The psychological traits that shape your political beliefs | Dannagal G. Young

Translator: Hanie kiani Reviewer: Masoud Motamedifar

I'm a political and social psychologist.

من یک روانشناس سیاسی و اجتماعی هستم.

I study how people understand the world

من چگونگی درک مردم از دنیا را مطالعه می‌کنم

and what this means for society and for democracy ...

و اینکه آن برای جامعه و دموکراسی به چه معناست...

which, as it turns out, is quite a lot.

که مشخص شده بسیاراهمیت دارد.

Some people see the world as safe and good,

بعضی از مردم، دنیا را جای خوب و امنی می‌بینند،

and this allows them to be OK with uncertainty

و این باعث می‌شود که آنها با عدم قطعیت راحت باشند

and to take time to explore and play.

و زمانی را برای کشف و بازی بگذارند.

Others are acutely aware of threats in their environment,

افراد دیگر از تهدیدهای محیط اطرافشان به شدت آگاه هستند،

so they prioritize order and predictability

به همین خاطر نظم و قابل پیش‌بینی بودن برای آن‌ها اولویت دارد

over openness and experimentation.

نسبت به پذیرا بودن و تجربه کردن.

In my academic research,

در تحقیقات دانشگاهیم،

I study how these two approaches shape how we think and feel

بررسی می‌کنم چگونه این دو رویکرد طرز فکر و نحوه احساس ما را شکل می‌دهند

about everything from art to politics.

درباره هرچیزی از هنر گرفته تا سیاست.

I also explore how political elites

همچنین بررسی می‌کنم که چگونه نخبگان سیاسی

and partisan media use these very differences

و رسانه‌های حزبی از این تفاوت‌ها استفاده می‌کنند

to engender hatred and fear

تا نفرت و ترس ایجاد کنند

and how the economics of our media system exploit these same divides.

و چگونه اقتصاد سیستم رسانه‌ای ما از همین شکاف‌ها بهره‌برداری می‌کند.

But after studying this,

اما بعد از مطالعه این‌ها،

I have come away not with a sense that we are doomed to be divided

من به این نتیجه رسیدم که ما محکوم به جدایی و تفرقه نیستیم

but that it's up to us to see both sets of traits

بلکه این بر عهده ماست که هر دوی این سری خصوصیات را

as necessary and even valuable.

ضروری و حتی ارزشمند ببینیم.

Take for example two men who have been so influential in my own life.

برای مثال، دو مردی که در زندگی خود من بسیار تاثیرگذار بوده‌اند را در نظر بگیرید.

First, my late husband, Mike.

اول، همسر فقیدم، مایک.

He was an artist who saw the world as safe and good.

او یک هنرمند بود که دنیا را خوب و امن می‌دید.

He welcomed ambiguity and play in his life.

او از ابهام و بازی در زندگیش استقبال می‌کرد.

In fact, we met through improv comedy

ما از طریق کمدی بداهه با هم آشنا شدیم

where he taught improvisers to listen and be open

جایی که او به کمدین‌های بداهه‌گو یاد می‌داد گوش کنند و پذیرا باشند

and to be comfortable not knowing what was going to happen next.

و با اینکه نمی‌دانند بعد چه اتفاقی می‌افتد راحت باشند.

After we got married and had our baby boy,

بعد از اینکه ازدواج کردیم و پسرمان به دنیا آمد،

Mike was diagnosed with a brain tumor.

تشخیص داده شد که مایک مبتلا به تومور مغزی است.

And through months of hospitalizations and surgeries,

و در طول ماه‌ها بستری بودن در بیمارستان و عمل‌های جراحی،

I followed Mike's lead,

من از مایک پیروی کردم،

trying to practice being open,

تلاش کردم که پذیرا بودن را تمرین کنم

trying to be OK not knowing what was going to happen next.

و با ندانستن آن چه اتفاق خواهد افتاد راحت باشم.

It was Mike's tolerance for ambiguity

این تحمل مایک در برابر ابهام بود

that allowed me to survive those months of uncertainty,

که به من اجازه داد آن ماه‌‌های سرشار از عدم قطعیت را دوام بیاورم

and that helped me explore new ways to rebuild my life after he died.

و به من کمک کرد راه‌های جدیدی برای دوباره ساختن زندگیم را بعد از فوت او جستجو کنم.

About a year and a half after Mike passed away,

بعد از حدود یک سال و نیم از مرگ او،

I met my current husband, PJ.

من با همسر کنونی‌ام، پی جی آشنا شدم.

PJ is a criminal prosecutor

پی جی یک دادستان جنایی است

who sees the world as potentially good

که دنیا را بالقوه خوب می‌بیند

provided that threats are properly managed.

در صورتی که تهدید‌ها به خوبی مدیریت شوند.

He also is someone who embraces order and predictability

همچنین، او فردی است که نظم و قابل پیش‌بینی بودن را

in his daily routine,

درروال روزمره خود جای می‌دهد.

in the foods that he eats,

در غذاهایی که می‌خورد،

in his selection of wardrobe.

در انتخاب لباس‌هایش.

And PJ has a vicious wit,

و پی جی به شدت شوخ طبع است،

but he's also morally very serious

اما همینطور از نظر اخلاقی بسیار جدی

with a strong sense of duty and purpose.

و دارای حس وظیفه و هدفمندی قوی است.

And he values tradition, loyalty and family,

و او برای سنت‌ها، وفاداری و خانواده ارزش قائل است،

which is why at the age of 28

که باعث شد او در سن ۲۸ سالگی

he did not hesitate to marry a widow,

برای ازدواج با یک بیوه تامل نکند،

adopt her baby boy

پسر کوچکش را به فرزندی قبول کند

and raise him as his son.

و او را مثل فرزند خودش بزرگ کند.

It was PJ's need for certainty and closure

این نیاز پی جی به اطمینان و تکلیف خود را دانستن بود

that brought stability to our lives.

که ثبات را به زندگی ما آورد.

I share these two stories of Mike and PJ

من این دو داستان از مایک و پی جی را با شما به اشتراک می‌گذارم

not just because they're personal,

نه صرفا چون آن‌ها شخصی هستند،

but because they illustrate two things that I have found in my own research.

بلکه به این خاطر که آنها دو چیزی که من در تحقیقات خود یاقته‌ام را مجسم می‌کنند.

First, that our psychological traits shape how we engage with the world,

اول اینکه ویژگی‌های روان‌شناختی ما چگونگی ارتباط ما با دنیا را شکل می‌دهند،

and second,

و دوم،

that both of these approaches make all of our lives possible.

اینکه هر دوی این رویکردها زندگی همه‌ی ما را ممکن می‌سازند.

Tragically though, political and economic incentives of our media environment

اما متاسفانه، انگیزه‌های سیاسی و اقتصادی محیط رسانه‌های ما

seek to exploit these differences

به دنبال بهره‌کشی از این تفاوت‌ها هستند

to get us angry,

تا ما را خشمگین کنند،

to get our attention,

توجه ما را جلب کنند،

to get clicks

تا بازدید بیشتری دریافت کنند،

and to turn us against one another.

و ما را علیه یکدیگر سازند.

And it works.

و این کار جواب می‌دهد.

It works in part because these same sets of traits

این روش جواب می‌دهد تا حدی به این دلیل که همین ویژگی‌های شخصیتی

are related to core political and cultural beliefs.

به باورهای اصلی سیاسی و فرهنگی مرتبط هستند.

For years, political psychologists have studied

برای سال‌ها، روانشناسان سیاسی مطالعه کرده‌اند

how our psychological traits shape our political beliefs.

چگونه ویژگی‌های شخصیتی ما باورهای سیاسی‌مان را شکل می‌دهند.

We've conducted experiments to understand

ما آزمایش‌هایی انجام داده‌ایم تا دریابیم

how our psychology and our politics shape how we respond to apolitical stimuli.

چگونه بُعد روانشناسی و سیاسی ما نحوه پاسخ به یک محرک سیاسی را شکل می‌دهند.

And this research has shown

و این تحقیق نشان داده است

that those people who are less concerned with threats,

که افرادی که کمتر نگران تهدیدها هستند،

who are tolerant of ambiguity,

و تحمل ابهام را دارند،

these people tend to be more culturally and socially liberal

تمایل دارند از لحاظ فرهنگی و اجتماعی آزادی‌خواه باشند

on matters like immigration or crime or sexuality.

درباره مسائلی مثل مهاجرت، جرم یا گرایش‌های جنسی.

And because they're tolerant of ambiguity,

و چون تحمل ابهام را دارند،

they also tend to be OK with nuance

همچنین تمایل دارند با اختلافات جزئی کنار بیایند

and they enjoy thinking for the sake of thinking,

و آنها از فکر کردن به خاطرخودش لذت می‌برند،

which helps explain why it is

که کمک می‌کند به توضیح علت این نکته که

that there are distinct aesthetic preferences on the left and the right,

ترجیح‌های زیبایی شناختی متمایزی در افراد حزب چپ و راست وجود دارد.

with liberals more likely than conservatives

به طوریکه آزادی‌خواهان بیشتر از محافظه‌کاران

to appreciate things like abstract art

احتمالا چیزهایی مثل هنر انتزاعی را درک می‌کنند

or even stories that lack a clear ending.

یا حتی داستان‌هایی که فاقد یک پایان‌بندی مشخص هستند.

In my experimental work,

در کار تجربیم،

I've also found that these differences help explain

همچنین دریافته‌ام که این تفاوت‌ها می‌توانند کمک کنند

why ironic, political satire is more likely to be appreciated

به توضیح اینکه چرا طنز کنایه‌آمیز سیاسی بیشترازمحافظه‌کاران،

and understood by liberals than conservatives.

از سوی آزادی‌خواهان محتمل است مورد تقدیر قرار گیرد و درک شود.

On the other hand,

از سوی دیگر،

those people who are monitoring for threats,

افرادی که تهدیدها را زیرنظر دارند،

who prefer certainty and closure,

کسانی که قطعیت وخاتمه دادن را ترجیح می‌دهند،

those tend to be our political, cultural, social conservatives.

معمولا محافظه‌کاران سیاسی، فرهنگی و اجتماعی ما هستند.

Because they're on alert,

همچینین چون گوش به زنگ هستند،

they also make decisions quickly and efficiently,

سریع و کارآمد تصمیم می‌گیرند،

guided by intuition and emotion.

درحالیکه با شهود و احساس هدایت شده‌اند.

And we've found that these traits help explain

و ما متوجه شدیم که این ویژگی‌ها به توضیح این که

why conservatives enjoy political opinion talk programming

چرا محافظه‌کاران از برنامه‌های گفتگوی عقاید سیاسی

that clearly and efficiently identifies threats and enemies.

که به طور شفاف و کارآمد تهدیدها و دشمنان را شناسایی می‌کنند، لذت می‌برند.

What is essential though

اگر چه، چیزی که بسیار حائز اهمیت است

is that these propensities are not absolute --

این است که این گرایشات مطلق نیستند

they're not fixed.

آن ها ثابت نیستند.

There are liberals who are monitoring for threats

آزادی‌خواهانی وجود دارند که تهدیدها را زیر نظر دارند

just as there are conservatives who are tolerant of ambiguity.

همانطور که محافظه‌کارانی وجود دارند که تحمل ابهام را دارند.

In fact, PJ's political beliefs

در حقیقت، عقاید سیاسی پی جی

are not that radically different from those that Mike held.

چندان با عقاید سیاسی مایک تفاوت فاحش ندارند.

The link between psychology and politics is contingent on context:

رابطه‌ی بین روان‌شناسی و سیاست به شرایط بستگی دارد:

who we're with and what's going on around us.

اینکه با چه کسی هستیم و اطرافمان چه می‌گذرد.

The problem is that right now,

مشکل اینجاست که در حال حاضر،

our dominant context,

شرایط غالب ما،

our political and media context,

شرایط سیاسی و رسانه‌ای ما،

actually needs these differences to be absolute,

در واقع می‌طلبد که این تفاوت‌ها مطلق باشند،

to be reinforced

تقویت شوند،

and even to be weaponized.

و حتی تبدیل به سلاح شوند.

For reasons related to power and profit,

به دلایلی مرتبط با قدرت و سود،

some in politics and media want us to believe

بعضی افراد در سیاست و رسانه‌ها می‌خواهند ما باور کنیم

that those people who approach the world differently from us --

که افرادی که رویکرد متفاوتی نسبت به ما درباره جهان دارند،

the Mikes or the PJs --

افرادی مثل مایک و افرادی مثل پی جی،

themselves are dangerous.

به خودی خود خطرناک هستند.

And social media platforms use algorithms and microtargeting

و بسترهای شبکه‌های اجتماعی از الگوریتم‌ها و هدف‌گیری خرد استفاده می‌کنند

to deliver divisive messages

تا پیام‌های تفرقه‌افکنانه ارسال کنند

in our preferred messaging aesthetic.

درقالب ويژگی‌های زیبایی‌شناختی پیام‌رسانی که ترجیح می‌دهیم.

Messages that relate to politics, culture and race.

پیام‌هایی که مرتبط با سیاست، فرهنگ و نژاد هستند.

And we see the devastating effects of these messages every single day.

و ما روزانه شاهد اثرات مخرب این‌ گونه پیام‌ها هستیم.

Americans who are angry and fearful of the other side.

آمریکایی‌هایی که از طرف مقابل عصبانی و وحشت‌زده هستند.

Charges of the other side destroying America.

اتهامات حزب مخالف که آمریکا را نابود می‌کنند.

But stop and think for a moment.

اما برای لحظه‌ای درنگ کرده و فکر کنید.

What would happen if those differences had never been weaponized?

چه می ‌شد اگر آن تفاوت‌ها هیچ‌گاه تبدیل به سلاح نمی‌شدند؟

It is liberal inclinations towards openness and flexibility

این گرایش‌های آزادی‌خواهانه به پذیرا بودن و انعطاف است

that allow us to cope with uncertainty

که به ما اجازه می‌دهد با عدم قطعیت کنار بیاییم

and that allow us to explore new paths towards innovation, creativity --

و راه‌های جدیدی به سمت نوآوری و خلاقیت

scientific discovery.

و کشف علمی جستجو کنیم.

Think of things like space travel or cures for diseases

به چیزهایی مثل سفر فضایی و درمان بیماری‌ها فکر کنید

or art that imagines and reimagines a better world.

یا هنری که جهان بهتری را متصور می‌شود و بازمی‌انگارد.

And those conservative inclinations towards vigilance and security

و آن گرایش‌های محافظه‌کارانه به احتیاط و امنیت

and tradition.

و سنت‌ها.

These are the things that motivate us

این‌ها چیزهایی هستند که ما را برمی‌انگیزند

to do what must be done

تا کاری که باید را انجام دهیم

for our own protection and stability.

برای محافظت از خود و ثبات.

Think of the safety that's offered by our armed forces

به امنیتی فکر کنید که توسط نیروهای مسلح ما بوجود آمده

or the security of our banking system.

یا امنیت سیستم بانکی ما.

Or think about the stability

یا به ثباتی فکر کنید که

that's offered by such democratic institutions as jury duty,

توسط نهادهای دموکراتیک مثل هیئت منصفه ارائه می‌شود،

or cultural traditions like fireworks on the Fourth of July.

یا سنت‌های فرهنگی مثل آتش‌بازی در چهارم ماه ژوئیه.

What if the real threat posed to society and democracy

چه می‌شود اگر تهدید واقعی که متوجه جامعه و دموکراسی است

is not actually posed by the other side?

در اصل توسط طرف مقابل ایجاد نشده باشد؟

What if the real danger is posed by political and media elites

چه می‌شود اگر خطر واقعی توسط نخبگان سیاسی و رسانه‌ای ایجاد شده باشد

who try to get us to think

که می‌کوشند ما را به این تفکر

that we'd be better off without the other side

که بدون طرف مقابل اوضاع‌مان بهتر خواهد بود، وادارند

and who use these divisions for their own personal,

و کسانی که از این تفاوت‌ها برای نفع شخصی،

financial, political benefit?

اقتصادی و سیاسی خود استفاده می‌کنند؟

Mike and PJ engaged with the world very differently,

مایک و پی جی بسیار متفاوت با دنیا تعامل داشتند،

but these distinct approaches continue to enrich my life every day.

اما این رویکردهای متفاوت هر روز به غنی کردن زندگی من ادامه می‌دهند.

Instead of our political and media context

به جای اینکه شرایط سیاسی و رسانه‌ای‌مان

determining that the other side is the enemy

تعیین کنند که طرف مقابل دشمن است

and lulling us into believing that that's true,

و ما را به این باور برسانند که این عقیده درست است،

what if we choose to create the context?

چه می‌شود اگر ما اتتخاب کنیم که شرایط را خودمان خلق کنیم؟

Real people connecting with other real people,

طوری که افراد واقعی با افراد واقعی دیگر ارتباط برقرار کنند،

appreciating these two approaches for what they are:

درحالیکه به این دو رویکرد بخاطر ماهیت‌شان احترام می‌گذارند:

necessary gifts that can help us all survive and thrive together.

موهبت‌هایی ضروری که قادرند به ما کمک کنند تا با هم زنده بمانیم و رشد کنیم.

Thank you.

متشکرم.