Stop being a bystander in your own life | Tracy Edwards

Translator: Mahshad Jonaidi Reviewer: Masoud Motamedifar

Being able to navigate is an extraordinary gift,

توانایی کشتی‌رانی کردن، یک هدیه‌ی خارق‌العاده است،

and there is nothing like it in the world.

و هیچ چیز دیگری مثل آن در دنیا وجود ندارد،

I get no more sense of satisfaction greater than leaving a port

هیچ حس رضایتی بالاتر از این نیست که بندری را ترک کنی

and knowing that I can get my team and my boat

و بدانی که من می‌توانم گروهم را و قایقم را

safely from that port to another port,

به سلامت از بندری به بندر دیگری ببرم.

maybe three, four, five, six thousand miles away.

شاید هزاران کیلومتر دورتر.

Being at sea, for me, is ...

در دریا بودن، برای من،

it's total freedom,

آزادی تمام است.

and it is the ultimate opportunity to be you,

و نهایت فرصت است، که خودت باشی.

because you can't be anything else.

چراکه نمی‌توانی چیز دیگری باشی.

You are naked in front of your peers on a boat.

عاری از هر چیزی جلوی هم‌دسته‌های خودت روی قایق.

It is a small area.

یک فضای کوچک.

Maiden is 58 feet long.

«مِیدن» ۱۷ متر طول دارد.

There's 12 women in a 58-foot boat.

۱۲ خانم در یک قایق ۱۷ متری.

I mean, you are literally up against each other,

منظورم این است که شما به معنای واقعی درمقابل هم هستید.

and so you have to be you.

پس باید که خودت باشی.

The greatest moment for me when I'm sailing

بزرگترین لحظه وقتی سفر دریایی دارم،

is the moment that the land disappears.

لحظه‌ای است که خشکی ناپدید می‌شود.

It's an indescribable moment of --

لحظه‌ی بی‌نظیری است از-

(Gasps)

(نفس عمیق)

adventure and no turning back,

ماجراجویی و بدون راه برگشت.

and just you and the boat and the elements.

و فقط شما و قایق و محیط.

I wish everyone could experience this at least once in their lives.

آرزو می‌کنم که همه بتوانند حداقل یک‌بار در زندگیشان تجربه‌اش کنند.

The further you get away from land,

هرچه از خشکی دورتر می‌شوید،

the more you kind of fit into yourself.

بیشتر با خودتان اخت می‌شوید.

It is you,

خودتان هستید.

how do we get to the next place,

چطور به محل بعدی می‌رویم،

how do we stay alive,

چطور زنده می‌مانیم،

how do we look after each other

چطور از هم مراقبت می‌کنیم،

and what do we do to get to the other side.

و چه کارهایی می‌کنیم که به آن‌ور برسیم.

So the question I get asked the most when I go and do talks

بیشترین سوالی که وقتی سخنرانی دارم از من پرسیده می‌شود،

is "How do you become an ocean-racing sailor?"

این است که «چطور یک دریانورد اقیانوس-ران می‌شوید؟»

And that's a really good question.

و این سوال خیلی خوبی است.

And I've always wanted to say "I had a vision,

و من همیشه می‌خواستم بگویم «من یک چشم‌اندازی داشتم،

which became a dream,

که تبدیل به رویا شد،

which became an obsession,"

که تبدیل به یک فکر دائم شد.»

but, of course, life's not like that,

ولی، قطعا، زندگی این‌شکلی نیست،

and one thing I'm really anxious for people to know about me

و یک چیزی که خیلی مشتاقم که مردم درباره‌ی من بدانند،

is that my life hasn't gone from A to B --

این است که زندگی من آنقدر ساده نبوده که از آ به ب برود.

because how many people can say their lives just go from A to B;

چرا که، مگر چند نفرمی‌توانند بگویند که زندگی آنها فقط از آ به ب می‌رود.

they think, "I'm going to do this," and they go and do it?

فکر می‌کنند«من می‌خواهم انجامش بدم» و می‌روند و انجامش می‌دهند؟

So I tell the truth.

من حقیقت را می‌گویم،

And the truth is that I was expelled from school when I was 15 years old,

و حقیقت این است که من از مدرسه وقتی ۱۵ سالم بود، اخراج شدم.

and my long-suffering headmaster sent a long-suffering note

و مدیر صبورم، یک نامه‌ی ملایم

to my long-suffering mother,

به مادر صبورم نوشت،

basically saying that if Tracy darkens these doors of the school again,

و اساسا گفت که اگر تریسی یک بار دیگر، جلوی این مدرسه ظاهر شود،

then we will call the police.

آنوقت به پلیس زنگ می‌زنیم.

And my mum took me and she said,

و مادرم من را نگاه کرد و گفت،

"Darling, education is not for everyone."

«عزیزم تحصیل برای همه نیست.»

And then she gave me the best piece of advice anyone has ever given me.

و بعد بهترین توصیه‌ای را که تا به حال کسی به من کرده است، کرد.

She said, "Every single one of us is good at something,

او گفت، «هر کدام از ما در چیزی خوبیم،

you just have to go and find what that is."

تو فقط باید بروی و آن چیز را پیدا کنی.»

And at the age of 16, she let me go backpacking off to Greece.

و در ۱۶ سالگی به من اجازه داد که سفری به یونان داشته باشم.

I ended up working on boats, which was OK --

سر از روی قایق کار کردن درآوردم، که خوب بود.

17 years old, didn't really know what I wanted to do,

۱۷ ساله بودم و دقیق نمی‌دانستم می‌خواهم چه کاری انجام دهم.

kind of going with the flow.

با جریان زندگی جلو می‌رفتم،

And then on my second transatlantic,

سپس در دومین سفرم به اطراف اقیانوس اطلس،

my skipper said to me, "Can you navigate?"

کاپیتان به من گفت: «می‌توانی کشتی برانی؟»

و من گفتم:«معلوم است که نمی‌توانم کشتی برانم،

And I said, "Of course I can't navigate,

قبل از درس ضرب و تقسیم، اخراج شدم.»

I was expelled before long division."

And he said, "Don't you think you should be able to navigate?

و او گفت:«فکر نمی‌کنی باید بتوانی کشتی برانی؟

What happens if I fall over the side?

اگر من ناگهان زمین بخورم چطور؟

Stop being a bystander in your own life,

دست از تماشاچی بودن توی زندگی خودت بردار،

stop looking at what you're doing

دست از نگاه کردن به کاری که انجام می‌دهی بردار

and start taking part."

و شروع کن به مشارکت کردن.»

This day, for me, was the day that my whole life started.

این روز روزی بود، که تازه زندگی برای من شروع شد.

I learned to navigate in two days --

کشتی‌رانی را در دو روز یاد گرفتم.

and this is someone who hates numbers

من که از اعداد و ارقام متنفرم

and sees them as hieroglyphics.

و آن‌ها را مثل نوشته‌ی هیروگلیف می‌بینم.

It opened up avenues and opportunities to me that I could never have imagined.

راه‌هایی را به روی من باز کرد و فرصت‌هایی به من داد که هرگز تصور نمی‌کردم.

I actually managed to get a ride on a Whitbread Round the World Race boat.

موفق شدم که یک سواری روی قایق Whitbread Round the World Race داشته‌باشم.

It was with 17 South African men and me.

با ۱۷ مرد از آفریقای جنوبی.

I was 21 years old,

۲۱ سال داشتم،

and it was the longest nine months of my life.

و این بلندترین نه ماه زندگی‌ام بود.

But I went as a cook,

به عنوان آشپز وارد شدم،

I managed to survive until the end,

موفق شدم که تا آخر دوام بیاورم،

and when I got to end of this race,

و وقتی به پایان این مسابقه رسیدم،

I realized that there were 230 crew in this race,

متوجه شدم ۲۳۰ خدمه دیگرهم در این مسابقه بودند،

که فقط سه نفر، خانم بودند.

and three women,

and I was one of them.

و من هم یکی از آن‌ها بودم.

And I'm a lousy cook.

و من اصلا آشپز خوبی نیستم.

I'm a really good navigator.

من کشتی‌ران خیلی خوبی هستم.

I think the second most profound thought in my entire life was:

فکر می‌کنم دومین فکر عمیق در کل زندگی من این بوده که:

"No man is ever going to allow me to be a navigator on their boat, ever."

«هیچ مردی هرگز به من اجازه نخواهد داد که بر روی قایقش کشتی‌رانی کنم، هرگز.»

And that is still the case today.

و تا امروز هم تغییر نکرده است.

In 35 years of the Whitbread,

در ۳۵ سال حضور وایت برد،

there's only been two female navigators that haven't been on an all-female cruise,

تنها دو خانم کشتی‌ران وجود داشته که در یک سفر دریایی تماما خانم نبوده‌اند.

و آن زمانی است که ایده‌ی میدن متولد شد.

and that's how Maiden was born.

That was the moment I thought, "I've got something to fight for."

و آن لحظه‌ای است که من فکر کردم: «حالا چیزی برای مبارزه کردن دارم.»

And I had no idea that I wanted to have this fight,

و هیچ ایده‌ای نداشتم که می‌خواستم این مبارزه را داشته‌باشم.

and it was something that I took to like a duck to water.

و این چیزی بود که دوست‌داشتنش را مثل آب خوردن یاد گرفتم.

I discovered things about myself that I had no idea existed.

چیزهایی را در مورد خودم متوجه شدم که هیچ ایده‌ای نداشتم وجود داشتند.

I discovered I had a fighting spirit,

متوجه شدم که روحیه‌ی مبارزه‌گر دارم،

I discovered I was competitive --

متوجه شدم که آدم اهل رقابتی هستم،

never knew that before --

قبلا هرگز نمی‌دانستم،

and I discovered my second passion,

و متوجهِ اشتیاق دومم شدم،

which was equality.

که برابری بود.

I couldn't let this one lie.

و نمی‌توانستم این‌یکی را به حال خود رها کنم،

And it became not just about me wanting to navigate on a boat

و این دیگر مربوط به من نبود که می‌خواستم روی قایقی کشتی‌رانی کنم،

and having to put my own crew together

و خدمه‌ی کشتی خودم را داشته باشم،

and my own team,

و گروه خودم،

raise my own money, find my own boat,

و پول خودم را دربیاوررم، قایق خودم را پیدا کنم،

so that I could be navigator.

که کشتی‌ران بشوم.

This was about women everywhere.

این درباره‌ی همه‌ی خانم‌ها بود.

And this was when I realized

و این وقتی بود که متوجه شدم،

that this was probably what I was going to spend the rest of my life doing.

که این احتمالا همان‌چیزی است که قرار بود، ادامه‌ی عمرم را صرفش کنم.

It took ages for us to find the money

مدت‌ها برای ما طول کشید که به پولی

to do the 1989 Whitbread Round the World Race.

برای مسابقه‌ی جهانی وایت برد ۱۹۸۹ برسیم.

And as we looked at all the big,

و وقتی که به پروژه‌های بزرگ،

multimillion pound, all-male projects around us,

با ارزش میلیون‌ها پوندی، و مردانه‌ی اطرافمان، نگاه می‌کردیم.

with their brand-new shiny boats designed for the race,

با قایق‌های براق و جدیدشان که برای مسابقه طراحی شده‌ بود،

we realized this was not going to be us.

متوجه شدیم که علاقه‌ای به این مورد نداریم.

باید همین طور که پیش‌می‌رفتیم وضعیت را درست می‌کردیم.

We had to make this up as we went along.

No one had enough faith in us to give us this kind of money.

هیچ‌کس به ما ایمان کافی نداشت، تا این مقدار پول را به ما بدهد.

So I mortgaged my house,

پس خانه‌ام را برای رهن گذاشتم،

and we found an old wreck with a pedigree,

و ما یک کشتی قدیمی با شجره‌نامه پیدا کردیم،

و یک قایق قدیمی‌ِ وایت‌برد

an old Whitbread boat --

it had already been around the world twice --

که تا به حال دوبار به دور دنیا سفر کرده‌بود،

in South Africa.

در آفریقای جنوبی.

We somehow persuaded some guy to put it on a ship

و به نحوی شخصی را قانع کردیم، که آن را روی کشتی،

and bring it back to the UK for us.

برای‌مان به انگلستان بیاورد.

The girls were horrified at the state of the boat.

دخترها از شرایط قایق وحشت‌زده شده ‌بودند.

We got a free place in a yard.

یک جای خالی در محوطه‌ای پیدا کردیم،

We got her up on the hard and we redesigned her,

دوباره سرپایش کردیم و دوباره طراحیش کردیم،

we ripped her apart,

تکه پاره‌اش کردیم،

we did all the work ourselves.

همه‌ی کار را خودمان انجام دادیم.

It was the first time that anyone had ever seen women in a shipyard,

این اولین باری بود که کسی خانم‌هایی را در کارخانه کشتی‌سازی دیده‌بود،

so that was quite entertaining.

به خاطر همین خیلی سرگرم‌کننده بود.

Every morning when we would walk in,

هرروز صبح که وارد می‌شدیم،

everyone would just gawk at us.

همه به ما خیره می‌شدند.

But it also had its advantages, because everyone was so helpful.

اما خب، مزایای خودش را هم داشت، چرا که همه خیلی کمک‌حالمان بودند.

We were such a novelty.

ما خیلی تازه‌کار بودیم.

You know, we got given a generator, an engine --

می‌دانید، یک ژنراتور، یک موتور و ... به ما داده شد.

- «این طناب قدیمی را می‌خواهید؟» +«بلی.»

"Do you want this old rope?"

"Yep."

«بادبان قدیمی؟» «بلی.»

"Old sails?"

«آن‌ها را هم می‌خواهیم.»

"Yep, we'll have those."

و ما واقعا هرچه پیش می‌رفتیم، شرایط را درست کردیم.

So we really made it up as we went along.

And I think, actually, one of the huge advantages we had was,

و فکر می‌کنم در واقع یکی از بزرگترین مزایایی که داشت،

you know, there was no preconceived idea

می‌دانید، هیچ پیش‌فرضی نبود،

about how an all-female crew would sail around the world.

از اینکه چطور یک خدمه‌ی تمام خانم، به دور دنیا سفرِدریایی ‌می‌کنند.

So whatever we did was OK.

پس هرکاری که انجام می‌دادیم خوب بود.

And what it also did was it drew people to it.

و کار دیگراین بود که آدم‌ها را به سمت خود بکشاند.

Not just women --

نه فقط خانم‌ها،

مردها، هرکسی که تابه‌حال به او گفته شده‌بود،

men, anyone who'd ever been told,

"You can't do something because you're not good enough" --

«نمی‌توانی این کار را انجام بدهی، چون به اندازه‌ی کافی خوب نیستی.»

the right gender or right race or right color, or whatever.

جنسیت درست، نژاد درست، یا رنگ درست، یا هرچیزی.

Maiden became a passion.

میدن تبدیل به یک اشتیاق شد.

And it was hard to raise the money --

و خیلی سخت بود که پول دربیاوریم،

hundreds of companies wouldn't sponsor us.

شرکت‌ها حاضر نبودند که حامی ما شوند،

They told us that we couldn't do it,

به ما گفتند ما نمی‌توانستیم انجامش دهیم،

people thought we were going to die ...

مردم فکر می‌کردند ما قرار بود بمیریم،

You know, guys would literally come up to me and say,

آدم‌ها به معنای واقعی می‌آمدند و به من می‌گفتند:

«قرار است که شما بمیرید.»

"You're going to die."

I'd think, "Well, OK, that's my business, it's not yours."

و من فکر می‌کردم: «خب، این دیگر مشغله‌ی من است، مشغله‌ی شما نیست.»

In the end, King Hussein of Jordan sponsored Maiden,

در نهایت، شاه‌حسین، شاه اردن، میدن را حمایت کرد،

and that was an amazing thing --

و آن، چیز شگفت‌انگیزی بود،

way ahead of his time, all about equality.

خیلی جلوتر از زمانه‌ی خودش همه چیز در رابطه با برابری.

We sailed around the world with a message of peace and equality.

دور دنیا، با پیامی از صلح و برابری، کشتی‌رانی کردیم.

We were the only boat in the race with a message of any kind.

ما تنها قایقی در مسابقه بودیم که همراه خودمان پیامی داشتیم.

We won two legs of the Whitbread --

دو مرحله از وایت برد را بردیم.

two of the most difficult legs --

دو تا از سخت‌ترین مرحله‌ها.

and we came second overall.

و در کل دوم شدیم.

And that is still the best result for a British boat since 1977.

و آن همچنان بهترین نتیجه برای یک قایق انگلیسی از سال ۱۹۷۷ است.

It annoyed a lot of people.

برای خیلی‌ها خوش‌آیند نبود.

And I think what it did at the time --

و فکر می‌کنم کاری را که آن‌موقع کرد،

we didn't realize.

ما متوجه نشدیم.

You know, we crossed the finishing line, this incredible finish --

ما خط پایان را رد کردیم، این پایان خارق‌العاده.

۶۰۰ قایق که با ما به سولِن می‌آیند؛

600 boats sailing up the Solent with us;

50,000 people in Ocean Village chanting "Maiden, Maiden" as we sailed in.

۵۰،۰۰۰ نفر در دهکده‌ی اوشن، که وقتی ما رسیدیم، می‌خواندند:

«میدن، میدن.»

And so we knew we'd done something that we wanted to do

بنابراین ما می‌دانستیم کاری را که می‌خواستیم انجام دادیم،

and we hoped we'd achieved something good,

و امیدوار بودیم، که به چیز خوبی برسیم،

but we had no idea at the time how many women's lives we changed.

ولی آن‌موقع هیچ ایده‌ای نداشتیم، که زندگی چند خانم را تغییر دادیم.

اقیانوس منجمد جنوبی اقیانوس مورد علاقه‌ی من است.

The Southern Ocean is my favorite ocean.

Each ocean has a character.

هر اقیانوسی شخصیت دارد.

So the North Atlantic is a yomping ocean.

خب، اقیانوس اطلس شمالی، اقیانوس سرخوشی است.

It's a jolly, go-for-it, heave-ho type of --

مفرح، پرنشاط و خواستنی است،

have-fun type of ocean.

اقیانوس خوش گذرانی است.

The Southern Ocean is a deadly serious ocean.

اقبانوس منجمد جنوبی، خیلی جدی است.

And you know the moment when you cross into the Southern Ocean --

و دقیقا همان لحظه که وارد اقیانوس منجمد جنوبی می‌شوید،

the latitude and longitude --

عرض و طول جغرافیایی

you know when you're there,

متوجه می‌شوید که آنجا هستید.

the waves have been building,

موج‌های خیلی عظیم،

they start getting big whitecaps on the top,

تبدیل به موج‌های سرسفید می‌شوند،

it becomes really gray,

همه جا تیره می‌شود،

you start to get sensory deprivation.

حس محرومیت پیدا می‌کنید.

It is very focused on who you are and what you are

خیلی متمرکز شده‌است روی اینکه چه کسی و چه هستید.

with this massive wilderness around you.

با این طبیعت وحشی که اطراف شما است.

It is empty.

خالی است.

It is so big and so empty.

خیلی بزرگ و خیلی خالی است.

You see albatrosses swirling around the boat.

آلباتروس‌ها را می‌بینید که دور قایق می‌چرخند.

It takes about four days to sail through their territory,

حدود چهار روز، عبور از قلمرو آنها طول می‌کشد.

so you have the same albatross for four days.

پس چهار روز با همان آلباتروس هستید.

And they find us quite a novelty,

و آنها ما را به عنوان موجوداتی جدید می‌بینند،

so they literally windsurf off the wind that comes off the mainsail

و آنها به معنای واقعی روی بادی که از بادبان اصلی می‌آید موج‌سواری می‌کنند،

and they hang behind the boat,

و پشت قایق آویزان می‌شوند،

and you feel this presence behind you,

و حضور آنها را پشتتان حس می‌کنید.

and you turn around,

و رویتان را برمی‌گردانید،

and it's this albatross just looking at you.

و یک آلبتروس هست که شما را نگاه می‌کند.

We sold Maiden at the end of the race --

ما میدن را آخر مسابقه فروختیم،

we still had no money.

ولی همچنان پول نداشتیم.

And five years ago, we found her,

و پنج سال پیش پیدایش کردیم،

at the same time as a film director decided

همان زمانی که یک کارگردان تصمیم گرفت،

he wanted to make a documentary about Maiden.

که می‌خواهد یک مستند درباره‌ی میدن بسازد.

We found Maiden,

ما میدن را پیدا کردیم،

she burst back into my life

و میدن دوباره وارد زندگی من شد،

and reminded me a lot of things I had forgotten, actually,

و واقعا خیلی از چیزهایی که فراموش کرده بودم را به یاد من آورد،

over the years,

در طی سال‌ها،

about following my heart and my gut

درباره‌ی اینکه باید حس درونی و قلبم را دنبال کنم،

and really being part of the universe.

و اینکه واقعا جزوی از جهان هستی باشم.

And everything I find important in life,

و هرچیزی که من در زندگی مهم می‌دانم،

Maiden has given back to me.

میدن به من برگردانده است.

Again, we rescued her --

دوباره، نجاتش دادیم،

یک تآمین مالی جمعی انجام دادیم،

we did a Crowdfunder --

we rescued her from the Seychelles.

ما آن را از جمهوری سیشل نجات دادیم.

Princess Haya, King Hussein's daughter,

پرنسس هایا، دختر شاه‌حسین،

funded the shipping back to the UK and then the restoration.

هزینه‌ی حمل و نقل به انگلیس، و سپس ترمیمش را تآمین کرد.

All the original crew were involved.

همه‌ی خدمه‌ی اصلی حضور داشتند.

We put the original team back together.

دوباره گروه اصلی‌مان را دورهم جمع کردیم.

And then we decided, what are we going to do with Maiden?

و بعد تصمیم گرفتیم، می‌خواستیم با میدن چه کنیم؟

And this, for me, really was the moment of my life

و این برای من، واقعا لحظه‌ای از زندگی‌ام بود،

where I looked back on every single thing that I'd done --

که به تمام کارهایی که در گذشته انجام داده بودم، نگاه کردم.

every project, every feeling,

همه‌ی پروژه‌ها، همه‌ی احساسات،

every passion, every battle, every fight --

همه‌ی اشتیاق‌ها، همه‌ی نبردها، همه‌ی مبارزه‌ها

and I decided that I wanted Maiden to continue that fight

و تصمیم گرفتم که می‌خواستم میدن آن مبارزه را

for the next generation.

برای نسل بعدی ادامه دهد.

Maiden is sailing around the world on a five-year world tour.

میدن دور دنیا را در یک تور پنج ساله، سفر می‌کند.

We are engaging with thousands of girls all over the world.

ما داریم هزاران دختر را از سراسر دنیا مشغول می‌کنیم،

We are supporting community programs that get girls into education.

ما داریم برنامه‌های اجتماعی را که دختران را وارد فضای آموزشی می‌کند، حمایت می‌کنیم.

Education doesn't just mean sitting in a classroom.

تحصیل و آموزش فقط به معنای نشستن سر کلاس نیست.

This, for me, is about teaching girls you don't have to look a certain way,

این برای من، یعنی به دختران آموزش دهیم، که لزومی ندارد شما همه یک شکل باشید،

you don't have to feel a certain way,

لزومی ندارد همه احساسات یکسان داشته باشید.

you don't have to behave a certain way.

لزومی ندارد که همه یک شکل رفتار کنید.

You can be successful,

می‌توانید موفق باشید،

می‌توانید رویاهایتان را دنبال کنید

you can follow your dreams

and you can fight for them.

و می‎‌توانید برای آنها بجنگید.

Life doesn't go from A to B.

زندگی آنقدر آسان نیست که از آ به ب برود.

It's messy.

زندگی بی‌نظم است.

My life has been a mess from beginning to end,

زندگی من از ابتدا تا آخر بی‌نظم بوده است،

but somehow I've got to where we're going.

ولی به یک نحوی به راهی که داریم می‌رویم، رسیده‌ام.

The future for us and Maiden looks amazing.

آینده برای ما و میدن بی‌نظیر به نظر می‌رسد.

And for me,

و برای من،

it is all about closing the circle.

این است که کار را به سرانجام برسانم.

It's about closing the circle with Maiden

این است که کار را با میدن به سرانجام برسانم،

and using her to tell girls

و از آن استفاده کنم که به دختران بگویم،

that if just one person believes in you,

که اگر فقط یک نفر به شما باور داشته باشد،

you can do anything.

می‌توانید هرکاری انجام دهید.