Art in the age of machine intelligence | Refik Anadol

Translator: shirin etebar Reviewer: Masoud Motamedifar

Hi, I'm Refik. I'm a media artist.

سلام، من رفیک هستم. من یک هنرمند رسانه هستم.

I use data as a pigment

از داده‌ها به عنوان رنگدانه استفاده می‌کنم

and paint with a thinking brush

و با یک قلم‌موی هوشمند

that is assisted by artificial intelligence.

که هوش مصنوعی به آن کمک می‌کند، نقاشی می‌کنم.

Using architectural spaces as canvases,

با استفاده از فضاهای معماری به‌عنوان بوم،

I collaborate with machines

با دستگاه‌ها همکاری می‌کنم

to make buildings dream and hallucinate.

تا ساختمان‌ها را به رویا و توهم بکشانم.

You may be wondering, what does all this mean?

شاید از خود بپرسید که همه این‌ها به چه معناست؟

So let me please take you into my work and my world.

پس لطفاً بگذارید شما را وارد کار و دنیای خودم کنم.

I witnessed the power of imagination when I was eight years old,

من از کودکی که در استانبول بزرگ شدم،

as a child growing up in Istanbul.

از هشت سالگی شاهد قدرت تخیل بودم.

One day, my mom brought home a videocassette

یک روز، مادرم نوار ویدیویی فیلم علمی تخیلی

of the science-fiction movie "Blade Runner."

«بلید رانر» را به خانه آورد. (اشاره به فیلم Blade Runner)

I clearly remember being mesmerized

من به وضوح به یاد می‌آورم

by the stunning architectural vision of the future of Los Angeles,

که توسط چشم‌انداز معماری خیره‌کننده از آینده لس‌آنجلس مسحور شده‌ بودم،

a place that I had never seen before.

مکانی که قبلاً هرگز ندیده بودم.

That vision became a kind of a staple of my daydreams.

آن چشم‌انداز به نوعی پایه اصلی رویاهایم شد.

When I arrived in LA in 2012

هنگامی که در سال ۲۰۱۲ برای یک دوره تحصیلات تکمیلی

for a graduate program in Design Media Arts,

در Design Media Arts وارد لس‌آنجلس شدم،

I rented a car and drove downtown

یک ماشین اجاره کردم و برای دیدنِ

to see that wonderful world of the near future.

آن دنیای شگفت‌انگیز از آینده نزدیک به مرکز شهر رفتم.

I remember a specific line

خط خاصی را به خاطر می‌آورم

that kept playing over and over in my head:

که بارها و بارها به ذهنم خطور می‌کرد:

the scene when the android Rachael

وقتی اندروید ریچل متوجه می‌شود که

realizes that her memories are actually not hers,

خاطرات او واقعاً از آن او نیستند،

and when Deckard tells her they are someone else's memories.

و وقتی دکارد به او می‌گوید آنها خاطرات شخص دیگری هستند.

Since that moment,

از آن لحظه،

one of my inspirations has been this question.

یکی از الهامات من این سوال بود.

What can a machine do with someone else's memories?

یک دستگاه با خاطرات شخص دیگر چه کاری می‌تواند انجام دهد؟

Or, to say that in another way,

یا، به طریقی دیگر بگویم،

what does it mean to be an AI in the 21st century?

معنی یک هوش مصنوعی بودن در قرن ۲۱ چیست؟

Any android or AI machine

هر دستگاه اندرویدی یا هوش مصنوعی

is only intelligent as long as we collaborate with it.

فقط تا زمانی که با آن همکاری کنیم هوشمند است.

It can construct things

این می‌تواند چیزهایی را بسازد

that human intelligence intends to produce

که هوش انسانی قصد تولید آن را دارد

but does not have the capacity to do so.

اما توانایی انجام آن را ندارد.

Think about your activities and social networks, for example.

به عنوان مثال در مورد فعالیت‌ها و شبکه‌های اجتماعی خود فکر کنید.

They get smarter the more you interact with them.

هرچه با آنها تعامل بیشتری داشته باشید هوشمندتر می‌شوند.

If machines can learn or process memories,

اگر ماشین‌ها می‌توانند خاطرات را یاد بگیرند یا پردازش کنند،

can they also dream?

آنها می‌توانند رویاپردازی هم کنند؟

Hallucinate?

توهم ببینند؟

Involuntarily remember,

غیر ارادی بیاد بیاورند،

or make connections between multiple people's dreams?

یا بین رویاهای چند نفر ارتباط برقرار کنند؟

Does being an AI in the 21st century simply mean not forgetting anything?

آیا یک هوش مصنوعی در قرن ۲۱ بودن به معنای فراموش نکردن چیزی است؟

And, if so,

و اگر چنین است،

isn't it the most revolutionary thing that we have experienced

آیا انقلابی‌ترین چیزی نیست که

in our centuries-long effort to capture history across media?

ما در تلاش چند صد ساله خود برای ثبت تاریخ در رسانه‌ها تجربه کرده‌ایم؟

In other words,

به عبارت دیگر،

how far have we come since Ridley Scott's "Blade Runner"?

ما از زمان «بلید رانر» ساخته ریدلی اسکات تا کجا پیش رفته‌ایم؟

So I established my studio in 2014

پس من استودیوی خودم را در سال ۲۰۱۴ تأسیس کردم

and invited architects,

و از معماران،

computer and data scientists, neuroscientists,

دانشمندان کامپیوتر و داده، دانشمندان علوم اعصاب،

musicians and even storytellers

موسیقیدانان و حتی داستان سرایان دعوت کردم

to join me in realizing my dreams.

تا در تحقق رویاهایم به من بپیوندند.

Can data become a pigment?

آیا داده‌ها می‌توانند به یک رنگدانه تبدیل شوند؟

This was the very first question we asked

این اولین سوالی بود

when starting our journey to embed media arts into architecture,

که ما هنگام شروع سفر خود برای جاسازی هنرهای رسانه‌ای در معماری،

to collide virtual and physical worlds.

به منظور برخورد با دنیای مجازی و فیزیکی، پرسیدیم.

So we began to imagine what I would call the poetics of data.

سپس ما شروع به تصور چیزی که من آن را شاعرانگی داده‌ها می‌نامم، کردیم.

One of our first projects, "Virtual Depictions,"

یکی از اولین پروژه‌های ما، «نمایش مجازی»،

was a public data sculpture piece

یک قطعه فرم هنر بصری داده‌های عمومی بود

commissioned by the city of San Francisco.

که به سفارش شهر سانفرانسیسکو ساخته شد.

The work invites the audience

این کار مخاطب را دعوت به

to be part of a spectacular aesthetic experience

بخشی از یک تجربه زیباشناسی دیدنی

in a living urban space

در یک فضای زندگی شهری بودن،

by depicting a fluid network of connections of the city itself.

با به تصویر کشیدن یک شبکه روان از اتصالات شهر می‌کند.

It also stands as a reminder

همچنین این به عنوان یک یادآوری است

of how invisible data from our everyday lives,

که چگونه داده‌های نامرئی از زندگی روزمره ما،

like the Twitter feeds that are represented here,

مانند فیدهای توییتر که در اینجا نشان داده می‌شوند،

can be made visible

قابل مشاهده هستند

and transformed into sensory knowledge that can be experienced collectively.

و به دانش حسی تبدیل شوند که می‌توانند به صورت جمعی تجربه شوند.

In fact, data can only become knowledge when it's experienced,

در حقیقت، داده‌ها فقط زمانی می‌توانند به دانش تبدیل شوند که تجربه شده باشند،

and what is knowledge and experience can take many forms.

و آنچه که دانش و تجربه است می‌تواند اشکال مختلفی داشته باشد.

When exploring such connections

هنگام کاوش چنین ارتباطاتی

through the vast potential of machine intelligence,

از طریق پتانسیل وسیع هوش ماشینی،

we also pondered the connection between human senses

ما همچنین به ارتباط بین حواس انسان

and the machines' capacity for simulating nature.

و ظرفیت ماشین‌ها برای شبیه سازی طبیعت فکر کردیم.

These inquiries began while working on wind-data paintings.

این پرسش‌ها هنگام کار روی ‌نقاشی‌های داده‌های باد آغاز شد.

They took the shape of visualized poems

آنها بر اساس مجموعه داده‌های پنهانی

based on hidden data sets that we collected from wind sensors.

که از حسگرهای باد جمع کردیم، شکل نظم‌های مصوری را به خود گرفتند.

We then used generative algorithms

سپس ما از الگوریتم‌های تولیدی

to transform wind speed, gust and direction

برای تبدیل سرعت، شدت و جهت باد

into an ethereal data pigment.

به یک رنگدانه داده فضایی استفاده کردیم.

The result was a meditative yet speculative experience.

نتیجه‌ یک تجربه خیالی در عین حال برپایه حدس و گمان بود.

This kinetic data sculpture, titled "Bosphorus,"

این فرم هنری بصریِ پویا از داده‌، با عنوان «بسفر»،

was a similar attempt to question our capacity to reimagine

تلاشی مشابه برای زیر سوال بردن توانایی ما در تصورِ دوباره‌ی

natural occurrences.

وقایع طبیعی بود.

Using high-frequency radar collections of the Marmara Sea,

با استفاده از مجموعه‌های راداری با فرکانس بالا از دریای مرمره،

we collected sea-surface data

ما داده‌های سطح دریا را جمع‌آوری کردیم

and projected its dynamic movement with machine intelligence.

و حرکت پویای آن را با هوش ‌ماشینی پیش‌بینی کردیم.

We create a sense of immersion

ما احساس غوطه‌وری را

in a calm yet constantly changing synthetic sea view.

در یک منظره دریای آرام و در عین حال دائما در حال تغییر ایجاد کردیم.

Seeing with the brain is often called imagination,

اغلب دیدن با مغز تخیل نامیده می‌شود،

and, for me, imagining architecture

و برای من، تصور معماری

goes beyond just glass, metal or concrete,

فراتر از شیشه، فلز یا بتن است،

instead experimenting with the furthermost possibilities of immersion

در عوض بیشترین احتمال غوطه‌وری و روش‌های تقویت درک ما

and ways of augmenting our perception in built environments.

در محیط‌های ساخته شده را آزمایش می‌کند.

Research in artificial intelligence is growing every day,

تحقیقات در مورد هوش مصنوعی هر روز در حال رشد است،

leaving us with the feeling of being plugged into a system

و این احساس را برای ما ایجاد می‌کند که

that is bigger and more knowledgeable

به سیستمی متصل شده‌ایم که از خودمان

than ourselves.

بزرگتر و باهوش‌تر است.

In 2017, we discovered an open-source library

در سال ۲۰۱۷، ما یک کتابخانه منبع آزاد

of cultural documents in Istanbul

از اسناد فرهنگی در استانبول کشف کردیم

and began working on "Archive Dreaming,"

و شروع به کار روی «بایگانی آرزو»،

one of the first AI-driven public installations in the world,

یکی از اولین چیدمان‌های عمومی در جهان مبتنی بر هوش مصنوعی کردیم،

an AI exploring approximately 1.7 million documents that span 270 years.

یک هوش مصنوعی حدود ۱/۷ میلیون سند که ۲۷۰ ساله‌اند را کاوش می‌کند.

One of our inspirations during this process

یکی از الهامات ما در طی این روند،

was a short story called "The Library of Babel"

داستانی کوتاه به نام «کتابخانه بابل»

by the Argentine writer Jorge Luis Borges.

از نویسنده آرژانتینی خورخه لوئیس بورخس بود.

In the story, the author conceives a universe in the form of a vast library

در داستان، نویسنده جهانی را در قالب یک کتابخانه گسترده

containing all possible 410-page books of a certain format and character set.

شامل همه کتاب‌های ممکن ۴۱۰ صفحه ای با یک قالب و مجموعه شخصیت خاص تصور می‌کند.

Through this inspiring image,

از طریق این تصویر الهام‌بخش،

we imagine a way to physically explore the vast archives of knowledge

ما راهی برای کشف فیزیکی بایگانی‌های گسترده دانش

in the age of machine intelligence.

در عصر هوش ماشینی تصور می‌کنیم.

The resulting work, as you can see,

همانطور که می‌بینید، نتیجه کار

was a user-driven immersive space.

یک فضای غوطه‌وری کاربر محور بود.

"Archive Dreaming" profoundly transformed the experience of a library

«بایگانی آرزو» تجربه کتابخانه‌ای را

in the age of machine intelligence.

در عصر هوش ماشینی عمیقاً دگرگون کرد.

"Machine Hallucination" is an exploration of time and space

«توهم ماشینی» کاوش در زمان و مکان است

experienced through New York City's public photographic archives.

که از طریق آرشیو عکاسی عمومی شهر نیویورک تجربه می‌شود.

For this one-of-a-kind immersive project,

برای این طرح منحصر به فرد فراگیر

we deployed machine-learning algorithms

ما الگوریتم‌های یادگیری ماشین را

to find and process over 100 million photographs of the city.

برای یافتن و پردازش بیش از ۱۰۰ میلیون عکس از شهر گسترش دادیم.

We designed an innovative narrative system

ما یک سیستم روایتی خلاقانه طراحی کرده‌ایم

to use artificial intelligence to predict or to hallucinate new images,

تا با استفاده از هوش مصنوعی تصاویر جدیدی را پیش بینی یا توهم‌زایی کند،

allowing the viewer to step into a dreamlike fusion

به بیننده اجازه ‌دهد تا در تلفیقی رویایی

of past and future New York.

از نیویورک گذشته و آینده گام بردارد.

As our projects delve deeper

همانطور که پروژه‌های ما

into remembering and transmitting knowledge,

بیشتر به یادآوری و انتقال دانش می‌پردازند،

we thought more about how memories were not static recollections

بیشتر به این فکر کردیم که چگونه خاطرات ایستا نیستند

but ever-changing interpretations of past events.

بلکه تفسیرهای در حال تغییر از وقایع گذشته هستند.

We pondered how machines

ما در مورد اینکه چگونه ماشین‌ها

could simulate unconscious and subconscious events,

می‌توانند حوادث ناخودآگاه

such as dreaming, remembering and hallucinating.

مانند خواب دیدن، یادآوری و توهم را شبیه‌سازی کنند، فکر کردیم.

Thus, we created "Melting Memories"

بنابراین، ما «خاطرات ذوب شونده» را ایجاد کردیم

to visualize the moment of remembering.

تا لحظه به یادآوری را تجسم کنیم.

The inspiration came from a tragic event,

الهام انجام این کار از یک اتفاق غم‌انگیز حاصل شد،

when I found out that my uncle was diagnosed with Alzheimer's.

وقتی فهمیدم عموی من مبتلا به آلزایمر است.

At that time, all I could think about

در آن زمان، تنها چیزی که می‌توانستم فکر کنم

was to find a way to celebrate how and what we remember

این بود که راهی برای تکریم چگونگی و آنچه را که به یاد می‌آوریم، پیدا کنم

when we are still able to do so.

وقتی هنوز قادر به انجام این کار هستیم.

I began to think of memories not as disappearing

شروع کردم به یادآوری خاطرات نه به عنوان ناپدید شدن

but as melting or changing shape.

بلکه به عنوان ذوب شدن یا تغییر شکل.

With the help of machine intelligence,

با کمک هوش ماشینی،

we worked with the scientists at the Neuroscape Laboratory

ما با دانشمندان آزمایشگاه نوروسکیپ

at the University of California,

در دانشگاه کالیفرنیا کار کردیم،

who showed us how to understand brain signals as memories are made.

به ما نشان دادند که چگونه می‌توان هنگام ایجاد خاطرات سیگنال‌های مغز را درک کرد.

Although my own uncle was losing the ability to process memories,

اگرچه عموی خودم توانایی پردازش خاطرات را از دست می‌داد،

the artwork generated by EEG data

اما آثار هنری تولید شده توسط داده‌های EEG (نوار مغزی)،

explored the materiality of remembering

اهمیت یادآوری را کشف کرد

and stood as a tribute to what my uncle had lost.

و برای گرامی داشت آنچه که عموی من از دست داده بود، ایستاد.

Almost nothing about contemporary LA

تقریباً هیچ چیز در مورد لس‌آنجلس معاصر

matched my childhood expectation of the city,

با دوران کودکی من از شهر مطابقت نداشت،

with the exception of one amazing building:

به استثنای یک ساختمان شگفت‌انگیز:

the Walt Disney Concert Hall, designed by Frank Gehry,

سالن کنسرت والت دیزنی، طراحی شده توسط فرانک گری،

one of my all-time heroes.

یکی از قهرمانان همیشه من.

In 2018, I had a call from the LA Philharmonic

در سال ۲۰۱۸، تماسی از طرف فیلارمونیک لس‌آنجلس داشتم

who was looking for an installation

که به دنبال تاسیساتی

to help mark the celebrated symphony's hundred-year anniversary.

برای کمک به بزرگداشت صد سالگی سمفونی جشن گرفته شده بود.

For this, we decided to ask the question,

برای این، ما تصمیم گرفتیم این سوال را بپرسیم،

"Can a building learn? Can it dream?"

«آیا یک ساختمان می‌تواند یاد بگیرد؟ آیا می‌تواند خواب ببیند؟»

To answer this question,

برای پاسخ به این سوال،

we decided to collect everything recorded in the archives of the LA Phil and WDCH.

ما تصمیم گرفتیم همه‌ی آرشیو‌های ثبت شده در Phil و WDCH لس‌آنجلس را جمع آوری کنیم.

To be precise, 77 terabytes of digitally archived memories.

به طور دقیق، ۷۷ ترابایت حافظه بایگانی شده دیجیتال.

By using machine intelligence,

با استفاده از هوش ماشینی،

the entire archive, going back 100 years,

کل بایگانی، با بازگشت به ۱۰۰ سال قبل،

became projections on the building's skin,

بر روی پوسته ساختمان نمایش داده شد،

42 projectors to achieve this futuristic public experience

۴۲ پروژکتور برای دستیابی به این تجربه عمومی آینده

in the heart of Los Angeles,

در قلب لس‌آنجلس،

getting one step closer to the LA of "Blade Runner."

یک قدم به لس‌آنجلس در «بلید رانر» نزدیک شدن.

If ever a building could dream,

اگر ساختمانی می‌توانست خواب ببیند،

it was in this moment.

در این لحظه بود.

Now, I am inviting you to one last journey into the mind of a machine.

اکنون، من شما را به آخرین سفر به ذهن ماشین دعوت می‌کنم.

Right now, we are fully immersed in the data universe

در حال حاضر، ما کاملاً در جهان داده‌های

of every single curated TED Talk from the past 30 years.

هر سخنرانی TED مربوط به ۳۰ ساله گذشته شناوریم.

That means this data set includes 7,705 talks from the TED stage.

یعنی این مجموعه داده شامل ۷۷۰۵ گفتگو از صفحه نمایش TED است.

Those talks have been translated into 7.4 million seconds,

این گفتارها به ۷/۴ میلیون ثانیه ترجمه شده است،

and each second is represented here in this data universe.

و هر ثانیه در اینجا در این جهان داده نمایش داده می‌شود.

Every image that you are seeing in here

هر تصویری که در اینجا مشاهده می‌کنید

represents unique moments from those talks.

بیانگر لحظات بی‌نظیری از آن گفتگوها است.

By using machine intelligence,

با استفاده از هوش ماشینی،

we processed a total of 487,000 sentences

ما در مجموع ۴۸۷,۰۰۰ جمله را

into 330 unique clusters of topics like nature, global emissions,

در ۳۳۰ گروه منحصر به فرد از موضوعاتی مانند طبیعت، انتشار گازهای جهانی،

extinction, race issues, computation,

انقراض، مسائل نژادی، محاسبات،

trust, emotions, water and refugees.

اعتماد، احساسات، آب و پناهندگان پردازش کردیم.

These clusters are then connected to each other

این گروه‌ها سپس با الگوریتمی

by an algorithm,

به یکدیگر متصل می‌شوند،

[that] generated 113 million line segments,

۱۱۳ میلیون بخش خطی ایجاد می‌کنند،

which reveal new conceptual relationships.

که روابط مفهومی جدیدی را نشان می‌دهد.

Wouldn't it be amazing to be able to remember

آیا اینکه بتوانید تمام سوالاتی را که تاکنون در صحنه پرسیده شده است

all the questions that have ever been asked on the stage?

به خاطر بسپارید، حیرت‌انگیز نخواهد بود؟

Here I am,

من اینجا هستم،

inside the mind of countless great thinkers,

در ذهن بسیاری از متفکران بزرگ،

as well as a machine, interacting with various feelings

و همچنین یک ماشین، در تعامل با احساسات مختلفی

attributed to learning,

که ناشی از یادگیری،

remembering, questioning

به خاطر سپردن، سوال پرسیدن

and imagining all at the same time,

و تخیل همزمان است،

expanding the power of the mind.

و قدرت ذهن را گسترش می‌دهم.

For me, being right here

برای من، اینجا بودن

is indeed what it means to be an AI in the 21st century.

حقیقا معنای هوش مصنوعی بودن در قرن ۲۱ است.

It is in our hands, humans,

در دست ما انسان‌هاست،

to train this mind to learn and remember

که این ذهن را آموزش دهیم تا آنچه را که فقط می‌توانیم در رویای آن باشیم

what we can only dream of.

یاد بگیرد و به یاد بیاورد.

Thank you.

متشکرم.