Buildings that blend nature and city | Jeanne Gang

Translator: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Translator: Haniyeh Zolfaghari Reviewer: soheila Jafari

I'm a relationship builder.

من سازنده ارتباطات هستم.

When you think of a relationship builder,

وقتی که به سازنده ارتباطات فکر میکنید،

don't you just automatically think "architect?"

بطور خودکار به یاد "معمار" نمیافتید؟

Probably not.

احتمالا نه.

That's because most people think architects design buildings and cities,

چراکه اغلب مردم فکرمیکنند

معمارها ساختمانها و شهرها را طراحی میکنند،

but what we really design are relationships,

اما آنچه که ما واقعا طراحی میکنیم ارتباطات است،

because cities are about people.

چون شهرها درباره مردم است.

They're places where people come together for all kinds of exchange.

مکانهایی هست که مردم برای هر نوع تبادلی گرد هم جمع میشوند.

And besides, skylines are highly specific urban habitats

و علاوه براین، چشم اندازهای افق هم محل سکونت شهری بسیار خاصی اند.

with their own insects, plants and animals,

با حشرات، گیاهان و حیوانات خاص خود،

and even their own weather.

و حتی آب و هوای ویژه خود.

But today, urban habitats are out of balance.

اما امروزه، محل های سکونت شهری از تعادل خارج شده اند.

Climate change, together with political and economic troubles,

تغییرات آب و هوایی، همراه با مشکلات سیاسی و اقتصادی،

are having an impact;

درحال تاثیرگذاری اند؛

they're adding up and stressing out cities and us,

درحال افزایش اند و شهرها و ما،

مردمی که در آن زندگی میکنیم، را به هم میریزند.

the people who live in them.

For me, the field of ecology has provided important insight,

در نظر من، شاخه بوم شناسی بینش مهمی به ارمغان آورده،

because ecologists don't just look at individual species on their own,

چراکه بوم شناسان تنها به گونه ها بصورت انفرادی توجه نمیکنند،

they look at the relationships between living things

آنها به ارتباطات بین جانداران توجه میکنند

and their environment.

و به محیط اطراف آنها.

They look at how all the diverse parts of the ecosystem are interconnected,

به چگونگی ارتباط تمامی قسمت های متمایز اکوسیستم به هم توجه میکنند،

and it's actually this balance, this web of life, that sustains life.

و در واقع این تعادل، این شبکه زندگی هست که باعث بقا میشود.

My team and I have been applying insights from ecology to architecture

تیم من و من درگیر اعمال این بینش از بوم شناسی به معماری هستیم

to see how physical space can help build stronger relationships.

تا ببینیم که فضای فیزیکی چگونه میتواند کمک کند تا ارتباطات قویتری بسازیم.

The projects I'm going to show you today

پروژه ای که امروز می خواهم به شما نمایش دهم

use the idea of building relationships as the key driver for design.

از ایده ی ساخت ارتباطات به عنوان محرک اصلی طراحی استفاده میکند.

Here's an example of what I mean.

منظورم را با این مثال نشان میدهم.

Recently, we were asked to design a center for social justice leadership

اخیرا، از ما خواسته شد تا مرکزی برای رهبری عدالت اجتماعی طراحی کنیم

called the Arcus Center.

به اسم مرکز آرکِس(Arcus).

They asked us for a building that could break down traditional barriers

از ما ساختمانی خواستند که بتواند موانع سنتی

میان گروه های مختلف را از میان بردارد

between different groups

and in doing so, create possibilities for meaningful conversations

و بدین منظور، فرصتهایی برای مکالمات معنی دار

around social justice.

در رابطه با عدالت اجتماعی بیافریند.

The students wanted a place for cultural exchange.

دانش آموزان مکانی برای تبادلات فرهنگی میخواستند.

They thought a place for preparing food together could do that.

آنها فکر کردند که مکانی برای آماده سازی غذای

دست جمعی میتواند اینکار را انجام دهد.

And they wanted to be welcoming to the outside community.

و آنها خواستار این بودند که از جامعه بیرون استقبال کنند.

They thought a fireplace could draw people in

به نظر آنها یک آتشگاه میتوانست مردم را به داخل جذب کند

and help start conversations.

و کمک به شروع مکالمه کند.

And everybody wanted the work of social justice to be visible

و همگی میخواستند فعالیت برای عدالت اجتماعی برای

to the outside world.

دنیای بیرون نمایان و آشکار باشد.

There really wasn't a precedent for this kind of space,

برای چنین مکانی واقعا نمونه قبلی وجود نداشت،

so we looked around the globe and found examples

پس ما سراسرجهان را گشتیم و مثالهایی پیدا کردیم

of community meeting houses.

از محلهای ملاقات جامعه .

Community meeting houses are places

اینها محلهایی هستند

where there's very specific relationships between people,

که ارتباطات ویژه ای میان مردم برقرار است،

like this one in Mali, where the elders gather.

مانند این مورد در مالی، جاییکه بزرگترها در آن گرد هم جمع میشوند.

The low roof keeps everybody seated and at equal eye level.

سقف کوتاه همه را به نشستن و قرارگیری در سطح چشمها وامیدارد.

It's very egalitarian.

این بسیار در راستای تساوی انسان ها است.

I mean, you can't stand up and take over the meeting.

منظورم اینه که، شما نمیتوانید بایستید و جلسه را دست بگیرید.

You'd actually bump your head.

یا اینکه سرتان به سقف میخورد.

(Laughter)

(خنده)

In meeting houses, there's always a central space

در محلهای ملاقات، همیشه یک مکان مرکزی وجود دارد

where you can sit around a circle and see each other.

که میتوانید دوریک دایره بنشینید و همدیگر را ببینید.

So we designed a space just like that

پس ما هم مکانی مشابه آن

right in the middle of the Arcus Center,

درست در وسط مرکز آرکِس ساختیم.

and we anchored it with a fireplace and a kitchen.

وآن را با آتشگاه و آشپزخانه تکمیل کردیم.

It's pretty hard to get a kitchen and a fireplace in a building like this

تقریبا کار سختی است که بتوان در چنین ساختمانی یک آشپزخانه و آتشگاه

with the building codes,

با کدهای ساختمانی قرار داد.

but it was so important to the concept, we got it done.

اما ازنظرمفهوم خیلی اهمیت داشت، و ما هم آن را به انجام رساندیم.

And now the central space works for big social gatherings

و حالا فضای مرکزی به عنوان گردهمایی های اجتماعی استفاده میشود

and a place to meet one-on-one for the very first time.

و مکانی برای ملاقات تک تک افراد برای اولین بار.

It's almost like this three-way intersection

تقریبا شبیه این تقاطع سه راه است

that encourages bumping into people and starting a conversation.

که تشویق میکند که به مردم برخورد کنی و یک مکالمه را شروع کنی.

Now you can always pass the kitchen and see something going on.

الان همیشه میتونید از آشپزخانه بگذرید و شاهد تکاپو باشید.

You can sit by the fireplace and share stories.

میتونید کنار آتش بنشینید و داستان به اشتراک بگذارید.

You can study together in big groups or in small ones,

میتونید در گروه های بزرگ یا کوچک با هم درس بخوانید.

because the architecture sets up these opportunities.

چراکه معماری این فرصتها را فراهم میکند.

Even the construction is about building relationships.

حتی ساخت و سازدرباره ی ارتباطات است.

It's made of cordwood masonry,

بنا از تکه های چوب ساخته شده است،

which is using logs the way you would use bricks.

که از قطعه های چوب به روشی که از آجر استفاده میکنید، استفاده میشود.

It's super low-tech and easy to do and anyone can do it --

فناوری بسیار ساده ای دارد و راحت انجام میشود

وهرکسی می تواند آن را انجام دهد--

and that's the entire point.

و این همان منظور اصلی است.

The act of making is a social activity.

عمل ساخت و ساز یک فعالیت اجتماعی است.

And it's good for the planet, too:

و همینطور برای سیاره زمین هم خوب است:

the trees absorbed carbon when they were growing up,

درختها وقتی در حال رشد هستند کربن را جذب میکنند،

and they gave off oxygen,

و اکسیژن آزاد میکنند،

and now that carbon is trapped inside the walls

و اکنون کربن در دیواره ها حبس شده است

and it's not being released into the atmosphere.

و به اتمسفر آزاد نمیشود.

So making the walls is equivalent to taking cars right off the road.

بنابراین ساختن دیوارها معادل خارج کردن ماشینها از خیابان است.

We chose the building method

ما روش ساخت را انتخاب میکنیم

because it connects people to each other and to the environment.

چون مردم را به هم و به محیط اطراف مرتبط میکند.

But is it working?

اما آیا دارد جواب میدهد؟

Is it creating relationships and nurturing them?

آیا دارد روابط را میسازد و آنها را پرورش میدهد؟

How can we know?

چطور میتوانیم این را بفهمیم؟

Well, more and more people are coming here, for one,

خب، مردم بیشتری دارند به اینجا میایند،

and as a result of the fireside chats

و بخاطر صحبتهای کنار آتش

and a full calendar of programming,

و یک تقویم کامل برنامه ریزی،

people are applying for the Arcus Fellowships.

مردم برای عضویت در آرکِس دارند درخواست میدهند.

In fact, applications have increased tenfold for the Arcus Fellowship

در حقیقت، کاربردهای عضویت آرکِس از زمانی که افتتاح شده، ده برابر شده است.

since the building opened.

It's working. It's bringing people together.

دارد جواب میدهد. دارد مردم را دور هم جمع میکند.

خب من نشان دادم که معماری چگونه میتواند مردم را به هم مرتبط کند

So I've shown how architecture can connect people

on this kind of horizontal campus scale.

در مقیاس چنین محوطه ی افقی.

But we wondered if social relationships could be scaled up --

اما ما به این فکر افتادیم که آیا ارتباطات اجتماعی را بتوان گسترش داد --

or rather, upward -- in tall buildings.

یا ترجیحا، بطرف بالا -- در ساختمانهای بلند.

Tall buildings don't necessarily lend themselves to being social buildings.

ماهیت ساختمانهای بلند لزوما به ساختمانهای اجتماعی معطوف نمیشود.

They can seem isolating and inward.

میتوانند منزوی و درونگرا بنظر برسند.

You might only see people in those awkward elevator rides.

شما ممکنه مردم را فقط حین سواری های ناخوشایند آسانسور ببینید.

But in several major cities, I've been designing tall buildings

اما در تعدادی از شهرهای بزرگ، من ساختمانهای بلندی را طراحی کرده ام

that are based on creating relationships between people.

که بر اساس ساخت ارتباطات میان مردم بنا شده اند.

This is Aqua.

این آکوا(Aqua) است.

It's a residential high-rise in Chicago

این یک ساختمان بلند مسکونی در شیکاگو است

aimed at young urban professionals and empty nesters,

که برای متخصصین شهری جوان و والدین تنها منظور شده است،

many of them new to the city.

که بسیاری از آنها تازه به شهر آمده اند.

With over 700 apartments, we wanted to see if we could use architecture

با بیشتر از ۷۰۰ آپارتمان، هدف این بود که آیا میتوانیم از معماری استفاده کنیم

to help people get to know their neighbors,

تا به مردم کمک کنیم همسایه هایشان را بشناسند،

even when their homes are organized in the vertical dimension.

حتی زمانی که خانه های آنها بصورت عمودی سازمان بندی شده است.

So we invented a way to use balconies as the new social connectors.

پس ما راهی ابداع کردیم تا از بالکن ها بعنوان رابط اجتماعی جدید استفاده کنیم.

The shapes of the floor slabs vary slightly and they transition

شکل قطعه های کف بمیزان کمی شیب و انتقال پیدا میکند

as you go up the tower.

همینطور که از برج بالا میروید.

The result of this is that you can actually see people

نتیجه این است که میتوانید در واقع مردم را

from your balcony.

از بالکنتان ببینید.

The balconies are misregistered.

این بالکن ها بد نشان داده شده اند.

You can lean over your balcony and say, "Hey!"

میتوانید خم شوید و بگید، "هِی !"

just like you would across the backyard.

درست همانطور که ازیک طرف حیاط پشتی به طرف دیگر میتوانید انجام دهید.

To make the balconies more comfortable

برای اینکه بالکن ها

for a longer period of time during the year,

برای مدت طولانی تری در طول سال راحت تر بشوند،

we studied the wind with digital simulations,

ما با شبیه سازی های دیجیتالی باد را مطالعه کردیم

so the effect of the balcony shapes breaks up the wind

به اینصورت که شکل بالکن ها باد را میشکند

and confuses the wind

و جریان باد را مغشوش میکند

and makes the balconies more comfortable and less windy.

و بالکن ها را راحت تر و کمتر بادخیز میکند.

Now, just by being able to go outside on your balcony

الان، فقط با رفتن به بالکن تان

or on the third floor roof terrace,

یا به تراس طبقه سوم،

you can be connected to the outdoors,

میتوانید با محیط بیرون مرتبط باشید،

even when you're way above the ground plane.

حتی وقتی خیلی از سطح زمین بالاتر هستید.

So the building acts to create community

بنابراین ساختمان عامل ایجاد اجتماع

within the building and the city at the same time.

درون ساختمان و همینطور همزمان در شهر میشود.

It's working.

دارد جواب میدهد.

And people are starting to meet each other on the building surface

و مردم دارند همدیگر را در سطح ساختمان ملاقات میکنند

and we've heard --

و ما شنیده ایم --

(Laughter)

(خنده)

they've even starting getting together as couples.

آنها حتی دارند شروع میکنند که بعنوان زوج کنارهم قرار بگیرند.

But besides romantic relationships,

اما علاوه بر روابط عاشقانه،

the building has a positive social effect

ساختمان اثر اجتماعی مثبتی

on the community,

بر جامعه دارد.

as evidenced by people starting groups together

به عنوان سند و مدرک مردم با هم گروه هایی را تشکیل دارند میدهند

and starting big projects together,

و پروژه های بزرگی را با هم شروع میکنند،

like this organic community garden on the building's roof terrace.

مانند باغچه انجمن ارگانیک در تراس واقع در سقف ساختمان.

So I've shown how tall buildings can be social connectors,

خب من نشان داده ام که ساختمان های بلند چگونه میتوانند رابط های اجتماعی باشند،

but what about public architecture?

اما درباره ی معماری عمومی چطور؟

How can we create better social cohesion in public buildings

چگونه میتوانیم همبستگی اجتماعی بهتری در ساختمانهای عمومی

and civic spaces,

و فضاهای مدنی ایجاد کنیم

and why is it important?

و چرا این مورد حائز اهمیت است؟

Public architecture is just not as successful

معماری عمومی آنقدر موفق نخواهد بود

if it comes from the top down.

اگر از بالا به پایین بیاید.

About 15 years ago in Chicago,

حدود ۱۵ سال پیش در شیکاگو،

they started to replace old police stations,

شروع کردند تا پایگاه های پلیس را جایگزین کنند،

and they built this identical model all over the city.

و این مدل یکسان را در سرتا سر شهر ساختند.

And even though they had good intentions

و با وجود اینکه قصد خوبی داشتند

of treating all neighborhoods equally,

که با همه ی محله ها یکسان رفتار کنند،

the communities didn't feel invested in the process

اهالی محله ها در این روند احساس همبستگی نکردند

or feel a sense of ownership of these buildings.

یا احساس مالکیت بر این ساختمانها نداشتند.

It was equality in the sense that everybody gets the same police station,

اینکار مساوات بر پایه این احساس بود که همه پایگاه پلیس یکسانی میگیرند،

but it wasn't equity in the sense of responding

ولی انصاف نبود از این نظر که پاسخگوی

to each community's individual needs.

نیازهای جداگانه هر محله باشد.

And equity is the key issue here.

و انصاف مسئله کلیدی اینجا است.

You know, in my field, there's a debate

میدونید، در رشته من، بحث اینجاست

about whether architecture can even do anything

که آیا معماری میتوانید کاری انجام بدهد

to improve social relationships.

تا ارتباطات اجنماعی را بهبود ببخشد.

But I believe that we need architecture and every tool in our tool kit

اما من معتقدم که ما به معماریو تک تک ابزار موجود در جعبه ابزارمان نیاز داریم

to improve these relationships.

تا این روابط را بهبود ببخشیم.

In the US, policy reforms have been recommended

در امریکا، اصلاحات در خط مشی توصیه میشود

in order to rebuild trust.

تا اعتماد بازسازی شود.

But my team and I wondered

اما من و تیمم فکر کردیم

if design and a more inclusive design process

اگر طراحی و یک روند طراحی کامل تر

could help add something positive to this policy conversation.

بتواند کمک کند تا مورد مثبتی به این بحث خط مشی اضافه شود.

We asked ourselves simply:

ما حقیقتا از خودمان پرسیدیم:

Can design help rebuild trust?

آیا طراحی میتوانید اعتماد را بازسازی کند؟

So we reached out to community members and police officers in North Lawndale;

بنابراین ما سراغ اعضای محله و افسرهای پلیس در نورت لاندل رفتیم؛

it's a neighborhood in Chicago

محله ای در شیکاگو است

where the police station is perceived as a scary fortress

که پایگاه پلیس به عنوان یک استحکام نظامی خوفناک منظور شده است

surrounded by a parking lot.

و اطراف آن یک پارکینگ است.

In North Lawndale, people are afraid of police

در نورت لاندل، مردم از پلیس

and of going anywhere near the police station,

و از رفتن به هرجا نزذیک پایگاه پلیس میترسند،

even to report a crime.

حتی برای اینکه جنایتی را گزارش بدهند.

So we organized this brainstorming session

پس ما یک جلسه همفکری ترتیب دادیم

with both groups participating,

که هر دو گروه در آن شرکت کنند،

and we came up with this whole new idea for the police station.

و ما به این ایده کاملا جدید برای پایگاه پلیس رسیدیم.

It's called "Polis Station."

اسم آن "پایگاه Polis" است.

"Polis" is a Greek word that means a place with a sense of community.

"Polis" یک کلمه ی یونانی است که معنای آن مکانی با حس اجتماع است.

It's based on the idea

بر اساس این ایده است

that if you can increase opportunities for positive social interactions

که اگر فرصت برای کنش و واکنش اجتماعی مثبت را

between police and community members,

میان پلیس و اعضای محله افزایش بدهیم،

you can rebuild that relationship

شما میتوانید آن رابطه را بازسازی کنید

and activate the neighborhood at the same time.

و محله را هم همزمان فعال کنید.

Instead of the police station as a scary fortress,

بجای اینکه پایگاه پلیس مکانی ترسناک باشد،

you get highly active spaces on the public side of the station --

مکان های بسیار فعال در جنبه عمومی پایگاه بدست میاورید --

places that spark conversation,

مکان هایی که جرقه مکالمه میزند،

like a barbershop, a coffee shop

مانند یک سلمونی، کافی شاپ

or sports courts as well.

یا همینطور زمین های ورزشی.

Both cops and kids said they love sports.

پلیسها و بچه ها هردو گفتند که ورزش را دوست دارند.

These insights came directly from the community members

این اطلاعات مستقیما از اعضای محل

and the police officers themselves,

و افسرهای پلیس بدست آمد.

and as designers, our role was just to connect the dots

و بعنوان طراح، نقش ما فقط وصل کردن نقطه ها بود

and suggest the first step.

و اینکه قدم نخست را پیشنهاد بدهیم.

So with the help of the city and the parks,

بنابراین به کمک شهر و پارکها،

we were able to raise funds and design and build a half-court,

ما توانستیم که بودجه را جمع آوری کنیم و طراحی کنیم و نیمه زمین ورزشی را بسازیم،

right on the police station parking lot.

درست درمحوطه پارک ایستگاه پلیس.

It's a start.

این یک شروع است.

But is it rebuilding trust?

ولی آیا اعتماد را دارد بازسازی میکند؟

The people in North Lawndale say the kids are using the courts every day

مردم دد نورت لاندل می گویند بچه ها هر روز از زمین استفاده میکنند

and they even organize tournaments like this one shown here,

و حتی مسابقه هایی مانند این مورد که اینجا نمایش داده شده برگزار می کنند،

and once in a while an officer joins in.

و هر از چند گاهی یک افسر هم شرکت میکند.

But now, they even have basketballs inside the station

اما الان، آنها درون ایستگاه توپ های بسکتبال دارند

that kids can borrow.

که بچه ها میتوانند قرض بگیرند.

And recently they've asked us to expand the courts

و اخیرا از ما خواسته اند که زمین را گسترش بدهیم

and build a park on the site.

و در محوطه یک پارک بسازیم.

And parents report something astonishing.

و والدین مورد بسیار جالبی را گزارش میدهند.

Before, there was fear of going anywhere the station, and now they say

قبلا، ترس رفتن به هر جایی نزدیک ایستگاه وجود داشت، اما الان میگویند

there's a sense that the court is safer than other courts nearby,

که یک حسی وجود دارد که این زمین از سایر زمین های دور و اطراف امن تر است،

and they prefer their kids to play here.

و آنها ترجیح میدهند که بچه هایشان اینجا بازی کنند.

So maybe in the future,

بنابراین ممکنه که در آینده،

on the public side of the station,

در بخش عمومی ایستگاه،

you might be able to drop in for a haircut at the barbershop

شما برای کوتاهی مو، سری به سلمونی بزنید

or reserve the community room for a birthday party

یا اتاق اجتماعات را برای یک جشن تولد اجاره کنید

or renew your driver's license

یا گواهی رانندگی تان را تجدید کنید

or get money out of an ATM.

یا از دستگاه خودپرداز پول بگیرید

It can be a place for neighbors to meet each other

میتواند مکانی باشد که همسایه ها همدیگر را ملاقات کنند

and to get to know the officers, and vice versa.

و افسرها را بشناسند، و برعکس.

This is not a utopian fantasy.

این یک فانتزی آرمانی نیست.

It's about how do you design to rebuild trust,

در اینباره است که چگونه طراحی کنید تا اعنماد را بازسازی کنید،

trusting relationships?

روابطی که اعتماد داشته باشیم؟

You know, every city has parks, libraries, schools

میدونید، هر شهری پارکها، کتابخانه ها، مدرسه ها

and other public buildings

و اماکن عمومی دیگری دارد

that have the potential to be reimagined as social connectors.

که پتانسیل این را دارند که به عنوان رابط های اجتماعی تصور شوند.

But reimagining the buildings for the future is going to require

اما تغییر تصورات درباره ی ساختمانها برای آینده نیازمند این خواهد بود

engaging the people who live there.

که مردمی که آنجا زندگی میکنند مشارکت کنند.

Engaging the public can be intimidating, and I've felt that, too.

مشارکت عمومی میتواند ترسناک باشد، و من هم آن را تجربه کرده ام.

But maybe that's because in architecture school,

اما شاید این بدین خاطر است که در مدرسه معماری،

we don't really learn how to engage the public in the act of design.

ما واقعا یاد نمیگیریم که چگونه مردم را در امر طراحی درگیر کنیم.

We're taught to defend our design against criticism.

ما یاد گرفته ایم که از طراحی مان در برابر انتقاد دفاع کنیم.

But I think that can change, too.

اما من فکر میکنم که این هم میتواند تغییر کند.

So if we can focus the design mind

پس اگر ما بتوانیم ذهن طراحی را بر

on creating positive, reinforcing relationships

ایجاد روابط مثبت و تقویت کننده متمرکز کنیم

in architecture and through architecture,

در معماری و بوسیله ی معماری،

I believe we can do much more than create individual buildings.

من معتقدم که ما میتوانیم خیلی بیشتر از ساخت ساختمانهای منفرد انجام بدهیم.

We can reduce the stress and the polarization

ما میتوانیم استرس و تضاد را

in our urban habitats.

در مناطق مسکونی مان کاهش بدهیم.

We can create relationships.

ما میتوانیم روابط را ایجاد کنیم.

We can help steady this planet we all share.

میتوانیم این سیاره ای که همگی با هم در آن شریک هستیم را استحکام ببخشیم.

See?

میبینید؟

Architects really are relationship builders.

معمارها واقعا سازنده روابط هستند.

(Laughter)

(خنده)

Thank you very much.

ازتون بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق)