How the US should use its superpower status | Ian Bremmer

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: hassan qodusi

When you come to TEDx, you always think about technology,

وقتی که به تد اکس می‌آیید، معمولا فکر می‌کنید در مورد فناوریه،

the world changing, becoming more innovative.

دنیا داره تغییر می‌کنه، و خلاقیت داره بیشتر میشه،

You think about the driverless.

در مورد چیزهای خودران فکر می‌کنید.

Everyone's talking about driverless cars these days,

این روزها همه دارند در مورد خودرو‌های خودران حرف می‌زنند،

and I love the concept of a driverless car,

و من از ساخته شدن خودروی خودران خوشم میاد،

but when I go in one, you know,

اما وقتی که توی یکیش برم، می‌دونی،

I want it really slow,

دوست دارم واقعا یواش بره،

I want access to the steering wheel and the brake, just in case.

دوست دارم دستم روی فرمون باشه و پام روی ترمز، اگه چیزی شد.

I don't know about you, but I am not ready for a driverless bus.

شما رو نمی‌دونم، اما سوار اتوبوس خودران نمی‌شم.

I am not ready for a driverless airplane.

و هنوز سوار هواپیمای خودران هم نمی‌شم.

How about a driverless world?

اما نظرتون در مورد جهان خودران چیه؟

And I ask you that

به این خاطر این رو می‌پرسم

because we are increasingly in one.

چون هر روز این موضوع بیشتر میشه.

It's not supposed to be that way.

قرار نبود اینجوری بشه.

We're number one,

ما رتبه اول دنیاییم،

the United States is large and in charge.

ایالات متحده بزرگه و رئیسه.

Americanization and globalization for the last several generations

آمریکایی شدن و جهانی شدن در چند نسل گذشته

have basically been the same thing.

اساسا یک معنی داشته‌اند.

Right? Whether it's the World Trade Organization

درسته؟ حالا چه سازمان تجارت جهانی باشه

or it's the IMF, the World Bank,

یا صندوق بین‌المللی پول، بانک جهانی،

the Bretton Woods Accord on currency,

سیستم ارزی «برتن وود»،

these were American institutions,

اینها سازمانهایی آمریکایی بودند،

our values, our friends, our allies, our money, our standards.

ارزش‌های ما، دوستان ما، هم‌ پیمان‌های ما، پول ما، معیار‌های ما.

That was the way the world worked.

دنیا اینجوری عمل می‌کرد.

So it's sort of interesting, if you want to look at how the US looks,

پس به نظرم جالبه، بخواین بدونین که حالا آمریکا چطوری به نظر می‌رسه،

here it is.

اینجاست.

This is our view of how the world is run.

این نگاه ما به نحوه کارکرد دنیاست.

President Obama has got the red carpet,

پرزیدنت اوباما روزی فرش قرمز داشت،

he goes down Air Force One,

از هواپیمای رئیس‌جمهوری پایین میآمد،

and it feels pretty good, it feels pretty comfortable.

و کلی کیف می‌ده، خیلی راحته.

Well, I don't know how many of you saw the China trip last week

خوب نمی‌دونم چند نفرتون «مسافرت چین» رو هفته پیش دیدین

and the G20.

و برنامه گروه ۲۰ رو.

Oh my God. Right?

خدای من، درسته؟

This is how we landed

ما اینجوری فرود آمدیم

for the most important meeting of the world's leaders in China.

برای مهمترین جلسه رهبران دنیا در چین.

The National Security Advisor was actually spewing expletives

مشاور امنیت ملی واقعاً داشت فحش می‌داد

on the tarmac --

روی باند --

no red carpet,

فرش قرمزی هم نبود،

kind of left out the bottom of the plane

یک جوری انگار زیر هواپیما مونده بود

along with all the media and everybody else.

همراه خبرنگار‌ها و دیگران.

Later on in the G20,

بعداً در گروه ۲۰،

well, there's Obama.

خوب اوباما اینجاست.

(Laughter)

( خنده حضار )

Hi, George.

سلام جرج،

Hi, Norman.

سلام، نرمن.

They look like they're about to get into a cage match, right?

به نظر همین الان می‌خوان برن توی رینگ بوکس، نه؟

And they did. It was 90 minutes long, and they talked about Syria.

و رفتند، ۹۰ دقیقه طول کشید، و درباره سوریه صحبت کردند.

That's what Putin wanted to talk about.

این چیزی بود که پوتین می‌خواست در باره‌اش صحبت کنه.

He's increasingly calling the shots.

بیشتر و بیشتر فکر می‌کنه رئیسه.

He's the one willing to do stuff there.

کسی است که می‌خواد کار‌هایی اونجا انجام بده.

There's not a lot of mutual like or trust,

علایق مشترک یا اعتماد زیادی وجود نداره،

but it's not as if the Americans are telling him what to do.

اما اینجوری نیست که آمریکایی‌ها بهش بگن که چکار کنه.

How about when the whole 20 are getting together?

اما وقتی که همه ۲۰ تا با هم جمع بشوند چی؟

Surely, when the leaders are all onstage,

مطمئنا، وقتی که همه رهبران روی صحنه هستند،

then the Americans are pulling their weight.

آمریکایی‌ها مشغول وزن کشی هستن.

Uh-oh.

اوه- اوه.

(Laughter)

( خنده حضار )

Xi Jinping seems fine.

ژی لین پینگ به نظر خوب می‌رسه.

Angela Merkel has -- she always does --

آنگلا مرکل -- همیشه --

that look, she always does that.

اینجوری نگاه می‌کنه، همیشه اینجوری.

But Putin is telling Turkish president Erdogan what to do,

اما پوتین به رئیس‌جمهور ترکیه اردوغان میگه که چکار کنه،

and Obama is like, what's going on over there?

و انگار اوباما با خودش می‌گه اونجا دیگه چه خبره؟

You see. And the problem is it's not a G20,

ببینید، مسئله اینه که این دیگه گروه ۲۰ نیست،

the problem is

مشکل اینه که

it's a G-Zero world that we live in,

ما دیگه در دنیای گروه صفر زندگی می‌کنیم،

a world order where there is no single country or alliance

یک نظم جهانی که دیگر هیچ کشوری یا پیمانی به تنهایی

that can meet the challenges of global leadership.

نمی‌تواند چالش‌های رهبری جهانی را بپذیرد.

The G20 doesn't work,

گروه ۲۰ دیگه کار نمی‌کنه،

the G7, all of our friends, that's history.

گروه ۷ که همگی دوستان ما هستند به تاریخ پیوسته.

So globalization is continuing.

و جهانی شدن ادامه داره.

Goods and services and people and capital are moving across borders

کالا‌ها و خدمات و مردم و سرمایه از مرز‌ها خارج می‌شوند

faster and faster than ever before,

با سرعتی خیلی بیشتر از قبل،

but Americanization is not.

اما آمریکایی شدن نه.

So if I've convinced you of that,

پس اگه متقاعد شدین،

I want to do two things with the rest of this talk.

می‌خواهم دو موضوع رو در ادامه صحبتم بگم.

I want to talk about the implications of that

می‌خوام در مورد پیامد‌های اون صحبت کنم

for the whole world.

برای همه دنیا.

I'll go around it.

در اطرافش صحبت می‌کنم.

And then I want to talk about

و بعد می‌خوام در این مورد بگم

what we think right here

که ما اینجا در آمریکا

in the United States and in New York.

و نیویورک چی فکر می کنیم.

So why? What are the implications. Why are we here?

پس چرا؟ پیامد‌های آن چیست، و چرا اینجاییم؟

Well, we're here

خوب ما اینجاییم

because the United States,

چون در ایالات متحده،

we spent two trillion dollars on wars in Iraq and Afghanistan

ما دو تریلیون دلار در جنگهای عراق و افغانستان هزینه کردیم

that were failed.

که شکست خوردند.

We don't want to do that anymore.

ما دیگه نمی‌خواهیم این کار رو بکنیم.

We have large numbers of middle and working classes

ما تعداد زیادی از قشر متوسط و کارگر داریم

that feel like they've not benefited from promises of globalization,

که حس می‌کنند وعده‌های جهانی شدن براشون سودی نداشته،

so they don't want to see it particularly.

پس مشخصا اون رو نمی‌خوان.

And we have an energy revolution

و یک انقلاب انرژی داریم

where we don't need OPEC or the Middle East the way we used to.

که دیگه احتیاجی به اپک یا خاورمیانه به شکلی که عادت داشتیم نداریم.

We produce all that right here in the United States.

و خودمون همینجا در ایالات متحده تولید می‌کنیم.

So the Americans don't want to be the global sheriff for security

پس آمریکایی‌ها دیگه نمی‌خوان کلانتر امنیت جهانی باشند

or the architect of global trade.

یا معمار تجارت جهانی.

The Americans don't want to even be the cheerleader of global values.

آمریکایی‌ها حتی دیگه نمی‌خوان مشوق ارزشهای جهانی باشند.

Well, then you look to Europe,

خوب، حالا به اروپا نگاه کن،

and the most important alliance in the world

مهمترین پیمان جهانی

has been the transatlantic relationship.

روابط دوسوی اقیانوس اطلس بوده.

But it is now weaker than it has been at any point since World War II,

اما حالا ضعیف تر از هر زمانی پس از جنگ دوم جهانی است،

all of the crises, the Brexit conversations,

این همه بحران، مذاکرات خروج انگلیس از اروپا،

the hedging going on between the French and the Russians,

مذاکرات مصونیت تجاری میان فرانسه و روسیه،

or the Germans and the Turks, or the Brits and the Chinese.

یا آلمانی ها و ترک‌ها، انگلیسی‌ها و چینی‌ها.

China does want to do more leadership.

چین به دنبال نقش بیشتری در رهبری است.

They do, but only in the economic sphere,

این را می‌خواهد، اما تنها در زمینه‌های تجاری،

and they want their own values, standards, currency,

بدنبال ارزش‌ها، اسناندارد‌ها و پول خودشون

in competition with that of the US.

در رقابت با همین‌های آمریکا هستند.

The Russians want to do more leadership.

روس‌ها هم بدنبال رهبری بیشتر هستند،

You see that in Ukraine,

این رو در اوکراین می‌بینید.

in the Baltic states, in the Middle East,

در کشور‌های حوزه بالتیک، در خاور‌میانه،

but not with the Americans.

اما نه آمریکایی‌ها.

They want their own preferences and order.

اون‌ها مزایا و نظم خودشون رو می‌خوان.

That's why we are where we are.

به این دلیل اینجاییم.

So what happens going forward?

خوب جلوتر چه اتفاقی می‌افته؟

Let's start easy,

بگذارید ساده شروع کنیم،

with the Middle East.

با خاور‌میانه.

(Laughter)

( خنده حضار )

You know, I left a little out,

می‌دونین، من یک موضوع رو حذف کردم،

but you get the general idea.

ولی کلیت موضوع رو می‌فهمید.

Look, there are three reasons

ببینین، سه دلیل وجود داره

why the Middle East has had stability such as it is. Right?

که چرا خاورمیانه قبلا باثبات بوده. درست؟

One is because there was a willingness to provide

اول اینکه قبلاً اراده‌ای برای ایجاد

some level of military security by the US and allies.

اندازه‌ای از امنیت نظامی توسط آمریکا و متحدینش وجود داشت.

Number two, it was easy to take a lot of cheap money out of the ground

دوم اینکه، بیرون آوردن پولِ ارزان و زیاد از زمین کار ساده‌ای بود

because oil was expensive.

چون نفت گران بود.

And number three

و سوم اینکه

was no matter how bad the leaders were, the populations were relatively quiescent.

مهم نبود که رهبران چقدر بدند، مردم نسبتا خاموش بودند.

They didn't have the ability, and many didn't have the will

امکانش رو نداشتند، و خیلی‌ها هم اراده‌اش رو نداشتند

to really rise up against.

تا واقعاً در برابرشون برخیزند.

Well, I can tell you, in a G-Zero world,

خوب، می‌تونم بگم که، در دنیای گروه صفر،

all three of those things are increasingly not true,

هر سه این موارد دیگه درست نیستند،

and so failed states,

و به این خاطر کشور‌های بحران زده،

terrorism, refugees and the rest.

تروریسم، پناهندگان و مابقی ایجاد شده.

Does the entire Middle East fall apart?

آیا تمام خاورمیانه متلاشی خواهد شد؟

No, the Kurds will do better, and Iraq, Israel, Iran over time.

نه، کرد‌ها ، و عراق، اسرائیل و ایران به تدریج بهتر می‌شوند.

But generally speaking, it's not a good look.

اما اگه بخواهیم کلی بگیم، این تصویر خوبی نیست.

OK, how about this guy?

خوب، در مورد ایشون چی؟

He's playing a poor hand very well.

با دست خالی خوب بازی می کنه.

There's no question he's hitting above his weight.

معلومه که این بیشتر از قد و قامتش هست..

But long term -- I didn't mean that.

اما در دراز مدت -- منظورم این نبود.

But long term, long term,

اما در دراز مدت، دراز مدت،

if you think that the Russians

اگه فکر کنید که روس‌ها

were antagonized by the US and Europe expanding NATO right up to their borders

مورد تهدید آمریکا و اروپا و ناتوی در حال توسعه تا مرزهاشون هستند

when we said they weren't going to,

وقتی که می‌گیم که نخواهند کرد،

and the EU encroaching them,

و اتحادیه اروپا تجاوز خواهد کرد،

just wait until the Chinese put hundreds of billions of dollars

یه کم صبر کنید تا چینی‌ها چند صد میلیارد دلار

in every country around Russia they thought they had influence in.

در کشور‌های اطراف روسیه که فکر می‌کنند رابطه دارند سرمایه گزاری کنند،

The Chinese are going to dominate it. The Russians are picking up the crumbs.

چینی‌ها دارند مسلط می‌شوند. و روس‌ها دارند خورده‌ها رو جمع می‌کنند.

In a G-Zero world, this is going to be a very tense 10 years for Mr. Putin.

در دنیای گروه صفر، ۱۰ سال خیلی سختی برای آقای پوتین خواهد بود.

It's not all bad. Right?

همه‌اش هم بد نخواهد بود. درسته؟

Asia actually looks a lot better.

آسیا واقعاً خیلی بهتر به نظر می‌رسه.

There are real leaders across Asia,

رهبر‌های واقعی در اون وجود دارند.

they have a lot of political stability.

و از دید سیاسی هم خیلی باثباتند.

They're there for a while.

مدتی است که اونجاند.

Mr. Modi in India,

آقای مودی در هند،

Mr. Abe, who is probably about to get a third term written in

آقای آبه، که احتمالاً داره دوره سومش

in the Liberal Democratic Party in Japan,

در حزب لیبرال دمکرات ژاپن ثبت می‌شه،

of course Xi Jinping who is consolidating enormous power,

و البته ژی جینپینگ که قدرت زیادی رو تحکیم کرده،

the most powerful leader in China

قدرتمند‌ترین رهبر چین

since Mao.

بعد از مائو.

Those are the three most important economies in Asia.

اینها سه اقتصاد مهم آسیا هستند.

Now look, there are problems in Asia.

ببیینید مشکلاتی هم در آسیا هست.

We see the sparring over the South China Sea.

ما شاهد مجادلاتی در دریای چین جنوبی هستیم.

We see that Kim Jong Un, just in the last couple of days,

می‌بینیم که کیم جونگ اون، درست همین چند روز پیش،

tested yet another nuclear weapon.

یک سلاح اتمی دیگه رو آزمایش کرده،

But the leaders in Asia do not feel the need

اما رهبران دیگر آسیا نیازی حس نمی‌کنند

to wave the flag,

تا دفاع بکنند،

to go xenophobic,

دچار هراس بشند،

to actually allow escalation

تا واقعاً باعث تشدیدِ

of the geopolitical and cross-border tensions.

تنش‌های ژئوپلیتیک و مرزی بشند.

They want to focus on long-term economic stability and growth.

آنها می‌خواند تا روی ثبات و رشد اقتصادی بلند مدت تمرکز کنند.

And that's what they're actually doing.

و این کاریه که واقعاً می‌کنند.

Let's turn to Europe.

بریم سراغ اروپا.

Europe does look a little scared in this environment.

اروپا کمی در این محیط ترسان به نظر می‌رسه.

So much of what is happening in the Middle East

این چیزهایی که در خاورمیانه اتفاق می‌افته

is washing up quite literally onto European shores.

کاملاً به مرز‌های اروپا کشیده می‌شه.

You see Brexit and you see the concerns of populism

خروج انگلیس از اتحادیه اروپا و نگرانی از پوپولیسم (عوام‌گرایی) را

across all of the European states.

در تمامی قسمت‌های اروپا می‌بینید.

Let me tell you that over the long term,

بگذارید تا بگم که در دراز مدت،

in a G-Zero world,

در دنیای گروه صفر،

European expansion will be seen to have gone too far.

توسعه اروپا به نظر کمی بیش از حد می‌رسه.

Europe went right up to Russia, went right down to the Middle East,

اروپا درست تا روسیه رفته، و از پایین تا خاورمیانه ادامه پیدا کرده،

and if the world were truly becoming more flat and more Americanized,

و اگه دنیا واقعا یکپارچه و آمریکایی می‌شد،

that would be less of a problem,

این مشکل زیادی نبود،

but in a G-Zero world, those countries nearest Russia

اما در دنیای گروه صفر، این کشور‌های نزدیک روسیه

and nearest the Middle East

و نزدیک خاورمیانه

actually have different economic capabilities,

در واقع توانایی‌های اقتصادی متفاوتی دارند،

different social stability

ثبات اجتماعی متفاوتی

and different political preferences and systems than core Europe.

و سیستم‌ها و اولویت‌های سیاسی متفاوتی نسبت به مرکز اروپا.

So Europe was able to truly expand

پس اروپا واقعا توانست

under the G7,

توسط گروه ۷ توسعه پیدا کنه،

but under the G-Zero, Europe will get smaller.

اما تحت گروه صفر، اروپا کوچکتر می‌شه.

Core Europe around Germany and France and others

هسته اروپا در اطراف آلمان و فرانسه و مابقی

will still work, be functional, stable, wealthy, integrated.

همچنان کار می‌کنه، و فعال خواهد ماند، با ثبات، پولدار و منسجم.

But the periphery,

اما درمرز‌ها،

countries like Greece and Turkey and others,

کشور‌هایی مانند یونان ترکیه و بقیه،

will not look that good at all.

اصلاً به نظر خوب نخواهند رسید.

Latin America, a lot of populism,

آمریکای لاتین، مقدار زیادی پوپولیسم،

made the economies not go so well.

باعث شده تا اقتصاد اصلاً خوب نباشه.

They had been more opposed to the United States for decades.

برای دهه‌ها ضدیت زیادی با آمریکا داشته‌اند.

Increasingly, they're coming back.

و به تدریج دارند بر می‌گردند.

We see that in Argentina.

این رو در آرژانتین می‌بینیم.

We see it with the openness in Cuba.

این بازشدن رو در کوبا می‌بینیم.

We will see it in Venezuela when Maduro falls.

در ونزوئلا خواهیم دید وقتی مادورو سقوط کنه.

We will see it in Brazil after the impeachment

در برزیل خواهیم دید بعد از اعلام جرم

and when we finally see a new legitimate president elected there.

و وقتی که نهایتاً یک رئیس‌جمهور قانونی و منتخب جدید در آنجا داشته باشیم.

The only place you see that is moving in another direction

تنها جایی که می‌بینیم در جهت دیگه می‌ره

is the unpopularity of Mexican president Peña Nieto.

عدم محبوبیت رئیس جمهور مکزیک پنیا نیتو است.

There you could actually see a slip away from the United States

اونجا واقعاً جدایی از ایالات متحده رو

over the coming years.

در سال‌های بعد خواهید دید.

The US election matters a lot on that one, too.

انتخابات آمریکا در مورد این یکی هم، جداً مهمه.

(Laughter)

( خنده حضار )

Africa, right?

آفریقا، درسته؟

A lot of people have said it's going to be Africa's decade, finally.

خیلی از مردم گفتن که این دهه‌ی آفریقا خواهد بود، نهایتاً.

In a G-Zero world, it is absolutely an amazing time

در یک دنیای گروه صفر، قطعاً زمان شگفت‌انگیزی است

for a few African countries,

برای کشور‌های آفریقایی،

those governed well with a lot of urbanization,

آن‌هایی که به سمت مدیریتی خوب و شهری شدن گسترده پیش می‌روند،

a lot of smart people, women really getting into the workforce,

کلی آدم باهوش، زنان وارد فضا‌های کاری می‌شوند،

entrepreneurship taking off.

کارآفرینی داره راه می‌افته.

But for most of the countries in Africa,

اما در بیشتر کشور‌های آفریقایی،

it's going to be a lot more dicey:

وضعیت خطرناکتر می‌شه:

extreme climate conditions,

شرایط آب‌وهوایی غیر معمول،

radicalism both from Islam and also Christianity,

افراط گرایی اسلامی و نیز مسیحی،

very poor governance,

و حکومت‌های خیلی ضعیف،

borders you can't defend, lots of forced migration.

مرز‌های غیر قابل دفاع، مهاجرت‌های اجباری.

Those countries can fall off the map.

این کشور‌ها می‌تونند از نقشه حذف بشند.

So you're really going to see an extreme segregation going on

کاملاً مشخصه که یک جدایی مفرط درحال انجامه

between the winners and the losers across Africa.

بین برنده‌ها و بازنده‌های آفریقا.

Finally, back to the United States.

و در آخر، برگردیم به ایالات متحده.

What do I think about us?

نظرم در مورد خودمون چیه؟

Because there are a lot of upset people,

چون کلی آدم سرخورده اینجان،

not here at TEDx, I know,

البته نه اینجا در تداکس، می‌دونم،

but in the United States, my God,

اما در ایالات متحده، خدای من،

after 15 months of campaigning, we should be upset.

بعد از ۱۵ ماه مبارزات انتخاباتی، باید هم سرخورده باشیم.

I understand that.

این رو می‌فهمم.

But a lot of people are upset because they say, "Washington's broken,

اما خیلی از مردم سرخورده‌اند چون می‌گند، « واشنگتن داغون شده،

we don't trust the establishment, we hate the media."

ما دیگه اعتقادی به ساختار نداریم، از رسانه‌ها متنفریم.»

جهنم، حتی طرفداران جهانی‌سازی‌ای مثل من هم این بدبختی رو قبول دارند.

Heck, even globalists like me are taking it on the chin.

Look, I do think we have to recognize,

ببینید، به نظرم باید بپذیریم،

my fellow campers,

دوستان عزیز من که چادر زدید،

that when you are being chased by the bear,

وقتی که یک خرس دنبالتونه،

in the global context, you need not outrun the bear,

در فضای بین‌المللی، نباید از خرسه فرار کنید،

you need to only outrun your fellow campers.

فقط باید از دست هم‌چادری‌هاتون فرار کنین.

(Laughter)

( خنده حضار )

Now, I just told you

حالا، براتون

about our fellow campers.

از هم چادری‌هاتون گفتم.

Right? And from that perspective,

درسته؟ و از این دیدگاه

we look OK.

به نظر کارمون درسته.

A lot of people in that context say,

خیلی‌ها در این زمینه می‌گند،

"Let's go dollar. Let's go New York real estate.

«بگذارید دلارش کنیم. بیاید بریم سراغ املاک نیویورک.

Let's send our kids to American universities."

بیایید بچه‌هامون رو بفرستیم دانشگاه‌های آمریکایی».

You know, our neighbors are awesome:

می‌دونید ما همسایه‌های خیلی خوبی داریم:

Canada, Mexico and two big bodies of water.

کانادا، مکزیک و دو تا دریای بزرگ.

You know how much Turkey would love to have neighbors like that?

می‌دونین چقدر ترکیه دلش می‌خواست همچین همسایه‌هایی داشته باشه؟

Those are awesome neighbors.

این‌ها همسایه‌های خیلی خوبی هستند.

Terrorism is a problem in the United States.

تروریسم یک مشکل در آمریکاست.

God knows we know it here in New York.

خدا خودش می‌دونه که ما اون رو اینجا در نیویورک می‌فهمیم.

But it's a much bigger problem in Europe than the US.

اما به نسبت آمریکا در اروپا مشکل خیلی بزرگتریه.

It's a much bigger problem in the Middle East

در خاورمیانه هم مشکل خیلی بزرگتریه

than it is in Europe.

نسبت به اروپا.

These are factors of large magnitude.

این‌ها عوامل خیلی بزرگی هستند.

We just accepted 10,000 Syrian refugees, and we're complaining bitterly about it.

ما تازه ۱۰٬۰۰۰ پناهنده سوری رو پذیرفتیم، و به تلخی ازش شکایت می‌کنیم.

You know why? Because they can't swim here.

می‌دونین چرا؟ چون نمی‌تونن تا اینجا شنا کنند.

Right? I mean, the Turks would love to have only 10,000 Syrian refugees.

درسته؟ منظورم اینه که ترک ها خیلی دوست داشتند تا فقط ۱۰٬۰۰۰ پناهنده سوری داشتند

The Jordanians, the Germans, the Brits. Right?

اردنی‌ها، آلمانی‌ها، انگلیسی‌‌ها. درسته؟

That's not the situation.

اما اوضاع اینطور نیست.

That's the reality of the United States.

این واقعیتی در آمریکاست.

Now, that sounds pretty good.

به نظر خیلی خوب میاد.

Here's the challenge.

اما چالش اینجاست.

In a G-Zero world, the way you lead

در دنیای گروه صفر، باید خودت

is by example.

یک الگو برای رهبری باشی.

If we know we don't want to be the global cop anymore,

اگه بدونیم که دیگه نمی‌خواهیم پلیس جهانی باشیم،

if we know we're not going to be the architect of global trade,

اگه بدونیم که نمی‌خواهیم معمار تجارت جهانی باشیم،

we're not going to be the cheerleader of global values,

که دیگه نمی‌خواهیم مشوق ارزش‌های جهانی باشیم،

we're not going to do it the way we used to,

دیگه نمی‌خواهیم کارهایی که عادت کرده بودیم رو انجام بدیم،

the 21st century is changing,

قرن ۲۱ درحال تغییره،

we need to lead by example -- be so compelling

ما باید از راه الگو بودن رهبری کنیم -- تا راضی کننده باشیم

that all these other people are going to still say,

که همه آدم‌های دیگه همچنان بگویند،

it's not just they're faster campers.

که اون‌ها فقط سریعتر نبودند.

Even when the bear is not chasing us, this is a good place to be.

حتی وقتی که خرس دنبالمونه، اینجا هنوز هم جای خوبیه.

We want to emulate them.

می‌خواهیم باهاشون رقابت کنیم.

The election process this year is not proving a good option

فرایند انتخابات امسال مثال خوبی از

رهبری از طریق الگو شدن نیست.

for leading by example.

Hillary Clinton says it's going to be like the '90s.

هیلاری کلینتون می‌گوید قراره مثل دهه ۹۰ بشیم.

We can still be that cheerleader on values.

هنوز می‌تونیم مشوق ارزش‌ها باشیم.

We can still be the architect of global trade.

هنوز می‌تونیم معمار تجارت جهانی باشیم.

We can still be the global sheriff.

هنوز می‌تونیم کلانتر جهانی باشیم.

And Donald Trump wants to bring us back to the '30s.

و دونالد ترامپ می‌خواد ما رو به دهه ۳۰ برگردونه.

He's saying, "Our way or the highway. You don't like it, lump it." Right?

میگه، «راه فقط راه ماست. دوست نداری، به سلامت.» درسته؟

Neither are recognizing a fundamental truth of the G-Zero,

هیچ‌کدومشون اینکه گروه صفر یک حقیقت بنیادی است رو قبول ندارند،

which is that even though the US is not in decline,

که اگرچه آمریکا هنوز در سقوط نیست،

it is getting objectively harder

مشخصاً هر روز سخت‌تر می‌شه

for the Americans to impose their will,

تا آمریکایی‌ها خواسته هاشون رو تحمیل کنند،

even have great influence,

حتی تاثیرگذاری بیشتری داشته باشند،

on the global order.

در نظم جهانی.

Are we prepared to truly lead by example?

آیا ما واقعاً آماده‌ی رهبری از راه الگو بودن هستیم؟

What would we have to do to fix this

برای درست کردنش

after November,

بعد از انتخابات نوامبر چکار باید بکنیم،

after the next president comes in?

بعد از اینکه رئیس‌جمهور بعدی آمد؟

Well, either we have to have another crisis that forces us to respond.

خوب، یا باید یک بحران دیگه داشته باشیم تا ما رو مجبور به حرکت کنه.

A depression would do that.

یک رکود اقتصادی دیگه می‌تونه.

Another global financial crisis could do this.

یک بحران جهانی مالی دیگه می‌تونه این کار رو بکنه.

God forbid, another 9/11 could do that.

خدا نکنه، ولی یک یازده سپتامبر دیگه می‌تونه این کار رو بکنه.

Or, absent crisis,

یا بحران هویت،

we need to see that the hollowing out, the inequality, the challenges

باید ببینیم که حذف توان تولیدی کشور، نابرابری، چالش‌هایی

that are growing and growing in the United States,

که هر روزه در ایالات متحده بزرگ و بزرگتر می‌شوند،

are themselves urgent enough

خودشان به اندازه‌ای اضطراری هستند

to force our leaders to change,

تا رهبران ما را مجبور به تغییر کنند،

and that we have those voices.

و اینکه ما صداهایی داریم،

Through our cell phones, individually,

از طریق تلفن‌های همراهمان، یا هرکدام از ما،

we have those voices to compel them to change.

توان این را داریم که آن‌ها را متقاعد به تغییر کنیم.

There is, of course, a third choice,

البته، انتخاب سومی هم هست،

perhaps the most likely one,

شاید محتمل‌ترین انتخاب،

which is that we do neither of those things,

و آن اینکه هیچ کاری نکنیم،

and in four years time you invite me back,

و ظرف چهار سال شما من رو دوباره دعوت کنین،

and I will give this speech yet again.

و من این سخن‌رانی رو دوباره انجام می‌دهم.

Thank you very, very much.

از شما خیلی، خیلی متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار )