What productive conflict can offer a workplace | Jess Kutch

Translator: Mansoureh Hadavand Reviewer: Masoud Motamedifar

I am a labor organizer,

من یک سازمان‌دهنده‌ی کار هستم

and in 2013, I cofounded an organization called coworker.org

و در سال ۲۰۱۳، به صورت اشتراکی سازمانی را به نام coworker.org تاسیس کردم

that uses technology to help people join with coworkers

که از تکنولوژی استفاده می‌کند تا به مردم کمک کند به همکاران خود متصل شوند

and organize for improvements in the workplace.

و برای بهبودهایی در محیط کار سازماندهی شوند.

Now, there are two kinds of reactions to what I do.

اکنون، دو نوع واکنش در برابر کاری که من انجام می‌دهم وجود دارد.

Actually, no, there are three.

در واقع نه، سه تاست.

The first is complete confusion about what organizing is.

اولی، سردرگمی کامل در مورد اینکه سازماندهی چیست.

When my doctor asked what I do and I told him,

وقتی دکتر من پرسید چه کار می‌کنم و به او پاسخ دادم،

he thought I meant organizing, like, Marie Kondo-style.

فکر کرد منظورم سازماندهی مثل ماری کاندو(نویسنده کتاب جادوی نظم) است.

(Laughter)

(خنده)

He was like, "Oh, that's so great, I could use some of that around here.

مثل این بود «اوه، عالی است، می‌توانم از بخشی از آن در اینجا استفاده کنم.

I would love to clean up our patient files."

من عاشق پاک کردن پرونده‌های بیماران هستم.»

And I had to explain to him that no, no, it's not that kind of organizing,

و من مجبور بودم به او توضیح دهم نه، نه، این از آن مدل سازماندهی‌ها نیست،

it's more like if you showed up to work tomorrow

بیشتر شبیه این است که مثلا فردا سر کار بیایید

and all the nurses in the office had gotten together

و تمام پرستاران در دقتر متحد شده باشند

to ask for an across-the-board raise.

تا همگی درخواست افزایش حقوق بدهند.

(Laughter)

(خنده)

"Oh," he replied, and he got really quiet.

پاسخ داد «اوه»، و واقعا ساکت شد.

(Laughter)

(خنده)

Yeah, and that's the second kind of reaction:

بله، و این دومین نوع واکنش است:

the uncomfortable kind.

نوع غیرراحت آن.

People usually withdraw from the conversation

مردم معمولا از مکالمه صرف نظر می‌کنند

and find someone else to talk to.

و شخص دیگری را برای صحبت کردن پیدا می‌کنند.

Finally, there's the third reaction,

و سرانجام واکنش سوم،

the excited one,

واکنش هیجان‌زده،

the, "Oh my God, yes! We need this!"

«اوه خدای من، بله! ما به این نیاز داریم!»

And someone always proceeds to tell me a story.

و همیشه شخصی شروع به گفتن داستان برای من می‌کند.

It's always a story about a job or a coworker or a friend

همیشه داستانی در مورد یک شغل یا یک همکار یا یک دوست

who's enduring something awful at work.

که چیز وحشتناکی را در محل کار تجربه می‌کند.

What I've noticed is that there is never a neutral response to what I do.

چیزی که متوجه شدم این است که هیچوقت پاسخی خنثی به کار من وجود ندارد.

You're either repelled by it,

یا به خاطر آن طرد می‌شوید،

or you're struck with a lightning bolt of excitement.

یا رعد و برقی از هیجان به شما برخورد می‌کند.

So why does my work stir up such strong reactions?

پس چرا کار من چنین واکنش‌های قدرتمندی را بر می‌انگیزاند؟

My hunch is that it's about conflict.

ظن من به تعارض است.

If you have power in your workplace,

اگر در محل کارتان قدرت دارید،

maybe as a CEO or a senior leader of some kind,

شاید به عنوان مدیرعامل یا رهبری ارشد،

you're going to feel uncomfortable with that power being challenged.

شما با به چالش کشیده شدن آن قدرت احساس عدم راحتی می‌کنید.

But if you lack power, or you know someone who lacks it and needs it,

اما اگر قدرت ندارید، یا شخصی را می‌شناسید که آن را ندارد و به آن نیازمند است،

you might grab me by the shoulders and shake me, you're so pumped.

شما ممکن است شانه من را بگیرید و من را تکان بدهید، شما خیلی هیجان دارید.

But really, we can all benefit from understanding

اما واقعا همه ما می‌توانیم از فهمیدن بهره ببریم

what conflict can offer in our workplaces.

چه تعارضی می‌تواند در محل‌های کار ما رخ دهد.

The power imbalance in our workplace is real,

عدم توازن قدرت در محل کار ما واقعی است،

and it's constantly changing.

و مدام در حال تغییر است.

Power moves between us, depending on our roles and status.

قدرت بین ما جا به جا می‌شود، به نقش و وضعیت ما بستگی دارد.

Now, sometimes this can feel like office politics, right?

گاهی اوقات این موضوع مثل سیاست اداری احساس می‌شود اینطور نیست؟

Which is never fun.

که اصلا جالب نیست.

But when we contest for power thoughtfully

اما وقتی هوشمندانه برای قدرت رقابت می‌کنیم

and together with our coworkers,

و همراه با همکارانمان،

it can be incredibly productive.

می‌تواند بی‌نهایت سازنده باشد.

And it's that kind of productive conflict

و این تعارضی سازنده است.

that I want to talk to you all about today,

که می‌خواهم امروز در مورد آن با شما صحبت کنم

the kind that can make some of us uncomfortable.

نوعی که بعضی از ما را معذب می‌کند.

Business leaders should embrace

رهبران تجاری باید استقبال کنند

when their workers conflict with policies and decisions,

وقتی نیروی کار آنها با سیاست‌ها و تصمیم‌های آنها مخالفت کنند،

both for what it teaches us

هم به خاطر چیزی که به ما آموزش می‌دهد

and for what it says about our commitment to each other.

و چیزی که در مورد تعهد ما به یکدیگر می‌گوید.

So what do I mean by "productive conflict"?

پس منظور من از «تعارض سازنده چیست»؟

Well, let me tell you a story.

اجازه بدهید داستانی برایتان بگویم.

In 2016, a store employee for an outdoor retailer --

در سال ۲۰۱۶، کارمند یک مغازه برای خرده‌فروشی در بیرون--

I'll call her "Alex" --

من او را «آلکس» می‌نامم --

Alex approached her boss and asked for a raise.

آلکس نزدیک رئیسش شد و درخواست افزایش حقوق کرد.

Now, she was told her pay was fairly standard for her position

به او گفته شد دستمزدش برای جایگاهش کاملا استاندارد است

and that her boss didn't even have the authority to give such a raise.

و اینکه رئیس او حتی اجازه دادن چنین افزایشی را نداشت.

And that was supposed to be the end of the conversation.

و این قرار بود پایان مکالمه باشد.

Unhappy with that answer,

با نارضایتی از جواب،

Alex went home, and she decided to create a campaign on coworker.org,

آلکس به خانه رفت، و تصمیم گرفت کمپینی در coworker.org ایجاد کند،

asking the corporate office to give raises to store employees.

و از دفتر شرکت بخواهد به کارکنان مغازه افزایش حقوق بدهد.

Within days, employees from around the country

در طول چند روز، کارکنانی از اطراف کشور

began joining Alex's effort and sharing their own stories

شروع به پیوستن به آلکس و اشتراک گذاشتن داستان‌های خودشان کردند

about what they were earning --

درباره درآمدی که داشتند--

11, 12 dollars an hour --

ساعتی ۱۱, ۱۲ دلار--

and how that wage was impacting their lives.

و اینکه چگونه آن دستمزد روی زندگی آنها تاثیر داشت.

Some even shared that they had quit recently

بعضی از آنها حتی گفتند به زودی مجبور می‌شوند

to work for competitors who paid more.

برای رقبایی کار کنند که پول بیشتری می‌پردازند.

But here's the thing: they also shared that they didn't want to quit,

اما این هم مهم هست: آنها همچنین می‌گفتند نمی‌خواهند استعفا بدهند،

they liked their job, they believed in the company's mission,

آنها کارشان را دوست داشتند، آنها به ماموریت شرکت باور داشتند،

but for them, the pay issue was a growing problem in their work lives.

اما برای آنها، مساله‌ی پرداخت مشکل رو به گسترشی در زندگی کاریشان بود.

Well, after weeks of this groundswell of employee activism,

خب، بعد از هفته‌ها طغیان فعالیتی کارکنان،

the company decided to raise wages

شرکت تصمیم گرفت حقوق‌ها را افزایش دهد

by five to 15 percent in cities across the country.

بین پنج تا ۱۵ درصد در شهرهای مختلف کشور.

And that's what I mean by productive conflict:

و منظور من از تعارض سازنده این است:

pushing up against the things that aren't working for us

فشار آوردن روی چیزهایی که برای ما سازگار نیست

when there exists no other path forward.

وقتی راه دیگری در پیش رو نداریم.

The other thing I learned in doing this work

چیزی دیگری که در انجام این کار یاد گرفتم

is that people engage in productive conflict

این است که مردم درگیر تعارض سازنده می‌شوند

when they care about their jobs and their coworkers.

وقتی که به شغل‌هایشان و همکارانشان اهمیت می‌دهند.

Now, that surprised me at first.

این اول من را شگفت‌زده کرد.

I expected the worst jobs, the worst workplaces,

من انتظار بدترین شغل‌ها، بدترین محل‌های کاری را،

to have the most employee activism on our site,

برای داشتن بیشترین فعالیت کارگری در سایت‌مان داشتم،

but the opposite is often true.

اما معمولا متضاد آن درست است.

When we come together, we can accomplish great things.

وقتی کنار هم می‌آییم به چیزهای بزرگی دست پیدا می‌کنیم.

At one company,

در یک شرکت،

there are more than 50 campaigns by employees there

بیش از ۵۰ کمپین توسط کارکنان آنجا وجود دارد

on issues ranging from dress code changes to legitimate safety concerns.

برای مسائلی از تغییر کدهای لباسی گرفته تا قانونی کردن نگرانی‌های ایمنی.

And get this:

و این را توجه داشته باشید:

that same company has the lowest voluntary turnover rate

همان شرکت پایین‌ترین میزان تغییر شغل داوطلبانه را

of any major chain in its sector.

در هر زنجیره اصلی در بخش خودش دارد.

And it also has one of the higher productivity rates as well.

و همچنین یکی از بالاترین نرخ‌های بهره‌وری را دارد.

Business leaders: you shouldn't fear conflict,

رهبران تجاری: شما نباید از تعارض بترسید،

and you shouldn't try to tamp down on it

و نباید سعی کنید حباب آن را همان لحظه‌ای

the minute it bubbles up in your workforce.

که در بین نیروی کار شما شکل گرفت تخلیه کنید.

While it can introduce uncertainties that can be difficult to manage,

در حالیکه تعارض می‌تواند عدم قطعیت‌هایی پیش بیاورد که شاید مدیریت آن سخت باشد،

those uncertainties are trying to tell you something

آن عدم قطعیت‌ها سعی دارند چیزی را

about an underlying problem that needs your attention.

در مورود مشکلی اساسی به شما بگویند که نیاز به توجه شما دارد.

And I think this is especially important right now,

و من فکر می‌کنم این موضوع بطور خاصی در حال حاضر مهم است،

you know, as technology transforms nearly everyone's job

می‌دانید همانطور که تکنولوژی تقریبا شغل هرکسی را تغییر می‌دهد

and as the structures that contain our work

و ساختارهایی که در کار ما وجود دارد

are changing at a pace not seen since the Industrial Revolution.

با سرعتی در حال تغییر هستند که از زمان انقلاب صنعتی مشاهده نشده است.

We all need to be shaping and participating in the future of work.

همه‌ی ما نیاز داریم آینده‌ی کار را شکل داده و در آن حضور داشته باشیم.

We all need to be challenging and changing the parts of our work lives

همه‌ی ما نیاز داریم بخش‌هایی از زندگی کاریمان را به چالش کشیده و تغییردهیم

that are broken.

که معیوب هستند.

So I hope the next time a coworker invites you

پس امیدوارم دفعه بعد که همکاری شما را دعوت می‌کند

maybe to join a sign-on letter to your boss,

که نامه‌ای خطاب به رئیس‌تان را امضا کنید،

or a group of employees asks for a meeting

یا گروهی از کارکنان درخواست جلسه‌ای بدهند

to discuss their concerns about the new health care plan,

تا در مورد نگرانی‌هایشان درباره برنامه جدید مراقبت بهداشتی بحث کنند،

I hope you'll consider it an opportunity

امیدوارم آن را یک موقعیت تصور کنید

to build a better workplace,

تا محل کار بهتری بسازید،

a stronger business

تجارتی قوی‌تر

and an economy that works for all of us.

و اقتصادی که برای همه ما کارایی داشته باشد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)