Nick Bostrom: Humanity's biggest problems aren't what you think they are

Translator: Hajar Almasi Reviewer: Behdad Khazaeli

I want to talk today about --

امروز می خواهم درباره --

I've been asked to take the long view, and I'm going to tell you what

از من خواسته شده تا فراتراز دیدگاه‌های عمومی صحبت کنم و حالا نظرم را

I think are the three biggest problems for humanity

درباره سه مشکل بزرگ بشریت

from this long point of view.

از این دیدگاه می‌گویم.

Some of these have already been touched upon by other speakers,

تاکنون برخی از این‌ها توسط سخنرانان دیگر هم مطرح شده،

which is encouraging.

که باعث خوشحالی است.

It seems that there's not just one person

به نظر می رسد که تنها یک نفر نیست که

who thinks that these problems are important.

فکر می‌کند این مشکلات مهم اند.

The first is -- death is a big problem.

نخستین مشکل -- مرگ مساله بزرگی است.

If you look at the statistics,

اگر نگاهی به آمار بیندازید،

the odds are not very favorable to us.

شانس زیادی نداریم.

So far, most people who have lived have also died.

تا کنون، بیشتر مردمی که زندگی کرده اند از دنیا رفته اند.

Roughly 90 percent of everybody who has been alive has died by now.

حدودا ۹۰ درصد همه انسانهایی که زندگی کرده اند تا کنون مرده اند.

So the annual death rate adds up to 150,000 --

پس نرخ مرگ سالانه حدود ۱۵۰٬۰۰۰--

sorry, the daily death rate -- 150,000 people per day,

ببخشید، مرگ و میر روزانه -- ۱۵۰٬۰۰۰ نفر در روز است.

which is a huge number by any standard.

که عددی غول آسا با هر معیاری است.

The annual death rate, then, becomes 56 million.

و بدین ترتیب تعداد مرگ و میر سالانه ۵۶ میلیون می‌شود.

If we just look at the single, biggest cause of death -- aging --

اگر ما به تنها و مهمترین دلیل مرگ توجه کنیم -- پیری --

it accounts for roughly two-thirds of all human people who die.

دلیل مرگ تقریبا دو- سوم از تمامی کسانی است که می‌میرند.

That adds up to an annual death toll

و اینها با هم در مجموع آمار فوتی

of greater than the population of Canada.

بزرگتر از جمعیت کانادا بدست می دهد.

Sometimes, we don't see a problem

بعضی وقت ها، مشکل را نمی بینیم

because either it's too familiar or it's too big.

چون یا خیلی عادی است و یا خیلی بزرگ.

Can't see it because it's too big.

نمی بینیمش چون خیلی بزرگ است.

I think death might be both too familiar and too big

فکر می کنم مرگ می تواند هر دو باشد خیلی عادی و خیلی بزرگ

for most people to see it as a problem.

تا بیشتر مردم آن را یک مشکل بدانند.

Once you think about it, you see this is not statistical points;

وقتی درباره اش فکر می کنی، می فهمی که یک موضوع آماری نیست ;

these are -- let's see, how far have I talked?

این‌ها-- بگذار ببینیم چقدر حرف زده ام؟

I've talked for three minutes.

حدود سه دقیقه صحبت کرده ام.

So that would be, roughly, 324 people have died since I've begun speaking.

این یعنی، تقریبا ۳۲۴ نفر از وقتی شروع کرده ایم، از دنیا رفته اند.

People like -- it's roughly the population in this room has just died.

آدمهایی، تقریبا به جمعیت این اتاق همین الان مرده اند.

Now, the human cost of that is obvious,

حالا، هزینه انسانی آن مشخص است،

once you start to think about it -- the suffering, the loss --

وقتی شروع به فکرکردن به آن می کنید -- رنج ها، فقدان ها --

it's also, economically, enormously wasteful.

همچنین، از لحاظ اقتصادی هم، بی اندازه زیانبار است.

I just look at the information, and knowledge, and experience

من اطلاعات را بررسی کرده ام، دانش، و تجربیاتی

that is lost due to natural causes of death in general,

که از دست می رود که به خاطر مرگ طبیعی در کل،

and aging, in particular.

و پیری بصورت خاص است.

Suppose we approximated one person with one book?

فرض کنید ما هر انسان را معادل یک کتاب بدانیم؟

Now, of course, this is an underestimation.

البته که تقریبی، پایین است.

A person's lifetime of learning and experience

یک عمر آموزش و تجربه یک فرد

is a lot more than you could put into a single book.

بسیار بیشتر از آن است که بتوانید در یک کتاب جا دهید.

But let's suppose we did this.

اما بگذارید این طور فرض کنیم.

52 million people die of natural causes each year

۵۲ میلیون نفر هر سال بدلایل طبیعی می‌میرند

corresponds, then, to 52 million volumes destroyed.

پس معادل تخریب ۵۲ میلیون جلد می‌شود.

Library of Congress holds 18 million volumes.

کتابخانه کنگره ۱۸ میلیون جلد کتاب دارد.

We are upset about the burning of the Library of Alexandria.

ما از سوزاندن کتابخانه اسکندریه ناراحتیم.

It's one of the great cultural tragedies

یکی از بزرگترین فجایع فرهنگی است

that we remember, even today.

آن را بیاد داریم، حتی امروز.

But this is the equivalent of three Libraries of Congress --

اما این معادل سه کتابخانه کنگره است --

burnt down, forever lost -- each year.

که هر سال. سوزانده می‌شود، برای همیشه از میان می رود--

So that's the first big problem.

پس این اولین مشکل است.

And I wish Godspeed to Aubrey de Grey,

و آرزوی توفیق برای آوبری دگری،

and other people like him,

و دیگر انسان های مثل او دارم،

to try to do something about this as soon as possible.

که سعی می کنند هر چه سریعتر راه حلی برایش پیدا کنند.

Existential risk -- the second big problem.

خطر انقراض -- دومین مشکل بزرگ است.

Existential risk is a threat to human survival, or to the long-term potential of our species.

خطر انقراض یعنی خطری برای بقای بشریت، یا توان بلند مدت نوع ما در حفظ آن.

Now, why do I say that this is a big problem?

حالا چرا می گویم که این مشکلی بزرگ است؟

Well, let's first look at the probability --

خوب، بگذارید ابتدا به احتمالات توجه کنیم --

and this is very, very difficult to estimate --

که تخمین آن خیلی خیلی مشکل است --

but there have been only four studies on this in recent years,

اما تنها چهار تحقیق در سالهای اخیر در این باره انجام شده،

which is surprising.

که غیر منتظره اند.

You would think that it would be of some interest

ممکن است فکر کنی که شاید جالب باشد

to try to find out more about this given that the stakes are so big,

تا چیز های بیشتری در این باره پیدا کنی، چون خیلی مهم است،

but it's a very neglected area.

ولی این موضوع بسیار فراموش شده ای است.

But there have been four studies --

اما چهار تحقیق انجام شده --

یکی توسط جان لسلی، که کتابی در این باره نوشته.

one by John Lesley, wrote a book on this.

He estimated a probability that we will fail

او احتمال آنکه بقای ما در این قرن

to survive the current century: 50 percent.

ادامه یابد را: ۵۰ درصد می داند.

Similarly, the Astronomer Royal, whom we heard speak yesterday,

بصورتی مشابه، ستاره شناس سلطنتی، که دیروز سخنانش را شنیدیم،

also has a 50 percent probability estimate.

احتمال ۵۰ درصد را تقریب زده است.

Another author doesn't give any numerical estimate,

نویسنده دیگر تقریب عددی ارائه نکرده،

but says the probability is significant that it will fail.

اما می گوید احتمال شکست ما بیشتر است.

I wrote a long paper on this.

من مقاله مفصلی در این باره نوشته ام.

I said assigning a less than 20 percent probability would be a mistake

من گفته ام انتخاب احتمال کمتر از ۲۰ درصد اشتباه است

in light of the current evidence we have.

با توجه به مدارکی که در دست داریم.

Now, the exact figures here,

حالا این اعداد دقیق در اینجا،

we should take with a big grain of salt,

باید با تردید این‌ها را در نظر بگیریم،

but there seems to be a consensus that the risk is substantial.

اما به نظر می رسد که همه دراینکه خطر اساسی است هم نظرند.

Everybody who has looked at this and studied it agrees.

تمام کسانی که این را دیده و مطالعه کرده اند موافقند.

Now, if we think about what just reducing

اکنون، اگر در باره آنچه که احتمال

the probability of human extinction by just one percentage point --

انقراض نسل انسان را فقط یک درصد کاهش می دهد ---

not very much -- so that's equivalent to 60 million lives saved,

که خیلی زیاد نیست -- معادل نجات جان ۶۰ میلیون نفر است،

if we just count the currently living people, the current generation.

اگر تنها تعداد افرادی که اکنون زنده هستند را بشماریم، نسل فعلی را.

Now one percent of six billion people is equivalent to 60 million.

یک درصد شش میلیارد نفر معادل ۶۰ میلیون است.

So that's a large number.

که عددی بزرگ است.

If we were to take into account future generations

اگر بخواهیم نسل های بعدی را هم به حساب آوریم

that will never come into existence if we blow ourselves up,

اگر خود را نابود کنیم هیچگاه به وجود نخواهند آمد،

then the figure becomes astronomical.

اعداد نجومی خواهند شد.

If we could eventually colonize a chunk of the universe --

اگر بتوانیم بخشی از جهان را مسکونی کنیم--

the Virgo supercluster --

مثلا در ابر خوشه سنبله --

maybe it will take us 100 million years to get there,

ممکن است ۱۰۰ میلیون سال زمان برای رسیدن به آن طول بکشد،

but if we go extinct we never will.

اما اگر منقرض شویم هیچگاه نمی توانیم.

Then, even a one percentage point reduction

پس، حتی یک درصد کاهش

in the extinction risk could be equivalent

در خطر انقراض می تواند معادل

to this astronomical number -- 10 to the power of 32.

عدد نجومی -- ۱۰ به توان ۳۲ باشد.

So if you take into account future generations as much as our own,

پس اگر نسل های بعدی را مثل خودمان به حساب آورید،

every other moral imperative of philanthropic cost just becomes irrelevant.

هر هزینه ضروری بشر دوستانه ای دیگر بی ربط خواهد بود.

The only thing you should focus on

تنها چیزی که باید به آن تمرکز کنی

would be to reduce existential risk

باید کاهش خطر انقراض باشد

because even the tiniest decrease in existential risk

زیرا حتی کمترین کاهش خطر انقراض

would just overwhelm any other benefit you could hope to achieve.

موجب از میان رفتن هر مزیت دیگری است که امید داری تا به آن برسی .

And even if you just look at the current people,

حتی اگر به همین انسان‌های امروز توجه کنی،

and ignore the potential that would be lost if we went extinct,

و توان بالقوه ای که اگر منقرض شویم، از دست می رود را فراموش کنی،

it should still have a high priority.

همچنان باید اولویت بالایی داشته باشد.

Now, let me spend the rest of my time on the third big problem,

بگذارید مابقی وقتم را روی سومین مشکل بزرگ صرف کنم،

because it's more subtle and perhaps difficult to grasp.

چون ظریف تر و شاید فهمش سخت‌تر باشد.

Think about some time in your life --

به زمانی در زندگیت فکر کن --

some people might never have experienced it -- but some people,

ممکن است بعضی ها هیچ وقت این را تجربه نکرده باشند -- اما بعضی ها،

there are just those moments that you have experienced

لحظاتی است که تجربه کرده ای

where life was fantastic.

وقتی که زندگی عالی است.

It might have been at the moment of some great, creative inspiration

ممکن است لحظه ای از الهامی بزرگ و خلاقانه باشد

you might have had when you just entered this flow stage.

که ممکن است درست در ورود به این صحنه داشته ای.

Or when you understood something you had never done before.

یا زمانی چیزی را درک می کنی که هیچ وقت قبل نفهمیده بودی.

Or perhaps in the ecstasy of romantic love.

یا شاید در شعف عشقی احساسی.

Or an aesthetic experience -- a sunset or a great piece of art.

یا تجربه ای از زیبایی شناسی-- غروب خورشید یا اثری هنری.

Every once in a while we have these moments,

هر از چندی ما لحظاتی این چنین داریم،

and we realize just how good life can be when it's at its best.

و درک می‌کنیم که زندگی چقدر می تواند در اوج آن خوب باشد.

And you wonder, why can't it be like that all the time?

و تعجب می کنی، چرا همیشه این طور نیست؟

You just want to cling onto this.

فقط می خواهی در آن بمانی.

And then, of course, it drifts back into ordinary life and the memory fades.

و بعد، البته، به زندگی عادی جریان می‌یابد و خاطره اش محو می‌شود.

And it's really difficult to recall, in a normal frame of mind,

و بیاد داشتن آن در یک قالب ذهنی عادی واقعا سخت است،

just how good life can be at its best.

که چقدر زندگی می تواند در اوج آن خوب باشد.

Or how bad it can be at its worst.

و یا چقدر میتواند در افولش بد باشد.

The third big problem is that life isn't usually

سومین مشکل بزرگ این است که زندگی معمولا

as wonderful as it could be.

به اندازه ای که می تواند، شگفت انگیز نیست.

I think that's a big, big problem.

فکر می کنم این مشکلی خیلی بزرگ است.

It's easy to say what we don't want.

گفتن آنچه نمی خواهیم ساده است.

Here are a number of things that we don't want --

اینها تعدادی از چیزهایی است که نمی‌خواهیم --

illness, involuntary death, unnecessary suffering, cruelty,

بیماری، مرگ ناخواسته، رنج بی دلیل، ظلم،

stunted growth, memory loss, ignorance, absence of creativity.

عدم رشد، فراموشی، جهل، عدم خلاقیت.

Suppose we fixed these things -- we did something about all of these.

فرض کنید این‌ها را حل کنیم -- برای همه شان کاری کرده ایم.

We were very successful.

بسیار موفق خواهیم بود.

We got rid of all of these things.

از شر همه شان خلاص خواهیم شد.

We might end up with something like this,

و در پایان ممکن است چیزی مثل این شویم،

which is -- I mean, it's a heck of a lot better than that.

که عبارت است -- منظورم، خیلی خیلی بهتر از آن.

But is this really the best we can dream of?

اما آیا این بهترین چیزی است که آرزو می‌کنیم؟

Is this the best we can do?

آیا بهترین کاری است که می توانیم انجام دهیم؟

Or is it possible to find something a little bit more inspiring to work towards?

یا آیا ممکن است که چیزی کمی الهام‌بخش‌تر برای حرکت بسویش بیابیم؟

And if we think about this,

و اگر به این توجه کنیم،

I think it's very clear that there are ways

بسیار واضح است که راههایی وجود دارند

in which we could change things, not just by eliminating negatives,

که می توانیم موضوعات را تغییر دهیم، نه تنها با حذف منفی ها،

but adding positives.

بلکه با افزودن مثبت ها.

On my wish list, at least, would be:

در فهرست خواسته هایم، حداقل عبارتند از:

much longer, healthier lives, greater subjective well-being,

عمری بسیار طولانی و سالمتر، بهداشت ذهنی بهتر،

enhanced cognitive capacities, more knowledge and understanding,

توانایی های شناختی بالاتر، دانش و فهم بیشتر،

unlimited opportunity for personal growth

موقعیت های نامحدود برای رشد شخصی

beyond our current biological limits, better relationships,

فراتر از محدوده های موجود زیستی، روابط انسانی بهتر

an unbounded potential for spiritual, moral

توان رشدی نامحدود برای پیشرفت های روحی، اخلاقی

and intellectual development.

و عقلانی.

If we want to achieve this, what, in the world, would have to change?

اگر بخواهیم به این‌ها برسیم، چه چیزی در دنیا باید عوض شود؟

And this is the answer -- we would have to change.

و این پاسخ آن است -- ما باید تغییر کنیم.

Not just the world around us, but we, ourselves.

نه تنها دنیای پیرامون ما، بلکه ما، خودمان.

Not just the way we think about the world, but the way we are -- our very biology.

نه تنها روشی که به دنیا می اندیشیم، بلکه خودمان -- وجود زیستی خودمان.

Human nature would have to change.

طبیعت انسان باید تغییر کند.

Now, when we think about changing human nature,

وقتی در باره تغییر طبیعت انسان فکر می‌کنیم

the first thing that comes to mind

اولین چیزی که به ذهن ما خطور می‌کند

are these human modification technologies --

فناوری های اصلاح انسان است --

growth hormone therapy, cosmetic surgery,

درمان با هورمون، جراحی های زیبایی،

stimulants like Ritalin, Adderall, anti-depressants,

محرک هایی مانند ریتالین، آدرال، دارو های ضد افسردگی،

anabolic steroids, artificial hearts.

استروئید های آنابولیک، قلب های مصنوعی.

It's a pretty pathetic list.

فهرستی رقت آور.

They do great things for a few people

ممکن است نتایجی مناسب برای افراد کمی داشته باشد

who suffer from some specific condition,

که از شرایطی خاص رنج می‌برند،

but for most people, they don't really transform

اما بیشتر مردم، واقعا

what it is to be human.

آنچه انسان است را، تغییر نمی‌دهند.

And they also all seem a little bit --

و بیشترشان کمی --

most people have this instinct that, well, sure,

بیشتر مردم این غریزه را دارند که، خوب البته،

there needs to be anti-depressants for the really depressed people.

داروی ضد افسردگی برای افراد واقعا افسرده نیاز است.

But there's a kind of queasiness

اما گونه ای از نفرت و بیزاری

that these are unnatural in some way.

در غیر طبیعی بودن این‌ها وجود دارد.

It's worth recalling that there are a lot of other

قابل توجه است که بسیاری

modification technologies and enhancement technologies that we use.

فناوری های دیگر اصلاح و بهبود وجود دارند که استفاده می‌کنیم.

We have skin enhancements, clothing.

ما پوستمان را بهبود داده ایم، لباس.

As far as I can see, all of you are users of this

تا جایی که می بینم، همه شما استفاده کننده این

enhancement technology in this room, so that's a great thing.

فناوری توسعه ای در اینجا هستید، پس چیزی عالی است.

Mood modifiers have been used from time immemorial --

اصلاح کننده های رفناری از دیربازمورد استفاده اند --

caffeine, alcohol, nicotine, immune system enhancement,

کافئین، الکل، نیکوتین، بهبود دهنده های سیستم ایمنی،

vision enhancement, anesthetics --

افزایش دهنده های بینایی، بیهوش کننده ها --

we take that very much for granted,

آنها را خیلی عادی می دانیم،

but just think about how great progress that is --

اما ببینید چه پیشرفت بزرگی است --

like, having an operation before anesthetics was not fun.

عمل جراحی قبل از داروهای بیهوشی چندان جالب نبوده.

Contraceptives, cosmetics and brain reprogramming techniques --

داروهای ضد بارداری، لوازم آرایشی و شیوه های برنامه ریزی مجدد ذهن --

that sounds ominous,

که به نظر شوم می آیند،

but the distinction between what is a technology --

اما تشخیص بین آنکه چه چیزی فناوری است --

a gadget would be the archetype --

یک ابزارمی تواند نمونه‌ای اولیه باشد --

and other ways of changing and rewriting human nature is quite subtle.

و راه های دیگر تغییر و بازنویسی طبیعت انسان بسیار ظریف است.

So if you think about what it means to learn arithmetic or to learn to read,

پس اگر به معنی آموزش حساب یا یادگیری خواندن توجه کنید

you're actually, literally rewriting your own brain.

به معنی واقعی و حقیقتا برنامه ریزی مجدد ذهنت است.

You're changing the microstructure of your brain as you go along.

تو ریز ساختارهای درون مغزت را در این کار تغییر می دهی.

So in a broad sense, we don't need to think about technology

پس در یک مفهوم وسیع، نباید به فناوری

as only little gadgets, like these things here,

به عنوان ابزارک ها نگاه کنیم، مثل این‌ها،

but even institutions and techniques,

بلکه بنیان ها و راهکار ها،

psychological methods and so forth.

اصول روانشناسی و غیره را هم شامل می‌شود.

Forms of organization can have a profound impact on human nature.

اشکال سازمانی می تواند تاثیری عمیق بر طبیعت انسان داشته باشد.

Looking ahead, there is a range of technologies

اگر به آینده نگاه کنیم، گستره ای از فناوری ها وجود دارند

that are almost certain to be developed sooner or later.

که مطمئن هستیم که دیر یا زود توسعه می یابند.

We are very ignorant about what the time scale for these things are,

ما در باره مقیاس زمانی آنها خیلی بی توجهیم،

but they all are consistent with everything we know

اما تمامی آنها بر هرچه

about physical laws, laws of chemistry, etc.

از قوانین فیزیک، شیمی و غیره می دانیم استوارند.

It's possible to assume,

ممکن است فرض کنیم،

setting aside a possibility of catastrophe,

که احتمال فاجعه را کنار گذاریم،

that sooner or later we will develop all of these.

که دیر یا زود از همه اینها بوجود می آید

And even just a couple of these would be enough

و حتی چند تایی از آنها کافی است

to transform the human condition.

تا وضعیت انسانی را تغییر دهد.

So let's look at some of the dimensions of human nature

بگذارید به برخی ابعاد طبیعت انسان توجه کنیم

that seem to leave room for improvement.

که جای رشد و توسعه دارد.

Health span is a big and urgent thing,

مدت سلامتی موضوعی بزرگ و مهم است،

because if you're not alive,

چون اگر زنده نباشی،

then all the other things will be to little avail.

هیچ چیز دیگری مفید نیست.

Intellectual capacity -- let's take that box,

توان عقلی -- بگذارید این یکی را ببینیم،

which falls into a lot of different sub-categories:

که در بسیاری از زیر گروه های مختلف قرار می گیرد:

memory, concentration, mental energy, intelligence, empathy.

حافظه، تمرکز، انرژی فکری، هوش، همدلی،

These are really great things.

این‌ها موضوعاتی واقعا مهمند.

Part of the reason why we value these traits

بخشی از دلیل آنکه به این صفات ارزش می دهیم

is that they make us better at competing with other people --

آنست که ما را در رقابت با دیگران بهتر می کنند --

they're positional goods.

آنها با توجه به موضوع خوبند.

But part of the reason --

اما بخشی از دلیل --

and that's the reason why we have ethical ground for pursuing these --

و این دلیل آنست که چرا ما زیر بنایی اخلاقی برای دنبال کردنشان داریم --

is that they're also intrinsically valuable.

عبارت است از اینکه آنها ذاتا ارزشمندند.

It's just better to be able to understand more of the world around you

فقط، بهتر است که بتوانیم دنیای اطراف را بهتر درک کنیم

and the people that you are communicating with,

و آدمهایی که با آنها ارتباط داریم،

and to remember what you have learned.

و آنچه یاد گرفته ای را فراموش نکنی.

Modalities and special faculties.

روش ها و استعداد های خاص.

Now, the human mind is not a single unitary information processor,

ذهن انسان تنها یک پردازنده اطلاعات واحد نیست،

but it has a lot of different, special, evolved modules

بلکه دارای تعداد زیادی واحد های متفاوت، خاص و تکامل یافته است

that do specific things for us.

که کارهای ویژه ای برایمان انجام می دهند.

If you think about what we normally take as giving life a lot of its meaning --

اگر توجه کنید که چه چیز هایی به یک زندگی را پر معنی می‌کند --

music, humor, eroticism, spirituality, aesthetics,

موسیقی، شوخی، تمایلات جنسی، معنویت، زیبایی شناسی،

nurturing and caring, gossip, chatting with people --

پرورش و مراقبت، شایعه، گپ زدن --

all of these, very likely, are enabled by a special circuitry

همه این‌ها، به احتمال زیاد توسط مدارات خاصی فعال می‌شوند

that we humans have,

که در ما انسانهاست،

but that you could have another intelligent life form that lacks these.

و ممکن است برخی موجودات هوشمند دیگر نداشته باشند.

We're just lucky that we have the requisite neural machinery

این شانس ماست که ما ماشین‌های عصبی لازم

to process music and to appreciate it and enjoy it.

برای پردازش موسیقی و احساس آن و لذت از آن را داراییم.

All of these would enable, in principle -- be amenable to enhancement.

تمامی این‌ها در اصل می توانند -- توسعه یابند.

Some people have a better musical ability

برخی توان موسیقایی

and ability to appreciate music than others have.

و توان حسی موسیقی بهتری از دیگران دارند.

It's also interesting to think about what other things are --

همینطور جالب است که به چیزهای دیگر توجه کنیم --

so if these all enabled great values,

پس اگر همه اینها ارزشهای بالایی ایجاد می کنند،

why should we think that evolution has happened to provide us

چرا باید فکر کنیم که تکامل اتفاق افتاده تا برایمان

with all the modalities we would need to engage

استعداد های مورد نیازی بسازد تا بتوانیم

with other values that there might be?

با ارزش های دیگری که ممکن وجود داشته باشد مشغول شویم؟

Imagine a species

یک گونه را در نظر بگیرد

that just didn't have this neural machinery for processing music.

که این ماشن های عصبی برای پردازش موسیقی را نداشته باشد.

And they would just stare at us with bafflement

و با گیجی به ما خیره میشوند

when we spend time listening to a beautiful performance,

وقتی که به اجرای زیبای موسیقی گوش می‌کنیم،

like the one we just heard -- because of people making stupid movements,

مثل این که حالا شنیدیم -- چون مردم حرکت های احمقانه ای می کنند،

and they would be really irritated and wouldn't see what we were up to.

و آنها می توانند خیلی عصبانی شوند و نفهمند که منظورمان چه بوده.

But maybe they have another faculty, something else

ولی ممکن است آنها، توانایی دیگری داشته باشند، چیزی دیگر

that would seem equally irrational to us,

که همانقدر برای ما بی معنی باشد،

but they actually tap into some great possible value there.

اما آنها از ویژگی خیلی بالایی در آن داشته باشند.

But we are just literally deaf to that kind of value.

ولی ما به معنی واقعی چیزی از این قابلیت ندانیم.

So we could think of adding on different,

پس می توان به افزودن،

new sensory capacities and mental faculties.

توانمندی های حسی و استعداد های ذهنی متفاوتی، فکر کرد

Bodily functionality and morphology and affective self-control.

قابلیت های بدنی و ظاهری و کنترل شخصی موثر.

Greater subjective well-being.

سلامتی بهتر و هدفمند.

Be able to switch between relaxation and activity --

توان تغییر بین استراحت و فعالیت --

being able to go slow when you need to do that, and to speed up.

توان آرام بودن وقتی لازم است و سرعت گرفتن.

Able to switch back and forth more easily

توان بسادگی جلو و عقب رفتن

would be a neat thing to be able to do --

چیز مناسبی است اگر بتوانیم --

easier to achieve the flow state,

راحت تر تغییر کنیم،

when you're totally immersed in something you are doing.

وقتی که کاملا در کاری که می کنی غرق شده ای.

Conscientiousness and sympathy.

آگاهی و همدردی.

The ability to -- it's another interesting application

توان آنکه -- این کاربرد جالب دیگری است

that would have large social ramification, perhaps.

که شاید، زیر گروه اجتماعی دیگری داشته باشد.

If you could actually choose to preserve your romantic attachments to one person,

اگر واقعا بخواهی ارتباط عاطفی خود را با کسی حفظ کنی،

undiminished through time,

که در طول زمان بی نقص بماند،

so that wouldn't have to -- love would never have to fade if you didn't want it to.

تا نباید که -- عشق هیچگاه نباید محو شود اگر تو نخواهی.

That's probably not all that difficult.

این احتمالا خیلی سخت نخواهد بود.

It might just be a simple hormone or something that could do this.

شاید یک هورمون ساده یا چیزی شبیه آن بتواند انجامش دهد.

It's been done in voles.

که در موش ها انجام شده.

You can engineer a prairie vole to become monogamous

شما می توانید یک موش صحرایی را طوری مهندسی کنید که تک همسر شود

when it's naturally polygamous.

در حالی بصورت طبیعی چند همسر است.

It's just a single gene.

تنها یک ژن است.

Might be more complicated in humans, but perhaps not that much.

ممکن است در انسانها پیچیده تر باشد، اما نه آنقدر.

This is the last picture that I want to --

این آخرین تصویری است که می خواهم --

now we've got to use the laser pointer.

حالا باید از نشان دهنده لیزر استفاده کنیم.

A possible mode of being here would be a way of life --

یک حالت ممکن اینجا بودن، راهی از زندگی است --

a way of being, experiencing, thinking, seeing,

روشی از بودن، تجربه کردن، فکر کردن، دیدن،

interacting with the world.

تعامل با جهان.

Down here in this little corner, here, we have the little sub-space

این پایین در این گوشه کوچک، اینجا، زیر فضایی داریم

of this larger space that is accessible to human beings --

از فضای بزرگتر که برای موجودات انسانی در دسترس است --

beings with our biological capacities.

بودن با توانایی های زیستی مان.

It's a part of the space that's accessible to animals;

این بخشی از فضاست که برای حیوانات در دسترس است;

since we are animals, we are a subset of that.

چون ما هم حیوانیم، زیر مجموعه آنیم.

And then you can imagine some enhancements of human capacities.

و بعد می توانی برخی از توسعه هایی که برای توان انسانی ممکن است را تصور کنی.

There would be different modes of being you could experience

حالت های متفاوتی که از تو بودن می تواند تجربه شود

if you were able to stay alive for, say, 200 years.

اگر می توانستی مثلا ۲۰۰ سال زنده بمانی.

Then you could live sorts of lives and accumulate wisdoms

می توانستی به شکل های مختلفی زندگی کنی و دانش خود را افزایش دهی

that are just not possible for humans as we currently are.

که این برای انسان امروز میسر نیست.

So then, you move off to this larger sphere of "human +,"

پس به محیط بزرگتر« انسان +» میروی،

and you could continue that process and eventually

و این را می توانی ادامه دهی و نهایتا

explore a lot of this larger space of possible modes of being.

کلی فضای بزرگتر از حالت های بودن را تجربه کنی.

Now, why is that a good thing to do?

حالا، چرا انجام این کار خوب است؟

Well, we know already that in this little human circle there,

خوب، ما این دایره کوچک انسانی را می شناسیم،

there are these enormously wonderful and worthwhile modes of being --

این حالت های فوق العاده عالی و ارزنده بودن وجود دارند --

human life at its best is wonderful.

زندگی انسانی در بهترین حالت شگفت انگیز است.

We have no reason to believe that within this much, much larger space

دلیلی ندارد تا قبول کنیم که در این فضای خیلی، خیلی بزرگتر

there would not also be extremely worthwhile modes of being,

حالت های وجودی بی نهایت ارزشمندی وجود نداشته باشد،

perhaps ones that would be way beyond our wildest ability

شاید آنهایی که فراتر از بیش ترین حد

even to imagine or dream about.

تصور یا آرزویمان باشد.

And so, to fix this third problem,

و تا بتوانیم این مشکل سوم را حل کنیم،

I think we need -- slowly, carefully, with ethical wisdom and constraint --

فکر می کنم نیاز دازیم -- به آرامی، با دقت، با عقلانیت اخلاقی و محدودیت --

develop the means that enable us to go out in this larger space and explore it

راه هایی را بنا کنیم تا اجازه دهد به این فضای بزرگتر و بررسی آن اقدام کنیم

and find the great values that might hide there.

و ارزش هایی بزرگتری را بیابیم که ممکن است آنجا پنهان شده باشند.

Thanks.

متشکرم.