The world's first crowdsourced space traffic monitoring system | Moriba Jah

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Saba Rezaie

I am an astrodynamicist --

من مکانیک مدار (اخترپویاشناس) هستم--

you know, like that guy Rich Purnell in the movie "The Martian."

مثل آقای ریچ پرنل در فیلم «مریخی».

And it's my job to study and predict motion of objects in space.

و کار من این است که حرکت اشیا در فضا را پیش‌بینی و مطالعه کنم.

Currently we track about one percent of hazardous objects on orbit --

در حال حاضر ما حدودا یک درصد از اشیا خطرناک در مدار را ردیابی می‌کنیم --

hazardous to services like location,

خطرناک برای خدماتی مانند مکان‌یابی،

agriculture, banking,

کشاورزی، بانکداری،

television and communications,

تلویزیون و ارتباطات،

and soon -- very soon --

و به زودی -- خیلی زود--

even the internet itself.

حتی خود اینترنت.

Now these services are not protected from, roughly, half a million objects

اکنون این خدمات تقریبا از نیم میلیون اشیا در امان نیستند

the size of a speck of paint

از اشیایی به اندازه یک نقطه‌ رنگ

all the way to a school bus in size.

تا اندازه‌ی یک اتوبوس مدرسه.

A speck of paint,

یک نقطه‌ی رنگ،

traveling at the right speed,

اگر با سرعت درست حرکت کند،

impacting one of these objects,

می‌تواند یکی از این اشیاء را طوری تحت تاثیر قرار دهد

could render it absolutely useless.

که کاملا آن را بلا استفاده کند.

But we can't track things as small as a speck of paint.

اما ما نمی‌توانیم چیزهایی را که اندازه‌ی یک نقطه‌ی رنگ هستند ردیابی کنیم.

We can only track things as small as say, a smartphone.

فقط می‌توانیم چیزهایی را ردیابی کنیم که اندازه آنها حداقل مثل یک گوشی هوشمند باشد.

So of this half million objects that we should be concerned about,

بنابراین از این نیم میلیون اشیاء که ما باید نگران آنها باشیم،

we can only track about 26,000 of these objects.

ما تنها می‌توانیم حدود ۲۶,۰۰۰ شی را ردیابی کنیم.

And of these 26,000, only 2,000 actually work.

و از این ۲۶,۰۰۰ شی در حقیقت تنها ۲,۰۰۰ تایی کار می‌کنند.

Everything else

بقیه‌ی چیزها

is garbage.

زباله است.

That's a lot of garbage.

یک عالم زباله‌ است.

To make things a little bit worse,

چیزی‌ که کمی اوضاع را بدتر می‌کند این است که

most of what we launch into orbit never comes back.

بیشتر چیزهایی که به مدار می‌فرستیم هیچگاه بازنمی‌گردند.

We send the satellite in orbit,

ما ماهواره به مدار می‌فرستیم،

it stops working, it runs out of fuel,

از کار می‌افتد، سوختش تمام می‌شود،

and we send something else up ...

و چیز دیگری بالا می‌فرستیم...

and then we send up something else ...

و بعد باز چیز دیگری می‌فرستیم..

and then something else.

و باز دوباره چیز دیگری.

And every once in a while,

و هر از گاهی،

two of these things will collide with each other

دو تا از این چیزها با هم برخورد می‌کنند

or one of these things will explode,

یا یکی از آنها منفجر می‌شود،

or even worse,

یا حتی بدتر،

somebody might just happen to destroy one of their satellites on orbit,

شاید کسی اتفاقی یکی از ماهواره‌هایشان را روی مدار منفجر کند،

and this generates many, many more pieces,

و این تکه‌های بسیار بسیار زیادی ایجاد کند،

most of which also never come back.

که بیشتر آنها نیز هیچوقت باز نمی‌گردند.

Now these things are not just randomly scattered in orbit.

حال این چیزها تنها به صورت اتفاقی در مدار پراکنده نیستند.

It turns out that given the curvature of space-time,

ثابت شده است که در انحنای فضا-زمان،

there are ideal locations

مکان‌های ایده‌آلی وجود دارد که

where we put some of these satellites --

ما بعضی از این ماهواره‌ها را قرار می‌دهیم

think of these as space highways.

به آن‌ها مثل بزرگراههای فضایی فکر کنید.

Very much like highways on earth,

بسیار شبیه بزرگراههای روی زمین،

these space highways can only take up a maximum capacity of traffic

این بزرگراههای فضایی تنها می‌توانند ظرفیت مشخصی از ترافیک را در خود جای دهند

to sustain space-safe operations.

تا عملیات‌های فضایی ایمن بمانند.

Unlike highways on earth,

برخلاف بزرگراهها روی زمین،

there are actually no space traffic rules.

درواقع قوانینی برای ترافیک فضایی وجود ندارد.

None whatsoever, OK?

هیچ قانونی، درست؟

Wow.

اوه

What could possibly go wrong with that?

این چه مشکلی می‌تواند داشته باشد؟

(Laughter)

(خنده)

Now, what would be really nice

اکنون، چیزی که واقعا خوب خواهد بود

is if we had something like a space traffic map,

این است که اگر ما چیزی شبیه نقشه‌ی ترافیک فضایی داشتیم،

like a Waze for space that I could look up

مثل مسیریاب ویز برای فضا که می‌توانستیم آن را جستجو کنیم

and see what the current traffic conditions are in space,

و ببینیم شرایط فعلی ترافیک در فضا چگونه است،

maybe even predict these.

شاید حتی آن را پیش‌بینی کنیم.

The problem with that, however,

اگرچه مشکل اینجاست،

is that ask five different people,

که اگر از پنج نفر مختلف بپرسید،

"What's going on in orbit?

«در مدار چه خبر است؟

Where are things going?"

اشیاء کجا می‌روند؟»

and you're probably going to get 10 different answers.

و شما احتمالا ۱۰جواب متفاوت می‌گیرید.

Why is that?

چرا اینطور است؟

It's because information about things on orbit is not commonly shared either.

به این دلیل است که اطلاعات درمورد اشیاء در مدار اغلب به اشتراک گذاشته نمی‌شود.

So what if we had a globally accessible,

خب چه می‌شد اگر ما یک دسترسی جهانی داشتیم،

open and transparent space traffic information system

سیستم باز و شفاف اطلاعات ترافیک فضایی

that can inform the public of where everything is located

که بتواند به همه اطلاع دهد هرچیزی در کجا قرار دارد

to try to keep space safe and sustainable?

تا سعی کنیم فضا را امن و پایدار نگه داریم؟

And what if the system could be used

و چه می‌شد اگر این سیستم می‌توانست برای

to form evidence-based norms of behavior --

شکل دادن هنجارهای رفتاری مبتنی بر شواهد استفاده شود--

these space traffic rules?

این قوانین ترافیک فضا؟

So I developed ASTRIAGraph,

بنابراین من یک «نمودار فضا» درست کردم،

the world's first crowdsourced, space traffic monitoring system

اولین سیستم جمع‌سپاری مشاهده‌ی ازدحام ترافیک فضایی

at the University of Texas at Austin.

در دانشگاه تگزاس در آستین.

ASTRIAGraph combines multiple sources of information from around the globe --

«آستریاگراف» چندین منبع اطلاعات را از سرتاسر جهان ترکیب می‌کند--

government, industry and academia --

دولت، صنعت و دانشگاهها--

and represents this in a common framework that anybody can access today.

و آن را در قالبی مشترک ارائه می‌کند که هر کسی می‌تواند به آن دسترسی پیدا کند.

Here, you can see 26,000 objects orbiting the earth,

اینجا شما می‌توانید ۲۶,۰۰۰ شی در فضا ببینید،

multiple opinions,

نظرات متفاوتی در این خصوص وجود دارد،

and it gets updated in near real time.

و این عدد به زودی به روزرسانی می‌شود.

But back to my problem of space traffic map:

اما به مشکل من با نقشه‌ی ترافیک فضایی برگردیم:

What if you only had information from the US government?

چه می‌شد اگر شما فقط از دولت امریکا اطلاعات داشتید؟

Well, in that case, that's what your space traffic map would look like.

خب، در این صورت، نقشه‌ی ترافیک فضای شما این شکلی می‌شد.

But what do the Russians think?

اما روس‌ها چه فکری می‌کنند؟

That looks significantly different.

کاملا متفاوت به نظر می‌رسد.

Who's right? Who's wrong?

چه کسی درست می‌گوید؟ چه کسی اشتباه می‌گوید؟

What should I believe?

من چه چیزی را باور کنم؟

What could I trust?

به چه چیزی اعتماد کنم؟

This is part of the issue.

این بخشی از مساله است.

In the absence of this framework to monitor space-actor behavior,

در غیاب چارچوبی برای نظارت بر رفتار بازیگران فضا،

to monitor activity in space --

تا به صورت فعالانه در فضا نظارت کند--

where these objects are located --

جایی که این اشیا در آن قرار دارند--

to reconcile these inconsistencies

تا این تناقض‌ها برطرف شوند

and make this knowledge commonplace,

و این دانش را عمومی کند،

we actually risk losing the ability

ما در حقبقت این توانایی را

to use space for humanity's benefit.

که از فضا برای مزیت انسان استفاده کنیم در خطر قرار داده‌ایم.

Thank you very much.

بسیار متشکرم.

(Applause and cheers)

(تشویق حضار)