John Maeda: How art, technology and design inform creative leaders

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: sadegh zabihi

I have to say that I'm very glad to be here.

باید بگویم که از بودن در اینجا بسیار خوشحالم

I understand we have over 80 countries here,

می‌دانم که از بیش از ۸۰ کشور در اینجا حضور دارند.

so that's a whole new paradigm for me to speak

پس این الگوی جدیدی برای من است

to all of these countries.

که با تمام این کشورها صحبت کنم.

In each country, I'm sure you have this thing called

مطمئنم از هر کشوری که هستید

the parent-teacher conference.

جلسه اولیا و مربیان را دارید.

Do you know about the parent-teacher conference?

درباره جلسه اولیا و مربیان چیزی می‌دانید؟

Not the ones for your kids, but the one you had as a child,

جلسه‌های مربوط به بچه‌هایتان نه، آن‌هایی که شما به عنوان بچه تجربه کرده‌اید.

where your parents come to school and your teacher

که والدینتان به مدرسه می‌آیند و معلمتان

talks to your parents, and it's a little bit awkward.

با آن‌ها صحبت می‌کند و این کمی ناخوشایند است.

Well, I remember in third grade, I had this moment

خب، یادم می‌آید که در کلاس سوم، این تجربه را داشتم.

where my father, who never takes off from work,

پدرم که هیچ وقت دست از کار نمی‌کشید

he's a classical blue collar, a working-class immigrant person,

یک کارگر سنتی مهاجر از طبقه کارگر،

going to school to see his son, how he's doing,

به مدرسه آمد تا ببیند پسرش چه کار می‌کند.

and the teacher said to him, he said, "You know,

و معلم به او گفت، «می‌دانید،

John is good at math and art."

ریاضی و هنرِ جان خوب است.»

And he kind of nodded, you know?

و سرش را تکان داد (به نشانه تأیید).

The next day I saw him talking to a customer at our

روز بعد دیدم پدرم در حال صحبت با یک مشتری

tofu store, and he said, "You know, John's good at math."

در فروشگاه توفو (یک نوع غذای ژاپنی) گفت: «می‌دانید، ریاضیِ جان خوب است.»

(Laughter)

(صدای خنده)

And that always stuck with me all my life.

و این همیشه در زندگی در یادم باقی ماند.

Why didn't Dad say art? Why wasn't it okay?

چرا بابا نگفت هنر؟ هنر چه مشکلی داشت؟

Why? It became a question my entire life, and

چرا؟ این به یک سوال در همه زندگی من تبدیل شد

that's all right, because being good at math meant

و مشکلی نبود، چون خوب بودن در ریاضی

he bought me a computer, and some of you remember

باعث شد برایم یک کامپیوتر بخرد، و بعضی از شما این را یادتان است

this computer, this was my first computer.

که اولین کامپیوتر من بود.

Who had an Apple II? Apple II users, very cool. (Applause)

چه کسی اپل ۲ داشت؟ کاربران اپل ۲. عالیه. (صدای تشویق)

As you remember, the Apple II did nothing at all. (Laughter)

همانطور که یادتان است، اپل ۲ هیچ کاری نمی‌کرد. (صدای خنده)

You'd plug it in, you'd type in it and green text would come out.

آن را به برق وصل می‌کردید، تایپ می‌کردید و نوشته سبز ظاهر می‌شد.

It would say you're wrong most of the time.

بیشتر وقت‌ها می‌گفت که شما اشتباه می‌کنید.

That was the computer we knew.

That computer is a computer that I learned about

این کامپیوتری بود که ما می‌شناختیم.

با این کامپیوتر بود که من یاد گرفتم

going to MIT, my father's dream. And at MIT, however,

چگونه به دانشگاه ام‌آی‌تی بروم که رویای پدرم بود. و البته در ام‌آی‌تی

I learned about the computer at all levels,

در مورد تمام سطوح کامپیوترها آموختم

and after, I went to art school to get away from computers,

و پس از آن، به مدرسه هنر رفتم تا از کامپیوترها فرار کنم،

and I began to think about the computer as more of

و از آن به بعد، به کامپیوترها بیشتر به عنوان

a spiritual space of thinking.

یک فضای غیرمادی برای فکر کردن نگاه کردم.

And I was influenced by performance art --

و من تحت تأثیر هنر اجرا قرار گرفته بودم --

so this is 20 years ago. I made a computer out of people.

این مربوط به ۲۰ سال پیش است. من از مردم یک کامپیوتر ساختم.

It was called the Human Powered Computer Experiment.

آزمایش کامپیوتر انسانی نامیده شد.

I have a power manager, mouse driver, memory, etc.,

من یک مدیر برق دارم، یک درایور ماوس، حافظه و غیره،

and I built this in Kyoto, the old capital of Japan.

و من این را در کیوتو ساختم، پایتخت قدیم ژاپن.

It's a room broken in two halves.

این یک اتاق است که به دو نیمه تقسیم شده است.

I've turned the computer on,

من کامپیوتر را روشن کردم،

and these assistants are placing a giant floppy disk

و این دستیارها یک دیسک فلاپی خیلی بزرگ

built out of cardboard, and it's put into the computer.

که از مقوا ساخته شده را درون کامپیوتر قرار می‌دهند.

And the floppy disk drive person wears it. (Laughter)

و درایور فلاپی دیسک، آن را می‌پوشد. (صدای خنده)

She finds the first sector on the disk, and

اولین بخش آن را پیدا می‌کند،

takes data off the disk and passes it off to, of course, the bus.

و البته آن را به گذرگاه تحویل می‌دهد.

So the bus diligently carries the data into the computer

گذرگاه، داده را با پشتکار به کامپیوتر،

to the memory, to the CPU, the VRAM, etc.,

به حافظه، واحد پردازش، ویدئو رَم و غیره می‌رساند.

and it's an actual working computer. That's a bus, really. (Laughter)

و این یک کامپیوتر واقعی است. این واقعاً یک گذرگاه است. (صدای خنده)

And it looks kind of fast. That's a mouse driver,

سریع به نظر می‌رسد. این یک درایور ماوس است،

where it's XY. (Laughter)

که در موقعیت X و Y قرار گرفته. (صدای خنده)

It looks like it's happening kind of quickly, but it's actually

به نظر می‌رسد سریع عمل می‌کند،

a very slow computer, and when I realized how slow

اما در واقع یک کامپیوتر خیلی کُند است، و وقتی من متوجه شدم

this computer was compared to how fast a computer is,

که این کامپیوتر چقدر از یک کامپیوتر سریع، کُندتر است،

it made me wonder about computers and technology in general.

باعث شد نسبت به کامپیوترها و فناوری به طور کلی شگفت‌زده شوم.

And so I'm going to talk today about four things, really.

من می‌خواهم در مورد چهار موضوع صحبت کنم.

The first three things are about how I've been curious

سه موضوع اول، در مورد چگونگی کنجکاوی من

about technology, design and art, and how they intersect,

نسبت به فناوری، طراحی و هنر هستند، این که چگونه از هم تفکیک می‌شوند،

how they overlap, and also a topic that I've taken on

چگونه هم‌پوشانی دارند، و همچنین موضوعی که آن را بر عهده داشتم

since four years ago I became the President

از چهار سال پیش که مدیر

of Rhode Island School of Design: leadership.

دانشکده طراحی رود آیلند شدم: رهبری.

And I'll talk about how I've looked to combine

من در این مورد صحبت می‌کنم که چگونه به دنبال این بودم

these four areas into a kind of a synthesis, a kind of experiment.

که این چهار حوزه را در یک آزمایش با هم ترکیب کنم.

So starting from technology,

خب از فناوری شروع می‌کنم،

technology is a wonderful thing.

فناوری چیز فوق‌العاده‌ای است.

When that Apple II came out, it really could do nothing.

زمانی که اپل ۲ عرضه شد، واقعاً نمی‌توانست کاری انجام دهد.

It could show text and

می‌توانست متن را نشان دهد

after we waited a bit, we had these things called images.

و پس از کمی انتظار، چیز‌هایی را داشتیم که تصویر نامیده می‌شدند.

Remember when images were first possible with a computer,

اولین باری که یک کامپیوتر تصاویر را نشان داد،

those gorgeous, full-color images?

یادتان است؟ آن تصاویر جذاب و تمام رنگی؟

And then after a few years, we got CD-quality sound.

و پس از چند سال، ما صدای با کیفیت سی‌دی را داشتیم.

It was incredible. You could listen to sound on the computer.

باورنکردنی بود. می‌توانستید در کامپیوتر به صدا گوش کنید.

And then movies, via CD-ROM. It was amazing.

و سپس فیلم‌ها، از طریق سی‌دی رام. شگفت‌آور بود.

Remember that excitement?

آن هیجان را به یاد دارید؟

And then the browser appeared. The browser was great,

و پس از آن، مرورگر (اینترنتی) به وجود آمد. مرورگر عالی بود،

but the browser was very primitive, very narrow bandwidth.

ولی خیلی ابتدایی بود، با پهنای باند خیلی کم.

Text first, then images, we waited,

اول متن، بعد تصویر، ما صبر کردیم،

CD-quality sound over the Net,

صدای با کیفیت سی‌دی در شبکه،

then movies over the Internet. Kind of incredible.

سپس فیلم‌ها بر روی اینترنت. باورنکردنی بود.

And then the mobile phone occurred,

و پس از آن، گوشی‌های موبایل اتفاق افتادند،

text, images, audio, video. And now we have iPhone,

متن، تصویر، صدا، ویدئو. و اکنون ما آیفون

iPad, Android, with text, video, audio, etc.

آیپد و اندروید داریم همراه با متن، ویدئو، صوت و غیره.

You see this little pattern here?

این الگوی کوچک را می‌بینید؟

We're kind of stuck in a loop, perhaps, and this sense

شاید ما در یک حلقه گرفتار شده باشیم.

of possibility from computing is something I've been

این امکانات حاصل از پردازش، چیزی بوده که

questioning for the last 10 or so years,

سوال من در حدود ۱۰ سال گذشته بوده است.

and have looked to design, as we understand most things,

و ما طراحی را بررسی کردیم، همانطور که بیشتر چیزها را درک می‌کنیم،

and to understand design with our technology has been a passion of mine.

و من مشتاق بودم که طراحی را همراه با فناوری درک کنم.

And I have a small experiment to give you a quick design lesson.

و من یک آزمایش کوچک دارم که یک درس طراحی سریع به شما می‌دهد.

Designers talk about the relationship between form

طراحان در مورد ارتباط میان شکل

and content, content and form. Now what does that mean?

و محتوا، محتوا و شکل صحبت می‌کنند. حالا این یعنی چه؟

Well, content is the word up there: fear.

خب، محتوا این کلمه است: هراس.

It's a four-letter word. It's a kind of a bad feeling word, fear.

این یک کلمه چهار حرفی است. هراس، حس بدی را منتقل می‌کند.

Fear is set in Light Helvetica, so it's not too stressful,

هراس با یک فونت نازک نوشته شده است، پس زیاد تنش‌زا نیست.

and if you set it in Ultra Light Helvetica,

اگر آن را با یک فونت خیلی نازک بنویسید،

it's like, "Oh, fear, who cares?" Right? (Laughter)

مثل این است که: «اوه، هراس، چه اهمیتی دارد؟» (صدای خنده)

You take the same Ultra Light Helvetica and make it big,

همان فونت خیلی نازک را بزرگ کنید،

and like, whoa, that hurts. Fear.

و وای، ترسناک است. هراس!

So you can see how you change the scale, you change

می‌بینید که چگونه با تغییر اندازه،

the form. Content is the same, but you feel differently.

می‌توان شکل را تغییر دارد. محتوا هم مشابه است، ولی احساس متفاوتی خواهید داشت.

You change the typeface to, like, this typeface,

فونت نوشته را به این فونت تغییر می‌دهید،

and it's kind of funny. It's like pirate typeface,

و این بامزه است. مانند فونت دزدان دریایی است.

like Captain Jack Sparrow typeface. Arr! Fear!

مثل فونت کاپیتان جک اسپارو. هی! هراس!

Like, aww, that's not fearful. That's actually funny.

اَه! این اصلا ترسناک نیست. در واقع خنده‌دار است.

Or fear like this, kind of a nightclub typeface. (Laughter)

یا این هراس. شبیه به یک فونت کلوب شبانه. (صدای خنده)

Like, we gotta go to Fear. (Laughter)

ما باید به هراس برویم! (صدای خنده)

It's, like, amazing, right? (Laughter) (Applause)

جالب است نه؟ (صدای خنده) (صدای تشویق)

It just changes the same content.

فقط یک محتوا را تغییر می‌دهد.

Or you make it -- The letters are separated apart,

یا حروف آن را به این شکل به هم نزدیک می‌کنید.

they're huddled together like on the deck of the Titanic,

مثل نوشته روی عرشه تایتانیک به هم می‌چسبند

and you feel sorry for the letters, like, I feel the fear.

و شما نسبت به حروف احساس تأسف می‌کنید. من هراس را احساس می‌کنم.

You feel for them.

شما به آن‌ها احساس دارید.

Or you change the typeface to something like this.

یا آن را به چیزی شبیه به این عوض کنید.

It's very classy. It's like that expensive restaurant, Fear.

خیلی باکلاس است. مثل این که هراس اسم یک رستوران گران‌قیمت است.

I can never get in there. (Laughter)

من هیچ وقت نمی‌توانم به آن بروم. (صدای خنده)

It's just amazing, Fear. But that's form, content.

این یک هراس جذاب است. اما این شکل و محتوا است.

If you just change one letter in that content,

اگر شما فقط یک حرف در آن محتوا را عوض کنید،

you get a much better word, much better content: free.

یک کلمه خیلی بهتری دارید، یک محتوای خیلی بهتر: رها.

"Free" is a great word. You can serve it almost any way.

«رها» یک کلمه عالی است. می‌توانید تقریبا به هر روشی آن را ارائه کنید.

Free bold feels like Mandela free.

«رها»ی پررنگ مثل ر‌هایی (نلسون) ماندلا.

It's like, yes, I can be free.

مثل این است که: بله، من می‌توانم رها (آزاد) باشم.

Free even light feels kind of like, ah, I can breathe in free.

با فونت نازک: آه، می‌توانم راحت نفس بکشم.

It feels great. Or even free spread out,

عالی است. یا حتی نوشتن رها با فاصله،

it's like, ah, I can breathe in free, so easily.

مثل این که: آه، من می‌توانم راحت نفس بکشم. خیلی آسان.

And I can add in a blue gradient and a dove,

و من می‌توانم به آن یک پس زمینه آبی و یک کبوتر اضافه کنم،

and I have, like, Don Draper free. (Laughter)

و ر‌هایی «دون دریپر» (یک شخصیت داستانی) را دارم. (صدای خنده)

So you see that -- form, content, design, it works that way.

پس متوجه شدید؟ شکل، محتوای، طراحی، به این شکل کار می‌کند.

It's a powerful thing. It's like magic, almost,

چیز قدرتمندی است. تقریباً مانند جادو است.

like the magicians we've seen at TED. It's magic.

مثل جادوگری است که در TED دیدیم. جادو است.

Design does that.

طراحی این کار را می‌کند.

And I've been curious about how design and technology intersect,

و من کنجکاو بودم که طراحی و فناوری چگونه از هم تفکیک می‌شوند،

and I'm going to show you some old work I never really

و می‌خواهم یک کار قدیمی را

show anymore, to give you a sense of what I used to do.

که دیگر نشان نمی‌دهم، نشان دهم تا کار‌های گذشته‌ام را توضیح دهم.

So -- yeah.

خب -- بله.

So I made a lot of work in the '90s.

خب من در دهه ۹۰ کار‌های زیادی انجام دادم.

This was a square that responds to sound.

این یک مربع بود که به صدا واکنش نشان می‌دهد.

People ask me why I made that. It's not clear. (Laughter)

مردم از من می‌پرسند که چرا آن را درست کردم. مشخص نیست. (صدای خنده)

But I thought it'd be neat for the square

ولی من فکر می‌کردم این جالب خواهد بود که مربع

to respond to me, and my kids were small then,

به من واکنش نشان دهد، و بچه‌هایم آن موقع کوچک بودند،

and my kids would play with these things, like, "Aaah,"

و بچه‌هایم با این چیزها بازی می‌کردند مثل گفتن «اااه»

you know, they would say, "Daddy, aaah, aaah." You know, like that.

می‌گفتند «بابا، اااه، اااه». می‌دانید، اینجوری.

We'd go to a computer store, and they'd do the same thing.

ما به فروشگاه کامپیوتر می‌رفتیم، و آن‌ها همین کار را انجام می‌دادند.

And they'd say, "Daddy, why doesn't the computer respond to sound?"

و آن‌ها می‌گفتند: «بابا، چرا این کامپیوتر به صدا واکنش نشان نمی‌دهد؟»

And it was really at the time I was wondering why doesn't the computer respond to sound?

و در همین زمان بود که من می‌خواستم بدانم چرا کامپیوترها به صدا واکنش نشان نمی‌دهند؟

So I made this as a kind of an experiment at the time.

پس من این را به عنوان یک آزمایش در همان زمان درست کردم.

And then I spent a lot of time in the space of

سپس وقت زیادی را به کار در زمینه

interactive graphics and things like this, and I stopped doing it because

گرافیک‌های تعاملی و چیز‌هایی شبیه به این صرف کردم، و بعد آن را ادامه ندادم

my students at MIT got so much better than myself,

چون دانشجویانم در ام‌آی‌تی آن را بهتر از من انجام می‌دادند،

so I had to hang up my mouse.

پس مجبور شدم این کار را ادامه ندهم.

But in '96, I made my last piece. It was in black and white,

ولی در سال ۹۶، آخرین کار را ساختم که سیاه و سفید بود.

monochrome, fully monochrome, all in integer mathematics.

کاملاً سیاه و سفید بود و به صورت ریاضیات اعداد صحیح.

It's called "Tap, Type, Write."

«ضربه، تایپ، نوشتن» نامیده می‌شد.

It's paying a tribute to the wonderful typewriter

یک ادای احترام بود به ماشین تحریر فوق‌العاده‌ای

that my mother used to type on all the time as a legal secretary.

که مادرم در زمانی که منشی حقوقی بود با آن تایپ می‌کرد.

It has 10 variations. (Typing noise)

ده عملکرد داشت. (صدای تایپ کردن)

(Typing noise)

(صدای تایپ کردن)

There's a shift.

اینجا دکمه شیفت را می‌زنم.

Ten variations. This is, like, spin the letter around.

ده عملکرد. یکی این که حروف را می‌چرخاند.

(Typing noises)

(صدای تایپ کردن)

This is, like, a ring of letters. (Typing noises)

یکی حلقه اعداد. (صدای تایپ کردن)

This is 20 years old, so it's kind of a --

این بیست سال پیش درست شده، پس یک جور‌هایی --

Let's see, this is —

بگذارید ببینیم، این --

I love the French film "The Red Balloon."

من فیلم فرانسوی «بالن قرمز» را دوست دارم.

Great movie, right? I love that movie. So,

فیلم فوق‌العاده‌ای است، نه؟ من این فیلم را دوست دارم، پس،

this is sort of like a play on that. (Typing noises) (Typewriter bell)

این مثل بازی کردن روی آن است. (صدای تایپ) (صدای زنگ ماشین تحریر)

It's peaceful, like that. (Laughter)

آرام است. مثل این. (صدای خنده)

I'll show this last one. This is about balance, you know.

این آخرین مورد را هم نشان می‌دهم. این در مورد تعادل است.

It's kind of stressful typing out, so if you

شبیه به تایپ کردن پر استرس است.

type on this keyboard, you can, like, balance it out.

پس اگر بر روی کیبورد تایپ کنید، می‌توانید آن را متعادل کنید.

(Laughter)

(صدای خنده)

If you hit G, life's okay, so I always say,

اگر G را بزنید، زندگی خوب است، پس من همیشه می‌گویم،

"Hit G, and it's going to be all right.

«G را بزن و همه چیز درست می‌شود.»

Thank you. (Applause)

ممنونم. (صدای تشویق)

Thank you.

ممنونم.

So that was 20 years ago, and

خب این برای ۲۰ سال پیش بود،

I was always on the periphery of art.

و من همیشه هنر را به صورت جانبی دنبال می‌کردم.

By being President of RISD I've gone deep into art,

پس از مدیریت دانشکده طراحی رود آیلند، به طور جدی وارد هنر شدم،

and art is a wonderful thing, fine art, pure art.

و هنر چیز فوق‌العاده‌ای است، هنر‌های زیبا، هنر‌های ناب.

You know, when people say, "I don't get art.

می‌دانید، وقتی مردم می‌گویند: «من هنر را درک نمی‌کنم.

I don't get it at all." That means art is working, you know?

اصلا آن را درک نمی‌کنم.» این یعنی هنر درست کار می‌کند، می‌دانید؟

It's like, art is supposed to be enigmatic, so when you say,

این یعنی هنر باید مبهم باشد، پس زمانی که می‌گویید

like, "I don't get it," like, oh, that's great. (Laughter)

«من آن را درک نمی‌کنم»، یعنی آه، این فوق‌العاده است. (صدای خنده)

Art does that, because art is about asking questions,

هنر این کار را می‌کند، چون هنر در مورد سؤال پرسیدن است.

questions that may not be answerable.

سؤال‌هایی که ممکن است قابل جواب دادن نباشند.

At RISD, we have this amazing facility called

در دانشکده طراحی رود آیلند، ما یک واحد فوق‌العاده داریم به نام

the Edna Lawrence Nature Lab. It has 80,000 samples

آزمایشگاه طبیعت ادنا لاورنس که ۸۰ هزار نمونه دارد.

of animal, bone, mineral, plants.

نمونه‌هایی از حیوانات، استخوان، مواد معدنی، گیاهان.

You know, in Rhode Island, if an animal gets hit on the road,

در رود آیلند اگر یک حیوان در جاده تصادف کند،

they call us up and we pick it up and stuff it.

به ما زنگ می‌زنند و ما آن را تاکسیدرمی می‌کنیم.

And why do we have this facility?

و چرا ما این واحد را داریم؟

Because at RISD, you have to look at the actual animal,

چون در دانشکده طراحی رود آیلند، شما باید به حیوان واقعی نگاه کنید،

the object, to understand its volume, to perceive it.

به شی، تا متوجه حجم آن شوید و آن را درک کنید.

At RISD, you're not allowed to draw from an image.

در دانشکده طراحی رود آیلند، شما اجازه ندارید از روی یک تصویر نقاشی بکشید.

And many people ask me, John, couldn't you just

و بسیاری از من می‌پرسند: جان، آیا نمی‌توانید فقط

digitize all this? Make it all digital? Wouldn't it be better?

همه این‌ها را دیجیتالی کنید؟ اینطور بهتر نیست؟

And I often say, well, there's something good to how things

و من معمولاً می‌گویم، خب، چیز خوبی در مورد روش‌های قدیمی وجود دارد.

used to be done. There's something very different about it,

چیز متفاوتی در مورد آن وجود دارد،

something we should figure out what is good about

چیزی که ما باید بفهمیم در مورد این که

how we did it, even in this new era.

چطور کارها را انجام داده‌ایم، حتی در این عصر جدید.

And I have a good friend, he's a new media artist named

من یک دوست خوب دارم. او یک هنرمند رسانه جدید است

Tota Hasegawa. He's based in London, no, actually it's in Tokyo,

به نام توتا هاسگاوا. او در لندن زندگی می‌کند، نه در واقع در توکیو است.

but when he was based in London, he had a game

ولی زمانی که در لندن بود، یک بازی

with his wife. He would go to antique shops,

با همسرش انجام می‌داد. او به مغازه‌های عتیقه‌فروشی می‌رفت،

and the game was as such:

و بازی به این صورت بود:

When we look at an antique we want,

وقتی او به عتیقه‌ای که می‌خواست نگاه می‌کرد،

we'll ask the shopkeeper for the story behind the antique,

ما از مغازه‌دار، در مورد داستان آن عتیقه می‌پرسیم،

and if it's a good story, we'll buy it.

و اگر داستان خوبی بود، آن را می‌خریم.

So they'd go to an antique shop, and they'd look at this cup,

پس آن‌ها به عتیقه‌فروشی می‌رفتند، و به یک فنجان نگاه می‌کردند،

and they'd say, "Tell us about this cup."

و می‌گفتند: «به ما در مورد این فنجان بگو.»

And the shopkeeper would say, "It's old." (Laughter)

و مغازه‌دار می‌گفت: «قدیمی است.» (صدای خنده)

"Tell us more." "Oh, it's really old." (Laughter)

«بیشتر بگو.» «اوه، خیلی قدیمی است.» (صدای خنده)

And he saw, over and over, the antique's value

و او بارها می‌دید که ارزش اجناس عتیقه

was all about it being old.

کاملاً مربوط به قدیمی بودن است.

And as a new media artist, he reflected, and said,

و به عنوان یک هنرمند رسانه، او واکنش نشان داد و گفت:

you know, I've spent my whole career making new media art.

می‌دانید، حرفه من کاملاً صرف درست کردن هنر رسانه جدید شده است.

People say, "Wow, your art, what is it?" It's new media.

مردم می‌گویند: «وای، هنر تو، این چیست؟» این رسانه جدید است.

And he realized, it isn't about old or new.

و او متوجه شد، این ربطی به جدید یا قدیمی بودن ندارد.

It's about something in between.

مربوط به چیزی بین آن‌هاست.

It isn't about "old," the dirt, "new," the cloud. It's about what is good.

مربوط به خاک «قدیمی» یا ابر «جدید» نیست. مربوط به خوب بودن است.

A combination of the cloud and the dirt is where the action is at.

ترکیب ابر و خاک، اقدام را شکل می‌دهد.

You see it in all interesting art today, in all

آن را در تمام هنرهای جالب امروزی می‌بینید.

interesting businesses today. How we combine

در تمام کسب‌وکار‌های جالب امروزی.

those two together to make good is very interesting.

این که چگونه این دو را برای ساختن چیز‌های خوب ترکیب می‌کنیم، جالب است.

So art makes questions, and

پس هنر سوال‌هایی ایجاد می‌کند،

leadership is something that is asking a lot of questions.

و رهبری چیزی است که سوال‌های زیادی می‌پرسد.

We aren't functioning so easily anymore.

ما دیگر به راحتی کار نمی‌کنیم.

We aren't a simple authoritarian regime anymore.

ما دیگر یک نظام استبدادی ساده نیستیم.

As an example of authoritarianism, I was in Russia one time

به عنوان یک مثال از استبداد، من یک بار در روسیه بودم

traveling in St. Petersburg, at a national monument,

و به سنت پترزبورگ و یک بنای ملی رفته بودم

and I saw this sign that says, "Do Not Walk On The Grass,"

و این تابلو را دیدم که می‌گفت: «روی چمن‌ها راه نروید.»

and I thought, oh, I mean, I speak English,

و من فکر کردم که من انگلیسی صحبت می‌کنم.

and you're trying to single me out. That's not fair.

و این تابلو تنها با من حرف می‌زند. این عادلانه نیست.

But I found a sign for Russian-speaking people,

اما یک تابلو به زبان روسی پیدا کردم،

and it was the best sign ever to say no.

و این بهترین تابلو برای ممنوع کردن بود.

It was like, "No swimming, no hiking, no anything."

می‌گفت: «شنا ممنوع، پیاده‌روی ممنوع، همه چیز ممنوع.»

My favorite ones are "no plants." Why would you bring a plant to a national monument? I'm not sure.

«گیاهان ممنوع» مورد علاقه من است. چرا باید یک گیاه را به بنای ملی بیاورید؟ نمی‌دانم.

And also "no love." (Laughter)

و همچنین «عشق ممنوع». (صدای خنده)

So that is authoritarianism.

پس این استبداد است.

And what is that, structurally?

و از نظر ساختاری چیست؟

It's a hierarchy. We all know that a hierarchy is how we run

یک سلسله مراتب است. همه می‌دانیم سلسله مراتب روشی است که

many systems today, but as we know, it's been disrupted.

امروزه بسیاری سیستم‌ها را با آن اداره می‌کنیم. ولی می‌دانیم که مختل شده است.

It is now a network instead of a perfect tree.

اکنون به جای یک درخت، یک شبکه است.

It's a heterarchy instead of a hierarchy. And that's kind of awkward.

به جای سلسله مراتب، یک همبستگی است. و این کمی بد شکل است.

And so today, leaders are faced

و من بر این باورم که امروزه، رهبران با

with how to lead differently, I believe.

چگونه متفاوت رهبری کردن، مواجه شده‌اند.

This is work I did with my colleague Becky Bermont

این کاری است که من با همکارم، بکی برمونت

on creative leadership. What can we learn

در مورد رهبری خلاقانه انجام دادم.

from artists and designers for how to lead?

می‌توان چه چیز از هنرمندان و طراحان در زمینه رهبری آموخت؟

Because in many senses, a regular leader loves to avoid mistakes.

چون از جنبه‌های مختلفی، یک رهبر عادی عاشق اشتباه نکردن است.

Someone who's creative actually loves to learn from mistakes.

اما کسی که خلاق است، عاشق یاد گرفتن از اشتباهات است.

A traditional leader is always wanting to be right,

یک رهبر سنتی می‌خواهد همیشه کار درست را انجام دهد،

whereas a creative leader hopes to be right.

در حالی که یک رهبر خلاق امیدوار است که کار درست را انجام دهد.

And this frame is important today, in this complex,

و امروزه این چارچوب مهم است، در این فضای

ambiguous space, and artists and designers have a lot to teach us, I believe.

پیچیده و مبهم. و من باور دارم که چیزهای زیادی می‌توان از هنرمندان و طراحان آموخت.

And I had a show in London recently where my friends

من اخیراً نمایشی در لندن داشتم که دوستانم من را به آن

invited me to come to London for four days

دعوت کردند که چهار روز به لندن بروم،

to sit in a sandbox, and I said great.

بر روی یک گودال شن بنشینم و من گفتم عالیه.

And so I sat in a sandbox for four days straight,

و من چهار روز هر روز شش ساعت بر روی یک گودال شن نشستم،

six hours every day, six-minute appointments with anyone in London,

و ملاقات‌های شش دقیقه‌ای با یک نفر در لندن داشتم.

and that was really bad.

و این واقعاً بد بود.

But I would listen to people, hear their issues,

اما من به مردم گوش می‌کردم و مشکلات آن‌ها را می‌شنیدم،

draw in the sand, try to figure things out,

بر روی شن می‌نوشتم و سعی می‌کردم مسائل را حل کنم،

and it was kind of hard to figure out what I was doing.

و فهمیدن این که در حال انجام چه کاری هستم، سخت بود.

You know? It's all these one-on-one meetings for like four days.

می‌دانید؟ برای چهار روز فقط ملاقات‌های رو در رو بود.

And it felt kind of like being president, actually.

و در واقع مثل رئیس جمهور بودن بود.

I was like, "Oh, this my job. President. I do a lot of meetings, you know?"

من می‌گفتم: «اوه، شغل من ریاست جمهور است. من قرار‌های زیادی دارم، می‌دانید؟»

And by the end of the experience,

و در پایان آزمایش،

I realized why I was doing this.

من متوجه شدم چرا این کار را انجام می‌دهم.

It's because leaders, what we do is we connect

چون ما رهبران، ارتباط ایجاد می‌کنیم

improbable connections and hope something will happen,

ارتباطاتی غیرمحتمل و امیدواریم اتفاقی بیافتد،

and in that room I found so many connections

و در آن اتاق من ارتباطات زیادی

between people across all of London, and so leadership,

بین مردم لندن یافتم، و بنابراین رهبری،

connecting people, is the great question today.

مرتبط کردن مردم، امروزه سوال بسیار خوبی است.

Whether you're in the hierarchy or the heterarchy,

چه در سلسله مراتب باشید و چه در همبستگی،

it's a wonderful design challenge.

این یک چالش طراحی فوق‌العاده است.

And one thing I've been doing is doing some research

و یک کاری که من انجام دادم، تحقیق کردن بود

on systems that can combine technology and leadership

بر روی سیستم‌هایی که می‌توانند فناوری و رهبری را

with an art and design perspective.

با یک جنبه هنر و طراحی ترکیب کنند.

Let me show you something I haven't shown anywhere, actually.

بگذارید چیزی را نشان دهم که هیچ جا نشان ندادم.

So what this is, is a kind of a sketch, an application sketch

این یک نوع طرح اولیه است. طرح اولیه یک برنامه

I wrote in Python. You know how there's Photoshop?

آن را در پایتون نوشتم. فوتوشاپ را می‌شناسید؟

This is called Powershop, and the way it works is

این پاورشاپ نامیده می‌شود، و کارکرد آن

imagine an organization. You know, the CEO isn't ever

تصویرسازی یک سازمان است. می‌دانید، مدیرعامل هیچ‌وقت در بالا نیست.

at the top. The CEO's at the center of the organization.

مدیرعامل در مرکز سازمان است.

There may be different subdivisions in the organization,

ممکن است سازمان، زیربخش‌های مختلفی داشته باشد،

and you might want to look into different areas. For instance,

و ممکن است بخواهید بخش‌های مختلفی را بررسی کنید.

green are areas doing well, red are areas doing poorly.

مثلا بخش‌های سبز عملکرد خوبی دارند، بخش‌های قرمز عملکرد ضعیفی دارند.

You know, how do you, as the leader, scan, connect,

شما به عنوان رهبر چگونه جستجو می‌کنید؟ ارتباط برقرار می‌کنید؟

make things happen? So for instance, you might open up

کارها را انجام می‌دهید؟ مثلا ممکن است

a distribution here and find the different subdivisions in there,

یک بخش را باز کنید و زیربخش‌های متفاوتی بیابید،

and know that you know someone in Eco, over here,

و می‌دانید که شخصی را در بخش اکو می‌شناسید، اینجا

and

و

these people here are in Eco, the people you might

این افراد در بخش اکو هستند، افرادی که شاید

engage with as CEO, people going across the hierarchy.

به عنوان مدیرعامل با آن‌ها تعامل داشته باشید، افرادی در طول سلسله مراتب.

And part of the challenge of the CEO is to find

و بخشی از چالش مدیرعامل، پیدا کردن

connections across areas, and so you might look in R&D,

ارتباطات میان بخش‌هاست، و شاید نگاهی هم به تحقیق و توسعه بیاندازید،

and here you see one person who crosses the two areas

و آن‌جا فردی را پیدا کنید که بین دو بخش مشترک است،

of interest, and it's a person important to engage.

و این فرد مهمی برای تعامل است.

So you might want to, for instance, get a heads-up display

پس ممکن است بخواهید یک صفحه باز کنید

on how you're interacting with them.

در مورد نحوه تعامل با این افراد.

How many coffees do you have?

چقدر با آن‌ها قهوه می‌خورید؟

How often are you calling them, emailing them?

چقدر با آن‌ها تماس می‌گیرید و ایمیل می‌فرستید؟

What is the tenor of their email? How is it working out?

محتوای ایمیل آن‌ها چیست؟ هدف از آن چیست؟

Leaders might be able to use these systems to

شاید رهبران بتوانند از این سیستم‌ها برای

better regulate how they work inside the heterarchy.

تنظیم بهتر کارکرد آن‌ها در همبستگی استفاده کنند.

You can also imagine using technology like from Luminoso,

همچنین می‌توانید استفاده از فناوری‌هایی مانند لومینوسو را در نظر داشته باشید

the guys from Cambridge who were looking at deep

بچه‌های کمبریج که به دنبال

text analysis. What is the tenor of your communications?

تحلیل عمیق متن بودند. محتوای ارتباطات شما چیست؟

So these kind of systems, I believe, are important.

پس من بر این باورم که این نوع سیستم‌ها مهم هستند.

They're targeted social media systems around leaders.

آن‌ها سیستم‌های رسانه اجتماعی رهبران را هدف قرار داده‌اند.

And I believe that this kind of perspective will only begin

و من فکر می‌کنم رشد این نوع دیدگاه

to grow as more leaders enter the space of art and design,

با ورود رهبران بیشتری به فضای هنر و طراحی آغاز می‌شود،

because art and design lets you think like this,

چون هنر و طراحی امکان چنین تفکری را به شما می‌دهند،

find different systems like this,

پیدا کردن سیستم‌های مختلفی مثل این،

and I've just begun thinking like this,

و من تنها چنین تفکری را شروع کرده‌ام،

so I'm glad to share that with you.

پس خوشحالم که آن را با شما به اشتراک گذاشته‌ام.

So in closing, I want to thank all of you

در پایان، می‌خواهم از همه شما تشکر کنم

for your attention. Thanks very much. (Applause)

برای توجه‌تان. بسیار سپاسگزارم. (صدای تشویق)

(Applause)

(صدای تشویق)