From death row to law graduate | Peter Ouko

Translator: Fereshteh Taheri Reviewer: sadegh zabihi

I want to tell you a story about Manson.

می‌خواهم داستانی درباره‌ی منسون به شما بگویم

Manson was this 28-year-old interior designer,

منسون یک طراح داخلی ۲۸ ساله،

a father to a loving daughter,

پدر یک دختر و پسر

and a son

دوست داشتنی بود.

who found himself behind bars due to a broken-down judicial system.

کسی که به خاطر سیستم قضایی نادرست، خودش را پشت میله‌های زندان یافت.

He was framed for a murder he didn't commit

او برای قتلی که مرتکب نشده بود گناهکار شناخته شد

and was sentenced to the gallows.

و به چوبه دار محکوم شد.

There were two victims of this murder -- the victim who actually died in the murder

دو قربانی در این قتل وجود داشت- یکی فردی بود که به قتل رسیده بود،

and Manson, who had been sentenced to prison

و دیگری منسون که به زندان محکوم شده بود

for an offense which he did not commit.

برای جرمی که هرگز مرتکب نشده بود.

He was locked up in a cell, eight by seven,

او در سلولی به ابعاد ۷ در ۸

with 13 other grown-up men

همراه با ۱۳ مرد بالغ دیگر

for 23 and a half hours a day.

به مدت ۲۳ و نیم ساعت در روز زندانی بود.

Food was not guaranteed that you'd get.

هیچ تضمینی برای دریافت غذا وجود نداشت.

And I remember yesterday,

به خاطر دارم دیروز

as I walked into the room where I was,

زمانی که به اتاقی که درآن بودم وارد شدم،

I imagined the kind of cell that Manson would have been living in.

سلولی را که منسون در آن زندگی می‌کرد را تصور کردم.

Because the toilet --

زیرا که توالت--

The row of the small rooms

ردیف اتاق‌های کوچکی که آن جا بود،

that were there were slightly bigger than the eight-by-seven cell.

تنها مقداری از سلول ۸ در۷ بزرگتر بودند.

But being in that cell as he awaited the executioner --

اما در آن سلول، هنگامی که منتظر اعدام کننده اش بود--

because in prison, he did not have a name --

در زندان او اسم نداشت

Manson was known by a number.

منسون با یک عدد شناخته می‌شد.

He was just a statistic.

او فقط یک رقم بود.

He did not know how long he would wait.

نمی‌دانست چه مدت باید صبر کند.

The wait could have been a minute,

این انتظار می‌توانست دقیقه‌ای باشد،

the executioner could have come the next minute,

اعدام کننده ممکن بود دقیقه‌ی بعد از راه برسد،

the next day,

روز بعد،

or it could have taken 30 years.

یا ممکن بود ۳۰ سال طول بکشد.

The wait had no end.

انتظار پایانی نداشت.

And in the midst of the excruciating pain,

و در میان این درد مشقت بار،

the mental torture,

شکنجه‌ی روحی،

the many unanswered questions that Manson faced,

و سوالات بی پاسخ بسیاری که منسون با آن ها رو به رو بود

he knew he was not going to play the victim.

او می‌دانست که نقش قربانی را بازی نخواهد کرد.

He refused to play the role of the victim.

او از بازی کردن نقش قربانی سر باز زد.

He was angry at the justice system that had put him behind bars.

از سیستم قضایی که او را به زندان فرستاده بود، عصبانی بود.

But he knew the only way he could change that justice system

اما می‌دانست که تنها راه تغییر دادن این سیستم،

or help other people get justice

و یا کمک کردن به دیگران برای رسیدن به عدالت

was not to play the victim.

این است که نقش قربانی را بازی نکند.

Change came to Manson when he decided to embrace forgiveness

تقییرات زمانی در منسون پیدا شد که تصمیم گرفت افرادی که او را

for those who had put him in prison.

به زندان انداخته‌اند را ببخشد.

I speak that as a fact.

این را به عنوان یک واقعیت بیان می‌کنم

Because I know who Manson is.

زیرا منسون را می‌شناسم.

I am Manson.

من منسون هستم.

My real name is Peter Manson Ouko.

اسم واقعی من پیتر منسون اوکو هست.

And after my conviction,

بعد از محکومیتم

after that awakening of forgiveness,

و به خود آمدن و بخشیدن،

I had this move

برای کمک به تغییر

to help change the system.

این سیستم اقدام کردم.

I already decided I was not going to be a victim anymore.

تصمیمم را گرفته بودم که دیگر قربانی نباشم

But how was I going to help change a system

اما چگونه می‌توانستم به تغییر سیستم قضایی کمک کنم؟

that was bringing in younger inmates every day

سیستمی که هر روز جوانانی را که باید کنار خانواده‌شان می‌بودند را

who deserve to be with their families?

روانه زندان می‌کرد.

So I started mobilizing my colleagues in prison, my fellow inmates,

بنابر‌این شروع کردم به تحریک همکاران و هم سلولی‌هایم

to write letters and memoranda to the justice system,

برای نوشتن نامه و مکاتیبی به دستگاه قضایی،

to the Judicial Service Commission,

کمیسیون خدمات قضایی

the numerous task forces that had been set up

و تعداد دیگری از نیروهای کاری‌ای

in our country, Kenya,

که در کشور ما کنیا

to help change the constitution.

برای تغییر دادن قانون اساسی تشکیل شده‌اند.

And we decided to grasp at those --

تصمیم گرفتیم تا به این شاخه‌ها متوسل شویم،

to clutch at those straws, if I may use that word --

اگر از این واژه بتوان استفاده کرد

if only to make the justice system work,

تا بتوان کاری کرد که سیستم قضایی موثر باشد،

and work for all.

و برای همه باشد.

Just about the same time,

تقریباً در همان زمان،

I met a young university graduate from the UK,

با یک جوان فارق‌التحصیل شده از بریتانیا آشنا شدم،

called Alexander McLean.

اسم او الکساندر مَک لین بود.

Alexander had come in with three or four of his colleagues from university

الکساندر به همراه ۳ یا ۴ نفر از همکارانش در دانشگاه به آنجا آمده بود

in their gap year,

این در زمان یک سال تعطیلی از درس بود.

and they wanted to help assist,

آنها می‌خواستند کمک کنند تا در زندان کّمیتی مکسیموم

set up a library in Kamiti Maximum Prison,

کتابخانه‌ای احداث شود.

which if you Google,

اگر در گوگل جستجوکنید، خواهید دید که این زندان

you will see is written as one of the 15 worst prisons in the world.

یکی از ۱۵ بدترین زندانها در دنیا است.

That was then.

این مال آن زمان بود.

But when Alexander came in,

زمانی که الکساندر به آنجا آمد،

he was a young 20-year-old boy.

یک پسر جوان ۲۰ ساله بود.

And I was on death row at that time.

و من در آن زمان حکم اعدام داشتم.

And we took him under our wing.

او را تحت حمایت خود قرار دادیم.

It was an honest trust issue.

یک اعتماد صادقانه بود.

He trusted us, even though we were on death row.

او علی‌رغم اینکه ما اعدامی بودیم به ما اعتماد داشت.

And through that trust,

به دلیل همین اعتماد،

we saw him and his colleagues from the university

شاهد بودیم که او و همکاران دانشگاهی او

refurbish the library with the latest technology

کتابخانه را با جدیدترین تکنولوژی مجهز کردند

and set up the infirmary to very good standards

و درمانگاه را نیز با استاندارد بالایی راه اندازی کردند،

so that those of us falling sick in prison

تا وقتی که هر یک از ما بیمار می‌شویم

would not necessarily have to die in indignity.

لزوماً محکوم به مرگ در شرایط بی‌شرمانه‌ای نباشیم.

Having met Alexander,

با آشنایی با الکساندر،

I had a chance,

این شانس را داشتم تا

and he gave me the opportunity and the support,

با حمایت لازم و موقعیتی که او به من داد،

to enroll for a university degree at the University of London.

برای به دست آوردن مدرک دانشگاهی، در دانشگاه لندن ثبت نام کنم.

Just like Mandela studied from South Africa,

درست مثل ماندلا که از آفریقایی جنوبی درس می‌خواند،

I had a chance to study at Kamiti Maximum Security Prison.

من این شانس را داشتم تا در زندان کّمیتی مکسیموم تحصیل کنم.

And two years later,

و دو سال بعد،

I became the first graduate of the program

من اولین فارغ التحصیل از دانشگاه لندن بودم

from the University of London from within the prison system.

که از داخل زندان درس خوانده بود.

Having graduated, what happened next --

فارغ‌التحصیل شده بودم، بعد چه می‌شود--

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Having graduated,

بعد از فارغ‌التحصیل شدن،

now I felt empowered.

احساس قدرتمند بودن می‌کردم.

I was not going to play the helpless victim.

دیگر نقش قربانی بیچاره را بازی نمی‌کردم.

But I felt empowered not only to assist myself,

بلکه احساس قدرت می‌کردم، نه تنها برای کمک کردن به خودم

to prosecute my own case,

برای پیشبرد پرونده‌ام،

but also to assist the other inmates

بلکه برای کمک رساندن به هم سلولی‌هایم

who are suffering the similar injustices that have just been spoken about here.

کسانی که از همان بی‌عدالتی که اینجا در باره آن صحبت شد، رنج می‌بردند.

So I started writing legal briefs for them.

بنابراین، شروع کردم تا برای آنها خلاصه‌هایی از قانون را بنویسم.

With my other colleagues in prison, we did as much as we could.

با دیگر همکارانم در زندان، هر کاری که می‌توانستیم انجام دادیم.

That wasn't enough.

اینها کافی نبود.

Alexander McLean

الکساندر مَک لین

and his team at the African Prisons Project

و تیم او در پروژه زندانهای آفریقایی

decided to support more inmates.

تصمیم گرفتند تا زندانیان بیشتری را حمایت کنند.

And as I'm speaking to you today,

در حالی که امروز برای شما صحبت می‌کنم

there are 63 inmates and staff in the Kenya Prison Service

۶۳ زندانی و خدمه در زندان کنیا هستند که

studying law at the University of London through distance learning.

از طریق تحصیل از راه دور در دانشگاه لندن در رشته حقوق تحصیل می‌کنند.

(Applause)

(تشویق حضار)

These are changemakers who are being motivated

اینان تغییردهندگانی هستند که تشویق شده‌اند تا

not only to assist the most indolent in society,

نه تنها به تنبل‌ترین‌ها در جامعه کمک کنند

but also to help the inmates and others get access to justice.

بلکه به زندانیان و دیگران کمک کنند تا به عدالت برسند.

Down there in my prison cell, something kept stirring me.

آنجا در سلول زندان، چیزی من را به هیجان می‌آورد.

The words of Martin Luther King kept hitting me.

سخنان مارتین لوتر کینگ مرتب به من تلنگر می‌زد.

And he was always telling me, "Pete, if you can't fly,

و او همیشه به من می‌گفت: "پیت، اگر قادر نیستی پرواز کنی،

you can run.

می‌توانی بدوی.

And if you can't run,

و اگر نمی‌توانی بدوی،

you can walk.

راه برو.

But if you can't walk,

اما اگر راه هم نمی‌توانی بروی،

then you can crawl.

پس چهار دست و پا کن.

But whatever it is, whatever it takes,

هر چیزی که هست، به هر قیمتی که هست،

just keep on moving."

فقط ادامه بده."

And so I had this urge to keep moving.

بنابر‌این، من این ضرورت به ادامه دادن را حس می‌کردم.

I still have this urge to keep moving in whatever I do.

هنوز هم این حس ضرورت به ادامه دادن در هر کاری که می‌کنم را دارم.

Because I feel the only way we can change our society,

زیرا احساس می‌کنم تنها راهی که می‌توانیم جامعه‌مان را تغییر دهیم،

the only way we can change the justice system --

تنها راهی که می‌توان سیستم قضایی را که

which has really improved in our country --

بسیار در کشورم بهبود یافته است، عوض کرد

is to help get the systems right.

این است که سیستم را درست کنیم.

So, on 26th October last year, after 18 years in prison,

در ۲۶ اکتبر سال گذشته، بعد از ۱۸ سال

I walked out of prison on presidential pardon.

با عفو رئیس جمهور از زندان آزاد شدم.

I'm now focused on helping APP -- the African Prisons Project --

در حال حاظر روی کمک کردن به پروژه زندانهای آفریقا تمرکز دارم

achieve its mandate of training and setting up

تا مجوز برای برپایی برنامه‌های آموزشی و

the first law school and legal college behind bars.

اولین مدرسه حقوق داخل زندان را به دست بیاورد.

Where we are going to train --

جایی که قرار است به --

(Applause)

(تشویق حضار)

Where we are going to train inmates and staff

جایی که قرار است به زندانیان و خدمه آموزش بدهیم

not only to assist their fellow inmates,

تا نه نتها به دوستان زندانی خود کمک کنند،

but to assist the entire wider society of the poor

بلکه به جامعه وسیع‌تری از فقرا که

who cannot access legal justice.

به عدالت قضایی دسترسی ندارند.

So as I speak before you today,

امروز در حالی که رو‌ در‌ روی شما صحبت می‌کنم،

I stand here in the full knowledge that we can all reexamine ourselves,

با آگاهی کامل اینجا ایستاده‌ام که ما می‌توانیم خودمان را دوباره امتحان کنیم،

we can all reexamine our situations,

موقعیت خود را دوباره بررسی کنیم،

we can all reexamine our circumstances

می‌توانیم شرایط خود را از نو ارزیابی کنیم

and not play the victim narrative.

و نقش قربانی را بازی نکنیم.

The victim narrative will not take us anywhere.

بازی کردن نقش قربانی ما را به هیچ‌جایی نمی‌رساند.

I was behind bars, yeah.

من پشت میله‌های زندان بودم، درست.

But I never felt and I was not a prisoner.

اما، هیچ‌وقت احساس نکردم که زندانی هستم و نبودم.

The basic thing I got to learn

ابتدایی‌ترین چیزی که باید یاد می‌گرفتم

was that if I thought,

این بود که، اگر من فکر کردم که می‌توانیم،

and if you think, you can,

و اگر شما هم همین فکر را بکنید

you will.

پس می‌توانید.

But if you sit thinking that you can't,

اما اگر بنشینید و فکر کنید که قادر نیستید،

you won't.

قادر نخواهید بود.

It's as simple as that.

به همین سادگیست.

And so I'm encouraged by the peaceful revolutionaries

من با صحبت‌های انقلابیون صلح‌آمیزی که

I've heard on this stage.

روی این سکو شنیدم تشویق شدم.

The world needs you now, the world needs you today.

دنیا حالا به شما نیاز دارد، دنیا امروز به شما نیاز دارد.

And as I finish my talk,

و همانطور که صحبتم را به پایان می‌رسانم،

I'd just like to ask each and every single one of you here,

دوست دارم از تک تک شما که اینجا حضور دارید

wonderful thinkers, changemakers, innovators,

شما متفکران فوق العاده، تغییرآوران، مبتکران،

the wonderful global citizens we have at TED,

و شهروندان جهانی عضو TED بخواهم تا

just remember the words of Martin Luther King.

فقط سخنان مارتین لوتر کینگ را به یاد داشته باشید.

Let them continue ringing in your heart and your life.

اجازه دهید مکرراً در قلب و زندگیتان تکرار شوند.

Whatever it is,

هر چیزی که هست،

wherever you are,

هر کجایی که هستید،

whatever it takes,

به هر قیمتی که هست،

keep on moving.

فقط ادامه بدهید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)