How fear drives American politics | David Rothkopf | TED Talks

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: soheila Jafari

What I'd like to do is talk to you a little bit about fear

دوست دارم کمی در مورد ترس با شما صحبت کنم

and the cost of fear

و هزینه ترس

and the age of fear from which we are now emerging.

و دوران ترسی که امروزه در حال ظهور است.

I would like you to feel comfortable with my doing that

دوست دارم از این موضوع حس خوبی داشته باشید

by letting you know that I know something about fear and anxiety.

و بدانید که خودِ من هم چیزهایی از ترس و اظطراب می دانم.

I'm a Jewish guy from New Jersey.

من یک یهودی اهل نیوجرسی هستم.

(Laughter)

( خنده حضار )

I could worry before I could walk.

نگران شدن را قبل از راه رفتن یاد گرفته ام.

(Laughter)

( خنده حضار )

Please, applaud that.

لطفا این را تشویق کنید.

(Applause)

( تشویق حضار )

Thank you.

متشکرم.

But I also grew up in a time where there was something to fear.

اما من در زمانی بزرگ شدم که چیزی برای ترسیدن وجود داشت.

We were brought out in the hall when I was a little kid

وقتی کودکی خردسال بودم ما را به راهرو می آوردند

and taught how to put our coats over our heads

و یاد می‌داند که چطور کتمان را روی سرمان بکشیم

to protect us from global thermonuclear war.

تا ما را از جنگ جهانی اتمی حفظ کند.

Now even my seven-year-old brain knew that wasn't going to work.

در حالی که حتی مغز هفت ساله من هم می‌دانست که این کاری نمی کند.

But I also knew

اما همچنان می‌دانستم

that global thermonuclear war was something to be concerned with.

که جنگ جهانی اتمی چیزی بود که باید به آن توجه کرد.

And yet, despite the fact that we lived for 50 years

و هنوز با وجود آن که ۵۰ سال زندگی کرده ایم

with the threat of such a war,

در سایه خطر چنین جنگی،

the response of our government and of our society

پاسخ دولت و جامعه ما

was to do wonderful things.

این بود که کارهایی عالی انجام دهیم.

We created the space program in response to that.

در پاسخ به آن ما برنامه فضایی ایجاد کردیم.

We built our highway system in response to that.

در پاسخ به آن شبکه بزرگراهی مان را ساختیم.

We created the Internet in response to that.

در پاسخ به آن اینترنت را اختراع کردیم.

So sometimes fear can produce a constructive response.

پس گاهی اوقات ترس میتواند پاسخی سازنده ایجاد کند.

But sometimes it can produce an un-constructive response.

اما بعضی وقت ها ترس میتواند پاسخی غیر سازنده داشته باشد.

On September 11, 2001,

در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱،

19 guys took over four airplanes

۱۹ نفر چهار هواپیما را در اختیار گرفتند

and flew them into a couple of buildings.

وبا آنها تعدادی ساختمان را هدف گرفتند.

They exacted a horrible toll.

و هزینه وحشتناکی را بر ما تحمیل کردند.

It is not for us to minimize what that toll was.

نباید این بها را کم ارزش کنیم.

But the response that we had was clearly disproportionate --

اما پاسخی که داشتیم بوضوح نامتناسب بود--

disproportionate to the point of verging on the unhinged.

تا سر حد دیوانگی نامناسب بود.

We rearranged the national security apparatus of the United States

ما سازمان امنیت ملی ایالات متحده

and of many governments

و بسیاری از دولت ها را

to address a threat that, at the time that those attacks took place,

برای پاسخ به خطری محدود که در زمان این حمله ها

was quite limited.

وجود داشت بازسازی کردیم.

In fact, according to our intelligence services,

در واقع، براساس گزارش سرویس های اطلاعاتی ما،

on September 11, 2001,

در ۱۱ سپتامبر، ۲۰۰۱،

there were 100 members of core Al-Qaeda.

۱۰۰ عضو اصلی در مرکز القاعده وجود داشت.

There were just a few thousand terrorists.

و تنها چند هزار تروریست.

They posed an existential threat

که خطر حیاتی برای کسی

to no one.

محسوب نمی شدند.

But we rearranged our entire national security apparatus

اما ما کل سازمان امنیت ملی خود را تغییر دادیم

in the most sweeping way since the end of the Second World War.

به گسترده ترین شیوه ازپایان جنگ دوم جهانی تا آن زمان.

We launched two wars.

ما دو جنگ را راه انداختیم.

We spent trillions of dollars.

و هزاران میلیارد دلار هزینه کردیم.

We suspended our values.

ارزش هایمان را رها کردیم.

We violated international law.

قوانین جهانی را زیر پا گذاشتیم.

We embraced torture.

شکنجه را پذیرفتیم.

We embraced the idea

و قبول کردیم

that if these 19 guys could do this, anybody could do it.

که اگر این ۱۹ نفر بتوانند این کار را انجام دهند، هر کسی میتواند انجامش دهد.

And therefore, for the first time in history,

و بنابراین، برای اولین بار در تاریخ،

we were seeing everybody as a threat.

ما هر کسی را یک خطر تصور کردیم.

And what was the result of that?

و نتیجه آن چه بود؟

Surveillance programs that listened in on the emails and phone calls

برنامه نظارتی که به ایمیل ها و تلفن های

of entire countries --

تمامی کشور ها گوش میداد--

hundreds of millions of people --

صدها میلیون نفر--

setting aside whether those countries were our allies,

جدا از آنکه این کشورها دوست بودند،

setting aside what our interests were.

جدا از آنکه منافع ما چه بود.

I would argue that 15 years later,

من این را، ۱۵ سال بعد زیر سوال میبرم،

since today there are more terrorists,

از آنجا که امروز تروریست های بیشتری وجود دارند،

more terrorist attacks, more terrorist casualties --

حملات تروریستی بیشتر، و قربانیان تروریسم بیشتر--

this by the count of the U.S. State Department --

بر مبنای آمار وزارت خارجه آمریکا --

since today the region from which those attacks emanate

چون امروز منطقه ای که این حملات از آن بروز کرده

is more unstable than at any time in its history,

نا پایدارتر از هر زمانی در تاریخ است،

since the Flood, perhaps,

شاید از شروع جهان،

we have not succeeded in our response.

ما در پاسخمان موفق نبوده ایم.

Now you have to ask, where did we go wrong?

اکنون باید پرسید، ما کجا اشتباه کردیم؟

What did we do? What was the mistake that was made?

چه کردیم؟ اشتباه ما چه بود؟

And you might say, well look, Washington is a dysfunctional place.

و ممکن است بگویید، خوب ببین، واشنگتن پر از ناکارآمدی است.

There are political food fights.

دعوا های سیاسی وجود دارد.

We've turned our discourse into a cage match.

ما گفتمانمان را به رینگ بکس تبدیل کردیم.

And that's true.

و این واقعیت است.

But there are bigger problems, believe it or not, than that dysfunction,

اما باور کنی یا نه مشکلات بزرگتری، از ناکارامدی وجود دارند،

even though I would argue

اگرچه دلیل خواهم آورد

that dysfunction that makes it impossible to get anything done

که این ناکارآمدی مانع از انجام هر کاری میشود

in the richest and most powerful country in the world

در ثروتمندترین و قوی‌ترین کشور جهان

is far more dangerous than anything that a group like ISIS could do,

بسیار خطرناکتر از هر کاری است که گروهی مانند داعش بتواند انجام دهد،

because it stops us in our tracks and it keeps us from progress.

بخاطر آنکه ما را در مسیرمان متوقف میکند و مانع از رشدمان میشود.

But there are other problems.

اما مشکلاتی دیگر وجود دارند.

And the other problems

و این مشکلات دیگر

came from the fact that in Washington and in many capitals right now,

به این خاطرند که در واشنگتن و بسیاری از پایتخت های دیگر همین الان،

we're in a creativity crisis.

ما در بحران خلاقیت به سر میبریم.

In Washington, in think tanks,

در واشنگتن، در اتاق های فکر،

where people are supposed to be thinking of new ideas,

جایی که آدمها باید به فکر ایده های جدید باشند،

you don't get bold new ideas,

ایده های تازه وجسورانه پیدا نمی کنی،

because if you offer up a bold new idea,

چون اگر یک ایده جدید و جسورانه بدهی،

not only are you attacked on Twitter,

نه تنها در توییتر به تو حمله میشود،

but you will not get confirmed in a government job.

شما برای یک کار دولتی تایید نخواهی شد.

Because we are reactive to the heightened venom of the political debate,

چون ما در برابر افزایش سم مناظرات سیاسی کاری نمی کنیم،

you get governments that have an us-versus-them mentality,

دولت هایی دارید که طرز فکرشان ما- در- برابر- آنهاست،

tiny groups of people making decisions.

و گروه های کوچکی از افراد تصمیم میگیرند.

When you sit in a room with a small group of people making decisions,

وقتی در اطاقی نشسته ای و با گروه کوچکی از مردم تصمیم میگیری،

what do you get?

چه بدست می آوری؟

You get groupthink.

فکر گروهی.

Everybody has the same worldview,

نگاه به دنیای همه یکسان است،

and any view from outside of the group is seen as a threat.

و هر دیدگاهی خارج از گروه یک تهدید دیده میشود.

That's a danger.

این خطرناک است.

You also have processes that become reactive to news cycles.

همچنین فرایندهایی داری که به چرخه اخبار واکنش میدهند،

And so the parts of the U.S. government that do foresight, that look forward,

بنابراین بخشهایی از دولت آمریکا که پیش بینی میکند و به جلو نگاه میکند،

that do strategy --

که مسئول استراتژی هستند--

the parts in other governments that do this -- can't do it,

بخش هایی از دولت های دیگر که این کار را میکنند-- نمی توانند انجامش دهند،

because they're reacting to the news cycle.

بخاطر آنکه از چرخه اخبار اثر میگیرند.

And so we're not looking ahead.

پس به جلو نگاه نمی کنند.

On 9/11, we had a crisis because we were looking the wrong way.

در ۱۱ سپتامبر، ما بحرانی داشتیم چون به سمت دیگری نگاه میکردیم.

Today we have a crisis because, because of 9/11,

امروز ما بحران داریم چون، بخاطر ۱۱ سپتامبر،

we are still looking in the wrong direction,

و همچنان به سوی اشتباهی نگاه میکنیم،

and we know because we see transformational trends on the horizon

و میدانیم، چون تغییرات مهمی را درافق می بینیم

that are far more important than what we saw on 9/11;

که از آنچه در ۱۱ سپتامبر دیدیم مهمترند،

far more important than the threat posed by these terrorists;

خیلی خیلی مهمتر از خطر این تروریست ها،

far more important even than the instability that we've got

خیلی خیلی مهمتر حتی از بی ثباتی که

in some areas of the world that are racked by instability today.

در برخی نقاط جهان که امروز متاثر از بی ثباتی شده اند.

In fact, the things that we are seeing in those parts of the world

در حقیقت چیزهایی که امروز در این نقاط جهان شاهدیم

may be symptoms.

ممکن است نشانه هایی از

They may be a reaction to bigger trends.

ممکن است نتیجه ای از تحولات بزرگتر باشند.

And if we are treating the symptom and ignoring the bigger trend,

و اگر مشغول درمان علائم شویم و تحولات را بزرگتر را نادیده گیریم،

then we've got far bigger problems to deal with.

با مشکلات بسیار بزرگتری دست به گریبان خواهیم شد،

And so what are those trends?

و این تحولات چه هستند؟

Well, to a group like you,

خوب، برای افرادی مثل شما،

the trends are apparent.

این تحولات واضح هستند.

We are living at a moment in which the very fabric of human society

ما در لحظه ای زندگی میکنیم که در آن تار و پود جامعه انسانی

is being rewoven.

دوباره بافته میشود.

If you saw the cover of The Economist a couple of days ago --

اگر جلد مجله اکنومیست چند روز قبل را دیده باشید --

it said that 80 percent of the people on the planet,

نوشته است که ۸۰ درصد مردم جهان،

by the year 2020, would have a smartphone.

در سال ۲۰۲۰، دارای تلفن هوشمند خواهند بود.

They would have a small computer connected to the Internet in their pocket.

آنها کامپیوتری کوچک که به اینترنت متصل است را در جیب خواهند داشت.

In most of Africa, the cell phone penetration rate is 80 percent.

در بیشتر آفریقا ، ضریب نفوذ تلفن همراه بیش از ۸۰ درصد است.

We passed the point last October

ما اکتبر سال قبل از این نقطه گذشتیم

when there were more mobile cellular devices, SIM cards,

که تعداد دستگاه های تلفن همراه، سیم کارت هایی

out in the world than there were people.

که در دنیاست ، از تعداد آدم ها بیشتر شده.

We are within years of a profound moment in our history,

ما تنها چند سال با لحظه ای ژرف در تاریخمان فاصله داریم.

when effectively every single human being on the planet

وقتی که به صورتی موثر هر انسان روی کره زمین

is going to be part of a man-made system for the first time,

میرود تا بخشی از سیستمی ساخت انسان برای اولین بار شود،

able to touch anyone else --

و بتواند روی هر فرد دیگری اثر گذارد--

touch them for good, touch them for ill.

و این اثر ممکن است خوب یا بد باشد.

And the changes associated with that are changing the very nature

و تغییراتی که با آن ایجاد میشود بصورتی ذاتی

of every aspect of governance and life on the planet

تمامی جنبه های حکومت و زندگی را در زمین تغییر میدهد

in ways that our leaders ought to be thinking about,

به گونه ای که رهبران ما باید در باره اش فکر کنند،

when they're thinking about these immediate threats.

وقتی که آنها در باره این تحولات سریع می اندیشند

On the security side,

از جنبه های امنیتی،

we've come out of a Cold War in which it was too costly to fight a nuclear war,

ما از دوران جنگ سرد آمده ایم که هزینه یک نزاع اتمی بسیار بالا بود،

and so we didn't,

پس انجامش ندادیم،

to a period that I call Cool War, cyber war,

تا زمانی که من آن را «جنگ آرام»، «جنگ سایبری» می نامم،

where the costs of conflict are actually so low, that we may never stop.

که در آن هزینه درگیری آن قدر کم است، که ممکن است هیچوقت تمام نشود.

We may enter a period of constant warfare,

ممکن است وارد دورانی از جنگ های دائمی شویم،

and we know this because we've been in it for several years.

و این را می دانیم چون چند سالی است که درگیر آنیم.

And yet, we don't have the basic doctrines to guide us in this regard.

و هنوز، دکترینی بنیادی برای هدایتمان در این مسئله نداریم.

We don't have the basic ideas formulated.

ایده های اساسی در این مورد آماده نشده اند

If someone attacks us with a cyber attack,

اگر کسی حمله ای سایبری به ما کند،

do have the ability to respond with a kinetic attack?

آیا توانایی پاسخی موثر را داریم؟

We don't know.

نمی دانیم.

If somebody launches a cyber attack, how do we deter them?

اگر کسی حمله ای سایبری کند، چگونه بازدارندگی کنیم؟

When China launched a series of cyber attacks,

هنگامی که چین حمله های سایبری انجام داد،

what did the U.S. government do?

دولت آمریکا چه کرد؟

It said, we're going to indict a few of these Chinese guys,

گفته شد، که میخواهیم تعدادی از این چینی ها را متهم کنیم،

who are never coming to America.

که هیچوقت به آمریکا نخواهند آمد.

They're never going to be anywhere near a law enforcement officer

هیچوقت نزدیک یک مجری قانون هم نمی شوند

who's going to take them into custody.

که میخواهد آن ها را به زندان بیاندازد.

It's a gesture -- it's not a deterrent.

این یک ژست است-- بازدارندگی نیست.

Special forces operators out there in the field today

عوامل نیرو های مخصوص که امروز در آن میدان هستند

discover that small groups of insurgents with cell phones

کشف کردند که گروه های کوچکی از شورشیان با کمک تلفن همراه

have access to satellite imagery that once only superpowers had.

به سیستم تصویر برداری ماهواره ای که زمانی ابر قدرتها داشتند دسترسی دارند.

In fact, if you've got a cell phone,

در واقع، اگر یک موبایل داشته باشید،

you've got access to power that a superpower didn't have,

قدرتی دارید که یک ابرقدرت زمانی نداشت،

and would have highly classified 10 years ago.

و ۱۰ سال پیش «بسیار محرمانه» تلقی میشد.

In my cell phone, I have an app that tells me

در موبایل من، برنامه ای دارم که به من میگوید

where every plane in the world is, and its altitude, and its speed,

هر هواپیمایی در جهان کجاست، ارتفاعش ، سرعتش،

and what kind of aircraft it is,

و اینکه چه نوع هواپیماییست،

and where it's going and where it's landing.

و به کجا میرود و در کجا فرود می آید.

They have apps that allow them to know

آنها برنامه هایی دارند که به آنها اجازه میدهد تا بدانند

what their adversary is about to do.

دشمنانشان چه میخواهند بکنند.

They're using these tools in new ways.

آنها از این ابزارها به شیوه هایی جدید استفاده میکنند.

When a cafe in Sydney was taken over by a terrorist,

وقتی که در کافه در سیدنی توسط یک تروریست اشغال شد،

he went in with a rifle...

او با یک تفنگ ...

and an iPad.

و یک آیپد به آنجا رفت.

And the weapon was the iPad.

و اسلحه او آیپد بود.

Because he captured people, he terrorized them,

چون او مردم را اسیر کرد، و تهدیدشان میکرد،

he pointed the iPad at them,

و آی پد را به سویشان میگرفت،

and then he took the video and he put it on the Internet,

و فیلم میگرفت و روی اینترنت میگذاشت،

and he took over the world's media.

و رسانه های جهان را تسخیر کرد.

But it doesn't just affect the security side.

اما این موضوع تنها جنبه امنیتی نداشت.

The relations between great powers --

روابط میان قدرت های بزرگ --

we thought we were past the bipolar era.

فکر میکردیم که از دوران جهان دو قطبی گذشته ایم.

We thought we were in a unipolar world,

فکر میکردیم در جهان یک قطبی هستیم،

where all the big issues were resolved.

که تمامی مسائل اصلی حل شده اند.

Remember? It was the end of history.

بیاد می آورید؟ پایان تاریخ بود.

But we're not.

اما چنین نشد.

We're now seeing that our basic assumptions about the Internet --

اکنون می بینیم که تصورهای ابتدایی ما در مورد اینترنت --

that it was going to connect us, weave society together --

که قرار بود به هم وصلمان کند، و حلقه اتصال جامعه باشد

are not necessarily true.

لزوما اینگونه نبود.

In countries like China, you have the Great Firewall of China.

در کشورهایی مانند چین، شما فیلتری مانند دیوار بزرگ دارید.

You've got countries saying no, if the Internet happens within our borders

کشورهایی دارید که نه میگویند، اگر اینترنت در مرزهای ما مدیریت شود

we control it within our borders.

ما آن را در درون مرزهایمان کنترل میکنیم.

We control the content. We are going to control our security.

ما محتوی را کنترل میکنیم. و می خواهیم امنیتمان را کنترل کنیم.

We are going to manage that Internet.

و میخواهیم آن اینترنت را مدیریت کنیم.

We are going to say what can be on it.

میگوییم چه میتواند در آن باشد.

We're going to set a different set of rules.

میخواهیم قوانین متفاوتی را ایجاد کنیم.

Now you might think, well, that's just China.

ممکن است فکر کنید که خوب، فقط چین اینگونه است.

But it's not just China.

اما فقط چین نیست.

It's China, India, Russia.

چین، هند و روسیه

It's Saudi Arabia, it's Singapore, it's Brazil.

عربستان سعودی، سنگاپور و برزیل.

After the NSA scandal, the Russians, the Chinese, the Indians, the Brazilians,

پس از رسوایی سازمان امنیت ملی آمریکا، روسها، چینی ها، هندی ها، برزیلی ها،

they said, let's create a new Internet backbone,

گفتند، بیایید تا یک زیرساخت اینترنت جدید ایجاد کنیم،

because we can't be dependent on this other one.

چون نمی توانیم وابسته به این یکی باشیم.

And so all of a sudden, what do you have?

و یکباره، چه داریم؟

You have a new bipolar world

یک دنیای جدید دو قطبی

in which cyber-internationalism,

که در آن جهانی شدن سایبری،

our belief,

که اعتقاد داریم،

is challenged by cyber-nationalism,

توسط ملی گرایی سایبری به چالش کشیده شده،

another belief.

اعتقادی دیگر.

We are seeing these changes everywhere we look.

ما این چالش ها را هرجایی که نگاه میکنیم می بینیم.

We are seeing the advent of mobile money.

ما ظهور پول همراه را میبینیم.

It's happening in the places you wouldn't expect.

در مکانهایی پیدا میشود که انتظارش را ندارید.

It's happening in Kenya and Tanzania,

در کنیا و تانزانیا،

where millions of people who haven't had access to financial services

که میلیون ها نفرکه به خدمات مالی دسترسی نداشته اند

now conduct all those services on their phones.

تمامی این خدمات را توسط تلفن شان انجام میدهند.

There are 2.5 million people who don't have financial service access

۲/۵ میلیون نفر که دسترسی به خدمات مالی نداشته اند

that are going to get it soon.

بزودی آن را دریافت میکنند.

A billion of them are going to have the ability to access it

یک میلیارد نفر از آنها بزودی به آن از طریق موبایل

on their cell phone soon.

دسترسی میابند.

It's not just going to give them the ability to bank.

این به معنی دسترسی آنها تنها به بانک نیست.

It's going to change what monetary policy is.

دارد مفهوم قوانین پولی را تغییر میدهد.

It's going to change what money is.

دارد آنچه پول است را عوض میکند.

Education is changing in the same way.

آموزش به همین شکل تغییر میکند.

Healthcare is changing in the same way.

بهداشت به همین شکل تغییر میکند.

How government services are delivered is changing in the same way.

ارائه خدمات دولتی هم به همین شکل تغییر میکند.

And yet, in Washington, we are debating

و هنوز در واشنگتن، ما بحث میکنیم

whether to call the terrorist group that has taken over Syria and Iraq

که گروه تروریستی که سوریه و عراق را اشغال کرده

ISIS or ISIL or Islamic State.

آیسیس بنامیم یا داعش یا کشور اسلامی.

We are trying to determine

میخواهیم تعیین کنیم

how much we want to give in a negotiation with the Iranians

چقدر باید در مذاکره به ایرانی ها بدهیم

on a nuclear deal which deals with the technologies of 50 years ago,

در یک توافق هسته ای با تکنولوژی های ۵۰ سال قبل،

when in fact, we know that the Iranians right now are engaged in cyber war with us

که در واقع، میدانیم ایرانی ها در حال جنگ سایبری با ما هستند

and we're ignoring it, partially because businesses are not willing

و آنرا نادیده میگیریم، چون شرکتها دلشان نمی خواهد

to talk about the attacks that are being waged on them.

در باره حملاتی که به آنها میشود صحبت کنند.

And that gets us to another breakdown

و این ما را به شکستی دیگر میرساند،

that's crucial,

که حیاتی است،

and another breakdown that couldn't be more important to a group like this,

و شکستی که نمی تواند برای گروهی مانند این مهمتر باشد،

because the growth of America and real American national security

چون رشد آمریکا و امنیت واقعی ملی آمریکایی ها

and all of the things that drove progress even during the Cold War,

و همه چیز هایی که موجب پیشرفت حتی در طول جنگ سرد شد،

was a public-private partnership between science, technology and government

یک شراکت میان بخش خصوصی و دولت در علم، تکنولوژی بود

that began when Thomas Jefferson sat alone in his laboratory

از وقتی که توماس جفرسون تنها در آزمایشکاهش نشست این آغاز شد

inventing new things.

با اختراع چیزهای جدید.

But it was the canals and railroads and telegraph;

اما آنها کانال، خط آهن و تلگراف بود،

it was radar and the Internet.

آنها رادار و اینترنت بود.

It was Tang, the breakfast drink --

نوشیدنی «تانک» برای صبحانه بود --

probably not the most important of those developments.

احتمالا مهمترین این اختراعات نبوده.

But what you had was a partnership and a dialogue,

اما آنچه داشتی شراکت و صحبت بود،

and the dialogue has broken down.

این مکالمه از میان رفته،

It's broken down because in Washington,

و این از بین رفته چون در واشنگتن،

less government is considered more.

دولت های کمی آن را خواسته اند.

It's broken down because there is, believe it or not,

از بین رفته چون، باور میکنید یا نه،

in Washington, a war on science --

در واشنگتن، جنگی علیه علم شروع شده --

despite the fact that in all of human history,

با وجود این حقیقت که در تمامی تاریخ بشر،

every time anyone has waged a war on science,

هرزمانی که کسی جنگی را علیه علم براه انداخت،

science has won.

دانش پیروز شد.

(Applause)

( تشویق حضار )

But we have a government that doesn't want to listen,

اما دولتی داریم که نمی خواهد گوش کند،

that doesn't have people at the highest levels

که افرادی در سطوح بالا ندارد

that understand this.

که این را میفهمند.

In the nuclear age,

در دوران هسته ای،

when there were people in senior national security jobs,

وقتی که افرادی در رتبه‌های بالای مشاغل امنیتی بودند،

they were expected to speak throw-weight.

انتظار میرفت تا سنگین و شدید صحبت کنند.

They were expected to know the lingo, the vocabulary.

باید با زبان خاص و ادبیات ویژه صحبت میکردند.

If you went to the highest level of the U.S. government now

اگرامروز به بالاترین سطوح دولت آمریکا بروی

and said, "Talk to me about cyber, about neuroscience,

و بگویی با من در باره فضای مجازی، عصب شناسی صحبت کنید،

about the things that are going to change the world of tomorrow,"

در مورد چیزهایی که دارد جهان فردا را تغییر میدهد،

you'd get a blank stare.

در سکوت به شما خیره میشوند.

I know, because when I wrote this book,

میدانم چون وقتی این کتاب را نوشتم،

I talked to 150 people, many from the science and tech side,

با ۱۵۰ نفر صحبت کردم، بسیاری از افراد علم و تکنولوژی،

who felt like they were being shunted off to the kids' table.

که احساس میکردند به سمت میزهای کودکان سوق داده شده اند.

Meanwhile, on the tech side,

در این میان، از سوی تکنولوژی،

we have lots of wonderful people creating wonderful things,

ما کلی آدمهایی بزرگ که موضوعاتی جالب را بوجود آورده اند داریم،

but they started in garages and they didn't need the government

اما آنها کارشان را در گاراژ منزل شروع کرده اند و نیازی به دولت ندارند.

and they don't want the government.

و آنها دولت را نمی خواهند.

Many of them have a political view that's somewhere between

خیلی از آنها دیدگاه های سیاسی دارند که جایی بین

libertarian and anarchic:

لیبرال و افراط گرا قرار میگیرد:

leave me alone.

مرا رها کن.

But the world's coming apart.

اما دنیا در حال جدا شدن است.

All of a sudden, there are going to be massive regulatory changes

به یکباره، تغییرات اساسی در مقررات در حال انجام است

and massive issues associated with conflict

و مسائل اساسی وابسته تضاد

and massive issues associated with security and privacy.

و همچنین مسائل اساسی مربوط به امنیت و حریم شخصی.

And we haven't even gotten to the next set of issues,

و حتی ما به گروه دیگری از مشکلات نرسیده ایم،

which are philosophical issues.

وآن مشکلات فلسفی است.

If you can't vote, if you can't have a job,

اگر نتوانی رای بدهی، اگر نتوانی شغلی داشته باشی.

if you can't bank, if you can't get health care,

اگر بانک نداشته باشی، اگر مراقیبت بهداشتی نداشته باشی،

if you can't be educated without Internet access,

اگر نتوانی درس بخوانی بدون دسترسی به اینترنت،

is Internet access a fundamental right that should be written into constitutions?

آیا دسترسی به اینترنت یک حق اساسی است که باید در قانون اساسی نوشته شود؟

If Internet access is a fundamental right,

اگر دسترسی به اینترنت یک حق اساسی است،

is electricity access for the 1.2 billion who don't have access to electricity

آیا دسترسی به برق برای ۱/۲ میلیارد نفر که به برق دسترسی ندارند

a fundamental right?

یک حق اساسی است؟

These are fundamental issues. Where are the philosophers?

اینها مسائلی اساسی هستند. پس فیلسوفان کجایند؟

Where's the dialogue?

گفتگو کجا انجام میشود؟

And that brings me to the reason that I'm here.

و این مرا به دلیل اینجا بودنم هدایت میکند.

I live in Washington. Pity me.

من در واشنگتن زندگی میکنم. حیف من.

(Laughter)

( خنده حضار )

The dialogue isn't happening there.

گفتگو اینجا انجام نمی شود.

These big issues that will change the world,

این مسائل بزرگ که جهان را تغییر میدهند،

change national security, change economics,

امنیت ملی را تغییر میدهند، اقتصاد را تغییر میدهند،

create hope, create threats,

فرصت میسازند، تهدید میسازند،

can only be resolved when you bring together

تنها وقتی میتوانند حل گردند وقتی شما در کنار هم قرار دهید

groups of people who understand science and technology

گروههایی را که دانش و تکنولوژی را میفهمند

back together with government.

برای همکاری به دولت بپیوندند.

Both sides need each other.

هر دو طرف به هم احتیاج دارند.

And until we recreate that connection,

و تا وقتی این ارتباط را مجددا ایجاد نکنیم،

until we do what helped America grow and helped other countries grow,

تا وقتی کاری که به رشد آمریکا کمک کرد و کشورهای دیگر کمک کرد را انجام ندهیم

then we are going to grow ever more vulnerable.

ما بیشتر آسیب پذیر میشویم.

The risks associated with 9/11 will not be measured

خطراتی که با ۱۱ سپتامبر همراه شد قابل اندازه گیری

in terms of lives lost by terror attacks

بر مبنای تعداد کشته شدگان در حملات تروریستی نیست

or buildings destroyed or trillions of dollars spent.

یا ساختمانهایی که از بین رفت یا میلیاردها دلاری که هزینه شد.

They'll be measured in terms of the costs of our distraction from critical issues

آنها را از راه هزینه جدایی از مسائل اصلی اندازه گیری کنیم

and our inability to get together

و ناتوانی ما در با هم بودن

scientists, technologists, government leaders,

دانشمندان، فن آوران، رهبران دولتی،

at a moment of transformation akin to the beginning of the Renaissance,

در زمان تحول شبیه به شروع رنسانس است،

akin to the beginning of the major transformational eras

شبیه به آغاز دوران تحولات بزرگ.

that have happened on Earth,

که در کره زمین اتفاق افتاد،

and start coming up with, if not the right answers,

و آغاز اگر با پاسخ های صحیح شروع نشود،

then at least the right questions.

حداقل با سوالات صحیح شروع میشود.

We are not there yet,

هنوز آنجا نیستیم،

but discussions like this and groups like you

اما مناظره هایی مانند این و گروه هایی مانند شما

are the places where those questions can be formulated and posed.

محل هایی هستند که این سوالات میتواند طراحی و اعلام شوند.

And that's why I believe that groups like TED,

و به این دلیل است که امیدوارم گروههایی مانند TED،

discussions like this around the planet,

گفتگوهایی مانند این را در سراسر جهان ایجاد کنند،

are the place where the future of foreign policy, of economic policy,

محل‌هایی هستند که آینده سیاست خارجی ، سیاست اقتصادی،

of social policy, of philosophy, will ultimately take place.

سیاست های اجتماعی، فلسفه، در نهایت مشخص میشوند.

And that's why it's been a pleasure speaking to you.

و به این دلیل صحبت با شما لذت بخش بود.

Thank you very, very much.

از شما متشکرم، خیلی خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)