Andrew Fitzgerald: Adventures in Twitter fiction

ماجراجویی در تخیل توییتر

Translator: Leila Ataei Reviewer: Shahram Eatezadi

So in my free time outside of Twitter

خب در اوقات فراغتم در خارج از توييتر

I experiment a little bit

كمى سعى كردم تجربه

with telling stories online, experimenting

قصه گويى انلاين را انجام بدم، اين كه تجربه كنم

with what we can do with new digital tools.

با ابزار ديجيتالى جديد چكار مى‌‌تونيم انجام بديم.

And in my job at Twitter,

و در شغلم در توييتر

I actually spent a little bit of time

راستش يك كمى از زمان

working with authors and storytellers as well,

كاريم رو صرف كار كردن با نويسنده‌‌ و قصه‌‌گوها مى‌‌كنم،

helping to expand out the bounds

كمك مى‌‌كنم به گسترش يافتن مرزهايى

of what people are experimenting with.

كه آدمها با اون دست به تجربه مى‌‌زنند.

And I want to talk through some examples today

و امروز قصد دارم درباره يكسرى مثالها حرف بزنم

of things that people have done

از کارهایی كه آدمها انجام داده‌‌اند

that I think are really fascinating

و من فكر مى‌‌كنم كه خيلى جالبند

using flexible identity and anonymity on the web

با استفاده از ناشناس ماندن و هویت قابل تغییر در وب

and blurring the lines between fact and fiction.

و محو کردن خطوط بین واقعیت و تخیل.

But I want to start and go back to the 1930s.

اما قصد دارم با برگشتن به دهه ۱۹۳۰ شروع کنم.

Long before a little thing called Twitter,

خيلى قبلتر از اين چيز كوچولويى كه توييتر نام دارد،

radio brought us broadcasts

راديو پخش کردن برنامه‌‌ها را برامون به ارمغان آورد

and connected millions of people

و ميليونها انسان را به

to single points of broadcast.

نقاط منفرد پخش رادیویی متصل می کند.

And from those single points emanated stories.

و از اون نقاط منفرد داستانهایی منتشر می‌شد.

Some of them were familiar stories.

بعضی‌هاشون داستان‌های آشنایی بودند.

Some of them were new stories.

بعضی‌هاشون داستان‌های جدیدی بودند.

And for a while they were familiar formats,

و برای مدتی اونها ساختارهای آشنایی داشتند،

but then radio began to evolve its own

اما بعد شروع به تکامل دادن خودشون کردند

unique formats specific to that medium.

ساختارهای بی‌نظیری که مختص اون رسانه بودند.

Think about episodes that happened live on radio.

به قسمتهایی فکر کنید که زنده توی رادیو اتفاق میفتاد.

Combining the live play

ترکیب کردن اجرای زنده

and the serialization of written fiction,

و سریال‌سازی از داستان نوشته شده،

you get this new format.

به این ساختار جدید می‌رسید.

And the reason why I bring up radio is that I think

و به این دلیل رادیو را به میان آوردم که فکر می‌کنم

radio is a great example of how a new medium

رادیو مثالی عالی از این که یک رسانه جدید چطور

defines new formats which then define new stories.

میتونه ساختارهای جدیدی که بعد داستانهای جدید تعریف کنند را تعریف می‌کند.

And of course, today, we have an entirely new

و البته، امروز، ما رسانه کاملا جدیدی

medium to play with,

برای بازی کردن داریم،

which is this online world.

که این دنیای آن‌لاین است.

This is the map of verified users on Twitter

این نقشه کاربران تایید شده روی توییترست،

and the connections between them.

و ارتباط بین آنها.

There are thousands upon thousands of them.

هزاران هزار تا از اونها وجود دارد.

Every single one of these points

تک تک این نقاط

is its own broadcaster.

پخش کننده خودشون هستند.

We've gone to this world of many to many,

ما به این دنیای چند به چند رفته‌ایم،

where access to the tools is the only barrier to broadcasting.

جاییکه دستیابی به ابزار تنها مانع برای پخش عمومی است.

And I think that we should start to see

و فکر می‌کنم که ما باید شروع کنیم به دیدن

wildly new formats emerge

اینکه ساختارهای کاملا جدیدی ظهور می‌کنند

as people learn how to tell stories in this new medium.

در حالیکه آدمها نحوه قصه گفتن در این رسانه‌های جدید را میاموزند.

I actually believe that we are in a wide open frontier

من درواقع متعقدم که ما در زیست‌گاه وسیعی

for creative experimentation, if you will,

برای آزمایش خالق هستیم، بهتر از این نمی‌شود گفت،

that we've explored and begun to settle

این که ما کنکاش کرده‌ایم و شروع به سکنا گزیدن در

this wild land of the Internet

این سرزمین وحشی اینترنت نموده‌ایم

and are now just getting ready

و الان داریم آماده می‌شیم

to start to build structures on it,

بناهایی را روی اون بسازیم،

and those structures are the new formats

و اون ساختارها چارچوبهای جدید

of storytelling that the Internet will allow us to create.

قصه‌گویی هستند که اینترنت به ما اجازه خلق کردنش را می‌دهد.

I believe this starts with an evolution

به باور من این با تکامل

of existing methods.

روش‌های موجود آغاز میشه.

The short story, for example,

داستان کوتاه، برای مثال،

people are saying that the short story

مردم می‌گن که داستان کوتاه

is experiencing a renaissance of sorts

به لطف کتابخوانهای الکترونیکی

thanks to e-readers, digital marketplaces.

و بازارهای دیجیتالی رنسانسی از انواع را تجربه می‌کند.

One writer, Hugh Howey, experimented

یک نویسنده، به اسم هیو هاووی بواسطه

with short stories on Amazon

قرار دادن داستان خیلی کوتاهی به نام «پشم»روی آمازون

by releasing one very short story called "Wool."

با داستانهای کوتاه دست به تجربه زد.

And he actually says that he didn't intend

و او در واقع می‌گوید که قصد نداشته

for "Wool" to become a series,

که «پشم» مجموعه شود،

but that the audience loved the first story so much

اما چون مخاطبین داستان اول را خیلی زیاد دوست داشتند

they demanded more, and so he gave them more.

تعداد بیشتری را مطالبه کردند و او هم بیشتر بهشون داد.

He gave them "Wool 2," which was a little bit longer than the first one,

«پشم ۲» را به اونها داد، که کمی طولانی‌تر از اولی بود،

"Wool 3," which was even longer,

«پشم ۳»حتی طولانی‌تر هم بود،

culminating in "Wool 5,"

که با «پشم ۵» به اوج رسید،

which was a 60,000-word novel.

و رمانی ۶۰٫۰۰۰ کلمه‌ای بود.

I think Howey was able to do all of this because

فکر کنم هاووی بخاطر سیستم فیدبک سریع کتابخوان‌های الکترونیک

he had the quick feedback system of e-books.

قادر به انجام همه اینها بود.

He was able to write and publish

قادر بود به ترتیبی نسبتا کوتاه

in relatively short order.

بنویسه و چاپ کند.

There was no mediator between him and the audience.

بین او و مخاطبش واسطه‌ای نبود.

It was just him directly connected with his audience

فقط خودش بود که مستقیما با مخاطب ارتباط داشت

and building on the feedback and enthusiasm

و بر اساس فیدبک و علاقمندی که از اونها دریافت

that they were giving him.

می‌کرد کارش را انجام میداد.

So this whole project was an experiment.

بنابراین کل این پروژه یک آزمایش بود.

It started with the one short story,

با داستانی کوتاه شروع شد،

and I think the experimentation actually became

و بنظرم آزمایش در واقع بخشی از

a part of Howey's format.

ساختار هاووی گردید.

And that's something that this medium enabled,

و آن چیزیست که این وسیله اون را ممکن کرده،

was experimentation being a part of the format itself.

این که آزمایش کردن بخشی از خود قالب شود.

This is a short story by the author Jennifer Egan

این داستان کوتاهیست از جنیفر اگان نویسنده

called "Black Box."

به اسم «جعبه سیاه».

It was originally written

در اصل با فکر به

specifically with Twitter in mind.

توییتر نوشته شده است.

Egan convinced The New Yorker

اگان نیویورکر را متقاعد کرد

to start a New Yorker fiction account

تا حساب داستانى نیویورکر را شروع کند

from which they could tweet

تا از اون کلیه این خطوطی

all of these lines that she created.

که او خلق میکرد را بتونند توییت کنند.

Now Twitter, of course, has a 140-character limit.

خب توییتر البته محدودیت ۱۴۰ حرفی داره.

Egan mocked that up just writing manually

اگان از اون بعنوان مدل آزمايشى جهت نوشتن دستى

in this storyboard sketchbook,

در اين دفترچه طراحی فیلمنامه مصور(استوری بورد)

used the physical space constraints

از محدودیتهای فضای فیزیکی آن دسته از مربع‌های فیلمنامه

of those storyboard squares

از مربع‌های فیلمنامه مصور جهت

to write each individual tweet,

نوشتن هر توییت مجزا استفاده کرد،

and those tweets ended up becoming

آن دسته توییت‌هابه چیزی بالغ بر

over 600 of them that were serialized by The New Yorker.

۶۰۰ عددی ختم شدند که از سوی نیویورکر سری سازی شدند.

Every night, at 8 p.m., you could tune in

هر شب، در ساعت ٨، ميتونستيد

to a short story from The New Yorker's fiction account.

به داستان كوتاهى از حساب كاربرى داستانی نيويوركر متصل شويد.

I think that's pretty exciting:

فكر كنم خيلى هيجان‌‌انگيز است:

tune-in literary fiction.

وصل شدن به ادبيات داستانى.

The experience of Egan's story, of course,

تجربه قصه إگان، البته،

like anything on Twitter, there were multiple ways to experience it.

مثل هر چيزدیگه‌ای روى توييتر بود، روشهاى چندگانه‌ای براى آزمايش كردن اون وجود داشت.

You could scroll back through it,

مى‌‌تونستيد بين سطور بالا و پايين كنيد،

but interestingly, if you were watching it live,

جالب اين كه، اگر اون را زنده تماشا مى‌‌كرديد،

there was this suspense that built

بخاطر توييتهاى واقعی این تعلیق

because the actual tweets,

به وجود میامد،

you had no control over when you would read them.

شما وقتى كه اونها را ميخونيد هيچ كنترلى رويشان نداريد.

They were coming at a pretty regular clip,

اونها در قطعی كاملا منظم ميامدند،

but as the story was building,

اما همانطور كه داستان ساخته ميشد،

normally, as a reader, you control how fast you move through a text,

طبيعتاً، بعنوان خواننده، شما سرعت خود را در گذر از متن تنظيم مى‌كنيد.

but in this case, The New Yorker did,

اما در اين مورد، نيويوركر. اين كار را كرد،

and they were sending you bit by bit by bit,

و اونها ذره، ذره اون را براى شما مى‌‌فرستاند،

and you had this suspense of waiting for the next line.

و شما در انتظار سطر بعد اين تعليق را داشتيد.

Another great example of fiction

مثال عالى ديگر از تخيل

and the short story on Twitter,

و داستان كوتاه روى توييتر،

Elliott Holt is an author who wrote a story called "Evidence."

اليوت هولت نويسنده‌‌اى است كه داستانى به اسم " مدرك" را نوشته است.

It began with this tweet: "On November 28

با اين توييت شروع شد: " در نوامبر ٢٨

at 10:13 p.m.,

ساعت ١٠:١٣ بعد از ظهر،"

a woman identified as Miranda Brown,

زنى بنام میراندا براون

44, of Brooklyn, fell to her death

۴۴ ساله اهل بروکلین، از بام هتل منتهن

from the roof of a Manhattan hotel."

سقوط كرد و مرد."

It begins in Elliott's voice,

با صداى اليوت شروع شد

but then Elliott's voice recedes,

اما بعد صداى اليوت عقب نشينى مى‌‌كند،

and we hear the voices of Elsa, Margot and Simon,

و ما صداهاى السا، مارگوت و سيمون را مى‌‌شنويم،

characters that Elliott created on Twitter

شخصيتهايى كه اليوت در توييتر خلق كرد

specifically to tell this story,

تا بطور خاص اين داستان را تعريف كند،

a story from multiple perspectives

داستانى از نقطه نظرهاى چندگانه

leading up to this moment at 10:13 p.m.

كه منتهى به اين لحظه در ١٠:١٣ بعد از ظهر مى‌‌شوند

when this woman falls to her death.

هنگامى كه اين زن سقوط مى‌‌كند و ميميرد.

These three characters brought an authentic vision

اين سه شخصيت ديد معتبرى را از نقطه ‌ظرهاى

from multiple perspectives.

چندگانه مياورند.

One reviewer called Elliott's story

منتقدى داستان اليوت را اينطور نامید

"Twitter fiction done right," because she did.

" داستان توييتر كارش درست بود،" چون او اين كار را كرد.

She captured that voice

او آن صدا را گرفت

and she had multiple characters and it happened in real time.

و شخصيتهاى چندگانه داشت و بلادرنگ اتفاق مى‌‌افتاد.

Interestingly, though, it wasn't just

جالب اين كه هر چند توييتر فقط

Twitter as a distribution mechanism.

مكانيزم توزيعى نبود

It was also Twitter as a production mechanism.

بلكه همینطور بعنوان مكانيزم توليد نيز عمل كرد.

Elliott told me later

اليوت بعداً به من گفت

she wrote the whole thing with her thumbs.

او تمام اون را با انگشتهاى شستش نوشته بود

She laid on the couch and just went back and forth

روى مبل لم ميداده و فقط بين حروف

between different characters

عقب و جلو مى‌‌رفته

tweeting out each line, line by line.

تا هر كدوم از خطوط را توييت كنه، خط به خط.

I think that this kind of spontaneous creation

فكر كنم اين نوع آفرينش آنى

of what was coming out of the characters' voices

چيزى است كه از صداهاى حروف بيرون ميايد

really lent an authenticity to the characters themselves,

واقعاً به خود اين شخصيتها اعتبار مى‌‌بخشيد

but also to this format that she had created

و همچنين براى اين ساختارى كه او از اين

of multiple perspectives in a single story on Twitter.

نقطه نظرهاى چندگانه در يك تك داستان روى توييتر خلق كرده بود.

As you begin to play with flexible identity online,

همانطور كه شروع مى‌كنيد به بازى با هويت قابل تغيير آنلاين،

it gets even more interesting

حتى خيلى جالب‌‌تر ميشود

as you start to interact with the real world.

هنگامى كه شروع به تعامل با جهان واقعى مى‌‌كنيد.

Things like Invisible Obama

چيزهايى مثل اوباماى نامرئى

or the famous "binders full of women"

يا " كلاسورى پر از زنان" مشهور

that came up during the 2012 election cycle,

كه در طى چرخه انتخاباتى ٢٠١٢ بيرون آمد،

or even the fan fiction universe of "West Wing" Twitter

يا حتى توييتر جهان تخيلى طرفداران (سریال معروف تلویزیونی) "west wing"

in which you have all of these accounts

در اون همه این حسابهاى كاربرى را

for every single one of the characters in "The West Wing,"

براى تك تك شخصيتها در "west wing" داريد،

including the bird that taps at Josh Lyman's window

كه شامل پرنده‌‌اى هم ميشود كه تنها در يك قسمت به

in one single episode. (Laughter)

پنجره جاش ليمن توك ميزند. ( خنده)

All of these are rapid iterations on a theme.

همه اينها بازگويهايى سريع در موضويى هستند.

They are creative people experimenting

اونها آدمهاى خالقى هستند كه با محدوديتهاى

with the bounds of what is possible in this medium.

ممكن در اين رسانه ممكن دست به تجربه مى‌‌زنند.

You look at something like "West Wing" Twitter,

شما به چيزى مثل توييتر"west wing" نگاه بياندازيد،

in which you have these fictional characters

در اون اين شخصيتهاى تخيلى را داريد

that engage with the real world.

كه درگير جهان واقعى مى‌شوند.

They comment on politics,

درباره سياست نظر مى‌‌دهند،

they cry out against the evils of Congress.

عليه شرارتهاى كنگره اعتراض سر مى‌‌دهند.

Keep in mind, they're all Democrats.

خاطرتون باشه، همه اونها دمكرات هستند.

And they engage with the real world.

و در جهان واقعى دخالت دارند.

They respond to it.

به اون پاسخ مى‌‌دهند.

So once you take flexible identity,

پس وقتى هويت قابل تغيير، ناشناسی،

anonymity, engagement with the real world,

درگير شدن با جهان واقعى را اتخاذ كنيد،

and you move beyond simple homage or parody

و وراى تجليل ساده يا تقليد آستهزاآمیزحركت كنيد

and you put these tools to work in telling a story,

و از اين ابزار براى گفتن يك داستان استفاده كنيد

that's when things get really interesting.

آن وقت كه چيزها واقعاً جالب مى‌‌شوند.

So during the Chicago mayoral election

بنابراين در طى انتخابات وابسته به شهردارى شيكاگو

there was a parody account.

يك حساب كاربرى تقليدى استهزاآمیز وجود داشت.

It was Mayor Emanuel.

شهردار امانوئل.

It gave you everything you wanted from Rahm Emanuel,

اون به شما هر آنچه كه از شهردار راهم امانوئل ميخواستيد را مى‌‌داد

particularly in the expletive department.

بويژه در دپارتمان مکمل.

This foul-mouthed account

اين حساب کاربری ياوه گو

followed the daily activities of the race,

فعاليتهاى روزانه مربوط به این رقابت با تفسيرهايى

providing commentary as it went.

كه متعاقباً انجام مى‌‌داد، را دنبال كرد.

It followed all of the natural tropes

تمامى گرايشات طبيعى يك حساب

of a good, solid Twitter parody account,

توييتر تقليدى استهزاآمیز خوب و قابل اطمينان،

but then started to get weird.

اما بعد شروع شد به عجيب شدن.

And as it progressed, it moved from this commentary

و همانطور كه پيشروى مى‌‌كرد، از اين تفسير

to a multi-week, real-time science fiction epic

به يك داستان حماسى علمى تخيلى بلادرنگ چند هفته‌‌اى تغيير كرد.

in which your protagonist, Rahm Emanuel,

كه در اون نقش اول شما، راهم امانوئل،

engages in multi-dimensional travel on election day,

درگير سفرى چندى بعدى در روز انتخابات ميشود،

which is -- it didn't actually happen.

چيزى كه در واقعیت اتفاق نمى‌‌افتاد.

I double checked the newspapers.

روزنامه‌‌ها را مجدد چك كردم.

And then, very interestingly, it came to an end.

و سپس، جالب اين كه به پايان رسيد.

This is something that doesn't usually happen

اين چيزيست كه معمولاً با حساب تقليدى استهزاآمیز

with a Twitter parody account.

در توييتر اتفاق نمى‌‌افتد.

It ended, a true narrative conclusion.

تمام شد، يك پايان روايتگرانه حقيقى.

And so the author, Dan Sinker, who was a journalist,

و همينطور، دن سينكر نويسنده، كه روزنامه نگار بود،

who was completely anonymous this whole time,

تمام اين مدت كاملاً ناشناس بود،

I think Dan -- it made a lot of sense for him

بنظرم دن-- خيلى براش منطقى بود كه اون را به

to turn this into a book,

كتاب برگرداند،

because it was a narrative format in the end,

چون دست آخر ساختارى روايتگرانه بود،

and I think that turning it into a book

و فكر كنم تغيير دادن اون به كتاب

is representative of this idea that he had created something new

نمايانگر اين ايده است كه چيزى تازه خلق شده بود

that needed to be translated into previous formats.

كه نياز داشت به ساختارهاى قبلى ترجمه شود.

One of my favorite examples

يكى از مثالهاى مطلوبم

of something that's happening on Twitter right now,

چيزيست كه همين حالا در توييتر در حال رخ دادن است،

actually, is the very absurdist Crimer Show.

در واقع، مضحك‌‌ترين نمايش جنايتكار است.

Crimer Show tells the story

نمايش جنایتکار داستان يك ابرجنايتكار

of a supercriminal and a hapless detective

و كاراگاه بيچاره را مى‌‌گويد

that face off in this exceptionally strange lingo,

كه در اين زبان ويژه بطرز استثنايى و عجيبی با هم مواجه ميشوند

with all of the tropes of a television show.

با همه گرايشات يك برنامه تلويزيونى.

Crimer Show's creator has said that

نمايش جنايتكار گفته شده كه

it is a parody of a popular type of show in the U.K.,

تقليدى مسخره‌‌آميز از نمايشى محبوب در بريتانياست.

but, man, is it weird.

اما، مرد، اين عجيب نيست.

And there are all these times where Crimer,

و همه اين زمانهايى وجود دارد كه جنایتکار،

the supercriminal, does all of these TV things.

این ابرجنايتكار، همه اين كارهاى توى تلويزيون را انجام مى‌‌دهد.

He's always taking off his sunglasses

او هميشه عينك آفتابيش را برمى‌‌دارد

or turning to the camera,

يا به سمت دوربين برمى‌‌گردد

but these things just happen in text.

اما اين چيزها فقط در متن اتفاق مى‌‌افتد.

I think borrowing all of these tropes from television

فكر كنم وام گرفتن همه اين گرايشات از تلويزيون

and additionally presenting each Crimer Show

و مضاف بر اون ارائه كردن هر نمايش جنایتکار

as an episode, spelled E-P-P-A-S-O-D, "eppasod,"

بعنوان يك اپيزود كه إ-پ-ا-ز-و-د هجى مى‌‌شود، " اپازود"،

presenting them as episodes

اونها را بعنوان اپيزودها ارائه مى‌‌كند،

really, it creates something new.

واقعاً، چيز كاملاً جديديه.

There is a new "eppasod" of Crimer Show

تقريبا هر روز روى توييتر

on Twitter pretty much every day,

يك اپازود جديد از نمايش جنایتکار وجود دارد.

and they're archived that way.

و اونها به اون روش آرشيوبندى شده‌‌اند.

And I think this is an interesting experiment in format.

و فكر كنم اين يك تجربه جالب در ساختار است.

Something totally new has been created here

چيزيى كاملاً تازه در اينجا خلق شده است

out of parodying something on television.

بدور از نمايش دادن چيزى در تلويزيون.

I think in nonfiction real-time storytelling,

بنظرم در داستان‌‌سرايى بلادرنگ غيرتخيلى،

there are a lot of really excellent examples as well.

كلى مثال واقعاً عالى نيز وجود دارد.

RealTimeWWII is an account

RealTimeWWII حسابى است

that documents what was happening on this day 60 years ago

كه چيزهايى را كه در چنين روزى در ٩٠ سال گذشته اتفاق افتاده را ثبت مى‌‌كند

in exceptional detail, as if

با جزيياتى استثنايى، جوريكه

you were reading the news reports from that day.

شما گزارشات خبری مربوط به اون روز را می‌خواندید.

And the author Teju Cole has done

و نویسنده تئو كول با آب و تاب دادن ادبى

a lot of experimentation with putting a literary twist

به رويدادهاى خبری يك عالم آزمايش

on events of the news.

انجام داده است.

In this particular case, he's talking about drone strikes.

در این مورد خاص، او درباره ضربات زنبور عسل نر صحبت می‌کند.

I think that in both of these examples,

فکر کنم در هر دو این مثالها،

you're beginning to see ways in which

شما شروع می‌کنید به دیدن روشهایی كه در اون

people are telling stories with nonfiction content

آدمها قصه‌هایی با محتوی غیرتخیلی می‌گویند

that can be built into new types

که در انواع جدیدی از قصه‌گویی تخیلی

of fictional storytelling.

می‌توانند ساخته شوند.

So with real-time storytelling,

بنابراین باقصه‌گویی بلادرنگ،

blurring the lines between fact and fiction,

محو کردن خطوط بین حقیقت و تخیل،

the real world and the digital world,

دنیای واقعی و دنیای دیجیتالی،

flexible identity, anonymity,

هویت قابل تغییر، ناشناس ماندن،

these are all tools that we have accessible to us,

اینها همگی ابزاری هستند که به اونها دستیابی داریم،

and I think that they're just the building blocks.

و فکر می‌کنم که اونها فقط عناصر سازنده هستند.

They are the bits that we use

اونها اجزایی هستند که ما برای خلق

to create the structures, the frames,

بناها، چهارچوبها استفاده می‌کنیم،

that then become our settlements on this

که بعدا زیست‌گاه ما در این سرحد

wide open frontier for creative experimentation.

کاملا وسیع برای آزمایش خالق می‌شود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)