Why 1.5 billion people eat with chopsticks | Small Thing Big Idea, a TED series

Transcriber: TED Translators admin

Translator: Rozhina Taheri Reviewer: Leila Ataei

It is such a sort of instrumental part

این یک نوع از بخش ابزاری

of our cooking vocabulary, in terms of the utensils.

فرهنگ لغت آشپزی ما، در اصطلاح وسایل آشپزی است.

And it was like, that's interesting,

و این‌طور بود که، چه جالب!

there are people who live without chopsticks.

آدم‌هایی هستند که بدون چاپستیک زندگی می‌کنند.

[Small Thing.]

[چیز کوچک]

[Big Idea.]

[ایده‌ی بزرگ]

Chopsticks are a pair of two long sticks

چاپستیک یک جفت دوتایی چوب بلند است

used to eat things with one hand.

که برای غذا خوردن با یک دست از آن استفاده می‌شود.

Holding chopsticks is a little bit like holding a pencil,

نگه‌داشتن این چوب‌ها یک کم شبیه نگه داشتن مداد است،

except that you have two of them

با این تفاوت که دو تا مداد دارید

and you move them together in a pincer movement.

و آن‌ها را با هم مثل انبر تکان می‌دهید.

Most of them are made out of wood. They're also made out of plastic, bamboo,

بیشتر چوبی‌اند. ولی از پلاستیک، بامبو،

jade, gold, silver and even ivory,

یشم سبز، طلا، نقره و حتی عاج هم هستند،

though I think that's not so cool anymore.

البته فکر کنم اینآخری خیلی هم باحال نیست.

Chopsticks are really well designed for eating small bits of food.

چاپستیک‌ها برای خوردن تکه‌های کوچک غذا به خوبی طراحی شده‌اند.

They're good for picking up noodles.

برای برداشتن نودل‌ خوب هستند.

If you're skilled, you can eat rice,

اگر ماهر باشید، می‌توانید برنج بخورید،

pick up dumplings, pieces of meat.

دامپلینگ و تکه‌های گوشت را بردارید.

There are some no-nos with chopsticks.

چند نباید درباره‌ی چاپستیک‌ها هست.

You should not use the chopsticks like drumsticks,

شما نباید با چاپستیک مثل چوب طبل کار کنید.

which I know is tempting.

اگرچه وسوسه‌برانگیز است.

You don't want to stick chopsticks into a bowl of rice face-up.

شما نباید چوب‌ها را رو به بالا وارد کاسه‌ی برنج کنید.

And the reason for that is it actually looks like a bowl of incense,

و دلیلش هم این است که شبیه کاسه عود است

so it sort of echoes death.

که به نوی یادآور مرگ است.

Chopsticks are used in a huge portion of the world,

چاپستیک‌ها در بخش عظیمی از دنیا استفاده می‌شوند

across much of Asia, about 1.5 billion people

در بیشتر آسیا، حدودا ۱٫۵ میلیارد انسان

are covered in the chopsticks sphere.

در محدودهٰ‌ی چاپستیک هستند.

Different cultures have slightly different variations of chopsticks.

فرهنگ‌های مختلف انواع مختلفی از چاپستیک دارند

Chinese chopsticks will tend to be long and round,

چوب‌های چینی بیشتر بلند و گرد هستند.

Korean chopsticks are flatter and often made of metal

چوب‌های کره‌ای باریک‌تر هستند و اغلب فلزی‌اند

and Japanese chopsticks tend to be round

و چوب‌های ژاپنی گرد و خیلی،

and very, very pointy.

خیلی نوک تیز هستند.

While chopsticks are actually really commonplace

در حالی که امروز در جامعه آمریکایی چاپستیک

in American society today,

بسیار رایج است،

there was definitely a time in the late 1800s

اما در اواخر قرن ۱۸ بود

where this idea that Asian men,

که این ایده که آسیایی‌ها چون صرفاً

because they ate rice with sticks,

برنج را با چوب می‌خوردند

were of a different quality than American men,

با امریکایی‌ها که گوشت را با چاقو و چنگال

who ate proper meat with a knife and fork.

می‌خوردند، فرق داشتند.

But when China and the United States

اما وقتی چین و آمریکا روابط دیپلماتیک

began their diplomatic engagement in the 1970s,

خود را در دهه ۷۰ میلادی شروع کردند،

Richard Nixon, Henry Kissinger,

ریچارد نیکسون و هنری کسینجر

had to practice eating with chopsticks.

مجبور شدند با چوب غذا خوردن را تمرین کنند.

What's been really interesting to see

چیزی که جالب توجه است

is that as Asian cuisine has moved from the East into the West,

این است که غذای چینی از شرق به غرب رفته،

chopsticks have become part of the experience.

و چاپستیک‌ها بخشی از این تجربه شده‌اند.

There's evidence of chopsticks as long ago as the Shang dynasty,

طبق شواهد چاپستیک‌ به سلسله شانگ برمی‌گردد

which is about 3000 years ago,

که حدودا ۳۰۰۰ سال پیش بوده،

and they loved tripods during the Shang dynasty.

و در سلسله‌ی شانگ، آن‌ها عاشق دیگ‌های سه‌پایه بودند.

So when you cook with these big tripods,

وقتید در دیگ‌های بزرگ سه پایه غذا درست می‌کنید

chopsticks were actually really useful,

چاپستیک‌ها خیلی به درد می‌خوردند،

because it was a way for you to stir and to reach

چون می‌توانستید آن را راحت هم بزنید و زیرورو کنید

without getting burned as the water was boiling

بدون این که از آب در حال جوشیدن

in these really big pots.

این دیگ‌های خیلی بزرگ بسوزید.

Chinese culture has knives and has forks.

فرهنگ چینی‌ها چاقو و چنگال دارد.

It uses them in many cases for cooking.

از آن‌ها در موارد زیادی در آشپزی استفاده می‌کند.

But in terms of like what moved into the dining room,

اما این که چه چیزی سر میز غذا برود،

it was the chopsticks.

آن چیز، چاپستیک بود.

One of the things about Asian cooking

یک چیز در مورد آشپزی آسیایی‌ها

is that it often comes in very small pieces.

این است که تکه‌های غذا بسیار کوچک هستند

And I think part of that has to do with the fact

و فکر می‌کنم که بخشی از آن مربوط به این مساله است

that it's actually a lot more energy-efficient

که خب بیشتر بهینه و به‌ صرفه است

to cook little pieces quickly.

که تکه‌های کوچک غذا را سریع بپزید.

But also, then you don't have to cut them.

و این که نیازی نیست آن‌ها را خرد کنید.

So you have a circular influence,

پس این‌جا یک تاثیر متقابل دارید،

where the type of food that is cooked allows people to use chopsticks,

که نوع غذایی که پخته شده به مردم امکان استفاده از چاپستیک را می‌دهد

and then the fact that you have chopsticks influences the food that you can cook.

و این که چاپستیک روی غذایی که می‌پزید، تاثیر دارد.

But at the same time, chopsticks reflect the communal nature of eating food.

اما همزمان،چاپستیک منعکس کننده‌ی ذات مشترک خوردن غذا هستند.

You'll have these dishes that you put in the middle,

شما بشقاب‌هایی دارید که وسط میز می‌گذارید

it's very family style.

که سایز خانواده است.

You go in with your chopsticks,

با چاپستیک‌ از آن بر‌می‌دارید

and you put it on your rice, and then you eat individually.

و آن را روی برنج می‌گذارید و هر فرد غذای خود را می‌خورد.

There's actually a famous sort of legend

افسانه‌ی معروفی هست

where everyone has these really, really long chopsticks,

که در آن همه چوب‌های خیلی خیلی بلندی دارند

like way too long for them to feed themselves.

به حدی بلند که نمی‌توانند خودشان غذا بخورند

And so in hell, everyone starves,

خب در جهنم، همه از گشنگی تلف می‌شوند

because they can't pick up food and put it in their mouths.

چون نمی‌توانند غذا را بردارند و بخورند.

But in heaven, people take the same chopsticks

اما در بهشت، مردم با همان چاپستیک‌ها

and then feed each other.

به هم‌دیگر غذا می‌دهند.