Shimon Schocken's rides of hope

Translator: Faezeh Hemati Reviewer: hassan qodusi

Mountain biking in Israel

دوچرخه سواری در کوهستان‌های اسرائیل

is something that I do with great passion

کاریه که با علاقه‌ی شدید انجام میدم

and commitment.

و نسبت به اون متعهدم.

And when I'm on my bike,

وقتی که رو دوچرخه‌ام سوارم،

I feel that I connect

احساس می کنم که بین من و

with the profound beauty of Israel,

زیبایی تاثیرگذار کشور اسرائیل ارتباطی وجود داره

and I feel that I'm united

و احساس می کنم که من

with this country's history

به تاریخ این کشور و قانون کتاب مقدس

and biblical law.

تعلق خاطر دارم.

And also, for me,

و همینطور برای من

biking is a matter of empowerment.

دوچرخه سواری نوعی قدرت نماییه.

When I reach the summit

وقتی که من به قله ی

of a steep mountain in the middle of nowhere,

یه کوه شیب دار در میان ناکجا آباد می‌رسم،

I feel young,

احساس جوانی،

invincible, eternal.

شکست ناپذیری و جاودانگی می کنم.

It's as if I'm connecting with some legacy

جوری که انگار من با میراث

or with some energy

یا مقدار انرژی

far greater than myself.

فراتر از خودم ارتباط دارم.

You can see my fellow riders

شما می تونین دوچرخه سوارهای همراه منو

at the end of the picture,

در انتهای تصویر ببینین،

looking at me with some concern.

که با نگرانی به من نگاه میکنن.

And here is another picture of them.

و اینم یه عکس دیگه از اوناست.

Unfortunately, I cannot show their faces,

متاسفانه من نمیتونم چهره ی اونا رو نشان بدم،

neither can I disclose their true names,

و نمی تونم اسامی واقعیشونو فاش کنم

and that's because my fellow riders

و دلیلشم اینه که دوچرخه سوارای همکار من

are juvenile inmates,

نوجوونهای زندانی

offenders

و متخلفند

spending time in a correction facility

که تو کانون اصلاح و تربیت وقتشونو می گذرونند

about 20 minutes' ride from here --

با دوچرخه حدود ۲۰ دقیقه از اینجا راهه

well, like everything in Israel.

خب، مثل چیزای دیگه تو اسرائیل.

And I've been riding with these kids once a week,

و من با این بچه ها هفته ای یه بار به مدت ۴ ساله که هر سه شنبه

every Tuesday, rain or shine, for the last four years

چه تو هوای آفتابی چه بارونی به دوچرخه سواری میریم

and by now, they've become a very big part of my life.

و حالا، اونا قسمت بزرگی از زندگیم شدند.

This story began four years ago.

این قصه چهار سال پیش شروع شد.

The correction facility where they are locked up

کانون اصلاح و تربیت، جایی که اونا حبسند

happens to be right in the middle

بر حسب اتفاق دقیقا در بین راه

of one of my usual trips,

یکی از گردشهای همیشگی من قرار گرفته،

and it's surrounded by barbed wires

و با سیمهای خاردار و دروازه های الکتریکی

and electric gates and armed guards.

و محافظ های مسلح محاصره شده.

So on one of these rides,

پس در یکی از این دوچرخه سواری هام

I talked my way into the compound

راهمو به سمت این پادگان کج کردم

and went to see the warden.

و به دیدن رئیس زندان رفتم.

I told the warden

بهش گفتم که من میخوام

that I wanted to start a mountain biking club in this place

یه انجمن دوچرخه سواری در کوهستان در اینجا ایجاد کنم

and that basically I wanted to take the kids

و اساسا می خوام این بچه ها رو

from here to there.

از اینجا به اونجا ببرم.

And I told him, "Let's find a way

و بهش گفتم،" بیا راهی پیدا کنیم

in which I'll be able to take out 10 kids once a week

که من بتونم ۱۰ نفر از بچه ها رو یه بار در هفته بیرون ببرم

to ride with in the summer in the country."

تا تو فصل تابستان در اطراف شهر دوچرخه سواری کنن."

And the warden was quite amused,

رئیس خیلی متحیر شده بود،

and he told me he thought that I was a nut

و به من گفت که فکر کنم تو دیوونه ای

and he told me,

و گفت که

"اینجا یک کانون اصلاح و تربیته. این افراد خلافکارهای خطرناکی اند.

"This place is a correction facility. These guys are serious offenders.

They are supposed to be locked up.

اونا باید محبوس باشن.

They aren't supposed to be out at large."

و نمی تونن بیرون از اینجا و در جاهای وسیع باشن."

And yet, we began to talk about it,

با اینحال درباره اش شروع به صحبت کردیم،

and one thing led to another.

و یه چیز منجر به چیز دیگه ای شد.

And I can't see myself

فکر نمی کردم که من

به یه زندان دولتی در نیوجرسی برم

going into a state prison in New Jersey

and making such a proposition,

و چنین پیشنهادی رو مطرح کنم،

but this being Israel,

اما این اسرائیلی بودن باعث شد

the warden somehow made it happen.

رئیس تا حدودی اونو ممکن کنه.

And so two months later,

بنابراین دو ماه بعد،

we found ourselves "at large" --

ما تو "مکان وسیعی" بودیم --

myself,

من،

10 juvenile inmates

۱۰ نوجوون زندانی

and a wonderful fellow named Russ,

و یه همکار نازنین به نام "روس"،

who became a very good friend of mine

که یکی از بهترین دوستای من

and my partner in this project.

و همکارم در انجام این پروژه شد.

And in the next few weeks, I had the tremendous pleasure

چند هفته ی بعد، من لذت عجیبی می بردم

of introducing these kids

از این که این بچه ها رو

to the world of total freedom,

به دنیای آزادی مطلق،

a world consisting of magnificent vistas

دنیایی با چشم اندازهای باشکوه

like these --

مثل این جاها آشنا کنم --

everything you see here is obviously in Israel --

هر چیزی که شما در این تصاویرمی بینین پیداست که در اسرائیل قرار گرفته

as well as close encounters

هم چنین از نزدیک

with all sorts of small creatures

انواع موجودات کوچیک رو می بینین

coming in all sorts of sizes,

که در اندازه ها،

colors, shapes, forms

رنگ ها، شکلها و گونه های مختلفند

and so on.

و غیره.

In spite of all this splendor,

علیرغم این همه جذابیت،

the beginning was extremely frustrating.

شروع این کار خیلی نفس گیر بود.

Every small obstacle,

هر مانع کوچیک،

every slight uphill,

و هر سربالایی ناچیزی

would cause these fellows

باعث می شد که این همراه های من

to stop in their tracks and give up.

تو مسیرشون بایستند و ادامه کار رو رها کنن.

So we had a lot of this going on.

ما خیلی از این ادامه دادنا داشتیم.

من فهمیدم که اونا زمان سختی رو

I found out that they had a very hard time

در مواجهه با لحظه های دشوار گذرونده اند

dealing with frustration and difficulties --

نه به این دلیل که اونا از نظر فیزیکی نامناسب بودند

not because they were physically unfit.

But that's one reason why they ended up where they were.

اما اینم دلیلیه برای این که احتمال داشت اونا هرجایی به کارشون خاتمه بدند

And I became increasingly more and more agitated,

و من به شدت آشفته می شدم،

because I was there

چون که من اونجا بودم

not only to be with them,

هم برا اینکه همراهشون باشم،

but also to ride and create a team

هم دوچرخه سواری کنم و یه تیم بسازم

and I didn't know what to do.

و من نمیدونستم که چی کار کنم.

Now, let me give you an example.

حالا، اجازه بدین یه مثال براتون بزنم.

We're going downhill in some rocky terrain,

ما از یه سرازیری در یه ناحیه ی سنگلاخی در حال عبوریم،

and the front tire of Alex

و لاستیک جلوی الکس

gets caught in one of these crevasses here.

بین یکی از شکاف های اینجا گیر می کنه.

So he crashes down,

و بعد سقوط می کنه

and he gets slightly injured,

و یه کم آسیب میبینه،

but this does not prevent him from jumping up

اما این مسئله مانع دوباره بلند شدن اون نمیشه

and then starting to jump up and down on his bike

و بعد شروع به بالا و پایین پریدن رو دوچرخه اش می کنه

and curse violently.

و شدیدا ناسزا میگه.

Then he throws his helmet in the air.

بعد کلاه ایمنیش رو به هوا میندازه.

His backpack goes ballistic in some other direction.

کوله پشتیش در جهت دیگه ای پرتاب می شه.

And then he runs to the nearest tree

و بعد به سمت نزدیکترین درخت می دود

and starts to break branches and throw rocks

و شروع به شکستن شاخه ها و پرت کردن سنگ ها می کنه

and curse like I've never heard.

و جوری ناسزا میگه که من تا حالا نشنیدم.

And I'm just standing there,

من فقط اونجا می ایستم،

watching this scene

در کمال ناباوری اون صحنه رو

with a complete disbelief,

نگاه می کنم

not knowing what to do.

و نمی دونم که چی کار باید بکنم.

I'm used to algorithms

من اغلب با الگوریتم ها

and data structures

و ساختار داده ها

and super motivated students,

و دانش آموزهای فوق العاده با انگیزه سر و کار دارم،

and nothing in my background

و هیچ چیزی توی سابقه ام

prepared me to deal

منو برا رویارویی

with a raging, violent adolescent

با یه نوجوون عصبانی و تندخو

in the middle of nowhere.

در میان ناکجا آباد آماده نکرده.

And you have to realize that these incidents

و شما حتما متوجه شدید که این اتفاق ها

did not happen in convenient locations.

تومکان های مناسبی اتفاق نمیفته.

They happened in places like this,

اونا تو مکان هایی مثل این،

in the Judean Desert,

تو بیابان یهودیان،

20 kilometers away from the nearest road.

با فاصله ی ۲۰ کیلومتر از نزدیکترین جاده اتفاق میافته.

And what you don't see in this picture

و چیزی که شما در این تصویر نمی بینین

is that somewhere between these riders there,

اینه که در بین این دوچرخه سوارا،

there's a teenager sitting on a rock,

نوجوونی رو یه تخته سنگ نشسته

saying, "I'm not moving from here. Forget it.

و میگه "من از جام تکون نمی خورم. فراموشش کنید.

I've had it."

من منصرف شدم."

Well, that's a problem

خب، این یه مشکله

because one way or another, you have to get this guy moving

چون به هر نحوی شده تو باید این آدمو تکون بدی

because it's getting dark soon and dangerous.

چون هوا داره تاریک میشه و خطرناکه.

It took me several such incidents to figure out what I was supposed to do.

چندین بار این اتفاق برام افتاد تا متوجه شدم چی کار باید بکنم.

At the beginning, it was a disaster.

اولش یه فاجعه بود.

I tried harsh words and threats

از کلمات زننده و تهدید استفاده می کردم

and they took me nowhere.

ولی هیچ فایده ای نداشت.

That's what they had all their lives.

چون چیزی که اونا در تمام زندگیشون دیده بودند، همین بود.

And at some point I found out,

یک لحظه من متوجه شدم که،

when a kid like this gets into a fit,

وقتی بچه ای اینطوری خشمشو بروز میده

the best thing that you can possibly do

بهترین کاری که میتونی بکنی اینه که

is stay as close as possible to this kid,

تا جایی که ممکنه به این بچه نزدیک بشی،

which is difficult,

که کار سختی هم هست،

چون کاری که واقعا میخوایی انجام بدی دور شدنه.

because what you really want to do is go away.

But that's what he had all his life,

اما این چیزیه که او در تمام زندگیش دیده،

people walking away from him.

این که مردم ازش دور میشن.

So what you have to do is stay close

پس کاری که تو باید انجام بدی اینه که

and try to reach in

نزدیکش بشی و سعی کنی که بهش برسی

and pet his shoulder

و شونه اش رو نوازش کنی

or give him a piece of chocolate.

و یه تکه شکلاتم بهش بدی.

So I would say, "Alex, I know that it's terribly difficult.

پس من گفتم "الکس، من میدونم که واقعا سخته.

Why don't you rest for a few minutes

میخوایی چند دقیقه استراحت کن

and then we'll go on."

و بعد دوباره ادامه خواهیم داد."

"Go away you maniac-psychopath.

"گمشو روانی.

Why would you bring us to this goddamn place?"

چرا ما رو به این جهنم آوردی؟"

And I would say, "Relax, Alex.

و من گفتم "آروم باش الکس.

Here's a piece of chocolate."

بیا این شکلاتو بگیر."

And Alex would go, "Arrrrggg!"

و الکس اونو گرفت و با ولع خورد.

Because you have to understand

چون شما حتما میدونین که

that on these rides we are constantly hungry --

در حین این دوچرخه سواری ها

and after the rides also.

و حتی بعد از آن ما دائما گرسنه ایم.

And who is this guy, Alex, to begin with?

حالا این الکس که دربارش حرف زدیم کیه؟

He's a 17-year-old.

۱۷ سالشه.

When he was eight,

وقتی ۸ ساله بوده

someone put him on a boat in Odessa

یکی اونو تو قایقی درشهر اودسا می گذاره

and sent him, shipped him to Israel

و اونو تک و تنها

on his own.

به اسرائیل میفرسته.

And he ended up in south Tel Aviv

و او از جنوب تلاویو سر در میاره

and did not have the good luck

شانس خوبی هم نداشته که

to be picked up by a [unclear]

کسی اونو به فرزندی بگیره

and roamed the streets

و تو خیابون ها آواره بوده

and became a prominent gang member.

و عضو اصلی یه گروه خلافکار میشه.

And he spent the last 10 years of his life

او ده سال اخیر زندگیشو

in two places only,

تنها در دو مکان گذرونده

the slums and the state prison,

محله های فقیر نشین یا زندان های دولتی،

زندان جاییه که دو سال اخیر عمرشو سپری کرده

where he spent the last two years

before he ended up sitting on this rock there.

دو سال قبل از اینکه اونجا رو تخته سنگ بشینه.

And so this kid

پس این بچه

was probably abused,

احتمالا مورد سواستفاده قرار گرفته،

abandoned, ignored, betrayed

رها شده، نادیده گرفته شده و بهش خیانت شده

by almost every adult along the way.

توسط تقریبا همه ی بزرگسالایی که سر راهش قرار گرفته اند

So, for such a kid,

پس برای این بچه

when an adult that he learns to respect stays close to him

وقتی میدونه که یه بزرگسال به عنوان احترام نزدیکش میمونه

and doesn't walk away from him

و ازش فاصله نمی گیره

in any situation,

تو هر موقعیتی،

irrespective of how he behaves,

صرف نظر از طرز رفتارش

it's a tremendous healing experience.

یک تجربه ی فوق العاده شفا بخشیه.

It's an act of unconditional acceptance,

و این کاریست که بیانگر پذیرفته شدن بی قید و شرطه،

something that he never had.

چیزی که او هیچوقت تجربه نکرده.

I want to say a few words about vision.

من میخوام چند کلمه ای درباره ی تصور و خیال بگم.

When I started this program four years ago,

زمانی که من این برنامه رو شروع کردم ۴ سال پیش،

I had this original plan

من این طرح اصلی رو در نظرم داشتم

of creating a team

که یه تیم برنده از

of winning underdogs.

افراد شکست خورده ایجاد کنم.

I had an image of Lance Armstrong

من یه تصویری از لانس آرمسترانگ

in my mind.

تو ذهنم داشتم.

And it took me exactly two months

و دقیقا دو ماه طول کشید

of complete frustration

که کاملا ناامید بشم

to realize that this vision

و بفهمم که این تصور

was misplaced,

در جای اشتباهی بوده،

and that there was another vision

و تصور دیگه ای وجود داشت

supremely more important

که خیلی مهم تر

and more readily available.

و امکان وقوعش بیشتر بود.

It all of a sudden dawned on me, in this project,

خیلی ناگهانی به من الهام شد که تو این پروژه،

that the purpose of these rides

هدف این دوچرخه سواری ها

should actually be

میتونه این باشه که

to expose the kids

این بچه ها رو فقط با یه چیز روبرو کنیم

to one thing only: love.

و اون عشقه.

Love to the country, to the uphill

عشق به صحرا، عشق به سربالایی

and the downhill,

و سراشیبی،

to all the incredible creatures that surround us --

عشق به همه ی موجودات شگفت انگیزی که اطراف ما هستند

the animals, the plants,

عشق به حیوون ها، به گیاه ها

the insects --

به حشرات --

love and respect

عشق و احترام

to other fellow members in your team,

به بقیه ی اعضای تیمتون،

in your biking team,

در تیم دوچرخه سواریتون،

and most importantly,

و مهم تر از همه،

love and respect to yourself,

عشق و احترام به خودتون،

which is something

چیزی که اونا

that they badly miss.

واقعا از دست داده بودند.

Together with the kids,

همراه با اون بچه ها،

I also went through a remarkable transformation.

منم تغییرات قابل توجهی داشتم.

Now, I come from a cutthroat world

حالا من از یه دنیای قاتل

of science and high technology.

علم و تکنولوژی پیشرفته میام.

I used to think that reason and logic

من اغلب فکر میکردم که دلیل و منطق

and relentless drive

و حرکت بدون توقف

were the only ways to make things happen.

تنها راهیند که باعث به وقوع پیوستن کارها میشن.

And before I worked with the kids,

و قبل از اینکه من با این بچه ها کار کنم،

anything that I did with them,

هر کاری که با اونا میکردم

or anything that I did with myself,

و هر کاری که با خودم میکردم

was supposed to be perfect,

میخواستم که عالی،

ideal, optimal,

ایده آل و بدون نقص باشه

but after working with them for some time,

اما بعد از مدتی که با هاشون کار کردم،

I discovered the great virtues of empathy

به اهمیت زیاد همدلی

and flexibility

و انعطاف پذیری

and being able to start with some vision,

و توانایی شروع بر اساس تصور و خیال پی بردم

and if the vision doesn't work, well nothing happened.

و اینکه اگه تصورت عملی نشه، هیچ اتفاقی نمیوفته.

All you have to do is play with it, change it a little bit,

و کاری که شما باید بکنین اینه که باهاش بازی کنین، یه کم تغییرش بدین

and come up with something that does help, that does work.

و اونو به چیزی تبدیل کنین که مفیده و قابل عمل کردنه.

So right now, I feel more

و الان من بیشتر این حس رو دارم که

like these are my principles,

اینها اصول من هستن

and if you don't like them,

و اگه شما دوستشون ندارین

I have others.

چیزای دیگه ای هم دارم.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

And one of these principles

و یکی از این اصول

is focus.

تمرکزه.

Before each ride

قبل از شروع هر دوچرخه سواری

we sit together with the kids,

ما با بچه ها دور هم میشینیم،

and we give them one word

و بهشون یه کلمه میگیم

to think about during the ride.

تا در طول دوچرخه سواری درباره اش فکر کنن.

You have to focus their attention on something

شما باید توجه اونا رو روی یه چیزی متمرکز کنین

because so many things happen.

چون این کار خیلی به درد میخوره.

So these are words like "teamwork"

کلماتی مثه "کارگروهی"

or "endurance"

یا "تحمل"

or even complicated concepts

یا حتی مفاهیم پیچیده ای

like "resource allocation"

مثل "تخصیص منابع"

or "perspective," a word that they don't understand.

یا "چشم انداز،" یه کلمه ای که اونا نمیفهمن

You know, perspective

میدونین، چشم انداز

is one of these critically important

یکی از این استراتژی های پر اهمیت

life-coping strategies

مقابله در زندگیه که

that mountain biking can really teach you.

دوچرخه سواری در کوهستان به شما یاد میده.

I tell kids

من به بچه ها گفتم

when they struggle through some uphill

وقتی اونا تلاش میکردند ازسربالایی بالا بیاند

and feel like they cannot take it anymore,

و احساس میکردند که دیگه نمیتونن ادامه بدن،

it really helps to ignore the immediate obstacles

اون واقعا کمک میکنه که موانع موجود در اون لحظه را نادیده بگیری

and raise your head and look around

و سرت رو بالا بگیری و اطرافتو نگاه کنی

and see how the vista around you grows.

و ببینی که چشم انداز اطرافت چجوری وسیع میشه

It literally propels you upwards.

اون لفظا شما رو به سمت بالا سوق میده.

That's what perspective is all about.

این همه چیز درباره چشم اندازه.

یا همچنین شما میتونین به موقع به عقب نگاه کنین

Or you can also look back in time

and realize that you've already conquered

و بفهمین که شما قبلا

steeper mountains before.

کوه هایی با شیب های تندی رو فتح کرده این.

And that's how they develop self-esteem.

و این راهیه که اونا عزت نفسشونو گسترش میدن.

حالا اجازه بدین یه مثال بزنم که اون چجوری کار میکنه.

Now, let me give you an example of how it works.

You stand with your bike at the beginning of February.

در اول ماه فوریه شما با دوچرختون جایی ایستاده این.

It's very cold, and you're standing in one of these rainy days,

هوا خیلی سرده، و شما در یکی از روزهای بارونی هستین،

and it's drizzling

و نم نم بارون در حال باریدنه

and cold and chilly,

و هوا خیلی سرده،

and you're standing in, let's say, Yokneam.

و بذارین بگم که در یقنعم ایستادین.

And you look up at the sky through a hole in the clouds

و از طریق شکافی که در ابرها ایجاد شده به آسمون نگاه میکنین

you see the monastery at the top of the Muhraka --

شما صومعه ای را در بالای موهراکا میبینین

و اونجا جاییه که شما باید حالا به سمتش بالا برین

that's where you're supposed to climb now --

and you say, "There's no way that I could possibly get there."

و میگین که"هیچ راهی نیست که من بتونم احتمالا به اونجا برسم."

And yet, two hours later

و بعد از دو ساعت

you find yourself standing on the roof of this monastery,

شما خودتون رو در حالی که بر سقف این صومعه ایستاده این

smeared with mud,

و آغشته به گل،

blood and sweat.

خون و عرق هستین، می یابین.

And you look down at Yokneam;

و به پایین یعنی یقنعم نگاه می کنین؛

everything is so small and tiny.

همه چیز کوچیک و ریزه.

And you say, "Hey, Alex. Look at this parking lot where we started.

و میگین، " هی الکس، اونجایی که ایستاده بودیم و شروع کردیم رو نگاه کن.

It's that big.

چقدر بزرگه.

I can't believe that I did it."

نمیتونم باور کنم که من انجامش دادم

And that's the point

و اینجا همان نقطه ایست که

when you start loving yourself.

شما عشق به خودتونو شروع میکنین.

And so we talked about

خب ما درباره ی این کلمات خاص

these special words that we teach them.

که به اونا آموزش میدیم صحبت کردیم.

And at the end of each ride, we sit together

و در پایان هر دوچرخه سواری، ما دور هم میشینیم

and share moments

و لحظاتمون رو با هم به اشتراک میگذاریم

in which those special words of the day

لحظاتی که در اونا کلمات خاص اون روز

popped up and made a difference,

ظهور کردند و تفاوتی ایجاد کردند،

and these discussions

و این بحث ها

can be extremely inspiring.

میتونه به شدت امیدبخش باشه.

In one of them, one of the kids once said,

در یکی از این بحثها یه دفعه یکی از بچه ها گفت که

"When we were riding on this ridge

"وقتی ما در حال عبور از این مرز بودیم

overlooking the Dead Sea --

چشم انداز «دریای مرده»

and he's talking about this spot here --

و او درباره ی این نقطه داره میگه --

"I was reminded

"من به یاد

of the day when I left my village in Ethiopia

روزی افتادم که روستامو در ایتیوپی ترک کردم

and went away together with my brother.

و به همراه برادرم از اونجا دور شدیم.

We walked 120 kilometers

ما ۱۲۰ کیلومتر پیاده رفتیم

until we reached Sudan.

تا به سودان رسیدیم.

This was the first place where we got some water and supplies."

اونجا اولین مکانی بود که ما مقداری آب و آذوقه به دست آوردیم."

And he goes on saying, and everyone looks at him like a hero,

و او به گفته هاش ادامه داد و همه بهش مثل یه قهرمان نگاه میکردند

probably for the first time in his life.

و احتمالا این برای اولین بار در زندگیش بود

And he says -- because I also have volunteers riding with me,

بخاطر این که داوطلبهایی هستند که باهاش دوچرخه سواری میکنن

adults, who are sitting there

و بزرگسالایی که اونجا مینشینن

listening to him --

و بهش گوش میدن

and he says, "And this was just the beginning

و ادامه داد که، "این تازه شروع

of our ordeal

تجربه سختمون بود

until we ended up in Israel.

تا وقتی که در کشور اسرائیل خاتمه یافت.

And only now," he says,

و الان او میگه

"I'm beginning to understand where I am,

"من میخوام بفهمم که کجام

and I actually like it."

و من واقعا اینو دوست دارم."

Now I remember, when he said it,

حالا من به یاد میارم اون لحظه ای که اینو بهم گفت

I felt goosebumps on my body,

که مو به تنم سیخ شد،

because he said it overlooking the Moab Mountains here in the background.

چون موقعی این حرفو زد که ما مشرف به کوه های مؤاب بودیم

That's where Joshua descended

اونجا جاییست که یوشع برگزیده شد

and crossed the Jordan

و از اردن عبور کرد

and led the people of Israel into the land of Canaan

و قوم بنی اسرئیل رو به سرزمین کنعان هدایت کرد

3,000 years ago

که ۳۰۰۰ سال قبل از

in this final leg

این قسمت پایانی

of the journey from Africa.

سفر ما از آفریقا اتفاق افتاده.

And so, perspective

پس چشم انداز

and context and history

دیرینه و تاریخ

play key roles

نقشهای کلیدی رو بازی می کنن

in the way I plan my rides

تو روشی که من برا دوچرخه سواری

with the kids.

با بچه ها برنامه ریزی کرده بودم.

We visit Kibbutzim

ما از مزرعه اشتراکی در اسرائیل دیدن می کنیم

that were established by Holocaust survivors.

که توسط بازماندگان هولاکاست ایجاد شده بود.

We explore ruins

ما در ویرانی های

of Palestinian villages,

روستاهای فلسطین کاوش می کنیم،

and we discuss how they became ruins.

و درباره این که چه جوری اونا به خرابه تبدیل شدند، گفتگو می کنیم.

And we go through numerous remnants

ما از کنار بقایای متعددی میگذریم که متعلق به

of Jewish settlements, Nabatic settlements,

مناطق یهودی نشین، سرزمین نبطیها

Canaanite settlements --

و مناطق کنعانیه

three-, four, five-thousand years old.

که به حدودا سه، چهار، پنج هزار سال پیش برمیگرده

And through this tapestry,

از طریق این چندگانگی،

which is the history of this country,

که متعلق به تاریخ این کشوره

the kids acquire

بچه ها میشه گفت

what is probably the most important

با مهم ترین

value in education,

ارزش تعلیم و تربیت آشنا میشن،

and that is the understanding that life is complex,

و این ارزش همون درک پیچیدگی زندگیست،

and there's no black and white.

و این که تفاوتی بین سیاه وسفید نیست

And by appreciating complexity,

و با درک این پیچیدگی،

they become more tolerant,

اونا مقاوم تر میشن،

and tolerance leads to hope.

و این مقاومت امید رو در اونا زنده میکنه.

I ride with these kids once a week,

من با این بچه ها یکبار در هفته

every Tuesday.

یعنی هر سه شنبه، دوچرخه سواری میکنم.

Here's a picture I took last Tuesday -- less than a week ago --

این عکسیه که سه شنبه گذشته گرفتم، کمتر از یک هفته است

and I ride with them tomorrow also.

و من فردا هم باهاشون دوچرخه سواری میکنم.

In every one of these rides

تو هر کدوم از این دوچرخه سواریا

I always end up standing in one of these incredible locations,

من همیشه تو یکی از این موقعیت های شگفت انگیز می ایستم،

taking in this incredible landscape around me,

و از این مناظر باورنکردنی اطرافم عکس میگیرم

and I feel blessed and fortunate

و من از اینکه زنده ام

that I'm alive,

احساس خوشبختی و سعادت میکنم

and that I sense every fiber

و اونو با تموم بندهای

in my aching body.

جسم دردناکم حس می کنم.

And I feel blessed and fortunate

و من احساس خوشبختی و سعادت می کنم

that 15 years ago

از اینکه ۱۵ سال پیش

I had the courage to resign

جرات اینو داشتم که از مقام اجراییم

my tenured position at NYU

در دانشگاه نیویورک استعفا بدم

and return to my home country

و به زادگاهم برگردم

جایی که من میتونم این دوچرخه سواری های شگفت انگیز رو انجام بدم

where I can do these incredible rides

with this group of troubled kids

با این گروه از بچه های دردسر ساز

coming from Ethiopia

که از کشورهای ایتیوپی،

and Morocco and Russia.

مراکش و روسیه میاند.

And I feel blessed and fortunate

و من احساس خوشبختی و سعادت میکنم

that every week, every Tuesday --

که هر هفته، هر سه شنبه

and actually every Friday also --

و همچنین هر جمعه

I can once again celebrate

من میتونم یه بار دیگه

in the marrow of my bones

با تمام وجودم

the very essence of living in Israel on the edge.

زندگی کردن در اسرائیل رو جشن بگیرم.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)