Julia Dhar: How to have constructive conversations | TED

Transcriber:

Translator: Pari A Reviewer: sadegh vn

سه هواپیما، ۲۵ ساعت، ۱۰,۰۰۰ مایل.

پدر من با یک چیز در ذهنش از پرواز استرالیا پیاده می‌شود

و آن یک میان وعده‌ یا دوش یا چرت نیست.

Three planes, 25 hours, 10,000 miles.

نوامبر ۲۰۱۶ است

My dad gets off a flight from Australia with one thing in mind

و پدر آمده تا با آمریکایی‌ها در مورد انتخابات صحبت کند.

and it's not a snack or a shower or a nap.

اینک بابا شیفته‌ی اخبار است، اما اخبار برای او،

It's November 2016

به دموکراتیک یا جمهوری‌خواه بودن ایالت‌ها،

and Dad is here to talk to Americans about the election.

نوسان ایالات میان این دو یا سکوی احزاب ختم نمی‌شود.

او نیات بسیار معینی دارد.

Now, Dad's a news fiend, but for him,

می‌خواهد گوش بدهد، شنیده شود و بفهمد.

this is not just red or blue, swing states or party platforms.

و در طول دو هفته، او با آمریکایی‌ها، از نیوهمپشایر گرفته تا میامی، حرف دارد.

He has some really specific intentions.

He wants to listen, be heard and understand.

برخی از آنها، گفتگوهای سخت،

And over two weeks, he has hundreds of conversations

سراسر اختلافات نظر،

with Americans from New Hampshire to Miami.

جهان بینی‌های بسیار متفاوت

Some of them are tough conversations,

و تجربیات زندگی کاملاً متضاد هستند.

complete differences of opinions,

اما در تمام این تعاملات،

پدر با لبخندی بزرگ بر چهره می‌رود.

wildly different worldviews,

radically opposite life experiences.

و طرف مقابل هم همینطور.

می‌توانید یکی از آنها را اینجا ببینید.

But in all of those interactions,

و در این تعاملات،

Dad walks away with a big smile on his face

او نسخه‌ای از آنچه که به نظر کمتر داریم،

and so does the other person.

You can see one of them here.

اما بیشتر می‌خواهیم را ​​دارد -

And in those interactions,

یک گفتگوی سازنده.

he's having a version of what it seems like we have less of,

ما بیش از هر زمان دیگری راه‌های ارتباطی داریم.

but want more of --

و با این حال، از نظر سیاسی، ایدئولوژیک،

a constructive conversation.

احساس می‌شود که بیشتر و بیشتر از هم دور شده‌ایم.

We have more ways than ever to connect.

در نظرسنجی‌ها می‌گوییم سیاستمدارانی می‌خواهیم که ذهنی باز داشته باشند.

And yet, politically, ideologically,

it feels like we are further and further apart.

و وقتی آنها دیدگاه خود را تغییر می‌دهند،

می‌گوییم که قادر به مجاب‌سازی نیستند‌.

We tell pollsters that we want politicians who are open-minded.

برای ما، وقتی با اطلاعاتی روبه‌رو می‌شویم

And yet when they change their point of view,

که جهان‌بینی موجود را به چالش می‌کشد،

we say that they lacked conviction.

تمایل ما به پذیرفتن نیست، بلکه پافشاری بیشتر است.

For us, when we're confronted with information

حتی در روانشناسی اجتماعی یک اصطلاح برای آن داریم.

that challenges an existing worldview,

به آن ثبات عقیده می‌گویند.

our tendency is not to open up, it's to double down.

و پسر، باورهای برخی افراد واقعاً پابرجا به نظر می‌رسد.

We even have a term for it in social psychology.

It's called belief perseverance.

من با گفتگوهای سخت غریبه نیستم.

And boy, do some people's beliefs seem to persevere.

شروع من با چیزی بود که اکنون آن را اختلاف نظر سازنده

در بحث دبیرستان می‌نامم.

من حتی سه بار برنده قهرمان مسابقات جهانی مناظره مدارس شدم.

I'm no stranger to tough conversations.

I got my start in what I now call productive disagreement

با اینکه دارم می‌گویم درگیر مشاجره‌های زیادی بوده‌ام،

in high school debate.

اما به قدری تماشای پدرم در خیابان‌های ایالات متحده طول کشید

I even went on to win

the World Schools Debate Championship three times.

تا متوجه شدم که باید بفهمیم

I've been in a lot of arguments, is what I'm saying,

چگونه وارد مکالمه می‌شویم.

but it took watching my dad on the streets of the US

نه برای پیروزی، بلکه برای پیشرفت.

to understand that we need to figure out

و بنابراین از نوامبر ۲۰۱۶، این کاری است که انجام داده‌ام.

how we go into conversations.

همکاری با دولت‌ها، بنیادها، شرکت‌ها، خانواده‌ها،

Not looking for the victory, but the progress.

برای کشف ابزارها و تکنیک‌هایی که

And so since November 2016, that's what I've been doing.

به ما امکان می‌دهند که وقتی احساس می‌کنیم شکاف قابل پل زدن نیست، صحبت کنیم.

Working with governments, foundations, corporations, families,

و گفتگوهای سازنده‌ای که واقعاً صحبت را جلو می‌برند،

to uncover the tools and techniques

that allow us to talk when it feels like the divide is unbridgeable.

این سه ویژگی اساسی را دارند.

And constructive conversations that really move the dialogue forward

اول، حداقل یکی از طرفین در گفتگو

حاضر است کنجکاوی را به درگیری ترجیح دهد.

have these same three essential features.

First, at least one party in the conversation

آنها پذیرای این ایده هستند که بحث مثل بالا رفتن از صخره است،

is willing to choose curiosity over clash.

نه یک مبارزه در قفس،

در طول زمان پیشرفت خواهند کرد

They're open to the idea that the discussion is a climbing wall,

و می‌توانند همه آن را در هدف بحث متمرکز نگه دارند.

not a cage fight,

that they'll make progress over time

برای کسی که در بحث‌های رسمی آموزش دیده است،

and are able to anchor all of that in purpose of the discussion.

بسیار وسوسه‌کننده است که با سر به سمت اختلاف نظر بتازد.

در واقع، ما آن را درگیری می‌نامیم

For someone trained in formal debate,

و در استدلال رسمی،

it is so tempting to run headlong at the disagreement.

جرم قابل مجازاتی است‌ اگر به حد کافی در بحث خوب نباشید.

اما من متوجه شده‌ام، احتمالاً شما هم شده‌اید

In fact, we call that clash

که در زندگی واقعی، این امر باعث می‌شود که افراد نه تنها از گفتگو،

and in formal argumentation,

it's a punishable offense if there's not enough of it.

But I've noticed, you've probably noticed, too,

بلکه حتی از رابطه‌شان هم دست از کار و تلاش بکشند.

that in real life that tends to make people shut down,

این در واقع یکی از دلایل قطع دوستی است؛ چه در دنیای مجازی و چه در دنیای واقعی.

not just from the conversation,

but even from the relationship.

بنابراین، در عوض، ممکن است تکنیکی را در نظر بگیرید

It's actually one of the causes of unfriending, online and off.

که توسط تهیه کننده هالیوود برایان گریزر محبوب شده است،

گفتگوی کنجکاوانه.

So instead, you might consider a technique

و تمام هدف یک گفتگوی کنجکاوانه

made popular by the Hollywood producer Brian Grazer,

این است که دیدگاه طرف مقابل را درک کنید،

the curiosity conversation.

ببینید چه چیزی در نظر مخالف وجود دارد.

And the whole point of a curiosity conversation

و این‌طوری دفعه‌ی بعد

is to understand the other person's perspective,

که کسی چیزی را می‌گوید که شما به طور غریزی با آن مخالفید،

to see what's on their side of the fence.

و به شدت به آن واکنش نشان می‌دهید،

And so the next time

that someone says something you instinctively disagree with,

فقط به یک جمله و یک سوال نیاز دارید:

«قبلاً تاحالا اینطور دقیقاً به آن فکر نکرده بودم.

that you react violently to,

چه چیزی را می‌توانید به اشتراک بگذارید تا به من کمک کند آنچه را می‌بینید، ببینم؟»

you only need one sentence and one question:

“I never thought about it exactly that way before.

آنچه در مورد گفتگوهای کنجکاوانه قابل توجه است

What can you share that would help me see what you see?”

این است که افرادی که در موردشان کنجکاوید، میل به کنجکاوی در مورد شما می‌یابند‌.

What's remarkable about curiosity conversations

چه یک جنتلمن صمیمی استرالیایی باشد،

چه یک دشمن سیاسی یا یک رقیب شرکتی،

is that the people you are curious about tend to become curious about you.

شروع می‌کنند جویای این می‌شوند که شما چه چیزی را می‌بینید

Whether it's a friendly Australian gentleman,

و آیا می توانند آن را ببینند.

a political foe or a corporate rival,

گفتگوهای سازنده درجا به نتیجه نمی‌رسند.

they begin to wonder what it is that you see

اگر در برخوردی قرار بگیرید که انتظار داشته باشید

and whether they could see it to.

Constructive conversations aren't a one-shot deal.

همه با همان دیدگاهی که شما با آن وارد بحث شدید، کنار بیایند،

واقعاً هیچ شانسی برای پیشروی در گفتگو وجود ندارد.

If you go into an encounter expecting everyone to walk out

به جای آن، باید به گفتگوها به چشم یک دیوار برای صعود بنگریم

with the same point of view that you walked in with,

there's really no chance for progress.

تا کاری را انجام دهیم که پدرم در طول آن سفر انجام داد،

Instead, we need to think about conversations as a climbing wall

اول کمی از اطلاعات را پذیرفت

و بعد رویکرد خود را با آن تطبیق داد.

to do a variant of what my dad did during this trip,

این در واقع تکنیکی است که از مناظره رسمی وام گرفته شده است،

pocketing a little nugget of information here,

جایی که یک ایده را ارائه می‌کنید،

به آن حمله می‌شود و شما سازش می‌یابید و دوباره توضیح می‌دهید،

adapting his approach there.

That's actually a technique borrowed from formal debate

دوباره به آن حمله می‌شود،

سازش می‌یابد و دوباره توضیح می‌دهید.

where you present an idea,

کل انتظارات این است که ایده شما

it's attacked and you adapt and re-explain,

it's attacked again,

از طریق چالش و انتقاد بهتر شود.

you adapt and re-explain.

و شواهد به دست آمده از مذاکرات بین‌المللی واقعاً سرنوشت‌ساز

The whole expectation is that your idea gets better

through challenge and criticism.

نشان می‌دهد که این کاری است که مذاکره کنندگان موفق نیز انجام می‌دهند.

And the evidence from really high-stakes international negotiations

آن‌ها با این انتظار وارد گفتگو می‌شوند

که از چالش‌هایی که دریافت می‌کنند، یاد بگیرند

suggests that that's what successful negotiators do as well.

تا از انتقادات طرف مقابل برای بهبود ایده‌ها

They go into conversations

و پیشنهادات خود استفاده کنند.

expecting to learn from the challenges that they will receive

توسعه به نوعی خدمتی است که ما می‌توانیم برای دیگران انجام دهیم

to use objections to make their ideas and proposals better.

و دیگران می‌توانند برای ما انجام دهند.

Development is in some way a service that we can do for others

این کار ایده‌ها را واضح‌تر می‌کند،

حتی روابط را گرم‌تر می‌کند.

کنجکاوی می‌تواند جادوی رابطه باشد،

and that others can do for us.

It makes the ideas sharper,

و توسعه می‌تواند سوخت موشک برای ایده‌های شما باشد.

but the relationships warmer.

اما برخی موقعیت‌ها وجود دارد

Curiosity can be relationship magic

که احساس می‌کنید ارزش این کار را ندارد.

and development can be rocket fuel for your ideas.

But there are some situations

و در این موارد

می‌تواند به این دلیل باشد که هدف بحث مشخص نیست.

where it just feels like it's not worth the bother.

به این فکر می‌کنم که چگونه پدرم

And in those cases

با هدفی واقعاً شفاف وارد آن مکالمات شد.

it can be because the purpose of the discussion isn't clear.

او آنجا بود تا یاد بگیرد، گوش کند، دیدگاهش را به اشتراک بگذارد.

I think back to how my dad went into those conversations

و هنگامی که این هدف توسط هر دو طرف درک شد،

with a really clear sense of purpose.

He was there to learn, to listen, to share his point of view.

می‌توانید شروع به حرکت کنید.

چشم انداز خود را برای آینده ترسیم کنیم.

And once that purpose is understood by both parties,

یک تصمیم بگیرید.

بودجه دریافت کنید.

بعد می‌توانید سراغ اصول بروید.

then you can begin to move on.

Lay out our vision for the future.

وقتی مردم امیدهای خود برای آمریکا را با پدرم در میان گذاشتند،

Make a decision.

Get funding.

Then you can move on to principles.

از آنجا با هدفی بزرگ شروع کردند،

When people shared with my dad their hopes for America,

نه با شخصیت‌ها یا سیاست‌ها یا خط مشی‌ها.

that's where they started with the big picture,

چون ناخواسته کاری می‌کردند

not with personality or politics or policies.

که ما به طور طبیعی با خارجی‌ها انجام می‌دهیم

و گاهی انجام آن با خودی‌ها واقعاً سخت است.

Because inadvertently they were doing something

that we do naturally with outsiders

آنها به کلیات می‌پرداختند قبل از اینکه جزئیات را موشکافی کنند.

and find it really difficult sometimes to do with insiders.

اما شاید شما در کدپستی یا خانه‌های مشابه زندگی کنید

They painted in broad strokes

و احساس کنید که در حال حاضر هیچ یک از آن زمینه‌های مشترک وجود ندارد.

before digging into the details.

But maybe you live in the same zip code or the same house

در این صورت می‌توانید یک نوع اختلاف نظر در غالب سفر در زمان را مد نظر بگیرید،

and it feels like none of that common ground is there today.

و از همتای خود بخواهید توضیح دهد که چه نوع محله، کشور،

Then you might consider a version of disagreement time travel,

جهان، جامعه ای را

asking your counterpart to articulate what kind of neighborhood, country,

طی یک سال بعد،

یک دهه بعد می‌خواهند.

باقی ماندن در تنش‌های کنونی

world, community,

they want a year from now,

و گرفتار شدن در امور عملی بسیار وسوسه انگیز است.

a decade from now.

دعوت از مردم برای سکونت در حالتی از آینده،

It is very tempting to dwell in present tensions

and get bogged down in practicalities.

در‌های فرصت گفتگویی هدفمند را باز می‌کند.

Inviting people to inhabit a future possibility

اوایل کارم،

برای معاون نخست وزیر نیوزلند کار می‌کردم

opens up the chance of a conversation with purpose.

که نسخه‌ای از این تکنیک را تمرین می‌کرد.

سیستم انتخاباتی نیوزلند برای دوستی‌های غیرمحتمل طراحی شده است،

Earlier in my career,

I worked for the deputy prime minister of New Zealand

ائتلاف‌ها، اتحاد‌ها،

who practiced a version of this technique.

یادداشت‌های تفاهم، تقریباً اجتناب‌ناپذیر هستند.

New Zealand's electoral system is designed for unlikely friendships,

و این تشکیلات خاص دولت تقریباً همه چیز را داشت -

coalitions, alliances,

memoranda of understanding are almost inevitable.

محافظه‌کاران کوچک دولتی، لیبرال‌ها،

حزب اقوام بومی، حزب سبز.

And this particular government set-up had some of almost everything --

و اخیراً از معاون پرسیدم،

چه چیزی لازم است که چنین گروهی را گرد هم بیاوریم

small government conservatives, liberals,

حتی کنار هم نگه داریم؟

the Indigenous people's party, the Green Party.

او گفت: «یک فرد، مثلاً شما، باید مسئولیت

And I recently asked him,

what does it take to bring a group like that together

یادآوری هدف مشترک آنها را بر عهده بگیرید:

but hold them together?

He said, "Someone, you, has to take responsibility

توجه به مردم.»

اگر بیشتر بر آنچه که ما را متفاوت می‌کند، تمرکز کنیم،

for reminding them of their shared purpose:

caring for people.”

آن وقت هر بحثی به یک مبارزه تبدیل می‌شود.

If we are more focused on what makes us different than the same,

اگر چالش‌ها و مشکلات خود را پیش روی خود قرار دهیم،

then every debate is a fight.

آنگاه هر متحد بالقوه به یک دشمن تبدیل می‌شود.

If we put our challenges and our problems before us,

اما وقتی پدرم چمدان‌هایش را برای سه پرواز ۲۵ ساعته

then every potential ally becomes an adversary.

۱۰،۰۰۰ مایلی، برای بازگشت به استرالیا می‌بست،

مجموعه‌ای از دیدگاه‌های جدید؛

But as my dad packed his bags for the three flights, 25 hours,

10,000 miles back to Australia,

روشی جدید برای پیمایش مکالمات،

he was also packing a collection of new perspectives,

و مجموعه‌ای از داستان‌ها و تجربیات جدید برای به اشتراک گذاشتن داشت.

a new way of navigating conversations,

اما او همچنین کسانی را که با آنها ارتباط برقرار کرده بود، پشت سر می‌گذاشت.

and a whole set of new stories and experiences to share.

ما دوستی‌های غیرمحتمل را وقتی این‌طور باشند، دوست داریم.

But he was also leaving those behind

with everyone that he'd interacted with.

فقط یادمان رفته که چطور آنها را درست کنیم.

و در میان اصوات ناهنجار شبکه‌های ‌‌‌‌‌‌‌خبری

We love unlikely friendships when they look like this.

و ناخوشایندی شام‌های خانوادگی،

We've just forgotten how to make them.

و خصومت جلسات شرکتی،

And amid the cacophony of cable news

هر یک از ما

and the awkwardness of family dinners,

این فرصت را داریم که در هر برخوردی پا پیش بگذاریم،

and the hostility of corporate meetings,

همانطور که پدرم از آن هواپیما خارج شد،

تا کنجکاوی را به درگیری انتخاب کنیم،

each of us has this --

the opportunity to walk into every encounter,

تا انتظار توسعه‌ ایده‌های خود را از طریق بحث

like my dad walked off that plane,

to choose curiosity over clash,

و برقرار ماندن در هدف مشترک داشته باشید.

این همان کاری است که واقعاً متقاعدکنندگان در سطح جهانی

to expect development of your ideas through discussion

برای ایجاد گفتگو‌های سازنده و پیشبرد آن انجام می‌دهند.

and to anchor in common purpose.

جهان ما نیز به این ترتیب به جلو خواهد رفت.

That's what really world-class persuaders do

متشکرم.

to build constructive conversations

and move them forward.

It's how our world will move forward too.

Thank you.