توصیه‌ای برای من

about proving my point. They said, "Why don't you run some crash tests?"

درباره اثبات نقطه من دارند. آنها گفتند: «چرا تست تصادف را انجام نمی‌دهید»

And I said, "That's a great idea."

و من گفتم: « چه ایده عالی.»

So we actually tried to commission some crash tests.

سعی کردیم برخی از تستهای تصادف را به کمیسیون بگذاریم.

And it turns out that as we called around to the independent

و مشخص شد وقتی با شرکت‌های تست تصادف مستقل

crash test companies around the country,

در سراسر کشور تماس گرفتیم،

none of them wanted to do our crash test

هیچکدام نخواستند تست تصادف ما را انجام دهند

because they said, some explicitly, some not so explicitly,

زیرا بعضی به صراحت، بعضی نه چندان صریح، گفتند

"All of our business comes from car seat manufacturers.

«همه تجارت ما از سازندگان صندلی ماشین می‌آید.

We can't risk alienating them by testing seatbelts relative to car seats."

نمی‌توانیم با تست صندل ایمنی نسبت به صندلی‌های خودرو آنها را دچار ریسک کنیم.»

Now, eventually, one did. Under the conditions of anonymity,

در نهایت، یکی قبول کرد. به شرط ناشناس ماندن،

they said they would be happy to do this test for us --

خوشحال می‌شدند که این آزمون را برای ما انجام دهند -

so anonymity, and 1,500 dollars per seat that we crashed.

به شرط ناشناسی و ۱،۵۰۰ دلار برای هر صندلی.

And so, we went to Buffalo, New York,

و اینطور شد که رفتیم به بوفالو، نیویورک،

and here is the precursor to it.

و این پیش درآمد آن است.

These are the crash test dummies,

اینها آدمکهای تست تصادف هستند،

waiting for their chance to take the center stage.

منتظر شانس خود برای گرفتن مرحله مرکزی.

And then, here's how the crash test works.

و در اینجا نحوه کارکرد تست تصادف را داریم.

Here, they don't actually crash the entire car, you know --

در اینجا، در واقع لازم نیست کل ماشین تصادف کند--

it's not worth ruining a whole car to do it.

ارزش ندارد که برای این کار یک ماشین به کل نابود کرد.

So they just have these bench seats,

بنابراین فقط این صندلی‌های نیمکتی را دارند،

and they strap the car seat and the seatbelt onto it.

وصندلی و کمربند ایمنی را نصب می‌کنند.

So I just wanted you to look at this.

من فقط می‌خواستم شما این را ببینید.

And I think this gives you a good idea of why parents think

و متوجه شوید چرا والدین فکر می‌کنند

car seats are so great. Look at the kid in the car seat.

صندلی‌های خودروعالی هستند. به کودک نگاه کنید.

Does he not look content, ready to go,

آیا راضی به نظر نمی‌رسد، آماده رفتن،

like he could survive anything? And then, if you look at the kid in back,

مانند کسی که از پس هر چیزی بربیاید؟ و سپس، اگر به کودک عقبی نگاه کنید،

it looks like he's already choking before the crash even happens.

به نظر می‌رسد حتی قبل از وقوع حادثه خفه شده است.

It's hard to believe, when you look at this, that

وقتی به آن نگاه می‌کنید، باورش دشوار است

that kid in back is going to do very well when you get in a crash.

که عملکرد کودک نشسته درعقب در تصادف چگونه است.

So this is going to be a crash

بنابراین این تصادفی است که

where they're going to slam this thing forward into a wall

آنها قصد دارند با سرعت ۴۸ کیلومتر در ساعت به سمت دیوار بکوبند

at 30 miles an hour, and see what happens. OK?

و ببینید چه اتفاقی می‌افتد. خوب؟

So, let me show you what happens.

خب، بگذارید به شما بگویم چه اتفاقی می افتد.

These are three-year-old dummies, by the way.

راستی، اینها آدمک‌های سه ساله هستند.

So here -- this is the car seat. Now watch two things:

این صندلی ماشین است. به دو چیز دقت کنید:

watch how the head goes forward,

ببینید که سر چطور به جلو می رود،

and basically hits the knees -- and this is in the car seat --

و اساسا به زانو می‌خورد - و در صندلی ماشین است -

and watch how the car seat flies around, in the rebound, up in the air.

و ببینید که چگونه صندلی ماشین در اطراف پرواز می کند، در حال رانندگی، در هوا.

The car seat's moving all over the place.

صندلی ماشین در حال حرکت در همه جای.

Bear in mind there are two things about this.

به دو مورد در این‌باره توجه داشته باشید.

This is a car seat that was installed by someone

این صندلی ماشین است که توسط فردی نصب شده

who has installed 1,000 car seats, who knew exactly how to do it.

که ۱،۰۰۰ صندلی ماشین را نصب کرده است، در کارش استاد است.

And also it turned out these bench seats

و مشخص شد که صندلی‌های نیمکتی

are the very best way to install car seats.

بهترین راه برای نصب صندلی‌های اتومبیل هستند.

Having a flat back makes it much easier to install them.

داشتن پشت تخت باعث می‌شود که آنها را راحت‌ترنصب کنید.

And so this is a test that's very much rigged in favor of the car seat,

و این آزمونی است که بسیار به نفع صندلی ماشین تمام می‌شود،

OK? So, that kid in this crash fared very well.

بنابراین، این بچه در این تصادف به خوبی کار کرد.

The federal standards are

استانداردهای فدرال

that you have to score below a 1,000

که شما باید زیر ۱۰۰۰ امتیاز بدست آورید

to be an approved car seat on this crash,

یک صندلی ماشین تایید شده در این تصادف

in some metric of units which are not important.

در برخی از متریک واحدهای که مهم نیست.

And this crash would have been about a 450.

و این تصادف حدود ۴۵۰ بود.

So this car seat was actually an above-average car seat

این صندلی در گزارش‌های مصرف کننده،

from Consumer Reports, and did quite well.

از حد متوسط بالاتر و نسبتا خوب است.

So the next one. Now, this is the kid, same crash,

حال بعدی. کودکی در تصادفی دیگر،

who is in the seatbelt. He hardly moves at all, actually,

کمربند ایمنی بسته. به سختی حرکت می کند، در واقع،

relative to the other child. The funny thing is,

در قیاس با کودک دیگر. جالبی این است

the cam work is terrible because they've only set it up

که کار با دوربین وحشتناک است زیرا فقط نصب شده‌اند

to do the car seats, and so, they actually don't even have a way

تا صندلی خودرو را بگیرند، و حرکت دوربین

to move the camera so you can see the kid that's on the rebound.

ممکن نیست تا کودک را در حالت کمانه ببینید.

Anyway, it turns out that those two crashes, that actually

به هر حال، معلوم می‌شود که در آن دو تصادف،

the three-year-old did slightly worse. So, he gets about a 500

برای کودک سه ساله کمی بدتر است. بنابراین، او در حدود ۵۰۰

out of -- you know, on this range -- relative to a 400 and something.

را از ماکزیمم امتیاز می‌گیرد - حدود ۴۰۰ و خرده‌ای.

But still, if you just took that data from that crash

اما هنوز، اگر فقط داده‌های آن تصادف را از دولت فدرال گرفته‌اید

to the federal government, and said, "I have invented a new car seat.

و گفتید: «صندلی ماشین جدیدی را اختراع کرده‌ام.

I would like you to approve it for selling,"

می‌خواهم شما آن را برای فروش تایید کنید،»

then they would say, "This is a fantastic new car seat, it works great.

سپس می‌گویند، «این صندلی جدید فوق العاده است، عالی کار می‌کند.

It only got a 500, it could have gotten as high up as a 1,000."

تنها ۵۰۰می‌گیرد، می‌توانسنت به۱۰۰۰ برسد.»

And this seatbelt would have passed with flying colors

و این کمربند ایمنی به راحتی آب خوردن

into being approved as a car seat.

به عنوان صندلی خودرو تأیید می‌شود.

So, in some sense, what this is suggesting

بنابراین، به نوعی پیشنهاد می‌کند

is that it's not just that people are setting up their car seats wrong,

که تنها افرادی که صندلی‌های ماشین را اشتباهی نصب می‌کنند،

which is putting children at risk. It's just that, fundamentally,

کودکان را در خطر قرار نمی دهند. بلکه اساسا

the car seats aren't doing much.

صندلی‌های ماشین خیلی تاثیر ندارند.

So here's the crash. So these are timed at the same time,

اینها تصادفات هم زمان هستند،

so you can see that it takes much longer with the car seat --

می‌بینید که با صندلی خیلی طول می‌کشد-

at rebound, it takes a lot longer --

در کمانه کردن طولانی‌تر است -

but there's just a lot less movement for child who's in the seatbelt.

اما برای کودکانی که کمربند ایمنی می بندند، حرکت کمتر است.

So, I'll show you the six-year-old crashes as well.

تصادف شش ساله‌ها را به شما نشان می‌دهم.

The six-year-old is in a car seat, and it turns out

شش ساله در صندلی ماشین قرار دارد و معلوم می‌شود

that looks terrible, but that's great. That's like a 400, OK?

که ظاهرا وحشتناک است، اما عالی است. مثل ۴۰۰ است، خوب؟

So that kid would do fine in the crash.

پس کودک زنده میماند.

Nothing about that would have been problematic to the child at all.

هیچ چیز در مورد آن برای فرزند مشکل نداشته باشد.

And then here's the six-year-old in the seatbelt,

و سپس در اینجا شش ساله‌ای را با کمربند ایمنی داریم،

and in fact, they get exactly within, you know,

و در حقیقت، آنها همان مابین قرار می‌گیرند،

within one or two points of the same. So really, for the six-year-old,

بنابراین واقعا برای شش ساله

the car seat did absolutely nothing whatsoever.

صندلی اتومبیلی مطلقا چیز خاصی ندارد.

That's some more evidence, so in some sense --

این شواهد بیشتری است، به طوری که در برخی موارد -

I was criticized by a scientist, who said, "You could never publish

از سوی دانشمندی مورد انتقاد قرار گرفتم، که می‌گفت: « تو هرگز نمی‌توانی تحقیقی با

a study with an n of 4," meaning those four crashes.

۴ مورد را منتشر کنی، «یعنی آن چهار تصادف»

So I wrote him back and I said, "What about an n of 45,004?"

بنابراین به او نوشتم و گفتم: " ۴۵،۰۰۴ مورد چطور؟"

Because I had the other 45,000 other real-world crashes.

زیرا۴۵،۰۰۰ دیگر تصادف دنیای واقعی را داشتم.

And I just think that it's interesting that the idea

و من فکر می‌کنم جالب است که ایده

of using real-world crashes, which is very much something

استفاده از تصادفات در دنیای واقعی، دقیقا

that economists think would be the right thing to do,

کار مورد نظر اقتصاددانان است،

is something that scientists don't actually, usually think --

چیزی که دانشمندان به آن فکر نمی‌کنند -

they would rather use a laboratory,

آنها ترجیح می‌دهند از آزمایشگاه استفاده کنند،

a very imperfect science of looking at the dummies,

علم بسیار ناقص نگاه کردن به آدمک‌ها،

than actually 30 years of data of what we've seen

بجای ۳۰ سال داده‌هایی که با

with children and with car seats.

کودکان و صندلی‌های خودروشاهد بودیم.

And so I think the answer to this puzzle

و بنابراین فکر می‌کنم پاسخ این معما

is that there's a much better solution out there,

این است که راه حلی بسیار بهتر وجود دارد،

that's gotten nobody excited because everyone

که هیچ کس را هیجان‌زده نکرده

is so delighted with the way car seats are presumably working.

چون از کارکرد احتمالی صندلی‌های ماشین بسیار خوشحال هستند.

And if you think from a design perspective,

و اگر از منظر طراحی و برگشتن سر خانه اول

about going back to square one, and say,

فکر کنید و بگویید،

"I just want to protect kids in the back seat."

«فقط می‌خواهم از بچه‌ها در صندلی عقب محافظت کنم.»

I don't there's anyone in this room who'd say,

فکر نکنم هیچ کس اینجا باشد که بگوید،

"Well, the right way to start would be,

«خوب، راه درست شروع

let's make a great seat belt for adults.

این است که کمربند ایمنی عالی برای بزرگسالان بسازیم.

And then, let's make this really big contraption

و بعد این وسیله واقعا بزرگ را بسازیم

that you have to rig up to it in this daisy chain."

که باید در این زنجیره پیچیده سرهم شود.

I mean, why not start -- who's sitting in the back seat anyway except for kids?

منظورم این است که مگر جز بچه‌ها چه کسی در صندلی عقب می‌نشیند؟

But essentially, do something like this,

اما اساسا، چنین کاری باید انجام شود

which I don't know exactly how much it would cost to do,

که دقیقا نمی‌دانم هزینه انجامش چقدر است،

but there's no reason I could see

اما هیچ دلیلی نیست

why this should be much more expensive than a regular car seat.

چرا باید از صندلی معمولی گران‌تر باشد.

It's just actually -- you see, this is folding up -- it's behind the seat.

این فقط در واقع - می‌دانید، تاشو است - پشت صندلی است.

You've got a regular seat for adults, and then you fold it down,

برای بزرگسال یک صندلی عادی دارید و آن را به پایین تا می‌کنید،

and the kid sits on top, and it's integrated.

و کودک آن بالا می‌نشیند و یکپارچه شده است.

It seems to me that this can't be a very expensive solution,

به نظر من نمی‌تواند راه‌حل خیلی گرانی باشد

and it's got to work better than what we already have.

و باید خیلی بهتر از آنچه الان داریم کار کند.

So the question is, is there any hope for adoption of something like this,

بنابراین سوال است که آیا امید برای پذیرش چیزی شبیه به این وجود دارد؟

which would presumably save a lot of lives?

که احتمالا زندگی‌های زیادی را نجات می‌دهد؟

And I think the answer, perhaps, lies in a story.

و من فکر می‌کنم پاسخ، شاید، در داستانی نفهته است.

The answer both to why has a car seat been so successful,

پاسخ به هر دو این‌ها که چرا صندلی ماشین انقدرموفق بوده

and why this may someday be adopted or not,

و چرا ممکن است روزی مقبول شوند یا خیر.

lies in a story that my dad told me, relating to when he was a doctor

در داستانی که پدرم برایم گفت، مربوط به زمانی می‌شود که دکتر نیروی

in the U.S. Air Force in England. And this is a long time ago:

هوایی ایالات متحده در انگلستان بود. که مال خیلی وقت پیش است:

you were allowed to do things then you can't do today.

شما کارهایی می‌کردید که امروز نمی‌کنید.

So, my father would have patients come in

بنابراین، نزد پدرم بیمارانی میایند

who he thought were not really sick.

که به نظرش واقعا بیمار نبوند.

And he had a big jar full of placebo pills that he would give them,

و او این شیشه بزرگ پر از قرص‌های شبه دارو بود که به آنها می داد،

and he'd say, "Come back in a week, if you still feel lousy."

و می‌گفت: «بعد از یک هفته دوباره بیا، اگر خوب نشدی.»

OK, and most of them would not come back,

که خب اکثر نمی‌آمدند،

but some of them would come back.

اما بعضی دوباره می‌آمدند.

And when they came back, he, still convinced they were not sick,

و وقتی هم که برگشتند پدرم هنوز هم متقاعد نمی‌شد که بیمارند،

had another jar of pills. In this jar were huge horse pills.

شیشه قرص دیگری داشت. در این شیشه، قرص‌های بزرگ اسب بود.

They were almost impossible to swallow.

که به نظرم بلع‌شان تقریبا غیرممکن بود.

And these, to me, are the analogy for the car seats.

و این‌ها، به نظرم، تمثیلی برای صندلی‌های اتومبیل است.

People would look at these and say, "Man, this thing is so big

مردم به قرص‌ها نگاه می‌کردند و می‌گفتند: «مرد، این خیلی بزرگه

and so hard to swallow. If this doesn't make me feel better,

و بعلیدنش خیلی سخته. اگر با این

you know, what possibly could?"

حالم خوب نشه، هیچ دیگه نمی‌تونه.»

And it turned out that most people wouldn't come back,

و مشخص شد که آدمها دیگر برنمی‌گشتند،

because it worked. But every once in a while,

چون جواب می‌داد. اما هر چند وقت یکبار،

there was still a patient convinced that he was sick,

هنوز بیماری بود که متقاعد نمی‌شد بیمار نیست،

and he'd come back. And my dad had a third jar of pills.

و باز برمی‌گشت. و پدرم شیشه قرص سومی داشت.

And the jar of pills he had, he said,

و اینطور که گفت، این شیشه از قرص‌ها

were the tiniest little pills he could find,

کوچکترین قرص‌هایی که می‌توانست پیدا کند،

so small you could barely see them.

به قدری کوچک که به سختی می‌شد آنها را دید.

And he would say, listen, I know I gave you that huge pill,

و می‌گفت، ببین، قبلا آن قرص بزرگ را دادم،

that complicated, hard-to-swallow pill before,

آن قرص پیچیده، سخت برای بلعیدن،

but now I've got one that's so potent,

اما حالا این یکی قوی‌تر است،

that is really tiny and small and almost invisible.

که واقعا کوچک و ریز و تقریبا نامرئی است.

It's almost like this thing here, which you can't even see."

آنقدر کوچک، که شما حتی نمی‌توانید ببینید.

And it turned out that never,

و معلوم شد که هرگز

in all the times my dad gave out this pill, the really tiny pill,

بعد از این که پدرم این قرص واقعا کوچک را می‌داد

did anyone ever come back still complaining of sickness.

دیگر آن فرد با شکایت به بیماری نزدش برنمی‌گشت.

So, my dad always took that as evidence

بنابراین، پدرم همیشه این را بعنوان شاهد استفاده می‌کرد

that this little, teeny, powerful pill

که این قرص کوچک قوی

had the ultimate placebo effect. And in some sense, if that's the right story,

اثر نهایی شبه دارو را داشت. و به مفهومی اگر این داستان درست باشد، فکر می‌کنم

I think integrated car seats you will see, very quickly,

شاهد خواهید بود صندلی‌های یکپارچه خودرو

becoming something that everyone has. The other possible conclusion

تبدیل به چیزی می‌شوند که همه دارند. نتیجه گیری محتمل دیگر

is, well, maybe after coming to my father three times,

این است که شاید پس ازسه بار آمدن نزد پدرم، به خانه رفتن

getting sent home with placebos, he still felt sick,

با شبه‌ دارو، هنوز حس بیمار بودن داشت

he went and found another doctor.

او رفت و دکتر دیگری را پیدا کرد.

And that's completely possible. And if that's the case,

و کاملا ممکن است. و اگر این مورد باشد،

then I think we're stuck with conventional car seats for a long time to come.

سپس فکر می‌کنم خیلی وقت است که صندلی‌های معمولی ماشین را داریم.

Thank you very much.

خیلی ممنون.

(Applause)

(تشویق)

(Audience: I just wanted to ask you, when we wear seatbelts

(حضار: فقط می‌خواستم بپرسم، موقع بستن

we don't necessarily wear them just to prevent loss of life,

کمربند لزوما آن را فقط برای حفظ جان خود نمی‌بندیم،

it's also to prevent lots of serious injury.

برای جلوگیری از آسیب‌های جدی نیز هست.

Your data looks at fatalities. It doesn't look at serious injury.

داده‌های شما به کشتارها نگاه می‌کند. به آسیب جدی نگاه نمی‌کند.

Is there any data to show that child seats

آیا داده‌هایی هست که نشان دهد صندلی‌های

are actually less effective, or just as effective as seatbelts

کودک کمتر موثرند یا فقنط به موثری کمربند ایمنی برای آسیب

for serious injury? Because that would prove your case.)

جدی‌اند؟ چون درستی حرف شما را ثابت می‌کند.)

Steven Levitt: Yeah, that's a great question. In my data, and in another data set

لویت: بله، سوال عالیه. در داده‌های من و در داده‌های دیگر

I've looked at for New Jersey crashes,

به دنبال تصادفات نیوجرسی گشتم،

I find very small differences in injury.

تفاوت‌های بسیار کمی در آسیب دیدم.

So in this data, it's statistically insignificant differences

در این داده‌ها، تفاوتهای آماری ناچیزی

in injury between car seats and lap-and-shoulder belts.

در صدمه بین صندلی‌های خودرو و کمربندهای روی پا و شانه‌هاست.

In the New Jersey data, which is different,

داده‌‌های نیوجرسی متفاوت است،

because it's not just fatal crashes,

چون فقط تصادفات مرگبار نیست،

but all crashes in New Jersey that are reported,

همه تصادف‌ها در نیوجرسی گزارش می‌شوند،

it turns out that there is a 10 percent difference in injuries,

معلوم شده که ۱۰ درصد تفاوت درجراحتها وجود دارد،

but generally they're the minor injuries.

اما به طور کلی آسیبهای جزئی هستند.

Now, what's interesting, I should say this as a disclaimer,

الان با رعایت سلب مسئولیت می‌گویم

there is medical literature that is very difficult to resolve with this other data,

که ادبیات پزشکی وجود دارد که حل کردنش با این داده‌های دیگر دشوار است،

which suggests that car seats are dramatically better.

و نشان می دهد صندلی‌های خودرو به طور چشمگیری بهتر هستند.

And they use a completely different methodology that involves --

و از روشی متفاوت استفاده می کنند که شامل -

after the crash occurs, they get from the insurance companies

پس از تصادف، اسامی افرادی که در تصادف بودند

the names of the people who were in the crash,

را از شرکتهای بیمه می‌گیرند، و به آنها

and they call them on the phone,

تلفن می‌زنند که

and they asked them what happened.

بپرسند چه شده؟

And I really can't resolve, yet,

و هنوز واقعا نمی‌توانم تصمیم بگیرم،

and I'd like to work with these medical researchers

و می‌خواهم با این محققان پزشکی کار کنم

to try to understand how there can be these differences,

تا بفهم چگونه این تفاوتها می‌تواند وجود داشته باشد

which are completely at odds with one another.

که کاملا با یکدیگر در منافات هستند.

But it's obviously a critical question.

اما واضح است که این سوالی مهم است.

The question is even if -- are there enough serious injuries

این سوال حتی اگر - صدمات جدی وجود دارد

to make these cost-effective? It's kind of tricky.

برای ایجاد این مقرون به صرفه؟ این نوع از روی حیله و تزویر است.

Even if they're right, it's not so clear

حتی اگر آنها درست باشند، خیلی روشن نیست

that they're so cost-effective.

که خیلی به صرفه‌اند.