Marvin Minsky: Health, population and the human mind

Translator: Sasan Galeh Bakhtiari Reviewer: Mansoureh Hadavand

If you ask people about what part of psychology do they think is hard,

اگر سوال شود که کدام بخش از روانشناسی دشوارتر است،

and you say, "Well, what about thinking and emotions?"

شاید شما پاسخ دهید: «تفکر و احساسات؟»

Most people will say, "Emotions are terribly hard.

پاسخ غالب افراد این است که : «بخش احساسات فوق العاده سخت است.

They're incredibly complex. They can't -- I have no idea of how they work.

بسیار پیچیده است و من هیچ ایده‌ای در خصوص نحوه کارکرد آن ندارم.

But thinking is really very straightforward:

اما بخش تفکر ساده‌تر است:

it's just sort of some kind of logical reasoning, or something.

شامل چیزهایی مثل استدلالات منطقی می‌شود.

But that's not the hard part."

ولی کلا خیلی مشکل نیست.»

So here's a list of problems that come up.

نگاهی به معضلات این طرز تفکر بیندازیم

One nice problem is, what do we do about health?

یکی از مشکلات این است که درباره سلامت چه کاری کرده‌ایم؟

The other day, I was reading something, and the person said

یک روز داشتم مقاله‌ای را می‌خواندم که نویسنده گفته بود

probably the largest single cause of disease is handshaking in the West.

احتمالا ریشه اکثر بیماری‌ها در غرب دست دادن است.

And there was a little study about people who don't handshake,

این در حالی بود که تحقیق زیادی در خصوص افرادی که دست نمی‌دهند نکرده بود،

and comparing them with ones who do handshake.

اطلاعات آنها را با افرادی که دست می‌دهند مقایسه نکرده بود.

And I haven't the foggiest idea of where you find the ones that don't handshake,

من هم اصلا نمی دانم کسانیکه که دست نمی‌دهند، واقعا کجا هستند،

because they must be hiding.

احتمالا قایم شده‌اند!

And the people who avoid that

به هر صورت آنها که دست نمی‌دهند

have 30 percent less infectious disease or something.

۳۰ درصد کمتر دچار بیماری‌های واگیردار می‌شوند.

Or maybe it was 31 and a quarter percent.

شاید هم ۳۱ ممیز ۲۵ صدم درصد !

So if you really want to solve the problem of epidemics and so forth,

بنابراین اگر می‌خواهیم مشکل بیماری‌های واگیردار را حل کنیم،

let's start with that. And since I got that idea,

اجازه دهید از همین جا شروع کنیم؛ اما من از زمانی که این را شنیدم

I've had to shake hundreds of hands.

مجبور بودم با ۱۰۰ نفر دست بدهم.

And I think the only way to avoid it

فکر می‌کنم تنها زمانی که این کار را نکنم،

is to have some horrible visible disease,

وقتی باشد که بیماری را با چشم خودم ببینم،

and then you don't have to explain.

که در این صورت احتیاج به توضیح نیست.

Education: how do we improve education?

آموزش: چطورآموزش را بهبود بخشیم؟

Well, the single best way is to get them to understand

بهترین راه این است که مردم را متوجه کنیم که،

that what they're being told is a whole lot of nonsense.

تمام حرف‌هایی که به آنها گفته شده، کاملا بی‌معنی است.

And then, of course, you have to do something

و بعد از آن مسلما می‌بایست کاری کرد.

about how to moderate that, so that anybody can -- so they'll listen to you.

که چطور آن را اصلاح کنیم که همه بتوانند -- این طوری آنها به شما گوش می‌دهند.

Pollution, energy shortage, environmental diversity, poverty.

آلودگی، کمبود انرژی، تنوع زیست محیطی، فقر.

How do we make stable societies? Longevity.

چطور می‌توانیم جوامع پایدار ایجاد کنیم؟ طول عمر.

Okay, there're lots of problems to worry about.

خیلی خوب، مشکلات زیادی برای نگرانی وجود دارد.

Anyway, the question I think people should talk about --

چیزی که همه باید در مورد آن صحبت کنند

and it's absolutely taboo -- is, how many people should there be?

که یک تابو هم هست -- اینکه اصلا جمعیت باید چه قدر باشد؟

And I think it should be about 100 million or maybe 500 million.

من فکر می‌کنم که باید ۱۰۰ میلیون باشد شاید هم ۵۰۰ میلیون

And then notice that a great many of these problems disappear.

بعد همه‌ی این مشکلات حل می‌شود.

If you had 100 million people

اگر شما کلا ۱۰۰ میلیون انسان داشتید،

properly spread out, then if there's some garbage,

که به صورت صحیح پراکنده شده بودند، اگر زباله‌ای هم بود،

you throw it away, preferably where you can't see it, and it will rot.

پرتش می‌کردین یه جا دور از دید، خود به خود تجزیه می‌شد.

Or you throw it into the ocean and some fish will benefit from it.

یا پرتش می‌کردی توی اقیانوس که ماهی ها هم لذت ببرند.

The problem is, how many people should there be?

مشکل اینجاست که جمعیت باید چقدر باشد؟

And it's a sort of choice we have to make.

و این یک انتخاب است که ما باید انجام بدهیم.

Most people are about 60 inches high or more,

قد اکثر مردم، کم و بیش حدود ۱۵۲سانتیمتراست،

and there's these cube laws. So if you make them this big,

و طبق قوانین مکعب، اگر انسان‌ها را به این اندازه در بیاوریم،

by using nanotechnology, I suppose --

احتمالا توسط نانو تکنولوژی

(Laughter)

(خنده حضار)

-- then you could have a thousand times as many.

آن وقت ممکن است تا هزار برابر بیشتر داشت.

That would solve the problem, but I don't see anybody

که مشکل را حل می‌کند، اما کسی او نمی‌بینم

doing any research on making people smaller.

که حتی یک تحقیق در رابطه با کوچک کردن انسان انجام بدهد.

Now, it's nice to reduce the population, but a lot of people want to have children.

خوب است که بتوانیم که جمعیت را کاهش بدهیم، اما خیلی از آدم ها دلشان بچه می‌خواهد.

And there's one solution that's probably only a few years off.

البته یک راهی هست، که احتمالا چند‌سالی با آن فاصله داریم.

You know you have 46 chromosomes. If you're lucky, you've got 23

همه می‌دانید که انسان ۴۶ کروموزوم دارد. که اگر خوش شانس باشید ۲۳ تا از آنها را

from each parent. Sometimes you get an extra one or drop one out,

از هرکدام از والدین دریافت کرده‌اید. بعضی وقت‌ها یکی بیشتر یا یکی کمتر،

but -- so you can skip the grandparent and great-grandparent stage

پس می‌توانیم از مرحله جد و جد‌بزرگ بودن صرف کرده،

and go right to the great-great-grandparent. And you have 46 people

تبدیل شویم به جد بزرگ بزرگ. فرض کنیم ۴۶ نفر انسان داریم،

and you give them a scanner, or whatever you need,

و به هرکدام، اسکنر، یا هرچیز دیگری که لازم است بدهیم.

and they look at their chromosomes and each of them says

خودشان به کرومزوم‌های خودشان نگاه کرده، به نحوی که هر فرد قادر باشد بگوید

which one he likes best, or she -- no reason to have just two sexes

از کدام کرومزمش، راضی‌تر است -- جنسیت هم اهمیت ندارد.

any more, even. So each child has 46 parents,

در این صورت، هربچه ۴۶ نفر مادر پدر خواهد داشت،

and I suppose you could let each group of 46 parents have 15 children.

فرض کنیم اجازه داده شود این ۴۶ نفر، کلا ۱۵ فرزند داشته باشند.

Wouldn't that be enough? And then the children

کافی نیست ؟ در این صورت هر کدام از بچه‌ها،

would get plenty of support, and nurturing, and mentoring,

مقدار بسیار زیادی از حمایت، آموزش و پرورش را تجربه خواهند کرد.

and the world population would decline very rapidly

جمعیت جهان به سرعت کاهش پیدا می‌کند،

and everybody would be totally happy.

و همه کاملا خوشحال خواهند بود.

Timesharing is a little further off in the future.

تایم شیرینگ یا سهم بندی زمانی که چند سالی با آن فاصله داریم.

And there's this great novel that Arthur Clarke wrote twice,

یک داستان فوق‌العاده وجود دارد که آرتور کلارک دو بار آن را نوشت،

called "Against the Fall of Night" and "The City and the Stars."

«در برابر سقوط شب» و «شهر و ستارگان»

They're both wonderful and largely the same,

هر دو عالی هستند و خیلی شبیه هم،

except that computers happened in between.

غیر از کامپیوتر‌ها که درآن بین اضافه شد

And Arthur was looking at this old book, and he said, "Well, that was wrong.

آرتور در مورد کتاب قدیمی‌تر به خودش گفت: « اشتباه کردم.

The future must have some computers."

آینده حتما باید کامپیوتر داشته باشد.»

So in the second version of it, there are 100 billion

برای همین در نسخه دومش، صد میلیارد

or 1,000 billion people on Earth, but they're all stored on hard disks or floppies,

یا هزار میلیارد آدم روی زمین زندگی می‌کند. اما آنها روی هارد دیسک، یا فلاپی دیسک

or whatever they have in the future.

یا هرچیزی که در آینده هست، ذخیره شده اند.

And you let a few million of them out at a time.

چند میلیون از آنها آزاد می‌شوند،

A person comes out, they live for a thousand years

و برای هزاران سال زندگی می‌کنند.

doing whatever they do, and then, when it's time to go back

هرکاری که دلشان بخواهد می‌کنند، و بعد که زمان بازگشت شد،

for a billion years -- or a million, I forget, the numbers don't matter --

یک میلیارد یا یک میلیون، یادم نیست -- اعدادش زیاد مهم نیست --

but there really aren't very many people on Earth at a time.

ولی هربار که زندگی می‌کنند؛ تعدادشان خیلی زیاد نیست.

And you get to think about yourself and your memories,

حتما به خودتان، و خاطراتتان فکر می‌کنید،

and before you go back into suspension, you edit your memories

که قبل از برگشت به حالت ذخیره، خاطرات را تنظیم می‌کنید

and you change your personality and so forth.

خوب شخصیت را هم که تغییر می‌دهید و قص علی هذا !

The plot of the book is that there's not enough diversity,

طرح روی کتابش نشان می‌دهد آن زمان تنوع زیاد نیست.

so that the people who designed the city

به همین دلیل، آدم‌هایی که شهر را طراحی کرده‌اند

make sure that every now and then an entirely new person is created.

خیالشان راحت بود که هر از چند‌گاهی یک نقش جدید، خلق خواهند کرد.

And in the novel, a particular one named Alvin is created. And he says,

در آن داستان یکی از شخصیت‌ها آلوین نام دارد. او می‌گوید،

maybe this isn't the best way, and wrecks the whole system.

احتمالا این بهترین راه نیست، و کل سیستم را به هم می‌زند.

I don't think the solutions that I proposed

من فکر نمی کنم راه حل‌هایی که پیشنهاد دادم

are good enough or smart enough.

به اندازه کافی هوشمندانه باشد.

I think the big problem is that we're not smart enough

من فکر می‌کنم مشکل اساسی این است که ما به اندازه کافی هوشمند نیستیم

to understand which of the problems we're facing are good enough.

تا درک کنیم کدام یک از مشکلات پیش‌رویمان اساسی‌تر است.

Therefore, we have to build super intelligent machines like HAL.

بنابراین مجبور به ساخت ماشین‌های هوشمندی همچون HAL هستیم.

As you remember, at some point in the book for "2001,"

اگه یادتان بیاید، در یک قسمت از کتاب، مربوط به سال ۲۰۰۱،

HAL realizes that the universe is too big, and grand, and profound

HAL متوجه می‌شود که عالم هستی خیلی بزرگ تر از آن چیزی است،

for those really stupid astronauts. If you contrast HAL's behavior

که آن فضا نوردان کودن فکر می‌کند. اگر شما روی رفتار HAL تمرکز کنید،

with the triviality of the people on the spaceship,

بدون در نظر گرفتن افراد داخل سفینه،

you can see what's written between the lines.

به اصل داستان پی خواهید برد.

Well, what are we going to do about that? We could get smarter.

خوب پس ما چکار کنیم ؟ می‌توانیم باهوش‌تر شویم.

I think that we're pretty smart, as compared to chimpanzees,

نظر من این است که ما کاملا باهوشیم، البته، اگر خودمان را با شامپانزه‌ها مقایسه کنیم.

but we're not smart enough to deal with the colossal problems that we face,

هوش ما به اندازه‌ای که مشکلات عظیم پیش روی را حل کند، نیست،

either in abstract mathematics

حتی در ریاضیات

or in figuring out economies, or balancing the world around.

یا در اقتصاد، یا در رفع مشکلات جهانی که در آن زندگی می کنیم.

So one thing we can do is live longer.

یک راه این است که، عمر بیشتری داشته باشیم.

And nobody knows how hard that is,

که کار بسیار دشواری است،

but we'll probably find out in a few years.

اما به احتمال قوی، ظرف چند سال آینده متوجه خواهیم شد.

You see, there's two forks in the road. We know that people live

می‌بینید که یک دو‌ راهی در‌ راه است. ما می‌دانیم که انسان

twice as long as chimpanzees almost,

تقریبا دو برابر شانپانزه‌ها عمر می‌کند،

and nobody lives more than 120 years,

و هیچکس، بیش از ۱۲۰ سال عمر نمی‌کند،

for reasons that aren't very well understood.

به دلایلی که تا به حال به درستی روشن نیست.

But lots of people now live to 90 or 100,

اما امروزه، بسیاری از افراد بین ۹۰ تا ۱۰۰ سال زندگی می‌کنند،

unless they shake hands too much or something like that.

به شرطی که زیاد با بقیه دست ندهند یا کارهایی از این دست.

And so maybe if we lived 200 years, we could accumulate enough skills

بنابراین اگر ما می توانستیم ۲۰۰ سال عمر کنیم، می‌توانستیم مهارت‌ها

and knowledge to solve some problems.

و دانش کافی برای حل مشکلات را کسب نماییم.

So that's one way of going about it.

پس این شد یک راه، در برخورد با موضوع

And as I said, we don't know how hard that is. It might be --

همانطور که قبلا گفتم، بسیار دشوار است.

after all, most other mammals live half as long as the chimpanzee,

اغلب پستانداران، نیمی از طول عمر شامپانزه‌ها را دارا هستند،

so we're sort of three and a half or four times, have four times

پس ما چیزی حدود سه و نیم تا چهار برابر

the longevity of most mammals. And in the case of the primates,

طول عمر اکثر پستانداران، زندگی می‌کنیم. و در خصوص پستانداران اولیه،

we have almost the same genes. We only differ from chimpanzees,

تقریبا ژن‌های یکسانی داریم. تنها اختلاف ما با شامپانزه‌ها،

in the present state of knowledge, which is absolute hogwash,

بنا بر علم امروز که البته بسیار ابتداییست،

maybe by just a few hundred genes.

در کمتر از چند صد ژن است!

What I think is that the gene counters don't know what they're doing yet.

تصورم بر این است که محققین ژنتیک، دقیقا نمی‌دانند چکار می‌کنند.

And whatever you do, don't read anything about genetics

شما هر کاری که می‌کنید، چیزی را در خصوص ژنتیک مطالعه نکنید؛

that's published within your lifetime, or something.

چیزی که در دوره زندگی شما‌ها منتشر شده باشد.

(Laughter)

(خنده حضار)

The stuff has a very short half-life, same with brain science.

این مطالب طول عمر کوتاهی دارد، مثل علوم مرتبط با مغز انسان.

And so it might be that if we just fix four or five genes,

بنابراین، ممکن است، اگر بتوان ۴ الی ۵ ژن را دستکاری نماییم،

we can live 200 years.

۲۰۰ سال عمر کنیم!

Or it might be that it's just 30 or 40,

یا ممکن هست ۳۰، یا ۴۰ ژن را دستکاری کنیم،

and I doubt that it's several hundred.

و من بعید می‌دانم که به چند صد برسد!

So this is something that people will be discussing

پس این موضوعی است که مردم درباره‌اش بحث و گفتگو خواهند کرد

and lots of ethicists -- you know, an ethicist is somebody

حالا در این میان، مربیان اخلاق -- می‌دانید که، مربیان اخلاق

who sees something wrong with whatever you have in mind.

همیشه، یک مشکلی را پیدا می‌کنند.

(Laughter)

(خنده حضار)

And it's very hard to find an ethicist who considers any change

خیلی سخت است که بتوان مربی اخلاقی پیدا کرد، که با تغییرات موافق باشد.

worth making, because he says, what about the consequences?

او فقط می‌گوید: عاقبت این کار چه می‌شود؟

And, of course, we're not responsible for the consequences

آنچه مسلم است، در حال حاضر، ما مسئول عواقب

of what we're doing now, are we? Like all this complaint about clones.

کارهایمان نیستیم، آیا هستیم؟ مثل تمام نگرانی‌ها در مورد شبیه‌سازی.

And yet two random people will mate and have this child,

دو انسان با هم جفت‌گیری می‌کنند، و یک بچه‌ای متولد می‌شود،

and both of them have some pretty rotten genes,

هر دو هم تعدادی ژن‌ معیوب دارند،

and the child is likely to come out to be average.

نتیجه اینکه فرزندشان هم از حد متوسط چیز بیشتری نخواهد شد!

Which, by chimpanzee standards, is very good indeed.

که البته، با استاندارد شامپانزه، خیلی هم خوب محسوب می‌شود!

If we do have longevity, then we'll have to face the population growth

اگر طول عمر را افزایش بدهیم، رشد جمعیت یکی از معضلات خواهد بود.

problem anyway. Because if people live 200 or 1,000 years,

چون اگر انسان ۲۰۰ یا ۱۰۰۰ سال زندگی کند،

then we can't let them have a child more than about once every 200 or 1,000 years.

نمی توان اجازه داد که بیش از یک بچه، در هر ۲۰۰ یا ۱,۰۰۰ سال داشته باشد.

And so there won't be any workforce.

بنابراین نیروی کار هم ، از بین خواهد رفت.

And one of the things Laurie Garrett pointed out, and others have,

یکی از مواردی که خانم لوریا گارت و دیگران به آن اشاره کرده‌اند این است که:

is that a society that doesn't have people

جامعه خالی از نیروی کار،

of working age is in real trouble. And things are going to get worse,

درگیر مصائب فراوانی خواهد بود، و بدتر، اینکه

because there's nobody to educate the children or to feed the old.

دیگر کسی هم نیست تا بچه‌ها را آموزش دهد؛ یا از سالمندان نگهداری کند.

And when I'm talking about a long lifetime, of course,

دارم در مورد زندگی طولانی صحبت می‌کنم،

I don't want somebody who's 200 years old to be like our image

مسلما منظورم یک فرد ۲۰۰ ساله نیست که ما در ذهن داریم.

of what a 200-year-old is -- which is dead, actually.

که در واقع یک فرد ۲۰۰ ساله، رو به موت است.

You know, there's about 400 different parts of the brain

همانطور که می‌دانید، مغز از حدود ۴۰۰ قسمت

which seem to have different functions.

مختلف تشکیل شده، که هرکدام وظیفه‌ای دارد.

Nobody knows how most of them work in detail,

هیچ کس نمی‌داند که اکثر این قسمت‌ها دقیقا چه کاری انجام می‌دهند

but we do know that there're lots of different things in there.

ولی می‌دانیم که اجزای مختلفی را شامل می‌شود.

And they don't always work together. I like Freud's theory

و لزوما همیشه با هم کار نمی‌کنند.

that most of them are cancelling each other out.

من به نظر فروید علاقه دارم، که اکثر آنها کار دیگری را خنثی می‌کند.

And so if you think of yourself as a sort of city

حالا اگر خودتان را با یک شهر مقایسه کنید

with a hundred resources, then, when you're afraid, for example,

یک صد منبع هم دارید، حالا وقتی به عنوان مثال نگران می‌شوید،

you may discard your long-range goals, but you may think deeply

ممکن است از اهداف بلند مدت خود دست بکشید، اما احتمالا به فکر خواهید افتاد،

and focus on exactly how to achieve that particular goal.

و خود را بر روی هدف مشخص متمرکز می‌کنید.

You throw everything else away. You become a monomaniac --

هر چیز دیگری را دور می‌اندازید. به بیماری مونومانی دچار می‌شوید

all you care about is not stepping out on that platform.

به تنها چیزی که فکر می‌کنید، این است که آن کار را نکنید.

And when you're hungry, food becomes more attractive, and so forth.

و در زمان گرسنگی هم، خوراک جذابتر است و الباقی داستان.

So I see emotions as highly evolved subsets of your capability.

به همین علت، به نظر من احساسات تجلی توانايی‌های شماست.

Emotion is not something added to thought. An emotional state

احساس چیزی نیست که به اندیشه اضافه شود. یک حالت احساسی

is what you get when you remove 100 or 200

همان حالتی است که آن زمان که ۱۰۰ یا ۲۰۰ عدد

of your normally available resources.

از آن منابع‌تان را از دست داده باشید به شما دست داده است.

So thinking of emotions as the opposite of -- as something

بنابراین اگر به احساسات -- به عنوان چیزی

less than thinking is immensely productive. And I hope,

کم اهمیت‌تر از تفکر توجه کنید به مراتب سازنده خواهد بود. و من آرزو می‌کنم،

in the next few years, to show that this will lead to smart machines.

که در چندین سال آینده این موارد منجر به ساخت ماشین‌های هوشمند گردد.

And I guess I better skip all the rest of this, which are some details

فکر کنم بهتر است تا از بقیه این موارد بگذریم، چون وارد جزییات می‌شود.

on how we might make those smart machines and --

که چطور ما می‌توانیم آن ماشین‌های هوشمند را بسازیم --

(Laughter)

(خنده حضار)

-- and the main idea is in fact that the core of a really smart machine

ایده اصیلی آن است که هسته مرکزی آن ماشین هوشمند

is one that recognizes that a certain kind of problem is facing you.

کارش، تشخیص دشواری‌های پیش روی شماست.

This is a problem of such and such a type,

مثلا بگوید از این و این، و از این نوع مشکلات داریم.

and therefore there's a certain way or ways of thinking

بدین ترتیب، روش‌هایی گوناگون، به منظور تفکر، به دست خواهد آمد

that are good for that problem.

که برای حل مشکل، مفید است.

So I think the future, main problem of psychology is to classify

تصور می‌کنم، مشکل اساسی روانشناسی آینده دسته بندی باشد

types of predicaments, types of situations, types of obstacles

دسته بندی گونه‌های بیماری، حالات و شرایط گوناگون، انواع موانع،

and also to classify available and possible ways to think and pair them up.

همچنین طبقه بندی و تلفیق روش‌های گوناگون تفکر.

So you see, it's almost like a Pavlovian --

همانطور که می‌بینید، چیزی شبیه به مدل پاولویان می‌شود --

we lost the first hundred years of psychology

ما در صد سال اول روانشناسی

by really trivial theories, where you say,

مشغول یک سری تئوری‌های بدیهی هستیم، که مثلا بگوییم

how do people learn how to react to a situation? What I'm saying is,

مردم از کجا می‌فهمند، نسبت به یک حالت، چه واکنشی از خود نشان دهند؟ من می‌گویم،

after we go through a lot of levels, including designing

بعد از اینکه کلی به این در، و آن در زدیم مثل طراحی

a huge, messy system with thousands of ports,

یک سیستم عجیب و غریب با کلی درگاه‌های مختلف.

we'll end up again with the central problem of psychology.

ما دوباره بر خواهیم گشت به سوال محوری روانشناسی.

Saying, not what are the situations,

به دنبال آن نباشیم که چه حالت‌هایی وجود دارد،

but what are the kinds of problems

بلکه، با چه قسم از مشکلات، روبر هستیم،

and what are the kinds of strategies, how do you learn them,

راهبردهای موجود چیست، روش‌های ادراک چیست،

how do you connect them up, how does a really creative person

و چطور این موضوعات را به هم مرتبط کنیم. چگونه یک انسان هوشمند

invent a new way of thinking out of the available resources and so forth.

مکتب نوینی از تفکر را با استفاده از منابع موجود، خلق خواهد کرد و الی آخر.

So, I think in the next 20 years,

بنابراین، فکر می‌کنم در ۲۰ سال آینده،

if we can get rid of all of the traditional approaches to artificial intelligence,

اگر بتوانیم از شر دیدگاه‌های سنتی به هوش مصنوعی، خلاص شویم،

like neural nets and genetic algorithms

مثل شبکه‌های عصبی و الگوریتم‌های ژنتیکی

and rule-based systems, and just turn our sights a little bit higher to say,

و سیستم‌های دستور- پایه، آن هم فقط با کمی گسترش در افق دیدمان،

can we make a system that can use all those things

آیا می‌توانیم سیستمی بسازیم، که با استفاده

for the right kind of problem? Some problems are good for neural nets;

از همه موارد به حل مسئله منظور بپردازد؟ بعضی از مشکلات مناسب مدل شبکه‌های عصبی است

we know that others, neural nets are hopeless on them.

همانطور که می‌دانیم، شبکه‌های عصبی پاسخی برای مابقی موارد ندارد

Genetic algorithms are great for certain things;

الگوریتم‌های ژنتیکی برای حل بعضی از مشکلات مناسب هستند؛

I suspect I know what they're bad at, and I won't tell you.

ولی فکر می‌کنم که می‌دانم به درد کجا نمی‌خورد که قطعا به شما نخواهم گفت.

(Laughter)

Thank you.

(خنده حضار)

تشکر می‌کنم.

(Applause)

(تشویق حضار)