Did the global response to 9/11 make us safer? | Benedetta Berti

Translator: Shahnaz Moussavian Reviewer: sadegh zabihi

Almost 20 years have passed since 9/11.

نزدیک بیست سال از یازدهم سپتامبر می‌گذرد.

It is time to take stock of where we stand

وقت آن رسیده ببینیم کجا ایستاده‌ایم،

and stop and think.

درنگی کنیم و بیاندیشیم.

It is time to ask ourselves,

وقت آن رسیده از خود بپرسیم،

have the assumptions and policies

آیا فرض‌ها و سیاست‌هایی

we developed in the wake of those tragic events

که در پی آن حوادث غم‌بار در‌پیش گرقتیم،

truly made us more secure?

واقعاً مایه امنیت بیشتر ما شده‌اند؟

Have they made our societies, both in Europe and in the United States,

جوامع ما را چه در اروپا، چه ایالات متحده،

more resilient?

آیا تاب‌آور‌تر کرده‌اند؟

I've worked all my life in the field of security and defense,

من همه عمرم در زمینه امنیت و پدافند کار کرده‌ام،

and I am convinced that now, more than ever,

و بر این باورم که اکنون ما بیش ازهر زمانی

we need to radically reframe the way we think and act about security,

می‌بایست نگرش و رفتارمان نسبت به امنیت را اساسا اصلاح کنیم،

and especially about international security.

بویژه امنیت بین‌الملل.

By international security, I actually mean what we do,

منظورم از امنیت بین‌المللی درواقع این است که چه می‌کنیم،

how we prepare our countries

چطور کشور را آماده می‌سازیم

to better respond and prevent external threats,

تا از تهدید خارجی بهتر پیشگیری کنیم و به آن پاسخ دهیم،

and how we protect our citizens.

و چگونه از شهروندان‌مان دفاع می‌کنیم.

The key to both

کلید این هر دو

is to focus on protecting civilians,

آنست که بر دفاع از مردم عادی تمرکز کنیم،

both in our own countries

هم در کشور خود

and in those where we are present in the name of security.

و هم در کشور‌هایی که در آن با نام برقراری امنیت حضور داریم.

Now, this idea goes against the fixed narrative

حال این اندیشه خلاف روایت پابرجایی است که

that we developed over the past 20 years

در بیست سال گذشته شکل داده‌ایم

over what security is and how to get it,

در تعریف اینکه امنیت چیست و چگونه احراز می‌شود،

but that narrative is flawed, and worse, it is counterproductive.

درحالیکه آن روایت نادرست است، و از همه بدتر راه به مقصد نمی‌برد.

Over the past 20 years,

در بیست سال گذشته

both in the United States and in Europe,

چه در ایالات متحده، چه اروپا،

we've come to accept that we must talk about security in zero sum terms,

به این قبول رسیده‌ایم که باید از امنیت در مفهوم سر‌جمع‌-صفر گفتگو کرد،

as if the only way to gain more security is by compromising on values and rights:

گویی تنها راه بدست آوردن امنیت بیشتر با مخاطره بین ارزش‌ها و حقوق است:

security versus human rights,

امنیت در مقابل حقوق بشر،

safety versus freedom and development.

ایمنی در برابر آزادی و رشد.

This is a false opposition.

این مخالفت دروغین است.

It just doesn't work like that.

اینگونه عمل نمی‌کند.

We need to recognize

لازم است که بفهمیم

that security and human rights are not opposite values,

که امنیت و حقوق بشر ارزش‌های رودررو نیستند،

they are intrinsically related.

بلکه از درون با هم مرتبط اند.

After all, the most basic human right

بهر روی، اساسی‌ترین حق بشری

is the right to live and to be free from violence,

حق زیستن است و از خشونت آزاد بودن،

and a state's most basic responsibility

و اساسی‌ترین مسؤلیت یک دولت

is to guarantee that right for its citizens.

پشتیبانی از آن حق برای شهروندانش است.

Conversely, if we think about communities all over the world

بر‌عکس، اگر در پهنه دنیا جوامعی را در نظر بگیریم

affected by war and conflict,

که تحت اثر جنگ و مناقشه هستند،

it is insecurity and violence

این نا‌امنی و خشونت است

that stops them from achieving their full freedom and development.

که آن‌ها را از رسیدن به آزادی و رشد یکپارچه باز‌می‌دارد.

Now, they need basic security just as much as we do

حال، این‌ها به امنیت اساسی نیاز دارند، درست به همان اندازه که ما داریم،

and they need it so they can live a normal life

و این‌ها به آن نیاز دارند، تا بتوانند یک زندگی عادی داشته‌باشند

and so that they can enjoy their human rights.

و بتوانند از حقوق انسانی خود بهره‌مند شوند.

This is why we need to shift.

به این دلیل است که می‌بایست تغییر ایجاد کنیم.

We need to acknowledge that sustainable security

ما می‌بایست اعتراف کنیم که امنیت پایدار

builds on a foundation of human rights,

بر پایهٔ حقوق انسانی استوار است،

builds on promoting and respecting human rights.

بر پایهٔ پیشبرد حقوق انسانی و احترام به آن استوار است.

Also, over the past two decades,

همچنین، در طول دو دههٔ گذشته،

we have accepted that the best way to guarantee our own security

قبول کرده‌ایم که بهترین شیوه برای تضمین امنیت خودمان

is by defeating our enemies,

از راه سرکوب کردن دشمنان‌مان است،

and to do that, we need to rely almost exclusively on the military.

و برای انجام آن، می‌بایست کم و بیش منحصرا، بر نیروی نظامی متکی بود.

Again, this clashes with my work, with my research,

باز این، با کار من و با پژوهش من در تفابل است،

with what I see in the field.

با آنچه که در میدان می‌بینم.

What I see is that building sustainable security

آنچه من می‌بینم این است که برپا‌سازی امنیت پایدار

has a lot less to do with crushing enemies,

هر چه کمتر با سرکوبی دشمن سروکار دارد،

has a lot less to do with winning on the battlefield,

هر چه کمتر با پیروزی در کارزار جنگ کار دارد،

and has a lot more to do with protecting victims

هر چه بیشتر با حمایت از قربانیان سروکار دارد،

and building stability.

و با برپایی استواری و ثبات.

And to do that, well, the military alone

و برای انجام آن، خب، ارتش به تنهایی

is simply insufficient.

خیلی ساده، ناکافی است.

This is why I believe we need to shelve the never-ending War on Terror,

به این دلیل است که معتقدم این جنگ بی‌پایان با ترور را لازم است کنار بگذاریم،

and we need to replace it with a security agenda

و لازم است جای آنرا به دستور‌کار برپایی امنیت بدهیم،

that is driven by the principle of protecting civilians,

که از جایگاه اصل پشتیبانی از غیرنظامیان می‌آید،

no matter where they are from, what passport they hold,

بی توجه به آنکه اهل کجا و دارای کدام گذرنامه هستند،

or where they live:

یا در کجا زندگی می‌کنند:

Vancouver, New York,

ونکو‌ور، نیویورک،

Kabul, Mosul, Aleppo or Douma.

کابل، موصول، حلب یا دوما.

Sustainable security tells us that we're more likely

امنیت پایدار به ما می‌گوید که ما شانس بیشتری خواهیم داشت

to have long-term security at home for ourselves

برای داشتن امنیت دراز‌مدت در سرزمین خودمان

if we focus our engagements abroad on protecting civilians

اگر تمرکز خود را معطوف کنیم به حفاظت از غیر‌نظامیان آنسوی مرزها،

and on ensuring their lives are lived in dignity and free from violence.

و اطمینان از اینکه آنان زندگی خود را در کرامت و بدور از خشونت می‌گذرانند.

For example, we all know that defeating ISIS

برای نمونه، همه ما می‌دانیم که عقب راندن داعش

is a security achievement.

یک پیروزی امنیتی است.

Absolutely.

بی هیچ تردیدی.

But rebuilding destroyed homes,

ولی از نو ساختن خانه‌های ویران،

restoring order,

برقراری نظم،

ensuring a representative political system,

تأمین یک نظام حکومتی پارلمانی،

these are just as, if not more important,

اگر‌نه بیشتر، همان‌قدر با اهمیت هستند.

and not just for the security of civilians in Iraq and in Syria,

و نه فقط برای امنیت غیرنظامیان عراق یا سوریه،

but for our own security and for global stability.

بلکه برای امنیت خود ما و برای ثبات جهانی.

More fundamentally,

اساسی‌تر از آن،

ISIS's danger should not just be counted in the number of weapons it holds

خطر داعش را نمی‌بایست صرفا بر‌حسب شمار سلاحی که در‌دست دارد، سنجید

but also in the number of children it has kept out of school

بلکه همچنین شمار کودکانی که بدون مدرسه مانده‌اند،

or indoctrinated.

یا زیر نفوذ تلقینات آن‌ها هستند.

This is from a security perspective.

این از یک دیدگاه امنیتی چنین است.

From a security perspective,

از دیدگاه امنیتی،

the long-term generational impact of having millions of children in Syria

تأثیر طولانی مدت و نسل به نسل حضور میلیون‌ها کودک در سوریه

growing up knowing only war and out of school,

که در دنیای جنگ و محرومیت از مدرسه بزرگ می‌شوند

this is a far more dangerous threat to stability

تهدید بمراتب خطرناک‌تری است برای ثبات

than all of ISIS's weapons combined,

از تمام تسلیحات داعش با هم،

and we should spend just as much time and just as much energy to counter this

و ما باید همان اندازه وقت وهمانقدر انرژی صرف این مقابله کنیم

as what we spend when countering ISIS militarily.

که در مقابله مسلحانه با داعش صرف می‌کنیم.

Over the past two decades, our security policy has been short-term.

در دو دهه گذشته، سیاست‌های امنیتی ما کوتاه‌-مدت بوده‌اند.

It has focused on the here and now.

و بر اینجا و اکنون تمرکز داشته‌اند.

It has systematically downplayed the link between what we do today

طوریکه بطریق نظام‌مند ارتباط بین کاری که ما امروز می‌کنیم

in the name of security

بنام امنیت

and the long-term impact of those choices.

و تأثیر طولانی مدت آن انتخاب‌ها را، از بین می‌برد.

In the years after 9/11,

در سال‌های پس از یازده سپتامبر،

some of the choices,

بعضی انتخابها

some of the policies we've implemented

برخی سیاست‌هایی که به اجرا در‌آورده‌ایم

have probably made us less, not more secure in the long term.

باحتمال ما را در دراز‌مدت بی‌امنیت‌تر کرده‌است.

Sustainable, civilian-centered security

امنیت پایدار غیرنظامی-مدار

needs to look at what happens in the long term.

لازم است به آنچه در درازمدت رخ می‌دهد نگاه کند.

Again, for example,

باز برای نمونه،

relying on drones to target enemies in faraway countries may be a tool.

تکیه بر هواپیمای بی‌سرنشین برای هدف گرفتن دشمن در سرزمین‌های دور شاید یک ابزار باشد.

It may be a tool to make sure or to lessen the threat

شاید ابزاری باشد برای محدود کردن تهدید

of an imminent attack on the United States.

یک حمله حتمی به ایالات متحده

But what about the long-term impact?

اما تأثیر آن در بلند‌مدت چیست؟

If civilians are killed,

مردم غیرنظامی اگر کشته شوند،

if communities are targeted,

جوامع انسانی اگر هدف حمله قرار گیرند،

this will feed a vicious circle

این حلقه باطلی از

of war, conflict, trauma and radicalization,

جنگ، مناقشه، ضربات روحی و افراط گرایی را تغذیه خواهد کرد،

and that vicious circle is at the center of so many of the security challenges

و آن دور باطل نقطه مرکزی بسیاری از چالش‌های امنیتی است که

we face today.

امروز پیش روی ماست.

This will not make us safer in the long term.

این ما را در بلند‌مدت ایمن‌تر نمی‌کند.

We need civilian security,

ما به امنیت شهروندی نیاز داریم،

we need sustainable civilian-centered security,

نیاز به امنیت پایدارغیر‌نظامی-مدار داریم،

and we need it now.

و به آن حالا نیاز داریم.

We need to encourage thinking and research around this concept,

نیاز داریم تفکر و تحقیق حول این مفهوم را ترغیب کنیم،

and to implement it.

و به مرحله اجرا در‌آوریم.

We live in a dangerous world.

ما در دنیای پرخطری زندگی می‌کنیم.

We have many threats to peace and conflict.

تهدید‌های زیادی برای درگیری و علیه صلح وجود دارد.

Much like in the days after 9/11,

خیلی شبیه روز‌های بعد از یازده سپتامبر،

we simply cannot afford not to think about international security.

ما نمی‌توانیم هزینه بی‌توجهی به امنیت بین المللی را متحمل شویم.

But we have to learn the lessons of the past 20 years.

و می‌باید از بیست سال گذشته درس بگیریم.

To get it right, to get security right,

برای درست شدن کار، درست کردن امنیت،

we need to focus on the long term.

می‌بایست بر بلند‌مدت تمرکز کنیم.

We need to focus on protecting civilians.

می‌بایست تمرکزما روی حفاظت از غیرنظامیان باشد.

And we need to respect and acknowledge the fact

و باید احترام بگذاریم به این واقعیت که

that sustainable security builds on a foundation of human rights.

که امنیت پایدار بر پایهٔ حقوق بشر بنا می‌شود.

Otherwise, in the name of security,

وگرنه بنام امنیت،

we risk leaving the world

خطر آن می‌رود که دنیایی بجا بگذاریم

a far more dangerous and unstable place

بمراتب پرمخاطره‌تر و بی‌ثبات‌تر

than what we already found it in.

از آنچه در آن بسر می‌بریم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)