How better tech could protect us from distraction | Tristan Harris

Translator: رضا صابری Reviewer: soheila Jafari

What does it mean to spend our time well?

درست صرف کردن وقتمون به چه معناست؟

I spend a lot of my time

من وقته زیادی رو می گذرونم

thinking about how to spend my time.

و به ابن فکر میکنم که وقتم رو چطور بگذرونم.

Probably too much -- I probably obsess over it.

شاید خیلی وقت میگذرام-- شاید وسواس گرفته باشم.

My friends think I do.

دوستام که اینجور می گن.

But I feel like I kind of have to, because these days,

اما من یه جورایی فکر میکنم که مجبورم، چون که امروزه،

it feels like little bits of my time kind of slip away from me,

احساس میکنم که یه کمی از زمانم داره از دستم در می ره،

and when that happens, it feels like parts of my life are slipping away.

و وقتی این طوری میشه، انگار قسمتی از زندگیم داره از دست میره.

Specifically,

مخصوصاً،

it feels like little bits of my time get slipped away

احساس میکنم یه کمی از وقتم داره از دست میره

to various things like this,

برای چیزهایی مثل این،

like technology -- I check things.

فناوری-- خیلی چیزارو چک میکنم.

I'll give you an example.

بذارید یه مثال بیارم.

If this email shows up --

اگر این رایانامه براتون بیاد،

how many of you have gotten an email like this, right?

برای چندتاتون تا حالا از این ها اومده؟

I've been tagged in a photo.

من رو در یه عکس علامت دار کردن.

When this appears,

وقتی چنین چیزی ظاهر میشه،

I can't help but click on it right now.

نمیتونم جلو خودمو بگیرم و همون موقع روش کلیک نکنم.

Right? Because, like, what if it's a bad photo?

خوب؟ اما اگه اون عکس بد باشه چی؟

So I have to click it right now.

خوب من بایدهمین الان روش کلیک کنم.

But I'm not just going to click "See photo,"

اما نمیخام بزنم روی گزینه "عکس را ببین"،

what I'm actually going to do is spend the next 20 minutes.

بلکه می خوام بیست دقیق صبر کنم.

(Laughter)

(خنده حضار)

But the worst part is that I know this is what's going to happen,

اما بدترین قسمت ماجرا اینه که این واقعاً چیزیه که اتفاق میفته،

and even knowing that's what's going to happen

حتی دونستنه اینکه قرار چه اتفاقی بیفته

doesn't stop me from doing it again the next time.

باعث نمیشه دفعه بعد این کارو انجام ندم.

Or I find myself in a situation like this,

میدونیم من خودم هم چنین شرایطی دارم،

where I check my email and I pull down to refresh,

وقتی که رایانامه هامو چک میکنم و صفحه رو میکشم پایین تا به روز بشه.

But the thing is that 60 seconds later,

اما قضیه اینه که ۶۰ ثانیه بعد،

I'll pull down to refresh again.

دوبار به روز رسانیش میکنم.

Why am I doing this?

چرا دارم این کارو میکنم؟

This doesn't make any sense.

واقعاً عقلانی نیست.

But I'll give you a hint why this is happening.

اما یه سر نخ بهتون میدم که چرا این اتفاق میفته.

What do you think makes more money in the United States

فکر میکنید اون چیه که در امریکا پول زیادی توش هست،

than movies, game parks and baseball combined?

حتی بیشتر ازکل سینماها، پارک های بازی و بیس بال؟

Slot machines.

دستگاه های شانس.

How can slot machines make all this money

این دستگاه ها چطور این همه پول درمیاره،

when we play with such small amounts of money?

اونهم وقتی ما با این مقدار ناچیز پول بازی میکنیم؟

We play with coins.

ما با سکه بازی میکنیم.

How is this possible?

آخه چطور ممکنه؟

Well, the thing is ...

خوب جریان اینه که...

my phone is a slot machine.

گوشی همراه من هم یه نوعی از این ماشین هاست.

Every time I check my phone,

هر دفعه که گوشیمو چک میکنم،

I'm playing the slot machine to see,

دارم با ماشین شانسم بازی میکنم تا ببینم،

what am I going to get?

چی قراره گیرم بیاد.؟

What am I going to get?

چی قراره گیرم بیاد؟

Every time I check my email,

هر باری که پیام هام رو باز میکنم،

I'm playing the slot machine,

دارم با ماشین شانس بازی میکنم،

saying, "What am I going to get?"

تا ببینم "چی قراره گیرم بیاد؟"

Every time I scroll a news feed,

هر باری که خبرهای جدیدی رو بالا پایین میکنم،

I'm playing the slot machine to see,

دارم با ماشین شانسم بازی میکنم تا ببینم،

what am I going to get next?

چی قراره گیرم بیاد؟

And the thing is that,

و ماجرا اینه که،

again, knowing exactly how this works -- and I'm a designer,

بازهم، با اینکه میدونم کارکرد این ها چه جوریه ، چون خودم طراحم

I know exactly how the psychology of this works,

با اینکه میدونم روانشناسی این جور کارها چی هست،

I know exactly what's going on --

و میدونم دقیقاً چه اتفاقی قراره بیفته،

but it doesn't leave me with any choice,

اما بازهم کاری از دستم بر نمیاد،

I still just get sucked into it.

و هنوز هم به دامش میفتم.

So what are we going to do?

خوب باید چی کار کنیم؟

Because it leaves us with this all-or-nothing relationship

جون ما رو میذاره تو یه رابطه ی حاضر یا غایب

with technology, right?

در مقابل فناوری، درست؟

You're either on,

شما یا حاضرید،

and you're connected and distracted all the time,

و به شبکه متصلید و همش حواستون پرته،

or you're off,

یا غایبید،

but then you're wondering,

اون لحظه هم تواین فکری که،

am I missing something important?

نکنه چیز مهمی رو از دست بدم؟

In other words, you're either distracted

این طور بگم که شما یا حواستون پرته

or you have fear of missing out.

یا دارید چیزی رو از دست میدین.

Right?

درسته؟

So we need to restore choice.

ما باید انتخابمون رو عوض کنیم.

We want to have a relationship with technology

ما می خوایم با فناوری در ارتباط باشیم

that gives us back choice about how we spend time with it,

تا گزینه هایی برای گذروندن زمان در اختیار ما بذاره،

and we're going to need help from designers,

و باید از طراحان کمک بگیریم،

because knowing this stuff doesn't help.

چون دونستن این موارد کمکی به مت نمیکنه.

We're going to need design help.

باید از طراحی کمک بگیریم.

So what would that look like?

خوب این کار چه جوریه؟

So let's take an example that we all face:

خوب بذارید مثالی رو بزنم که هممون با هاش روبرو بودیم:

chat -- text messaging.

چت کردن...پیام متنی.

So let's say there's two people.

خوب اینجور بگیم دو نفرو داریم.

Nancy's on the left and she's working on a document,

یکی نانسی در سمت چپ که مشغول کار روی یه سنده،

and John's on the right.

و جان هم که سمت راسته.

And John suddenly remembers,

یک دفعه جان یادش میاد که،

"I need to ask Nancy for that document before I forget."

"باید تا یادم نرفته از نانسی اون سند رو بخوام."

So when he sends her that message,

پس براش پیغام میفرسته،

it blows away her attention.

و با این کار توجه نانسی رو به هم میزنه.

That's what we're doing all the time, bulldozing each other's attention,

این کاریه که ما همیشه داریم انجام میدیم، یعنی پرت کردت حواس هم دیگه،

left and right.

از چپ و راست.

And there's serious cost to this,

و این کار هزینه گزافی داره،

because every time we interrupt each other,

چون هر دفعه که حواس همدیگر را پرت میکنیم،

it takes us about 23 minutes, on average,

به طور متوسط بیست دقیقه از وقتمون رو میگیره،

to refocus our attention.

تا دوباره تمرکزمون برگرده.

We actually cycle through two different projects

واقعیت اینه که تو دوطرح مختلف می چرخیم

before we come back to the original thing we were doing.

قبل از اینکه به جایی که از اول بودیم برگردیم.

This is Gloria Mark's research combined with Microsoft research,

تحقیق گلوریا مارک با همکاریه تحقیقات مایکروسافت

that showed this.

این مطلب رو نشون میده.

And her research also shows that it actually trains bad habits.

این تحقیق نشوت میده که این کار باعث ایجاد عادات بد هم میشه.

The more interruptions we get externally,

هر چقدر بیشتر از بیرون حواس ما پرت بشه،

it's conditioning and training us to interrupt ourselves.

باعث میشه ما شرطی بشیم و یاد بگیریم که خودمون هم از درون حواس خودمون رو پرت کنیم.

We actually self-interrupt every three-and-a-half minutes.

واقعیتش اینه که ماها هر سه ساعت و نیم یک بار حواس خودمون رو پرت میکنیم.

This is crazy.

واقعاً احمقانست.

So how do we fix this?

خوب چه جوری باید درستش کرد؟

Because Nancy and John are in this all-or-nothing relationship.

چون نانسی و جان تو یه رابطه حاضر یا غایب هستن،

Nancy might want to disconnect,

شاید نانسی بخواد که نباشه،

but then she'd be worried:

اما نگران این هم هست که:

What if I'm missing something important?

اگه یه چیز مهم رو از دست بدیم، اونوقت چی؟

Design can fix this problem.

طراحی میتونه این مشکل رو حل کنه.

Let's say you have Nancy again on the left,

خوب ببینید ما دوباره نانسی رو سمت چپ داریم.

John on the right.

و جان هم سمت راست.

And John remembers, "I need to send Nancy that document."

جان یادش میاد که " باید یک سند برای نانسی بفرستم."

Except this time,

اما الان نه،

Nancy can mark that she's focused.

نانسی میتونه بگه که من درحال تمرکزم.

Let's say she drags a slider and says,

این جوری بگیم که اون یه پرده کشیده و گفته:

"I want to be focused for 30 minutes,"

" می خوام 30 دقیقه تمرکز کنم."

so -- bam -- she's focused.

بعدشم---بوووم--اون متمرکزه.

Now when John wants to message her,

خوب حالا وقتی جان میخواد بهش پیام بده،

he can get the thought off of his mind --

میتونه بی خیال این کار بشه،

because he has a need, he has this thought,

این فکر جان از یک نیاز ناشی شده،

and he needs to dump it out before he forgets.

و باید قبل از اینکه یادش بره بیانش کنه.

Except this time,

اما نه الان،

it holds the messages so that Nancy can still focus,

پیامش نگه داشته میشه تا نانسی تمرکزش رو از دست نده،

but John can get the thought off of his mind.

اما جان دیگه میتون اون فکر رو از سرش بندازه بیرون.

But this only works if one last thing is true,

اما این کار فقط موقعی مؤثره که یه چیز دیگم درست باشه،

which is that Nancy needs to know that if something is truly important,

این که نانسی هم حس کنه اون پیام واقعاً مهم،

John can still interrupt.

جان هنوز هم میتونه مزاحم بشه.

But instead of having constant accidental or mindless interruptions,

اما به جای مزاحمت های یک دفعه ای یا بی فکر،

we're now only creating conscious interruptions,

میشه مزاحمت های آگاهانه ایجاد کرد.

So we're doing two things here.

خوب اینجا داریم دو کار میکنیم.

We're creating a new choice for both Nancy and John,

یعنی هم برای نانسی و هم جان گزینه جدیدی داریم.

But there's a second, subtle thing we're doing here, too.

اما یه چیزماهرانه دیگه ای هم داریم اینجا انجام میدیم،

And it's that we're changing the question we're answering.

و اون اینه که داریم صورت مسئله رو عوض میکنیم.

Instead of the goal of chat being:

به جای اینکه هدف چت این باشه که:

"Let's design it so it's easy to send a message" --

"بیان چیزی طراحی کنیم که فرستادن پیام رو آسون میکنه"

that's the goal of chat,

که البته این هدفه چت کردنه،

it should be really easy to send a message to someone --

یعنی باید پیغام فرستادن راحت باشه،

we change the goal to something deeper and a human value,

هدف را به چیزی عمیق تر و با ارزش انسانی بیشتر تغییر میدیم،

which is: "Let's create the highest possible quality communication

یعنی" بیایم رابطه ای خلق کنبم که بالاترین کیفیت ممکن رو داره

in a relationship between two people.

بین دو نفر.

So we upgraded the goal.

پس هدف رو بهتر کردیم.

Now, do designers actually care about this?

حالا، آیا طراحان واقعاً این چیز براشون مهمه؟"

Do we want to have conversations about what these deeper human goals are?

آیا ما طراح ها میخوایم درباره این صحبت کنیم که اهداف انسانی والاتر چی هستن؟

Well, I'll tell you one story.

پس بذارید یه داستان بگم براتون.

A little over a year ago,

که بر میگرده به تقریباً یک سال پیش،

I got to help organize a meeting

قرار بود که من به هماهنگی یه جلسه کمک کنم

between some of technology's leading designers and Thich Nhat Hanh.

بین تعدادی از طراحان برجسته در حوزه فناوری و "تیک نات هام"

Thich Nhat Hanh is an international spokesperson for mindfulness meditation.

"تیک نات هام" سخنگوی بین المللی در حوزه مدیتیشن با تمرکز حواس هست.

And it was the most amazing meeting.

جلسه فوق العلده ای بود.

You have to imagine -- picture a room --

این جوری تصورش کنید .. یه اتاق

on one side of the room, you have a bunch of tech geeks;

که یه طرفش یه عده مُخِ فناوری نشسته

on the other side of the room,

و اون طرف دیگه،

you have a bunch of long brown robes, shaved heads, Buddhist monks.

راهبان بودایی رو داریم با رداهای بلند قهوه ای و سرهای تراشیده.

And the questions were about the deepest human values,

و صحبت اون جلسه درباری والاترین ارزش های انسانی بود،

like what does the future of technology look like

مثلاً اینکه آینده فناوری چطور خواهد بود

when you're designing for the deepest questions

هنگامی که ما داریم برای عمیق ترین سؤال ها و

and the deepest human values?

ارزش های انسانی طرح میریزیم.

And our conversation centered on listening more deeply

صجبت ما حول این بود که با دقت تر گوش بدیم

to what those values might be.

تا ببینیم اون ارزش ها چی میتونه باشه.

He joked in our conversation

اون در بین صحبت ها با طنز گفت

that what if, instead of a spell check,

چطوره به جای بررسیه املاء کلمات،

you had a compassion check,

مهرباین انسانهارو بررسی کنیم،

meaning, you might highlight a word that might be accidentally abrasive --

یعنی، ممکنه کلمه ای رو بزرگ کنید که تصادفاً باعث رنجش بشه --

perceived as abrasive by someone else.

و افراد رو آزده خاطر کنه.

So does this kind of conversation happen in the real world,

آیا این جور محاورات در دنیای واقعی هم اتفاق میفته،

not just in these design meetings?

یا فقط در اتاق های طراحیه؟

Well, the answer is yes,

خوب جواب مثبته و

and one of my favorites is Couchsurfing.

یکی از وب سایتهای مورد علاقم "Couchsurfing" هست.

If you didn't know, Couchsurfing is a website

اگه نمیدونستید بهتون بگم که وب سایت "Couchsurfing"

that matches people who are looking for a place to stay

افردادی رو باهم هماهنگ میکنه که دنبال جایی برای اقامت میگردن

with a free couch, from someone who's trying to offer it.

جایی با یه جای خواب مجانی از طرف کسی که داره پیشنهاد میده.

So, great service --

خوب، خدمت واقعاً خوبیه،

what would their design goal be?

هدف طراحی اونها چیه؟

What are you designing for if you work at Couchsurfing?

اگه تو "Couchsurfing" مشغول بودی، هدفت از طراحیش چی بود؟

Well, you would think it's to match guests with hosts.

خوب، شاید فکر کنید هدف هماهنگ کردن مهمانها با میزبانهاست.

Right?

درسته؟

That's a pretty good goal.

هدفه خوبیه.

But that would kind of be like our goal with messaging before,

اما یه جورایی مثله همون هدف قبلمون تو پیام دادن میمونه،

where we're just trying to deliver a message.

یعنی میخوایم پیامی رو برسونیم.

So what's the deeper, human goal?

خوب اون هدف والاتر و انسانی تر چیه؟

Well, they set their goal

خوب، اون ها هدفشون رو مشخص کردن

as the need to create lasting, positive experiences and relationships

به عنوان ایجاد تجارب و روابط باپدارو مثبت

between people who've never met before.

بین افرادی که هرگز همدیگرو ندیدن.

And the most amazing thing about this was in 2007,

و جالبتری قضیه تو این زمینه بر میگرده به سال ۲۰۰۷،

they introduced a way to measure this,

اون ها شیوه ای معرفی کردن برای سنجیدن این قضیه،

which is incredible.

که واقعاً عالیه.

I'll tell you how it works.

بهتون میگم چطور کار میکنه.

For every design goal you have,

هر هدف طراحی که دارید،

you have to have a corresponding measurement

سنجش مربوط به همون رو داری

to know how you're doing --

تا بدونی چطور دارید

a way of measuring success.

موفقیت را میسنجید.

So what they do is,

خوب اونا این کارو میکنن،

let's say you take two people who meet up,

اینجوری بگم، دونفرو در نظر بگیرید که همدیگرو میبینن،

and they take the number of days those two people spent together,

و چند روزی رو با هم میگذرونن،

and then they estimate how many hours were in those days --

و تخمین میزنن که اون روزه ها چند ساعت باهم بودن

how many hours did those two people spend together?

یعنی چند ساعت رو با هم گذروندن.

And then after they spend that time together,

و پس از گذروندن اون اوقات با هم،

they ask both of them:

این سؤال رو ازشون میپرسن:

How positive was your experience?

تجربتون چقدر مثبت بود؟

Did you have a good experience with this person that you met?

آیا با فردی که ملاقاتش کردی تجربه خوبیداشتی؟

And they subtract from those positive hours

و از اون ساعت های مثبت

the amount of time people spent on the website,

مقدار زمانی رو که در وب سایت ،گذرودن کم میکنن

because that's a cost to people's lives.

چراکه این کار برای زندگیشون هزینه داره.

Why should we value that as success?

چراباید مثل موفقیت با ارزش باشه؟

And what you were left with

و تون چیزی که براتون مونده

is something they refer to as "net orchestrated conviviality,"

چیزیه که بهش میگن " دوستیه واقعیه هماهنگ شده".

or, really, just a net "Good Times" created.

یا فقط "زمان های خوب"ِ واقعی که ایجاد شدن.

The net hours that would have never existed, had Couchsurfing not existed.

اگه "Couchsurfing " نبود، ساعات واقعه باهم بودن هم نبود.

Can you imagine how inspiring it would be to come to work every day

میدونین این کار چقدر میتونه انگیزبخش باشه که هر روز بیای سر کار

and measure your success

و موفقیتت رو بسنجی

in the actual net new contribution of hours in people's lives

بر مبنای ساعاتی جدیدی که از زندگی مردم داری

that are positive, that would have never existed

اوقاتی که واقعاً مثبت باشن و قبلاً هم وجود نداشتن

if you didn't do what you were about to do at work today?

اگر کاری رو که الان انجام میدی قبلاً انجام نمیدادی؟

Can you imagine a whole world that worked this way?

می تونید تصور کنید کل دنیا این جوری کار میکرد؟

Can you imagine a social network that --

میتونید شبکه اجتماعی رو تصور کنید که--

let's say you care about cooking,

خوب مثلاً شما آشپزی رو دوست دارید،

and it measured its success in terms of cooking nights organized

و بر مبنای شبهایی که آشگزی میکنید موفقیتش رو بسنجید

and the cooking articles that you were glad you read,

و همچنین مقالاتِ آشپزی ای از خودندیدشون خوشحالید

and subtracted from that the articles you weren't glad you read

و این ساعات را از ساعاتی که مقالات نامناسبی خوندید کم کنید

or the time you spent scrolling that you didn't like?

یا وقتیکه صرف گذروندن چزهایی کردید که دوسشون نداشتید.

Imagine a professional social network

یک شبکه اجتماعیه حرفه ای رو تصور کنید که

that, instead of measuring its success in terms of connections created

بجای سنجیدن موفقیشت برمبنای تعداد ارتباطات بر قرار شده

or messages sent,

یا پیام های فرستاده شده،

instead measured its success in terms of the job offers that people got

موفقیتش بر مبنای پیشنهادهای کاریه ارائه شده به مردم میسنجه

that they were excited to get.

که از گرفتنش خوشحال هم میشن.

And subtracted the amount of time people spent on the website.

و زمانی رو که مردم در وب سایت صرف میکنن، کم کنید.

Or imagine dating services,

یا سایت های دوست یابی ای رو تصور کنید،

like maybe Tinder or something,

شاید مثل "Tinder" یا امثالهم،

where instead of measuring the number of swipes left and right people did,

جایی که در اون به جای سنجیدن تعداد فعالیت هایی که در سایت انجام میشه،

which is how they measure success today,

که امروزه مبنای سنجیدن موفقیته،

instead measured the deep, romantic, fulfilling connections people created.

روابط عمیق، عاشقانه و راضی کننده ای مردم ایجا میکنن رو بسنجیم.

Whatever that was for them, by the way.

حال این رابطه برای اونها هر چی میخاد باشه.

But can you imagine a whole world that worked this way,

اما میتونید تصور کنید کل دنیا این جوری کار کنه،

that was helping you spend your time well?

که بهتون کمک کنه زمانتون رو خوب صرف کنید؟

Now to do this you also need a new system,

خوب برای این کار یه سیستم جدید نیاز داریم،

because you're probably thinking,

چون احتمالاً به این فکر میکنید که،

today's Internet economy --

اقتصاد دنیای امروز،

today's economy in general --

اقتصاد دنیای امروز به طور کلی،

is measured in time spent.

برمبنای ساعات سنجیده میشه.

The more users you have,

هرچی کاربر بیتری داشته باشید،

the more usage you have,

هر چی استفادتون بیشتر باشه،

the more time people spend,

هرچی بیشتر زمان صرف شه،

that's how we measure success.

این ها مبنای سنجش موفقیته

But we've solved this problem before.

اما ما این مشکل رو قبلاً حل کردیم.

We solved it with organic,

ما مشکل را به شکل ارگانیک حل کردیم،

when we said we need to value things a different way.

وقتی گفتیم که باید به شیوه ای متفاون برای چیزها ارزش گذاشت.

We said this is a different kind of food.

گفتیم که مثل یه غذای متفاوته.

So we can't compare it just based on price;

نمیتونیم فقط بر اساس قیمت مقایسش کنیم،

this is a different category of food.

چون یه دسته متفاوت از غذاست.

We solved it with Leed Certification,

ما اون رو با " Leed Certification" حل کردیم.

where we said this is a different kind of building

جایی که گفتیم با ساختمانی متفاوت سر و کار داریم

that stood for different values of environmental sustainability.

که ارزش زیادی برای پایداری محیط زیست قائل هست

What if we had something like that for technology?

حالا اگه چیزی شبیه به این برای تکنو لوژی داشته باشیم چی؟

What if we had something whose entire purpose and goal

اگه چیزی داشته باشیم که کل هدفش این باشه که

was to help create net new positive contributions to human life?

به زندگی بشر به شیوه ای جدید و مثبت کمک کنه.

And what if we could value it a different way,

و چی میشه اگه بتونیم به شیوه ای متفاوت ارزش گذاریش کنیم.

so it would actually work?

پس میتونه واقعاً عملی بشه.

Imagine you gave this different premium shelf space on app stores.

تصور کنید اون رو در قفسه های فروشگاه های برنامه به عنوان پاداش عرضه کنیم.

Imagine you had web browsers that helped route you

مرورگرهایی تصور کنید که کمکتون کنن تا

to these kinds of design products.

این نوع محصولات طراحی روپیدا کنید.

Can you imagine how exciting it would be to live and create that world?

میتونید تصور کنید خلق و زندگی در چنین دنیایی چقدر میتونه هیجان آور باشه؟

We can create this world today.

همین امروز میتونیم این دنیارو خلق کنیم.

Company leaders, all you have to do --

رهبران شرکت ها، تنها کاری که باید انجام بدین،

only you can prioritize a new metric,

چون شمایید که میتونید ابعاد جدید رو در اولویت بذارید،

which is your metric for net positive contribution to human life.

و این بعد کمک واقعی و مثبته به زندگی بشذ

And have an honest conversation about that.

بذارید باهاتون روراست باشم.

Maybe you're not doing so well to start with,

شاید برای شروع کار ها همشون درست انجام نشن،اما

but let's start that conversation.

بیاین این نوع گفتگورو شروع کنیم.

Designers, you can redefine success; you can redefine design.

طراحان، شما میتونید موفقیت و طراحی رو از نو تعریف کنید،

Arguably, you have more power than many people in your organization

شما از خیلی از افراد سازمانتون قدرت بیشتری داری برای

to create the choices that all of us live by.

خلق انتخاب هایی که مت هممون با هاش زندگی میکنیم.

Maybe like in medicine,

شاید مثل پزشکیه،

where we have a Hippocratic oath

که توش قسم نامه داریم

to recognize the responsibility and this higher value

تا این مسئولیت و ارزش بالاترش رو به رسمیت بشناسم

that we have to treat patients.

که درمان بیمارن هست.

What if designers had something like that,

چی میشه اگه طراحان هم چنین چیزی داشته باشن

in terms of this new kind of design?

به لحاظ این شکل جدید از طراحی؟

And users, for all of us --

و شما کار بران، برای همه ما،

we can demand technology that works this way.

میتونیم تقاضای چنین فناوری ای داشته باشیم.

Now it may seem hard,

شاید الان سخت باشه،

but McDonald's didn't have salads until the consumer demand was there.

اما مک دونالد تا قبل از اینکه مشتری‌ها ازش نخواستن، سالاد نداست.

Walmart didn't have organic food until the consumer demand was there.

والمارت هم تا قبل از تقاضای مشتری‌هاش غذای ارگانیک نداشت.

We have to demand this new kind of technology.

ما باید این فناوری جدید رو درخواست کنیم.

And we can do that.

و میتونیم انجامش بدیم.

And doing that

و با انجام این کار

would amount to shifting from a world that's driven and run

ممکنه بگذریم از دنیایی که هدایتش

entirely on time spent,

براساس ساعات صرفاً گذرونده شدست

to world that's driven by time well spent.

و برسیم به دنیایی که هدایتش بر مبنای ساعتیه که درست گذردونده میشن.

I want to live in this world,

من میخوام در چنین دنیایی زندگی کنم.

and I want this conversation to happen.

و میخوام چنین تعاملی اتفاق بیفته.

Let's start that conversation now.

بیاین ازاهمین الان شروعش کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)