A smarter, more precise way to think about public health | Sue Desmond-Hellmann

Translator: hassan qodusi Reviewer: Leila Ataei

OK, first, some introductions.

خیلی خوب. ابتدا مقدماتی کوتاه.

My mom, Jennie, took this picture.

مادرم، جنی، این عکس رو گرفته.

That's my dad, Frank, in the middle.

اون پدرم هست، در وسط تصویر.

And on his left, my sisters:

و در سمت چپ، خواهرهای من:

Mary Catherine, Judith Ann, Theresa Marie.

ماری کاترین، جودیث آن، ترسا ماری.

John Patrick's sitting on his lap and Kevin Michael's on his right.

جان پاتریک روی پای او نشسته و کوین میچل در سمت راست اوست.

And in the pale-blue windbreaker,

و در لباس بادشکن به رنگ آبی روشن،

Susan Diane. Me.

سوزان دیان، من هستم.

I loved growing up in a big family.

من عاشق بزرگ شدن در خانواده ای پرجمعیت خودم بودم.

And one of my favorite things was picking names.

و یکی از چیزهای مورد علاقه ام انتخاب کردن اسم بود

But by the time child number seven came along,

ولی زمانی که فرزند هفتم خانواده در راه بود،

we had nearly run out of middle names.

ما تقریبا اسامی معمول کم آورده بودیم

It was a long deliberation

مشورت زیادی راجع بهش انجام شد

before we finally settled on Jennifer Bridget.

تا که سرانجام نام جنیفر بریجت را براش انتخاب کردیم.

Every parent in this audience

هر پدر یا مادری در بین شنوندگان این سخنرانی

knows the joy and excitement

از لذت انتخاب کردن اسم برای

of picking a new baby's name.

فرزندی تازه متولد شده آگاه هست.

And I was excited and thrilled

و من هم ذوق داشتم و هیجان زده بودم

to help my mom in that special ceremonial moment.

که به مادرم در اون لحظه تشریفاتی کمک کنم

But it's not like that everywhere.

و این کار همه جا این شکلی نیست.

I travel a lot and I see a lot.

من بسیار سفر می‌کنم و خیلی چیزها می‌بینم.

But it took me by surprise to learn

اما یک بار در کمال تعجب دریافتم که

in an area of Ethiopia,

که در بخشی از اتیوپی،

parents delay picking the names for their new babies

والدین در انتخاب کردن اسم برای نوزادان شان تاخیر می‌اندازند

by a month or more.

حدود یک ماه یا بیشتر.

Why delay?

چرا تاخیر؟

Why not take advantage of this special ceremonial time?

چرا از این لحظه باشکوه استفاده نمی‌برند؟

Well, they delay because they're afraid.

خوب، تاخیر می‌اندازند چون می ترسند.

They're afraid their baby will die.

می‌ترسند که نوزداشان بمیرد.

And this loss might be a little more bearable without a name.

و با کودکی بدون اسم، شاید این عارضه برایشان کمی قابل تحمل‌تر شود.

A face without a name might help them feel

چهره‌ای بدون نام، شاید به آنها کمک کند احساس کنند که

just a little less attached.

تنها کمی از دردشان کاسته شده.

So here we are in one part of the world --

بنابراین ما شاهد بخشی از دنیا هستیم --

a time of joy, excitement, dreaming of the future of that child --

دورانی پر از لذت، شور و شوق، آرزو داشتن برای آن کودک --

while in another world,

در حالیکه در دنیایی دیگر،

parents are filled with dread,

پدرها پر از ترس و بیم هستند،

not daring to dream of a future for their child

که جرات نمی‌کنند آرزویی برای چند هفته پر ارزش

beyond a few precious weeks.

برای کودکشان آرزویی کنند.

How can that be?

چنین چیزی چطور ممکن هست؟

How can it be that 2.6 million babies

چطور ممکنه که ۲/۶ میلیون کودک

die around the world

در سراسر جهان بمیرند

before they're even one month old?

پیش از اینکه به یک ماهگی برسند؟

2.6 million.

۲/۶ میلیون کودک

That's the population of Vancouver.

این جمعیت ونکوور هست.

And the shocking thing is:

و پرسش بهت آور این است که:

Why?

چرا؟

In too many cases, we simply don't know.

در بسیار موارد، نمی‌دانیم.

Now, I remember recently seeing an updated pie chart.

حالا، به یاد می آورم که اخیرا یک نمودار دایره‌ای به روز شده را دیدم.

And the pie chart was labeled,

عنوان این نمودار این بود:

"Causes of death in children under five worldwide."

«دلیل مرگ کودکان زیر ۵ ساله در سراسر دنیا.»

And there was a pretty big section of that pie chart, about 40 percent --

و یک بخشی خیلی بزرگی از اون نمودار، حدود ۴۰ درصد --

40 percent was labeled "neonatal."

عنوان ۴۰ درصدش این بود: «مربوط به نوزدان»

Now, "neonatal" is not a cause of death.

حالا، «مربوط به نوزداني» یک دلیل برای مرگ نیست.

Neonatal is simply an adjective,

مربوط به نوزدان، یک صفت هست،

an adjective that means that the child is less than one month old.

صفتی به این معنا که کودک کمتر از یک ماهش بوده.

For me, "neonatal" said: "We have no idea."

برای من، «مربوط به نوزدان» میگه که: «چیزی نمی دانیم»

Now, I'm a scientist. I'm a doctor.

حالا، من یک دانشمند ، یک دکتر هستم.

I want to fix things.

میخواهم مسائل را حل کنم.

But you can't fix what you can't define.

اما چیزی که تعریف نشه حل نمیشه.

So our first step in restoring the dreams of those parents

بنابراین اولین گام ما برای بازگرداندن آرزوهای این والدین

is to answer the question:

پاسخ به این پرسش است:

Why are babies dying?

چرا نوزادها می‌میرند؟

So today, I want to talk about a new approach,

خب امروز، میخوام راجع به یافته‌ای نو، بگم

an approach that I feel

یافته‌ای که احساس میشود

will not only help us know why babies are dying,

نه تنها کمک می‌کند بدانیم چرا نوزادها

but is beginning to completely transform

می‌میرند، بلکه شروعی است برای دگرگون کردن کاملِ

the whole field of global health.

موضوع بهداشت در همه جای دنیا.

It's called "Precision Public Health."

اسمش هست «دقت سنجی سلامتی عمومی.»

For me, precision medicine comes from a very special place.

برای من، پزشکی دقیق، از یک جای خیلی خاص ناشی می‌شود.

I trained as a cancer doctor, an oncologist.

من به عنوان دکتر متخصص سرطان آموزش دیدم، یک آنکولوژیست.

I got into it because I wanted to help people feel better.

واردش شدم چون میخواستم به مردم کمک کنم احساس بهتری

But too often my treatments made them feel worse.

داشته باشند. اما در اکثر موارد درمانهای من به آنها احساسی بدتر میداد.

I still remember young women being driven to my clinic

هنوز زنهای جوانی رو یادم هست که توسط مادرهایشان به کلینیک من

by their moms --

آورده می‌شدند --

adults, who had to be helped into my exam room by their mothers.

آدمهای بالغی که، در اتاق معاینه من مادرشان باید به آنها کمک می‌کردند.

They were so weak

به خاطر درمانهای من

from the treatment I had given them.

خیلی ضعیف شده بودند.

But at the time, in those front lines in the war on cancer,

اما در آن زمان، در آن خطوط مقدم نبرد با سرطان،

we had few tools.

ابزارهای کمی داشتیم.

And the tools we did have couldn't differentiate

و اون ابزارهایی که داشتیم نمی‌توانستند تمایز قائل شوند

between the cancer cells that we wanted to hit hard

بین سلولهای سرطانی که میخواستیم سخت بهشان حمله کنیم

and those healthy cells that we wanted to preserve.

و اون سلولهای سالمی از بدن که می‌خواستیم حفظ شوند.

And so the side effects that you're all very familiar with --

و بنابراین عوارض جانبی که همه شما باهاش آشنا هستین --

hair loss, being sick to your stomach,

ریزش مو، دلپیچه گرفتن،

having a suppressed immune system, so infection was a constant threat --

با داشتن یک سیستم ایمنی متوقف شده، عفونت یک تهدید دائمی بود --

were always surrounding us.

که همیشه ما رو احاطه کرده بود

And then I moved to the biotechnology industry.

بعد از اون من وارد صنعت بیوتکنولوژی شدم.

And I got to work on a new approach for breast cancer patients

و باید روی یافته‌ای جدید برای بیماران سرطان سینه کار می‌کردم

that could do a better job of telling the healthy cells

که می‌توانست با روش بهتری تفاوت بین سلول های سالم رو

from the unhealthy or cancer cells.

از سلولهای سرطانی تشخیص بده.

It's a drug called Herceptin.

اسم این دارو «هرسپتین» هست.

And what Herceptin allowed us to do

و کاری که هرسپتین به ما اجازه میده انجام بدیم

is to precisely target HER2-positive breast cancer,

این هست که به دقت سرطان سینه اچ.ئی.آر۲ مثبت را،

at the time, the scariest form of breast cancer.

که آن زمان، ترسناکترین نوع سرطان سینه بود هدف قرار بدیم.

And that precision let us hit hard the cancer cells,

و اون دقت به ما اجازه میده سلولهای سرطانی را به شدت نابود کنیم،

while sparing and being more gentle on the normal cells.

اما خیلی کمتر و جزئی تر به سلولهای سالم حمله بشه.

A huge breakthrough.

یک پیشرفت بزرگ.

It felt like a miracle,

احساسی شبیه معجزه می‌کردم،

so much so that today,

اونقدر زیاد که امروزه،

we're harnessing all those tools --

ما همه اون ابزار را آماده کردیم --

big data, consumer monitoring, gene sequencing and more --

اطلاعات زیاد، نظارت بر مصرف کننده‌ها، توالی ژنی و بیشتر از همه --

to tackle a broad variety of diseases.

مقابله کردن با انواع وسیعی از بیماریها.

That's allowing us to target individuals

این به ما اجازه میده که افراد را با

with the right remedies at the right time.

با میزان درست دارو در زمان درست هدف بگیریم.

Precision medicine revolutionized cancer therapy.

دقت سنجی در پزشکی معالجه سرطان را متحول کرده

Everything changed.

همه چیز تغییر کرده.

And I want everything to change again.

و من می‌خواهم همه چیز باز هم تغییر کنه.

So I've been asking myself:

بنابراین از خودم می‌پرسم:

Why should we limit

چرا باید این روش هوشمندانه

this smarter, more precise, better way to tackle diseases

و خیلی دقیق‌تر و بهتر در درمان بیماریها را به دنیای

to the rich world?

ثروتمندان محدود کنیم؟

Now, don't misunderstand me --

حالا، حرفمو بد برداشت نکنید --

I'm not talking about bringing expensive medicines like Herceptin

در مورد بردن داروهای گرون قیمتی مثل هرسپتین به

to the developing world,

دنیای در حال توسعه حرف نمی‌زنم،

although I'd actually kind of like that.

گرچه، به این کار علاقه مند هم هستم.

What I am talking about

چیزی که درموردش حرف می‌زنم

is moving from this precise targeting for individuals

حرکت از این هدفگیری دقیق در افراد

to tackle public health problems

به مقابله با مشکلات سلامت عمومی

in populations.

در جمعیتها است.

Now, OK, I know probably you're thinking, "She's crazy.

حالا، بسیار خوب. می‌دانم احتمالا دارین فکر می‌کنید، «اون دیوانه شده.

You can't do that. That's too ambitious."

همچین کاری نمی تونی بکنی، خیلی بلند پروازیه.»

But here's the thing:

اما موضوع اینجاست:

we're already doing this in a limited way,

ما قبلا این کار را به روشی محدود انجام دادیم،

and it's already starting to make a big difference.

و حالا تفاوت های زیادی در حال شکل گیری است.

So here's what's happening.

این چیزی است که اتفاق می‌افتد.

Now, I told you I trained as a cancer doctor.

حالا، گفتم که به عنوان یک متخصص سرطان آموزش دیدم.

But like many, many doctors who trained in San Francisco in the '80s,

اما مثل خیلی ها، خیلی از دکترهایی که در دهه ۸۰ در سن فرانسیسکو آموزش دیدند،

I also trained as an AIDS doctor.

من هم به عنوان یک دکتر ایدز آموزش دیدم.

It was a terrible time.

دوران وحشتناکی بود.

AIDS was a death sentence.

ایدز یک نوع حکم اعدام بود.

All my patients died.

تمام بیماران من مردند.

Now, things are better,

حالا، اوضاع بهتر شده،

but HIV/AIDS remains a terrible global challenge.

اما اچ.آی.وی/ایدز یک چالش جهانی وحشتناک باقی مانده.

Worldwide, about 17 million women are living with HIV.

در سراسر جهان، حدود ۱۷ میلیون زن با اچ.آی.وی زندگی می کنند.

We know that when these women become pregnant,

می‌دانیم که وقتی این زنها باردار می‌شوند،

they can transfer the virus to their baby.

می‌توانند این ویروس را به کودک شان منتقل کنند.

We also know in the absence of therapy,

همچنین می‌دانیم که در غیاب درمان،

half those babies will not survive until the age of two.

نیمی از آن کودکان تا رسیدن به دو سالگی زنده نخواهند ماند.

But we know that antiretroviral therapy can virtually guarantee

ولی می‌دانیم که شیوه درمانی متوقف کردن ویرویس، تقریبا تضمین می‌کند

that she will not transmit the virus to the baby.

که مادر ویروس را به کودکش منتقل نخواهد کرد.

So what do we do?

پس چکار کنیم؟

Well, a one-size-fits-all approach, kind of like that blast of chemo,

خوب، یک یافته همه جا به درد بخور، شبیه انفجار شیمی درمانی،

would mean we test and treat every pregnant woman in the world.

یعنی که هر زن بارداری را در سراسر دنیا، تست و درمان کنیم.

That would do the job.

کار را راه می‌اندازه.

But it's just not practical.

اما عملی نیست.

So instead, we target those areas where HIV rates are the highest.

بنابراین به جاش، بخشهایی رو هدف می‌گیریم که نرخ اچ.آی.وی بالاترین حد است.

We know in certain countries in sub-Saharan Africa

می‌دانیم که در کشورهای معینی در نیمه جنوبی قاره آفریقا

we can test and treat pregnant women where rates are highest.

می‌توانیم زنان بارداری که نرخ شان بسیار بالاست را شناسایی و درمان کنیم.

This precision approach to a public health problem

این دقت در سنجش به یک مشکل در سلامتی عموم منتج می‌شود

has cut by nearly half

که سهمی به میزان تقریبا نصف

HIV transmission from mothers to baby

انتقال اچ.آی.وی از مادر به فرزند را

in the last five years.

در پنج سال گذشته شامل میشه.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

Screening pregnant women in certain areas in the developing world

غربالگری زنان باردار در مناطق مشخصی از دنیای در حال توسعه

is a powerful example

نمونه قدرتمندی است

of how precision public health can change things on a big scale.

از اینکه چطور دقت سنجی در سلامت عموم می تواند اوضاع را در مقیاس گسترده عوض کند.

So ...

پس...

How do we do that?

چطور این کار را کنیم؟

We can do that because we know.

این کار را می‌توانیم کنیم چون می‌دانیم.

We know who to target,

می‌دانیم که چه کسی را هدف بگیریم،

what to target,

چه چیز را هدف بگیریم،

where to target and how to target.

کجا را و چگونه هدف بگیریم.

And that, for me, are the important elements of precision public health:

و اینها، برای من، عناصر مهمی هستند از دقت سنجی در بهداشت عمومی:

who, what, where and how.

چه کسی، چه چیزی، کجا و چگونه.

But let's go back to the 2.6 million babies

اما اجازه بدین برگردیم به آن ۲/۶ میلیون نوزاد

who die before they're one month old.

که قبل از یک ماهگی می‌میرند.

Here's the problem: we just don't know.

مساله این است: ما چیزی نمی‌دانیم.

It may seem unbelievable,

ممکن است باورنکردنی به نظر برسد،

but the way we figure out the causes of infant mortality

اما روشی که دلیل آن مرگ و میر اطفال را پیدا کنیم

in those countries with the highest infant mortality

در کشورهایی با مرگ و میر بالای اطفال

is a conversation with mom.

صحبت کردن با مادر طفل است.

A health worker asks a mom who has just lost her child,

یک کارآموز سلامت از یک مادر که تازه نوزادش مرده بود، پرسید،

"Was the baby vomiting? Did they have a fever?"

«بچه استفراغ می کرد؟ هیچ تب کرده بودن؟»

And that conversation may take place

و این گفتگو شاید تا سه ماه

as long as three months after the baby has died.

بعد از مرگ نوزاد انجام می‌شود.

Now, put yourself in the shoes of that mom.

حالا، خودتان را جای آن مادر بگذارید.

It's a heartbreaking, excruciating conversation.

این یک گفتگوی ناراحت کننده و مشقت بار هست

And even worse -- it's not that helpful,

و حتی بدتر -- کمک چندانی نمی‌کند،

because we might know there was a fever or vomiting,

چون شاید بدانیم که یک تب یا استفراغی در کار بوده،

but we don't know why.

ولی نمی‌دانیم چرا.

So in the absence of knowing that knowledge,

بنابراین در نبود دانستن این اطلاعات،

we cannot prevent that mom, that family,

نمی توانیم آن مادر، آن خانواده را،

or other families in that community

یا دیگر خانواده‌های آن اجتماع را

from suffering the same tragedy.

از تحمل چنین مصیبتی جلوگیری کنیم.

But what if we applied a precision public health approach?

اما چه میشد اگر از دستیافته دقت سنجی در سلامت عموم استفاده می کردیم؟

Let's say, for example,

بذارین بگیم، برای مثال،

we find out in certain areas of Africa

در بخشهای مشخصی از آفریقا، متوجه شدیم که

that babies are dying because of a bacterial infection

که نوزادان به خاطر عفونت باکتریایی که

transferred from the mother to the baby,

از مادر به نوزاد منتقل می‌شود، می‌میرند،

known as Group B streptococcus.

که معروف است به استرپتوکوک گروه ب.

In the absence of treatment, mom has a seven times higher chance

در صورت عدم درمان، مادر شانسی هفت برابر داره

that her next baby will die.

که فرزند بعدش هم بمیره.

Once we define the problem, we can prevent that death

وقتی که مشکل را شناسایی می کنیم، می توانیم با درمانی به ارزانی

with something as cheap and safe as penicillin.

پنیسیلین، از آن مرگ جلوگیری کنیم.

We can do that because then we'll know.

می توانیم این کار را بکنیم چون بعدا خواهیم دانست.

And that's the point:

و موضوع همین است:

once we know, we can bring the right interventions

وقتی که دانستیم، می توانیم به شیوه درست مداخله کنیم

to the right population in the right places

به درون جمعیت درست در مکانی درست

to save lives.

تا جان مردم را نجات بدیم.

With this approach, and with these interventions

با این دست یافته، و با این مداخله

and others like them,

و چیزهای شبیه آنها،

I have no doubt

شکی ندارم

that a precision public health approach

که روش تازه دقت‌سنجی در سلامتی عموم

can help our world achieve our 15-year goal.

می تواند به دنیای ما کمک کند که به هدف ۱۵ ساله‌اش برسد.

And that would translate into a million babies' lives saved

و این یعنی جان میلیونها نوزاد در هر سال

every single year.

نجات می یابد.

One million babies every single year.

یک میلیون نوزاد در هر سال.

And why would we stop there?

و چرا اینجا متوقف بشیم؟

A much more powerful approach to public health --

یافته‌ای بسیار قدرتمندتر برای سلامتی عمومی --

imagine what might be possible.

به اتفاقات ممکن بعد از آن فکر کنید.

Why couldn't we more effectively tackle malnutrition?

چرا نمی‌توانیم خیلی کارآمدتر با سوء تغذیه مقابله کنیم؟

Why wouldn't we prevent cervical cancer in women?

چرا نتوانیم از سرطان دهانه رحم زنان جلوگیری کنیم؟

And why not eradicate malaria?

و چرا مالاریا را ریشه کن نکنیم؟

(Applause)

(تشویق)

Yes, clap for that!

آره، براش دست بزنید!

(Applause)

(تشویق)

So, you know, I live in two different worlds,

بنابراین، می دانید، من در دو دنیای متفاوت زندگی می‌کنم،

one world populated by scientists,

یک دنیا پر از دانشمند،

and another world populated by public health professionals.

و دنیایی دیگر پر از متخصصان بهداشت عمومی.

The promise of precision public health

عهد پیمان دقت‌سنجی در سلامت عموم

is to bring these two worlds together.

نزدیک کردن این دو دنیا به هم است.

But you know, we all live in two worlds:

اما می‌دانید، ما همه در دو دنیا زندگی می‌کنیم:

the rich world and the poor world.

دنیای ثروتمندان و دنیای فقرا.

And what I'm most excited about about precision public health

و در دقت سنجی بهداشت عمومی چیزی که من را خیلی هیجان زده می کنه

is bridging these two worlds.

ارتباط زدن بین این دو دنیا است.

Every day in the rich world,

هر روزه در دنیای ثروتمندان،

we're bringing incredible talent and tools --

ما ابزار و استعدادهای شگفت انگیری را به کار می‌بندیم --

everything at our disposal --

هر چیزی که در دسترسمون باشه --

to precisely target diseases in ways I never imagined

تا هدفگیری دقیق بیماریها جوری که هیچوقت فکرش را نمی‌کردم

would be possible.

ممکن بشه.

Surely, we can tap into that kind of talent and tools

مطمئنا، می‌توانیم به این جور استعدادها و ابزار برای متوقف کردن

to stop babies dying in the poor world.

مرگ و میر نوزادان در دنیای فقرا استفاده کنیم.

If we did,

اگه این کار بشه،

then every parent would have the confidence

هر پدرمادری این اعتماد به نفس را داره

to name their child the moment that child is born,

که فرزندشان را در لحظه‌ای که به دنیا میاد، نامگذاری کنن،

daring to dream that that child's life will be measured in decades,

و جرات داشته باشند که آرزو کنند که زندگی آن نوزاد دهها سال ادامه پیدا کند،

not days.

و نه چند روز.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)