Michael Metcalfe: We need money for aid. So let's print it.

Translator: Mustafa Badri Reviewer: soheila Jafari

Thirteen years ago,

سیزده سال پیش،

we set ourselves a goal to end poverty.

تصمیم گرفتیم فقر را ریشه کن کنیم.

After some success,

بعد ازکمی موفقیت،

we've hit a big hurdle.

با مانع بزرگی مواجه شدیم.

The aftermath of the financial crisis

این مانع عواقب بحران اقتصادیی بود

has begun to hit aid payments,

که تامین کمکهای مالی

which have fallen for two consecutive years.

را بمدت دو سال پیاپی کاهش داده بود.

My question is whether the lessons learned

سوال من این است: آیا درسهایی که ما

from saving the financial system

از احیای نظام اقتصادی یاد گرفتیم

can be used to help us overcome that hurdle

می تواند ما را درغلبه بر این مانع

and help millions.

و به میلیون‌ها نفر یاری برساند؟

Can we simply print money for aid?

آیا می توانیم برای کمک رسانی پول چاپ کنیم؟

"Surely not."

"مسلما، نه"

It's a common reaction.

این واکنش طبیعی است.

(Laughter)

(خنده)

It's a quick talk.

این یک گفتگوی گمراه کننده است.

Others channel John McEnroe.

شبیه حرفی که جان مک انرو گفت:

"You cannot be serious!"

"تو نمیتونی جدی باشی"

Now, I can't do the accent, but I am serious,

حالا، لحن کلام من شبیه او نیست، اما به اندازه او جدی هستم،

thanks to these two children,

از این دو تا بچه سپاسگزارم،

who, as you'll learn, are very much at the heart

همانطور که پی خواهید برد آنها هسته اصلی

of my talk.

گفتگوی من هستند.

On the left, we have Pia.

در سمت چپ تصویر، پیا را داریم.

She lives in England.

او در انگلستان زندگی می کند.

She has two loving parents,

پیا دو تا والدین دوست داشتنی دارد،

one of whom is standing right here.

یکی از آنها درست اینجا ایستاده است.

Dorothy, on the right,

در سمت راست تصویر، دوروثی است،

lives in rural Kenya.

او درکنیای فلاحتی زندگی میکند.

She's one of 13,000 orphans

دوروثی یکی از سیزده هزار کودک یتیم

and vulnerable children

و آسیب پذیری است

who are assisted by a charity that I support.

که تحت پوشش سازمان خیریه ای است که به آن کمک می کنم.

I do that because I believe

من این کار را میکنم چون باور دارم

that Dorothy, like Pia,

دوروثی،هم مثل پیا،

deserves the best life chances

استحقاق برخورداری از بهترین فرصتهای زندگی

that we can afford to give her.

را که ما بتوانیم برای او مهیا کنیم دارد.

You'll all agree with me, I'm sure.

مطمئن هستم،همه شما با من هم عقیده هستید.

The U.N. agrees too.

سازمان ملل هم همینطور.

Their overriding aim

هدف بسیار مهم آنها

for international aid

در زمینه کمکهای بین المللی

is to strive for a life of dignity for all.

ایجاد یک زندگی بامنزلت برای همه است.

But -- and here's that hurdle --

اما--آن مانع اینجاست--

can we afford our aid aspirations?

می توانیم کمکهای بین الملی را بپردازیم؟

History suggests not.

تجربه میگوید: نه.

In 1970, governments set themselves a target

در سال ۱۹۷۰، دولتها تصمیم گرفتند

to increase overseas aid payments

بودجه کمکهای خارجی را

to 0.7 percent

تا ۰/۷ درصد

of their national income.

درامد ملی خود افزایش دهند.

As you can see, a big gap opens up

همانطور که شاهد هستید شکاف عمیقی هست

between actual aid and that target.

بین کمکهای واقعی و کمکهای مورد نظر.

But then come the Millennium Development Goals,

اما آنموقع اهداف توسعه قرن نیز مشخص بود،

eight ambitious targets

همان هشت هدف بلند پروازانه

to be met by 2015.

که قرار بود تا ۲۰۱۵ محقق شود.

If I tell you that just one of those targets

اگر فقط یکی از آن اهداف را نام ببرم

is to eradicate extreme hunger and poverty,

که ریشه کنی گرسنگی و فقر است،

you get a sense of the ambition.

به آن بلند پروازی پی می برید.

There's also been some success.

گر چه موفقیتهایی نیز بوده.

The number of people living

مثلا تعداد مردمی که

on less than $1.25 a day has halved.

با کمتر از یک دلار و ۲۵ سنت زندگی میکنند نصف شده است.

But a lot remains to be done in two years.

ولی در دو سال باقیمانده کارهای زیادی هست که باید انجام شود.

One in eight remain hungry.

یک نفر از هشت نفر گرسنه است.

In the context of this auditorium,

اگر مردم جهان رابا این سالن قیاس کنیم،

the front two rows aren't going to get any food.

به این دو ردیف اول هیچ غذایی نخواهد رسید.

We can't settle for that,

ما به کمتر از آن راضی نیستیم،

which is why the concern about the eighth goal,

بخاطر این نگرانی در باره هشت هدف

which relates to funding,

که به تامین مالی مرتبط است،

which I said at the beginning is falling,

که در اول گفتارم به کاهش آن اشاره کردم،

is so troubling.

اینقدر ملال آور است.

So what can be done?

پس چه باید کرد؟

Well, I work in financial markets,

خب،من در بازار مالی کار میکنم،

not development.

نه در بازار توسعه.

I study the behavior of investors,

کار من بررسی کنشهای سرمایه گذاران

how they react to policy and the economy.

و چگونگی واکنش آنها به سیاست و اقتصاد است.

It gives me a different angle on the aid issue.

عقیده آنها در مورد کمکهای مالی با من متفاوت است.

But it took an innocent question

من این عقیده بی ضرر را

from my then-four-year-old daughter

از دختر چهارساله ام

to make me appreciate that.

که قدردان اوهستم گرفته ام.

Pia and I were on the way to a local cafe

من و پیا به سوی کافه محل می رفتیم

and we passed a man collecting for charity.

سر راه مردی را دیدیم که اعانه جمع می کرد،

I didn't have any change to give him,

من پولی نداشتم که به او بدهم،

and she was disappointed.

پیا حسابی مایوس شد بود.

Once in the cafe, Pia takes out her coloring book

وقتی به کافه رسیدیم، پیا دفتر نقاشی اش را درآورد

and starts scribbling.

و شروع کرد به نقاشی.

After a little while, I ask her what she's doing,

بعد از مدتی ،از او پرسیدم چه کار میکنی؟

and she shows me a drawing

او نقاشی خود را

of a £5 note

که اسکناس ۵ پوندی بود نشان داد.

to give to the man outside.

او می خواست این پول را به آن مرد بدهد.

It's so sweet,

دختر شیرینی است،

and more generous than Dad would have been.

و خیلی هم بخشنده تر از پدرش،

But of course I explained to her,

البته من به اوتوضیح دادم،

"You can't do that; it's not allowed."

"تو نمیتونی این کارو بکنی،چون مجاز نیست."

To which I get the classic four-year-old response:

همان اصطلاح مشهور جوابی بود که شنیدم:

"Why not?"

"چرا که نه؟"

Now I'm excited, because I actually think

حالا من هیجان‌زده، چون فکر میکنم

I can answer this time.

میتوانم جواب او را بدهم.

So I launch into an explanation of how

حالا می توانم توضیح دهم که چگونه

an unlimited supply of money

وقتی میزان نامحدودی پول

chasing a limited number of goods

به سمت کالاهای اندکی گسیل شود

sends prices to the moon.

قیمت آن کالاها سر بفلک میکشد.

Something about that exchange stuck with me,

ولی چیزی از آن نقاشی پول توی ذهنم هست،

not because of the look of relief

نه بخاطر آرامشی که در چهره پیا بود

on Pia's face when I finally finished,

وقتی که توضیح من تمام شد،

but because it related

بلکه بخاطر ارتباط آن

to the sanctity of the money supply,

با حرمت تهیه پول بود،

a sanctity that had been challenged and questioned

حرمتی که به زیر سوال رفته و به چالش کشیده شده بود

by the reaction of central banks

بوسیله بانکهای مرکزی

to the financial crisis.

هنگام بحرانهای اقتصادی.

To reassure investors,

برای اطمینان دادن به سرمایه گذاران

central banks began buying assets

آنها اقدام به خرید داراییهایی کردند

to try and encourage investors to do the same.

تا سرمایه گذاران را تشویق به امری مشابه کنند.

They funded these purchases

بانکهای مرکزی بودجه این خریدها را

with money they created themselves.

از پولهایی که خود آنها چاپ کرده بودند فراهم کردند.

The money wasn't actually physically printed.

در حقیقت این پولها هیچوقت چاپ نشد.

It's still sort of locked away in the banking system today.

هنوز هم این پولها در سیستم بانکی بلوکه شده است.

But the amount created was unprecedented.

اما میزان آن بیسابقه بود.

Together, the central banks of the U.S.,

درمجموع، در بانکهای مرکزی ایالات متحده،

U.K and Japan

انگلستان و ژاپن.

increased the stock of money in their economies

نقدینگی اقتصادشان را

by 3.7 trillion dollars.

تا مرز ۳/۷ تریلیون دلار افزایش دادند.

That's three times, in fact that's more than three times,

در واقع،این سه برابریا بیشتر از آن،

the total physical stock of dollar notes in circulation.

موجودی کل اسکناسهای رایج آنها در شکل دلار است.

Three times!

سه برابر!

Before the crisis,

قبل از بحران اقتصادی،

this would have been utterly unthinkable,

حتی فکر کردن به آن غیر ممکن بود،

yet it was accepted remarkably quickly.

با وجود این این قضیه فوق العاده سریع پذیرفته شد.

The price of gold,

قیمت طلا

an asset thought to protect against inflation,

به عنوان یک مهارکننده تورم،

did jump,

بالا رفت،

but investors bought other assets

اما سرمایه گذاران دیگر داراییها را خریدند

that offered little protection from inflation.

که کمکی به مهار تورم نمی کرد.

They bought fixed income securities, bonds.

آنها اوراق بهادار با درآمد ثابت، اوراق قرضه

They bought equities too.

و همچنین سهام خریدند.

For all the scare stories,

چون در کنار این قصه ترسناک

the actual actions of investors

اعمال واقعی سرمایه گذاران

spoke of rapid acceptance and confidence.

نشانی از مقبولیت و ثبات بود .

That confidence was based on two pillars.

آرامش آنها بر دو اصل مبتنی بود:

The first was that, after years

اول اینکه بعد از چند سال

of keeping inflation under control,

مهار تورم،

central banks were trusted

بانکهای مرکزی قول داده بودند

to take the money-printing away

دست از چاپ پول بردارند

if inflation became a threat.

اگر احساس شد تورم تهدید میکند.

Secondly, inflation simply never became a threat.

دوم، تورم هیچگاه تهدید نکرد.

As you can see, in the United States,

همانطور که شاهد هستید،در امریکا

inflation for most of this period

میزان تورم در اکثر این دوران

remained below average.

زیر شاخص متوسط باقی ماند.

It was the same elsewhere.

جاهای دیگر هم همین طور بود.

So how does all this relate to aid?

پس چگونه اینها به کمکهای بین المللی ربط پیدا می کند؟

Well, this is where Dorothy

خب ،این همان جایی است که دوروثی

and the Mango Tree charity

و بنیاد نیکو کاری مانگو تری

that supports her comes in.

که از او حمایت میکند به ذهن می آید.

I was at one of their fundraising events

من اوایل امسال در یکی از مراسم

earlier this year,

گرد آوری اعانه بودم،

and I was inspired to give a one-off donation

به من الهام شد که سرپرستی بچه ها را بعهده بگیرم

when I remembered that my firm

وقتی بیاد آوردم شرکت متبوع من

offers to match the charitable contributions

هزینه مشارکتهایی را که کارکنان

its employees make.

در امور خیریه می کنند می پردازد.

So think of this:

پس به این فکر کردم:

Instead of just being able to help Dorothy

به جای اینکه بخواهم دوروثی

and four of her classmates

و چهار همکلاسی او را کمک کنم

to go through secondary school for a few years,

تا چند سال اندک دبیرستان را بگذرانند،

I was able to double my contribution.

می توانستم بخشش خود را دو برابر کنم.

Brilliant.

و این عالی بود.

So following that conversation with my daughter,

پس با در نظر گرفتن گفتگویم با دخترم،

and seeing the absence of inflation

با نبودن تورم

in the face of money-printing,

در صورت چاپ پول بی پشتوانه،

and knowing that international aid payments

و دانستن اینکه پرداختهای کمکهای بین المللی

were falling at just the wrong time,

در زمان نامناسبی کاهش یافته بود،

this made me wonder:

این باعث تعجب من شد:

Could we match

آیا ما میتوانیم این را بکار ببندیم

but just on a much grander scale?

آن هم در مقیاسی بزرگتر؟

Let's call this scheme "Print Aid."

بیائید این برنامه را "کمکهای چاپی" بنامیم.

And here's how it might work.

کمکهای چاپی اینگونه عمل می کند.

Provided it saw little inflation risk from doing so,

مشروط بر اینکه با انجام آن ریسک تورم کم باشد،

the central bank would be mandated

و بانک مرکزی ملزم شود

to match the government's overseas aid payments

پرداخت کمکهای خارجی دولت را

up to a certain limit.

تامیزان مشخصی محدود کند.

Governments have been aiming to get aid

هدف دولتها این بوده تا این کمکها را

to 0.7 percent for years,

در طی سالها به سقف ۰/۷ درصد برسانند،

so let's set the limit at half of that,

حالا بیائید این میزان را نصف کنیم،

0.35 percent of their income.

یعنی ۰/۳۵ در صد درآمدملی آنها.

So it would work like this: If in a given year

و آن اینگونه عمل می کند:در یکسال مالی

the government gave 0.2 percent of its income

دولت ۰/۲ درصد درآمد خود را اختصاص می دهد

to overseas aid,

به کمکهای بین المللی،

the central bank would simply top it up

بانک مرکزی می تواند ۰/۲ درصد

with a further 0.2 percent.

دیگر نیز به آن بیفزاید.

So far so good.

تا اینجای کار درست است.

How risky is this?

ولی خطر آن چقدر است؟

Well, this involves the creation of money

خب،این امر به چاپ پول نیازمند است

to buy goods, not assets.

برای خرید کالاها نه موجودی.

It sounds more inflationary already, doesn't it.

این همینجا خیلی زیاد تورمی بنظر می رسد،نه؟

But there are two important mitigating factors here.

اما اینجا دوتا فاکتور تخفیف دهنده هست.

The first is that by definition,

درواقع ،اولین فاکتور این است،

this money printed would be spent overseas.

پول چاپ شده قرار است در خارج خرج شود.

So it's not obvious how it leads to inflation

پس معلوم نیست چطور به تورم منجر می شود

in the country doing the actual printing

در کشوری که این پول چاپ شده

unless it leads to a currency depreciation of that country.

مگر باعث افت ارزش پول رایج کشور شود.

That is unlikely for the second reason:

و این هم به دلیلی دیگر نامحتمل است:

the scale of the money that would be printed

دلیل آن میزان پولی است

under this scheme.

که در راستای این طرح چاپ می شود.

So let's think of an example

بیایید مثالی بیاوریم

where Print Aid was in place

از کشورهایی که کمک چاپی را اجرا میکنند

in the U.S., U.K. and Japan.

از آمریکا،انگلستان و ژاپن.

To match the aid payments made

برای پرداخت کمکهای مالی

by those governments over the last four years,

که آن کشورها طی چهار سال قبول کرده اند،

Print Aid would have generated

کمکهای چاپی ایجاد کرده

200 billion dollars' worth of extra aid.

۲۰۰ میلیارد دلار افزون بر آن کمکها.

What would that look like

آن چطور بنظر می رسد؟

in the context of the increase in the money stock

آیا این افزایش حجم پول

that had already happened in those countries

که در حال حاضر در این کشورها شاهد هستیم

to save the financial system?

باعث ثبات اقتصادی آنها شده؟

Are you read for this?

آیا این را مطالعه کرده اید؟

You might struggle to see that at the back,

ممکن است برای بررسی آن به گذشته رجوع کنید،

because the gap is quite small.

چون شکاف بسیار ناچیز است.

So what we're saying here

آنچه اینجا بدان می پردازیم این است

is that we took a $3.7 trillion gamble

که ما ۳/۷ تریلیون دلار را به مخاطره می اندازیم

to save our financial systems,

تا سیستم اقتصادی خود را حفظ کنیم،

and you know what, it paid off.

و شما می دانید، که آن جواب داده است.

There was no inflation.

و تورمی هم نمی بینیم.

Are we really saying that it's not worth the risk

آیا واقعا می گوییم ارزش ندارد برای کمکهای خارجی

to print an extra 200 billion for aid?

خطر چاپ ۲۰۰ میلیارد دلار را بپذیریم؟

Would the risks really be that different?

آیا واقعا ریسک آن آنقدر متفاوت است؟

To me, it's not that clear.

از دید من ،خیلی آشکار نیست.

What is clear is the impact on aid.

آنچه مشهود است اثر آن روی کمکهاست.

Even though this is the printing

اگر چه این فقط چاپ اسکناس

of just three central banks,

سه تا بانک مرکزی می باشد،

the global aid that's given

کمکهای جهانی در عرض این مدت

over this period is up by almost 40 percent.

۴۰ درصد افزایش داشته است.

Aid as a proportion of national income

همانطور که چهل سال است درآمدملی بالاست

all of a sudden is at a 40-year high.

کمکها نیز که کسری از آن است بالاست.

Now, we don't get to 0.7 percent.

ولی ما اکنون به آن ۰/۷ نیز نرسیده ایم.

Governments are still incentivized to give.

دولتها هنوز هم انگیزه پرداخت آن را دارند.

But you know what, that's the point of a matching scheme.

اما ایراد کجاست، ایراد در طرح پرداختهاست.

So I think what we've learned

ولی آنچه ما یادگرفته ایم

is that the risks from this money creation scheme

این است که در طرح چاپ پول

are quite modest,

ریسک بسیار کمتری هست،

but the benefits

ولی سود آن

are potentially huge.

بالقوه بسیار بالاست.

Imagine what we could do with 40 percent more funding.

تصور کنید با ۴۰ درصد سرمایه بیشتر چه ها که نمی شود کرد.

We might be able to feed the front row.

ما میتوانیم همان صف اول را نیز تغذیه کنیم.

The thing that I fear, the only thing that I fear,

تنها و اولین چیزی که می ترسم، این است،

apart from the fact that I've run out of time,

به غیر از اینکه وقت من تمام می شود،

is that the window of opportunity for this idea

این روزنه ای که به سوی این تفکرگشوده شده

is a short one.

عمر کوتاهی دارد.

Today, money creation by central banks

امروزه، چاپ پول توسط بانکهای مرکزی

is an accepted policy tool.

یک ابزار سیاسی پذیرفته شده است.

That may not always be the case.

اما در همیشه روی یک لنگه نمی چرخد.

Today there are universally agreed aims

امروز در مورد کمکهای جهانی

for international aid.

اهداف جهانی مورد قبول جهانی وجود دارد.

That may not always be the case.

اما این ماوافقتها دائمی نیست.

Today might be the only time

امروز اولین زمانی است

that these two things coincide,

که این دو امر باهم همزمان شده اند.

such that we can afford the aid

که ما بتوانیم از پس پرداخت کمکهایی برآییم

that we've always aspired to give.

که همواره در آرزوی پرداخت آنها بودیم.

So, can we print money for international aid?

پس ،ما میتوانیم برای کمکهای بین المللی پول چاپ کنیم؟

I seriously believe the question should be,

من جدا باور دارم سوال باید این باشد،

why not?

چرا که نه؟

Thank you very much.

متشکرم خیلی زیاد.

(Applause)

(تشویق)