How changing your story can change your life | Lori Gottlieb | TED

Translator: Mahmood Haeri Reviewer: Leila Ataei

I'm going to start by telling you about an email

می‌خواهم با صحبت کردن در مورد یک ایمیل شروع کنم

that I saw in my inbox recently.

که اخیرا به آن برخوردم.

Now, I have a pretty unusual inbox

خوب، من یک مجموعه ایمیل‌های دریافتی عجیب و غیرعادی دارم

because I'm a therapist

چون من یک درمان‌گر هستم

and I write an advice column called "Dear Therapist,"

ودریک ستون مشاوره با نام «درمان‌گرعزیز» می‌نویسم،

so you can imagine what's in there.

لذا حدس می‌زنید چه نوع مطالبی در آنجا پیدا می‌شود.

I mean, I've read thousands of very personal letters

یعنی من هزاران نامه کاملا شخصی

from strangers all over the world.

از افراد ناشناس ازسرتاسردنیا را خوانده‌ام.

And these letters range from heartbreak and loss,

و این نامه‌ها از سرخوردگی عاطفی و باخت در زندگی،

to spats with parents or siblings.

تا مشاجره بین والدین وفرزندان را دربر می‌گیرد.

I keep them in a folder on my laptop,

من همه‌ را در پوشه‌ای در لپ تاپم نگاه می‌دارم،

and I've named it "The Problems of Living."

ونام آن را «مشکلات زندگی» گذاشته‌ام.

So, I get this email, I get lots of emails just like this,

حالا، این ایمیل را دریافت کردم، ایمیل‌های زیادی مشابه آن به من می‌رسد،

and I want to bring you into my world for a second

و می‌خواهم شما را لحظه‌ای وارد دنیای خودم کنم

and read you one of these letters.

و یکی از این نامه‌ها را بخوانم.

And here's how it goes.

متن نامه این چنین است.

"Dear Therapist,

«درمانگر عزیز،

I've been married for 10 years

ده سال‌ است که ازدواج کرده‌ام

and things were good until a couple of years ago.

و همه چیز تا چند سال قبل خوب بود.

That's when my husband stopped wanting to have sex as much,

تا وقتی‌که میل شوهرم به برقراری رابطه‌ی جنسی کاهش یافت،

and now we barely have sex at all."

واکنون به ندرت رابطه‌ی جنسی داریم.»

I'm sure you guys were not expecting this.

مطمئنم برای شما غیرمنتظره بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

"Well, last night I discovered that for the past few months,

« خوب، دیشب فهمیدم که در طی چند ماه گذشته،

he's been secretly having long, late-night phone calls

وی مخفیانه تماس‌هاى تلفنى طولانی دیروقت شب دارد

with a woman at his office.

با زنی در محل کارش.

I googled her, and she's gorgeous.

من درگوگل او را ییدا کردم، خیلی زیبا بود.

I can't believe this is happening.

این اتفاق را نمی‌توانستم بپذیرم.

My father had an affair with a coworker when I was young

وقتی من نوجوان بودم پدرم با یکی از همکارانش ارتباط داشت

and it broke our family apart.

واین منجر به ازهم پاشیدن خانواده‌ی ما شد.

Needless to say, I'm devastated.

نیازی به گفتن نیست، من از این بابت آسیب دیده‌ام.

If I stay in this marriage,

اگر این زندگی را ادامه بدهم،

I'll never be able to trust my husband again.

هرگز نمی‌توانم مجددا به شوهرم اعتماد کنم.

اما نمی‌خواهم بچه‌های‌ ما متارکه را تجربه کنند.

But I don't want to put our kids through a divorce,

stepmom situation, etc.

داشتن نامادری، وغیره.

What should I do?"

چه بايد بکنم؟»

Well, what do you think she should do?

خوب، شما فکر می‌کنید او چه باید بکند؟

If you got this letter,

اگر این نامه را دریافت می‌کردید،

you might be thinking about how painful infidelity is.

شاید فکر می‌کردید خیانت چقدردردناک است.

Or maybe about how especially painful it is here

یا شاید فکر می‌کردید این وضعیت خاص چقدر دردناک است

because of her experience growing up with her father.

بخاطر تجربه‌اش در مورد پدرش در سال‌های رشد و نوجوانی.

And like me, you'd probably have some empathy for this woman,

و شاید مثل من، با این زن احساس همدلی داشته باشید،

and you might even have some,

وشاید هم درگیر نوعی حس،

how should I put this nicely,

چطور آن را خوب بیان کنم،

let's just call them "not-so-positive" feelings for her husband.

بگذارید فقط با احساسات « نه چندان مثبت» به شوهر توصیف کنم.

Now, those are the kinds of things that go through my mind too,

خوب، اینها افکاری‌است که از ذهن من هم می‌گذرد،

when I'm reading these letters in my inbox.

وقتی این ایمیل‌های دریافتی را می‌خوانم.

But I have to be really careful when I respond to these letters

اما من در دادن پاسخ به این پیام‌ها باید خیلی مواظب باشم

because I know that every letter I get is actually just a story

چون می دانم که هر نامه‌ای که دریافت می‌کنم، فقط داستانی است

written by a specific author.

که توسط یک نویسنده مشخص نوشته شده.

And that another version of this story also exists.

و نسخه‌ی دیگری هم از این داستان وجود دارد.

It always does.

همیشه این گونه است.

And I know this

و من این را می‌دانم

because if I've learned anything as a therapist,

چون هرچیزی که بعنوان درمان‌گر یاد گرفته‌ام،

it's that we are all unreliable narrators of our own lives.

این است که همه ما راویان غیرقابل اعتمادی از زندگی خودمان هستیم.

I am.

من هستم.

You are.

شما هستید.

And so is everyone you know.

وهمین‌طور هرکسی را که می‌شناسید.

Which I probably shouldn't have told you

چیزی که من احتمالا به شما نباید بگویم

because now you're not going to believe my TED Talk.

چون شما به صحبت‌های ‌من در TED اعتماد نخواهید کرد.

Look, I don't mean that we purposely mislead.

ببینید، منظورم این نیست که ما عمدا فریب می‌دهیم.

Most of what people tell me is absolutely true,

خیلی چیزهایی که مردم به من می‌گویند کاملاً درست است،

just from their current points of view.

اما فقط از دیدگاه فعلی آنها.

Depending on what they emphasize or minimize,

بسته به آنچه تأکید می‌کنند یا کم اهمیت جلوه می‌دهند،

what they leave in, what they leave out,

آنچه که بها می‌دهند یا رها می‌کنند،

what they see and want me to see,

چیزی که می‌بینند و می‌خواهند من‌هم ببینم.

they tell their stories in a particular way.

آنها داستانهای خود را به روشی خاص می‌گویند.

The psychologist Jerome Bruner described this beautifully -- he said,

جروم برونر، روانشناس، این نکته را ظریف توصیف می‌کند -- اومی‌گوید،

"To tell a story is, inescapably, to take a moral stance."

« گفتن یک داستان، بصورت اجتناب‌ناپذیر، یعنی یک موضع‌گیری اخلاقی.»

All of us walk around with stories about our lives.

همه ما داستان‌هایی از زندگی خودمان داریم.

Why choices were made, why things went wrong,

چرا انتخاب‌ها انجام شد، چرا مسائل درست پیش نرفت.

why we treated someone a certain way --

چرا ما با فلانی این‌گونه رفتارکردیم--

because obviously, they deserved it --

زیرا حتما، سزاوار آن بودند --

why someone treated us a certain way --

چرا فلانی با ما با این‌جور برخورد کرد --

even though, obviously, we didn't.

با آنکه، یقینا، کاری با او نداشتیم.

Stories are the way we make sense of our lives.

داستان‌ها بیان درک و برداشتی است که ما اززندگی خود داریم.

But what happens when the stories we tell

اما چه اتفاقی می‌‌افتد وقتی داستان‌هایی که ما می‌گوییم

are misleading or incomplete or just wrong?

گمراه کننده یا ناقص یا اصلا نادرست باشند؟

Well, instead of providing clarity,

خوب، به جای شفاف بودن در ارائه مطلب،

these stories keep us stuck.

داستان‌ها ما را گیر می‌اندازند.

We assume that our circumstances shape our stories.

فرض ما براین‌ است که شرایط ما داستان زندگی ما را می‌سازد.

But what I found time and again in my work

اما آنچه که من بارها درکارم مشاهده کردم

is that the exact opposite happens.

این‌است که دقیقا خلاف آن اتفاق می‌افتد.

The way we narrate our lives shapes what they become.

شیوه‌ای ‌که ما زندگی خود را بیان می‌کنیم، زندگی مارا می‌سازد.

That's the danger of our stories,

این خطرداستان‌های ما است،

because they can really mess us up,

چون می‌توانند زندگی ما را بهم بریزند،

but it's also their power.

اما نشانه قدرتشان نیزهست.

Because what it means is that if we can change our stories,

یعنی اگرکه بتوانیم داستان‌های خود را تغییردهیم،

then we can change our lives.

آنگاه می‌توانیم زندگی خود را نیز تغییر دهیم.

And today, I want to show you how.

و امروز، می‌خواهم به شما نشان دهم که چگونه.

Now, I told you I'm a therapist,

خوب، گفتم که یک درمان‌گرهستم،

and I really am, I'm not being an unreliable narrator.

و من واقعاً خودم هستم، من قصه‌گوی غیرقابل اعتمادی نیستم.

But if I'm, let's say, on an airplane,

اما اگر من، فرض کنیم، دریک هواپیما نشستم،

and someone asks what I do,

و کسی می‌پرسد شغل من چیست،

I usually say I'm an editor.

معمولاً می‌گویم ویراستارم.

And I say that partly because if I say I'm a therapist,

و این تا حدی درست است چون اگر بگویم درمان‌گر هستم،

I always get some awkward response, like,

معمولا پاسخ ناخوشایندی می‌گیرم، مثل،

"Oh, a therapist.

«اوه، یک درمان‌گر.

Are you going to psychoanalyze me?"

آیا ممکن‌است من‌ را روانکاوی کنید؟»

And I'm thinking, "A : no,

و من فکر می کنم، « الف: نه،

and B: why would I do that here?

و ب: چرا اینجا این کاررا انجام دهم؟!

If I said I was a gynecologist,

اگر می‌گفتم متخصص زنان هستم،

would you ask if I were about to give you a pelvic exam?"

آیا از من می‌خواستید یک آزمایش لگن به شما بدهم؟»

(Laughter)

(خنده حضار)

But the main reason I say I'm an editor

اما دلیل اصلی که می‌گویم ویراستارم

is because it's true.

این‌است که واقعیت دارد.

Now, it's the job of all therapists to help people edit,

شغل همه‌ درمان‌گرها است که به مردم برای ویرایش کمک کنند،

but what's interesting about my specific role as Dear Therapist

اما چیزی که درمورد نقش خاص من در( درمان‌گرعزیز) جالب است

is that when I edit, I'm not just editing for one person.

این است که ویرایش را فقط برای یک نفر انجام نمی‌دهم.

I'm trying to teach a whole group of readers how to edit,

سعی می کنم به همه خوانندگان یاد دهم چگونه ویرایش کنند،

using one letter each week as the example.

هرهفته یک نامه بعنوان نمونه طرح می‌کنم.

So I'm thinking about things like,

لذا در مورد چیزهایی می‌اندیشم مثل،

"What material is extraneous?"

«چه موردی غیر اساسی یا اتفاقی است؟»

"Is the protagonist moving forward or going in circles,

«آیا حرکت شخصیت اصلی به سمت جلو است یا در دور باطل افتاده‌اند،

are the supporting characters important or are they a distraction?"

آيا شخصیت‌های حامی اهمیت دارند یا عامل سردرگمی وحواس‌پرتی هستند؟»

"Do the plot points reveal a theme?"

«آیا رویداد‌های مهم چیزی را آشکار می‌سازند؟»

And what I've noticed

و چیزی را که متوجه شده‌ام

is that most people's stories tend to circle around two key themes.

این‌است که داستان‌های اغلب مردم بیشتر حول دو موضوع کلیدی دور می‌زنند.

The first is freedom,

اولی آزادی است،

and the second is change.

و دومی تغییر.

And when I edit,

و وقتی من ویرایش می‌کنم،

those are the themes that I start with.

این مضامين است که من با آنها شروع می‌کنم.

So, let's take a look at freedom for a second.

خوب، بیایید برای چند لحطه به آزادی توجه کنیم.

Our stories about freedom go like this:

داستان‌های ما در مورد آزادی به صورت زیرطرح می‌شود :

we believe, in general,

به طور کلی، ما بر این باوریم که،

that we have an enormous amount of freedom.

مقدار زیادی آزادی داریم.

Except when it comes to the problem at hand,

به جز وقتی که مشکلی پیش می‌آید،

in which case, suddenly, we feel like we have none.

در آن صورت، ناگهان، احساس می‌کنیم که هیچ چیزنداریم.

Many of our stories are about feeling trapped, right?

بسیاری از داستان‌های ما در مورد حس گیرافتادن است، خوب؟

We feel imprisoned by our families, our jobs,

احساس زندانی بودن می‌کنیم توسط خانواده، کارمان،

our relationships, our pasts.

روابط‌مان، گذشته‌های‌مان.

Sometimes, we even imprison ourselves with a narrative of self-flagellation --

گاهی، حتی خود را با داستان خود کم بینی افراطی زندانی می‌کنیم --

I know you guys all know these stories.

می‌دانم که این داستان‌ها را همه بلدید،

The "everyone's life is better than mine" story,

داستان «زندگی همه بهتراز زندگی من‌است»

courtesy of social media.

به مرحمت رسانه‌های اجتماعی.

The "I'm an impostor" story, the "I'm unlovable" story,

داستان «من یک فریب‌کارم»، داستان «کسی دوستم ندارد»،

the "nothing will ever work out for me" story.

داستان « زمانه هیج‌وقت با من یار نبوده»

The "when I say, 'Hey, Siri, ' and she doesn't answer,

داستان «وقتی می گویم، 'سلام سیری' و جواب نمی‌دهد،

that means she hates me" story.

یعنی از من متنفر است.»

I see you, see, I'm not the only one.

من تورا می‌بینم، ببین، من تنها نیستم.

The woman who wrote me that letter,

زنی که آن نامه را برای من نوشت،

she also feels trapped.

او نیز احساس می‌کرد گرفتار شده است.

If she stays with her husband, she'll never trust him again,

اگر در کنار شوهرش بماند هرگز دیگر به او اعتماد نخواهد کرد،

but if she leaves, her children will suffer.

اما اگر او را ترک کند، فرزندانش رنج خواهند برد.

Now, there's a cartoon that I think is a perfect example

حالا، کاریکاتوری وجود دارد که فکر می‌کنم نمونه عالی است

of what's really going on in these stories.

از آنچه واقعاً در این داستان‌ها اتفاق می‌افتد.

The cartoon shows a prisoner shaking the bars,

زندانی‌ را نشان می‌دهد که میله‌ها را تکان می‌دهد،

desperately trying to get out.

ناامیدانه تلاش می‌کند که بیرون رود.

But on the right and the left, it's open.

اما طرف راست و چپ وی، باز است.

No bars.

میله‌ای نیست.

The prisoner isn't in jail.

زندانی در زندان نیست.

That's most of us.

او نماد اکثریت ماست.

We feel completely trapped,

حس می‌کنیم کاملا به دام افتاده‌ایم،

stuck in our emotional jail cells.

اسیر سلول‌های زندان عاطفی خود هستیم.

But we don't walk around the bars to freedom

اما گامی اطراف میله‌ها برای آزادی برنمی‌داریم

because we know there's a catch.

چون می‌دانیم که سخت و پیچیده است.

Freedom comes with responsibility.

آزادی با مسئولیت همراه است.

And if we take responsibility for our role in the story,

و اگر ما مسئولیت نقش خودمان را در داستان بپذیریم،

we might just have to change.

احتمالا لازمست که تغییر کنیم.

And that's the other common theme that I see in our stories: change.

و این موضوع مشترک دیگری است که من در داستان‌ها می‌بینم : تغییر.

Those stories sound like this:

وآنها به صورت زیر طرح می‌شوند:

a person says, "I want to change."

فردی می‌گوید، « می‌خواهم تغییر کنم.»

But what they really mean is,

اما منظورواقعی وی این‌است که،

"I want another character in the story to change."

« می‌خواهم شخصیت دیگر داستان تغییر کنند.»

Therapists describe this dilemma as:

توصیف روانشناسان ازاین معضل این‌است:

"If the queen had balls, she'd be the king."

« اگرملکه بیضه داشت، شاه می‌شد.»

I mean --

منظورم ..

(Laughter)

(خنده حضار)

It makes no sense, right?

منطقی و معقول نیست، خوب؟

Why wouldn't we want the protagonist,

چرا ما نمی‌خواهیم شخصیت اصلی را که،

who's the hero of the story, to change?

قهرمان داستان هم هست، تغییر کند؟

Well, it might be because change,

خوب، شاید به علت است که تغییر،

even really positive change,

حتی اگر واقعا مثبت هم باشد،

involves a surprising amount of loss.

شامل از دست دادن خیلی چیزها است.

Loss of the familiar.

از دست دادن چیزهای آشنا.

Even if the familiar is unpleasant or utterly miserable,

حتی اگر این چیزهای آشنا، ناخوشایند یا بشدت آزاردهنده هم باشد،

at least we know the characters and setting and plot,

حداقل با شخصیتها، طرح و فضای داستان آشنا خواهیم شد،

right down to the recurring dialogue in this story.

در حد تکرار گفتگو در این داستان.

"You never do the laundry!"

« تو هرگز لباس نمی‌شوری!»

"I did it last time!"

« آخرین بار من شستم!»

"Oh, yeah? When?"

«اوه، راستی؟ کی؟»

There's something oddly comforting

چیزی به نحو عجیبی به ما آرامش می‌دهد

about knowing exactly how the story is going to go

ازاین‌که دقیقا می‌دانیم داستان چگونه پیش می‌رود

every single time.

در هر لحظه.

To write a new chapter is to venture into the unknown.

نوشتن یک فصل جدید ریسک ورود به دنیای ناشناخته‌ است.

It's to stare at a blank page.

خیره شدن به یک صفحه خالی وسفید.

And as any writer will tell you,

و حال هر نویسنده‌ای به شما خواهد گفت،

there's nothing more terrifying than a blank page.

چیزی ترسناکتراز یک صفحه خالی وجود ندارد.

But here's the thing.

اما نکته‌ای وجود دارد.

Once we edit our story,

وقتی داستان خود را ویرایش کنیم،

the next chapter becomes much easier to write.

نوشتن فصل بعدی به مراتب آسان‌تر می‌شود.

We talk so much in our culture about getting to know ourselves.

درفرهنگ ما برای این‌ که خودمان را بشناسیم زیاد صحبت شده‌ است.

But part of getting to know yourself is to unknow yourself.

اما بخشی ازخودشناسی این است که چیزهایی را در مورد خودمان فراموش کنیم.

To let go of the one version of the story you've been telling yourself

برای رها شدن از نسخه‌ی داستانی که برای خودتان تعریف می‌کرده‌اید

so that you can live your life,

برای اینکه بتوانید زندگی کنید،

and not the story that you've been telling yourself

و نه براساس آن داستانی که درمورد زندگی‌تان همواره

about your life.

تعریف می‌کردید.

And that's how we walk around those bars.

و به این نحو ما میله‌های زندان را دور می‌زنیم.

So I want to go back to the letter from the woman, about the affair.

حالا می‌خواهم برگردم به نامه‌ای که آن خانم در مورد مسائلش نوشته بود.

She asked me what she should do.

او از من پرسیده بود، چه باید کند؟

Now, I have this word taped up in my office:

اکنون من این واژه را دردفترم ضبط کرده‌ام:

ultracrepidarianism.

اولترا کرپی داریانیزم.

The habit of giving advice or opinions outside of one's knowledge or competence.

عادت اظهارنظر و توصیه خارج از حیطه دانش و تجربه گوینده.

It's a great word, right?

کلمه‌ی پرمعنایی‌است، درست؟

You can use it in all different contexts,

از آن می‌توان در خیلی موارد استفاده کرد.

I'm sure you will be using it after this TED Talk.

مطمئنم پس ازاین نشست TED ازآن استفاده خواهید کرد.

I use it because it reminds me that as a therapist,

من استفاده می‌کنم چون یاد آوری می‌کند که به عنوان درمان‌گر،

I can help people to sort out what they want to do,

می‌توانم به مردم در تنظیم برنامه‌هایشان کمک کنم،

but I can't make their life choices for them.

اما نمی‌توانم برای آنها در زندگی تصمیم بگیرم.

Only you can write your story,

داستان خودتان را فقط خودتان می‌توانید بنویسید،

and all you need are some tools.

وتنها چیزی که نیاز دارید ابزارلازم‌است.

So what I want to do

کاری که می‌خواهم انجام دهم

is I want to edit this woman's letter together, right here,

ویرایش داستان این خانم است باهم، درهمین‌جا،

as a way to show how we can all revise our stories.

برای نشان دادن اینکه چطور در داستانهای خود تجدید نظرکنیم.

And I want to start by asking you

برای شروع، از شما می‌خواهم

to think of a story that you're telling yourself right now

که درمورد داستانی که همین الان دارید به خودتان می‌گویید فکر کنید

that might not be serving you well.

که ممکن است مربوط به شماهم نباشد.

It might be about a circumstance you're experiencing,

می‌تواند در مورد وضعیت شما در حال حاضر باشد،

it might be about a person in your life,

ممکن است مربوط به فردی در زندگی شما باشد،

it might even be about yourself.

حتی ممکن است مربوط به خودتان باشد.

And I want you to look at the supporting characters.

و از شما می خواهم که به شخصیت‌های پشتیبان نگاهی بیاندازید.

Who are the people who are helping you

چه کسانی به شما کمک می‌کنند

to uphold the wrong version of this story?

تا ازنسخه غلط این داستان حمایت کنید؟

For instance, if the woman who wrote me that letter

به عنوان مثال، اگرخانمی که این نامه را برای من نوشت

told her friends what happened,

به دوستانش می‌گفت که چه رخ داده،

they would probably offer her what's called "idiot compassion."

احتمالاً با او رفتاری‌ که « دلسوزی احمقانه» نام دارد می‌کردند.

Now, in idiot compassion, we go along with the story,

حال، با درنظرگرفتن دلسوزی احمقانه، ادامه می‌دهیم،

we say, "You're right, that's so unfair,"

می‌گوییم، «حق با توست، واقعا بی انصافی‌ است،»

when a friend tells us that he didn't get the promotion he wanted,

وقتی یک دوست به ما می‌گوید که ترفیع مورد نظرش را نگرفته،

even though we know this has happened several times before

علیرغم این‌ که می‌دانیم این اتفاق قبلا هم بارها افتاده‌،

because he doesn't really put in the effort,

زیرا واقعاً او تلاشی نمی‌کند،

and he probably also steals office supplies.

و احتمالاً از لوازم اداره هم دزدی می‌کند،

(Laughter)

(خنده حضار)

We say, "Yeah, you're right, he's a jerk,"

می‌گوییم «آره، تو حق داری، او یک احمق است،»

when a friend tells us that her boyfriend broke up with her,

وقتی دوستی به ما می‌گوید که دوست پسرش با او بهم زده،

even though we know that there are certain ways

اگر چه حتی می‌دانیم که قطعا او از روش‌هایی

she tends to behave in relationships,

در رابطه‌اشان استفاده می‌کند،

like the incessant texting or the going through his drawers,

مانند ارسال مداوم پیامک یا کنجکاوی درامور شخصی،

that tend to lead to this outcome.

که نهایتا به این نتیجه منجر می‌شود.

We see the problem, it's like,

مشکل را می‌بینیم، مثل این‌ است که،

if a fight breaks out in every bar you're going to,

اگربه هر باری که تو می‌روی دعوایی شروع می‌شود،

it might be you.

شاید به خاطر تو باشد.

(Laughter)

(خنده حضار)

In order to be good editors, we need to offer wise compassion,

برای این که ویراستار خوبی باشیم، بایستی همدردی عاقلانه ای نشان دهیم.

not just to our friends, but to ourselves.

نه فقط به دوستان، بلکه حتی به خودمان.

This is what's called -- I think the technical term might be --

این موسوم است به -- فکر می‌کنم جمله اصلی آن احتمالا این باشد--

"delivering compassionate truth bombs."

«تحویل بمب‌های واقعیت از روی دلسوزی.»

And these truth bombs are compassionate,

و این بمب‌های واقعیت دلسوزانه است،

because they help us to see what we've left out of the story.

چون کمک می‌کنند تا متوجه شویم چه بخشی از داستان را ندیده‌ایم.

The truth is,

حقیقت این‌ است ‌که،

we don't know if this woman's husband is having an affair,

ما نمی‌دانیم همسر این خانم با فرد دیگری رابطه‌ای دارد،

or why their sex life changed two years ago,

یا چرا رابطه‌ی جنسی آنها از دو سال پیش تغییر کرده،

or what those late-night phone calls are really about.

یا واقعا این تماس‌های تلفنی دیرهنگام شب درباره‌ی چیست.

And it might be that because of her history,

و حتی احتمال دارد به خاطر گذشته‌ی وی باشد،

she's writing a singular story of betrayal,

وی درحال نوشتن یک داستان منحصر بفرد در مورد خیانت است،

but there's probably something else

اما احتمالاً چیز دیگری هم وجود دارد

that she's not willing to let me, in her letter,

که او علاقه ندارد، در نامه‌اش به من به آن اشاره کند،

or maybe even herself, to see.

یا حتی خود او هم توجه نکرده است.

It's like that guy who's taking a Rorschach test.

شبیه داستان فردی که درحال دادن آزمون رورشاک است،

You all know what Rorschach tests are?

شما می‌دانید آزمون‌های رورشاک چیست؟

A psychologist shows you some ink blots, they look like that,

یک روانشناس چند لكه‌ی جوهر مثل این به شما نشان می‌دهد

and asks, "What do you see?"

و می‌پرسد «چه می‌بینی؟»

So the guy looks at his ink blot and he says,

آنگاه آن فرد به لکه‌جوهر نگاه می‌کند ومی‌گوید،

"Well, I definitely don't see blood."

«خوب، من قطعاً خون نمی‌بینم.»

And the examiner says,

و آزمون‌گر می‌گوید،

"Alright, tell me what else you definitely don't see."

«خوب، به من بگو دیگرچه چیزی را قطعاً نمی‌بینی»

In writing, this is called point of view.

در نوشتن، به آن نقطه نظر می‌گویند.

What is the narrator not willing to see?

چه چیزی راوی داستان مایل به دیدن آن نیست؟

So, I want to read you one more letter.

حاالا می‌خواهم نامه‌ی دیگری را برای شما بخوانم.

And it goes like this.

این نامه می‌نویسد،

"Dear Therapist,

«درمانگر عزیز،

I need help with my wife.

در رابطه با همسرم احتیاج به کمک دارم.

Lately, everything I do irritates her,

اخیرا، هرکاری می‌کنم خشمگین می‌شود،

even small things, like the noise I make when I chew.

حتی موارد جزئی، مثل صدایی که وقت جویدن ایجاد می‌شود.

At breakfast,

در صبحانه،

I noticed that she even tries to secretly put extra milk in my granola

متوجه شدم که اوسعی می‌کند مخفیانه شیر اضافی درگرانولای من بریزد

so it won't be as crunchy."

در نتیجه ترد نمی‌ماند.»

(Laughter)

(خنده حضار)

"I feel like she became critical of me after my father died two years ago.

«احساس می‌کنم پس ازفوت پدرم دو سال پیش. نسبت به من بهانه‌گیر شده.

I was very close with him,

رابطه‌ی ما خیلی خوب بود،

and her father left when she was young,

و او وقتی جوان بود پدرش فوت کرد،

so she couldn't relate to what I was going through.

این بود که نتوانست من را در آن دوره سخت درک کند.

There's a friend at work whose father died a few months ago,

پدریکی از دوستان همکار من جند ماه پیش درگذشت،

and who understands my grief.

و او حال و اندوه من را درک می‌کند.

I wish I could talk to my wife like I talk to my friend,

آرزو داشتم می‌توانستم با همسرم هم مثل دوستم صحبت کنم،

but I feel like she barely tolerates me now.

اما احساس می‌کنم که وی حالا من را به سختی تحمل می‌کند.

How can I get my wife back?"

چگونه می‌توانم همسرم را به زندگی برگردانم؟»

OK.

بسیارخوب.

So, what you probably picked up on

لذا، برداشتی که احتمالا شما دارید این است که

is that this is the same story I read you earlier,

این هم شیبه همان داستانی است که قبلا برای شما خواندم،

just told from another narrator's point of view.

فقط از دید راوی دیگری بیان شده است.

Her story was about a husband who's cheating,

داستان آن زن درمورد شوهری است که خیانت می‌کند،

his story is about a wife who can't understand his grief.

داستان آن مرد درباره همسری است که نمی‌تواند غم و اندوه او را درک کند.

But what's remarkable, is that for all of their differences,

اما آنچه قابل توجه است، این است که علیرغم همه تفاوت‌های دو روایت،

what both of these stories are about is a longing for connection.

موضوع هردو داستان درباره شوق بازگشت به رابطه خوب است.

And if we can get out of the first-person narration

و اگر بتوانیم از روایت شخص اول خارج شویم

and write the story from another character's perspective,

و داستان را ازنگاه فرد دوم بنویسیم،

suddenly that other character becomes much more sympathetic,

ناگهان احساس همدردی بیشتری نسبت به فرد دوم پیدا می‌کنیم،

and the plot opens up.

وطرح داستان روشن می‌شود.

That's the hardest step in the editing process,

این سخت ترین مرحله در فرآیند ویرایش می‌باشد،

but it's also where change begins.

و البته جایی است که تغییرآغاز می‌شود.

What would happen if you looked at your story

چه اتفاقی خواهد افتاد اگرشما به داستان خودتان نگاه کنید

and wrote it from another person's point of view?

وسپس آن را از دیدگاه شخص دیگر بنویسید؟

What would you see now from this wider perspective?

حالا ازاین دید وسیع‌تر چه می‌بینید؟

That's why, when I see people who are depressed,

این که، وقتی افرادی را می‌بینم که افسرده هستند

I sometimes say,

گاهی می‌گویم،

"You are not the best person to talk to you about you right now,"

« دراین لحظه در شریط مطلوبی برای صحبت کردن در مورد خودت نیستی،»

because depression distorts our stories in a very particular way.

زیرا افسردگی داستان‌های ما را با روشی ویژه تحریف می کند.

It narrows our perspectives.

دید ما را محدود می‌کند.

The same is true when we feel lonely or hurt or rejected.

این موضوع هنگامی که احساس تنهایی، رنجش یا طرد شدن می‌کنیم نیز صادق است.

We create all kinds of stories,

ما انواع داستان‌ها تولید می‌کنیم،

distorted through a very narrow lens

که با لنزی محدود، آنها راتحریف می‌کنیم

that we don't even know we're looking through.

در حالی‌که خود ما هم از داشتن آن آگاه نیستیم.

And then, we've effectively become our own fake-news broadcasters.

و بعد، ما به طورچشم‌گیر به پخش کننده اخبار غیرواقعی درمورد خودمان تبدیل می شویم.

I have a confession to make.

در این جا بایستی اعترافی کنم،

I wrote the husband's version of the letter I read you.

من در مورد نامه ای که برای شما خواندم، روایت را از زبان شوهر نوشتم.

You have no idea how much time I spent

نمی‌توانید تصور کنید، چقدر وقت صرف

debating between granola and pita chips, by the way.

بحث میان گرانولا وچیپس پیتا، کردم، به هر حال.

I wrote it based on all of the alternative narratives

من آن را بر اساس همه روایات دیگری نوشتم

that I've seen over the years,

که در طول سال‌ها دیده‌ام،

not just in my therapy practice, but also in my column.

نه فقط در کار درمان بیماران بلکه در ستونی که دارم.

When it's happened

گاهی پیش می‌آید

that two people involved in the same situation

دو نفرکه دارای مشکل مشابه‌ای هستند

have written to me, unbeknownst to the other,

بدون شناخت یک دیگربرای من نامه نوشته‌اند ،

and I have two versions of the same story

و من دو نمونه از یک داستان را

sitting in my inbox.

در صندوق ایمیلم دارم.

That really has happened.

واقعا پیش آمده است.

I don't know what the other version of this woman's letter is,

من نمی‌دانم نسخه‌ی دیگر نامه‌‌ی این خانم چیست،

but I do know this:

اما این را می‌دانم که:

she has to write it.

او باید آن را بنویسد.

Because with a courageous edit,

چون با یک ویرایش شجاعانه،

she'll write a much more nuanced version of her letter that she wrote to me.

او یک نسخه به مراتب ظریف‌تری از نامه ای که برایم نوشته بود، خواهد نوشت.

Even if her husband is having an affair of any kind --

حتی اگر شوهرش با کسی رابطه‌ای داشته باشد --

and maybe he is --

که امکان آن هست --

she doesn't need to know what the plot is yet.

این زن هنوز نیازی به دانستن جزییات داستان ندارد.

Because just by virtue of doing an edit,

چون فقط به خاطر مزایا و ویژگی‌های انجام یک ویرایش،

she'll have so many more possibilities for what the plot can become.

وی امکانات بیشتری در مورد جزییات داستان خواهد داشت.

Now, sometimes it happens that I see people who are really stuck,

حال، گاهی پیش می‌آید که من کسانی را می‌بینم واقعاً گیر افتاده‌اند،

and they're really invested in their stuckness.

و آنها واقعاً روی مسئله خود وقت وانرژی گذاشته‌اند.

ما آنها را بیچارگان ناراضی که حاضر به پذیرش کمک نیستند می‌نامیم.

We call them help-rejecting complainers.

I'm sure you know people like this.

مطمئنم افراد این نوعی را می‌شناسید.

They're the people who, when you try to offer them a suggestion,

آنان افرادی هستند که وقتی می‌خواهید، پیشنهادی به آنها ارائه دهید،

they reject it with, "Yeah, no, that will never work, because ..."

آن را رد می کنند با «بله، نه، این هرگز کار نخواهد کرد، چون ...»

"Yeah, no, that's impossible, because I can't do that."

«بله، نه، این غیرممکن‌است، زیرا نمی‌توانم این کار را انجام دهم»

"Yeah, I really want more friends, but people are just so annoying."

«بله، می‌خواهم دوستان بیشتری داشته باشم، ولی مردم بسیارغیرقابل تحمل‌اند»

(Laughter)

(خنده حضار)

What they're really rejecting

چیزی‌ که آنها واقعاً نمی‌پذیرند

is an edit to their story of misery and stuckness.

ویرایشی بر داستان تیره بختی و بن بست زندگی آنهاست.

And so, with these people, I usually take a different approach.

و لذا، با این افراد، من معمولا رویکرد و برخورد متفاوتی دارم.

And what I do is I say something else.

وکاری‌ که می‌کنم این‌ است که چیزی دیگر می‌گویم.

I say to them,

به آنها می‌گویم،

"We're all going to die."

«همه ما خواهیم مرد»

I bet you're really glad I'm not your therapist right now.

مطمئنم از این‌ که من درمانگر شما نیستم. خوشحالید.

Because they look back at me

زیرا آنها به من نگاه می‌کنند

the way you're looking back at me right now,

مثل همین نگاه کنونی شما به من،

with this look of utter confusion.

با این نگاه سرشارازحیرت کامل.

But then I explain that there's a story

اما بعد توضیح می دهم که داستانی وجود دارد

that gets written about all of us, eventually.

که بالاخره درباره هر یک ما نوشته می‌شود.

It's called an obituary.

به آن اگهی فوت می‌گویند.

And I say that instead of being authors of our own unhappiness,

ومی گویم که بجای اینکه خودمان داستان غصه و گرفتاری‌های‌ خومان را بنویسیم،

we get to shape these stories while we're still alive.

تا وقتی که زنده هستیم این داستان‌ها را شکل ‌دهیم.

We get to be the hero and not the victim in our stories,

ما باید قهرمان ىاستان‌های خود باشیم نه قربانیان آن،

we get to choose what goes on the page that lives in our minds

ما باید انتخاب کنیم که چه چیز در آن صفحه‌ ذهن ما زندگی می‌کند

and shapes our realities.

و واقعیت‌های ما را شکل می‌دهد.

I tell them that life is about deciding which stories to listen to

به آنها می‌گویم که زندگی یعنی تصمیم در مورد اینکه چه داستان‌هایی قابل شنیدن است

and which ones need an edit.

و کدام یک نیازمند ویرایش است.

And that it's worth the effort to go through a revision

واینکه کدام ارزش آن را دارد که برای تجدید نظر آن تلاش کرد

because there's nothing more important to the quality of our lives

چون درباره کیفیت زندگی ما چیزی باارزش تراز داستان‌هایی نیستند

than the stories we tell ourselves about them.

که آنها رابرای خودمان تعریف می‌کنیم.

I say that when it comes to the stories of our lives,

می گویم که وقتی مساله مربوط به داستان‌های زندگی ما باشد،

we should be aiming for our own personal Pulitzer Prize.

باید با هدف دریافت جایزه پولیتزر برای شخص خودمان آن‌ها را بنویسیم.

Now, most of us aren't help-rejecting complainers,

حالا اکثرما ییچارگان شاکی نیستیم که حاضر به پذیرش کمک نباشیم،

or at least we don't believe we are.

یا حداقل فکر نمی‌کنیم که باشیم.

But it's a role that is so easy to slip into

اما این نقشی است که به آسانی می‌توان درگیر آن شد

when we feel anxious or angry or vulnerable.

وقتی احساس کنیم مضطرب یا عصبانی یا صدمه پذیریم.

So the next time you're struggling with something,

بنابراین دفعه دیگر در حال مبارزه با چیزی هستید،

remember,

به خاطر داشته باشید،

we're all going to die.

همه ما خواهیم مرد.

(Laughter)

(خنده حضار)

And then pull out your editing tools

وآنگاه ابزارهای ویرایش خود را بیرون آورید

and ask yourself:

و از خود بپرسید:

what do I want my story to be?

می خواهم داستان من چی باشد؟

And then, go write your masterpiece.

و بعد، شاهکار خود را بنویسید

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)