The inside story of the Paris climate agreement | Christiana Figueres

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Hajar Almasi

I have one more reason for optimism:

من یک دلیل دیگر برای خوش بینی دارم:

climate change.

تغییر آب و هوا.

Maybe you don't believe it, but here is the fact.

شاید باور نکنید، اما نکته اینجا است.

On December 12, 2015,

در ۱۲ دسامبر سال ۲۰۱۵

in Paris, under the United Nations,

در پاریس٬ در مجمع ملل متحد٬

195 governments got together

۱۹۵ دولت با هم نشستند

and unanimously --

و به اجماع رسیدند --

if you've worked with governments, you know how difficult that is --

اگر با دولت‌ها کار کرده باشید می‌دانید چقدر سخت است --

unanimously decided

همگی تصمیم گرفتند

to intentionally change the course of the global economy

تا جریان اقتصاد جهانی را عمدا تغییر دهند

in order to protect the most vulnerable

تا از بخش‌های بیشتر آسیب پذیر حمایت کنند

and improve the life of all of us.

و زندگی همه ما را بهبود ببخشند.

Now, that is a remarkable achievement.

اکنون٬ این یک دستآورد قابل توجه است.

(Applause)

(تشویق حضار)

But it is even more remarkable

اما بیشتر هم قابل توجه می‌شود

if you consider where we had been just a few years ago.

اگر در نظر بگیرید که همین چند سال پیش کجا بودیم.

2009, Copenhagen.

سال ۲۰۰۹ ٬ کوپنهاگ.

Who remembers Copenhagen?

کی کوپنهاگ را به یاد می‌آورد؟

Well, after years of working toward a climate agreement,

خوب٬ پس از سالها کار بر روی یک توافق آب و هوایی٬

the same governments convened in Copenhagen

همین دولت‌ها در کوپنهاگ جمع شدند

and failed miserably.

و شکستی مفتضحانه خوردند.

Why did it fail miserably?

چرا چنین شکست مفتضحی به وجود آمد؟

For many different reasons,

به چندین دلیل مختلف٬

but primarily because of the deeply entrenched divide

اما ابتدا به دلیل جبهه گیری عمیق بین

between the global North and the global South.

جهان شمالی و جهان جنوبی.

So now, six months after this failure,

خوب حالا٬ پس از گذشت شش ماه از این شکست٬

I was called in to assume the responsibility

من فرا خوانده شدم تا مسئولیت

of the global climate change negotiations.

مذاکرات جهانی تغییر آب و هوا را به عهده بگیرم.

You can imagine, the perfect moment to start this new job.

می‌توانید تصور کنید٬ بهترین وقت برای شروع این کار جدید.

The global mood on climate change was in the trash can.

احساس جهانی درباره تغییرات اقلیمی در سطل زباله بود.

No one believed

هیچ کس باور نمی‌کرد

that a global agreement could ever be possible.

که توافقی جهانی هرگز ممکن شود.

In fact, neither did I.

در واقع من هم باور نمی‌کردم.

If you promise not to tell anyone outside of this wonderful TED audience,

اگر قول بدهید به کسی بیرون از این شنوندگان شگفت انگیز TED نگویید٬

I'm going to divulge a secret

رازی را فاش خواهم کرد

that has been gratefully buried by history.

که خوشبختانه تاریخ آن را دفن کرده است.

On my first press conference,

در اولین کنفرانس خبری‌ام٬

a journalist asked, "Um, Ms. Figueres,

یک خبرنگار پرسید٬ "آم٬ خانم فیگرس٬

do you think that a global agreement is ever going to be possible?"

شما فکر می‌کنید که یک توافق جهانی هرگز به دست خواهد آمد؟"

And without engaging brain, I heard me utter,

و بدون دخالت مغز٬ شنیدم که می‌گفتم٬

"Not in my lifetime."

"نه در طول عمر من."

Well, you can imagine the faces of my press team

خوب٬ می‌توانید قیافه‌ی گروه خبری من را تصور کنید

who were horrified at this crazy Costa Rican woman

که از این زن دیوانه کاستاریکایی وحشت کرده بودند

who was their new boss.

که رئیس جدید آنها بود.

And I was horrified, too.

و من هم ترسیده بودم.

Now, I wasn't horrified at me, because I'm kind of used to myself.

اما از خودم نترسیده بودم٬ چون به هر حال به خودم عادت کرده‌ بودم.

I was actually horrified

در واقع

at the consequences of what I had just said,

از عواقب آنچه گفته بودم وحشت کردم٬

at the consequences for the world

از عواقب آن برای دنیایی

in which all our children are going to have to live.

که بچه‌های ما در آن زندگی خواهند کرد.

It was frankly a horrible moment for me,

بدون شک لحظه‌ی بسیار ترسناکی برای من بود٬

and I thought, well, no, hang on,

و من فکر کردم که٬ خوب٬ نه٬ صبر کنید٬

hang on.

صبر کنید٬

Impossible is not a fact,

غیرممکن یک اصل نیست٬

it's an attitude.

یک روش است.

It's only an attitude.

این تنها یک روش است.

And I decided right then and there that I was going to change my attitude

و من درست همانجا و همان لحظه تصمیم گرفتم که روشم را عوض کنم

and I was going to help the world change its attitude on climate change.

و به دنیا کمک کنم که روش خود را در برابر تغییرات اقلیمی تغییر دهد.

So I don't know --

خوب من نمی‌دانم --

No, just this? Thanks.

نه٬ همین فقط؟ ممنون.

I don't know --

من نمی‌دانم --

what you would do

شما چه می‌کردید

if you were told your job is to save the planet.

اگر به شما می‌گفتند که شغل شما نجات دادن سیاره است.

Put that on the job description.

آن را در شرح وظایف قرار دهید.

And you have full responsibility,

و شما مسئولیت کامل دارید٬

but you have absolutely no authority,

اما مطلقا هیچ اختیاری ندارید٬

because governments are sovereign in every decision that they take.

چون دولت‌ها درباره هر تصمیمی که بگیرند اقتدار دارند.

Well, I would really love to know

خوب٬ واقعا دلم می‌خواهد بدانم

what you would do on the first Monday morning,

شما در اولین صبح روز کاری چه می‌کردید٬

but here's what I did: I panicked.

اما من این کار را کردم: وحشت کردم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And then I panicked again,

و بعد از ان دوباره وحشت کردم٬

because I realized I have no idea how we're going to solve this problem.

چون فهمیدم که هیچ ایده‌ای ندارم که چگونه قرار است این مشکل را حل کنیم.

And then I realized I have no idea how we're going to solve this problem,

و بعد متوجه شدم که هیچ ایده‌ای ندارم که چطور مشکل را حل کنم٬

but I do know one thing:

اما یک چیز را قطعا می‌دانم:

we have got to change the tone of this conversation.

ما باید حتما لحن این مکالمه را تغییر دهیم.

Because there is no way you can deliver victory

چون هیچ راهی برای رسیدن به پیروزی وجود ندارد

without optimism.

بدون خوش بینی.

And here,

و اینجا٬

I use optimism as a very simple word,

من خوش بینی را به عنوان یک کلمه ساده به کار می‌برم٬

but let's understand it in its broader sense.

اما بیایید مفهوم گسترده‌تر آن را درک کنیم.

Let's understand it as courage,

بیایید آن را به عنوان شجاعت ببینیم٬

hope, trust, solidarity,

امید٬ اعتماد٬ همبستگی٬

the fundamental belief that we humans can come together

باور اساسی به این که ما انسان‌ها می‌توانیم کنار هم جمع شویم

and can help each other to better the fate of mankind.

و به هم کمک کنیم تا سرنوشت بهتری را برای نوع بشر رقم بزنیم.

Well, you can imagine that I thought that without that,

خوب٬ می‌توانید تصور کنید که من فکر کردم بدون آن٬

there was no way we were going to get out of the paralysis of Copenhagen.

هیچ راهی برای خروج از فلج به وجود آمده در کوپنهاگ وجود ندارد.

And for six years,

و برای شش سال٬

I have stubbornly, relentlessly injected optimism into the system,

من سرسختانه و خستگی ناپذیر در حال تزریق خوش بینی به سیستم بوده‌ام٬

no matter what the questions from the press --

بدون در نظر گرفتن سوالات مطرح شده از خبرگزاری‌ها --

and I have gotten better at those --

و در آنها بهتر شده‌ام --

and no matter what the evidence to the contrary.

و بدون در نظر گرفتن شواهد متناقض.

And believe you me, there has been a lot of contrary evidence.

و باور کنید٬ تعداد بسیار زیادی مدارک متناقض وجود داشت.

But relentless optimism into the system.

اما خوش بینی خستگی ناپذیر به سیستم.

And pretty soon,

و خیلی زود٬

we began to see changes happening in many areas,

تغییرات به وجود آمده در زمینه‌های مختلف را مشاهده کردیم٬

precipitated by thousands of people,

که توسط هزاران نفر سرعت پیدا کرده بود٬

including many of you here today,

شامل بسیاری از شما که امروز اینجا هستید٬

and I thank you.

و از شما سپاسگزارم.

And this TED community will not be surprised

و جامعه TED غافلگیر نخواهد شد

if I tell you the first area

اگر به شما بگویم که اولین زمینه‌ای

in which we saw remarkable change

که شاهد تغییرات قابل توجه در آن

was ...

بودیم ...

technology.

فناوری بود.

We began to see that clean technologies,

ما شروع به دیدن فناوری‌های پاک کردیم٬

in particular renewable energy technologies,

به طور خاص فناوری‌های انرژي‌های تجدید پذیر٬

began to drop price and increase in capacity,

شروع به کاهش قیمت و افزایش ظرفیت کردند٬

to the point where today we are already building

تا جایی که ما امروزه در حال ساختن

concentrated solar power plants

کارخانه‌های متمرکز انرژی خورشیدی هستیم

that have the capacity to power entire cities,

که ظرفیت برق‌ رسانی به شهرها را دارند٬

to say nothing of the fact of what we are doing on mobility

بدون صحبت از آنچه در زمینه حمل و نقل

and intelligent buildings.

و ساختمان‌های هوشمند در حال انجام است.

And with this shift in technologies,

و با این جابجایی در فناوری‌ها٬

we were able to begin to understand

ما شروع به مشاهده تغییراتی در

that there was a shift in the economic equation,

معادلات اقتصادی بودیم٬

because we were able to recognize

چون قادر به درک این شدیم

that yes, there are huge costs to climate change,

که بله٬ تغییرات اقلیمی هزینه‌های هنگفتی به بار می‌آورند٬

and yes, there are compounded risks.

و بله٬ مخاطرات پیچیده‌ای وجود دارند.

But there also are economic advantages

اما در عین حال منافع اقتصادی

and intrinsic benefits,

و طبیعی هم وجود دارند٬

because the dissemination of the clean technologies

چون گسترش فناوری‌های پاک

is going to bring us cleaner air,

هوای پاک‌تر،

better health,

سلامت بهتر٬

better transportation, more livable cities,

حمل و نقل بهتر٬ شهرهای بهتری برای زندگی٬

more energy security,

امنیت انرژی بالاتر٬

more energy access to the developing world.

و دسترسی به انرژی بیشتر برای جهان توسعه یافته به ارمغان می‌آورد.

In sum, a better world than what we have now.

در مجموع دنیایی بهتر از آنچه الان داریم.

And with that understanding,

و با دانستن آن

you should have witnessed, in fact, part of you were,

ما باید شاهد آن می‌بودیم٬ در واقع بعضی از شما شاهد بودید٬

the spread of ingenuity and excitement

که نبوغ و اشتیاق گسترش بیابد

that went through, first through nonnational governments,

و همین هم شد٬ اول در دولت‌های غیر ملی٬

the private sector, captains of industry, insurance companies,

بخش خصوصی٬ روسای صنایع٬ شرکت‌های بیمه٬

investors, city leaders, faith communities,

سرمایه گذاران٬ رهبران شهرها٬ انجمن‌های مذهبی٬

because they all began to understand, this actually can be in their interest.

چون آنها متوجه شدند این مسئله در واقع به سود خودشان است.

This can actually improve their bottom line.

این در واقع می‌تواند خط پایان آنها را بهبود بخشد.

And it wasn't just the usual suspects.

و این تنها مظنونین همیشگی نبودند.

I have to tell you I had the CEO of a major, major oil and gas company

می‌توانم به شما بگویم که مدیرعامل یک شرکت بزرگ نفت و گاز

come to me at the beginning of last year

در اوایل سال گذشته پیش من آمد

and say --

و گفت --

privately, of course --

به صورت خصوصی البته --

he did not know how he was going to change his company,

نمی‌دانست چطور می‌خواهد شرکت خود را تغییر دهد٬

but he is going to change it,

اما آن را تغییر خواهد داد٬

because he's interested in long-term viability.

چون به مسئله زیست پذیری طولانی مدت علاقه مند است.

Well, now we have a shift in the economic equation,

خوب٬ حالا تغییری در معادلات اقتصادی داریم٬

and with that, with broader support from everyone,

و با آن٬ با حمایت بیشتر از طرف همه٬

it did not take very long before we saw that national governments

طولی نکشید که دیدیم که دولت‌های ملی هم

woke up to the fact that this is in their national interest.

به این نکته آگاه شدند که این مسئله جزء منافع ملی آنها هم هست.

And when we asked countries to begin to identify

و وقتی از کشورها خواستیم مشخص کنند

how they could contribute to global efforts

چطور می‌توانند در تلاش‌های جهانی سهیم شوند

but based on their national interest,

اما بر پایه منافع ملی خودشان٬

189 countries out of 195,

۱۸۹ کشور از ۱۹۵ کشور٬

189 countries sent their comprehensive climate change plans,

۱۸۹ کشور شرح برنامه‌های مقابله با تغییرات اقلیممی خود را فرستادند٬

based on their national interest,

بر اساس منافع ملی‌شان٬

concurrent with their priorities,

و مقارن با اولویت‌هایشان٬

consistent with their national sustainable development plans.

و سازگار با برنامه‌های توسعه پایدار ملی‌شان.

Well,

خوب٬

once you protect the core interests of nations,

وقتی از منافع اساسی ملت‌ها حفاظت کنید٬

then you can understand that nations were ready

آن وقت می‌توانید ببینید که ملت‌ها آماده هستند

to begin to converge onto a common path,

تا همگرایی در یک مسیر مشترک را آغاز کنند٬

onto a common direction of travel

در یک مسیر حرکت مشترک

that is going to take us probably several decades,

که احتمالا برای دهه‌ها طول خواهد کشید٬

but over those several decades is going to take us

اما بالاتر از آن دهه‌ها ما را

into the new economy,

به اقتصادی جدید می‌برد٬

into a decarbonized, highly resilient economy,

به اقتصادی کربن زدایی شده و بسیار ارتجاعی٬

And the national contributions that are currently on the table

و مشارکت‌های ملی که اکنون بر روی میز هستند

on behalf of national governments

از طرف دولت‌های ملی

are insufficient to get us to a stabilized climate,

برای رساندن ما به محیط زیست پایدار کافی نیستند٬

but they are only the first step,

اما آنها گام اولی هستند٬

and they will improve over time.

و با گذشت زمان پیشرفت خواهند کرد.

And the measurement, reporting and verification of all of those efforts

و اندازه‌گیری٬ گزارش و تأیید آن تلاش‌ها

is legally binding.

از نظر قانونی الزام آور هستند.

And the checkpoints that we're going to have every five years

و بازرسی‌هایی که هر پنج سال خواهیم داشت

to assess collective progress towards our goal are legally binding,

برای ارزیابی پیشرفت جمعی در راه رسیدن به هدفمان هم ازنظر قانونی الزام‌آور هستند.

and the path itself toward a decarbonized and more resilient economy

و خود مسیر هم برای رسیدن به اقتصادی ارتجاعی و عاری از کربن

is legally binding.

از نظر قانونی الزام آور است.

And here's the more important part:

و این قسمت مهم‌تر است:

What did we have before?

قبلا چه داشتیم؟

A very small handful of countries

تعداد اندکی از کشورها به تعداد انگشتان دست

who had undertaken very reduced,

که تعهدات اندک و ناکافی

short-term emission reduction commitments

و کوتاه مدتی برای کاهش انتشار داده بودند

that were completely insufficient

که کاملا ناکافی بود

and furthermore, largely perceived as a burden.

و علاوه بر آن٬ به عنوان یک بار اضافی تلقی می‌شدند.

Now what do we have?

حالا چه داریم؟

Now we have all countries of the world contributing with different intensities

حالا همه کشورهای دنیا را داریم که با شدت‌های متفاوت تلاش می‌کنند

from different approaches in different sectors,

به روش‌های مختلف در زمینه‌های گوناگون٬

but all of them contributing to a common goal

اما همه آنها برای هدفی مشترک تلاش می‌کنند

and along a path

و در طول مسیری واحد

with environmental integrity.

با تمامیت بهبود شرایط محیط زیست.

Well, once you have all of this in place

خوب٬ وقتی همه‌ی این‌ها سر جای خودشان باشند

and you have shifted this understanding,

و این درک مشترک را تغییر داده باشید٬

then you see that governments were able to go to Paris

آن وقت خواهید دید که دولت‌ها می‌توانند به پاریس بروند

and adopt the Paris agreement.

و توافق نامه پاریس را بپذیرند.

(Applause)

(تشویق حضار)

So,

پس٬

as I look back

وقتی به عقب نگاه می‌کنم

over the past six years,

به این شش سال گذشته٬

first I remember

اول به یاد می‌آورم

the day the Paris agreement was adopted.

روزی را که توافق پاریس پذیرفته شد.

I cannot tell you the euphoria in the room.

نمی‌توانم خوشحالی آن اتاق را برای شما وصف کنم.

5,000 people jumping out of their seats,

۵٫۰۰۰ نفر که از جایشان بالا می‌پریدند٬

crying, clapping, screaming, yelling,

گریه می‌کردند٬ دست می‌زدند٬ جیغ می‌کشیدند٬ فریاد می‌زدند٬

torn between euphoria and still disbelief at what they had just seen,

و بین خوشحالی و ناباوری از چیزی که دیده بودند تکه پاره می‌شدند٬

because so many people

چون عده بسیار زیادی

had worked for years towards this, and this was finally their reality.

سالها برای آن زحمت کشیده بودند٬ و در نهایت این واقعیت آنها بود.

And it wasn't just those who had participated directly.

و فقط کسانی نبودند که مستقیما درگیربودند.

A few weeks ago, I was with a colleague

چند هفته پیش٬ با یکی از همکاران بودم

who was trying to decide

که سعی داشت

on a Tahitian pearl that he wanted to give to his wonderful wife Natasha.

درباره مروارید تاهیتی که می‌خواست به همسر خوبش ناتاشا بدهد٬ تصمیم بگیرد.

And once he had finally decided what he was going to buy,

و وقتی در نهایت تصمیم گرفت چه می‌خواهد بخرد٬

the jeweler said to him,

جواهر فروش به او گفت٬

"You know, you're very lucky that you're buying this now,

«می‌دانید٬ شما خیلی خوش شانس هستید که این را الان می‌خرید٬

because these pearls could go extinct very soon because of climate change."

چون این مرواریدها به زودی به خاطر تغییرات اقلیمی منقرض خواهند شد.»

"But," the jeweler said, "have you heard,

جواهر فروش گفت٬ «اما٬ شنیده‌اید

the governments have just come to a decision,

که دولت‌ها به تازگی تصمیمی گرفته‌اند٬

and Tahiti could have a chance."

و تاهیتی هم می‌تواند شانسی داشته باشد.»

Well, what a fantastic confirmation

خوب٬ عجب تأیید فوق العاده‌ای

that perhaps, perhaps here is hope,

که شاید٬ شاید امیدی باشد٬

here is a possible chance.

این یک شانس احتمالی باشد.

I'm the first one to recognize that we have a lot of work still to do.

من اولین کسی هستم که می‌داند هنوز کارهای بسیاری مانده که انجام دهیم.

We've only just started our work on climate change.

ما تازه کار بر روی تغییرات محیط زیست را شروع کرده‌ایم.

And in fact, we need to make sure that we redouble our efforts

و در واقع٬ باید مطمئن شویم که تلاش‌هایمان را دوچندان می‌کنیم

over the next five years that are the urgent five years.

در طول پنج سال آینده که پنج سال سختی خواهند بود.

But I do believe

اما من باور دارم

that we have come over the past six years

که از فراز شش سال گذشته

from the impossible

از ناممکن عبور کرده‌ایم

to the now unstoppable.

و امروز به پایان ناپذیر رسیده‌ایم.

And how did we do that? By injecting transformational optimism

و چطور این کار را کردیم؟ با تزریق خوش بینی نسبت به تغییر

that allowed us to go from confrontation to collaboration,

که به ما اجازه داد تا از رویارویی با هم به مشارکت با یکدیگر برسیم٬

that allowed us to understand that national and local interests

و ما را آگاه ساخت که منافع ملی و محلی

are not necessarily at odds with global needs,

لزوما در تضاد با نیازهای جهانی نیستند٬

and that if we understand that, we can bring them together

و اگر این را بدانیم٬ می‌توانیم آنها را دور هم جمع کنیم

and we can merge them harmoniously.

و آنها را با هماهنگی با هم ترکیب کنیم.

And as I look forward to other global issues

و وقتی رو به جلو به سایر چالش‌های جهانی نگاه می‌کنم

that will require our attention this century --

که به توجه ما در قرن حاضر نیاز خواهند داشت --

food security, water security, home security, forced migration --

تأمین غذا٬ تأمین آب٬ امنیت مسکن٬ مهاجرت اجباری --

I see that we certainly do not know

می‌بینم که هنوز به هیچ وجه نمی‌دانیم

how we are going to solve those problems yet.

چطور می‌خواهیم این مشکلات را حل کنیم.

But we can take a page out of what we have done on climate change

اما می‌توانیم از آنچه با تغییرات آب و هوا کردیم درس بگیریم

and we can understand

و می‌توانیم بفهمیم

that we have got to reinterpret the zero-sum mentality.

که باید حتما طرز فکر مجموع - صفر را تغییر دهیم.

Because we were trained to believe that there always are winners and losers,

چون یاد گرفته‌ایم که باور کنیم همیشه برنده و بازنده وجود دارد٬

and that your loss is my gain.

و منفعت من در باخت شما است.

Well, now that we're in a world

خوب٬ حالا در جهانی هستیم

in which we have reached planetary boundaries

که مرزهای بین سیاره‌ای را درنوردیده‌ایم

and that we are not just so interconnected,

و آن قدر هم به هم پیوسته نیستیم٬

but increasingly interdependent on each other,

اما وابستگی ما به هم در حال افزایش است٬

your loss is no longer my gain.

دیگر سود من در باخت شما نیست.

We're either all losers

یا ما همه بازنده هستیم

or we all can be winners.

یا همگی می‌توانیم برنده باشیم.

But we are going to have to decide

اما ما مجبور خواهیم شد تصمیم بگیریم

between zero and sum.

بین صفر و مجموع.

We're going to have to decide between zero benefit for all

ما مجبور خواهیم بود انتخاب کنیم بین هیچ سودی برای هیچ کس

or living life as the sum of all of us.

یا زندگی کردنِ زندگی به عنوان مجموع همه ما.

We've done it once. We can do it again.

یکبار این کار را کرده‌ایم٬ دوباره هم می‌توانیم.

Thanks.

سپاس.

(Applause)

(تشویق حضار)