Why our universe might exist on a knife-edge | Gian Giudice

جیان جودیس: چرا جهان ما ممکنه بر لبه یک چاقو قرار داشته باشه

Translator: M. Mahdi Karima Reviewer: narsis sh

So last year, on the Fourth of July,

سال گذشته، چهارم جولای

experiments at the Large Hadron Collider

آزمایش‌ها در سیستم بزرگ برخورد دهنده‌ی هادرون‌ها (ذرات بنيادی تركيبی)

discovered the Higgs boson.

منجر به کشف بوزون "هیگز" شد (بوزون: عناصر با عدد جرمی زوج).

It was a historical day.

این یک روز تاریخی بود.

There's no doubt that from now on,

هیچ شکی نیست که از امروز به بعد،

the Fourth of July will be remembered

روز چهارم جولای در ذهن‌ها خواهد ماند

not as the day of the Declaration of Independence,

نه مثل چیز‌هایی چون "روز استقلال" آمریکا،

but as the day of the discovery of the Higgs boson.

بلکه به عنوان روز کشف بوزون هیگز.

Well, at least, here at CERN.

خوب، لااقل، اینجا در مرکز "سرن".

But for me, the biggest surprise of that day

اما برای من، بزرگترین سورپرایز اون روز

was that there was no big surprise.

این بود که هیچ سورپرایز بزرگی وجود نداشت.

In the eye of a theoretical physicist,

از دیدگاه فیزیک نظری،

the Higgs boson is a clever explanation

بوزون هیگز یک توضیح هوشمندانه

of how some elementary particles gain mass,

از پدیده جرم یافتن ذرات بنیادی است،

but it seems a fairly unsatisfactory

اما به نظر می‌رسه به اندازه کافی راه حل

and incomplete solution.

راضی کننده و کاملی نباشه.

Too many questions are left unanswered.

سوالات بسیاری بدون پاسخ باقی مونده.

The Higgs boson does not share the beauty,

بوزون هیگز، از زیبایی،

the symmetry, the elegance,

تقارن و ظرافت

of the rest of the elementary particle world.

ذرات بنیادی دیگر سهمی نبرده.

For this reason, the majority of theoretical physicists

به همین دلیل، عمده فیزیکدان‌های نظری

believe that the Higgs boson could not

اعتقاد دارن که بوزون هیگز نمی‌تونه

be the full story.

تمام داستان باشه.

We were expecting new particles and new phenomena

ما انتظار ذرات بنیادی جدید و پدیده‌های جدیدی داشتیم

accompanying the Higgs boson.

که بوزون هیگز رو همراهی کنه.

Instead, so far, the measurements

در عوض، تا کنون، اندازه گیری‌هایی که

coming from the LHC show no signs of new particles

از این شتاب دهنده به دست اومده، هیچ نشانی از ذرات جدید

or unexpected phenomena.

یا پدیده‌های غیر منتظره نشون نمی‌ده.

Of course, the verdict is not definitive.

البته این نظر قطعی نیست.

In 2015, the LHC will almost double

در سال ۲۰۱۵ شتاب دهنده LHC تقریبا

the energy of the colliding protons,

انرژی برخورد پروتون‌ها رو دو برابر خواهد کرد،

and these more powerful collisions

و این برخورد های پر انرژی تر

will allow us to explore further the particle world,

به ما اجازه خواهد داد که بیشتر در دنیای ذرات بنیادی کاوش کنیم،

and we will certainly learn much more.

و ما مطمئناً چیز‌های بسیار بیشتری خواهیم آموخت.

But for the moment, since we have found

لیکن برای این لحظه، از زمانی که ما پی بردیم

no evidence for new phenomena, let us suppose

که هیچ شاهدی برای پدیده جدیدی وجود نداره، بگذارید فرض کنیم که

that the particles that we know today,

این ذرات بنیادی که ما امروز می‌شناسیم،

including the Higgs boson,

از جمله بوزون هیگز،

are the only elementary particles in nature,

تنها ذرات بنیادی در طبیعت هستند،

even at energies much larger

حتی در انرژی‌های بسیار بزرگتری که

than what we have explored so far.

ما تا کنون کشف کرده ایم.

Let's see where this hypothesis is going to lead us.

بگذارید ببینیم این فرضیه ما رو به کجا می‌رسونه.

We will find a surprising and intriguing result

نتیجه‌ای شگفت انگیز و جذاب

about our universe, and to explain my point,

درباره جهان خواهیم یافت، و برای اینکه نظرم رو توضیح بدم

let me first tell you what the Higgs is about,

بگذارید ابتدا بهتون بگم که هیگز چی هست،

and to do so, we have to go back

و برای این کار، بایستی به

to one tenth of a billionth of a second

یک دهم از یک میلیاردم ثانیه

after the Big Bang.

بعد از انفجار بزرگ برگردیم.

And according to the Higgs theory,

و بر طبق نظریه هیگز،

at that instant, a dramatic event took place

در اون لحظه، یک اتفاق دراماتیک

in the universe.

در جهان رخ داد.

Space-time underwent a phase transition.

بُعد فضا - زمان دستخوش یک انتقال فاز شد.

It was something very similar to the phase transition

چیزی بسیار شبیه انتقال فازی که

that occurs when water turns into ice

موقع تبدیل آب به یخ

below zero degrees.

در دمای زیر صفر درجه اتفاق می‌افته.

But in our case, the phase transition

اما در قضیه ما، این انتقال فاز

is not a change in the way the molecules

یک تغییر در نحوه قرار‌گیری

are arranged inside the material,

ملکول‌ها در داخل یک ماده نیست،

but is about a change

بلکه در مورد تغییری اساسی در تار و پود بُعد فضا - زمان است.

of the very fabric of space-time.

بلکه در مورد تغییری اساسی در تار و پود بُعد فضا - زمان است.

During this phase transition, empty space

در طول این تغییر فاز، فضای خالی

became filled with a substance

با ماده ای که ما اکنون

that we now call Higgs field.

بهش میدان هیگز می‌گیم پر شد.

And this substance may seem invisible to us,

و این ماده ممکنه برای ما نامرئی باشه،

but it has a physical reality.

اما واقعیت فیزیکی داره.

It surrounds us all the time,

این میدان، همیشه ما رو احاطه کرده،

just like the air we breathe in this room.

درست مثل هوایی که در این محل تنفس می‌کنیم.

And some elementary particles interact

و بعضی ذرات بنیادی با این ماده

with this substance, gaining energy in the process.

از طریق به دست آوردن انرژی ذاتی اثر متقابل دارن.

And this intrinsic energy is what we call

و این انرژی ذاتی همون چیزیه که بهش

the mass of a particle,

جرم یک ذره می‌گیم،

and by discovering the Higgs boson, the LHC

و با کشف بوزون هیگز، شتاب دهنده LHC

has conclusively proved that this substance is real,

به طور قطع ثابت کرد که این ماده وجود داره،

because it is the stuff the Higgs bosons are made of.

چون چیزی هست که بوزون‌های هیگز ازش ساخته شدن.

And this, in a nutshell, is the essence of the Higgs story.

و این، مختصری از اساس و بنیاد داستان هیگز هست.

But this story is far more interesting than that.

اما این داستان از این چیزی که گفتم بسیار جذاب‌تره.

By studying the Higgs theory,

با مطالعه نظریه هیگز،

theoretical physicists discovered,

فیزیک‌دانان نظری

not through an experiment

نه از طریق آزمایش

but with the power of mathematics,

بلکه با قدرت و کمک ریاضیات،

that the Higgs field does not necessarily exist

پی بردند که میدان هیگز لزوما، منحصرا به شکلی که

only in the form that we observe today.

ما امروز مشاهده می‌کنیم وجود نداره.

Just like matter can exist as liquid or solid,

درست مثل مواد که می‌تونن به صورت مایع یا جامد باشن،

so the Higgs field, the substance that fills all space-time,

میدان هیگز هم، که ماده‌ای هست که همه‌ی بُعد فضا - زمان رو پر می‌کنه،

could exist in two states.

می‌تونه در دو حالت وجود داشته باشه.

Besides the known Higgs state,

در کنار حالت شناخته شده هیگز،

there could be a second state in which the Higgs field

می‌تونه حالت دومی هم که میدان هیگز در اون

is billions and billions times denser

میلیاردها میلیارد چگال‌تر از چیزی که

than what we observe today,

امروز مشاهده می‌کنیم باشه،

and the mere existence of another state

و صرف وجود یک حالت دیگه

of the Higgs field poses a potential problem.

از میدان هیگز، یک سوال بالقوه رو مطرح می‌کنه.

This is because, according to the laws

به خاطر اینکه، بر اساس قوانین مکانیک کوانتوم،

of quantum mechanics, it is possible

این امکان وجود داره که

to have transitions between two states,

انتقال بین دو حالت

even in the presence of an energy barrier

حتی در حضور یک سد انرژی

separating the two states,

که دو فاز رو از هم جدا می‌کنه، به وقوع بپیونده.

and the phenomenon is called,

و به این پدیده می‌گن

quite appropriately, quantum tunneling.

تونل زنی کوانتومی، که اسم کاملاً مناسبی هم هست.

Because of quantum tunneling,

به علت تونل زنی کوانتومی،

I could disappear from this room

من می‌تونم در این اطاق غیب بشم

and reappear in the next room,

و در اطاق بغلی ظاهر بشم،

practically penetrating the wall.

عملاً دیوار رو سوراخ می‌کنم!

But don't expect me to actually perform the trick

اما از من انتظار نداشته باشید که فعلا این شعبده بازی رو

in front of your eyes, because the probability

در پیش چشمان شما انجام بدم، چون برای من

for me to penetrate the wall is ridiculously small.

احتمال اینکه دیوار رو سوراخ کنم، فوق العاده کمه.

You would have to wait a really long time

شما باید مدت زمان بسیار طولانی صبر کنید

before it happens, but believe me,

تا چنین اتفاقی بیفته، اما به حرف من اعتماد کنید،

quantum tunneling is a real phenomenon,

تونل زنی کوانتومی یک پدیده واقعی هست،

and it has been observed in many systems.

و در بسیاری سیستم‌ها مشاهده شده.

For instance, the tunnel diode,

برای مثال، دیود تونلی،

a component used in electronics,

قطعه ای که در الکترونیک به کار می‌ره،

works thanks to the wonders

به لطف عجایب شگفت انگیز پدیده

of quantum tunneling.

تونل زنی کوانتومی کار می‌کنه.

But let's go back to the Higgs field.

اما بیاید به میدان هیگز برگردیم.

If the ultra-dense Higgs state existed,

اگر این میدان فوق چگال هیگز وجود داشته باشه،

then, because of quantum tunneling,

آنگاه، به خاطر پدیده تونل زنی کوانتومی،

a bubble of this state could suddenly appear

یک "حباب" از این حالت، به طور ناگهانی، در مکان مشخصی

in a certain place of the universe at a certain time,

از این جهان، و در زمان مشخصی، می‌تونه پدید بیاد،

and it is analogous to what happens when you boil water.

و این مشابه چیزی هست که موقع جوشاندن آب رخ می‌ده.

Bubbles of vapor form inside the water,

حباب‌های بخار در داخل آب شکل می‌گیره،

then they expand, turning liquid into gas.

سپس، در حالی که دارن آب رو به بخار تبدیل می‌کنن، منبسط می‌شن.

In the same way, a bubble of the ultra-dense Higgs state

به شکل مشابهی، یک حباب از حالت فوق چگال هیگز

could come into existence because of quantum tunneling.

به دلیل تونل زنی کوانتومی می‌تونسته به وجود بیاد.

The bubble would then expand at the speed of light,

آنگاه این حباب با سرعت نور منبسط بشه،

invading all space, and turning the Higgs field

به تمام فضا هجوم بیاره، و این میدان هیگز رو از

from the familiar state into a new state.

حالت آشنای فعلی، به یک حالت جدید تبدیل کنه.

Is this a problem? Yes, it's a big a problem.

آیا این یک مشکل محسوب می‌شه؟ بله، این یک مشکل بزرگه.

We may not realize it in ordinary life,

ما ممکنه در زندگی روزمره این رو متوجه نشیم،

but the intensity of the Higgs field is critical

اما "شدت" میدان هیگز برای

for the structure of matter.

ساختار ماده حیاتی هست.

If the Higgs field were only a few times more intense,

اگر میدان هیگز فقط چند برابر بیشتر شدت داشت،

we would see atoms shrinking, neutrons decaying

می‌دیدیم که اتم‌ها فشرده می‌شدن، نوترون‌ها در هسته اتم

inside atomic nuclei, nuclei disintegrating,

از بین می‌رفتن، هسته اتم از هم می‌پاشید،

and hydrogen would be

و هیدروژن، تنها عنصر شیمیایی بود

the only possible chemical element in the universe.

که می‌تونست در جهان وجود داشته باشه.

And the Higgs field, in the ultra-dense Higgs state,

و میدان هیگز، در حالت فوق چگالش،

is not just a few times more intense than today,

نه فقط چند برابر شدید‌تر از حالت امروزش،

but billions of times,

بلکه میلیارد‌ها برابر شدید‌تر بود،

and if space-time were filled by this Higgs state,

و اگر بُعد فضا - زمان با این حالت از هیگز پر می‌شد،

all atomic matter would collapse.

همه مواد اتمی از هم فرو می‌پاشید.

No molecular structures would be possible, no life.

نه هیچ ساختار ملکولی امکان وجود داشت، و نه حیاتی.

So, I wonder, is it possible

پس، من می‌خوام بدونم، آیا ممکنه

that in the future, the Higgs field

در آینده، این میدان هیگز

will undergo a phase transition and,

دستخوش یک تغییر فاز بشه،

through quantum tunneling, will be transformed

و از طریق تونل زنی کوانتومی، به

into this nasty, ultra-dense state?

این حالت فوق چگال ناخوش آیند تبدیل بشه؟

In other words, I ask myself, what is the fate

به بیان دیگه، از خودم می‌پرسم، سرنوشت

of the Higgs field in our universe?

این میدان هیگز در جهان ما چیست؟

And the crucial ingredient necessary

و جزء حیاتی که لازمه تا به وسیله اون

to answer this question is the Higgs boson mass.

به این سوال پاسخ بدیم، جرم بوزون هیگز هست.

And experiments at the LHC found that the mass

و آزمایشات در شتاب دهنده LHC نشون داد که جرم

of the Higgs boson is about 126 GeV.

بوزون هیگز تقریبا ۱۲۶ گیگا الکترون ولت هست.

This is tiny when expressed in familiar units,

این مقدار اگر با واحد های آشنا بیان بشه خیلی کوچیکه،

because it's equal to something like

چون این مقدار، معادل چیزی حدود

10 to the minus 22 grams,

۱۰ به توان منفی ۲۲ گرم هست.

but it is large in particle physics units,

اما این مقدار بزرگی در مقیاس فیزیک ذرات هست،

because it is equal to the weight

چون معادل تمام جرم

of an entire molecule

یک جزء اصلی

of a DNA constituent.

تشکیل دهنده DNA هست.

So armed with this information from the LHC,

پس با اتکا به این اطلاعات که از شتاب دهنده LHC به دست اومده،

together with some colleagues here at CERN,

با همراهی بعضی همکاران در مرکز سرن،

we computed the probability

احتمال اینکه جهان ما

that our universe could quantum tunnel

می‌تونسته از طریق تونل کوانتومی

into the ultra-dense Higgs state,

به حالت فوق چگال هیگز تبدیل بشه رو حساب کردیم،

and we found a very intriguing result.

و نتیجه جذابی به دست آوردیم.

Our calculations showed

محاسبات ما نشون داد

that the measured value of the Higgs boson mass

که جرم محاسبه شده بوزون هیگز

is very special.

خیلی "استثنایی" هست.

It has just the right value

جرم این ذره دقیقا همون مقدار درستی رو داره

to keep the universe hanging

تا بتونه جهان رو در آستانه

in an unstable situation.

حالت ناپایداری که داره، حفظ کنه.

The Higgs field is in a wobbly configuration

میدان هیگز، در یک پیکربندی لرزانی قرار داره

that has lasted so far

که تا کنون دوام آورده

but that will eventually collapse.

اما نهایتا از هم پاشیده خواهد شد.

So according to these calculations,

بنابراین، بر اساس این محاسبات،

we are like campers

ما شبیه کاروانی هستیم

who accidentally set their tent

که به طور تصادفی، چادر‌هاشون رو

at the edge of a cliff.

بر لبه صخره برپا کرده اند.

And eventually, the Higgs field

و نهایتا، این میدان هیگز

will undergo a phase transition

دستخوش یک تغییر فاز خواهد شد

and matter will collapse into itself.

و ماده، بر روی خودش فرو خواهد ریخت.

So is this how humanity is going to disappear?

پس این شکلی انسان قراره نابود بشه؟

I don't think so.

من اینطور فکر نمی‌کنم.

Our calculation shows that quantum tunneling

محاسبات ما نشون می‌ده که تونل زنی کوانتومی

of the Higgs field is not likely to occur

این میدان هیگز به احتمال زیاد

in the next 10 to the 100 years,

تا ۱۰ به توان ۱۰۰ سال دیگه رخ نخواهد داد،

and this is a very long time.

و این یک مدت خیلی طولانیه.

It's even longer than

این زمان حتی طولانی‌تر زمانی هست که

the time it takes for Italy to form a stable government.

طول بکشه ایتالیا یک دولت با ثبات داشته باشه.

(Laughter)

(خنده حضار)

Even so, we will be long gone by then.

با این وجود، در اون زمان، ما مدت زیادی هست که از بین رفته‌ایم.

In about five billion years,

در حدود ۵ میلیارد سال دیگه

our sun will become a red giant,

خورشید ما به یک ستاره غول پیکر قرمز،

as large as the Earth's orbit,

به بزرگی مدار زمین تبدیل خواهد شد،

and our Earth will be kaput,

و زمین ما از بین خواهد رفت،

and in a thousand billion years,

و هزار میلیارد سال دیگه،

if dark energy keeps on fueling

اگر "انرژی تاریک" به دامن زدنش به

space expansion at the present rate,

انبساط فضا با سرعت فعلی اش ادامه بده،

you will not even be able to see as far as your toes,

شما حتی قادر نخواهید بود که انگشتای پاتون رو نگاه کنید،

because everything around you

چون همه چیز پیرامون شما

expands at a rate faster than the speed of light.

با سرعتی بیش از سرعت نور منبسط می‌شه.

So it is really unlikely

پس واقعا بعیده که

that we will be around to see the Higgs field collapse.

ما وقتی میدان هیگز متلاشی می‌شه، این اطراف باشیم.

But the reason why I am interested

ولی دلیل اینکه من به

in the transition of the Higgs field

تبدیل میدان هیگز علاقه مندم

is because I want to address the question,

اینه که می‌خوام به این سوال بپردازم که

why is the Higgs boson mass so special?

چرا جرم بوزون هیگز این قدر استثناییه؟

Why is it just right to keep the universe

چرا مقدارش اونقدر دقیق و درسته که این جهان رو

at the edge of a phase transition?

بر لبه یک تغییر فاز نگه داشته؟

Theoretical physicists always ask "why" questions.

فیزیک‌دان‌های نظری، همیشه سوال‌های "چرایی" می‌پرسن.

More than how a phenomenon works,

اون‌ها، بیش از اینکه به چگونگی انجام پدیده‌ها

theoretical physicists are always interested in

علاقه داشته باشن، همیشه به اینکه

why a phenomenon works in the way it works.

چرا یک پدیده همون طوری که داره رخ می‌ده، اتفاق می‌افته علاقه دارن.

We think that this these "why" questions

ما فکر می‌کنم که این پرسش‌های چرایی،

can give us clues

می‌تونه به ما سرنخ‌هایی

about the fundamental principles of nature.

در مورد قوانین اساسی طبیعت بده.

And indeed, a possible answer to my question

و قطعا، یک پاسخ محتمل به سوال من

opens up new universes, literally.

عیناً، یک جهان جدید خواهد گشود.

It has been speculated that our universe

اینطور فکر شده که جهان ما

is only a bubble in a soapy multiverse

تنها یک حباب در یک صابون مانندِ چند جهانی هست

made out of a multitude of bubbles,

که از حباب‌های زیادی ساخته شده،

and each bubble is a different universe

و هر حباب یک دنیای متفاوت هست

with different fundamental constants

با ثابت‌های بنیادین متفاوت

and different physical laws.

و قوانین متفاوت فیزیکی.

And in this context, you can only talk about

و در این زمینه، شما تنها می‌تونید در مورد احتمال

the probability of finding a certain value of the Higgs mass.

پیدا کردن یک مقدار مشخص برای جرم بوزون هیگز صحبت کنید.

Then the key to the mystery

اونوقت، کلید این معما

could lie in the statistical properties

می‌تونه در خواص آماری این

of the multiverse.

چند جهانی قرار داشته باشه.

It would be something like what happens

این امر می‌تونه چیزی شبیه اتفاقی باشه که

with sand dunes on a beach.

برای تپه‌های شنی در ساحل می‌افته.

In principle, you could imagine to find sand dunes

اصولا، شما می‌تونید تصور کنید که تپه‌های شنی رو

of any slope angle in a beach,

با زاویه شیب‌های متفاوت در ساحل پیدا کنید،

and yet, the slope angles of sand dunes

و در عین حال، زاویه شیب تپه‌های شنی

are typically around 30, 35 degrees.

عموماً بین ۳۰، ۳۵ درجه هستن.

And the reason is simple:

و دلیلش هم ساده است:

because wind builds up the sand, gravity makes it fall.

چون باد، ماسه‌ها رو بالا می‌بره، و گرانش باعث سقوطشون می‌شه.

As a result, the vast majority of sand dunes

در نتیجه، اکثر قریب به اتفاق تپه‌های شنی

have slope angles around the critical value,

زاویه شیب‌هایی نزدیک به مقدار بحرانی دارند،

near to collapse.

مقداری نزدیک به فرو ریختن.

And something similar could happen

و چیزی مشابه می‌تونسته برای

for the Higgs boson mass in the multiverse.

جرم بوزون هیگز در چند جهانی اتفاقی بیفته.

In the majority of bubble universes,

در اکثر حباب‌های جهان‌ها،

the Higgs mass could be around the critical value,

جرم بوزون هیگز می‌تونسته در حدود مقدار بحرانی

near to a cosmic collapse of the Higgs field,

نزدیک یک فروریختن کیهانی از میدان هیگز باشه،

because of two competing effects,

به دلیل دو اثر رقابتی،

just as in the case of sand.

درست مثل مثال تپه های شنی.

My story does not have an end,

داستان من یک پایان نداره،

because we still don't know the end of the story.

چون ما هنوز پایان داستان رو نمی‌دونیم.

This is science in progress,

این علم در حال پیشرفت هست،

and to solve the mystery, we need more data,

و برای اینکه این راز رو کشف کنیم، به اطلاعات بیشتری نیاز داریم،

and hopefully, the LHC will soon add new clues

و امیدوارم که شتاب دهنده LHC، به زودی سرنخ های جدید رو

to this story.

به این داستان اضافه کنه.

Just one number, the Higgs boson mass,

فقط یک عدد، جرم بوزون هیگز،

and yet, out of this number we learn so much.

و هنوز، از این عدد، ما خیلی چیز ها یاد می‌گیریم.

I started from a hypothesis, that the known particles

من از این فرضیه، که ذرات بنیادی شناخته شده

are all there is in the universe,

که همگی در این جهان وجود دارن،

even beyond the domain explored so far.

در ورای محدوده ای که تا کنون کشف شده هم وجود دارن، شروع کردم.

From this, we discovered that the Higgs field

با این فرض، ما چنین نتیجه گرفتیم که میدان هیگز

that permeates space-time may be standing

که در بُعد فضا - زمان نفوذ کرده، ممکنه

on a knife edge, ready for cosmic collapse,

بر لبه یک چاقو قرار، و در آستانه سقوط کیهانی قرار داشته باشه.

and we discovered that this may be a hint

و ما نتیجه گرفتیم که این ممکنه اشاره ای باشه

that our universe is only a grain of sand

که جهان ما تنها یک دانه ماسه

in a giant beach, the multiverse.

در یک ساحل عظیم، دنیای چند جهانی، هست.

But I don't know if my hypothesis is right.

ولی من نمی‌دونم که این فرض درست باشه.

That's how physics works: A single measurement

این همون روشی هست که فیزیک کار می‌کنه: یک اندازه گیری تنها

can put us on the road to a new understanding

می‌تونه ما رو در مسیری جدید از فهم

of the universe

این جهان قرار بده

or it can send us down a blind alley.

یا می‌تونه ما رو به انتهای یک بن بست برسونه.

But whichever it turns out to be,

اما، به هر کدوم که ما رو ببره،

there is one thing I'm sure of:

من از یک چیز مطمئن هستم:

The journey will be full of surprises.

این سفر، پر از چیز‌های شگفت انگیز خواهد بود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)