Ken Jennings: Watson, Jeopardy and me, the obsolete know-it-all

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: soheila Jafari

In two weeks time, that's the ninth anniversary

دو هفته دیگه، نهمین سالگرد

of the day I first stepped out onto that hallowed "Jeopardy" set.

اولین باریه که از صحنه خالی مسابقه تلویزیونی «پرسش سخت» بیرون آمدم.

I mean, nine years is a long time.

منظورم اینه که نه سال مدتی طولانیه.

And given "Jeopardy's" average demographics,

و با توجه به بررسی جمعیتی مخاطبین معمول «پرسش سخت»

I think what that means

به نظرم معنیش

is most of the people who saw me on that show are now dead.

اینه که بیشتر مردمی که من رو در آن برنامه دیدند حالا مرده اند.

(Laughter)

( خنده حضار )

But not all, a few are still alive.

اما نه همه، تعداد کمی هنوز زنده اند.

Occasionally I still get recognized at the mall or whatever.

هنوز هم گاهی در فروشگاه یا جاهای دیگر میشناسندم.

And when I do, it's as a bit of a know-it-all.

و وقتی جواب می دهم، یه جورایی یعنی همه اش را می دونند.

I think that ship has sailed, it's too late for me.

فکر کنم دیگه آب از سرم گذشته و برای من دیگه دیره.

For better or for worse, that's what I'm going to be known as,

هرچی نتیجه اش باشه، می خواهم اینجوری شناخته بشم،

as the guy who knew a lot of weird stuff.

کسی که کلی چیزهای عجیب می دونه.

And I can't complain about this.

و گله ای هم ندارم.

I feel like that was always sort of my destiny,

حس می کنم که این همیشه سرنوشتم بوده،

although I had for many years been pretty deeply in the trivia closet.

گرچه سالهای زیادی در زمینه اطلاعات عمومی مخفی بودم.

If nothing else, you realize very quickly as a teenager,

حتی اگر این نبود، به عنوان یک نوجوان خیلی زود می فهمی،

it is not a hit with girls to know Captain Kirk's middle name.

برای دخترها خیلی مهم نیست که اسم وسطی کاپیتان کرک رو بدونی.

(Laughter)

( خنده حضار )

And as a result, I was sort of the deeply closeted kind of know-it-all for many years.

و در نتیجه، به نوعی ، با اونکه خیلی می دونستم ولی برای مدت زیادی مخفی بودم.

But if you go further back, if you look at it, it's all there.

اما اگر بیشتر به گذشته برگردی، میبینی که همه اش اونجاست.

I was the kind of kid who was always bugging Mom and Dad

من از اون بچه هایی بودم که دائم پدر و مادرم رو اذیت می کردم

with whatever great fact I had just read about --

با هر موضوعی که در باره اش می خوندم --

Haley's comet or giant squids

دنباله دار هالی یا ماهی مرکب های غول آسا

or the size of the world's biggest pumpkin pie or whatever it was.

یا اندازه بزرگترین کیک کدوی دنیا و چیزهایی مثل اون.

I now have a 10-year-old of my own who's exactly the same.

الان یک ۱۰ ساله اش را دارم که دقیقا همینطوریه.

And I know how deeply annoying it is, so karma does work.

و میدونم که چقدر ناراحت کننده است، پس سرنوشت درسته.

(Laughter)

( خده حضار )

And I loved game shows, fascinated with game shows.

من عاشق مسابقه های تلویزیونی هستم.

I remember crying on my first day of kindergarten back in 1979

یادم میاد در اولین روز کودکستانم در ۱۹۷۹ گریه می کردم

because it had just hit me, as badly as I wanted to go to school,

چون یکدفعه بود، به همون بدی انگار که میخواستم مدرسه برم،

that I was also going to miss "Hollywood Squares" and "Family Feud."

باعث می شد برنامه « میدان هالیوود» و « دعوای خانوادگی» را نبینم.

I was going to miss my game shows.

دلم برای مسابقه های تلویزیونی تنگ می شد.

And later, in the mid-'80s,

و بعدا، در اواسط دهه ۸۰،

when "Jeopardy" came back on the air,

وقنی مسابقه «پرسش سخت» دوباره روی آنتن رفت،

I remember running home from school every day to watch the show.

یادم میاد از مدرسه تا خونه میدویدم تا اون رو ببینم.

It was my favorite show, even before it paid for my house.

برنامه مورد علاقه ام بود، حتی قبل از اونکه باعث بشه خونه بخرم.

And we lived overseas, we lived in South Korea where my dad was working,

ما خارج زندگی میکردیم، در کره جنوبی جایی که پدرم کار می کرد،

where there was only one English language TV channel.

جایی که تنها یک کانال انگلیسی زبان داشت.

There was Armed Forces TV,

تلویزیون نیرو های مسلح،

and if you didn't speak Korean, that's what you were watching.

و اگه کره ای صحبت نمی کردی، باید همین رو میدیدی.

So me and all my friends would run home every day and watch "Jeopardy."

پس من و همه دوستام میدویدیم به خونه تا «پرسش سخت» رو ببینیم.

I was always that kind of obsessed trivia kid.

من از بچه گی عاشق جزئیات بودم.

I remember being able to play Trivial Pursuit against my parents back in the '80s

یادم میاد که که میتونستم اواخر دهه ۸۰ با پدر و مادرم بازی اطلاعات عمومی بکنم

and holding my own, back when that was a fad.

و حتی اگر دوست داشتم مال خودم رو هم داشته باشم.

There's a weird sense of mastery you get

به نوعی احساس تسلط می کنی

when you know some bit of boomer trivia that Mom and Dad don't know.

وقتی چیزهای مهمی رو میدونی که حتی پدر و مادرت هم نمی دونند.

You know some Beatles factoid that Dad didn't know.

چیزهایی در مورد «بیتل ها» می دونی که حتی بابات هم نمی دونه.

And you think, ah hah, knowledge really is power --

و به خودت میگی، آها، دانش واقعا قدرته --

the right fact deployed at exactly the right place.

حقیقتی درست در مکانی دقیقا درست.

I never had a guidance counselor

من هیچوقت مشاوری نداشتم

who thought this was a legitimate career path,

که به من بگه این مسیر شغلی درسته،

that thought you could major in trivia

که بگه کارشناسی ارشد اطلاعات عمومی بگیر

or be a professional ex-game show contestant.

یا متخصص مسابقه های تلویزیونی قدیمی بشو.

And so I sold out way too young.

پس در جوانی این رو رها کردم.

I didn't try to figure out what one does with that.

سعی نکردم بفهمم که کسی با اینها چکار می کنه.

I studied computers because I heard that was the thing,

کامپیوتر خوندم چون شنیدم این همونه،

and I became a computer programmer --

و برنامه نویس کامپیوتر شدم --

not an especially good one,

و مشخصا نه خیلی خوبش،

not an especially happy one at the time when I was first on "Jeopardy" in 2004.

و نه خصوصا یه خوشحالش وقتی اولین بار به « پرسش سخت» در ۲۰۰۴ رفتم.

But that's what I was doing.

اما این کارم بود.

And it made it doubly ironic -- my computer background --

اما این دو برابرطعنه دار بود -- سابقه کامپیوتریم --

a few years later, I think 2009 or so,

چند سال بعد در ۲۰۰۹ یا همون حدودا،

when I got another phone call from "Jeopardy" saying,

وقتی تلفن دیگری از «پرسش سخت » به من شد که می گفت،

"It's early days yet, but IBM tells us

« هنوز اولاشه، ولی IBM به ما میگه

they want to build a supercomputer to beat you at 'Jeopardy.'

می خواهند ابر رایانه ای بسازند که تو را در «پرسش سخت» شکست بده.

Are you up for this?"

قبول می کنی مسابقه بدی؟»

This was the first I'd heard of it.

اولین دفعه ای بود که این رو شنیدم.

And of course I said yes, for several reasons.

و البته که گتم بله، به چند دلیل.

One, because playing "Jeopardy" is a great time.

اول چون بازی «پرسش سخت» خیلی عالیه.

It's fun. It's the most fun you can have with your pants on.

خوش میگذره. باحال ترین کاریه که میتونی انجام بدی، وقتی شلوارت پاته.

(Laughter)

( خنده حضار )

And I would do it for nothing.

و مجانی انجامش میدم.

I don't think they know that, luckily,

خوشبختانه این رو نمی دونن،

but I would go back and play for Arby's coupons.

اما حاضرم برگردم عقب و انجامش بدم، با فیش ساندویچ.

I just love "Jeopardy," and I always have.

من «پرسش سخت» رو دوست داشتم وهمیشه هم خواهم داشت.

And second of all, because I'm a nerdy guy and this seemed like the future.

و دوم، چون آدم خوره ای هستم و به نظر مثل آینده می اومد.

People playing computers on game shows

آدمهایی که در تلویزیون با کامیوترها مسابقه می دهند

was the kind of thing I always imagined would happen in the future,

مثل چیزهایی بود که همیشه فکر می کردم در آینده اتفاق می افتد،

and now I could be on the stage with it.

و حالا میتونم روی صحنه برم.

I was not going to say no.

نه نمی گفتم.

The third reason I said yes

دلیل سوم که قبول کردم

is because I was pretty confident that I was going to win.

این بود که مطمئن بودم برنده میشم.

I had taken some artificial intelligence classes.

چند تایی کلاس هوش مصنوعی رفته بودم.

I knew there were no computers that could do what you need to do to win on "Jeopardy."

و میدونستم که هیچ رایانه ای نمیتونه در« پرسش سخت» برنده بشه.

People don't realize how tough it is to write that kind of program

مردم نمی دونند که نوشتن چنین برنامه ای چقدر سخته

that can read a "Jeopardy" clue in a natural language like English

که بتونه نکته «پرسش سخت» به زبان محاوره مثل انگلیسی رو پیدا کنه

and understand all the double meanings, the puns, the red herrings,

و همه مفاهیم دو پهلو روبفهمه، کلمه با معنی های مختلف، انحرافی،

unpack the meaning of the clue.

و معنی نکته رو دربیاره.

The kind of thing that a three- or four-year-old human, little kid could do,

چیزی که یه بچه سه یا چهار ساله، یه کودک میتونه انجام بده،

very hard for a computer.

برای یک رایانه خیلی سخته.

And I thought, well this is going to be child's play.

و فکر می کردم، مثل بازی بچه هاست.

Yes, I will come destroy the computer and defend my species.

بله، میام و رایانه رو شکست میدهم و از همنوعانم دفاع می کنم.

(Laughter)

( خنده حضار )

But as the years went on,

اما وقتی زمان گذشت،

as IBM started throwing money and manpower and processor speed at this,

و IBM شروع به سرمایه گذاری پول و نیروی انسانی و سرعت پردازنده در این مورد کرد،

I started to get occasional updates from them,

گاهگاهی اطلاعاتی از اونها می گرفتم،

and I started to get a little more worried.

و شروع کردم به نگران شدن.

I remember a journal article about this new question answering software that had a graph.

مقاله ای در مجله در باره برنامه پرسش و پاسخ جدید خوندم که یک منحنی داشت

It was a scatter chart showing performance on "Jeopardy,"

نمودار پراکندگی کارایی برنامه «پرسش سخت» بود،

tens of thousands of dots representing "Jeopardy" champions up at the top

دهها هزار نقطه «پرسش سخت» را نشون می داد و قهرمان ها در بالا

with their performance plotted on number of --

که کاراییشون امتیاز داشت --

I was going to say questions answered, but answers questioned, I guess,

میخواستم بگم تعداد پرسش‌های پاسخ داده شده، اما پاسخ‌ دادم پرسش شده، فکر کنم،

clues responded to --

نکته های پیدا شده --

versus the accuracy of those answers.

در برابر درستی پاسخ ها.

So there's a certain performance level that the computer would need to get to.

پس سطح خاصی از کارایی که رایانه باید به اون می رسید.

And at first, it was very low.

در اوایل، خیلی کند بود.

There was no software that could compete at this kind of arena.

نرم افزاری نبود که بتونه در این عرصه رقابت کنه.

But then you see the line start to go up.

اما بعد میدیدی که خط به سمت بالا حرکت می کنه.

And it's getting very close to what they call the winner's cloud.

و به جایی که به اون فضای برنده ها میگن خیلی نزدیک میشه.

And I noticed in the upper right of the scatter chart

و دیدم که در گوشه بالای راست نمودار

some darker dots, some black dots, that were a different color.

تعدادی نقطه تیره هست، که رنگش فرق می کنه.

And thought, what are these?

و فکر کردم اینها چیه؟

"The black dots in the upper right represent 74-time 'Jeopardy' champion Ken Jennings."

« نقطه های سیاه در گوشه بالای راست نمایشگر ۷۴ بار قهرمان «پرسش سخت» کن جننیگز بود»

And I saw this line coming for me.

و دیدم که خط به سمت من میاد.

And I realized, this is it.

و فهمیدم که همینه.

This is what it looks like when the future comes for you.

آینده اینجوری به سراغت میاد.

(Laughter)

( خنده حضار )

It's not the Terminator's gun sight;

این تفنگ «ویرانگر» نیست؛

it's a little line coming closer and closer to the thing you can do,

یک خط کوچکه که به کاری که می کنی نزدیکتر و نزدیکتر میشه،

the only thing that makes you special, the thing you're best at.

به تنها چیزی که تو رو خاص میکنه، به چیزی که درش بهترینی.

And when the game eventually happened about a year later,

و یک سال بعد وقتی که مسابقه واقعا انجام شد ،

it was very different than the "Jeopardy" games I'd been used to.

با مسابقه های «پرسش سختی» که عادت داشتم خیلی فرق میکرد.

We were not playing in L.A. on the regular "Jeopardy" set.

در لوس انجلس که محل معمول مسابقه «پرسش سخت» بود بازی نمی کردیم.

Watson does not travel.

« واتسون» سفر نمیکنه.

Watson's actually huge.

« واتسون» واقعا غول پیکره.

It's thousands of processors, a terabyte of memory,

هزاران پردازنده اش، یک ترا بایت حافظه،

trillions of bytes of memory.

هزاران میلیارد بایت حافظه.

We got to walk through his climate-controlled server room.

داخل اتاق سرور با دمای کنترل شده راه رفتیم.

The only other "Jeopardy" contestant to this day I've ever been inside.

تنها رقیب مسابقه «پرسش سختی» که داخلش راه رفتم.

And so Watson does not travel.

پس واتسون سفر نمیکنه.

You must come to it; you must make the pilgrimage.

شما باید برید پیشش؛ باید زیارتش کنید.

So me and the other human player

پس من و اون یکی بازیکن انسانی

wound up at this secret IBM research lab

پایمون به داخل آزمایشگاه مخفی IBM باز شد

in the middle of these snowy woods in Westchester County

در میان جنگل های برفی در وستچسترکانتی

to play the computer.

تا با رایانه بازی کنیم.

And we realized right away

و همون وقت فهمیدیم

that the computer had a big home court advantage.

که رایانه امتیاز زمین خونگی بزرگی داشت.

There was a big Watson logo in the middle of the stage.

یه علامت واتسون بزرگ وسط صحنه بود.

Like you're going to play the Chicago Bulls,

انگار داری میری با شیکاگو بالز بازی کنی،

and there's the thing in the middle of their court.

و این چیز وسط میدان بود.

And the crowd was full of IBM V.P.s and programmers

و جمعیت پر از معاونین و برنامه نویس های IBM بود

cheering on their little darling,

برای کوچولوی دلبندشون جیغ میزدند،

having poured millions of dollars into this

میلیون ها دلار خرجش کرده بودند

hoping against hope that the humans screw up,

مطمئن بودند که کار انسانها تمومه،

and holding up "Go Watson" signs

و تابلوهای « واتسون برو» رو نگه داشته بودند

and just applauding like pageant moms every time their little darling got one right.

و درست مثل مامان ها وقتی که عزیز کوچولوشون درست می گفت تشویقش می کردند.

I think guys had "W-A-T-S-O-N" written on their bellies in grease paint.

فکر کنم اونها«و-ا-ت-س-و-ن» رو با رنگ روی شکمشون نوشته بودند.

If you can imagine computer programmers with the letters "W-A-T-S-O-N" written on their gut,

می تونی تصور کنی برنامه نویسهایی که «و-ا-ت-س-و-ن» رو روی دلشون نوشتن،

it's an unpleasant sight.

صحنه حال بهم زنی بود.

But they were right. They were exactly right.

اما درست می گفتند. کاملا درست می گفتند.

I don't want to spoil it, if you still have this sitting on your DVR,

نمی خوام خرابش کنم ، اگه هنوز هم فیلمش رو دارید،

but Watson won handily.

اما واتسون به آسونی برنده شد.

And I remember standing there behind the podium

یادم میاد اونجا پشت جایگاه ایستاده بودم

as I could hear that little insectoid thumb clicking.

و میتونستم بشنوم که اون شست حشره ای تق تق می کرد.

It had a robot thumb that was clicking on the buzzer.

یک شست روبوتی داشت که کلید زنگ رو فشار می داد.

And you could hear that little tick, tick, tick, tick.

و میتونستی صدای تق، تق، تق تق های کوچک را بشنوی.

And I remember thinking, this is it.

و یادم میاد که داشتم فکر می کردم.

I felt obsolete.

احساس از کار افتادگی کردم.

I felt like a Detroit factory worker of the '80s

احساس کردم مثل یک کارگر کارخونه خودرو سازی دیترود در دهه ۸۰

seeing a robot that could now do his job on the assembly line.

که روباتی رو می بینه که میتونه حالا کارش رو تو خط تولید انجام بده.

I felt like quiz show contestant was now the first job that had become obsolete

حس کردم که شرکت در مسابقه تلویزیونی کاریه که دیگه قدیمی شده

under this new regime of thinking computers.

تحت تسلط حکومت رایانه های متفکر.

And it hasn't been the last.

و این آخرش نبود.

If you watch the news, you'll see occasionally --

اگه اخبار رو نگاه کنی، که گاهگاهی می بینی --

and I see this all the time --

و من همیشه اون رو نگاه می کنم --

that pharmacists now, there's a machine that can fill prescriptions automatically

حالا در داروخانه ها، دستگاهی هست که نسخه ها رو خودکار تحویل میده

without actually needing a human pharmacist.

بدون نیاز به یک آدم داروساز.

And a lot of law firms are getting rid of paralegals

و خیلی از دفاتر وکلا حالا از شر مشاورهای حقوقی راحت می شوند

because there's software that can sum up case laws and legal briefs and decisions.

چون نرم افزارهایی هست که قوانین حقوقی و توضیحات قانونی و تصمیمات رو جمع می کنه.

You don't need human assistants for that anymore.

دیگه نیازی به کمک آدمها برای این نیست.

I read the other day about a program where you feed it a box score

یه روز در باره برنامه ای خوندم که اگه به اون نتیجه مسابقه ای رو بدید

from a baseball or football game

مثلا بیس بال یا فوتبال

and it spits out a news article as if a human had watched the game

یه گزارش خبری از مسابقه را میندازه بیرون انگار یه آدم اون رو دیده

and was commenting on it.

و توضیحم میده.

And obviously these new technologies can't do as clever or creative a job

و مشخصه که این فناوری ها کاری هوشنمد یا با خلاقیت انجام نمیده

as the humans they're replacing,

مثل آدمهایی که به جاشون می آیند.

but they're faster, and crucially, they're much, much cheaper.

اما اونها سریعند، و مهمتر، خیلی خیلی ارزونتر.

So it makes me wonder what the economic effects of this might be.

دوست دارم بدونم تاثیرات اقتصادی این چی میتونه باشه.

I've read economists saying that, as a result of these new technologies,

در مجله اکونومیست میخوندم که، در نتیجه این فناوری ها،

we'll enter a new golden age of leisure

وارد عصر طلایی جدیدی از آسایش میشویم

when we'll all have time for the things we really love

وقتی که همگی می تونیم کارهایی که واقعا دوست داریم رو انجام بدیم

because all these onerous tasks will be taken over by Watson and his digital brethren.

چون همه این کار های خسته کننده رو واتسون و برادرهای دیجیتالش انجام می دهند.

I've heard other people say quite the opposite,

شنیدم که دیگران چیزهای دیگری میگند.

that this is yet another tier of the middle class

که این ها دسته دیگری از طبقه متوسطند که

that's having the thing they can do taken away from them by a new technology

که کارهایی که می تونند انجام دهند از راه فناوری جدید ازشون گرفته شده

and that this is actually something ominous,

و این واقعا کار بدیه،

something that we should worry about.

چیزیه که باید نگرانش باشیم.

I'm not an economist myself.

من یک اقتصاد دان نیستم.

All I know is how it felt to be the guy put out of work.

فقط احساس کسی که از کار بی کار شده رومی دونم

And it was friggin' demoralizing. It was terrible.

بسیار مایوس کننده بود. افتضاح بود.

Here's the one thing that I was ever good at,

این تنها کاریه که من خوب بلد بودم،

and all it took was IBM pouring tens of millions of dollars and its smartest people

و تنها کاری که IBM باید می کرد این بود که دهها میلیون دلار بریزه و آدمهای باهوش

and thousands of processors working in parallel

و هزاران پردازنده که موازی کار می کنند

and they could do the same thing.

و همون کار رو انجام بدن.

They could do it a little bit faster and a little better on national TV,

اونها این کار رو یه کم سریعتر و بهتر در تلویزیون ملی انجام دادند،

and "I'm sorry, Ken. We don't need you anymore."

و « متاسفم کن. دیگه به تو نیازی نداریم.»

And it made me think, what does this mean,

و به فکرم انداخت که معنیش چیه،

if we're going to be able to start outsourcing,

اگه بتونی کارهایت رو واگذار کنی،

not just lower unimportant brain functions.

نه فقط کارهای کم اهمیت تر فکری رو.

I'm sure many of you remember a distant time

مطمئنم که خیلی هاتون اون وقتها رو یادتون می یاد

when we had to know phone numbers, when we knew our friends' phone numbers.

وقتی باید شماره تلفن ها رو یادمون میموند، وقتی شماره رفیقمون را بلد بودیم.

And suddenly there was a machine that did that,

و یکدفعه دستگاهی پیدا شد که این کار رو میکرد،

and now we don't need to remember that anymore.

و دیگه نیازی نداریم که یادمون باشه.

I have read that there's now actually evidence

این رو خوندم که در واقع شواهدی هست

that the hippocampus, the part of our brain that handles spacial relationships,

که هیپو کمپوس، قسمتی از مغز که رابطه های مکانی رو انجام میده،

physically shrinks and atrophies

کوچکتر و ضعیف میشه

in people who use tools like GPS,

در آدمهایی که از وسایلی مثل GPS استفاده می کنند،

because we're not exercising our sense of direction anymore.

چون دیگه از حس جهت یابی استفاده نمی کنند

We're just obeying a little talking voice on our dashboard.

ما فقط حرف یک صدای کوچک روی داشبرد رو گوش می کنیم.

And as a result, a part of our brain that's supposed to do that kind of stuff

و در نتیجه، بخشی از مغزمون که باید این کار رو انجام میداد

gets smaller and dumber.

کوچکتر و کند میشه.

And it made me think, what happens when computers are now better

و باعث شد فکر کنم، وقتی کامپیوتر ها از ما بهتر بشوند

at knowing and remembering stuff than we are?

در فهمیدن و حفظ کردن، چه میشه؟

Is all of our brain going to start to shrink and atrophy like that?

آیا همه مغز ما همینجوری کوچک میشه ؟

Are we as a culture going to start to value knowledge less?

آیا از لحاظ فرهنگی می خواههیم ارزش دانش را کم کنیم؟

As somebody who has always believed in the importance of the stuff that we know,

به عنوان کسی که همیشه معتقد به اهمیت چیزهایی که می دونیم بوده،

this was a terrifying idea to me.

این برام ایده ترسناکی بود.

The more I thought about it, I realized, no, it's still important.

هرچه بیشتر در موردش فکر کردم، فهمیدم، نه، هنوز مهمه.

The things we know are still important.

چیز هایی که می دونیم هنوز مهمند.

I came to believe there were two advantages

آمدم تا باور کنم دو مزیت بوده

that those of us who have these things in our head have

که ماهایی که این چیز ها رو در مغزمون داریم

over somebody who says, "Oh, yeah. I can Google that. Hold on a second."

در مقایسه با کسی که میگه، « آره، با گوگل پیداش می کنم، یه ثانیه.»

There's an advantage of volume, and there's an advantage of time.

مزیتی در اندازه ، و مزیتی در زمان داره.

The advantage of volume, first,

اول، مزیت اندازه،

just has to do with the complexity of the world nowadays.

تنها به پیچیدگی دنیای امروز مربوطه،

There's so much information out there.

خیلی اطلاعات اونجا وجود داره.

Being a Renaissance man or woman,

اگه مرد یا زنی مال دوره رنسانس بودی،

that's something that was only possible in the Renaissance.

این کارو فقط در رنسانس می شد کرد.

Now it's really not possible

الان واقعا نمی شه

to be reasonably educated on every field of human endeavor.

در همه تلاش های انسانی تحصلات کاملی کرد.

There's just too much.

دلیلش اینه که خیلی زیادن.

They say that the scope of human information

میگویند که گستره اطلاعات انسان

is now doubling every 18 months or so,

حدودا هر ۱۸ ماه دو برابر میشه،

the sum total of human information.

جمع کل اطلاعات انسان.

That means between now and late 2014,

یعنی بین الان و اواخر ۲۰۱۴،

we will generate as much information, in terms of gigabytes,

ما همونقدر اطلاعات، در اندازه گیگا بایت تولید میکنیم،

as all of humanity has in all the previous millenia put together.

همونقدری که تمامی انسانیت در تمامی هزاره های قبل روی هم تولید کردند.

It's doubling every 18 months now.

حالا هر ۱۸ ماه دوبرابر میشه.

This is terrifying because a lot of the big decisions we make

این ترسناکه چون کلی از تصمیم های مهمی که میگیریم

require the mastery of lots of different kinds of facts.

نیاز به تسلط به انواع مختلف واقعیت ها داره.

A decision like where do I go to school? What should I major in?

تصمیمی مثل اینکه کدوم دانشگاه برم؟ چه تخصصی باید بگیرم؟

Who do I vote for?

به چی رای بدم؟

Do I take this job or that one?

این شغل رو اتخاب کنم یا اون یکی؟

These are the decisions that require correct judgments

این ها تصمیم هایی هستند که نیاز به قضاوت صحیح داره

about many different kinds of facts.

در باره کلی حقایق مختلف.

If we have those facts at our mental fingertips,

اگه ما این حقایق رو توی ذهنمون، دم دست داشته باشیم،

we're going to be able to make informed decisions.

می تونیم تصمیم هایی آگاهانه بگیریم.

If, on the other hand, we need to look them all up,

اما، اگه از طرف دیگه، همیشه بخواهیم دنبالشون بگردیم،

we may be in trouble.

دچار مشکل میشیم.

According to a National Geographic survey I just saw,

بر اساس تحقیق نشنال جیوگرافی که تازه دیدم،

somewhere along the lines of 80 percent

حدود ۸۰ درصد

of the people who vote in a U.S. presidential election about issues like foreign policy

از مردمی که در انتخابات رئیس جمهوری رای می دهند در مورد موضوعاتی مثل سیاست خارجی

cannot find Iraq or Afghanistan on a map.

نمی تونند جای عراق و افغانستان رو روی نقشه پیدا کنند.

If you can't do that first step,

اگر نتونی اون قدم اول رو برداری،

are you really going to look up the other thousand facts you're going to need to know

آیا واقعا می خواهی دنبال هزاران حقیقت دیگه که ممکنه لازم باشه بدونی بگردی

to master your knowledge of U.S. foreign policy?

تا استاد اطلاعات سیاست خارجی آمریکا بشی؟

Quite probably not.

احتمالا نه.

At some point you're just going to be like,

در یک جایی، درست مثل

"You know what? There's too much to know. Screw it."

« میدونی چیه؟ یاد گرفتنش سخته، ولش کن.»

And you'll make a less informed decision.

و در نتیجه تصمیم های کمتر آگاهانه ای میگیری.

The other issue is the advantage of time that you have

مسئله دیگه، مزیت زمانیه که داری

if you have all these things at your fingertips.

تا همه این چیزها رو دم دست داشته باشی.

I always think of the story of a little girl named Tilly Smith.

همیشه به داستان دختری به اسم تیلی اسمیت فکر می کنم .

She was a 10-year-old girl from Surrey, England

اون یه دختر ۱۰ ساله از سوری، انگلیس بود

on vacation with her parents a few years ago in Phuket, Thailand.

که برای تعطیلات با پدر و مادرش چند سال پیش به پوکت تایلند رفته بود.

She runs up to them on the beach one morning

یه روز صبح دوید پیش اونها توی ساحل

and says, "Mom, Dad, we've got to get off the beach."

و گفت« مامان ، بابا، باید از ساحل بریم.»

And they say, "What do you mean? We just got here."

و اونها گفتند، « منظورت چیه؟ تازه رسیدیم اینجا.»

And she said, "In Mr. Kearney's geography class last month,

و اون گفت،« تو کلاس جغرافی آقای کارنی، ماه پیش،

he told us that when the tide goes out abruptly out to sea

به ما گفت وقتی که جذر یک دفعه به دریا بر می گرده

and you see the waves churning way out there,

و دیدی که موجها به سمت دریا یورش می برند،

that's the sign of a tsunami, and you need to clear the beach."

این نشونه سونامیه، و باید از ساحل بریم»

What would you do if your 10-year-old daughter came up to you with this?

اگه یه دختر ۱۰ ساله بیاد پیشت واینو بگه چکار می کنی؟

Her parents thought about it,

پدر و مادر فکر کردند،

and they finally, to their credit, decided to believe her.

و تصمیم گرفتن حرفش رو باور کنند.

They told the lifeguard, they went back to the hotel,

و به نجات غریق ساحلی گفتند به هتل بر می گردند،

and the lifeguard cleared over 100 people off the beach, luckily,

و نجات غریق خوشبختانه نزدیک ۱۰۰ نفر رو از ساحل بیرون برد،

because that was the day of the Boxing Day tsunami,

چون اون روز سونامی باکسینک بود،

the day after Christmas, 2004,

روز بعد از کریسمس ۲۰۰۴،

that killed thousands of people in Southeast Asia and around the Indian Ocean.

که هزاران نفر رو در آسیای جنوب شرقی و اطراف اقیانوس هند کشت.

But not on that beach, not on Mai Khao Beach,

اما نه در اون ساحل، نه در ساحل مای کاو،

because this little girl had remembered one fact from her geography teacher a month before.

چون این دختر کوچولو حقیقتی که معلم جغرافیش ماه پیش گفته بود رو یادش بود.

Now when facts come in handy like that --

حالا وقتی واقعیت ها دم دست باشند مثل این --

I love that story because it shows you the power of one fact,

این داستان رو دوست دارم چون قدرت واقعیت رو نشون میده،

one remembered fact in exactly the right place at the right time --

یه واقعیتی که به یاد میمونه در دقیقا جای درست و دقیقا زمان درست --

normally something that's easier to see on game shows than in real life.

معمولا چیزیه که در مسابقه های تلویزیونی دیدنش ساده تره تا زندگی عادی.

But in this case it happened in real life.

اما اینجا در زندگی معمولی پیش آمد.

And it happens in real life all the time.

و همیشه توی زندگی پیش میاد.

It's not always a tsunami, often it's a social situation.

همیشه یه سونامی نیست، بیشتر یک مسئله اجتماعیه.

It's a meeting or job interview or first date

یه جلسه یا مصاحبه کاری یا قرار اول

or some relationship that gets lubricated

یا روابطی که ساده می شه

because two people realize they share some common piece of knowledge.

چون دو نفر می فهمند که اطلاعات مشابهی دارند.

You say where you're from, and I say, "Oh, yeah."

تو میگی اهل کجایی، و من میگم « خوب بله»

Or your alma mater or your job,

دانشگاه مهمتره یا کار،

and I know just a little something about it,

و کمی ازش میدونم،

enough to get the ball rolling.

همونقدر که کار راه بیفته.

People love that shared connection that gets created

مردم این ارتباط مشترک رو که ایجاد میشه، دوست دارند

when somebody knows something about you.

وقتی کسی چیزی از تو میدونه.

It's like they took the time to get to know you before you even met.

این مثل اونه که از وقتشون استفاده کردند که قبل از اینکه ببینیشون تو رو بشناسند.

That's often the advantage of time.

و این معمولا مزیت زمانه.

And it's not effective if you say, "Well, hold on.

و درست نیست اگه بگی « خوب صبر کن.

You're from Fargo, North Dakota. Let me see what comes up.

تو اهل فارگویی، داکوتای شمالی. بذار ببینم چی پیش میاد.

Oh, yeah. Roger Maris was from Fargo."

آره، درسته. راجر ماریس اهل فارگو بود.»

That doesn't work. That's just annoying.

این درست نیست. ناجوره.

(Laughter)

( خنده حضار )

The great 18th-century British theologian and thinker, friend of Dr. Johnson,

دانشمند و متفکر بزرگ انگلیسی الهیات و دوست دکتر جانسون،

Samuel Parr once said, "It's always better to know a thing than not to know it."

سموئل پار یکبار گفت،« همیشه دانستن یک چیز بهتر از ندانستن آن است»

And if I have lived my life by any kind of creed, it's probably that.

و اگه در زندگی اعتقادی داشته ام، این احتمالا همونه.

I have always believed that the things we know -- that knowledge is an absolute good,

همیشه اعتقاد داشتم که چیزهایی که میدونیم -- که دانش، یک خوب مطلقه،

that the things we have learned and carry with us in our heads

که چیزهایی که یاد کرفته ایم و توی سرمون حمل می کنیم

are what make us who we are,

چیزهایی اند که اونیکه هستیم رو میسازه،

as individuals and as a species.

به عنوان یک شخص و به عنوان یک نژاد.

I don't know if I want to live in a world where knowledge is obsolete.

نمی دونم آیا دلم می خواهد که در دنیایی که دانستن کهنه شده زندگی کنم.

I don't want to live in a world where cultural literacy has been replaced

دوست ندارم در دنیایی زندگی کنم که سواد فرهنگی جایگزین شده،

by these little bubbles of specialty,

با این حباب های کوچک خاص بودن،

so that none of us know about the common associations

جوری که هیچکدوم چیزی از این انجمن های عمومی ندونیم

that used to bind our civilization together.

که همیشه تمدن های ما رو به هم متصل میکرده.

I don't want to be the last trivia know-it-all

نمی خوام آخرین همه چیز دان اطلاعات عمومی باشم

sitting on a mountain somewhere,

که یه جایی توی کوه نشسته باشم،

reciting to himself the state capitals and the names of "Simpsons" episodes

و برای خودش اسم پایتخت ها و قسمت های مختلف «سیمپسون» رو از بر میگه

and the lyrics of Abba songs.

و متن آهنگ های «آبا» .

I feel like our civilization works when this is a vast cultural heritage that we all share

تمدن ما وقتی درسته که این یک میراث فرهنگی گسترده باشه که همه در اون شریکیم

and that we know without having to outsource it to our devices,

بدون نیاز به استفاده از دستگاه هایمون،

to our search engines and our smartphones.

به موتور های جستجویمان و تلفن های هوشمند مان.

In the movies, when computers like Watson start to think,

در فیلم ها، وقتی رایانه هایی مثل واتسون شروع به اندیشیدن میکنند،

things don't always end well.

معمولا اتفاقات خوبی نمی افته.

Those movies are never about beautiful utopias.

این فیلم ها معمولا در باره آرمان شهر ها نیست.

It's always a terminator or a matrix or an astronaut getting sucked out an airlock in "2001."

همیشه یه ویرانگر یا یک ماتریکس یا یک فضانورده که به فضا کشیده میشه در «۲۰۰۱».

Things always go terribly wrong.

همیشه اوضاع خیلی بد میشه.

And I feel like we're sort of at the point now

و حس میکنم به نوعی در همون نقطه هستیم

where we need to make that choice of what kind of future we want to be living in.

که باید اون انتخاب را بکنیم که در چه آینده ای میخواهیم زندگی کنیم.

This is a question of leadership,

این پرسش درباره رهبری است،

because it becomes a question of who leads the future.

چون این پرسش از کسانی است که آینده را هدایت می کنند.

On the one hand, we can choose between a new golden age

از یک طرف، می توانیم عصر طلایی رو انتخاب کنیم

where information is more universally available

که اطلاعات به صورت جهانی فراهمه

than it's ever been in human history,

بیشتر از همیشه در تاریخ،

where we all have the answers to our questions at our fingertips.

وقتی که پاسخ همه پرسش‌هایمون به سادگی فراهمه.

And on the other hand,

و از سوی دیگر،

we have the potential to be living in some gloomy dystopia

ما ظرفیت این رو داریم تا در ویران شهر تاریکی

where the machines have taken over

که ماشین ها فتحش کرده اند زندگی کنیم

and we've all decided it's not important what we know anymore,

و همه ما تصمیم گرفته ایم که که آنچه که می دونیم دیگه مهم نیست،

that knowledge isn't valuable because it's all out there in the cloud,

این دانسته ها دیگه ارزشی نداره چون همه اش درفضای ابری موجوده،

and why would we ever bother learning anything new.

و چرا باید خودمون رو برای یاد گرفتن چیزی جدید اذیت کنیم.

Those are the two choices we have. I know which future I would rather be living in.

اینها دو انتخابیه که ما داریم. میدونم که من چه آینده ای رو ترجیح می دهم.

And we can all make that choice.

و همه ما میتونیم این انتخاب را انجام بدیم.

We make that choice by being curious, inquisitive people who like to learn,

انتخاب ما اینه که کنجکاو باشیم، آدمهای پی گیری که یاد گرفتن رو دوست دارن،

who don't just say, "Well, as soon as the bell has rung and the class is over,

که فقط نمی گن، « خوب، تا زنگ کلاس خورد و تموم شد،

I don't have to learn anymore,"

دیگه نمی خوام چیزی یاد بگیرم،»

or "Thank goodness I have my diploma. I'm done learning for a lifetime.

یا « خدا رو شکر دیپلمم رو گرفتم. دیگه درس خوندن بسه.

I don't have to learn new things anymore."

دیگه نباید چیز های جدید یاد بگیرم.»

No, every day we should be striving to learn something new.

نه، هر روز باید برای یاد گرفتن چیزی جدید تلاش کنیم.

We should have this unquenchable curiosity for the world around us.

باید این کنجکاوی سیری ناپذیر به دنیای اطرافمان رو داشته باشیم.

That's where the people you see on "Jeopardy" come from.

اینجا همون جاییه که آدمهای «پرسش سخت» از اونجا می ایند.

These know-it-alls, they're not Rainman-style savants

این همه چیز دان ها، نوابغی مثل «رین من» نیستند

sitting at home memorizing the phone book.

که توی خونه نشستن و دفترچه تلفن رو حفظ می کنن.

I've met a lot of them.

من خیلی هاشون رو دیدم.

For the most part, they are just normal folks

از بیشتر جهات، آدمهایی معمولی اند

who are universally interested in the world around them, curious about everything,

که کلا به دنیای اطرافشون علاقه دارند، و در مورد همه چیز کنجکاوند،

thirsty for this knowledge about whatever subject.

تشنه این دانش برای هر موضوعی.

We can live in one of these two worlds.

ما میتونیم در هر کدوم از این دنیاها زندگی کنیم.

We can live in a world where our brains, the things that we know,

می تونیم در دنیایی زندگی کنیم که مغزمون، چیزهایی که می دونیم،

continue to be the thing that makes us special,

همینطور ما رو موجوداتی خاص نگه داره،

or a world in which we've outsourced all of that to evil supercomputers from the future like Watson.

یا دنیایی که همه کارها رو به رایانه های شیطانی آینده مثل واتسون سپرده ایم.

Ladies and gentlemen, the choice is yours.

خانم ها و آقایان، خودتان انتخاب کنید.

Thank you very much.

خیلی متشکرم.