Amanda Bennett: We need a heroic narrative for death

آماندا بِنِت: ما به تعبیر قهرمانانه‌ای برای مرگ نیاز داریم

Translator: Amirpouya Ghaemian Reviewer: narsis sh

So I'd like you to come back with me

از شما می خواهم تنها برای چند دقیقه،

just for a few minutes

به همراه من

to a dark night in China,

به یک شب تاریک در چین بیایید،

the night I met my husband.

شبی که من با همسرم آشنا شدم.

It was a city so long ago that it was still called

آن جا شهری بود که مدت ها پیش هنوز "پکینگ" نامیده می شد.

Peking.

آن جا شهری بود که مدت ها پیش هنوز "پکینگ" نامیده می شد.

So I went to a party.

من در آن جا به یک مهمانی رفتم.

I sat down next to a stout, middle-aged man

من کنار مرد میانسال چهارشانه ای نشسته بودم،

with owl glasses and a bow tie,

که عینک جغدی زده بود و پاپیون بسته بود،

and he turned out to be a Fulbright scholar,

و مشخص شد او محققی از مؤسسه ی "فول برایت" است،

there in China specifically to study

که به چین آمده است تا درباره ی روابط چین و شوروی

Sino-Soviet relations.

تحقیق کند.

What a gift it was to the eager,

ملاقات با او برای خبرنگار خارجی جوان مشتاقی مثل من،

young foreign correspondent that I was then.

موهبت بزرگی بود.

I'd pump him for information,

من تا می توانم از او اطلاعات می کشم،

I'm mentally scribbling notes

و برای داستان هایی که می خواهم چاپ کنم

for the stories I plan to write.

به طور پراکنده در ذهنم چیز هایی می نویسم.

I talk to him for hours.

من ساعت ها با او صحبت می کنم.

Only months later,

چند ماه بعد،

I discover who he really was.

می فهمم او واقعاً چه کسی بوده است.

He was the China representative

او نماینده ی انجمن سویای آمریکا

for the American Soybean Association.

در چین بود.

"I don't understand. Soybeans?

"من نمی فهمم. سویا؟

You told me you were a Fulbright scholar."

تو به من گفتی که محقق مؤسسه ی فولبرایت هستی."

"Well, how long would you have talked to me

"خب، اگر به تو می گفتم که برای انجمن سویا کار می کنم،

if I told you we're in soybeans?"

برای چه مدت حاضر بودی با من حرف بزنی؟"

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

I said, "You jerk."

من گفتم، "عوضی."

Only jerk wasn't the word I used.

عوضی تنها کلمه ای نبود که به کار بردم.

I said, "You could've gotten me fired."

گفتم، "داستان هایی که برای من سر هم کردی ممکن است باعث اخراجم شود."

And he said, "Let's get married."

و او گفت، "با من ازدواج کن."

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

"Travel the world and have lots of kids."

"بیا دنیا را بگردیم و کلی بچه داشته باشیم."

So we did.

پس ما هم همین کار را کردیم.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

(Applause)

(تشویق حاضرین)

And what an alive man Terence Bryan Foley

و "تِرِنس برایان فولی" چه مرد پر انرژی و سرزنده ای بود.

turned out to be.

و "تِرِنس برایان فولی" چه مرد پر انرژی و سرزنده ای بود.

He was a Chinese scholar

او یک محقق چینی بود

who later, in his 60s,

که بعد ها، در حدود سن ۶۰ سالگیش،

got a Ph.D. in Chinese history.

دکترایش را در رشته ی تاریخ چین گرفت.

He spoke six languages,

او به شش زبان حرف می زد،

he played 15 musical instruments,

۱۵ آلت موسیقی می نواخت،

he was a licensed pilot,

مدرک خلبانی داشت،

he had once been a San Francisco cable car operator,

مدتی اپراتور قطار شهری مشهور سان فراسیسکو بود،

he was an expert in swine nutrition,

متخصص در تغذیه ی خوک ها،

dairy cattle, Dixieland jazz, film noir,

پرورش دام، سبک موسیقی دیکسی لند جاز و فیلم های جنایی هالیوودی بود،

and we did travel the country, and the world,

و ما سرتاسر کشور، و جهان را گشتیم،

and we did have a lot of kids.

و صاحب بچه های زیادی شدیم.

We followed my job, and it seemed like

ما کارم را پیگیری می کردیم، و به نظر می آمد

there was nothing that we couldn't do.

هیچ کاری نباشد که از پس آن بر نیاییم.

So when we found the cancer,

پس وقتی که فهمیدیم او سرطان دارد،

it doesn't seem strange to us at all

به هیچ وجه به نظرمان عجیب نبود،

that without saying a word to each other,

که بدون گفتن حتی یک کلمه به همدیگر،

we believed that,

ما باور کردیم،

if we were smart enough

که اگر به اندازه ی کافی باهوش و قوی و شجاع باشیم،

and strong enough and brave enough,

که اگر به اندازه ی کافی باهوش و قوی و شجاع باشیم،

and we worked hard enough,

و به اندازه ی کافی سخت تلاش کنیم،

we could keep him from dying ever.

می توانیم او را از مرگ نجات دهیم.

And for years, it seemed like we were succeeding.

و تا سال ها، به نظر می رسید که ما داریم موفق می شویم.

The surgeon emerged from the surgery.

وقتی که جراح از جراحی او بر می گشت،

What'd he say? He said what surgeons always say:

چیزی می گفت که جراح ها همیشه می گویند:

"We got it all."

"تمام قسمت سرطانی را در آوردیم."

Then there was a setback when the pathologists

وقتی که پاتولوژیست ها (پزشک آسیب شناسی) با دقت سرطان کلیه را بررسی کردند،

looked at the kidney cancer closely.

وضعیت ناامید کننده تر شد.

It turned out to be a rare,

این سرطان نوع نادر و فوق العاده خشنی بود،

exceedingly aggressive type,

این سرطان نوع نادر و فوق العاده خشنی بود،

with a diagnosis that was almost universally fatal

که تقریباً در سراسر جهان تشخیص داده شده بود که حداکثر در عرض چند هفته،

in several weeks at most.

جان بیمار را می گیرد.

And yet, he did not die.

ولی هنوز او نمرده بود.

Mysteriously, he lived on.

به طرز اسرارآمیزی به زندگی ادامه می داد.

He coached Little League for our son.

او برای پسرمان یک سری مسابقات بیس بال محلی راه انداخت.

He built a playhouse for our daughter.

او یک خانه ی اسباب بازی برای دخترمان ساخت.

And meanwhile, I'm burying myself in the Internet

و در این حین، من به دنبال متخصصین،

looking for specialists.

خودم را در اینترنت غرق کرده بودم.

I'm looking for a cure.

من به دنبال یک درمان بودم.

So a year goes by

یک سال گذشت و سرطان،

before the cancer, as cancers do,

بنا به ذاتش،

reappears,

دوباره خودش را نشان داد،

and with it comes another death sentence,

و با خود حکم مرگ دیگری را آورد،

this time nine months.

این بار نه ماه.

So we try another treatment, aggressive, nasty.

پس ما درمان دردناک و خشن دیگری را امتحان کردیم.

It makes him so sick, he has to quit it,

این دوره ی درمان او را خیلی ضعیف کرد، و او مجبور شد آن را رها کند،

yet still he lives on.

اما هنوز زنده بود.

Then another year goes by.

یک سال دیگر گذشت.

Two years go by.

یک سال دیگر هم.

More specialists.

متخصصین بیشتر و بیشتر.

We take the kids to Italy.

ما بچه هایمان را به ایتالیا بردیم.

We take the kids to Australia.

ما بچه هایمان را به استرالیا بردیم.

And then more years pass,

و سال های بیشتری از پی همدیگر می آمدند،

and the cancer begins to grow.

و سرطان شروع به رشد کرد.

This time, there's new treatments on the horizon.

این بار، درمان های جدیدی معرفی می شدند.

They're exotic. They're experimental.

آن درمان ها غیر معمول بودند. آزمایشی بودند.

They're going to attack the cancer in new ways.

آن ها با روش های جدیدی به سرطان حمله می کردند.

So he enters a clinical trial, and it works.

پس او یک دوره ی درمانی کلینیکی را شروع کرد، و نتیجه داد.

The cancer begins to shrink,

سرطان شروع به پسروی کرد،

and for the third time,

و برای سومین بار،

we've dodged death.

ما در برابر مرگ جاخالی دادیم.

So now I ask you,

اما حالا از شما می پرسم،

how do I feel

وقتی که بالأخره زمان آن فرا می رسد،

when the time finally comes

و شوالیه ی سیاه دیگری،

and there's another dark night,

بین نیمه شب تا ساعت 2 صبح از راه می رسد،

sometime between midnight and 2 a.m.?

چه حسی پیدا می کنید؟

This time it's on the intensive care ward

این بار او در بخش مراقبت های ویژه بود،

when a twentysomething resident

و بیش از ۲۰ رزیدنت که پیش از آن هرگز ندیده بودم

that I've never met before

و بیش از ۲۰ رزیدنت که پیش از آن هرگز ندیده بودم

tells me that Terence is dying,

به من می گفتند تِرِنس دارد می میرد،

perhaps tonight.

شاید همین امشب.

So what do I say when he says,

یکی از آن ها از من پرسیدند، "می خواهی چه کار کنم؟"

"What do you want me to do?"

یکی از آن ها از من پرسیدند، "می خواهی چه کار کنم؟"

There's another drug out there.

داروی دیگری وجود دارد.

It's newer. It's more powerful.

این دارو جدید تر است. قوی تر است.

He started it just two weeks ago.

اون دو هفته ی پیش این دارو را شروع کرده است.

Perhaps there's still hope ahead.

شاید هنوز امیدی باشد.

So what do I say?

می دانید چه جوابی دادم؟

I say, "Keep him alive if you can."

گفتم، "اگر می توانید او را زنده نگه دارید."

And Terence died six days later.

و تِرِنس شش روز بعد مرد.

So we fought, we struggled, we triumphed.

ما جنگیدیم، با تمام وجود تلاش کردیم، و پیروز شدیم.

It was an exhilarating fight,

این نبردی پر هیجان بود،

and I'd repeat the fight today

و اگر به آن زمان برگردم،

without a moment's hesitation.

بدون لحظه ای درنگ همان جنگیدن را تکرار می کنم.

We fought together, we lived together.

ما با هم جنگیدیم، ما با هم زندگی کردیم.

It turned what could have been

این نبرد ۷ سال از زندگی ما را،

seven of the grimmest years of our life

که می توانست از دردناک ترین سال های زندگی ما باشد،

into seven of the most glorious.

به ۷ سال از پر افتخار ترین سال های زندگی ما تبدیل کرد.

It was also an expensive fight.

البته نبرد پر هزینه ای بود.

It was the kind of fight and the kind of choices

این نبرد، و انتخابی بود،

that everyone here agrees

که مطمئنم تمامی شما قبول دارید،

pump up the cost of end-of-life care,

که تمامی پس انداز پیری و درمان تمامی خانواده را خرج می کند.

and of healthcare for all of us.

که تمامی پس انداز پیری و درمان تمامی خانواده را خرج می کند.

And for me, for us,

و من، ما،

we pushed the fight right over the edge,

ما این نبرد را تا پایان ادامه دادیم،

and I never got the chance to say to him

و هرگز نتوانستم چیزی را به او بگویم،

what I say to him now almost every day:

که الآن تقریباً هر روز به او می گویم:

"Hey, buddy, it was a hell of a ride."

"هی، پسر، واقعاً محشر بود."

We never got the chance to say goodbye.

ما حتی نتوانستیم از هم خداحافظی کنیم.

We never thought it was the end.

ما هیچ وقت فکرش را هم نمی کردیم که این پایان باشد.

We always had hope.

ما همیشه امیدوار بودیم.

So what do we make of all of this?

اما این کار برای ما چه نتیجه ای داشت؟

Being a journalist, after Terence died,

بعد از مرگ تِرِنس، از آن جایی که یک روزنامه نگار بودم،

I wrote a book, "The Cost Of Hope."

کتابی نوشتم تحت عنوان، "هزینه ی امید".

I wrote it because I wanted to know

این کتاب را نوشتم چون می خواستم بدانم

why I did what I did,

چرا تمام این کار ها را انجام دادم،

why he did what he did,

چرا او تمام این کار ها را انجام داد،

why everyone around us did what they did.

چرا افراد اطراف ما آن کار ها را انجام دادند.

And what did I discover?

و اما من چه برداشتی داشتم؟

Well, one of the things I discovered is that

خب، یکی از چیز هایی که به آن رسیدم این بود که،

experts think that one answer to

متخصصین فکر می کنند که جواب مناسب برای واکنش من،

what I did at the end was a piece of paper,

در نهایت یک تکه کاغذ است،

the advance directive,

راهنمای بیماران،

to help families get past the seemingly irrational choices.

برای کمک به خانواده ها تا از انتخاب های ظاهراً نامعقول چشم پوشی کنند.

Yet I had that piece of paper.

من هنوز آن تکه کاغذ را داشتم.

We both did.

هر دوی ما داشتیم.

And they were readily available.

و آن نامه ها در دسترس بودند.

I had them right at hand.

من آن ها را پیش خودم داشتم.

Both of them said the same thing:

و هر دوی آن ها یک چیز را می گفتند:

Do nothing if there is no further hope.

اگر امیدی وجود ندارد نیازی نیست هیچ کاری انجام دهید.

I knew Terence's wishes

من خواسته های تِرِنس را می دانستم،

as clearly and as surely as I knew my own.

به همان وضوح و قطعیتی که خواسته های خودم را می دانستم.

Yet we never got to no further hope.

هنوز ما به ناامیدی نرسیده بودیم.

Even with that clear-cut paper in our hands,

حتی با داشتن آن تکه کاغذ رسمی در دستانمان،

we just kept redefining hope.

ما تنها تلاش می کردیم امید را از نو تعریف کنیم.

I believed I could keep him from dying,

من باور داشتم که می توانم او را از مرگ نجات دهم،

and I'd be embarrassed to say that if I hadn't seen

و باید اعتراف کنم که

so many people and have talked to so many people

افراد زیادی را دیده ام و با آن ها صحبت کرده ام،

who have felt exactly the same way.

که حسی دقیقاً مانند من داشته اند.

Right up until days before his death,

تا چند روز قبل از مرگ او،

I felt strongly

من باور استوار، و راسخ،

and powerfully, and, you might say, irrationally,

و همان طور که ممکن است بگویید، نامعقولی داشتم،

that I could keep him from dying ever.

که می توانم او را برای همیشه زنده نگه دارم.

Now, what do the experts call this?

خب، متخصصین به این چه می گویند؟

They say it's denial.

آن ها می گویند این مرحله ی انکار است.

It's a strong word, isn't it?

کلمه ی بزرگی است، نه؟

Yet I will tell you that denial

و من هنوز به شما می گویم که قدرت کلمه ی انکار

isn't even close to a strong enough word

حتی نزدیک به کلمه ای نیست که بتواند

to describe what those of us

کسانی را که مثل ما مرگ عزیزانشان را تجربه کردند

facing the death of our loved ones go through.

توصیف کند.

And I hear the medical professionals say,

من می شنیدم که متخصصین پزشکی می گفتند،

"Well, we'd like to do such-and-such,

"خب، ما می خواهیم فلان کار و بهمان کار را انجام دهیم،

but the family's in denial.

اما خانواده ی بیمار در مرحله ی انکار هستند.

The family won't listen to reason.

خانواده اش به حرف های ما گوش نمی دهند.

They're in denial.

آن ها انکار می کنند.

How can they insist on this treatment at the end?

آن ها چگونه می توانند در این لحظات آخر بر روی این روش درمان اصرار کنند؟

It's so clear, yet they're in denial."

واضح است، آن ها هنوز در مرحله ی انکار هستند."

Now, I think this maybe isn't

به نظر من، شاید این روش فکری خیلی مفیدی نیست.

a very useful way of thinking.

به نظر من، شاید این روش فکری خیلی مفیدی نیست.

It's not just families either.

تنها خانواده های بیماران در انکار نیستند.

The medical professionals too,

متخصصین پزشکی هم این طور هستند،

you out there, you're in denial too.

و شما، شما هم در انکار هستید.

You want to help. You want to fix.

شما می خواهید کمک کنید. می خواهید شرایط را بهتر کنید.

You want to do.

می خواهید کاری انجام دهید.

You've succeeded in everything you've done,

شما در هر کاری که انجام داده اید موفق بوده اید،

and having a patient die,

و حالا بیماری دارید که دارد می میرد،

well, that must feel like failure.

خب، این احساس شکست به شما می دهد.

I saw it firsthand.

من این را به شخصه تجربه کردم.

Just days before Terence died,

تنها چند روز قبل از این که ترنس بمیرد،

his oncologist said,

پزشک متخصص تومور او به من گفت،

"Tell Terence that better days are just ahead."

"به ترنس بگویید روز های بهتری را پیش رو دارد."

Days before he died.

چند روز پیش از این که او بمیرد.

Yet Ira Byock,

هنوز آیرا بایوک،

the director of palliative medicine at Dartmouth

تهیه کننده ی دارو های مسکن در دارتموت می گوید:

said, "You know, the best doctor in the world

"می دانید، بهترین پزشک دنیا هم،

has never succeeded in making anyone immortal."

هنوز موفق نشده است که کسی را فناناپذیر کند."

So what the experts call "denial," I call "hope,"

پس چیزی را که متخصصین به آن "انکار" می گویند، من "امید" می نامم،

and I'd like to borrow a phrase

و می خواهم اصطلاحی را

from my friends in software design.

از طرف دوستانم که طراحی نرم افزار انجام می دهند برایتان نقل کنم.

You just redefine denial and hope,

اگر تنها انکار و امید را از نو تعریف کنید،

and it becomes a feature of being human.

این ها ویژگی هایی از انسانیت خواهند شد.

It's not a bug.

این کار یک نقص نیست.

It's a feature.

یک ویژگی است.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

So we need to think more constructively

ما باید در مورد این حس بسیار رایج، عمیق و قدرتمند انسانی،

about this very common, very profound

ما باید در مورد این حس بسیار رایج، عمیق و قدرتمند انسانی،

and very powerful human emotion.

فکر سازنده تری داشته باشیم.

It's part of the human condition,

این بخشی از ویژگی های انسان است،

and yet our system and our thinking

ولی سیستم و نحوه ی تفکر ما،

isn't built to accommodate it.

برای وفق داده شدن با آن ساخته نشده اند.

So Terence told me a story on that long-ago night,

تِرِنس در شب آشنایی برای من داستانی تعریف کرد،

and I believed it.

و من آن را باور کردم.

Maybe I wanted to believe it.

شاید چون می خواستم که باور کنم.

And during Terence's illness, I, we,

و در مدت بیماری تِرِنس، من، ما،

we wanted to believe the story

می خواستیم داستان جنگیدن به کمک همدیگر را هم باور کنیم.

of our fight together too.

می خواستیم داستان جنگیدن به کمک همدیگر را هم باور کنیم.

Giving up the fight -- for that's how it felt,

تسلیم در این نبرد -- پذیرفتن این بیماری،

it felt like giving up --

برای ما مانند تسلیم شدن بود --

meant giving up not only his life

نه تنها به معنای از دست دادن زندگی او،

but also our story,

بلکه داستان ما بود،

our story of us as fighters,

داستان ما به عنوان دو جنگجو،

the story of us as invincible,

و دو فرد شکست ناپذیر،

and for the doctors, the story of themselves

و برای پزشکان،

as healers.

داستان خودشان به عنوان درمان گر.

So what do we need?

اما ما به چه چیزی نیاز داشتیم؟

Maybe we don't need a new piece of paper.

شاید ما به یک تکه کاغذ راهنما نیاز نداشتیم.

Maybe we need a new story,

شاید ما به داستان جدیدی نیاز داشتیم،

not a story about giving up the fight

نه داستانی درباره ی تسلیم شدن ما،

or of hopelessness,

یا ناامیدی،

but rather a story of victory and triumph,

بلکه داستانی درباره ی پیروزی و موفقیت،

of a valiant battle and, eventually,

درباره ی نبردی دلیرانه، و در پایان،

a graceful retreat,

یک عقب نشینی برازنده،

a story that acknowledges

داستانی درباره ی پذیرفتن این حقیقت که،

that not even the greatest general defeats every foe,

نه حتی قدرتمند ترین ژنرال می تواند بر تمامی دشمنانش غلبه کند،

that no doctor has ever succeeded

و نه هیچ دکتری موفق شده است،

in making anyone immortal,

کسی را فنا ناپذیر کند،

and that no wife, no matter how hard she tried,

و هیچ همسری، هر قدر هم سخت تلاش کند،

has ever stopped even the bravest,

نمی تواند حتی شجاع ترین،

wittiest and most maddeningly lovable husband

بذله گو ترین و دوست داشتنی ترین همسر را

from dying when it was his time to go.

زمانی که مرگش فرا رسیده، نجات دهد.

People did mention hospice,

مردم به من گفتند او را به آسایشگاه مخصوص بیماران سرطانی ببرم،

but I wouldn't listen.

اما من گوش نکردم.

Hospice was for people who were dying,

آسایشگاه مخصوص بیماران سرطانی برای کسانی بود که داشتند می مردند،

and Terence wasn't dying.

ولی تِرِنس قرار نبود بمیرد.

As a result, he spent just four days in hospice,

در نتیجه، او چهار روز را در آن آسایشگاه سپری کرد،

which I'm sure, as you all know,

که من مطمئنم، همان طور که تمامی شما می دانید،

is a pretty typical outcome,

نتیجه ی کاملاً قابل انتظاری داشت،

and we never said goodbye

و ما هیچ وقت نتوانستیم از هم خداحافظی کنیم

because we were unprepared for the end.

چون برای رفتن او آماده نشده بودیم.

We have a noble path to curing the disease,

ما راه باشکوهی را برای درمان سرطانش طی کردیم،

patients and doctors alike,

بیماران و پزشکان هر دو این کار را می کنند،

but there doesn't seem to be

اما راه باشکوهی برای مردن به نظر نمی رسید.

a noble path to dying.

اما راه باشکوهی برای مردن به نظر نمی رسید.

Dying is seen as failing,

مرگ به عنوان شکست دیده می شد،

and we had a heroic narrative

و ما تعبیر قهرمانانه ای

for fighting together,

از نبرد در کنار همدیگر داشتیم،

but we didn't have a heroic narrative for letting go.

اما تعبیر قهرمانانه ای از مرگ او نداشتیم.

So maybe we need a narrative

شاید ما به تعبیری برای پذیرفتن پایان،

for acknowledging the end, and for saying goodbye,

و برای خداحافظی کردن نیاز داشتیم،

and maybe our new story will be

و شاید داستان جدید ما درباره ی نبرد یک قهرمان،

about a hero's fight, and a hero's goodbye.

و خداحافظی یک قهرمان خواهد بود.

Terence loved poetry,

تِرِنس عاشق شعر بود،

and the Greek poet Constantine Cavafy

و شاعر یونانی، کنستانتین کاوافی

is one of my favorite poets.

یکی از شاعران مورد علاقه ی من است.

So I'll give you a couple lines from him.

من چند خط از اشعار او را برای شما می خوانم.

This is a poem about Mark Antony.

این شعری درباره ی مارک آنتونی است.

You know Mark Antony, the conquering hero,

آیا شما مارک آنتونی، قهرمان همیشه پیروز،

Cleopatra's guy?

عاشق کلئوپاترا را می شناسید؟ (آنتونی و کلئوپاترا، نمایشنامه ای از شکسپیر)

Actually, one of Cleopatra's guys.

در حقیقت، یکی از عاشقان کلئوپاترا. (ملکه ی کلئوپاترا عاشقان زیادی داشت)

And he's been a pretty good general.

مارک آنتونی ژنرال خیلی خوبی بود.

He's won all the fights,

او در تمامی نبرد ها پیروز شد،

he's eluded all the people that are out to get him,

او از تمامی افرادی که می خواستند او را بگیرند فرار کرد،

and yet this time, finally,

و این بار، نهایتاً،

he's come to the city of Alexandria

او به شهر اسکندریه آمد،

and realized he's lost.

و فهمید که از دست رفته است.

The people are leaving. They're playing instruments.

مردم او را ترک می کنند. آن ها موسیقی می نوازند.

They're singing.

آن ها ترانه می خوانند.

And suddenly he knows he's been defeated.

و او ناگهان می فهمد که شکست خورده است.

And he suddenly knows

و او ناگهان می فهمد

he's been deserted by the gods,

خدایان او را رها کرده اند،

and it's time to let go.

و اکنون زمان رفتن است.

And the poet tells him what to do.

و شاعر به او می گوید که چه کار کند.

He tells him how to say a noble goodbye,

به او می گوید چگونه وداعی باشکوه کند،

a goodbye that's fit for a hero.

وداعی که برازنده ی یک قهرمان باشد.

"As if long-prepared,

"گویی که از مدت ها پیش آماده شده بود،

as if courageous,

گویی با اشتیاق،

as it becomes you

گویی که به تو تبدیل می شد،

who were worthy of such a city,

که به تمامی این شهر می ارزیدی،

approach the window with a firm step,

با گامی استوار به پنجره نزدیک شو،

and with emotion,

و با احساسات خود،

but not with the entreaties

و نه از روی وسوسه

or the complaints of a coward,

یا شکایت های یک بزدل،

as a last enjoyment,

به عنوان آخرین لذت،

listen to the sounds,

به این نوا گوش بسپار،

the exquisite instruments of the musical troops,

به صدای دل انگیز آلات گروه های موسیقی،

and bid her farewell,

و هرگز با معشوقه ات خداحافظی نکن،

the Alexandria you are losing."

اسکندریه ای که از دست می دهی."

That's a goodbye for a man who was larger than life,

این وداع برای مردی بود که بزرگ تر از زندگی بود،

a goodbye for a man

وداعی برای مردی

for whom anything,

که هر چیزی،

well, almost anything,

خب، تقریباً هر چیزی،

was possible,

برای او امکان پذیر بود،

a goodbye for a man who kept hope alive.

وداعی برای مردی که امید را در خود زنده نگه داشت.

And isn't that what we're missing?

آیا این چیزی نیست که ما از دست می دهیم؟

How can we learn that people's decisions

چگونه می توانیم بیاموزیم که تصمیم های مردم

about their loved ones

درباره ی عزیزانشان

are often based strongly, powerfully,

غالباً به صورت محکم و قدرتمند،

many times irrationally,

و چندین برابر نامعقولانه،

on the slimmest of hopes?

بر اساس ضعیف ترین امید ها بنا شده است؟

The overwhelming presence of hope

وجود سرسختانه ی امید

isn't denial.

انکار نیست.

It's part of our DNA as humans,

این بخشی از دی ان ای ما انسان هاست،

and maybe it's time our healthcare system --

و شاید زمان آن فرا رسیده است که سیستم بهداشت و سلامت ما --

doctors, patients, insurance companies, us,

پزشکان، بیماران، شرکت های بیمه و ما،

started accounting for the power of that hope.

روی قدرت این امید حساب باز کنیم.

Hope isn't a bug.

امید یک نقص نیست.

It's a feature.

یک ویژگی است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)