Climate Change Is Happening. Here's How We Adapt | Alice Bows-Larkin | TED Talks

Translator: Azadeh Ta Reviewer: soheila Jafari

Over our lifetimes,

در طول زندگی ما

we've all contributed to climate change.

همه‌ی ما به تغییرات آب‌ وهوای مشارکت کرده‌ایم.

Actions, choices and behaviors

کارها، انتخاب‌ها و رفتارهای ما

will have led to an increase in greenhouse gas emissions.

که به افزایش گسیل گازهای گلخانه‌ای انجامیده است.

And I think that that's quite a powerful thought.

من فکر می‌کنم این تفکر قدرتمندی است.

But it does have the potential to make us feel guilty

اما امکان دارد به ما احساس گناه بدهد هنگامی که درباره‌ی

when we think about decisions we might have made

تصمیم‌هایی که ممکن است گرفته باشیم فکر می‌کنیم

around where to travel to,

در مورد اینکه به کجا سفر کنیم

how often and how,

و چند بار و چگونه،

about the energy that we choose to use

درباره‌ی انرژی که برای مصرف انتخاب می‌کنیم

in our homes or in our workplaces,

در خانه‌هامان یا در محل کارمان،

or quite simply the lifestyles that we lead and enjoy.

یا به سادگی، سبک زندگی‌ای که برگزیده‌ایم و از آن لذت می‌بریم.

But we can also turn that thought on its head,

اما ما می‌توانیم این فکر را زیر و رو کنیم

and think that if we've had such a profound

و فکر کنیم که اگر ما چنین اثر بنیادین اما منفی‌ای

but a negative impact on our climate already,

روی آب‌و هوا داشته‌ایم

then we have an opportunity to influence the amount of future climate change

پس ما فرصتی داریم تا بر مقدار تغییر آب‌‌و هوا در آینده

that we will need to adapt to.

که باید با آن سازگار شویم اثر بگذاریم .

So we have a choice.

پس ما می‌تونیم انتخاب کنیم.

We can either choose to start to take climate change seriously,

ما می‌تونیم تغییر آب‌وهوا را جدی بگیریم،

and significantly cut and mitigate our greenhouse gas emissions,

و انتشار گازهای گلخانه‌ایمان را به مقدار چشم‌گیری کاهش بدیم

and then we will have to adapt to less of the climate change impacts in future.

و آنگاه در آینده مجبور خواهیم بود با اثرات تغییر آب‌وهوای کمتری سازگار شویم.

Alternatively, we can continue to really ignore the climate change problem.

گزینه‌ی دیگر این است که واقعاً مشکل تغییر آب‌وهوا را نادیده بگیریم.

But if we do that, we are also choosing

اما اگر این کار را انجام بدیم هم انتخاب کرده‌ایم

to adapt to very much more powerful climate impacts in future.

که با اثرات خیلی قدرتمندتری از تغییر آب‌وهوا در آینده سازگار شویم.

And not only that.

و نه فقط این.

As people who live in countries with high per capita emissions,

به عنوان کسانی که در کشورهایی زندگی می‌کنند که سرانه‌ی گسیل آن بالاست،

we're making that choice on behalf of others as well.

ما از طرف دیگران هم داریم انتخاب می‌کنیم.

But the choice that we don't have

اما انتخابی که نداریم

is a no climate change future.

داشتن آینده‌ای بدون تغییر آب‌وهوایی است.

Over the last two decades,

در طول دو دهه‌ی گذشته،

our government negotiators and policymakers have been coming together

مذاکره کننده‌ها و قانونگزاران دولت‌های ما گرد هم آمده‌اند

to discuss climate change,

تا در مورد تغییرات آب‌وهوایی گفتگو کنند،

and they've been focused on avoiding a two-degree centigrade warming

و تمرکز آنها بر پرهیز ازگرمایش تا دو درجه‌ی سانتیگراد بالاتر از

above pre-industrial levels.

حد پیش از صنعتی شدن بوده است.

That's the temperature that's associated with dangerous impacts

این دمایی است که با اثرات خطرناک

across a range of different indicators,

در طیفی از نشانگرها

to humans and to the environment.

برای انسان‌ها و برای محیط زیست ارتباط دارد.

So two degrees centigrade constitutes dangerous climate change.

پس دو درجه‌ی سانتیگراد تغییر آب‌وهواییِ خطرناک ایجاد می کند.

But dangerous climate change can be subjective.

اما تغییرات آب‌وهوایی خطرناک می‌تواند شخصی باشد.

So if we think about an extreme weather event

پس اگر ما به یک رویداد جوّی شدید فکر کنیم

that might happen in some part of the world,

که ممکن است در نقطه‌ای از جهان رخ دهد،

and if that happens in a part of the world where there is good infrastructure,

و اگر آن در نقطه‌ای از دنیا رخ دهد که زیر ساخت خوبی دارد

where there are people that are well-insured and so on,

که مردمش بیمه هستند و دیگر چیزها،

then that impact can be disruptive.

آنگاه اثرش می‌تواند مُخل باشد.

It can cause upset, it could cause cost.

می‌تواند باعث ناراحتی شود و هزینه در بر داشته باشد.

It could even cause some deaths.

حتی می‌تواند باعث مرگ شود.

But if that exact same weather event happens in a part of the world

اما اگر همان رویداد جوّی در نقطه‌ای از جهان رخ دهد

where there is poor infrastructure,

که زیر ساخت‌ها ضعیف است

or where people are not well-insured,

یا مردمش بیمه نیستند،

or they're not having good support networks,

یا شبکه‌های حمایتی خوبی ندارند،

then that same climate change impact could be devastating.

آنگاه همان اثر تغییر آب‌وهوا می‌تواند ویرانگر باشد.

It could cause a significant loss of home,

می‌تواند باعث از دست رفتن خانه‌های بسیاری شود،

but it could also cause significant amounts of death.

همچنین می‌تواند باعث مرگ تعداد چشم‌گیری شود.

So this is a graph of the CO2 emissions at the left-hand side

خوب این نمودار گسیل دی اکسید کربن در سمت چپ است

from fossil fuel and industry,

از گازهای فسیلی و صنایع،

and time from before the Industrial Revolution

و زمان از پیش از انقلاب صنعتی

out towards the present day.

تا امروز.

And what's immediately striking about this

و آنچه بطور برجسته‌ای بارز هست

is that emissions have been growing exponentially.

این است که گسیل به طور تصاعدی رشد کرده است.

If we focus in on a shorter period of time from 1950,

اگر ما روی یک دوره‌ی زمانی کوتاهتر از سال ۱۹۵۰ تمرکز کنیم،

we have established in 1988

در سال ۱۹۸۸، مجمع بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی

the Intergovernmental Panel on Climate Change,

را وضع کرده‌ایم،

the Rio Earth Summit in 1992,

در ۱۹۹۲، اوج زمین در ریو،

then rolling on a few years, in 2009 we had the Copenhagen Accord,

سپس چند سال جلو بریم، در سال ۲۰۰۹ توافق کوپنهاگ را داشتیم،

where it established avoiding a two-degree temperature rise

که پرهیز از افزایش دمای دو درجه‌ای را

in keeping with the science and on the basis of equity.

در راستای علم و بر اساس برابری وضع کرد.

And then in 2012, we had the Rio+20 event.

و سپس در سال ۲۰۱۲ رویداد ریو+۲۰ را داشتیم.

And all the way through, during all of these meetings

و در تمام مدت، در طول این دیدارها

and many others as well,

و بسیاری دیگر،

emissions have continued to rise.

گسیل همچنان افزایش یافته.

And if we focus on our historical emission trend in recent years,

و اگر ما بر روی روند تاریخی گسیل‌مان در سال‌های اخیر تمرکز کنیم،

and we put that together with our understanding

و آن را با فهممان از

of the direction of travel in our global economy,

جهت‌گیری سفر در اقتصاد جهانی روی هم بریزیم،

then we are much more on track

آنگاه بسیار بیشتر در معرض

for a four-degree centigrade global warming

افزایش چهار درجه‌ی سانتیگرادی در دمای جهان هستیم

than we are for the two-degree centigrade.

تا در معرض افزایش دو درجه‌ی سانتیگرادی.

Now, let's just pause for a moment

حالا بیایید برای یک لحظه توقف کنیم

and think about this four-degree global average temperature.

و به این افزایش چهار درجه‌ای در میانگین دمای جهان فکر کنیم.

Most of our planet is actually made up of the sea.

بیشتر سیاره‌ی ما از دریا تشکیل شده.

Now, because the sea has a greater thermal inertia than the land,

حالا چون دریا ظرفیت گرمایی بالاتری نسبت به زمین دارد،

the average temperatures over land are actually going to be higher

میانگین دما روی زمین عملاً بالاتر

than they are over the sea.

از دریا خواهد بود.

The second thing is that we as human beings don't experience

دومین مسئله اینست که ما به عنوان انسان

global average temperatures.

میانگین دمای جهان را تجربه نمی‌کنیم.

We experience hot days, cold days,

ما روزهای گرم و روزهای سرد را تجربه می‌کنیم،

rainy days, especially if you live in Manchester like me.

و روزهای بارانی، بخصوص اگر در منچستر زندگی کنید مثل من.

So now put yourself in a city center.

خوب حالا خودتان را در مرکز شهر قرار بدید.

Imagine somewhere in the world:

جایی از دنیا را تصور کنید:

Mumbai, Beijing, New York, London.

بمبئی، پکن، نیویورک، لندن.

It's the hottest day that you've ever experienced.

این گرمترین روزی‌ست که تا بحال تجربه کردید.

There's sun beating down,

تابش خورشید شدید است،

there's concrete and glass all around you.

اطراف شما پر از بتن و شیشه‌ست.

Now imagine that same day --

حالا همان روز را تصور کنید-

but it's six, eight, maybe 10 to 12 degrees warmer

اما شش، هشت شاید ۱۰ تا ۱۲ درجه گرمتر است

on that day during that heat wave.

آن روز در طی آن موج گرما.

That's the kind of thing we're going to experience

این نوع تجربه چیزی است که تحت یک سناریوی

under a four-degree global average temperature scenario.

افزایش چهار درجه‌ای میانگین دما خواهیم داشت.

And the problem with these extremes,

و مشکل این شرایط آستانه‌ای،

and not just the temperature extremes,

و نه فقط دمای مفرط،

but also the extremes in terms of storms and other climate impacts,

بلکه اثرات مفرط آب‌وهوایی دیگر مثل طوفان‌ها، اینست

is our infrastructure is just not set up to deal with these sorts of events.

که زیرساخت‌های ما برای مقابله با این رویدادها ساخته نشده‌اند.

So our roads and our rail networks

جاده‌های ما و راه آهن‌های ما

have been designed to last for a long time

برای آنکه زمان درازی دوام بیاورند طراحی شده‌اند

and withstand only certain amounts of impacts

و تنها می توانند تا حدی ضربه را در

in different parts of the world.

مناطق مختلف دنیا تحمل کنند.

And this is going to be extremely challenged.

و این شدیداً به چالش کشیده خواهد شد.

Our power stations are expected to be cooled by water

انتظار می‌رود نیروگاه‌های ما با آب خنک شوند

to a certain temperature to remain effective and resilient.

تا به دمایی برسند که در آن مقاوم و پربازده هستند.

And our buildings are designed to be comfortable

و ساختمان‌های ما طوری طراحی شده‌اند که در

within a particular temperature range.

طیف دمایی خاصی آسایش داشته باشند.

And this is all going to be significantly challenged

و اینها همه به طرز چشم‌گیری در سناریوی چهار درجه

under a four-degree-type scenario.

به چالش کشیده خواهد شد.

Our infrastructure has not been designed to cope with this.

زیرساخت‌های ما برای کنار آمدن با این مشکل طراحی نشده‌اند.

So if we go back, also thinking about four degrees,

پس اگر ما به عقب برگردیم و درباره‌ی چهار درجه هم فکر کنیم،

it's not just the direct impacts,

فقط اثرات مستقیم نیستند

but also some indirect impacts.

بلکه اثرات نامستقیم هم هست.

So if we take food security, for example.

مثلاً اگر امنیت غذایی را در نظر بگیریم،

Maize and wheat yields

انتظار می‌رود بازده ذرت و گندم

in some parts of the world

در برخی نقاط جهان

are expected to be up to 40 percent lower

در سناریوی چهار درجه

under a four-degree scenario,

تا ۴۰ درصد کمتر باشد،

rice up to 30 percent lower.

و برنج تا ۳۰ درصد کمتر.

This will be absolutely devastating for global food security.

این برای امنیت غذای جهان کاملاً فاجعه‌بار است.

So all in all, the kinds of impacts anticipated

پس در کل، انواع اثراتی که

under this four-degree centigrade scenario

تحت سناریوی چهار درجه‌ی سانتیگراد پیش‌بینی شده

are going to be incompatible with global organized living.

با سازماندهی زندگی در جهان نامتجانس خواهد بود.

So back to our trajectories and our graphs of four degrees and two degrees.

خوب برگردیم به مسیرها و نمودارهای چهار درجه و دو درجه.

Is it reasonable still to focus on the two-degree path?

آیا همچنان منطقی است که بر روی رویه‌ی دو درجه تمرکز کنیم؟

There are quite a lot of my colleagues and other scientists

تعداد زیادی از همکاران من و دانشمندان دیگر هستند

who would say that it's now too late to avoid a two-degree warming.

که می‌گویند که الان برای پرهیز از دو درجه گرمایش دیر است.

But I would just like to draw on my own research

اما من می‌خواهم از پژوهش خودم را در

on energy systems, on food systems,

سامانه‌های انرژی، سامانه‌های غذایی،

aviation and also shipping,

هوانوردی و همچنین ترابری، استفاده کنم

just to say that I think there is still a small fighting chance

تا بگویم که فکر می‌کنم هنوز شانس کوچکی برای جنگیدن هست

of avoiding this two-degree dangerous climate change.

تا از این تغییر دو درجه‌ای خطرناک آب‌وهوا پرهیز کنیم.

But we really need to get to grips with the numbers

اما ما باید جداً با اعداد سر و کله بزنیم

to work out how to do it.

تا بفهمیم چطور چنین کنیم.

So if you focus in on this trajectory and these graphs,

پس اگر روی این مسیر و این نمودارها زوم کنید،

the yellow circle there highlights that the departure

آن دایره‌ی زرد رنگ نشان می‌دهد که دور شدنِ

from the red four-degree pathway

مسیرِ قرمزرنگ چهار درجه‌ای از

to the two-degree green pathway is immediate.

مسیرِ سبزرنگ دو درجه‌ای ناگهانی است.

And that's because of cumulative emissions,

و دلیل آن گسیلِ فزانیده

or the carbon budget.

یا بودجه‌ی کربن است.

So in other words, because of the lights and the projectors

پس به عبارت دیگر، به خاطر چراغ‌ها و پروژکتورهایی

that are on in this room right now,

که الان در این اتاق هستند،

the CO2 that is going into our atmosphere

دی اکسید کربنی که به اتمسفر ما وارد می شود

as a result of that electricity consumption

به علت مصرف برق

lasts a very long time.

مدت بسیار زیادی بر جا می‌ماند.

Some of it will be in our atmosphere for a century, maybe much longer.

مقداری از آن برای یک قرن یا خیلی بیشتر در اتمسفر ما خواهند بود.

It will accumulate, and greenhouse gases tend to be cumulative.

روی هم جمع می‌شوند و گازهای گلخانه‌ای تمایل به انباشته شدن دارند.

And that tells us something about these trajectories.

و آن به ما چیزی درباره‌ی این مسیرها می‌گوید.

First of all, it tells us that it's the area under these curves that matter,

اول اینکه، این سطح زیر این منحنی‌هاست که اهمیت دارد،

not where we reach at a particular date in future.

نه اینکه در یک تاریخ مشخص به کجا می‌رسیم.

And that's important, because it doesn't matter

و این مهم است چون فرقی ندارد

if we come up with some amazing whiz-bang technology

اگر ما به یک فن‌آوری شگفت‌آور جادویی دست یابیم

to sort out our energy problem on the last day of 2049,

که مشکل انرژی ما را در آخرین روز سال ۲۰۴۹ حل کند،

just in the nick of time to sort things out.

درست سر بزنگاه تا مشکلات را حل کنه.

Because in the meantime, emissions will have accumulated.

چون در این حین گسیل‌ها انباشته شده‌اند.

So if we continue on this red, four-degree centigrade scenario pathway,

پس اگر ما در مسیر قرمز چهار درجه‌ی سانتیگراد حرکت کنیم

the longer we continue on it,

هر چه بیشتر در این مسیر باشیم

that will need to be made up for in later years

مجبوریم در سال‌های آینده آن را جبران کنیم

to keep the same carbon budget, to keep the same area under the curve,

تا همان بودجه‌ی کربن را حفظ کنیم، تا همان سطح زیر منحنی را حفظ کنیم،

which means that that trajectory, the red one there, becomes steeper.

که به این معناست که آن مسیر قرمز، شیب تندتری می‌گیرد.

So in other words, if we don't reduce emissions in the short to medium term,

پس به عبارت دیگر، اگر ما گسیل را در کوتاه تا میان مدت کاهش ندهیم

then we'll have to make more significant year-on-year emission reductions.

آنگاه مجبوریم انتشار کردن را سال به سال به نحوی چشم‌گیرتر کاهش دهیم.

We also know that we have to decarbonize our energy system.

همچنین ما می‌دونیم که باید سامانه‌ی انرژیمان را کربن‌زدایی کنیم.

But if we don't start to cut emissions in the short to medium term,

اما اگر ما شروع به کاهش گسیل در کوتاه تا میان مدت نکنیم،

then we will have to do that even sooner.

آنگاه باید [کربن زدایی] را حتا زودتر شروع کنیم.

So this poses really big challenges for us.

پس این برای ما چالش‌های بزرگی ایجاد می‌کند.

The other thing it does is tells us something about energy policy.

چیز دیگری که به ما می‌گوید درباره‌ی تدابیر انرژی ماست.

If you live in a part of the world where per capita emissions are already high,

اگر شما در نقطه‌ای از دنیا زندگی می‌کنید که گسیل همین حالا هم بالاست

it points us towards reducing energy demand.

ما را به سمت کاهش تقاضای انرژی سوق می دهد.

And that's because with all the will in the world,

و این به این خاطر است که با وجود اینهمه اراده‌ی جهانی،

the large-scale engineering infrastructure

زیرساخت کلان مهندسی

that we need to roll out rapidly

که ما باید زود بهره‌برداری کنیم

to decarbonize the supply side of our energy system

تا وجه تدارکی سامانه‌ی انرژیمان را کربن‌زدایی کنیم

is just simply not going to happen in time.

به سادگی به موقع میسَر نمی‌شود.

So it doesn't matter whether we choose nuclear power

پس فرقی ندارد که ما انرژی هسته ای را انتخاب کنیم

or carbon capture and storage,

یا جداسازی و ذخیره‌ی کربن را

upscale our biofuel production,

یا تولید زیست‌سوخت را بالا ببریم،

or go for a much bigger roll-out of wind turbines and wave turbines.

یا به سراغ بهره‌برداری بسیار بیشتری از توربین‌های بادی و توربین‌های موج برویم.

All of that will take time.

تمام این‌ها وقت گیر هستند.

So because it's the area under the curve that matters,

پس چون این سطح زیر منحنی است که اهمیت دارد،

we need to focus on energy efficiency,

ما باید روی کارایی انرزی تمرکز کنیم،

but also on energy conservation -- in other words, using less energy.

و همچنین روی حفظ انرژی- به عبارت دیگر، مصرف کمتر انرژی.

And if we do that, that also means

و اگر ما این کار را انجام دهیم، به این معنی هم هست

that as we continue to roll out the supply-side technology,

که همچنان که ما به بهره‌برداری از فن آوری برای تدارک ادامه می‌دهیم،

we will have less of a job to do if we've actually managed

ما کار کمتری برای انجام دادن داریم اگر واقعاً موفق شویم

to reduce our energy consumption,

که مصرف انرژیمان را کاهش دهیم،

because we will then need less infrastructure on the supply side.

چون ما آنگاه به زیرساخت‌های کمتری در وجه تدارک نیاز داریم.

Another issue that we really need to grapple with

مسئله‌ی دیگری که باید واقعاً با آن درگیر شویم

is the issue of well-being and equity.

مسئله ی رفاه و برابری است.

There are many parts of the world where the standard of living needs to rise.

بسیاری نقاط جهان هستند که استانداردهای زندگی در آنها باید بالا رود.

Bbut with energy systems currently reliant on fossil fuel,

اما با وجود سامانه‌های انرژی کنونی که به سوخت‌های فسیلی وابسته‌اند،

as those economies grow so will emissions.

همچنان که اقتصادها رشد می کنند، گسیل هم رشد می‌کند.

And now, if we're all constrained by the same amount of carbon budget,

و حالا، اگر ما همه به بودجه‌ی کربن برابر محدود باشیم،

that means that if some parts of the world's emissions are needing to rise,

این یعنی اگر گسیل برخی نقاط دنیا باید افزایش یابد،

then other parts of the world's emissions need to reduce.

پس گسیل نقاط دیگر دنیا باید کاهش یابد.

So that poses very significant challenges for wealthy nations.

پس این برای ملت‌های متمول چالش‌های بسیار چشمگیری ایجاد می‌کند.

Because according to our research,

چون بر اساس پژوهش ما،

if you're in a country where per capita emissions are really high --

اگر شما در کشوری هستید که گسیل سرانه بالاست-

so North America, Europe, Australia --

یعنی آمریکای شمالی، اروپا، استرالیا -

emissions reductions of the order of 10 percent per year,

کاهش گسیل در حد ۱۰ درصد در سال،

and starting immediately, will be required for a good chance

و شروع فوری آن برای داشتن یک شانس واقعی

of avoiding the two-degree target.

برای پرهیز از هدف دو درجه‌ای ٰالزامی است.

Let me just put that into context.

بگذارید این را در زمینه‌اش قرار دهم.

The economist Nicholas Stern

نیکلاس استرن، اقتصاددان

said that emission reductions of more than one percent per year

می‌گوید که کاهش گسیل بیش از یک درصد در سال

had only ever been associated with economic recession or upheaval.

تاکنون تنها در ارتباط با رکود یا بحران اقتصادی ایجاد شده.

So this poses huge challenges for the issue of economic growth,

پس این برای مسئله‌ی رشد اقتصادی چالش‌های عظیمی ایجاد می‌کند،

because if we have our high carbon infrastructure in place,

چون اگر ما زیرساخت‌های با کربن بالا داشته باشیم،

it means that if our economies grow,

این یعنی اگر اقتصاد ما رشد کند،

then so do our emissions.

گسیل هم رشد خواهد کرد.

So I'd just like to take a quote from a paper

پس من فقط می‌خواهم از یک مقاله نقل قول کنم

by myself and Kevin Anderson back in 2011

که من و کوین آندرسون در سال ۲۰۱۱ نوشتیم

where we said that to avoid the two-degree framing of dangerous climate change,

ما گفتیم که برای پرهیز از چارچوب خطرناک تغییر آب‌و‌هوایی دو درجه‌ای،

economic growth needs to be exchanged at least temporarily

رشد اقتصادی در کشورهای متمول حداقل به صورت موقت

for a period of planned austerity in wealthy nations.

باید با دوره‌ای از ریاضت برنامه‌ریزی شده عوض شود.

This is a really difficult message to take,

درک این پیام واقعاً سخت است،

because what it suggests is that we really need to do things differently.

چون آنچه پیشنهاد می‌دهد این است که ما واقعاً باید کارها را طور دیگری انجام دهیم.

This is not about just incremental change.

این فقط درباره‌ی تغییر تدریجی نیست.

This is about doing things differently, about whole system change,

این یعنی کارها را طور دیگری انجام دهیم، یعنی کل سامانه را تغییر دهیم،

and sometimes it's about doing less things.

و گاهی یعنی کارهای کمتری انجام دهیم.

And this applies to all of us,

و این شامل همه‌ی ما می شود،

whatever sphere of influence we have.

هر دایره‌ی نفوذی که داریم.

So it could be from writing to our local politician

می‌تواند از نوشتن به سیاستمداران اطرافمان باشد

to talking to our boss at work or being the boss at work,

تا صحبت کردن با رئیس‌مان در سر کار یا رئیس بودن سر کار،

or talking with our friends and family, or, quite simply, changing our lifestyles.

یا صحبت کردن با دوستان و خانواده یا خیلی ساده تغییر دادن سبک زندگی خودمان.

Because we really need to make significant change.

چون ما واقعاً باید تغییری چشم‌گیر ایجاد کنیم.

At the moment, we're choosing a four-degree scenario.

در حال حاضر ما داریم سناریوی چهار درجه را برمی‌گزینیم.

If we really want to avoid the two-degree scenario,

اگر ما واقعاً می‌خواهیم از سناریوی دو درجه پرهیز کنیم

there really is no time like the present to act.

زمان بهتری از همین الان برای شروع نیست.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حاضران)

Bruno Giussani: Alice, basically what you're saying,

برونو جیسانی: اساساً شما می‌گویید،

the talk is, unless wealthy nations start cutting 10 percent per year

صحبتتون اینه که مگر اینکه ملت‌های متمول شروع به کاهش ۱۰ درصدی کنند

the emissions now, this year, not in 2020 or '25,

گسیل الان، در این سال، نه در ۲۰۲۰ یا ۲۵،

we are going to go straight to the four-plus-degree scenario.

ما مستقیماً به سناریوی چهار درجه یا بیشتر می‌رویم.

I am wondering what's your take on the cut by 70 percent for 2070.

من می‌خواستم بدونم نظر شما درباره‌ی کاهش ۷۰ درصدی تا سال ۲۰۷۰ چیست.

Alice Bows-Larkin: Yeah, it's just nowhere near enough to avoid two degrees.

آلیس بوز-لارکین: آره، برای پرهیز از دو درجه اصلاً کافی نیست.

One of the things that often --

یکی از چیزهایی که اغلب-

when there are these modeling studies that look at what we need to do,

وقتی این پژوهش‌های الگویی هستند که به اینکه باید چه کار کنیم نگاه می‌کنند،

is they tend to hugely overestimate how quickly other countries in the world

اینه که معمولاً توانایی کشورهای دیگر در جهان را برای کاهش گسیل

can start to reduce emissions.

بیش از حد برآورد می‌کنند.

So they make kind of heroic assumptions about that.

پس یک فرضیات قهرمانانه‌ای در مورد آن می‌کنند.

The more we do that, because it's the cumulative emissions,

هر چه بیشتر ما این کار را کنیم چون گسیل فزاینده است،

the short-term stuff that really matters.

این چیزهای کوتاه مدت است که واقعاً اهمیت دارد.

So it does make a huge difference.

پس تفاوت عظیمی ایجاد می کند.

If a big country like China, for example,

اگر یک کشور بزرگ مثل چین

continues to grow even for just a few extra years,

به رشدش ادامه دهد، حتی برای فقط چند سال دیگر

that will make a big difference to when we need to decarbonize.

بر روی مقدار کربن‌زدایی که ما باید انجام دهیم تفاوت بزرگی ایجاد خواهد کرد.

So I don't think we can even say when it will be,

بنابراین من فکر نمی‌کنم ما حتا بتونیم بگیم کِی می‌شود،

because it all depends on what we have to do in the short term.

چون همه‌ی اینها به کارهایی که ما باید در کوتاه مدت انجام دهیم بستگی دارد.

But I think we've just got huge scope, and we don't pull those levers

اما من فکر می‌کنم ما مقیاس عظیمی داریم و اون اهرم‌هایی که به

that allow us to reduce the energy demand, which is a shame.

ما اجازه می‌دهند تقاضای انرژی را کاهش دهیم به کار نمی‌بریم، که باعث شرمندگی‌ست.

BG: Alice, thank you for coming to TED and sharing this data.

ب.ج.: آلیس، خیلی ممنون که به TED آمدی و این داده‌ها را با ما به اشتراک گذاشتی.

ABL: Thank you.

آ.ب.ل: خیلی ممنون.

(Applause)

(تشویق حاضران)