Where are all the aliens? | Stephen Webb

Translator: ‌Behdad Khazaeli Reviewer: Masoud Motamedifar

I saw a UFO once.

یک بار یک یو اف او دیدم.

I was eight or nine,

هشت یا نه ساله بودم،

playing in the street with a friend who was a couple of years older,

در خیابان با دوستم که چند سالی از من بزرگتر بود بازی می کردم،

and we saw a featureless silver disc hovering over the houses.

و یک دیسک نقره ای بدون علامت خاصی دیدیم که بالای خانه ها در حرکت بود.

We watched it for a few seconds,

چند ثانیه ای به آن نگاه کردیم،

and then it shot away incredibly quickly.

و سپس، یکباره به سرعت دور شد.

Even as a kid,

حتی به عنوان یک بچه،

I got angry it was ignoring the laws of physics.

از اینکه از قوانین فیزیک پیروی نمی کرد، عصبانی شدم.

We ran inside to tell the grown-ups,

داخل دویدیم تا موضوع را به بزرگترها بگوییم،

and they were skeptical --

و آنها شک داشتند --

you'd be skeptical too, right?

شما هم شک می کردید، نه؟

I got my own back a few years later:

من چند سالی حرفم را ادامه دادم:

one of those grown-ups told me,

یکی از آن بزرگترها به من گفت،

"Last night I saw a flying saucer.

«دیشب یک بشقاب پرنده دیدم.

I was coming out of the pub after a few drinks."

بعد از چند نوشیدنی داشتم از بار بیرون می آمدم.»

I stopped him there. I said, "I can explain that sighting."

همانجا متوقفش کردم و گفتم «میتوانم بگویم چرا دیدی.»

(Laughter)

(خنده حضار)

Psychologists have shown we can't trust our brains

روانشناسان نشان داده اند که نمیتوانیم به مغزمان اعتماد کنیم

to tell the truth.

که حقیقت را بگوید.

It's easy to fool ourselves.

گول زدن خودمان آسان است.

I saw something,

من چیزی دیدم،

but what's more likely --

اما احتمال کدام بیشتر است --

that I saw an alien spacecraft,

که یک سفینه فضایی دیده باشم،

or that my brain misinterpreted the data my eyes were giving it?

یا اینکه مغز من اطلاعاتی که چشمم به آن رسانده را اشتباه تفسیر کرده باشد؟

Ever since though I've wondered:

اگرچه از آن زمان ازخودم میپرسم:

Why don't we see flying saucers flitting around?

چرا بشقاب پرنده ها را در حال پرواز نمی بینیم؟

At the very least,

یا حداقل،

why don't we see life out there in the cosmos?

چرا در نقاط دیگر کیهان اثری از حیات نمی بینیم؟

It's a puzzle,

این یک معماست،

and I've discussed it with dozens of experts

و در طول سه دهه گذشته من آن را با دهها متخصص

from different disciplines over the past three decades.

از رشته های مختلف بررسی کرده ام.

And there's no consensus.

و هیچ توافقی در این خصوص وجود ندارد.

Frank Drake began searching for alien signals back in 1960 --

فرانک دریک جستجوی سیگنالهای فضایی ها را از ۱۹۶۰ آغاز کرد --

so far, nothing.

تا کنون، چیزی نیافته است.

And with each passing year,

و با هر سالی که میگذرد،

this nonobservation,

این عدم مشاهده،

this lack of evidence for any alien activity gets more puzzling

این فقدان شواهد برای فعالیتهای فضایی ها، گیج کننده تر میشود

because we should see them, shouldn't we?

چون باید آنها را ببینیم، این طور نیست؟

The universe is 13.8 billion years old,

جهان ۱۳/۸ میلیارد سال سن دارد،

give or take.

کم و بیش.

If we represent the age of the universe by one year,

اگر عمر جهان را یک سال فرض کنیم،

then our species came into being about 12 minutes before midnight,

گونه ما ۱۲ دقیقه پیش از نیمه شبِ،

31st December.

۳۱ دسامبر به وجود آمده است.

Western civilization has existed for a few seconds.

تمدن غرب فقط چند ثانیه وجود داشته است.

Extraterrestrial civilizations could have started in the summer months.

تمدنهای فرازمینی میتوانستند در ماههای تابستان به وجود آمده باشند.

Imagine a summer civilization

یک تمدن تابستانی را فرض کنید

developing a level of technology more advanced than ours,

که به سطح فناوری پیشرفته تر از ما دست پیدا کرده،

but tech based on accepted physics though,

اما فناوری بر اساس قوانین مورد قبول فیزیکی،

I'm not talking wormholes or warp drives -- whatever --

درباره کرمچاله یا حرکت مافوق نور حرف نمیزنم -- یا مثل آن --

just an extrapolation of the sort of tech that TED celebrates.

فقط در مقایسه انواعی از فناوری که TED حمایت میکند.

That civilization could program self-replicating probes

این تمدن می تواند کاوشگرهای خود-همتا ساز را برنامه ریزی کند

to visit every planetary system in the galaxy.

تا به هر منظومه خورشیدی در کهکشان سر بزنند.

If they launched the first probes just after midnight one August day,

اگر توانسته باشند اولین کاوشگرها را بعد از نیمه شب یکی از روزهای اوت بفرستند،

then before breakfast same day,

پس قبل از صبحانه روز بعد،

they could have colonized the galaxy.

می توانستند کهکشان را تصرف کنند.

Intergalactic colonization isn't much more difficult,

تصرف بین کهکشانی هم خیلی دشوارتر نیست،

it just takes longer.

فقط بیشتر طول میکشد.

A civilization from any one of millions of galaxies

تمدنی از هر یک از میلیونها کهکشان

could have colonized our galaxy.

می توانسته کهکشان ما را تصرف کند.

Seems far-fetched?

خیلی بعید است؟

Maybe it is,

شاید باشد،

but wouldn't aliens engage in some recognizable activity --

اما آیا فضاییها نباید فعالیتی قابل تشخیص انجام دهند --

put worldlets around a star to capture free sunlight,

مثلا دنیاهایی جلوی ستاره ای بگذارند تا نور مجانی ستاره را جمع کند،

collaborate on a Wikipedia Galactica,

در یک ایجاد ویکی پدیا برای گالاکتیکا همکاری کنند،

or just shout out to the universe, "We're here"?

یا فقط به سمت جهان فریاد بزنند که، «ما اینجا هستیم»؟

So where is everybody?

پس بقیه کجا هستند؟

It's a puzzle because we do expect these civilizations to exist, don't we?

این یک معماست چون انتظار داریم که این تمدنها وجود داشته باشند، غیر از این است؟

After all, there could be a trillion planets in the galaxy --

در هر صورت، شاید یک تریلیون سیاره در این کهکشان وجود داشته باشند --

maybe more.

شاید هم بیشتر.

You don't need any special knowledge to consider this question,

به دانش خاصی احتیاج ندارید تا به این سوال برسید،

and I've explored it with lots of people over the years.

و من در طول سالها آن را با افراد زیادی کنکاش کرده ام.

And I've found they often frame their thinking

و متوجه شدم که آنها اغلب نظرشان را

in terms of the barriers that would need to be cleared

به شکل موانعی بیان می کنند که باید از میان بروند

if a planet is to host a communicative civilization.

تا یک سیاره بتواند یک تمدن با توانایی ارتباطی را میزبانی کند.

And they usually identify four key barriers.

آنها معمولا چهار مانع کلیدی را عنوان می کنند.

Habitability --

قابل سکونت بودن --

that's the first barrier.

این اولین مانع است.

We need a terrestrial planet in that just right "Goldilocks zone,"

ما یک سیاره ی خاکی لازم داریم که درست در «منطقه ی طلایی» باشد،

where water flows as a liquid.

جایی که آب مانند یک مایع جاری باشد.

They're out there.

همانجا هستند.

In 2016, astronomers confirmed there's a planet in the habitable zone

در سال ۲۰۱۶، ستاره شناسان وجود یک سیاره را در منطقه ی قابل سکونت

of the closest star,

نزدیکترین ستاره به ما را تایید کردند،

Proxima Centauri --

پروکسیما قنطورس --

so close that Breakthrough Starshot project plans to send probes there.

آنقدر نزدیک که پروژه استارشات برنامه دارد تا یک جستجوگر به آنجا ارسال کند.

We'd become a starfaring species.

ما به گونه ای ستاره پیما تبدیل می شویم.

But not all worlds are habitable.

اما همه جهان ها قابل سکونت نیستند.

Some will be too close to a star and they'll fry,

بعضی از آنها به یک ستاره خیلی نزدیکند و می سوزند،

some will be too far away and they'll freeze.

بعضی ها خیلی دورند و یخ زده اند.

Abiogenesis --

اَبیوجنسیس --

the creation of life from nonlife --

خلق زندگی از چیزهای بی جان --

that's the second barrier.

این دومین مانع است.

The basic building blocks of life aren't unique to Earth:

اجزاء سازنده حیات منحصر به زمین نیستند:

amino acids have been found in comets,

آمینواسیدها در دنباله دارها یافت شده اند،

complex organic molecules in interstellar dust clouds,

مولکول های آلی پیچیده در ابرهای گرد و غبار بین ستاره ای،

water in exoplanetary systems.

آب در سیستم های سیارات بیرونی.

The ingredients are there,

همه مواد تشکیل دهنده آنجا وجود دارند،

we just don't know how they combine to create life,

ما فقط نمی دانیم چگونه آنها برای ایجاد زندگی ترکیب می شوند،

and presumably there will be worlds on which life doesn't start.

و احتمالا جهان هایی وجود خواهد داشت که حیات در آن ها آغاز نشده است.

The development of technological civilization is a third barrier.

توسعه تمدن مبتنی بر فناوری سومین مانع است.

Some say we already share our planet with alien intelligences.

بعضی میگویند ما همین حالا هم سیاره مان را با فضایی های هوشمند شریک هستیم.

A 2011 study showed that elephants can cooperate to solve problems.

مطالعه ای در سال ۲۰۱۱ نشان داد که فیل ها می توانند در حل مشکلات همکاری کنند.

A 2010 study showed

مطالعه ای در سال ۲۰۱۰ نشان داده

that an octopus in captivity can recognize different humans.

که یک هشت پای اسیر شده می تواند انسان های مختلف را تشخیص دهد.

2017 studies show that ravens can plan for future events --

مطالعات سال ۲۰۱۷ نشان می دهد که کلاغ ها می توانند برای آینده برنامه ریزی کنند--

wonderful, clever creatures --

موجودات فوق العاده و باهوش --

but they can't contemplate the Breakthrough Starshot project,

اما آنها نمی توانند متوجه پروژه بسیار پیشرفته استارشات شوند،

and if we vanished today,

و اگر امروز ما از روی زمین محو شویم،

they wouldn't go on to implement Breakthrough Starshot --

آنها راه نمی افتند تا پروژه بسیار پیشرفته استارشات را اجرا کنند --

why should they?

چرا اجرا کنند؟

Evolution doesn't have space travel as an end goal.

در روند تکامل، سفرهای فضایی هدف نهایی نیست.

There will be worlds where life doesn't give rise to advanced technology.

دنیاهایی وجود خواهند داشت که حیات تا سطح تکنولوژی پیشرفته اوج نمی گیرد.

Communication across space -- that's a fourth barrier.

ارتباطات در فضا -- این چهارمین مانع است.

Maybe advanced civilizations choose to explore inner space

شاید تمدن های پیشرفته بخواهند فضای درونی را بررسی کنند

rather than outer space,

بجای فضای خارجی،

or engineer at small distances rather than large.

یا فاصله های نزدیک را بجای دورمهندسی کنند.

Or maybe they just don't want to risk an encounter

یا شاید نخواهند با خطر

with a potentially more advanced and hostile neighbor.

همسایه ای پیشرفته تر و پرخاشگر مواجهه شوند.

There'll be worlds where, for whatever reason,

دنیاهایی وجود خواهند داشت، که به هر دلیل،

civilizations either stay silent or don't spend long trying to communicate.

تمدن ها یا ساکتند و یا وقت زیادی برای ارتباط صرف نخواهند کرد.

As for the height of the barriers,

اما در مورد بلندی این موانع،

your guess is as good as anyone's.

کسی نمی تواند پیش داوری خیلی خوبی داشته باشد.

In my experience,

از روی تجربه می گویم،

when people sit down and do the math,

وقتی آدمها می نشینند و حساب می کنند،

they typically conclude there are thousands of civilizations in the galaxy.

معمولا نتیجه می گیرند که هزاران تمدن در کهکشان وجود دارد.

But then we're back to the puzzle: Where is everybody?

اما بعد دوباره به معما بر می گردیم: پس اینها کجا هستند؟

By definition,

معنی عبارت،

UFOs -- including the one I saw --

یو اف او -- شامل همانی هم که من دیدم --

are unidentified.

نامشخص بودن است.

We can't simply infer they're spacecraft.

نمی توانیم همینطوری فرض کنیم که آنها سفینه فضایی هستند.

You can still have some fun playing with the idea aliens are here.

هنوز هم می توانید با این فکر که فضایی ها اینجا هستند تفریح کنید.

Some say a summer civilization did colonize the galaxy

بعضی ها می گویند که یک تمدن تابستانی کهکشان را تصرف کرده

and seeded Earth with life ...

و بذر حیات را در زمین کاشته...

others, that we're living in a cosmic wilderness preserve --

دیگران معتقدند، که ما در یک محل حفاظت از حیات وحش کیهانی زندگی می کنیم --

a zoo.

یک باغ وحش.

Yet others --

بعضی های دیگر --

that we're living in a simulation.

که ما در یک شبیه سازی رایانه ای زندگی می کنیم.

Programmers just haven't revealed the aliens yet.

و برنامه نویس ها هنوز فضایی ها را نشان نداده اند.

Most of my colleagues though argue that E.T. is out there,

بیشتر همکاران من معتقدند که موجود فضایی همانجاست،

we just need to keep looking,

ما فقط باید به نگاه کردن ادامه دهیم،

and this makes sense.

و این منطقی به نظر می رسد.

Space is vast.

فضا پهناور است.

Identifying a signal is hard,

و تشخیص یک سیگنال کاری سخت،

and we haven't been looking that long.

و مدت زیادی هم نیست که نگاه می کنیم.

Without doubt, we should spend more on the search.

بدون شک باید بیشتر در این تحقیقات سرمایه گذاری کنیم.

It's about understanding our place in the universe.

برای اینکه جایگاه مان را در جهان بفهمیم.

It's too important a question to ignore.

این سوال خیلی مهمی است و نباید چشم پوشی کرد.

But there's an obvious answer:

اما پاسخی مشخص هم وجود دارد:

we're alone.

ما تنها هستیم.

It's just us.

فقط خودمانیم.

There could be a trillion planets in the galaxy.

ممکن است یک تریلیون سیاره در این کهکشان وجود داشته باشند.

Is it plausible we're the only creatures capable of contemplating this question?

آیا می شود پذیرفت که ما تنها مخلوقی هستیم که این سوال را می فهمیم؟

Well, yes, because in this context,

خوب، بله، چون در این زمینه،

we don't know whether a trillion is a big number.

نمی دانیم که آیا یک تریلیون عدد بزرگی است.

In 2000, Peter Ward and Don Brownlee proposed the Rare Earth idea.

در سال ۲۰۰۰، پیتر وارد و دان براونلی نظریه زمین نادر را پیشنهاد دادند.

Remember those four barriers

آن چهار مانع را یادتان می آید

that people use to estimate the number of civilizations?

که آدمها برای تخمین تعداد تمدن ها استفاده می کردند؟

Ward and Brownlee said there might be more.

وارد و براونلی گفتند که شاید بیشتر باشند.

Let's look at one possible barrier.

بیایید به یک مانع احتمالی توجه کنیم.

It's a recent suggestion by David Waltham,

این را اخیرا دیوید والتهام پیشنهادی کرده،

a geophysicist.

یک زمین-فیزیکدان.

This is my very simplified version

این برداشت ساده من

of Dave's much more sophisticated argument.

از استدلال خیلی پیچیده دِیو است.

We are able to be here now

دلیل اینکه حالا اینجا هستیم

because Earth's previous inhabitants enjoyed

این است که ساکنین قبلی زمین

four billion years of good weather --

از چهار میلیارد سال آب و هوای خوب بهره بردند --

ups and downs but more or less clement.

بالا و پایین داشته ولی کم و بیش ملایم بوده.

But long-term climate stability is strange,

اما ثبات بلند مدت آب و هوا عجیب است،

if only because astronomical influences

اگر تاثیرات کیهانی بتوانند

can push a planet towards freezing or frying.

منجر به یخ زدن یا برشته شدن یک سیاره شود.

There's a hint our moon has helped,

یک نکته اینکه کره ماه به ما کمک کرده،

and that's interesting

و این جالب است

because the prevailing theory is

چون غالبا به این نظریه معتقدند

that the moon came into being when Theia,

که ماه وقتی بوجود آمد که تیا،

a body the size of Mars,

جسمی به اندازه مریخ،

crashed into a newly formed Earth.

با زمینی که تازه شکل گرفته بود برخورد کرد.

The outcome of that crash could have been a quite different Earth-Moon system.

نتیجه این برخورد می توانست ساختار زمین-ماه کاملا متفاوتی ایجاد کند.

We ended up with a large moon

نهایتا نتیجه اش ماهی بزرگ برایمان بود

and that permitted Earth to have both a stable axial tilt

که اجازه داد تا زمین هم انحراف محوری ثابتی داشته باشد

and a slow rotation rate.

و هم نرخ گردشی آرام.

Both factors influence climate

هر دو عامل در آب و هوا موثرند

and the suggestion is that they've helped moderate climate change.

و نظر این است که باعث کمک به اعتدال آب و هوا شده اند.

Great for us, right?

که برایمان عالی بوده، نه؟

But Waltham showed that if the moon were just a few miles bigger,

اما والتهام نشان داده اگر ماه تنها چند مایل بزرگتر بود،

things would be different.

اوضاع متفاوت می شد.

Earth's spin axis would now wander chaotically.

محور گردش زمین انحرافی نامنظم می داشت.

There'd be episodes of rapid climate change --

دوران هایی از تغییرات سریع آب و هوایی هم بوده --

not good for complex life.

که برای حیات پیچیده چندان مناسب نبود.

The moon is just the right size:

ماه کاملا اندازه مناسبی دارد:

big but not too big.

بزرگ اما نه خیلی بزرگ.

A "Goldilocks" moon around a "Goldilocks" planet --

یک ماه «در شرایط طلایی» حول سیاره ای «در شرایط طلایی» --

a barrier perhaps.

شاید یک مانع باشد.

You can imagine more barriers.

می شود موانع دیگری هم پیدا کرد.

For instance,

مثلا،

simple cells came into being billions of years ago ...

سلول های ساده میلیاردها سال پیش پدیدار شدند ...

but perhaps the development of complex life

اما شاید توسعه حیات پیشرفته

needed a series of unlikely events.

نیازمند به وقوع مجموعه ای از حوادث غیر معمول باشند.

Once life on Earth had access to multicellularity

وقتی که حیات روی زمین قابلیت چند سلولی بودن

and sophisticated genetic structures,

و ساختارهای ژنتیکی پیچیده،

and sex,

و جنسیت پیدا کرد،

new opportunities opened up:

موقعیت های جدید برایش پدیدار شد:

animals became possible.

وجود حیوانات ممکن شدند.

But maybe it's the fate of many planets

اما شاید در سرنوشت خیلی سیارات

for life to settle at the level of simple cells.

حیات در همان سطح سلول های ساده باقی بماند.

Purely for the purposes of illustration,

تنها برای اینکه تجسم کنیم،

let me suggest four more barriers to add to the four

اجازه دهید چهار مانع دیگر پیشنهاد کنم تا به آن چهار اضافه کنیم

that people said blocked the path to communicative civilization.

که می گفتند مانع مسیر تمدنهای ارتباطی می شوند.

Again, purely for the purposes of illustration,

دوباره بگویم، فقط برای تجسم کردن،

suppose there's a one-in-a-thousand chance of making it across each of the barriers.

فرض کنید یک در هزار شانس عبور از این موانع وجود دارد.

Of course there might be different ways of navigating the barriers,

مسلم است که راه های مختلفی برای عبور از این موانع هست،

and some chances will be better than one in a thousand.

که بعضی هایشان بهتر از یک در هزار است.

Equally, there might be more barriers

عینا موانع دیگری هم شاید باشند

and some chances might be one in a million.

که ممکن است احتمال آنها یک در میلیون باشند.

Let's just see what happens in this picture.

بگذارید ببینیم در حالت چه اتفاقی می افتد.

If the galaxy contains a trillion planets,

اگر کهکشان یک تریلیون سیاره داشته باشد،

how many will host a civilization capable of contemplating like us

چندتایشان می توانند میزبان تمدن هایی با توانایی تفکری مثل ما باشند

projects such as Breakthrough Starshot?

و پروژه هایی پیشرفته مانند استارشات؟

Habitability --

مسکونی بودن --

right sort of planet around the right sort of star --

نوع مناسبی از سیاره به دور نوع مناسبی از ستاره --

the trillion becomes a billion.

تریلیون تبدیل به میلیارد می شود.

Stability --

ثبات --

a climate that stays benign for eons --

آب و هوایی که برای مدتهای طولانی ثابت بماند --

the billion becomes a million.

میلیارد تبدیل به میلیون می شود.

Life must start --

حیات باید شروع شود --

the million becomes a thousand.

میلیون تبدیل به هزار می شود.

Complex life forms must arise --

حیات پیچیده باید شروع شود --

the thousand becomes one.

هزار تبدیل به یک می شود.

Sophisticated tool use must develop --

ابزارهای پیچیده باید تولید شود --

that's one planet in a thousand galaxies.

یک سیاره در هزار کهکشان.

To understand the universe,

برای درک جهان،

they'll have to develop the techniques of science and mathematics --

آنها باید فناوری هایی مبتنی بر ریاضیات و علوم ایجاد کنند --

that's one planet in a million galaxies.

این یعنی یک سیاره در یک میلیون کهکشان.

To reach the stars, they'll have to be social creatures,

برای رسیدن به ستاره ها، باید مخلوقاتی اجتماعی باشند،

capable of discussing abstract concepts with each other

که بتوانند به بحث درباره ریشه موضوعات با هم بپردازند

using complex grammar --

و از دستور زبان پیشرفته استفاده کنند --

one planet in a billion galaxies.

یک سیاره در یک میلیارد کهکشان.

And they have to avoid disaster --

باید بتوانند جلو فاجعه ها را بگیرند --

not just self-inflicted but from the skies, too.

نه تنها فاجعه های خود ساخته بلکه حتی آنهایی که از آسمان می رسند.

That planet around Proxima Centauri,

آن سیاره که دور پروکسیما قنطورس می چرخد،

last year it got blasted by a flare.

سال گذشته توسط یک زبانه خورشیدی از میان رفت.

One planet in a trillion galaxies,

یک سیاره در یک تریلیون کهکشان،

just as in the visible universe.

تنها در جهان قابل مشاهده.

I think we're alone.

فکر می کنم ما تنها هستیم.

Those colleagues of mine who agree we're alone

آن همکاران من که موافق تنها بودن ما هستند

often see a barrier ahead --

معمولا مانعی در پیش رو می بینند --

bioterror,

تروریسم زیستی،

global warming, war.

گرمایش جهانی، جنگ.

A universe that's silent

جهانی که ساکت است

because technology itself forms the barrier

چون خودِ فناوری مانع ایجاد می کند

to the development of a truly advanced civilization.

برای توسعه دادن تمدن های واقعا پیشرفته.

Depressing, right?

ناراحت کننده است، نه؟

I'm arguing the exact opposite.

من کاملا مخالف هستم.

I grew up watching "Star Trek" and "Forbidden Planet,"

من با تماشای «پیشتازان فضا» و «سیاره ممنوعه» بزرگ شدم،

and I saw a UFO once,

و یکبار هم یو اف او دیده ام،

so this idea of cosmic loneliness I certainly find slightly wistful.

اما این ایده تنهایی کیهانی کمی از دیدم دلتنگی آور است.

But for me,

اما از برای من،

the silence of the universe is shouting,

سکوت این جهان فریاد می زند،

"We're the creatures who got lucky."

«ما مخلوقات خوش شانسی هستیم.»

All barriers are behind us.

تمامی موانع را پشت سر گذاشتیم.

We're the only species that's cleared them --

ما تنها گونه ای هستیم که از آنها عبور کرده ایم --

the only species capable of determining its own destiny.

تنها گونه ای که می تواند سرنوشت خود را تعیین کند.

And if we learn to appreciate how special our planet is,

و اگر بفهمیم که سیاره مان چقدر ارزشمند است،

how important it is to look after our home

متوجه می شویم که چقدر مهم است که مواظب خانه مان باشیم

and to find others,

و دیگران را پیدا کنیم،

how incredibly fortunate we all are simply to be aware of the universe,

ما همه بسیار خوشبختیم تنها چون می دانیم عالم هستی وجود دارد،

humanity might survive for a while.

ممکن است انسانیت بتواند برای مدتی باقی بماند.

And all those amazing things

و همه آن چیزهای شگفت آوری

we dreamed aliens might have done in the past,

که آرزو می کردیم فضایی ها قبلا انجام داده باشند،

that could be our future.

می توانند آینده ما باشند.

Thank you very much.

از شما خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)