Lemon Andersen performs "Please don't take my Air Jordans"

لِمون اَندِرسون: لطفاً اِیرجوردَن هامو نَبَر

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Amirpouya Ghaemian Reviewer: narsis sh

"My Air Jordans cost a hundred with tax.

"کفش‌های مارک "اِیر جوردَن" من با مالیاتش صد چوق برام آب خورده.

My suede Starters jacket says Raiders on the back.

پشت کاپشن جیر مارک "اِستارتِرز" من اسم تیم "رایدِرز" بزرگ نوشته شده.

I'm stylin', smilin', lookin' real mean,

تیپ زدنم، لبخند زدنم، سر و وضعم مثل ماه،

because it ain't about being heard, just being seen.

چون هیچ وقت گوش نمیدن بهت، فقط نگاه.

My leather Adidas baseball cap matches

کلاه بیس بال چرمی آدیداسم،

my fake Gucci backpack. (Laughter)

با کیف مارک "گوچی" تقلبیم کاملاً سِته. (خنده ی حاضرین)

Ain't nobody who looks as good as me,

هیچکس به خوش تیپی من به نظر نمی رسه،

but this costs money, it sure ain't free,

اما این برام خرج برداشته، معلومه که مجانی نبوده،

and I gots no job, no money at all,

و من بی کار و علافم، ته جیبم دریغ از یه قرون،

but it's easy to steal all this from the mall.

اما دزدیدن این ها از فروشگاه‌ها در میاد ارزون.

Parents say I shouldn't, but I knows I should.

پدر مادرم میگن نباید این کارو بکنم، اما می دونم که باید.

Got to do what I can to make sure I look good,

هر کاری بتونم می کنم تا خوش تیپ بشم شاید،

and the reason I have to look real good, well, to tell you the truth, man,

ولی چرا باید خوش تیپ باشم، خب، راستشو بگم،

I don't know why. Guess it makes me feel special inside.

خودمم نمی دونم. گمونم باعث میشه احساس کنم متفاوتم.

When I'm wearing fresh gear I don't have to hide,

وقتی لباسای نو می پوشم مجبور نیستم قایم شَم،

and I really must get some new gear soon

و جلدی باید لباسای جدید دست و پا شه،

or my ego will pop like a 10-cent balloon.

وگرنه شخصیتم مثل یه بادکنک می ترکه.

But security is tight at all the shops. Every day there are more and more cops.

اما سیستم امنیت همه ی مغازه‌ها شدیدن. هر روز پلیسای بیشتری کشیک میدن.

My crew is laughing at me because I'm wearing old gear.

هم‌قطارام مضکه‌م کردن به خاطر لباسای کهنه.

School's almost over. Summer is near.

مدرسه تقریباً تموم شده. تابستون نزدیکه.

And I'm sportin' torn Jordans.

و من کفشای اسپرت جردن پاره پامه.

I need something new. Only one thing left to do.

من به یه چیز جدید نیاز دارم. فقط یه راه پیش روم دارم.

Cut school Friday, catch the subway downtown,

جمعه مدرسه رو می پیچونم، سوار متروی پایین شهر میشم،

check out my victims hangin' around.

قربانیامو می پام که رد میشن از پیشم.

Maybe I'll get lucky and find easy prey.

شاید شانسم بزنه و یه شکار بی‌عرضه بشه نصیبم.

Got to get some new gear. There's no other way.

باید لباس جدید دست و پا کنم. راهش همینه که یه چی بزنم به جیبم.

I'm ready and willing. I'm packing my gun.

آماده‌م و امیدوار. اسلحه مم راست و ریست.

This is serious business. This ain't no fun.

این کار جدیه. اصلاً شوخی نیست.

And I can't have my posse laughin' at me.

تو کَتَم نمیره رفیقام بخندن به من.

I'mma cop something dope, just wait, you'll see.

صبر کن، ببین، می دزدم یه چیز خَفَن.

Come out of the station, West 4th near the park,

از ایستگاه زدم بیرون، اطراف پارک، خیابون غربی چهارم تو محوطه،

brothers shooting hoops and someone remarks,

بچه‌ها بسکتبال می زدن و یکی گفت واسه خنده،

'Hey homes, where you get them Nik's?'

"هی مایه دار، اون کفشای "نایکت" رو کی بهت داده؟"

I says to myself, 'Yeah. I likes 'em, I likes.'

با خودم گفتم، "باشه. دوستشون دارم، عشقم می کشه."

They were Q-tip white, bright and blinding my eyes.

اون کفش‌ها بی‌نهایت سفید بودن، برق می زدن و چشمامو کور می کردن.

The red emblem of Michael looked as if it could fly.

اگه می تونستن بپرن کَفِشون معلوم بود عکس قرمز "مایکل جوردَن".

Not one spot of dirt. The Airs were brand new.

یه تیکه خاکم روشون نبود. اون اِیر جوردَنا بودن جدید.

Had my pistol and knew just what to do.

اسلحه‌م دستم بود و می دونستم چی انتظارمو می کشید.

Waited until it was just the right time, followed him very closely behind.

صبر کردم تا وقتش رسید، از پشت سر آروم خفتش کردم،

He made a left turn on Houston, I pulled out my gun,

توی خیابون "هوستون" پیچید سمت چپ، تفنگو در آوردم،

and I said, 'Gimme them Jordans!'

داد زدم، "اون کفشای جوردنتو رد کن بیاد!"

And the punk tried to run.

و اون احمق زد به چاک.

Took off fast, didn't get far. I fired,'Pow!'

سریع جیم زد، ولی دور نرفت. آتیش کردم، "پَق!"

Fool fell between two parked cars.

اون کله خر بین دو تا ماشین پارک شده افتاد.

He was coughing, crying, blood spilled on the street.

سرفه می کرد، زار میزد، همه ی خیابون شده بود خون.

And I snatched them Air Jordans off of his feet.

اون اِیر جوردَنارو از پاهاش در آوردمشون.

While laying there dying, all he could say

وقتی داشت رو زمین جون می کند، اینو گفت زوری،

was, "Please man, don't take my Air Jordans away."

"تو رو خدا، اِیر جوردَنامو نبر این جوری."

You'd think he'd be worried about staying alive.

حتماً خیال کردید اون واسه جونش ضجه میزد.

As I took off with his sneakers, there was tears in his eyes.

وقتی کفشاشو در می آوردم، اشک تو چشماش حلقه میزد.

Very next day, I bopped into school

فرداش، توی مدرسه ول بودم

with my brand new Air Jordans, man, I was cool.

با اِیر جوردنای جدیدم، پسر، خوشگل بودم.

I killed to get 'em, but hey, I don't care,

من یکی رو کشتم واسه شون، اما بی خیال،

because now I needs a new jacket to wear."

چون حالا می گردم دنبال یه کاپشن باحال."

Thank you. (Applause)

متشکرم. (تشویق حاضرین)

For the last 15 years that I have been performing,

در ۱۵ سال گذشته که من اجرا داشته ام،

all I ever wanted to do was transcend poetry to the world.

تمام چیزی که می خواستم این بود که شعر را به جهان عرضه کنم.

See, it wasn't enough for me to write a book.

اما این برای من کافی نبود تا بتوانم یک کتاب بنویسم.

It wasn't enough for me to join a slam competition,

این برای من کافی نبود تا بتوانم یک مسابقه ی محله ای در پایین شهر برگزار کنم،

and while those things hold weight,

و تا وقتی که این موانع وجود داشتند،

it wasn't the driving force that pushes the pen to the pad.

نیروی لازم برای شعر نوشتن را نداشتم.

The hunger and thirst was, and still remains:

نیاز من این بود و هنوز هم همان است:

How do I get people who hate poetry

چگونه مردمی را که از شعر متنفرند

to love me?

عاشق خودم بکنم؟

Because I'm an extension of my work,

چون من بخشی از کارم هستم،

and if they love me, then they will love my work,

و اگر آن ها عاشق من بشوند، عاشق کارم می شوند،

and if they love my work, then they will love poetry,

و اگر آن ها عاشق کارم بشوند، عاشق شعر می شوند،

and if they love poetry, then I will have done my job,

و اگر آن ها عاشق شعر بشوند، کارم را به درستی انجام داده ام،

which is to transcend it to the world.

یعنی شعر را به جهان عرضه کرده ام.

And in 1996, I found the answer in principles

و در سال ۱۹۹۶، من جواب خودم را در اصول

in a master spoken-word artist named Reg E. Gaines,

نمایش دهنده ی حرفه ای به نام "رِجی گِینز" پیدا کردم،

who wrote the famous poem, "Please Don't Take My Air Jordans."

کسی که شعر معروف، "تو رو خدا اِیر جوردَنامو نبر" را نوشت.

And I followed this guy everywhere until I had him in the room,

من این مرد را همه جا دنبال کردم تا این که توی اتاقش گیرش آوردم،

and I read him one of my pieces,

و یکی از شعر‌هایم را برایش خواندم،

and you know what he told me?

و می دانید به من چی گفت؟

"Yo' wack.

"همه ش چرنده.

You know what the problem is with you, homie?

می دونی مشکلت چیه، بچه جون؟

You don't read other people's poetry,

شعرای بقیه رو نمی خونی،

and you don't got any subordination for verbal measures

و همخوانی وزن‌ها را در تحریر های صدایت

to tonal consideration." (Laughter)

تأثیر نمی دهی." (خنده ی حاضرین)

Now he kept on rambling

حالا او درباره ی شعر و سبک‌ها

about poetry and styles and Nuyorican Friday nights.

و شب‌های جمعه با سیاه پوست‌های پایین شهر اراجیف می بافت.

Now I could have quit. I should have quit.

دیگر می توانستم این کار را کنار بگذارم. باید کنار می گذاشتم.

I mean, I thought poetry was just self-expression.

منظورم این است که، فکر می کردم شاعری بروز دادن خود است.

I didn't know you actually have to have creative control.

نمی دانستم باید چنین کنترل قوی بر روی کلمات داشته باشم.

So instead of quitting, I followed him everywhere.

به جای کنار گذاشتن این کار، او را همه جا دنبال کردم.

When he was writing a Broadway show, I would be outside of the door.

وقتی که می خواست یک اجرا در تئاتر "براودوِی" را بنویسه، پشت درش بودم.

I would wake him up at, like, 6:30 in the morning

من او را حول و حوش ساعت ۶:۳۰ صبح بیدار کردم،

to ask him who's the best poet.

تا بپرسم بهترین شاعری که می شناسه کیه.

I remember eating the eyes of a fish right out of the sea

یادم می آید چشم‌های یک ماهی را کنار دریا خوردم،

because he told me it was brain food.

چون او به من گفته بود این غذای مغزه.

Then one day I told him,

یک روز بالأخره از او پرسیدم،

"Reg E., what is subordination for verbal measures to tonal consideration?" (Laughter)

"رجی، همخوانی وزن ها در تحریر‌های صدا چیه؟" (خنده ی حاضرین)

And he handed me a black-and-white printed out thesis

و او به من یک نسخه ی سیاه و سفید از ایده های

on a poet named Etheridge Knight

شاعری به نام "اِتِریج نایت"،

and the oral nature of poetry,

و شعر در آواز، داد،

and from that point,

و از آن لحظه،

Reggie stopped becoming the best to me,

رجی دیگر برای من بهترین نبود،

because what Etheridge Knight taught me

چون اِتِریج نایت به من یاد داد،

was that I could make my words sound like music,

چطور کاری کنم که حرف زدنم مثل موسیقی به نظر برسد،

even my small ones, the monosyllables,

حتی کوچک ترین کلماتم، هر بخش از آن‌ها،

the ifs, ands, buts, whats,

"اگر" ها، "و" ها، "ولی" ها، "چه" ها،

the gangsta in my slang could fall right on the ear,

وقتی می گفتم "بر و بچه ها" موزون به نظر می رسید،

and from then on, I started chasing Etheridge Knight.

و از همان موقع، من شروع کردم به دنبال کردن اِتِریج نایت.

I wanted to know which poet he read,

من می خواستم بدانم از چه شاعرانی شعر خوانده است،

and I landed on a poem called ["Dark Prophecy: Sing of Shine"],

و من شعری را انتخاب کردم به اسم ["آهنگ درخشش از دارک پرافِسی (رسالت تاریکی)"]،

a toast signifying that got me on the biggest stage

آهنگ بی نظیر مخصوصی که من را به روی بزرگ ترین صحنه ای بُرد

a poet could ever be:

که یک شاعر می تواند در عمرش برود:

Broadway, baby.

بِراودوِی، پسر.

And from that point, I learned how to pull the mic away

و از آن لحظه، من یاد گرفتم که میکروفن را کنار بگذارم،

and attack the poetry with my body.

و با بدنم به جنگ شاعری بروم.

But that wasn't the biggest lesson I ever learned.

ولی این بزرگ ترین درسی نبود که یاد گرفتم.

The biggest lesson I learned was many years later

بزرگ ترین درسی که یاد گرفتم مربوط می شد به چند سال بعد،

when I went to Beverly Hills and I ran into a talent agent

وقتی به بِوِرلی هیلز رفتم تا در یک برنامه ی کشف استعداد شرکت کنم

who looked at me up and down

و داور برنامه به سر تا پای من نگاه کرد

and said I don't look like I have any experience

و گفت به نظر نمی رسد که تو

to be working in this business.

هیچ تجربه ای در این کار داشته باشی.

And I said to him, "Listen, punk fool,

و من به او گفتم، "گوش کن، کله پوک عوضی،

you're a failed actor who became an agent,

تو یه بازیگر شکست خورده ای که حالا داور برنامه شدی،

and you know why you failed as an actor?

و می دونی چرا در بازیگری شکست خوردی؟

Because people like me took your job.

چون افراد مثل من جاتو می گیرن.

I've traveled all the way from Cleveland and Essex

من تمام این راهو از کِلِولَند و اِسِکس، شرق نیویورک کوبیدم،

in East New York, took the local 6 line up to the hookers of Hunt's Point

سوار قطار شهری شدم و تا پیش فاحشه های هانتس پوینت (جنوب نیویورک) اومدم،

who were in my way on my way to master the art of space,

که سر راهم برای رسیدن به مقام استادی هنر وایساده بودن،

and the one-to-infinite amount of man, woman and child

و کلی مرد و زن و بچه اون جا بودن،

you can fit in there only so I can push them

که من با تجربه‌م کاری کردم که همه شون

to the back of the wall with my experience.

پیش من لنگ بندازن و ازم حساب ببرن.

People have bought tickets to my experience

مردم برای تماشای تجربه‌ی من بلیت می خرن،

and used them as refrigerator magnets to let them know

و روی در یخچالشون می چسبونن تا یادشون باشه

that the revolution is near, so stock up.

انقلاب هنر نزدیکه، پس خودتونو آماده کنین.

I'm so experienced that when you went

من آن قدر تجربه دارم که وقتی تو به مدرسه‌ی خصوصی می رفتی،

to a privileged school to learn a Shakespearean sonnet,

تا غزل های شکیپیر رو یاد بگیری،

I was getting those beats kicked and shoved into me.

من به ضرب‌ها و ریتم‌ها گوش می دادم و درکشون می کردم.

I can master shock of "The Crying Game" with the awe

من می توانم با احترام بچه ای که یک قلدر به او گفته "قربانی اِیدز"،

of a child being called an AIDS victim by a bully who didn't know

در حالی که نمی دانسته این پدرش بوده که ایدز را به مادرم داده،

that it was his father who gave it to my mother,

حتی روی فیلم "بازی گریه کردن" را هم کم کنم، (فیلمی درام)

and that's a double entendre.

و این یک ایهام دوگانه است.

I'm so experienced that when you went to the Fell School

من آن قدر تجربه دارم که وقتی تو به مدرسه ی خصوصی "فِل" رفتی

and all the rich little fairy boys decided to sponsor a child

و تمام پسر کوچولو‌های سوسول پولدار تصمیم گرفتن هزینه‌ی تحصیل یک نفر دیگه رو بدن،

in it, that was me, but kicked me out when I was caught

اون یه نفر من بودم، اما وقتی که به بچه سوسول‌ها یاد می دادم

teaching the fairy boys how to rob the PATS off a pair of Lee Jeans

چطور یک شلوار جین را از سیستم دزدگیر فروشگاه رد کنن

and bring them to VIM. Let me see Chekhov pull that off.

و توی مهمونی‌هاشون بپوشن، اخراجم کردن. "چخوف" شاعر درباره‌ی این هم شعر گفته؟

Sanford Meisner was my Uncle Artie yelling silently to himself,

"سَنفورد مایزنِر" هنر نهفته ی من بود که در سکوت خودش فریاد می زد، (هنرمند صاحب سبک بنیت گذار روش بازی)

"Something's always wrong when nothing's always right."

"وقتی هیچ چیز همیشه درست نیست، یک چیزی همیشه اشتباهه."

Method acting is nothing but a mixture

روش بازی (تئوری مایزنر در مورد این که در بازیگری، بازیگر باید تقش را بپذیرد و جای آن بازی کند) چیزی نیست به جز ترکیبی از شخصیت های چندگانه،

of multiple personalities, believing your own lies are reality,

که توش باور می کنی دروغ های خودت واقعیت دارن،

like in high school cool Kenny telling me he wanted to be a cop.

مثل رفیقم کِنی توی دبیرستان که می گفت دلش می خواد پلیس بشه.

Dude, you go to Riker's Island Academy.

رفیق، تو به آکادمی جزیره‌ی ریکِر میری (یکی از معتبر ترین آکادمی های هنری).

I could make David Mamet

من می تونم کاری کنم که دیوید مَمِت (کارگردان سرشناس آمریکایی)

psychoanalyze my attack on dialogue,

تکیه مو روی یکی از دیالوگ هام روانکاوی کنه،

Stanislavski be as if he were Bruce Lee

"اِستانیسلاوسکی" (هنرمند سرشناس تئاتر روسی) مثل بروس لی

kicking your roster of talentless students up and down Crenshaw.

لیست هنرجو های بی استعدادتو بی اعصاب بالا و پایین می کنه "کرِنشاو". (نوازنده ی آمریکایی)

So what, your actors studied guerrilla theater at the London Rep?

که چی، بازیگرات توی مرکز پرورش استعداد لندن به طور دست و پا شکسته یاد گرفتن تئاتر بازی کنن؟

Let me tell you an ancient Chinese Saturday afternoon

بگذار یک راز قدیمی رو

kung fu secret.

بهت یاد بدم.

Boards don't hit back.

صحنه‌ی تئاتر هنرمند رو پس نمی زنه.

You think black entertainers have it hard finding work

فکر می کنی نمایش دهنده‌های سیاه پوست به زور کار گیر میارن؟

in this business? I'm a suspicious mulatto,

من یه دورگه ی بدگمانم،

which means I'm too black to be white and too white to be doing it right.

که یعنی من برای سفید بودن زیادی سیاهم و برای انجام دادن درست این کار زیادی سفیدم.

Forget the American ghetto. I've cracked stages in Soweto,

محله ی اقلیت ها تو آمریکا که هیچ، من توی محله ی سوئِتو تو آفریقای جنوبی هم ترکوندم،

buried abortion babies in potter's field and still managed to keep a smile on my face,

جایی که بچه های سقط شده رو توی زمین شهرداری دفن می کردم و هنوز کاری می کردم که یه لبخند رو لبام باشه،

so whatever you curse at me to your caddyshack

هر چی که دری وری در مورد من به موش کورت میگی،

go-for-this, go-for-that assistant when I walk out that door,

همون نوکر بی جیره و مواجبت، بعد از این که پامو از در بیرون گذاشتم،

whatever slander you send my way,

هر چی دری وری بارم کنی،

your mother.

نثار مادر خودت.

Thank you. (Applause)

متشکرم. (تشویق حاضرین)