Making art of New York's urban ruins | Miru Kim

Translator: Artin Niasti Reviewer: Masoud Motamedifar

من در سئول کره بزرگ شدم

و در سال ۱۹۹۹ برای خواندن لیسانس به شهر نیویورک آمدم.

داشتم برای ورود به مدرسه پزشکی آماده می‌شدم

و فکر می‌کردم جراح خواهم شد

چون به آناتومی علاقه داشتم

I was raised in Seoul, Korea,

and moved to New York City in 1999 to attend college.

و تشریح حیوانات واقعا کنجکاوم می‌کرد.

I was pre-med at the time,

در همان زمان بود که عاشق نیویورک شدم

and I thought I would become a surgeon

و به این دید رسیدم که می‌شه کلیت شهر رو

because I was interested in anatomy

and dissecting animals really piqued my curiosity.

به مثابه یک موجود زنده بررسی کرد.

می‌خواستم تشریحش کنم

At the same time, I fell in love with New York City.

و به لایه‌های دیده نشده‌اش سرک بکشم.

برای من، این هدف

I started to realize that I could look at the whole city

از راه هنر میسر شد.

پس نهایتا تصمیم گرفتم به جای دکترای پزشکی فوق لیسانس هنر بخوانم.

as a living organism.

I wanted to dissect it

and look into its unseen layers.

در دوره ارشد به مطالعه جانورانی

And the way to it, for me,

که در گوشه‌های پنهان شهر زندگی می‌کنند علاقه‌مند شدم.

was through artistic means.

So, eventually I decided to pursue an MFA instead of an M.D.

در شهر نیویورک موش‌ها بخشی از زندگی روزمره رهگذرها هستند.

and in grad school I became interested

بیشتر مردم آنها را نادیده می‌گیرند یا از آنها هراس دارند.

in creatures that dwell in the hidden corners of the city.

ولی من توجه و علاقه نشان دادم

چون آنها در حاشیه جامعه زندگی می‌کنند

و با اینکه از آنها در آزمایشگاه برای بهبود زندگی انسان استفاده می‌شه

In New York City, rats are part of commuters' daily lives.

به آنها به چشم موجودات موذی نگاه می‌شه.

Most people ignore them or are frightened of them.

من شروع به جستجو در شهر کردم

But I took a liking to them

because they dwell on the fringes of society.

و سعی کردم از آنها عکس بگیرم.

And even though they're used in labs to promote human lives,

یک روز در مترو از ریل‌ها عکس می‌گرفتم

they're also considered pests.

به امید اینکه یکی دوتا موش‌هم شکار کنم

I also started looking around in the city

که یه مرد به سمتم آمد و گفت:

«تو نمی‌تونی اینجا عکس بگیری.

and trying to photograph them.

اداره حمل و نقل دوربینت رو ضبط می‌کنه.»

One day, in the subway, I was snapping pictures of the tracks

من از حرفش شوکه شدم.

hoping to catch a rat or two,

با خودم گفتم «اینجوریه؟

and a man came up to me and said,

پس من موش‌ها رو دنبال می‌کنم.»

"You can't take photographs here.

و رفتن به تونل‌ها را شروع کردم.

The MTA will confiscate your camera."

که به من نشون داد شهر یک بعد دیگر هم دارد

I was quite shocked by that,

and thought to myself, "Well, OK then.

که من هیچوقت ندیده بودم و بیشتر آدما هم نمی‌توانند ببیننش.

I'll follow the rats."

در همین زمان من با آدمهای هم‌فکر خودم آشنا شدم

Then I started going into the tunnels,

که به خودشان اسامی مثل کاوشگر شهری، ماجراجو، غارنورد،

which made me realize that there's a whole new dimension to the city

that I never saw before and most people don't get to see.

چریک-تاریخ‌دان و... داده بودند.

من هم در این گروه بی سر و شکل اینترنتی

Around the same time, I met like-minded individuals

از آدمهایی که به‌طور مرتب خرابه‌های شهر

who call themselves urban explorers, adventurers, spelunkers,

مثل ایستگاه‌های متروی متروکه،

guerrilla historians, etc.

تونل‌ها، فاضلاب، کانال‌های آب،

I was welcomed into this loose, Internet-based network

کارخانه، بیمارستان و کشتی سازی‌ها رو کاوش می‌کردند پذیرفته شدم.

of people who regularly explore urban ruins

such as abandoned subway stations,

وقتی از این مکان‌ها عکس گرفتم،

tunnels, sewers, aqueducts,

احساس کردم جای چیزی در این تصاویر خالیه.

factories, hospitals, shipyards and so on.

صِرف ثبت این ساختمان‌های در معرض نابودی

When I took photographs in these locations,

برای من کافی نبود.

پس تصمیم گرفتم یک شخصیت خیالی ایجاد کنم

I felt there was something missing in the pictures.

یا یک جانور که در این فضاهای زیرزمینی زندگی می‌کنه.

Simply documenting these soon-to-be-demolished structures

و ساده ترین راه انجام این کار در آن زمان

wasn't enough for me.

استفاده از خودم به عنوان مدل بود.

So I wanted to create a fictional character

من تصمیم گرفتم از لباس استفاده نکنم،

چون می‌خواستم این شمایل، عاری از معانی فرهنگی اضافه

or an animal that dwells in these underground spaces,

یا عناصر وابسته به زمان باشه.

and the simplest way to do it, at the time,

من راهی ساده می‌خواستم برای نمایش یک جسم زنده

was to model myself.

که در این فضاهای رو به زوال و متروک ساکنه.

I decided against clothing

because I wanted the figure to be without any cultural implications

or time-specific elements.

این عکس در رد هوک بروکلین در کارخانه شکر ریویر گرفته شده.

I wanted a simple way to represent a living body

الان جاشو به یه زمین خالی دو و نیم هکتاری

inhabiting these decaying, derelict spaces.

روبروی شعبه جدید آیکیا داده که به زودی تبدیل به مرکز خرید می‌شه.

من خیلی اینجا را دوست داشتم،

This was taken in the Riviera Sugar Factory in Red Hook, Brooklyn.

چون این اولین مجتمع صنعتی متروکه بزرگی بود

It's now an empty, six-acre lot

که خودم به تنهایی پیدا کردم.

waiting for a shopping mall right across from the new Ikea.

بار اولی که رفتم ترسیده بودم.

صدای سگ‌ها را شنیدم و فکر کردم سگ نگهبانن

I was very fond of this space

ولی معلوم شد که سگ‌های ولگردی بودن که آنجا زندگی می‌کردند.

because it's the first massive industrial complex I found on my own

کارخانه درست کنار آب بود

that is abandoned.

که توش قو و اردک‌ها شنا می‌کردند

When I first went in, I was scared,

و درخت‌ها همه جا رشد کرده بودند

و زنبورها در بشکه‌های شکر کندو زده بودند.

because I heard dogs barking and I thought they were guard dogs.

طبیعت واقعا تمام این مجموعه رو از آن خودش کرده بود

But they happened to be wild dogs living there,

and it was right by the water,

و من می‌خواستم شخصیت انسانم

so there were swans and ducks swimming around

جزئی از این طبیعت بشود.

and trees growing everywhere

and bees nesting in the sugar barrels.

بعد از اینکه با فضا خو گرفتم،

The nature had really reclaimed the whole complex.

تمام محیط احساس یک زمین بازی بزرگ را داشت.

من از مخزن‌ها بالا می‌رفتم و از روی تیرآهن‌های زیر پا می‌پریدم.

And, in a way, I wanted the human figure in the picture

مثل اینکه در زمان سفر کرده باشم و دوباره کودک شده باشم.

to become a part of that nature.

When I got comfortable in the space,

این یکی در کانال قدیمی کروتون گرفته شده

it also felt like a big playground.

که برای اولین بار به نیویورک آب شیرین رو منتقل کرد.

I would climb up the tanks and hop across exposed beams

as if I went back in time and became a child again.

ساختش در ۱۸۳۷ آغاز شد

و حدود پنج سال طول کشید.

This was taken in the old Croton Aqueduct,

وقی کانال‌های کروتون جدید در ۱۸۹۰ ساخته شدن، این کانال متروک شد.

which supplied fresh water to New York City for the first time.

وقتی به اینچنین فضاهایی می‌رید

The construction began in 1837.

با گذشته مستقیما در تماس هستید.

It lasted about five years.

چون اینها برای دهه‌ها دست نخورده می‌مانند.

It got abandoned when the new Croton Aqueducts opened in 1890.

من احساس خاص فضایی که دارای تاریخی غنی هست را دوست دارم.

When you go into spaces like this,

به‌جای نگاه کردن به چند عکس در خانه

you're directly accessing the past,

شما دارید آجرهایی که با دست چیده شده‌اند را لمس می‌کنید

because they sit untouched for decades.

و در باریکه‌ها تاب می‌خورید

I love feeling the aura of a space that has so much history.

و خیس و گلی می‌شوید

و در یک تونل تاریک با چراغ قوه پرسه می‌زنید.

Instead of looking at reproductions of it at home,

you're actually feeling the hand-laid bricks

این یکی یه تونل زیر پارک ریورسایده.

and shimmying up and down narrow cracks

توسط رابرت موزس در دهه ۱۹۳۰ ساخته شده.

and getting wet and muddy

نقاشی‌ها توسط یه نقاش گرافیتی

and walking in a dark tunnel with a flashlight.

برای یادبود صدها بی‌خانمانی

This is a tunnel underneath Riverside Park.

که در ۱۹۹۱ از این تونل منتقل شدند

تا تونل برای قطارها بازگشایی بشه، کشیده شده.

It was built in the 1930s by Robert Moses.

قدم زدن در این تونل خیلی آرام بخشه.

The murals were done by a graffiti artist

هیچ کسی دور و بر شما نیست

to commemorate the hundreds of homeless people

و می‌تونید صدای بچه‌هایی که در پارک بالای سرتان

that got relocated from the tunnel in 1991

کاملا بی خبر از زیر پاشون بازی می‌کنن رو بشنوید.

when the tunnel reopened for trains.

در دوره‌ای که من به خیلی از این مکان‌ها رفتم،

Walking in this tunnel is very peaceful.

احساس تشویش و جدا افتادگی زیادی داشتم.

There's nobody around you,

چون در دوره خیلی تنهایی در زندگیم بودم.

and you hear the kids playing in the park above you,

completely unaware of what's underneath.

تصمیم گرفتم اسم این مجموعه رو بذارم «ملال شهر عریان»،

When I was going out a lot to these places,

که به کتاب شارل بودلر اشاره داره.

I was feeling a lot of anxiety and isolation

«شهر عریان» اسم مستعاری برای نیویورکه

because I was in a solitary phase in my life,

و «ملال» نماد مالیخولیا و رکودی است

and I decided to title my series "Naked City Spleen,"

که از احساس بیگانگی در محیط شهر منتج می‌شه

which references Charles Baudelaire.

"Naked City" is a nickname for New York,

این همان تونله.

and "Spleen" embodies the melancholia and inertia

می‌توانید پرتو‌های نور خورشید که از مجراهای تهویه میان

that come from feeling alienated in an urban environment.

و قطار در حال نزدیک شدن را ببینید.

این یک تونل متروکه در هلز کیچنه.

This is the same tunnel.

You see the sunbeams coming from the ventilation ducts

من اینجا تنهایی مشغول آماده شدن بودم

که یک مرد بی‌خانمان نزدیک شد.

and the train approaching.

من عملا وارد فضای زندگی‌اش شده بودم.

This is a tunnel that's abandoned in Hell's Kitchen.

اولش خیلی ترسیده بودم،

ولی با آرامش بهش توضیح دادم که دارم روی یه پروژه هنری کار می‌کنم.

I was there alone, setting up,

به نظر مشکلی با این نداشت.

and a homeless man approached.

پس رفتم و دوربینمو روی تایمر گذاشتم

I was basically intruding in his living space.

و همینطور رفتم و آمدم.

وقتی کارم تموم شد پیراهنش رو به من داد

I was really frightened at first,

but I calmly explained to him that I was working on an art project

تا پاهامو تمیز کنم

و با مهربانی بدرقه‌ام کرد.

and he didn't seem to mind

فکر کنم براش روز خیلی غیر معمولی‌ای بود.

and so I went ahead and put my camera on self-timer

(خنده حضار)

and ran back and forth.

And when I was done, he actually offered me his shirt

to wipe off my feet

چیزی که توجه‌ام رو بعد از این اتفاق جلب کرد

and kindly walked me out.

این بود که چنین مکانی خاطرات فراموش شده زیادی از شهر را در خودش دارد.

It must have been a very unusual day for him.

(Laughter)

برای من، آن مرد بی‌خانمان نماینده

One thing that struck me, after this incident,

تکه‌ای از ناخودآگاه شهر بود.

was that a space like that holds so many deleted memories of the city.

به من گفت که روی زمین مورد آزار قرار گرفته بود

و اینکه زمانی در جزیره رایکرز بود،

That homeless man, to me, really represented

و بالاخره آرامش و سکوت را در این مکان پیدا کرد.

an element of the unconscious of the city.

تونل زمانی برای رونق و رفاه شهر ساخته شده بود،

He told me that he was abused above ground

and was once in Riker's Island,

ولی الان پناهگاهی است برای رانده شدگانی

and at last he found peace and quiet in that space.

که کاملا در زندگی روزمره فرد شهرنشین فراموش شدند.

The tunnel was once built for the prosperity of the city,

but is now a sanctuary for outcasts,

این زیر دانشگاه محل تحصیل من هست. دانشگاه کلمبیا.

who are completely forgotten in the average urban dweller's everyday life.

این تونل‌ها برای کاربری شون

در طول پروژه منهتن معروفند.

این تونل استثنائا جالبه

This is underneath my alma mater, Columbia University.

چون زیربنای اصلی آسایشگاه روانی بلومینگدیل

The tunnels are famous for having been used

که در ۱۸۹۰ برای تاسیس کلمبیا تخریب شد

during the development of the Manhattan Project.

را نشان می‌دهد.

This particular tunnel is interesting

اینجا نیویورک سیتی فارم کلنی هست،

because it shows the original foundations of Bloomingdale Insane Asylum,

که از دهه ۱۸۹۰ تا دهه ۱۹۳۰

which was demolished in 1890

یک گداخانه در جزیره استتن بود.

when Columbia moved in.

This is the New York City Farm Colony,

بیشتر عکس‌های من در مکان‌هایی گرفته شدن

که برای دهه‌ها متروکه بودن،

which was a poorhouse in Staten Island

ولی این یکی استثنا است.

from the 1890s to the 1930s.

این بیمارستان کودکان در ۱۹۹۷ بسته شد

Most of my photos are set in places

و در نیوآرک قرار داره.

سه سال پیش که اونجا بودم،

that have been abandoned for decades,

پنجره‌ها شکسته بودن و دیوارها پوسته پوسته شده بودن.

but this is an exception.

ولی همه چیز مثل روز اولش رها شده بود.

This children's hospital was closed in 1997;

می‌تونید میز تشریح، قفسه‌های سردخانه، دستگاه‌های ایکس ری،

it's located in Newark.

حتی ابزارهای جراحی استفاده شده رو

که روی میز تشریح هستن ببینید.

When I was there three years ago,

the windows were broken and the walls were peeling,

بعد از دیدن ساختمون‌هایی که تازه رها شده بودن،

but everything was left there as it was.

You see the autopsy table, morgue trays, x-ray machines

احساس کردم همه چیز خیلی سریع میتونه تبدیل به ویرانه بشه:

and even used utensils,

خانه شما، دفتر کارتان، مرکز خرید، کلیسا...

which you see on the autopsy table.

هر سازه‌ی انسان سازی دور و اطرافتان.

After exploring recently-abandoned buildings,

این به من یادآوری کرد که چقدر احساس ایمنی ما پوچ و شکننده است

I felt that everything could fall into ruins very fast:

your home, your office, a shopping mall, a church --

و چقدر مردم در واقعیت آسیب پذیر هستن.

any man-made structures around you.

من عاشق سفر کردنم

و برلین تبدیل به یکی از شهرهای موردعلاقه‌ام شده.

I was reminded of how fragile our sense of security is

این شهر علاوه بر تاریخی غنی،

مملو از تونل‌های زیرزمینی

and how vulnerable people truly are.

و ویرانه‌های ناشی از جنگه.

I love to travel,

این عکس زیر یک پناهگاه بی‌خانمان‌ها گرفته شده

and Berlin has become one of my favorite cities.

که با ۱۱۰۰ نفر ظرفیت در سال ۱۸۸۵ ساخته شد.

It's full of history,

and also full of underground bunkers

ساختمان را وقتی سوار قطار بودم دیدم.

and ruins from the war.

بعدش تو ایستگاه بعدی پیاده شدم و با افرادی صحبت کردم

This was taken under a homeless asylum

که من را به زیرزمین دخمه مانندشان

built in 1885 to house 1,100 people.

که در طول جنگ برای ذخیره مهمات،

I saw the structure while I was on the train,

و زمانی هم برای مخفی کردن پناهندگان یهودی استفاده می‌شد، راه دادند.

and I got off at the next station and met people there

that gave me access to their catacomb-like basement,

این همان دخمه معروف پاریسه.

which was used for ammunition storage during the war

من قسمت‌هایی ازش که برای عموم باز نیستند

را مفصلا کاوش کردم

and also, at some point, to hide groups of Jewish refugees.

و درجا عاشقش شدم.

این مکان شامل بیش از ۲۹۷ کیلومتر تونل می‌شه،

This is the actual catacombs in Paris.

ولی فقط در حدود ۱.۵ کیلومتر به عنوان موزه برای بازدید عموم بازه.

I explored there extensively

in the off-limits areas

ساخت اولین تونل‌ها به سال ۶۰ پیش از میلاد برمی‌گرده.

and fell in love right away.

There are more than 185 miles of tunnels,

تونل‌ها مرتبا به عنوان معادن سنگ آهک گسترش پیدا می‌کنند،

and only about a mile is open to the public as a museum.

تا اینکه در قرن هجدهم

ریزش برخی از این معادن نگرانی‌هایی در رابطه با ایمنی اونها ایجاد می‌کنه

The first tunnels date back to 60 B.C.

و دولت دستور مقاوم سازی تونل‌های موجود رو می‌ده

They were consistently dug as limestone quarries

و تونل‌های جدیدی

and by the 18th century,

برای رصد و نقشه برداری از این مکان حفر می‌کنه.

the caving-in of some of these quarries posed safety threats,

همانطور که می‌بینید، این یک سامانه خیلی پیچیده و وسیع از تونل‌ها است.

so the government ordered reinforcing of the existing quarries

گم شدن در اون خیلی خطرناکه.

and dug new observation tunnels

در همان زمان،

in order to monitor and map the whole place.

شهر با مشکل اشباع شدن قبرستان‌ها هم دست و پنجه نرم می‌کرد.

As you can see, the system is very complex and vast.

پس استخوان‌ها رو از قبرستان‌ها به معدن انتقال می‌دن

It's very dangerous to get lost in there.

و تونل‌ها تبدیل به دخمه می‌شن.

And at the same time,

there was a problem in the city with overflowing cemeteries.

بقایای بیش از شش میلیون نفر در اینجا قرار گرفته.

So the bones were moved from the cemeteries into the quarries,

برخی بالای ۱۳۰۰ سال قدمت دارند.

اینجا زیر گورستان مون‌پارناس هست

making them into the catacombs.

که بیشتر استودان‌ها را در خودش جا داده.

The remains of over six million people are housed in there,

some over 1,300 years old.

در اینجا همچنین کابل‌های تلفن از دهه ۵۰ میلادی

This was taken under the Montparnasse Cemetery

و پناهگاه‌های زیادی از زمان جنگ جهانی دوم وجود داره.

where most of the ossuaries are located.

این یک پناهگاه آلمانیه.

در نزدیکی‌اش هم یک پناهگاه فرانسوی هست.

There are also phone cables that were used in the '50s

و کل این سامانه تونل‌ها به قدری پیچیده است

که دو طرف هیچ‌وقت به هم نرسیدند.

and many bunkers from the World War II era.

این تونل‌ها به خاطر اینکه توسط مقاومت استفاده شدن مشهورن

This is a German bunker.

Nearby there's a French bunker,

و ویکتور هوگو در «بی‌نوایان» در موردشان نوشته.

and the whole tunnel system is so complex

آنجا دیوارنگاری‌های زیادی از قرن نوزدهم دیدم، مانند این یکی.

that the two parties never met.

The tunnels are famous for having been used by the Resistance,

بعد از گشت و گذار زیر پاریس،

which Victor Hugo wrote about in "Les Miserables."

تصمیم گرفتم به سطح بروم

And I saw a lot of graffiti from the 1800s, like this one.

و از بنای گوتیکی بالا رفتم

که درست وسط پاریس است.

After exploring the underground of Paris,

I decided to climb up,

این برج سنت ژاک هست.

and I climbed a Gothic monument

در اوایل قرن شانزدهم ساخته شده.

that's right in the middle of Paris.

من نشستن روی یک مجسمه سنگی در وسط ژانویه آن‌هم بدون لباس را به شما توصیه نمی‌کنم.

This is the Tower of Saint Jacques.

یک مقدار ناراحت بود. (خنده حضار)

It was built in the early 1500s.

در تمام این مدت،

من حتی یک موش هم در هیچ یک از این مکان‌ها ندیدم.

I don't recommend sitting on a gargoyle in the middle of January, naked.

به‌جز اخیرا که در شبکه فاضلاب لندن بودم.

It was not very comfortable. (Laughter)

این احتمالا دشوار ترین مکانی بود که رفتم.

به‌خاطر بخارات سمی باید ماسک می‌زدم …

And all this time,

I never saw a single rat in any of these places,

شاید به استثنای این عکس.

until recently, when I was in the London sewers.

وقتی موج‌های فاضلاب می‌رسند،

صداش مثل این هست که یک طوفان داره میاد سمتتون.

This was probably the toughest place to explore.

I had to wear a gas mask because of the toxic fumes --

این تصویری از یه فیلمه که اخیرا انجام دادم به اسم «درِ کور».

I guess, except for in this picture.

And when the tides of waste matter come in

من اخیرا به ثبت حرکت و بافت بیشتر علاقه‌مند شده‌ام،

it sounds as if a whole storm is approaching you.

و فیلم سیاه و سفید ۱۶ میلیمتری به تصویر حس خیلی متفاوتی داد.

This is a still from a film I worked on recently, called "Blind Door."

I've become more interested in capturing movement and texture.

این هم اولین پروژه تئاتریه که کار کردم.

And the 16mm black-and-white film gave a different feel to it.

من «نمایش یک رویا» از آگوست استریندبرگ رو اقتباس و تهیه کنندگی کردم.

این نمایش سپتامبر گذشته فقط یک بار

And this is the first theater project I worked on.

در تونل خیابان آتلانتیک در بروکلین،

که در ۱۸۴۴ ساخته شد و به عنوان قدیمی ترین تونل زیرزمینی قطار جهان شناخته می‌شه،

I adapted and produced "A Dream Play" by August Strindberg.

It was performed last September one time only

اجرا شد.

in the Atlantic Avenue tunnel in Brooklyn,

من جدیدا بیشتر به سمت همچین همکاری‌هایی گرایش پیدا کردم.

which is considered to be the oldest underground train tunnel in the world,

ولی هر زمان که فرصت پیدا می‌کنم، دوباره روی مجموعه خودم کار می‌کنم.

built in 1844.

آخرین جایی که رفتم

I've been leaning towards more collaborative projects like these, lately.

خرابه‌های مایایی کوپان در هندوراس بود.

این عکس درون یک تونل باستان شناسی در معبد اصلی گرفته شده.

But whenever I get a chance I still work on my series.

من دوست دارم کاری فراتر از گشتن در این فضاها رو انجام بدم.

The last place I visited

was the Mayan ruins of Copan, Honduras.

من حس می‌کنم که وظیفه دارم پیوسته

This was taken inside an archaeological tunnel in the main temple.

به این فضاها زندگی و شخصیت بدم

I like doing more than just exploring these spaces.

تا بتونم خاطراتشون رو پیش از اینکه برای همیشه از دست برن

به شکلی خلاقانه ثبت کنم.

I feel an obligation to animate and humanize these spaces continually

ممنون. (تشویق حضار)

in order to preserve their memories in a creative way --

before they're lost forever.

Thank you.