How I became part sea urchin | Catherine Mohr

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Mary Jane

My story starts in the northern Galapagos Islands,

داستان من در جزایر گالاپاگوس شمالی شروع می‌شود،

under 50 feet of water and a big school of sharks.

زیر ۱۵ متر آب و دسته بزرگی کوسه.

I'd been scuba diving with a group of friends for about a week,

یک هفته‌ای بود که با گروهی از دوستان مشغول غواصی بودم،

and it had been glorious:

و شگفت‌انگیز بود:

manta rays, whale sharks,

سفره‌ماهی‌های دیو، کوسه‌نهنگ‌ها،

penguins and, of course, hammerhead sharks.

پنگوئن‌ها، و البته، کوسه‌های سرچکشی.

Today's dive was particularly tricky.

غواضی آن روز مخصوصا سخت بود.

The surge was terrible.

موج افتضاح بود.

You had to have your camera rig tight in

باید دوربین را محکم می‌چسبیدی

and your arm out,

و دستت را باز می‌گذاشتی،

because the surge kept throwing you into the rocks

چون موج دائما تو را به سمت صخره‌ها پرتاب می‌کرد

while you're scanning up for that beautiful photograph.

وقتی که می‌خواستی برای گرفتن یک عکس زیبا بالا را بررسی کنی.

It was going OK, until ...

داشت خوب پیش می‌رفت، تا اینکه ...

not OK.

دیگر خوب پیش نرفت.

Something was terribly, terribly wrong.

چیزی خیلی، خیلی اشتباه بود.

I pulled my hand back,

دستم را عقب کشیدم،

and I had long, black sea urchin spines

و دیدم خارهای بلند و سیاه توتیای دریایی

all the way through my gloves,

از این طرف دستکشم رفته و از آن طرف بیرون آمده،

which meant all the way through my hand.

که یعنی از دستم هم رد شده بود.

Now, this is bad.

حالا، این بد است.

I mean, obviously when you have something all the way through your hand,

منظورم این است که، واضح است که وقتی چیزی در دستتان فرو برود،

it's kind of bad anyway,

به هر حال بد است،

but in this case, sea urchins have a venom on them that,

اما در این مورد، توتیای دریایی زهری روی خود دارد که،

if you've ever tangled with them,

اگر گاهی با آن درگیر شده باشید،

you know that a sea urchin spine in you gives you horrible, painful inflammation.

می‌دانید که خار توتیای دریایی باعث سوزشی وحشتناک و دردآور می‌شود.

But that wasn't even topmost in my mind at this point.

اما حتی این هم بزرگترین مشکل من در آن شرایط نبود.

This did not look real.

این واقعی به نظر نمی‌رسید.

I could not believe that this was my hand.

باور نمی‌کردم که این دست من است.

Now, in a crisis, I tend to disassociate into, like, little scientists,

خوب، در شرایط بحران، من سعی می‌کنم خود را کنار بکشم، مثل، دانشمندان کوچک،

and I start talking very analytically.

و شروع می‌کنم به تحلیلی حرف زدن.

All analysis was gone, adrenaline brain kicked in,

تمام تحلیل‌ها رفته بود، مغز آدرنالین پیدایش شد،

and I just yanked the spines out.

و من فقط خارها را بیرون کشیدم.

I don't remember doing it.

یادم نمی‌آید این کار را کرده باشم.

I just remember thinking, "I can't get my glove off with these in here."

فقط یادم می‌آید فکر کردم، "با وجود این‌ها نمی‌توانم دستکشم را بیرون بیاورم."

I do remember taking the glove off

یادم هست دستکشم را در آوردم

and a big plume of black coming up in front of my face.

و توده بزرگ سیاهی آمد بالا جلوی صورتم.

And biologist brain now shows up and starts freaking out.

و مغز زیست‌شناس پیدایش شد و شروع کرد به وحشت کردن.

"How could all that toxin have gotten into that wound already?"

"چطور این همه زهر به این سرعت وارد آن زخم شده است؟"

Well, physicist brain then shows up and very calmly explains,

خب، بعد مغز فیزیکدان از راه رسید و خیلی آرام توضیح داد،

"No, no, no, we're at 50 feet,

"نه، نه، نه، الان در ۱۵ متری هستیم،

red wavelengths are attenuated.

طول موج‌های قرمز تضعیف شده‌اند.

That's blood -- not black.

این خون است -- سیاه نیست.

And sharks.

و کوسه‌ها.

So what are you gonna do?"

خب حالا چه کار می‌خواهی بکنی؟"

Well, I cranked my cummerbund down really hard over my hand,

کمربندم را سخت روی دستم خم کردم،

and I simply swam away.

و به سادگی از آنجا شنا کردم.

"Let's let that big old cloud of blood dissipate a bit before we have to surface

«بگذار قبل از آنکه از میان این همه کوسه به سطح برویم

through all of these sharks."

آن ابر بزرگ خون کمی پراکنده شود.»

So when I did surface,

پس وقتی که بالا آمدم

my warm-blooded-mammal brain

مغز پستاندار خون‌گرمم

was in an absolute gibbering panic:

کاملا وحشتزده تند و تند ور می‌زد:

"They don't feed when they're schooling. They don't feed when they're schooling.

«وقتی در دسته هستند غذا نمی‌خورند. وقتی در دسته هستند غذا نمی‌خورند.

All the way up."

سریع برو بالا.»

And they didn't.

و آنها نخوردند.

So apparently, they have read the same books that I have.

پس ظاهرا آنها هم همان کتاب‌هایی را خوانده بودند که من خوانده بودم.

(Laughter)

(خنده)

Now, it turns out,

حالا، مشخص شد،

when you've been stabbed with sea urchin spines,

وقتی خار توتیای دریایی در دستتان فرو رفته است،

and you're two days away from any medical help,

و دو روز با هر کمک پزشکی فاصله دارید،

the thing that you've got to do is, unfortunately, cook your hand.

کاری که باید بکنید، متاسفانه، این است که دستتان را بپزید.

So you put it in water as hot as you can stand,

پس آن را در آب گرمی می‌گذارید که می‌توانید تحمل کنید،

and you keep adding boiling water

و به اضافه کردن آب جوش ادامه می‌دهید

until you think you will go absolutely insane.

تا جایی که احسس می‌کنید چیزی تا جنون مطلق باقی نمانده.

Now, it worked --

خوب، کار کرد --

the hand itself did not work so well for several weeks after that,

خود دست البته تا چندین هفته بعد از آن خیلی خوب کار نمی‌کرد،

but eventually, fine motor skills returned.

اما در نهایت، توانایی‌های حرکتی برگشتند.

All except for one spot, that stayed stiff and painful for weeks

همه به جز یک نقطه، که برای هفته‌ها سفت و دردناک باقی ماند

after the other things had gotten better.

در حالی که بقیه چیزها بهتر شده بودند.

So it turned out, I'd broken off a tip of the urchin spine

خوب مشخص شد که نوک خار توتیا را

in the joint itself,

در خود مفصل شکسته‌ام،

and that's why it wasn't getting better.

و به همین دلیل بود که بهتر نمی‌شد.

So the orthopedist says, "You know, we should get this out.

پس ارتوپد گفت، "می‌دانی، باید این را بیرون بیاوریم.

Nothing too urgent, not an emergency."

چیز زیاد حادی نیست، اورژانسی نیست."

So we scheduled a small surgery for a few weeks out on a Monday.

پس یک عمل کوچک را برای دوشنبه چند هفته بعد هماهنگ کردیم.

And on the Friday before,

و در جمعه پیش از آن،

I broke my pelvis in a horseback riding accident.

لگنم در یک حادثه اسب‌سواری شکست.

(Laughter)

(خنده)

Yeah.

آره.

So we kind of postponed that surgery.

پس عمل را عقب انداختیم.

My broken pelvis and I were now facing six weeks on the couch,

من و لگن شکسته‌ام با شش هفته خانه نشینی مواجه بودیم،

and I would have gone absolutely insane if it hadn't been for my friends.

و اگر به خاطر دوستانم نبود قطعا دیوانه شده بودم.

Spontaneous parties broke out at my house every night for weeks.

برای هفته‌ها، هر شب در خانه‌ام خود بخود مهمانی برگزار می‌شد.

I was fed. I was entertained.

به من غذا می‌دادند، سرگرمم می‌کردند.

It was great.

خیلی عالی بود.

But that kind of enthusiasm is sort of hard to sustain over the long term,

اما آنگونه اشتیاق در دراز مدت سخت باقی می‌ماند،

and eventually it petered down to just one friend,

و در نهایت نم کشید و به فقط یک دوست رسید،

who would send me jokes during the day

که در طول روز برایم جوک می‌فرستاد

and come and keep me company in the evenings --

و شب می‌آمد که پیشم باشد --

someone I got to know a whole lot better during this period of convalescence.

کسی که توانستم در این دوره نقاهت او را خیلی بهتر بشناسم.

And when I was finally pronounced well enough

و وقتی که در نهایت آن قدر خوب شدم

to do weight-bearing activities,

که فعالیت‌های تحمل وزنی انجام دهم،

we loaded a telescope in the car and drove up into the mountains

تلسکوپی سوار ماشین کردیم و تا کوهستان رانندگی کردیم

to look at the Hale–Bopp comet.

تا دنباله‌دار هیل-باپ را رصد کنیم.

Yes, we are geeks.

بله، ما عجیبیم.

And got caught in a landslide.

و ناگهان کوه ریزش کرد.

(Laughter)

(خنده)

I know -- like, really?

می‌دانم -- مثلا، واقعا؟

No. Just kidding.

نه. شوخی کردم.

(Laughter)

(خنده)

No more disasters. No. Just the opposite, in fact.

نه دیگر فاجعه نداشتیم. نه. در واقع، کاملا برعکس.

That was 21 years ago,

این ۲۱ سال پیش بود،

and for 19 of those years,

و برای ۱۹ سال از آن سال‌ها

I have been married to that marvelous introvert

همسر آن درون‌گرای فوق‌العاده بوده‌ام

who never in a million years would have approached me

که یک میلیون سال دیگر هم در شرایط دیگر

under other circumstances.

سراغ من نمی‌آمد.

We have a wonderful 14-year-old daughter,

ما یک دختر ۱۴ ساله بی‌نظیر داریم،

who did all my illustrations.

که تمام تصویرهای مرا درست کرده است.

(Cheers and applause)

(تشویق و هلهله)

Yeah.

آره.

So, pro tip:

خوب، نکته حرفه‌ای:

apparently, nothing makes you sexier than needing a walker

ظاهرا، هیچ چیز شما را جذاب‌تر از این نمی‌کند که با واکر

on your first date.

سر قرار اول بروید.

So this isn't a story about piercings

پس این داستانی درباره سوراخ شدن

or sharks or boilings or breakings.

یا کوسه‌ها یا جوشاندن یا شکستن نیست.

It's a love story.

این یک داستان عاشقانه است.

It's a love story with a funny little epilogue.

این یک داستان عاشقانه است با یک خاتمه کوچک بامزه.

Now I was weight-bearing again, I could reschedule that surgery,

حالا که داشتم وزنم را تحمل می‌کردم می‌توانستم آن عمل را دوباره هماهنگ کنم،

get the spine out.

و آن خار را بیرون بیاورم.

But I didn't need it anymore.

اما دیگر نیازی به آن نبود.

Turns out, when you break a bone,

مشخص شد، وقتی استخوانی می‌شکند،

your body scavenges calcium from all the bones in your body --

بدن شما کلسیم را از تمام استخوان‌های بدن‌تان جارو می‌کند --

and from the little sea urchin spine that you happen to have lodged

و از آن خار کوچک توتیای دریایی که از قضا

in the joint of your finger.

در مفصل انگشتتان بیتوته کرده است.

So yes,

پس بله،

my pelvis is now part sea urchin.

بخشی از لگن من الان توتیای دریایی است.

(Laughter)

(خنده)

So to biology brain, physicist brain,

پس علاوه بر مغز زیستی، مغز فیزیکدان،

adrenaline brain, warm-blooded-mammal brain,

مغز آدرنالین، مغز پستاندار خون‌گرم،

I get to add "urchin brain,"

من «مغز توتیا» هم دارم،

with all of the superpowers that that confers.

با تمام قدرت‌های ماوراء طبیعی که اعطا می‌کند.

You don't need to worry, though:

البته لازم نیست نگران من باشید:

that I am not fully human is one of the things

اینکه من کاملا انسان نیستم یکی از چیزهایی است

that my family loves the most about me.

که خانواده‌ام بیشتر از همه درباره من دوست دارد.

(Laughter)

(خنده)

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق)