Pointing to the future of UI | John Underkoffler

Translator: S. Morteza Hashemi Reviewer: Leila Ataei

We're 25, 26 years after

ما ۲۵، ۲۶ سال

the advent of the Macintosh,

بعد از اختراع مکینتاش هستیم

which was an astoundingly seminal event

که یک رخداد به شدت تأثیرگذار

in the history

در تاریخ

of human-machine interface

واسط‌های میان انسان و ماشین

and in computation in general.

و به طور کلی در محاسبات [دیجیتال] بود.

It fundamentally changed the way

این رخداد به شکلی اساسی طرز فکر افراد را

that people thought about computation,

در مورد محاسبات [دیجیتال]

thought about computers,

ودر مورد کامپیوترها،

how they used them and who and how many people were able to use them.

تعداد کاربران آن و نحوه‌ استفاده از آن تغییر داد.

It was such a radical change, in fact,

این رخداد، تغییری ریشه‌ای بود.

that the early Macintosh development team

در واقع تیم اولیه توسعه‌ی مکینتاش

in '82, '83, '84

در سال‌های ۸۲، ۸۳ و ۸۴

had to write an entirely new operating system from the ground up.

مجبور شد تا سیستم عامل را از نو بنویسد.

Now, this is an interesting little message,

این پیام جالبی است،

and it's a lesson that has since, I think,

و درسی که فکر می‌کنم از آن پس،

been forgotten or lost or something,

فراموش شد، یا گم شد، یا همچین چیزی

and that is, namely, that the OS is the interface.

و آن این است که سیستم عامل، همان واسط است.

The interface is the OS.

واسط، همان سیستم عامل است.

It's like the land and the king (i.e. Arthur) they're inseparable, they are one.

مثل قلمرو و پادشاهی است، از هم جدایی‌ناپذیرند، یکی‌اند.

And to write a new operating system was not a capricious matter.

نوشتن یک سیستم عامل جدید هوس‌بازی نبود.

It wasn't just a matter of tuning up some graphics routines.

فقط مسئله‌ی تنظیم‌کاری برخی روال‌های گرافیکی نبود.

There were no graphics routines. There were no mouse drivers.

اصلاً روال گرفیکی‌ وجود نداشت! درایور ماوسی وجود نداشت!

So it was a necessity.

بنابراین ضرورت بود.

But in the quarter-century since then,

اما ۲۵ سال پس از آن

we've seen all of the fundamental

شاهد بوده‌ایم که تمام

supporting technologies go berserk.

فناوری‌های اساسی پشتیبانی از کنترل خارج شده‌اند.

So memory capacity and disk capacity

یعنی ظرفیت حافظه و دیسک

have been multiplied by something between 10,000 and a million.

چیزی حدود ۱۰ هزار تا یک میلیون‌ برابر شده است.

Same thing for processor speeds.

در مورد پردازنده‌ها هم همین‌طور.

Networks, we didn't have networks at all

شبکه‌ها؟ در زمان معرفی مکینتاش

at the time of the Macintosh's introduction,

اصلاً شبکه‌ای وجود نداشت،

and that has become the single most salient aspect

و این تنها جنبه‌ی برجسته

of how we live with computers.

در نحوه‌ی زندگی ما با کامپیوترها شد.

And, of course, graphics: Today

و البته، گرافیک:

84 dollars and 97 cents at Best Buy

امروز با ۸۴ دلار و ۹۷ سنت می‌توانید

buys you more graphics power

از Best Buy قدرت گرافیکی‌ای بخرید که

than you could have gotten for a million bucks from SGI only a decade ago.

یک دهه پیش با یک میلیون دلار هم نمی‌شد از SGI خرید.

So we've got that incredible ramp-up.

بنابراین پیشرفت چشم‌گیری داشته‌ایم.

Then, on the side, we've got the Web

در سوی دیگر وب را داریم،

and, increasingly, the cloud,

و فضای ابری، رو به افزایش است،

which is fantastic,

که عالی است،

but also -- in the regard in which an interface is fundamental --

اما منحرف شدن از موضوع

kind of a distraction.

اساسی بودن واسط است.

So we've forgotten to invent new interfaces.

یعنی فراموش کرده‌ایم واسطهای جدید اختراع کنیم.

Certainly we've seen in recent years a lot of change in that regard,

قطعاً در سالهای اخیر شاهد تغییرات زیادی در این زمینه بودیم،

and people are starting to wake up about that.

و مردم در این مورد به بیدار رسیدند.

So what happens next? Where do we go from there?

خب، چه پیش خواهد آمد؟ به کجا خواهیم رفت؟

The problem, as we see it,

مسئله، آن‌طور که درکش می‌کنیم

has to do with a single, simple word: "space,"

مربوط به یک کلمه‌ی ساده است: «فضا»،

or a single, simple phrase:

و یا یک عبارت ساده:

"real world geometry."

«هندسه‌ی جهان واقعی».

Computers and the programming languages

کامپیوترها و زبان‌های برنامه‌نویسی‌

that we talk to them in, that we teach them in,

که به وسیله‌ آن با کامپیوترها صحبت می‌کنیم، و به آنها یاد می‌دهیم

are hideously insensate when it comes to space.

درکی از فضا ندارند.

They don't understand real world space.

آنها فضای دنیای واقعی را نمی‌فهمند.

It's a funny thing because the rest of us occupy it quite frequently and quite well.

خنده‌دار است چون مدام و به راحتی این فضا را اِشغال می‌کنیم.

They also don't understand time, but that's a matter for a separate talk.

آنها زمان را هم نمی‌فهمند، اما این موضوع دیگری است.

So what happens if you start to

چه می‌شد اگر

explain space to them?

فضا را به آن‌ها توضیح می‌دادید؟

One thing you might get is something like the Luminous Room.

شاید چیزی شبیه به Lumin ous Room به دست آورید.

The Luminous Room is a system

Luminous Room یک سیستم است

in which it's considered that

که در آن فضای ورودی و خروجی

input and output spaces are co-located.

هم مکان در نظر گرفته می‌شود.

That's a strangely simple,

این ایده‌ در اعجاب و سادگی،

and yet unexplored idea, right?

همچنان ناشناخته مانده، درست است؟

When you use a mouse, your hand is down here on the mouse pad.

وقتی از ماوس استفاده می‌کنید، دستتان روی میز است.

It's not even on the same plane as what you're talking about:

حتی روی سطحی که با آن صحبت می‌کنید هم قرار ندارد:

The pixels are up on the display.

پیکسل‌ها روی صفحه‌ی نمایش هستند.

So here was a room in which all the walls, floors, ceilings,

اینجا اتاقی بود که در در آن تمامی دیوارها، زمین، سقف،

pets, potted plants, whatever was in there,

حیوانات، گلدان‌ها، و هرچه در آن است،

were capable, not only of display but of sensing as well.

نه تنها قادر به درک صفحه‌ی نمایش بودند، بلکه آن را حس می‌کردند.

And that means input and output are in the same space

یعنی ورودی و خروجی در یک فضا قرار دارند

enabling stuff like this.

که کارهایی شبیه به این را ممکن می‌کند.

That's a digital storage in a physical container.

ذخیره‌سازی دیجیتال که در محفظه‌ فیزیکی است.

The contract is the same

کنش‌ها یکسان است

as with real word objects in real world containers.

همان که برای اشیاء واقعی در محفظه‌های دنیای واقعی وجود دارد.

Has to come back out, whatever you put in.

هر جه در آن قرار دهید، بیرون می‌آید.

This little design experiment

این آزمایش کوچک طراحی

that was a small office here knew a few other tricks as well.

که یک دفتر کوچک در اینجا بود، حقه‌های دیگری هم داشت.

If you presented it with a chess board,

اگر یک صفحه‌ی شطرنج به آن نشان دهید،

it tried to figure out what you might mean by that.

تلاش می‌کرد بفهمد منظورتان از آن چیست.

And if there was nothing for them to do,

اگر نمی‌توانست کار کند،

the chess pieces eventually got bored

مهره‌های شطرنج به تدریج حوصله‌شان

and hopped away.

سر می‌رفت و می‌رفتند.

The academics who were overseeing this work

به نظر افرادی که شاهد این کار بودند

thought that that was too frivolous,

این بیهود بود،

so we built deadly serious applications

بنابراین ما کاربردهای جدی‌تری ساختیم

like this optics prototyping workbench

مثل این میزکار نمونه‌سازی نورشناسی

in which a toothpaste cap on a cardboard box

که در آن یک درب خمیردندان در یک جعبه

becomes a laser.

تبدیل به لیزر می‌شود.

The beam splitters and lenses are represented by physical objects,

جداکننده‌های اشعه و عدسی‌ها، اشیاء فیزیکی هستند،

and the system projects down the laser beam path.

و سیستم مسیر اشعه‌ی لیزر را ترسیم می‌کند.

So you've got an interface that has no interface.

بنابراین واسطی دارید که هیج واسطی ندارد.

You operate the world as you operate the real world,

دنیا را مانند دنیای واقعی به کار می‌گیرید،

which is to say, with your hands.

یعنی با دست‌هایتان.

Similarly, a digital wind tunnel with digital wind

مثال دیگر، یک تونل باد دیجیتال با باد دیجیتال

flowing from right to left --

که از سمت راست به چپ می‌وزد

not that remarkable in a sense; we didn't invent the mathematics.

خیلی شگفت‌آور نیست، ما ریاضیات آن را اختراع نکردیم.

But if you displayed that on a CRT or flat panel display,

اما اگر آن را در یک صفحه نمایش CRT یا تخت نمایش دهید

it would be meaningless to hold up an arbitrary object,

نگه‌داشتن یک شئ، یک شئ در دنیای واقعی

a real world object in that.

بی معنی است.

Here, the real world merges with the simulation.

در اینجا دنیای واقعی با شبیه‌سازی ادغام می شود.

And finally, to pull out all the stops,

در نهایت، برای این‌که تمام تلاشمان را کرده باشیم،

this is a system called Urp, for urban planners,

در این سیستم که اسمش اِرپ است، به معنی طراحان شهری،

in which we give architects and urban planners back

مدل‌هایی را که ازمعماران و طراحان شهری

the models that we confiscated

غصب کردیم، برمی‌گردانیم

when we insisted that they use CAD systems.

مدل‌هایی که با اصرار به استفاده از سیستم‌های CAD از بین رفت.

And we make the machine meet them half way.

ماشین را مجبوربه توافق با آنان می‌کنیم.

It projects down digital shadows, as you see here.

همان‌طور که می‌بینید، ماشین، سایه‌های دیجیتال را می‌کشد.

And if you introduce tools like this inverse clock,

اگر ابزارهایی مثل این ساعت معکوس را وارد صحنه کنید

then you can control the sun's position in the sky.

می‌توانید موقعیت خورشید را در آسمان کنترل کنید.

That's 8 a.m. shadows.

این سایه‌ی ساعت ۸صبح است.

They get a little shorter at 9 a.m.

در ساعت ۹ کمی کوتاه‌تر می‌شود.

There you are, swinging the sun around.

و اینجاست که خورشید را می‌گردانید.

Short shadows at noon and so forth.

سایه در موقع ظهر و ما بقی...

And we built up a series of tools like this.

ما مجموعه‌ای از چنین ابزارها ساختیم.

There are inter-shadowing studies

مطالعاتی در مورد ترکیب سایه‌ها هست

that children can operate,

که بچه‌ها می‌توانند انجام دهند،

even though they don't know anything about urban planning:

هرچند چیزی در مورد طراحی شهری ندانند:

To move a building, you simply reach out your hand and you move the building.

برای حرکت دادن یک ساختمان، کافی است دستتان را دراز کرده و آن را حرکت دهید.

A material wand makes the building

یک عصای جادویی آن را تبدیل به

into a sort of Frank Gehry thing that reflects light in all directions.

یک بنای فرانک گِری می‌کند که نور را در تمام جهات بازتاب می‌دهد.

Are you blinding passers by and motorists on the freeways?

آیا چشم عابران و موتور سواران در آزادراه‌ها را آزار می‌دهید؟

A zoning tool connects distant structures, a building and a roadway.

یک ابزار منطقه‌بندی ساختارهای دور از هم را متصل می‌کند، یک ساختمان و یک راه.

Are you going to get sued by the zoning commission? And so forth.

آیا کمیسیون منطقه‌بندی از شما شکایت خواهد کرد؟ و غیر.

Now, if these ideas seem familiar

اگر این تصورات آشنا به نظر می‌رسند

or perhaps even a little dated,

یا حتی قدیمی شده‌اند،

that's great; they should seem familiar.

عالی است؛ باید همین‌طور باشد.

This work is 15 years old.

این کار ۱۵ سال قدمت دارد.

This stuff was undertaken at MIT and the Media Lab

این کارها در MIT و در مدیا لب

under the incredible direction of Professor Hiroshi Ishii,

تحت هدایت فوق‌العاده‌ی استاد هیروشی ایشی انجام شد،

director of the Tangible Media Group.

که مدیر Tangible Media Group است.

But it was that work that was seen

اما این کار بود که توسط آلکس مک‌دوئل

by Alex McDowell,

یکی از طراحان تولید افسانه‌ای

one of the world's legendary production designers.

دیده شد.

But Alex was preparing a little, sort of obscure, indie, arthouse film

اما آلکس در حال ساخت یک فیلم کوچک هنری مستقل، و به نوعی مبهم

called "Minority Report" for Steven Spielberg,

به نام گزارش اقلیت برای استیون اسپیلبرگ بود،

and invited us to come out from MIT

و ما را از MIT دعوت کرد تا

and design the interfaces

واسط‌هایی را که در فیلم نشان داده می‌شوند

that would appear in that film.

طراحی کنیم.

And the great thing about it was

مسئله‌ی جالب این بود که

that Alex was so dedicated to the idea of verisimilitude,

آلکس به حدی به ایده‌ی شباهت به واقعیت علاقه داشت،

the idea that the putative 2054

و می‌خواست سیستم putative 2054 در فیلم

that we were painting in the film be believable,

که ما آن را طراحی می‌کردیم باید قابل باور باشد،

that he allowed us to take on that design work

که به ما اجازه داد کار طراحی را مانند

as if it were an R&D effort.

یک کار تحقیق و توسعه پیش ببریم

And the result is sort of

و نتیجه‌ی آن به نوعی

gratifyingly perpetual.

دائماً لذت‌بخش است.

People still reference those sequences in "Minority Report"

وقتی در مورد طراحی واسط کاربری جدید صحبت می‌شود

when they talk about new UI design.

مردم هنوز به سکانس‌هایی در گزارش اقلیت اشاره می‌کنند.

So this led full circle, in a strange way,

بنابراین به شکل عجیبی به نقطه‌ اولی برگشتیم که

to build these ideas into what we believe

این ایده‌ها را به چیزی تبدیل کنیم که

is the necessary future of human machine interface:

اعتقاد داشتیم برای آینده‌ واسط انسان و ماشین ضروری است:

the Spatial Operating Environment, we call it.

ما به آن محیط عملیاتی فضایی می‌گوییم.

So here we have a bunch of stuff, some images.

تعدادی عکس اینجا داریم.

And, using a hand,

با استفاده از یک دست،

we can actually exercise six degrees of freedom,

می‌توانیم شش درجه‌ی آزادی را تمرین کنیم،

six degrees of navigational control.

شش درجه‌ی کنترل هدایت.

And it's fun to fly through Mr. Beckett's eye.

گذشتن از چشمان آقای بِکِت سرگرم‌کننده است.

And you can come back out

دوباره بیرون می‌آییم

through the scary orangutan.

از دل یک اورانگوتان وحشتناک.

And that's all well and good.

همه چیز خوب است.

Let's do something a little more difficult.

بیایید یه کار سخت‌تر انجام دهیم.

Here, we have a whole bunch of disparate images.

اینجا یک مشت تصویر مختلف داریم.

We can fly around them.

می‌توانیم حول آن‌ها پرواز کنیم.

So navigation is a fundamental issue.

یعنی هدایت یک مسئله‌ی اساسی است.

You have to be able to navigate in 3D.

باید بتوانید در فضای سه بعدی حرکت کنید.

Much of what we want computers to help us with in the first place

بسیاری از چیزهایی که از ابتدا هم می‌خواستیم کامپیوترها در آن

is inherently spatial.

به ما کمک کنند، ذاتاً فضایی است.

And the part that isn't spatial can often be spatialized

و آن بخش که فضایی نیست، اغلب یا تبدیل شدن به فضا

to allow our wetware to make greater sense of it.

سلول‌های مغز ما (خیس‌افزار) آن را بهتر درک می کند.

Now we can distribute this stuff in many different ways.

می‌توانیم این چیزها را به اشکال مختلفی پخش کنیم.

So we can throw it out like that. Let's reset it.

یعنی اینطوری پرتشان کنیم. بگذارید آن را به حالت اول برگردانیم.

We can organize it this way.

می‌توانیم آن را به این شکل سازماندهی کنیم.

And, of course, it's not just about navigation,

و البته همه‌اش مربوط هدایت کردن نیست،

but about manipulation as well.

تغییر دادن هم هست.

So if we don't like stuff,

اگر چیزی را دوست نداریم،

or we're intensely curious about

و یا در مورد بدعت‌های علمی ارنست هِکِل

Ernst Haeckel's scientific falsifications,

کنجکاو هستیم،

we can pull them out like that.

می‌توانیم به این شکل آن‌ها را بیرون بکشیم.

And then if it's time for analysis, we can pull back a little bit

و وقتی زمان تحلیل می‌شود، می‌توانیم کمی عقب بکشیم

and ask for a different distribution.

و توزیع متفاوتی بخواهیم.

Let's just come down a bit

بگذاریم کمی پایین بیاییم

and fly around.

و دور بزنیم.

So that's a different way to look at stuff.

این طرز متفاوتی از نگاه به اشیاست.

If you're of a more analytical nature

اگر طبیعت تحلیل‌گرتری داشته باشید

then you might want, actually, to look at this

ممکن است بخواهید این اطلاعات را

as a color histogram.

در یک هیستوگرام رنگی ببینید.

So now we've got the stuff color-sorted,

الان همه چیز بر اساس رنگ مرتب شده است،

angle maps onto color.

زاویه به رنگ نگاشت شده است.

And now, if we want to select stuff,

و اگر بخواهیم چیزی را انتخاب کنیم،

3D, space,

[در] فضای سه بعدی،

the idea that we're tracking hands in real space

این ایده که دست‌ها را در فضای واقعی ردیابی می‌کنیم

becomes really important because we can reach in,

خیلی مهم می‌شود، چون می‌توانیم به فضای سه بعدی واقعی دست پیدا کنیم

not in 2D, not in fake 2D, but in actual 3D.

نه فضای دوبعدی، و نه حتی در فضای دو بعدی ساختگی.

Here are some selection planes.

این‌ها صفحات گزینش هستند.

And we'll perform this Boolean operation

و می‌توانیم اعمال بولین انجام دهیم

because we really love yellow and tapirs on green grass.

چون [دیدن]خوک خرطوم دراز روی چمن را دوست داریم.

So, from there to the world of real work.

خب، از اینجا به دنیای کارهای واقعی می‌رویم.

Here's a logistics system,

این یک سیستم تدارکات است،

a small piece of one that we're currently building.

بخش کوچکی از چیزی که الان داریم می‌سازیم.

There're a lot of elements.

عناصر زیادی وجود دارد.

And one thing that's very important is to combine traditional tabular data

چیزی که خیلی مهم است این است که اطلاعات جدولی سنتی

with three-dimensional and geospatial information.

با اطلاعات مکانی و سه بعدی ترکیب شود.

So here's a familiar place.

این هم یک مکان آشنا.

And we'll bring this back here for a second.

این جدول رو برای چند لحظه بر می‌گردانیم.

Maybe select a little bit of that.

شاید کمی از آن را انتخاب کنیم.

And bring out this graph.

و این نمودار را بیرون بکشیم.

And we should, now,

و حالا باید

be able to fly in here

بتوانیم به اینجا برویم

and have a closer look.

و نگاهی از نزدیک بیندازیم.

These are logistics elements

این‌ها عناصر تدارکات هستند

that are scattered across the United States.

که در سراسر ایالات متحده پراکنده شده‌اند.

One thing that three-dimensional interactions

یک چیز که تعاملات سه‌بعدی

and the general idea of imbuing

و تصور کلی رسوخ محاسبات در فضا

computation with space affords you

برای شما میسر می‌کند

is a final destruction of that unfortunate

نابودی ابدی

one-to-one pairing between human beings and computers.

تناظر یک به یک میان انسان‌ها و کامپیوترهاست.

That's the old way, that's the old mantra:

این راه قدماست، این تصور که:

one machine, one human, one mouse, one screen.

یک ماشین، یک انسان، یک ماوس، یک صفحه نمایش.

Well, that doesn't really cut it anymore.

خب، دیگر این‌طور نیست.

In the real world, we have people who collaborate;

در جهان واقعی، انسان‌هایی داریم که مشارکت می‌کنند؛

we have people who have to work together,

انسان‌هایی داریم که باید با هم کار کنند،

and we have many different displays.

و جلوه‌های زیادی داریم.

And we might want to look at these various images.

ممکن است بخواهیم به این تصاویر نگاه کنیم.

We might want to ask for some help.

ممکن است کمک بخواهیم.

The author of this new pointing device

نویسنده‌ی این دستگاه اشاره‌گر جدید

is sitting over there,

آنجا نشسته است،

so I can pull this from there to there.

می‌توان این را از ایجا به آنجا بکشم.

These are unrelated machines, right?

این ماشین‌ها به هم ربطی ندارند دست است؟

So the computation is space soluble and network soluble.

بنابراین محاسبات در فضا و شبکه حل شده است.

So I'm going to leave that over there

این را در آنجا رها می‌کنم

because I have a question for Paul.

چون از پال سوالی دارم.

Paul is the designer of this wand, and maybe its easiest

پال طراحی این عصای جادویی است، و شاید راحت‌تر باشد

for him to come over here and tell me in person what's going on.

که او بیاید و شخصاً به من بگوید چه خبر است.

So let me get some of these out of the way.

بگذارید این‌ها را از جلوی دست بردارم.

Let's pull this apart:

بگذارید جدایش کنیم:

I'll go ahead and explode it.

من می‌روم و منفجرش می‌کنم.

Kevin, can you help?

کوین، کمک می‌کنی؟

Let me see if I can help us find the circuit board.

بگذارید ببینم می‌توانم کمک کنم مدار را پیدا کنیم.

Mind you, it's a sort of gratuitous field-stripping exercise,

این را هم بگویم، این یک تمرین بی‌خود باز و بست اسلحه است،

but we do it in the lab all the time.

اما مدام آن را در آزمایشگاه انجام می‌دهیم.

All right.

بسیار خوب.

So collaborative work, whether it's immediately co-located

بنابراین کار مشارکتی، چه به صورت هم‌مکان باشد

or distant and distinct, is always important.

و یا به صورت از راه دور و جدا از هم، همیشه مهم است.

And again, that stuff

و مجددا لازم است این کارها

needs to be undertaken in the context of space.

در مفهوم فضا انجام شود.

And finally, I'd like to leave you with a glimpse

و نهایتاً، می‌خواهم از شما با نگاهی سریع که ما را به

that takes us back to the world of imagery.

دنیای تصاویر برمی‌گرداند، خداحافظی کنم.

This is a system called TAMPER,

اسم این سیستم TAMPER است.

which is a slightly whimsical look

که نگاه غافلگیرکننده‌ای به

at what the future of editing

آینده‌ی ویراستاری

and media manipulation systems might be.

و سیستم‌های دستکاری رسانه دارد.

We at Oblong believe that media should be

ما در Oblong معتقدیم که رسانه باید

accessible in much more fine-grained form.

به شکل ریزدانه‌تری قابل دسترسی باشد.

So we have a large number of movies

تعداد زیادی فیلم داریم

stuck inside here.

که اینجا گیر افتاده‌اند.

And let's just pick out a few elements.

بگذارید چند عنصر را برداریم.

We can zip through them

مثلاً می‌توانیم

as a possibility.

سریع آن‌ها را ببینیم.

We can grab elements off the front,

می‌توانیم عناصر جلوی [صفحه] را بگیریم،

where upon they reanimate, come to life,

که به مجرد پویانمایی‌شان، دوباره زنده می‌شوند،

and drag them down onto the table here.

و آن‌ها را روی میزِ این پایین بکشم.

We'll go over to Jacques Tati here

سراغ ژاک تاتی می‌رویم

and grab our blue friend

و دوست آبی‌ رنگ‌مان را می‌کشیم

and put him down on the table as well.

و او را هم روی میز می‌گذاریم.

We may need more than one.

ممکن است بیش از یکی بخوایم.

And we probably need,

و احتمالاً به یک

well, we probably need a cowboy

خوب، راستش را بخواهید

to be quite honest.

احتمالاً به یک گاوچران نیاز داریم.

(Laughter)

(خنده)

Yeah, let's

بله، بگذارید

take that one.

این یکی رو برداریم.

(Laughter)

(خنده)

You see, cowboys and French farce people

همان‌طور که می‌بینید، گاوچران‌ها و مسخره‌بازی‌های فرانسوی

don't go well together, and the system knows that.

خوب با هم کنار نمی‌آیند، و سیستم این را درک می‌کند.

Let me leave with one final thought,

اجازه دهید با این فکر خداحافظی کنم،

and that is that

و آن این است که

one of the greatest English language writers

یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان زبان انگلیسی

of the last three decades

در سه دهه‌ گذشته

suggested that great art is always a gift.

می‌گوید هنر بزرگ همواره یک موهبت است.

And he wasn't talking about whether the novel costs 24.95 [dollars],

و منظورش این نبود که قیمت داستان ۲۴.۹۵ دلار است،

or whether you have to spring 70 million bucks

یا باید به سرعت هفتاد میلیون دلار جمع کنید

to buy the stolen Vermeer;

تا یک نقاشی از ورمیِر بخرید.

he was talking about the circumstances of its creation

منظورش شرایط شکل‌گیری

and of its existence.

و به وجود آمدن آن است.

And I think that it's time that we asked

و فکر می‌کنم زمان آن است که همین را

for the same from technology.

از فناوری بخواهیم.

Technology is capable of

فناوری قادر است

expressing and being imbued with

سخاومت‌مندانه

a certain generosity,

بیان کند و رسوخ کند،

and we need to demand that, in fact.

و در حقیقت ما هستیم که باید این را بخواهیم.

For some of this kind of technology,

در برخی از انواع این فناوری،

ground center is

میانه‌ی میدان

a combination of design, which is crucially important.

ترکیبی از طراحی است، که به شدت مهم است.

We can't have advances in technology any longer

ما دیگر نمی‌توانیم در فناوری پیشرفت کنیم،

unless design is integrated from the very start.

مگر آن‌که طراحی از همان ابتدا در آن تعبیه شده باشد.

And, as well, as of efficacy, agency.

در کنار کارایی و مأموریت.

We're, as human beings, the creatures that create,

ما به عنوان نوع بشر، موجوداتی هستیم که می‌آفرینیم،

and we should make sure that our machines aid us in that task

و باید اطمینان حاصل کنیم که ماشین‌ها در این کار به ما کمک می‌کنند

and are built in that same image.

و با همین تصور ساخته می‌شوند.

So I will leave you with that. Thank you.

شما را با این [فکر] ترک می‌کنم. متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Chris Anderson: So to ask the obvious question --

کریس اَندرسن: سؤال واضح این است که

actually this is from Bill Gates --

--البته سؤال بیل گِیتس است--

when? (John Underkoffler: When?)

کی؟ (جان آندرکوفلر: کی؟)

CA: When real? When for us, not just in a lab and on a stage?

کریس اَندرسن: واقعاً کی؟ کی برای ما، نه فقط در آزمایشگاه و روی صحنه؟

Can it be for every man, or is this just for corporations and movie producers?

آیا برای همه است، یا که فقط شرکتها و فیلمسازهاست؟

JU: No, it has to be for every human being.

جان آندرکوفلر: نه، باید برای همه باشد.

That's our goal entirely.

به طور کلی این هدف ماست.

We won't have succeeded

اگر قدم بزرگ بعدی را برنداریم،

unless we take that next big step.

موفق نخواهیم شد.

I mean it's been 25 years.

منظورم این است که ۲۵ سال گذشته است.

Can there really be only one interface? There can't.

می‌شود فقط یک واسط باشد؟ نمی‌شود.

CA: But does that mean that, at your desk or in your home,

کریس اندرسن: اما آیا این به این معنی که روی میز و درخانه،

you need projectors, cameras?

به پروژکتور و دوربین نیاز دارید؟

You know, how can it work?

یعنی، چطور کار خواهد کرد؟

JU: No, this stuff will be built into the bezel of every display.

جان آندرکوفلر: نه، این چیزها در صفحه نمایش‌ها قرار خواهد گرفت.

It'll be built into architecture.

در قالب یک معماری ساخته خواهد شد.

The gloves go away in a matter of months or years.

دست‌کش‌ها طی چند ماه یا سالها حذف خواهند شد.

So this is the inevitability about it.

این مسئله‌ی اجتنال ناپذیر آن است.

CA: So, in your mind, five years time,

کریس اندرسن: یعنی در ذهن شما، پنج سال دیگر،

someone can buy this as part of

یک فرد می‌تواند این را به عنوان بخشی از

a standard computer interface?

واسط یک کامپیوتر معمولی بخرد؟

JU: I think in five years time when you buy a computer,

جان آندرکوفلر: فکر می‌کنم پنج سال دیگر که یک کامپیوتر بخرید،

you'll get this.

این را خواهید داشت.

CA: Well that's cool.

کریس اندرسن: خوب، این خیلی باحال است.

(Applause)

(تشویق)

The world has a habit of surprising us as to how these things are actually used.

جهان در نحوه‌ استفاده از این چیزها عادت به شگفت‌زده کردن ما دارد.

What do you think, what in your mind is the first killer app for this?

شما چه فکر می‌کنید، به نظر شما بهترین کاربرد آن چیست؟

JU: That's a good question, and we ask ourselves that every day.

جان آندرکوفلر: سؤال خوبی است، و ما هر روز این سؤال را از خود می‌پرسیم.

At the moment, our early-adopter customers --

در حال حاضر، مشتریان اولیه ما--

and these systems are deployed out in the real world --

این سیستمها در دنیای واقعی مستقر شدند--

do all the big data intensive, data heavy problems with it.

مسائل داده‌های عظیم و داده‌های سنگین را انجام می‌دهند.

So, whether it's logistics and supply chain management

خواه مدیریت تدارکات و تأمین زنجیره باشد

or natural gas and resource extraction,

و خواه استخراج گاز طبیعی و منابع،

financial services, pharmaceuticals, bioinformatics,

خدمات مالی، دارویی، بیوانفورماتیک،

those are the topics right now, but that's not a killer app.

این‌ها کاربردهای فعلی هستند، اما بهترین نیست.

And I understand what you're asking.

و من منظورتان را از سؤال می‌فهمم.

CA: C'mon, c'mon. Martial arts, games. C'mon.

کریس اندرسن: اذیت نکن، اذیت نکن. ورزش‌های رزمی، بازی! اذیت نکن.

(Laughter)

(خنده)

John, thank you for making science-fiction real.

جان، متشکرم که علمی-تخیلی را به واقعیت تبدیل کردی.

JU: It's been a great pleasure.

جان آندرکوفلر: باعث افتخار من است.

Thank you to you all.

از همه‌ شما متشکرم.

(Applause)

(تشویق)