Margaret Gould Stewart: How giant websites design for you (and a billion others, too)

مارگارت گولد استیوارت: چگونه وب سایتهای بزرگ برای شما و برای یک میلیارد دیگر طراحی شده اند

Translator: Hamid Vahidpour Reviewer: soheila Jafari

What do you think of when I say the word "design"?

چی به ذهنتون میاد، وقتی کلمه "طراحی" رو به زبون میارم؟

You probably think of things like this,

شاید یه چیزایی مثل این به ذهنتون میاد،

finely crafted objects that you can hold in your hand,

اشیاء ظریف دست سازی که می تونید توی دستاتون بگیرید،

or maybe logos and posters and maps

یا شاید لوگوها، پوسترها و نقشه هایی

that visually explain things,

که بطور بصری چیزها رو شرح می دهند،

classic icons of timeless design.

طراحی جاودان تندیسهای کهن.

But I'm not here to talk about that kind of design.

اما برای بحث درمورد این نوع طراحی اینجا نیومدم.

I want to talk about the kind

می خواهم درباره انواعی صحبت کنم

that you probably use every day

که شاید هر روز باهاشون سرو کار دارید

and may not give much thought to,

و ممکنه خیلی بهش توجه نکنید،

designs that change all the time

طرحهایی که همواره تغییر می کنند

and that live inside your pocket.

و اونایی که توی جیباتون جا دارند.

I'm talking about the design

دارم در مورد طراحی

of digital experiences

تجربیات دیجیتال حرف می زنم

and specifically the design of systems

و بطور خاص، طراحی سیستمهایی

that are so big that their scale

که بقدری بزرگند که درک مقیاسشون

can be hard to comprehend.

ممکنه دشوار باشه.

Consider the fact that Google processes

این حقیقت رو در نظر بگیرید که گوگل

over one billion search queries every day,

روزانه بیش از یه میلیارد جستار رو پردازش می کنه،

that every minute, over 100 hours

که در هر دقیقه، بیش از صد ساعت ویدیو

of footage are uploaded to YouTube.

تو یوتیوب آپلود می شه.

That's more in a single day

این مقدار، تنها ظرف یه روز

than all three major U.S. networks broadcast

از مجموع تمام آنچه که سه شبکه تلویزیونی اصلی ایالات متحده

in the last five years combined.

طی پنج سال گذشته پخش کردن، بیشتره.

And Facebook transmitting the photos,

و فیس بوک، عکسها،

messages and stories

پیامها و اخبارِ

of over 1.23 billion people.

بیش از ۱/۲۳ میلیارد نفر رو منتشر می کنه.

That's almost half of the Internet population,

این تعداد تقریباً نیمی از جمعیت کاربران اینترنت

and a sixth of humanity.

و یک ششم جمعیت جهان رو، دربرمی گیره.

These are some of the products

اینها برخی ازمحصولاتی اند

that I've helped design over the course of my career,

که من طی دوره کاریم، به طراحیشون کمک کردم

and their scale is so massive

و مقیاسشون بقدری گستردست

that they've produced unprecedented

که چالشهای بی سابقه

design challenges.

طراحی رو به دنبال داشته اند.

But what is really hard

اما چیزی که واقعاً

about designing at scale is this:

در مورد طراحی در این مقیاس دشواره، اینه که:

It's hard in part because

این مسئله تاحدودی مشکله چون

it requires a combination of two things,

ترکیب دو چیز رو می خواهد

audacity and humility —

جسارت و تواضع

audacity to believe that the thing that you're making

جسارت برای ایمان به اینکه چیزی که توداری طراحی می کنی

is something that the entire world wants and needs,

چیزیه که دنیا خواهانشه و بهش نیاز داره،

and humility to understand that as a designer,

وتواضع برای درکش بعنوان یه طراح.

it's not about you or your portfolio,

این در مورد تو یا سهمت نیست،

it's about the people that you're designing for,

این درباره کساییِ که تو براشون طراحی می کنی

and how your work just might help them

و چطور آثارت ممکنه به اونا کمک کنه

live better lives.

بهتر زندگی کنند.

Now, unfortunately, there's no school

متاسفانه در حال حاضر دانشکده ای نیست

that offers the course Designing for Humanity 101.

که دوره «مبانی طراحی برای انسانها» رو برگزار کنه.

I and the other designers

من و طراحان دیگه

who work on these kinds of products

که روی این نوع محصولات کار می کنیم

have had to invent it as we go along,

همینطور که پیش میریم مجبور بوده ایم که بسازیمش

and we are teaching ourselves

و بهترین شیوه های نوظهورِ

the emerging best practices

طراحی در مقیاس بزرگ رو

of designing at scale,

به خودمون آموزش میدیم

and today I'd like share some of the things

و امروز می خواهم بعضی ازین چیزایی که

that we've learned over the years.

طی این سالها یاد گرفتیم رو، دربارش صحبت کنیم.

Now, the first thing that you need to know

حالا، اولین چیزی که دونستنش

about designing at scale

در مورد طراحی در مقیاس بزرگ لازمه

is that the little things really matter.

اینه که مسائل کوچیک واقعا مهمند.

Here's a really good example of how

اینجا مثال بسیار خوبی ازینکه چطور

a very tiny design element can make a big impact.

یه عنصر طراحی بسیار ناچیز، می تونه تاثیری ژرف داشته باشه، داریم.

The team at Facebook that manages

اون تیمی که تو فیس بوک

the Facebook "Like" button

دکمه "لایک" رو مدیریت می کنه

decided that it needed to be redesigned.

به این نتیجه رسید که لازمه اونو دوباره طراحی کنه.

The button had kind of gotten out of sync

این کلید برخلاف تحول نام تجاریمون

with the evolution of our brand

متاثر نوعی ناهماهنگی بود

and it needed to be modernized.

و لازم بود که بروزآوری بشه.

Now you might think, well, it's a tiny little button,

ممکنه حالا فکر کنین، خُب، اون یه دکمه خیلی کوچیکه

it probably is a pretty straightforward,

که احتمالا کار طراحی

easy design assignment, but it wasn't.

خیلی راحت و ساده ای داره، اما اینطور نبود.

Turns out, there were all kinds of constraints

معلومه، برای طراحی این دکمه

for the design of this button.

همه نوع محدودیت وجود داشت.

You had to work within specific height and width parameters.

مجبور بودی مطابق پارامترهای معین ارتفاع و عرض کار کنی.

You had to be careful to make it work

باید مواظب بودی تا کارکردش رو

in a bunch of different languages,

با گروهی از زبانهای مختلف سازگار کنی

and be careful about using fancy gradients or borders

و درمورد کاربرد حاشیه ها یا زوایای خاص دقت بخرج می دادی

because it has to degrade gracefully

چون باید به آسونی

in old web browsers.

با مرورگرهای قدیمی سازگار می شد.

The truth is, designing this tiny little button

حقیقت اینه، طراحی این دکمه کوچیک ناچیز

was a huge pain in the butt.

خیلی ستم بود.

Now, this is the new version of the button,

درحال حاضر این نسخه جدیدِ این دکمه هستش

and the designer who led this project estimates

و طراحی که این پروژه رو پیش برد،

that he spent over 280 hours

تخمین می زنه که بیشتر از ۲۸۰ ساعت

redesigning this button over the course of months.

در طول ماه صرف طراحی مجدد این دکمه کرده.

Now, why would we spend so much time

حالا ما چرا اینهمه وقت رو

on something so small?

صرف چیزی به این کوچیکی کردیم؟

It's because when you're designing at scale,

چون وقتی که داری در مقیاس بزرگ طراحی می کنی

there's no such thing as a small detail.

چیزی بنام جزئی کوچیک وجود نداره.

This innocent little button

همین دکمه کوچیک ساده

is seen on average 22 billion times a day

با میانگین ۲۲ میلیارد در روز

and on over 7.5 million websites.

و در بیش از ۷/۵ میلیون وب سایت بهش توجه میشه.

It's one of the single most viewed design elements ever created.

این دکمه یکی از عناصر طراحی منفرد با بیشترین بازدیده که تا حالا ساخته شده.

Now that's a lot of pressure for a little button

برای یه دکمه کوچیک

and the designer behind it,

و طراح پشتش، فشار زیادیه

but with these kinds of products,

ولی با محصولاتی ازین دست

you need to get even the tiny things right.

لازمه که حتی موارد کوچیک رو درست درک کنی.

Now, the next thing that you need to understand

خَب، مورد بعدی که درکش لازمه

is how to design with data.

اینه که چطور با داده ها طراحی کنی.

Now, when you're working on products like this,

وقتی روی این قبیل محصولات کار می کنی

you have incredible amounts of information

حجم باورنکردنی اطلاعات رو

about how people are using your product

درباره اینکه مردم چطور دارن محصولت رو بکار می گیرن داری

that you can then use to influence

که بعدش می تونی اونا رو برای تحت تاثیر قرار دادنِ

your design decisions,

تصمیمات طراحیت بکار ببندی

but it's not just as simple as following the numbers.

ولی، بسادگی اینکه فقط عددها رو پشت سرهم بذاری نیست.

Let me give you an example

بذارید مثالی براتون بزنم

so that you can understand what I mean.

جوریکه بتونید بفهمید منظورم چیه.

Facebook has had a tool for a long time

فیس بوک ابزاری رو خیلی وقته که داره

that allowed people to report photos

که به کاربراش اجازه میده تصاویری که ممکنه

that may be in violation of our community standards,

با معیارهای جامعمون در تناقض باشن رو گزارش کنن،

things like spam and abuse.

چیزایی مثل اسپم(هرزنامه) و سوء استفاده.

And there were a ton of photos reported,

و خیل کثیری از تصاویر گزارش شده موجود بود

but as it turns out,

اما همینطور که معلومه،

only a small percentage were actually

فقط درصد کمی حقیقتاً

in violation of those community standards.

با اون معیارهای جامعه تناقض داشت.

Most of them were just your typical party photo.

بیشترشون درحد تصویر معمولی مهمونیای شما بودن.

Now, to give you a specific hypothetical example,

خب، برای اینکه مثال فرضی خاصی براتون بزنم

let's say my friend Laura hypothetically

بیایید به دوستم لورا فرضاً بگیم که

uploads a picture of me

یه عکس از منو

from a drunken night of karaoke.

از شبی که مست آواز خوندم رو آپلود کنه.

This is purely hypothetical, I can assure you.

این که کاملاً فرضیه، بهتون اطمینان می دم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, incidentally,

حالا، اتفاقاً

you know how some people are kind of worried

می دونین چقدر بعضیا یجورایی نگرانن

that their boss or employee

که رییس یا کارمندشون می خواد

is going to discover embarrassing photos of them

عکسای مشکل دارشون رو

on Facebook?

توی فیس بوک پیدا کنه؟

Do you know how hard that is to avoid

می دونین اجتناب ازش چقدر سخته

when you actually work at Facebook?

موقعی که واقعاً توی فیس بوک کار می کنی؟

So anyway, there are lots of these photos

بهرحال، خیلی ازین تصاویر هست

being erroneously reported as spam and abuse,

که اشتباهاً بعنوان اسپم و سوء استفاده گزارش میشن،

and one of the engineers on the team had a hunch.

یکی از مهندسهای تیم نظری داشت

He really thought there was something else going on

واقعاً فکر می کرد چیز دیگه ای در جریانه

and he was right,

و حق با اون بود،

because when he looked through a bunch of the cases,

چون وقتی که دسته ای ازموارد رو مرور می کرد

he found that most of them

فهمید که بیشترشون

were from people who were requesting

از افرادی بودن که

the takedown of a photo of themselves.

بازدید یه تصویراز خودشون رو درخواست می کردن.

Now this was a scenario that the team

حالا این سناریویی بود که تیم

never even took into account before.

قبلاً هیچوقت بهش اهمیت نمی داد.

So they added a new feature

پس یه ویژگی جدید اضافه کردن

that allowed people to message their friend

که به اشخاص اجازه می داد به دوستاشون پیغام بدن

to ask them to take the photo down.

تا ازشون بخوان اون تصویر رو نگاه کنن.

But it didn't work.

اما این ویژگی موثر واقع نشد.

Only 20 percent of people

فقط بیست درصد مردم

sent the message to their friend.

به دوستاشون پیغام دادن.

So the team went back at it.

پس تیم با جدیت به کارش ادامه داد.

They consulted with experts in conflict resolution.

اونا با کارشناسان حل منازعه، رایزنی کردن.

They even studied the universal principles

حتی اصول جهانی

of polite language,

زبان مودبانه رو مطالعه کردن،

which I didn't even actually know existed

که من حقیفتاً، تا وقتی این تحقیق اتفاق افتاد

until this research happened.

حتی نمی دونستم وجود داره.

And they found something really interesting.

و چیزای واقعاً جالبی پیدا کردن.

They had to go beyond just helping people

باید از کمک کردن خالی به اشخاصی که

ask their friend to take the photo down.

از دوستاشون می خواستن تصویرشون رو نگاه کنن، فراتر می رفتن.

They had to help people express to their friend

باید به اونا کمک می کردن تا به دوستاشون بگن

how the photo made them feel.

که این تصویرچه حسی بهشون میده.

Here's how the experience works today.

اینجاست که نشون می ده چطور تجربه، امروز کارگره.

So I find this hypothetical photo of myself,

به هرحال، این تصویر فرضی از خودمو پیدا کردم

and it's not spam, it's not abuse,

و نه اسپمه و نه سوء استفاده،

but I really wish it weren't on the site.

ولی کاشکی این تصویر توی این سایت نبود.

So I report it and I say,

پس گزارشش کردم و جواب دادم

"I'm in this photo and I don't like it,"

"من در این تصویر هستم و این را نمی پسندم."

and then we dig deeper.

و بعدش دقیقتر شدیم.

Why don't you like this photo of yourself?

چرا شما این تصویرتان را نمی پسندید؟

And I select "It's embarrassing."

و من "این تصویر آزاردهنده است." رو انتخاب کردم.

And then I'm encouraged to message my friend,

و بعد به من توصیه شد تا به دوستم پیغام بدم

but here's the critical difference.

ولی فرق تامل برانگیز اینجاست.

I'm provided specific suggested language

زبان پیشنهادی خاصی برایم تدارک دیده اند

that helps me communicate to Laura

که بِهم کمک میکنه که به لورا بگم

how the photo makes me feel.

که این تصویر چه حسی بهم میده.

Now the team found that this relatively small change

حالا تیم پی برد که این تغییر نسبتاً کوچیک

had a huge impact.

تاثیر بسیار زیادی داشت.

Before, only 20 percent of people

قبلاً، فقط بیست درصد مردم

were sending the message,

پیغام می فرستادن

and now 60 percent were,

اما حالا به شصت درصد می رسید

and surveys showed that people

و در نتیجه، نظرسنجیها نشان داد

on both sides of the conversation

که افراد در هر دو طرف گفتگو

felt better as a result.

احساس بهتری داشتن.

That same survey showed

نظرسنجی مشابهی نشان داد

that 90 percent of your friends

که نود درصد دوستاتون

want to know if they've done something to upset you.

می خوان بدونن که آیا کاری کردن که شمارو ناراحت کرده.

Now I don't know who the other 10 percent are,

حالا من نمی دونم که ده درصد بقیه کیا هستن،

but maybe that's where our "Unfriend" feature

ولی شاید موقعیتی باشه که ویژگی «حذف کردن از لیست دوستانِ» ما

can come in handy.

بتونه یه روزی به درد بخوره.

So as you can see,

پس همینطور که میبینید،

these decisions are highly nuanced.

این تصمیمات خیلی ظریف و دقیقن.

Of course we use a lot of data

مطمئناً نه تنها از داده های زیادی بهره بردیم

to inform our decisions,

تا تصمیماتمون روگزارش کنیم

but we also rely very heavily on iteration,

بلکه خیلی خیلی به تکرار،

research, testing, intuition, human empathy.

تحقیق، آزمایش، بینش و همدلی انسانی تکیه کردیم.

It's both art and science.

این هم هنره و هم علم.

Now, sometimes the designers who work on these products

اینروزها، گهگاهی طراحانی که روی این محصولات کار می کنن رو

are called "data-driven,"

"داده محور" می گن،

which is a term that totally drives us bonkers.

واژه ای که واقاً عصبانیمون می کنه.

The fact is, it would be irresponsible of us

حقیقت اینه که، این مسئله می تونه بی مسئولیتی ما باشه

not to rigorously test our designs

نه برای آزمایش سختگیرانه طراحیامون

when so many people are counting on us

وقتی بسیاری از مردم بهمون اعتماد می کنن

to get it right,

تا درست انجامش بدیم

but data analytics

ولی تجزیه و تحلیل داده ها

will never be a substitute for design intuition.

هیچوقت جای بینش طراحی رو نمی گیره.

Data can help you make a good design great,

داده ها می تونن بهتون کمک کنن تا یه طراحی خوب رو به یه طراحی عالی تبدبل کنین

but it will never made a bad design good.

ولی هیچوقت یه طراحی بد رو به خوب تبدیل نمی کنن.

The next thing that you need to understand as a principle

نکته بعدی که لازمه بعنوان یه اصل قبولش کنین

is that when you introduce change,

اینه که وقتی تغییر رو شروع می کنین

you need to do it extraordinarily carefully.

باید با نهایت دقت انجامش بدین.

Now I often have joked that

من اغلب شوخی گرفتمش

I spend almost as much time

تقریباً زمان زیادی رو

designing the introduction of change

برای طراحی آغاز تغییر صرف کردم

as I do the change itself,

همونطور که من خود تغییر رو ایجاد کردم

and I'm sure that we can all relate to that

و مطمئنم که هممون می تونیم اونو درک کنیم

when something that we use a lot changes

موقعی که تغییرات زیادی رو برای چیزی انجام میدیم

and then we have to adjust.

و بعدش باید اصلاحش کنیم.

The fact is, people can become

حقیقت اینه که مردم می تونن

very efficient at using bad design,

در بکارگیری طراحی بد خیلی ماهر بشن

and so even if the change is good for them in the long run,

و فرضاً حتی اگه این تغییر در درازمدت براشون مفید باشه،

it's still incredibly frustrating when it happens,

وقتی اتفاق میوفته همیشه خیلی آزاردهندس

and this is particularly true

و این بطرز خاصی

with user-generated content platforms,

با پلت فورمهای با محتوای کاربر-محور درسته

because people can rightfully claim a sense of ownership.

چون کاربران می تونند بخوبی مفهوم مالکیت رو طلب کنن.

It is, after all, their content.

جدای همه چیز، محتواشون اینه.

Now, years ago, when I was working at YouTube,

چند سال پیش، وقتی توی یوتیوب کار می کردم،

we were looking for ways to

بدنبال راههایی بودیم تا

encourage more people to rate videos,

کاربران بیشتری رو تشویق کنیم تا به ویدئوها امتیاز بدهند

and it was interesting because when we looked into the data,

کار جالبی بود چون وقتی به داده ها نگاه می کردیم

we found that almost everyone was exclusively using

پی بردیم که تقریباً همه بطور خاص

the highest five-star rating,

بالاترین امتیاز پنج ستاره رو می دادن،

a handful of people were using

تعداد کمی از ازونا

the lowest one-star,

پایینترین امتیاز یک ستاره رو می دادن

and virtually no one

و در واقع هیچ کس

was using two, three or four stars.

امتیازای دو، سه و چهار ستاره رو استفاده نمی کرد.

So we decided to simplify

پس تصمیم گرفتیم تا

into an up-down kind of voting binary model.

به نوعی مدل دودوئی رای گیری صفر و یک سادش کنیم.

It's going to be much easier for people to engage with.

قراره برای کسایی که باهاش سروکار دارن خیلی ساده تر بشه.

But people were very attached

اما کاربران به

to the five-star rating system.

سیستم امتیازدهی پنج ستاره خیلی علاقمند بودن.

Video creators really loved their ratings.

خالقین ویدئوها وافعاً عاشق امتیازدهی کاربران بودن.

Millions and millions of people

میلیونها نفر از مردم

were accustomed to the old design.

به طراحی قدیمی خو گرفته بودن.

So in order to help people

پس برای کمک بهشون

prepare themselves for change

خودشون برای تغییر آماده شدن

and acclimate to the new design more quickly,

و با سرعت بیشتری به طراحی جدید خو گرفتن،

we actually published the data graph

ما عملاً نمودار داده

sharing with the community

به اشتراک گذاشته شده بوسیله اون اجتماع رو منتشر کردیم

the rationale for what we were going to do,

پایه و اساسی برای انچه که می خواستیم انجام بدیم

and it even engaged the larger industry

و اون حتی صنعت بزرگتری رو

in a conversation, which resulted in

توی یه مکالمه درگیر کرد، که سرخط خبر

my favorite TechCrunch headline of all time:

محبوب تمام دوران منو از سایت خبری تک کرانچ باعث شد:

"YouTube Comes to a 5-Star Realization:

"یوتیوب به فرجامی پنج ستاره ای رسیده است

Its Ratings Are Useless."

امتیازدهی های آن بی فایده اند."

Now, it's impossible to completely avoid

در حال حاضر، غیرممکن است تا بطور کامل

change aversion when you're making changes

از ناسازگاری تغییر اجتناب کرد وقتی که خودتون تغییرات رو

to products that so many people use.

بر محصولاتی که بسیاری از مردم استفاده می کنن ایجاد می کنین.

Even though we tried to do all the right things,

با وجود اینکه تلاش کردیم همه کارهای درست رو انجام بدیم،

we still received our customary flood

هنوزهم سیل معمولمون رو

of video protests and angry emails

از اعتراضات ویدئویی و ایمیلهای تهدیدآمیز دریافت می کردیم

and even a package that had to be scanned by security,

و حتی بسته ای که باید بوسیله بخش امنیتی اسکن می شد

but we have to remember

ولی باید به یاد داشته باشیم

people care intensely about this stuff,

که مردم توجه خیلی زیادی به این مسایل دارن

and it's because these products, this work,

و این به این خاطره که این محصولات و این کار

really, really matters to them.

به معنای واقعی براشون اهمیت داره.

Now, we know that we have to be careful

می دونیم که باید در مورد

about paying attention to the details,

توجه کردنِ به جزئیات مراقب باشیم،

we have to be cognizant about how we use data

لازمه که به نحوه استفاده از داده ها

in our design process,

در فرآیند طراحیمون آگاه باشیم

and we have to introduce change

باید تغییر رو

very, very carefully.

با دقت بسیار بسیار زیاد بشناسونیم.

Now, these things are all really useful.

همه این چیزا واقعاً مفیدند.

They're good best practices for designing at scale.

اونا خوبن، بهترین تکنیکها برای طراحی در مقیاس بزرگ.

But they don't mean anything

اما هیچ مفهومی ندارن

if you don't understand something

اگه شما چیزای

much more fundamental.

بسیار اساسی رو نفهمین.

You have to understand who you are designing for.

باید بفهمین که برای کی طراحی می کنین.

Now, when you set a goal to design

وقتی که هدفی رو برای طراحی

for the entire human race,

برای تمام نژاد بشر تعیین می کنین

and you start to engage in that goal in earnest,

و خودتون رو سخت تو اون هدف درگیر می کنین

at some point you run into the walls

یکی ازهمین روزا به بن بست

of the bubble that you're living in.

حبابی که توش زندگی می کنین، می رسین.

Now, in San Francisco, we get a little miffed

توی سانفرانسیسکو، یکم اذیت می شیم

when we hit a dead cell zone

وقتی وارد یه منطقه نقطه کور می شیم

because we can't use our phones to navigate

چون نمی تونیم تلفنهامون رو برای

to the new hipster coffee shop.

مشخص کردن مسیر کافی شاپ جدید نو هیپستر(نوگرایی) استفاده کنیم.

But what if you had to drive four hours

ولی اگه مجبور باشین چهار ساعت رانندگی کنین

to charge your phone

تا تلفنتون رو شارژ کنین

because you had no reliable source of electricity?

به این خاطر که منبع الکتریکی مطمئنی نداشتین چی میشه ؟

What if you had no access to public libraries?

چی میشه اگه به کتابخونه های عمومی دسترسی نداشته باشین؟

What if your country had no free press?

اگه تو کشورتون مطبوعات آزاد نبود چی؟

What would these products start to mean to you?

این محسولات چه مفهومی براتون داشتن؟

This is what Google, YouTube and Facebook

این چیزیه که گوگل، یوتیوب و فیس بوک

look like to most of the world,

برای بیشتر جهان به نظر میان

and it's what they'll look like

و این چیزیه که اونا

to most of the next five billion people

برای بیشتر پنج میلیارد مردم دیگه به نظر خواهند اومد

to come online.

تا آنلاین بشن.

Designing for low-end cell phones

طراحی برای گوشیهای رده پایین

is not glamorous design work,

کار طراحی جذابی نیست

but if you want to design for the whole world,

ولی اگه لازم باشه برای تمام دنیا طراحی کنین

you have to design for where people are,

باید برای اونجایی که مردم هستند طراحی کنین

and not where you are.

و نه اونجایی که خودتون هستین.

So how do we keep this big, big picture in mind?

پس چطور این تصویر، تصویر بزرگ رو تو ذهنمون نگه داریم؟

We try to travel outside of our bubble to see, hear

سعی می کنیم برای دیدن، شنیدن و درک

and understand the people we're designing for.

مردمی که براشون طراحی میکنیم، به خارج از حبابمون سفر کنیم.

We use our products in non-English languages

محصولاتمون رو در زبانهای غیرانگلیسی بکار می گیریم

to make sure that they work just as well.

تا مطمئن بشویم که به بهترین نحو عمل می کنن.

And we try to use one of these phones from time to time

و هرازگاهی سعی می کنیم تا از یکی ازین گوشیهارو استفاده کنیم

to keep in touch with their reality.

تا با واقعیت اونا در ارتباط باشیم.

So what does it mean to design at a global scale?

خُب، طراحی کردن در مقیاس جهانی معنیش چیه؟

It means difficult and sometimes exasperating work

میشه کار کردن سخت و گاهی وقتا طاقت فرسا

to try to improve and evolve products.

جهت تلاش برای ارتقا و بهبود محصولات.

Finding the audacity and the humility to do right by them

پیدا کردن جسارت و تواضع برای انجام کار درست با اونا

can be pretty exhausting,

می تونه خیلی طاقت فرسا باشه

and the humility part,

و قسمت تواضع،

it's a little tough on the design ego.

بر نفس طراحی یکمی سخته.

Because these products are always changing,

چون این محصولات همیشه در حال تغییرن،

everything that I've designed in my career

هر چیزی رو که من توی حرفه ام تا حالا طراحی کردم

is pretty much gone,

تقریباً از بین رفته

and everything that I will design will fade away.

و هرچیزی رو که می خوام طراحی کنم پایانی خواهد داشت.

But here's what remains:

ولی هر چی که می مونه اینجاست:

the never-ending thrill

هیجان بی پایان

of being a part of something that is so big,

از اینکه بخشی ازچیزی باشی که اینقدر بزرگه

you can hardly get your head around it,

که به سختی می تونین درکش کنین

and the promise that it just might change the world.

و این امکان که تنها اونه که ممکنه جهان رو تغییر بده.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)