Meet the inventor of the electronic spreadsheet | Dan Bricklin

Translator: Crawford Hunt Reviewer: Brian Greene

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: hassan qodusi

How many of you have used an electronic spreadsheet,

چند نفر از شما از صفحات گسترده الکترونیک استفاده کرده‌اید،

like Microsoft Excel?

مثل اِکسل از شرکت مایکروسافت؟

Very good.

بسیار عالی.

Now, how many of you have run a business with a spreadsheet by hand,

چند‌تای شما به‌شکل دستی کار تجاری‌تون را اداره کرده‌اید،

like my dad did for his small printing business in Philadelphia?

درست مثل پدر من که چاپخانه کوچکش را در فیلادلفیا اداره می‌کرد؟

A lot less.

خیلی کمتر.

Well, that's the way it was done for hundreds of years.

خوب، کار‌ها برای صد‌ها سال اینطور انجام می شد.

In early 1978, I started working on an idea

اوائل سال ۱۹۷۸، شروع به کار روی ایده‌ای کردم

that eventually became VisiCalc.

که نهایتا تبدیل به «ویزی‌کَلک» شد.

And the next year it shipped

و سال بعد

روی کامپیوتر جدید شخصی اپل II تحویل شد.

running on something new called an Apple II personal computer.

You could tell that things had really changed when, six years later,

این درست است که، شش سال بعد واقعا اوضاع تغییر کرد،

the Wall Street Journal ran an editorial

وقتی که وال‌استریت‌ژورنال، سرمقاله‌ای نوشت

that assumed you knew what VisiCalc was and maybe even were using it.

که در آن فرض کرد شما ویزی‌کَلک را می‌شناسید و شاید ازش استفاده می‌کنید.

Steve Jobs back in 1990

در سال ۱۹۹۰ استیو جابز

said that "spreadsheets propelled the industry forward."

گفت که «صفحات گسترده باعث حرکت این صنعت به جلو شده».

"VisiCalc propelled the success of Apple more than any other single event."

« ویزی کلک بیشتر از هر چیز دیگری باعث موفقیت اپل شده است.»

On a more personal note,

در یک نوشته خصوصی تر،

Steve said, "If VisiCalc had been written for some other computer,

استیو می‌گوید که «اگر ویزی‌کَلک برای رایانه دیگری نوشته می‌شد،

you'd be interviewing somebody else right now."

الان با شخص دیگری مصاحبه می‌کردید.»

So, VisiCalc was instrumental in getting personal computers on business desks.

پس، ویزی‌کَلک در بکارگیری رایانه‌ها در کار‌های تجاری موثر بود.

How did it come about?

چطور اتفاق افتاد؟

What was it? What did I go through to make it be what it was?

این چه چیزی بود؟ برایم چه اتفاقی افتاد تا اینگونه بسازمش؟

Well, I first learned to program back in 1966, when I was 15 --

خوب، من برنامه نویسی را در ۱۹۶۶ وقتی ۱۵ سالم بود یاد گرفتم --

just a couple months after this photo was taken.

درست چند ماه بعد از اینکه این عکس گرفته شد.

Few high schoolers had access to computers in those days.

دبیرستانی های کمی امکان دسترسی به رایانه را در آن زمان داشتند.

But through luck and an awful lot of perseverance,

اما بخاطر خوش شانسی و با کلی اصرار،

I was able to get computer time around the city.

می‌توانستم فرصت کار با رایانه را در گوشه و کنار پیدا کنم.

After sleeping in the mud at Woodstock, I went off to MIT to go to college,

بعد از کلی گِل‌بازی در فستیوال وود‌استاک برای کالج به ام‌آی‌تی رفتم،

where to make money, I worked on the Multics Project.

و در آنجا برای کسب درآمد در پروژه مالتیکس مشغول شدم.

Multics was a trailblazing interactive time-sharing system.

مالتیکس در سیستم های اشتراک زمانی پیشرو بود.

Have you heard of the Linux and Unix operating systems?

چیزی از سیستم‌های عامل لینوکس یا یونیکس شنیده‌اید؟

They came from Multics.

آنها از مالتیکس آمده‌اند.

I worked on the Multics versions

من روی مدل‌هایی از مالتیکس کار کردم

of what are known as interpreted computer languages,

که به عنوان زبان‌های مترجم خطی رایانه شناخته می‌شوند،

that are used by people in noncomputer fields

که توسط افرادی که رشته‌شان رایانه نیست استفاده می‌شدند

to do their calculations while seated at a computer terminal.

تا محاسباتشان را پشت ترمینال رایانه انجام دهند.

After I graduated from MIT,

وقتی که از ام‌آی‌تی فارغ‌التحصیل شدم،

I went to work for Digital Equipment Corporation.

برای کار به شرکت دیجیتال اکویپمنت رفتم. (DEC)

At DEC, I worked on software

در دِک، روی نرم‌افزار‌های

for the new area of computerized typesetting.

دوران جدید حروفچینی رایانه‌ای کار می‌کردم.

I helped newspapers replace their reporters' typewriters

به روزنامه‌ها کمک می‌کردم تا ماشین تایپ خبرنگار‌هایشان را

with computer terminals.

با ترمینال‌های رایانه عوض کنند.

I'd write software

نرم‌افزار می‌نوشتم

and then I'd go out in the field to places like the Kansas City Star,

و بعد پیش مشتری‌ها رفتم به جاهایی مثل روزنامه کانزاس سیتی استار،

where I would train users and get feedback.

و به کاربران آموزش می‌دادم و نظرشان را می‌پرسیدم.

This was real-world experience

واقعا تجربه کردن دنیای واقعی بود

that is quite different than what I saw in the lab at MIT.

کاملا با آنچه در آزمایشگاه‌ های ام‌ آی تی دیده بودم فرق می‌کرد.

After that, I was project leader

بعد از آن مدیر پروژه

of the software for DEC's first word processor, again a new field.

اولین نرم‌افزار واژه پرداز دِک بودم، دوباره موضوعی جدید.

Like with typesetting, the important thing was crafting a user interface

مثل حروفچینی، موضوع مهم ایجاد یک رابط کاربری بود

that was both natural and efficient for noncomputer people to use.

که برای استفاده ناآشنایان با رایانه طبیعی و کارامد باشد.

After I was at DEC, I went to work for a small company

بعد از کار در دِک، برای کار به شرکت کوچکی رفتم

that made microprocessor-based electronic cash registers for the fast-food industry.

که صندوق‌های پول الکترونیکی با ریزپردازنده برای صنایع فست فود می‌ساخت.

But I had always wanted to start a company with my friend Bob Frankston

اما همیشه بدنبال تاسیس یک شرکت با دوستم باب فرانکستون بودم

that I met on the Multics project at MIT.

که قبلا با او در پروژه مالتیکس در ام‌آی‌تی آشنا شده بودم.

So I decided to go back to school to learn as much as I could about business.

پس تصمیم گرفتم تا به دانشگاه برگردم و تا آنجا که می‌توانم از کسب و کار یاد بگیرم.

And in the fall of 1977,

و در پاییز ۱۹۷۷،

وارد دوره‌ی آموزشی ام‌بی‌ای در دانشگاه تجارت هاروارد شدم.

I entered the MBA program at Harvard Business School.

I was one of the few percentage of students

من جزو درصد کمی از دانشجو‌ها بودم

who had a background in computer programming.

که سابقه‌ای در برنامه نویسی داشتم.

There's a picture of me from the yearbook sitting in the front row.

این عکسی از من در کتاب سال است که در ردیف جلو نشسته‌ام.

(Laughter)

( خنده حضار )

Now, at Harvard, we learned by the case method.

در هاروارد ما به شکل بررسی موضوعی آموزش می‌دیدیم.

We'd do about three cases a day.

هر روز سه مورد را بررسی می‌کردیم.

Cases consist of up to a few dozen pages describing particular business situations.

هر مورد از چند ده صفحه تشکیل شده بود که یک وضعیت خاص تجاری را نشان می‌داد.

They often have exhibits, and exhibits often have words and numbers

اغلب دارای نمودار‌هایی بودند که از کلمات و اعداد تشکیل شده بود

laid out in ways that make sense for the particular situation.

که به شکل قابل فهمی برای آن وضعیت خاص قرار گرفته بودند.

They're usually all somewhat different.

معمولا کاملا با هم فرق داشتند.

Here's my homework.

این تکلیف من است.

Again, numbers, words, laid out in ways that made sense.

مجددا، اعداد، کلمات، به شکلی قرار گرفته‌اند تا معنی پیدا کنند.

Lots of calculations -- we got really close to our calculators.

کلی محاسبه -- همیشه با ماشین حساب بودیم.

In fact, here's my calculator.

در واقع، این ماشین حساب من است.

For Halloween, I went dressed up as a calculator.

برای جشن هالوین، شکل ماشین‌ حساب شدم.

(Laughter)

( خنده حضار )

At the beginning of each class, the professor would call on somebody

در شروع هر کلاس، استاد کسی را صدا می‌کرد

to present the case.

تا موضوع را شرح دهد.

What they would do is they would explain what was going on

آنها وضعیت را توضیح می‌دادند

and then dictate information that the professor would transcribe

و اطلاعاتی را ارائه می‌کردند که استاد آن را

onto the many motorized blackboards in the front of the class,

روی تخته‌های برقی جلو کلاس خلاصه می‌کرد،

and then we'd have a discussion.

و بعد ما با هم بحث می‌کردیم.

One of the really frustrating things is when you've done all your homework,

یکی از خسته کننده‌ترین چیز‌ها این بود که وقتی که تمام تکلیف را انجام می‌دادی،

you come in the next day only to find out that you made an error

و روز بعد می‌آمدی و می‌دیدی که اشتباهی کرده‌ای

and all of the other numbers you did were wrong.

و همه عدد‌های دیگر هم اشتباه شده‌اند.

And you couldn't participate as well.

و دیگر نمی‌توانستی همکاری کنی.

And we were marked by class participation.

و ما از روی همکاری امتیازبندی می‌شدیم.

So, sitting there with 87 other people in the class, I got to daydream a lot.

وقتی که آنجا با ۸۷ نفر دیگر می‌نشستم، خیلی از اوقات خیال پردازی می‌کردم.

Most programmers in those days worked on mainframes,

بیشتر برنامه نویس‌ها آن روز ها با رایانه‌های بزرگ کار می‌کردند،

building things like inventory systems, payroll systems and bill-paying systems.

چیز‌هایی مثل سامانه‌های انبار‌داری، حقوق و دستمزد و سیستم‌های صورتحساب می‌ساختند.

But I had worked on interactive word processing

اما من روی واژه پرداز‌های تعاملی

and on-demand personal computation.

و رایانه‌های شخصی کار کرده بودم.

Instead of thinking about paper printouts and punch cards,

بجای فکر به خروجی چاپگر و کارت‌های پانچ،

I imagined a magic blackboard

من تخته سیاهی جادویی را تصور کردم

that if you erased one number and wrote a new thing in,

که اگر یک عدد را پاک کنی و چیز جدیدی بنویسی،

all of the other numbers would automatically change,

همه عدد‌های دیگر هم خود بخود تغییر کنند،

like word processing with numbers.

مثل واژه پردازی با اعداد.

I imagined that my calculator had mouse hardware on the bottom of it

تصور کردم که ماشین حسابم دارای یک ماوس است

and a head-up display, like in a fighter plane.

و یک صفحه بالای آن، مثل هواپیما‌های جنگی.

And I could type some numbers in, and circle it, and press the sum button.

و می‌توانم اعدادی را تایپ کنم، و دورش خط بکشم و کلید جمع را بزنم.

And right in the middle of a negotiation I'd be able to get the answer.

و درست در وسط بحث جواب را بدهم.

Now I just had to take my fantasy and turn it into reality.

حالا فقط باید رویایم را تبدیل به واقعیت می‌کردم.

My father taught me about prototyping.

پدرم نمونه سازی را به من یاد داده بود.

He showed me mock-ups

او نمونه‌های اولیه‌ای را نشام داد

that he'd make to figure out the placement on the page

که برای مشخص کردن محل صفحه

for the things for brochures that he was printing.

برای بروشور‌هایی که چاپ می‌کرد می ساخت.

And he'd use it to get feedback from customers

و معمولا نظر مشتری‌ها را می‌پرسید

and OKs before he sent the job off to the presses.

و قبل از ارسال برای چاپ تایید آنها را می‌گرفت.

The act of making a simple, working version of what you're trying to build

مسیری که برای ساختن یک نمونه اجرایی از آنچه که می‌خواهی بسازی طی می‌کنی

forces you to uncover key problems.

وادارت می‌کند تا مشکلات اصلی را روشن کنی.

And it lets you find solutions to those problems much less expensively.

و اجازه می‌دهد تا راه حلی کم هزینه‌تر برای این مشکلات پیدا کنی.

So I decided to build a prototype.

پس تصمیم گرفتم تا نمونه‌ای بسازم.

I went to a video terminal connected to Harvard's time-sharing system

پشت ترمینال رایانه اشتراک زمانی داشگاه هاروارد رفتم

and got to work.

و کار را شروع کردم.

One of the first problems that I ran into was:

یکی از اولین مشکلاتی که با آن مواجه شدم این بود که:

How do you represent values in formulas?

مقادیر را در فرمول‌ها چطور نشان بدهم؟

Let me show you what I mean.

بگذارید منظورم را نشان دهم.

I thought that you would point somewhere,

با خودم فکر کردم شما جایی را نشان می‌دهید،

type in some words, then type in some somewhere else,

کلمه هایی را وارد می‌کنید، بعد در جای دیگری چیزی می‌نویسید،

put in some numbers and some more numbers, point where you want the answer.

اعدادی می‌گذارید و بعد اعداد بیشتری، و محل جواب را نشان می‌دهید.

And then point to the first, press minus, point to the second,

و بعد اولی را نشان می‌دهید، منها را می‌زنید و دومی را نشان می‌دهید،

and get the result.

و نتیجه را می‌بینید،

The problem was: What should I put in the formula?

مشکل این بود که: چه چیزی در فرمول بگذارم؟

It had to be something the computer knew what to put in.

باید چیزی باشد که رایانه بفهمد جایش چه بگذارد.

And if you looked at the formula,

و اگر تو هم فرمول را ببینی،

you needed to know where on the screen it referred to.

بفهمی که به کجای صفحه اشاره می‌کند.

The first thing I thought was the programmer way of doing it.

اولین راهی که فکرکردم روش برنامه نویسی آن بود.

The first time you pointed to somewhere,

اولین باری که محلی را نشان بدهی،

the computer would ask you to type in a unique name.

رایانه از تو می خواهد که برایش اسمی مشخص و واحد بگذاری.

It became pretty clear pretty fast that that was going to be too tedious.

به سرعت مشخص شد که این کار خیلی خسته کننده است.

The computer had to automatically make up the name and put it inside.

رایانه باید خودش اسمها را بسازد و و سرجایش بگذارد.

So I thought, why not make it be the order in which you create them?

با خودم فکر کردم، چرا با همان ترتیبی که خودت درست می‌کنی نباشد؟

I tried that. Value 1, value 2.

بررسی کردم، مقدار ۱، مقدار ۲.

Pretty quickly I saw that if you had more than a few values

سریعا دیدم که اگر بیشتر از چندتا عدد داشته باشی

you'd never remember on the screen where things were.

اصلا یادت نمی‌ماند که هرچیزی روی صفحه کجاست.

Then I said, why not instead of allowing you to put values anywhere,

بعد گفتم، چرا بجای اینکه تو عدد‌ها را هرجایی بگذاری،

I'll restrict you to a grid?

آنها را در یک جدول محدود نکنیم؟

Then when you pointed to a cell,

در این صورت وقتی که یک خانه را انتخاب می‌کنی،

the computer could put the row and column in as a name.

رایانه سطر و ستون آن را به عنوان اسم انتخاب می‌کند.

And, if I did it like a map and put ABC across the top and numbers along the side,

وبعد من آن را مثل نقشه درست کردم و ABC را در بالا اعداد را در کنار گذاشتم،

if you saw B7 in a formula,

اگر در فرمول B7 را ببینی،

you'd know exactly where it was on the screen.

دقیقا متوجه می‌شوی که کجای صفحه است.

And if you had to type the formula in yourself, you'd know what to do.

و اگر باید یک فرمول را خودت وارد کنی، می‌فهمی که چطور این کار را انجام دهی.

Restricting you to a grid helped solve my problem.

محدود کردن شما به یک جدول کمک کرد تا مشکل من حل شود.

It also opened up new capabilities, like the ability to have ranges of cells.

و همینطور امکانات جدیدی را ایجاد کرد، مثلا توانایی داشتن محدوده‌ای از خانه‌ها.

But it wasn't too restrictive --

اما خیلی هم محدود کننده نبود --

you could still put any value, any formula, in any cell.

هنوز می‌توانستی هر مقداری و هر فرمولی را در هر خانه‌ای بگذاری.

And that's the way we do it to this day, almost 40 years later.

و این کاری است که تا امروز هم می‌کنیم، تقریبا ۴۰ سال بعد.

My friend Bob and I decided that we were going to build this product together.

دوستم باب و من تصمیم گرفتیم تا این محصول را با هم بسازیم.

I did more work figuring out exactly how the program was supposed to behave.

کار من بیشتر فهمیدن این بود که برنامه دقیقا چطور باید عمل کند.

I wrote a reference card to act as documentation.

من برگه مشخصاتی را به عنوان جزئیات پروژه نوشتم.

It also helped me ensure that the user interface I was defining

همینطور به من کمک کرد تا مطمئن شوم که رابط کاربری که تعریف می‌کنم

could be explained concisely and clearly to regular people.

را می‌شود به سادگی و روشنی برای افراد معمولی توضیح داد.

Bob worked in the attic of the apartment he rented in Arlington, Massachusetts.

باب در اتاق زیر شیروانی آپارتمانش در آرلینگتون ماساچوست، کار می‌کرد.

This is the inside of the attic.

این داخل اتاق است.

Bob bought time on the MIT Multics System

باب کار سیستم مالتیکس ام‌آی‌تی را به تعویق انداخته بود

to write computer code on a terminal like this.

تا برنامه رایانه را روی ترمینالی مثل این بنویسد.

And then he would download test versions to a borrowed Apple II

بعد نسخه‌های آزمایشی را روی یک اپل II قرضی

over a phone line using an acoustic coupler,

از طریق خط تلفن و رابط صوتی نصب کرد،

and then we would test.

که بتوانیم ان را آزمایش کنیم.

For one of these tests I prepared for this case about the Pepsi Challenge.

برای یکی از این آزمایش‌ها من مورد درسی چالش پِپسی را انتخاب کردم.

Print wasn't working yet, so I had to copy everything down.

چاپ هنوز کار نمی‌کرد، پس باید همه چیز را کپی می‌کردم.

Save wasn't working, so every time it crashed,

ذخیره هم کار نمی‌کرد، پس هر بار که به هم می‌ریخت،

I had to type in all of the formulas again, over and over again.

باید همه فرمول‌ها را دوباره وارد می‌کردم، دوباره و دوباره.

The next day in class, I raised my hand; I got called on, and I presented the case.

روز بعد سر کلاس، دستم را بلند کردم؛ و خواسته شدم و مورد را ارائه کردم.

I did five-year projections. I did all sorts of different scenarios.

پیش بینی پنج ساله را ارائه کردم، و همه حالت‌های مختلف را بررسی کردم.

I aced the case. VisiCalc was already useful.

درست به هدف زده بودم. «ویزی‌کلک» واقعا مفید بود.

The professor said, "How did you do it?"

استاد گفت، «چطور این کار را کردی؟»

Well, I didn't want to tell him about our secret program.

خوب من نمی‌خواستم از برنامه سری برایش توضیح بدهم.

(Laughter)

( خنده حضار )

So I said, "I took this and added this

پس گفتم، «من این را گرفتم و این را اضافه کردم

and multiplied by this and subtracted that."

و ضربدر این کردم و از این کم کردم.»

He said, "Well, why didn't you use a ratio?"

استاد گفت،« خوب چرا از تقسیم استفاده نکردی؟»

I said, "Hah! A ratio -- that wouldn't have been as exact!"

گفتم، «آها، تقسیم -- اینجوری دقیق نمی‌شد!»

What I didn't say was, "Divide isn't working yet."

چیزی که نگفتم این بود که، « تقسیم هنوز کار نمی‌کرد.»

(Laughter)

( خنده حضار )

Eventually, though, we did finish enough of VisiCalc

نهایتا، ما آنقدر «ویزی‌کَلک» را تکمیل کردیم

to be able to show it to the public.

تا بتوانیم آن را به عموم نشان دهیم.

My dad printed up a sample reference card

پدرم یک برگه اطلاعاتی نمونه چاپ کرد

that we could use as marketing material.

که برای بازاریابی از آن استفاده کنیم.

In June of 1979, our publisher announced VisiCalc to the world,

در ژوئن ۱۹۷۹، ناشر ما «ویزی کلک» را به دنیا عرضه کرد،

in a small booth at the giant National Computer Conference in New York City.

در غرفه کوچکی در کنفرانس ملی رایانه در شهر نیویورک.

The New York Times had a humorous article about the conference.

نیویورک تایمز مقاله بامزه‌ای درباره کنفرانس نوشت.

"The machines perform what seem religious rites ...

« ماشین‌ها چیزی مثل مراسم مذهبی‌شان را اجرا کردند ...

Even as the believers gather,

و وقتی که مومنین جمع شدند،

the painters in the Coliseum sign room are adding to the pantheon,

نقاشان در اتاقی به نام کولیسیوم به عبادتگاه ملحق شدند،

carefully lettering 'VISICALC' in giant black on yellow.

و با دقت و با خطی زرد روی زمینه‌ای مشکی نوشتند «ویزی‌کلک».

All hail VISICALC!"

همه «ویزی کلک» را تشویق کنید!

(Gasp) New York Times: "All hail VISICALC."

( صدای تنفس ) نیویورک تایمز: « همه ویزی کلک را تشویق کنید.»

(Laughter)

( خنده حضار )

That was the last mention of the electronic spreadsheet

و این آخرین باری بود که از صفحه گسترده الکترونیک

in the popular business press for about two years.

در نشریات کاری برای تقریبا دوسال صحبت شد.

Most people didn't get it yet.

بیشتر مردم هنوز نفهمیده بودند.

But some did.

اما بعضی فهمیدند.

In October of 1979, we shipped VisiCalc.

در اکتبر ۱۹۷۹، ما ویزی‌کلک را به بازار عرضه کردیم.

It came in packaging that looked like this.

در بسته‌هایی شبیه به این.

And it looked like this running on the Apple II.

و روی اپل II اینطور دیده می شد.

و همانطور که گفته می شود، بقیه‌اش دیگر جزو تاریخ است.

And the rest, as they say, is history.

Now, there's an awful lot more to this story,

این داستان هنوز خیلی ادامه دارد،

but that'll have to wait for another day.

اما آن را روز دیگری تعریف می‌کنم.

One thing, though, Harvard remembers.

با این حال هاروارد آن را بخاطر دارد.

Here's that classroom.

این همان کلاس درس است.

They put up a plaque to commemorate what happened there.

آنها یک پلاک برای یادآوری آنچه اینجا اتفاق افتاد نصب کردند.

(Applause)

( تشویق حضار )

But it also serves as a reminder

اما همچنین به یادمان خواهد آورد

that you, too, should take your unique backgrounds, skills and needs

که شما هم، باید از زمینه قبلی، مهارت و نیاز خاص خود استفاده کنید

and build prototypes to discover and work out the key problems,

و نمونه‌ای بسازید تا مشکلات اصلی را کشف و آنها را حل کنید،

and through that, change the world.

و به این شکل دنیا را تغییر دهید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار )