The story of 'Oumuamua, the first visitor from another star system | Karen J. Meech | TED

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: sadegh zabihi

NASA's always on the lookout for possible asteroid collision hazards,

ناسا همیشه در جستجوی پیدا کردن سنگ‌های آسمانی با خطر برخورد است،

so the Pan-STARRS telescope is scanning the sky every night.

و تلسکوپ پان-استارز هر شب آسمان را جستجو می‌کند.

Each morning, candidate objects are examined by Pan-STARRS staff

هر روز صبح اشیاء انتخاب شده توسط کارکنان پان-استارز بررسی می‌شوند

and usually discovered to be no big deal.

و معمولا مشخص می‌شود که چیز مهمی نبوده‌اند.

But on October 19, 2017,

اما در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۷،

Pan-STARRS spotted an object moving rapidly between the stars,

پان-استارز چیزی را تشخیص داد که به سرعت میان ستاره‌ها حرکت می‌کرد،

and this time the usual follow-up measurements of position and speed

و این بار پیگیری معمول در اندازه‌گیری موقعیت و سرعت

showed something completely different.

چیز کاملا متفاوتی را نشان داد.

By October 22nd, we had enough data

تا ۲۲ اکتبر اطلاعات ما کافی بود

to realize that this object wasn't from our solar system.

تا بفهمیم این شئ از منظومه شمسی ما نیست.

Holy cow.

خدای من.

That's when I got the phone call,

این وقتی بود که به من تلفن شد،

the phone call that all solar system astronomers are waiting for.

تلفنی که تمام ستاره‌شناسان منظومه شمسی منتظرش بودند.

Let me tell you how exciting this was.

بگذارید بگویم که چقدر هیجان‌انگیز بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

NASA's been expecting to see an interstellar comet

ناسا از سالهای ۱۹۷۰، انتظار دیدن یک دنباله‌دار بین ستاره‌ای را داشت

pass through the solar system since the 1970s,

که از میان منظومه شمسی عبور می‌کند،

but until now, we'd never seen anything.

اما تا حالا، هرگز چیزی ندیده بودیم.

Our own solar system is huge,

خود منظومه شمسی ما غول‌پیکر است،

so even getting a package from the nearest star system

و دریافت بسته‌ای از نزدیکترین منظومه ستاره‌ای

4.4 light years away

که ۴/۴ سال نوری فاصله دارد

would take over 50,000 years.

بیش از ۵٫،۰۰۰ سال طول می‌کشد.

So this is a really big deal.

پس موضوع واقعا مهمی است.

The interstellar visitor entered our solar system

ورود مسافر بین ستاره‌ای به منظومه شمسی ما

from above the plane of the planets,

از بالای صفحه سیارات بود،

coming from the direction of the constellation Lyra,

که از سوی صورت فلکی لیرا می‌آمد،

and it passed closest to the Sun on September 9th,

و نهم سپتامبر به نزدیکترین فاصله خود با خورشید رسید،

passing inside the orbit of Mercury.

و از داخل مدار عطارد عبور کرد.

Now this isn't a particularly close approach or unusual distance.

این نزدیکی خیلی خاص یا فاصله‌ای غیر عادی نیست.

It's just much easier to see objects close by.

فقط اینکه دیدن اشیاء از نزدیک خیلی ساده‌تر است.

On October 14th,

۱۴ اکتبر،

before we discovered it, it made its closest approach to the Earth,

قبل از اینکه کشفش کنیم، نزدیکترین فاصله را با زمین داشت،

within about 15 million miles.

حدود ۲۴ میلیون کیلومتر.

This is really close by astronomical standards.

که از دید معیار‌های نجومی واقعا نزدیک است.

Now rather than call this by its unwieldy catalog name,

بجای آنکه اسم سختش را در کاتالوگ بگوییم،

we briefly called it "Rama,"

خلاصه اسمش را «راما» گذاشته‌ایم،

after the cylindrical spacecraft that passed through the solar system

از روی سفینه فضایی استوانه‌ای که از داخل منظومه شمسی عبور کرد

in Arthur C. Clarke's classic science fiction story in 1973.

در داستان علمی تخیلی آرتور سی کلارک در ۱۹۷۳.

But this wasn't quite right either,

اما به نظر کاملا درست نمی‌رسید،

so in honor of it being discovered by a telescope in Hawaii,

پس به احترام کشف آن توسط تلسکوپی در هاوایی،

we consulted two experts on Hawaiian culture --

ما با دو متخصص فرهنگی هاوایی مشورت کردیم --

a Hawaiian navigator and a linguist --

یک راهنما و یک زبان‌شناس اهل هاوایی --

to propose a name.

تا اسمی پیشنهاد بدهند.

And they suggested "'Oumuamua,"

و پیشنهاد آنها «اومواموا» بود،

which means scout or messenger from the distant past reaching out to us.

که معنی آن طلایه‌دار یا پیام رسان از گذشته‌ای دور است که به ما رسیده.

Now this discovery was important for many reasons,

این اکتشاف به دلایل زیادی مهم بود،

but to me the most significant is for what 'Oumuamua can tell us

اما برای من مشخص‌ترین آن چیزی است که اومواموا می‌تواند

about the past of our solar system.

از گذشته منظومه شمسی به ما بگوید.

The process of the birth of a new solar system and the growth of planets

فرایند تولد یک منظومه ستاره‌ای و ایجاد سیارات

can be a violent and messy business.

خشن و کثیف است.

Leftover icy and rocky debris gets ejected from the new solar system

پس‌مانده‌های سنگ و یخ از منظومه خورشیدی جدید به بیرون پرتاب می‌شوند

as the giant planets migrate through the dusty disk

هنگامی که سیارات بزرگ در درون صفحه عظیم غباری

out of which they're formed.

که آنها را شکل می‌دهد حرکت می‌کنند.

Now have you ever felt an emotional chill,

هیچوقت در جای خودتان یخ زده‌اید،

something that's so exciting that a shiver runs up and down your spine?

چیزی آنقدر هیجان انگیز که لرزشی از ستون فقراتتان به پایین می‌رود؟

Or something that's very emotionally moving?

یا چیزی که از لحاظ احساسی منقلبتان کرده باشد؟

Well this was it for me.

خوب این برایم همینطور بود.

This was my wow moment.

لحظه‌ای بود که دهانم باز مانده بود.

We actually had a piece of material from another solar system

ما واقعا تکه‌ای از ماده را از یک منظومه شمسی دیگر داشتیم

coming close enough for us to observe.

که اینقدر نزدیک شده بود تا آن را مشاهده کنیم.

So what would you like to know about 'Oumuamua,

دوست داری درباره اومواموا

the very first visitor from another star system?

اولین مسافر از منظومه‌ای دیگر چه بدانی؟

Well, I could think of a million things,

خوب، من میلیون‌ها سوال به نظرم می‌رسد،

but there's what you want and what you can have,

اما خوب ممکن است خیلی چیز‌ها بخواهی اما واقعا چه می‌شود داشت؟

and 'Oumuamua was moving away and fading very rapidly.

و اومواموا داشت به سرعت می‌رفت و ناپدید می‌شد.

In the span of about a week,

در محدوده حدود یک هفته،

it had dropped in brightness by a factor of [10].

روشنایی آن با ضریب [۱۰] کاهش یافت.

So this is about all the time we were going to have

پس این تمام فرصتی است که

to study it easily.

برای بررسی ساده‌اش خواهیم داشت.

So we had to distill the process of getting telescope time --

پس باید شیره وقتی که از تلسکوپ داریم را بکشیم --

normally a very competitive, peer-reviewed proposal process

که معمولا خیلی سخت است و باید مورد تایید قرار بگیرد --

that can take up to months --

که شاید ماه‌ها طول بکشد --

down to less than a few days.

به چند روز کاهش داده شد.

So began a "polite" competition for resources.

یک رقابت «مودبانه» برای منابع.

OK, let me not mince words. It was a fierce battle.

خوب، بگذارید مخفی نکنم. یک مبارزه خشن بود.

We dropped everything,

همه چیز را رها کردیم،

working around the clock,

و تمام وقت کار می‌کردیم،

trying to craft perfectly crafted proposal words

و سعی می‌کردیم تا کلمات درستی را در پیشنهاد‌هایمان

to send to the observatory directors.

برای ارسال به مدیریت رصد‌خانه انتخاب کنیم.

Well, good news. We got the time.

خوب، خبر خوب اینکه وقت را گرفتیم.

Now, from a perfectly selfish point of view,

حالا، با یک دیدگاه خود‌خواهانه،

the first thing we might like to know is how massive 'Oumuamua is.

اولین چیزی که دوست داشتیم بدانیم اندازه اومواموا بود.

Because after all, it passed very close to the Earth,

چون نهایتا، از نزدیکی زمین عبور کرده بود،

and we didn't know about it until afterwards.

و ما بعد از آن مطلع شده بودیم.

How bad would this have been had it not missed the Earth?

چقدر بد می شد اگر از کنار زمین رد نمی‌شد؟

Well, the impact energy

خوب، انرژی برخورد آن

depends on the square of the velocity times its mass,

بستگی به مربع سرعت ضرب در جرم آن دارد،

and the mass depends on how big it is and what it's made of.

و جرمش بستگی به اندازه‌اش و چیزی که از آن ساخته شده دارد.

So how big is 'Oumuamua, and what's its shape?

پس اومواموا چه اندازه‌ای است و چه شکلی دارد؟

Well, we can get this from its brightness.

خوب، این را از روشنایی‌اش می‌فهمیم.

Now, if you don't believe me, think of comparing the brightness

اگر باور نمی‌کنید، روشنایی

of a firefly in your backyard

یک کرم شب تاب در حیات خانه را

to the navigation lights on a distant airplane.

با نور چراغ‌های یک هواپیما در دور دست مقایسه کنید.

You know the airplane is much brighter --

می‌دانی که هواپیما خیلی نورانی‌تر است --

it just appears faint because it's so far away.

اما چون فاصله دارد کم نور به نظر می‌رسد.

We're also going to need to know

ما همچنین باید بدانیم

how reflective the surface of 'Oumuamua is,

که سطح اومواموا چقدر نور را انعکاس می‌دهد،

and we don't have any clue,

و هیچ سر نخی نداشتیم،

but it's reasonable to assume it's very similar to small asteroids

اما به نظر معقول می‌رسید که فرض کنیم شبیه به سیارک‌ها

and comets in our solar system,

و دنباله‌دار‌های منظومه شمسی خودمان باشد،

or in technical terms,

یا به عبارت فنی،

something between the reflectivity of charcoal and wet sand.

ضریب انعکاسی بین زغال و شن خیس.

Nowadays, most of the big telescopes are used in what's called a service mode,

این روزها، بیشتر تلسکوپ‌ها در حالتی که نامش خدماتی است استفاده می‌شوند،

meaning we have to carefully develop all the instructions

یعنی که ما باید با دقت تمامی اطلاعات را فراهم کنیم

and send them to the telescope operator,

و برای بهره‌بردار تلسکوپ بفرستیم،

and then anxiously wait for the data to come back,

و بعد بی‌صبرانه منتظر برگشت اطلاعات باشیم،

praying to the weather gods.

به درگاه خدایان آب و هوا دعا کنیم.

Now I bet most of you don't have careers

مطمئنم که شغل بیشتر شما

that critically depend on whether or not it's cloudy last night.

وابستگی زیادی به آب و هوا یا اینکه دیشب ابری نباشد ندارد.

Well, we weren't going to get any second chances here.

خوب، ما اینجا شانس دوباره نداشتیم.

Because the weather was great, 'Oumuamua decided not to be.

چون هوا خیلی عالی بود، اومواموا تصمیم گرفت که نباشد.

Its brightness wasn't constant.

روشنایی آن ثابت نبود.

Now here we see 'Oumuamua racing between the stars.

اینجا اومواموا را در حال مسابقه بین ستاره‌ها می‌بینیم.

It's centered in the middle.

درست آن وسط است.

The stars are trailed out because the telescope is following its motion.

ستاره‌ها کشیده می‌شوند چون تلسکوپ حرکت آن را دنبال می‌کند.

It started faint and then it got brighter, fainter, brighter, and fainter again,

شروع به کم نور شدن کرد بعد پر نورتر شد، کم نور، پر نور و دوباره کم نور،

as sunlight is reflected off of four sides of an oblong object.

همانطوری که نور از روی یک شئ چهار گوش کشیده منعکس می‌شود.

The extreme brightness change

تغییرات زیاد روشنایی

led us to an unbelievable conclusion about its shape.

باعث شد تا ما به یک نتیجه باور نکردنی در مورد شکلش برسیم.

As shown in this artist's impression,

همانطور که در این اثر هنری دیده می‌شود،

'Oumuamua is apparently very long and narrow,

اومواموا خیلی دراز و باریک است،

with an axis ratio of about 10 to one.

با محور‌هایی به نسبت ۱۰ به یک.

Assuming it's dark, this means it's about half a mile long.

اگر فرض کنیم که تاریک است، یعنی طولش حدود نیم مایل است.

Nothing else in our solar system looks like this.

هیچ چیز دیگری در منظومه شمسی ما به این شکل نیست.

We only have a handful of objects that even have an axis ratio

تنها اشیاء کمی داریم که نسبت محوری

bigger than five to one.

بزرگتر از ۵ به یک دارند.

So we don't know how this forms,

پس نمی‌دانیم چطور تشکیل شده،

but it may be part of its birth process in its home solar system.

اما ممکن است بخشی از فرایند تولدش در منظومه شمسی خودش باشد.

'Oumuamua was varying in brightness every 7.34 hours,

روشنایی اومواموا هر ۷/۳۴ ساعت تغییر می‌کرد

or so we thought.

یا ما این طور فکر می‌کردیم.

As more data started to come in from other teams,

تا اطلاعات بیشتری از گروه‌های دیگر شروع به آمدن کرد،

they were reporting different numbers.

آنها عددهای متفاوتی را گزارش می‌کردند.

Why is it the more we learn about something,

چرا هرچه چیز‌های بیشتری می‌فهمیم،

the harder it gets to interpret?

تفسیر کردن آن سخت تر می‌شود؟

Well, it turns out that 'Oumuamua is not rotating in a simple way.

خوب، مشخص شد که اومواموا چرخشی ساده ندارد.

It's wobbling like a top.

مثل فرفره تلوتلو می‌خورد.

So while it is rotating around its short axis,

وقتی که بدور محور کوچکش می‌چرخد،

it's also rolling around the long axis

دور محور بزرگش هم می‌چرخد،

and nodding up and down.

و سرش را بالا و پایین می‌برد.

This very energetic, excited motion

این حرکت پر‌انرژی و پرهیجان

is almost certainly the result of it being violently tossed

تقریبا مسلم است که نتیجه یک پرتاب خشن بوده

out of its home solar system.

از منظومه شمسی‌اش به بیرون.

Now how we interpret the shape from its brightness

اینکه چطور شکلش را از روی روشنایی‌اش تفسیر کنیم

depends very critically on how it's spinning,

بستگی زیادی به چگونگی چرخش آن دارد.

so now we have to rethink what it may look like,

پس حالا باید دوباره فکر کنیم که ممکن است چه شکلی باشد،

and as shown in this beautiful painting by space artist Bill Hartmann,

و همانطور که در این نقاشی زیبا توسط هنرمند فضایی بیل هارتمن تصویر شده،

we think that 'Oumuamua may be more of a flattened oval.

فکر می‌کنیم که اومواموا بیشتر مثل یک بیضی‌گون صاف شده است.

So let's get back to the energetics.

بگذارید به انرژی‌اش برگردیم.

What is it made of?

از چه ساخته شده؟

Well, ideally we would love to have a piece of 'Oumuamua

معلوم است که دوست داریم تکه‌ای از اومواموا را داشته باشیم

into the laboratory, so we could study it in detail.

و در آزمایشگاه جزئیاتش را بررسی کنیم.

But since even private industry can't manage to launch

اما چون حتی بخش خصوصی هم هنوز نمی‌تواند

a spacecraft within a week

سفینه‌ای را ظرف یک هفته

to something like this,

به چیزی مثل این پرتاب کند،

astronomers have to rely on remote observations.

ستاره‌شناس ها باید به مشاهده از دور تکیه کنند.

So astronomers will look at how the light interacts with the surface.

پس ستاره‌شناس‌ها به تعامل نور با سطح توجه می‌کنند.

Some colors may get absorbed, giving it a chemical fingerprint,

بعضی از رنگ‌ها جذب می شوند، که شناسه‌ای شیمیایی می‌سازد،

whereas other colors may not.

و رنگهای دیگر جذب نمی‌شوند.

On the other hand, some substances may just reflect more blue

از سوی دیگر، بعضی از مواد رنگ آبی

or red light efficiently.

یا قرمز را بهتر منعکس می‌کنند.

In the case of 'Oumuamua, it reflected more red light,

در مورد اومواموا، رنگ قرمز را بیشتر منعکس می‌کند،

making it look very much like the organic rich surface of the comet recently visited

که آن را خیلی شبیه به سطح دنباله‌دار غنی از مواد آلی که اخیرا

by the Rosetta spacecraft.

توسط سفینه رُزتا بازدید شد می‌کند.

But not everything that looks reddish has the same composition.

البته هر چیزی که رنگش به سمت قرمز است از ترکیبات مشابه ساخته نشده.

In fact, minerals that have tiny little bits of iron in the surface

در واقع، مواد معدنی که مقدار خیلی کمی آهن روی سطحشان دارند

can also look red,

می‌توانند به نظر قرمز برسند،

as does the dark side of Saturn's moon Iapetus,

مثل سمت تاریک قمر زحل به نام یاپتوس،

shown in these images from the Cassini spacecraft.

که در این تصاویر سفینه کاسینی دیده می‌شود.

Nickel-iron meteorites, in other words, metal,

شهاب‌های نیکل-آهن، به عبارت دیگر، فلز،

can also look red.

هم می‌تواند قرمز دیده شود.

So while we don't know what's on the surface,

پس وقتی که نمی‌دانیم چه روی سطح است،

we know even less about what's on the inside.

از آنچه که داخلش است کمتر می‌دانیم.

However, we do know that it must at least be strong enough

اگرچه، می‌دانیم باید آنقدر محکم باشد

to not fly apart as it rotates,

تا موقع چرخیدن خرد نشود،

so it probably has a density similar to that of rocky asteroids;

پس احتمالا چگالی آن شبیه سیارک‌های سنگی است؛

perhaps even denser, like metal.

شاید هم کمی بیشتر، مثل فلز.

Well, at the very least, I want to show you

خوب، حداقل، می‌خواهم

one of the beautiful color images that we got

یکی از زیبا‌ترین تصاویر رنگی را نشانتان دهم

from one of the ground-based telescopes.

که از یکی از تلسکوپ‌های زمینی گرفتیم.

All right, I admit, it's not all that spectacular.

خیلی خوب، قبوله، آنقدر هم تماشایی نیست.

(Laughter)

( خنده حضار )

We just don't have the resolution.

ما وضوح کافی نداریم.

Even Hubble Space Telescope

حتی تلسکوپ هابل هم

doesn't present a much better view.

تصویر خیلی بهتری را ارائه نمی‌دهد.

But the importance of the Hubble data was not because of the images,

اما اهمیت اطلاعات هابل به خاطر تصاویرش نبود،

but because it extended our observations out

بلکه مشاهده ما را

to two and a half months from the discovery,

برای دو ماه و نیم از کشف آن ادامه داد،

meaning we get more positions along the orbit,

که یعنی موقعیت‌های بیشتری در طول مدار،

which will hopefully let us figure out where 'Oumuamua came from.

که امیدواریم به ما کمک کند تا بفهمیم که اومواموا از کجا آمده.

So what exactly is 'Oumuamua?

پس اومواموا دقیقا چیست؟

We firmly believe it's likely to be a leftover archaeological remnant

ما اعتقاد راسخی داریم که احتمالا باقی مانده‌ای از اثری باستانی

from the process of the birth of another planetary system,

در فرآیند تولد یک منظومه سیاره‌ای دیگر است،

some celestial driftwood.

یک تخته پاره آسمانی.

Some scientists think that maybe 'Oumuamua formed

بعضی از دانشمندان معتقدند که شاید اومواموا

very close to a star that was much denser than our own,

در نزدیکی ستاره‌ای خیلی سنگین‌تر از خورشید ما شکل گرفته باشد،

and the star's tidal forces shredded planetary material

و نیروی‌های کِشندی ستاره مواد سیاره‌ای را

early in the solar system's history.

در اوائل تاریخ منظومه ستاره‌ای خرد کرده‌اند.

Still others suggest that maybe this is something that formed

هنوز مابقی پیشنهاد می‌دهند که این چیزی است

که در زمان انفجار یک ستاره در حال مرگ ایجاد شده،

during the death throes of a star,

perhaps during a supernova explosion,

شاید در زمان انفجار یک ابَر‌نو‌اَختر.

as planetary material got shredded.

چون مواد سیاره‌ای خرد شده‌اند.

Whatever it is, we believe it's a natural object,

هرآنچه هست، معتقدیم یک شئ طبیعی است،

but we can't actually prove that it's not something artificial.

اما قطعا نمی‌توانیم ثابت کنیم که چیزی مصنوعی نیست.

The color, the strange shape, the tumbling motion

رنگ، شکل عجیب، حرکت تلوتلو خورانه

could all have other explanations.

همه می‌توانند دلایل دیگری داشته باشند.

Now while we don't believe this is alien technology,

حالا اگرچه معتقد نیستیم که فناوری فضایی‌هاست.

why not do the obvious experiment and search for a radio signal?

چرا آزمایشی واضح انجام ندهیم و بدنبال سیگنال رادیویی نگردیم؟

That's exactly what the Breakthrough Listen project did,

این دقیقا همان کاری است که پروژه شنود عبور انجام داد،

but so far, 'Oumuamua has remained completely quiet.

اما تا حالا، اومواموا کاملا ساکت مانده است.

Now could we send a spacecraft to 'Oumuamua

آیا می‌توانیم سفینه‌ای به اومواموا بفرستیم؟

and answer this question once and for all?

و برای همیشه به این سوال پاسخ دهیم؟

Yes, we do actually have the technology,

بله، ما فناوری این کار را داریم،

but it would be a long and expensive voyage,

اما سفری طولانی و پر‌هزینه خواهد بود،

and we would get there so far from the Sun

و آنقدر دور از خورشید به آن خواهیم رسید

that the final approach trajectory would be very difficult.

که مسیر بازگشت بسیار دشوار خواهد بود.

So I think 'Oumuamua probably has many more things to teach us,

فکر می‌کنم که اومواموا چیز‌های خیلی بیشتری برای عرضه به ما داشت،

and in fact there might be more surprises in store

و در حقیقت شاید شگفتی‌های دیگری باقی مانده باشد

as scientists such as myself continue to work with the data.

چون همچنان دانشمندانی مثل من مشغول بررسی اطلاعات هستند.

More importantly, I think this visitor from afar

از آن مهمتر، فکر می‌کنم که این مسافر دوردست‌ها

has really brought home the point that our solar system isn't isolated.

واقعا این نکته را با خود به همراه آورد که منظومه شمسی ما مجزا نیست.

We're part of a much larger environment,

ما بخشی از یک محیط خیلی بزرگتر هستیم،

and in fact, we may even be surrounded by interstellar visitors

و در واقع، حتی ممکن است توسط مسافران بین ستاره‌ای احاطه شده باشیم

and not even know it.

و حتی از آن بی‌خبر باشیم.

This unexpected gift

این هدیه غیر منتظره

has perhaps raised more questions than its provided answers,

سوالات بیشتری را در مقایسه با پاسخ‌ها پیش می‌آورد،

but we were the first to say hello to a visitor from another solar system.

اما ما اولین کسی بودیم که به مسافری از یک منظومه دیگر سلام کردیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Jedidah Isler: Thanks, Karen.

جدیده ایسلر: متشکرم، کارن.

I of course enjoyed that talk very much. Thank you.

مسلما از سخنرانی شما لذت بردم. خیلی متشکرم.

As I recall, we found it pretty late in its journey towards us.

اگر درست یادم مانده باشد، ما آن را در راهش به سمتمان خیلی دیر پیدا کردیم.

Will future technologies like the Large Synoptic Survey Telescope

آیا فناوری‌های آینده مثل تلسکوپ بزرگ جستجوی سینوپتیک

help us detect these things sooner?

در تشخیص سریعتر این‌ها کمک‌مان می‌کند؟

Karen Meech: Yeah. We're hoping that we'll start to see a lot of these things,

کارن میچ: بله. امیدواریم که تعداد زیادی از اینها را ببینیم،

and ideally, you'd love to find one as it's approaching the Sun,

و ترجیحا، دوست داری که یکی را پیدا کنی که به سمت خورشید می‌رود،

because you want to have time to do all the science,

چون برای همه کار‌های علمی زمان نیاز داری،

or even more ideal,

یا حتی آرمانی‌تر،

you'd get a spacecraft ready to go,

یک سفینه را آماده کنی،

parked somewhere in the L4 or L5 position,

که قبلا در محل L4 یا L5 پارک شده،

somewhere near Earth,

جایی نزدیک زمین،

so that when something comes by, you can chase it.

تا وقتی چیزی نزدیک ما شد، بتوانی دنبالش کنی.

JI: Awesome, thanks so much. Let's thank Karen again.

ج ا: خیلی متشکرم. بیایید از کارن دوباره تشکر کنیم.

(Applause)

(تشویق حضار)