My Country Will Be Underwater Soon -- Unless We Work Together | Anote Tong | TED Talks

Translator: sayed ali hesamzadeh Reviewer: Sara, English-Persian (Farsi)

Chris Anderson: Perhaps we could start by just telling us about your country.

کریس اندرسون: احتمالا ما می‎تونیم کارمون رو با حرف زدن در مورد کشور شما شروع کنیم.

It's three dots there on the globe. Those dots are pretty huge.

اون سه نقطه توی نقشه است. البته اون نقطه‌ها خیلی بزرگ هستند.

I think each one is about the size of California.

فکر کنم هر کدوم از اونها تقریباً هم اندازه کالیفرنیاست.

Tell us about Kiribati.

به ما در مورد کریباتی بگویید.

Anote Tong: Well, let me first begin by saying how deeply grateful I am

آنوته تونگ: بگذارید از اینجا شروع کنم و بگم که من واقعاً از شما سپاسگزارم

for this opportunity to share my story with people who do care.

برای این فرصت که بتونم داستانم رو با مردمی که واسشون مهمه به اشتراک بگذارم.

I think I've been sharing my story with a lot of people who don't care too much.

فکر می‌کنم تا حالا داستانم رو به خیلی از مردمی گفته باشم که واسشون اهمیت چندانی نداشته.

But Kiribati is comprised of three groups of islands:

خب کریباتی از سه گروه جزیره تشکیل شده:

the Gilbert Group on the west,

گروه گیلبرت در غرب،

we have the Phoenix Islands in the middle,

مجمع الجزایر فینیکس در میانه،

and the Line Islands in the east.

و مجمع الجزایر لاین در شرق.

And quite frankly, Kiribati is perhaps the only country

و راستش کریباتی احتمالاً تنها کشوریه که

that is actually in the four corners of the world,

در واقع در چهار گوشه جهان قرار گرفته،

because we are in the Northern Hemisphere, in the Southern Hemisphere,

به این دلیل که ما در نیمکره شمالی، در نیمکره جنوبی،

and also in the east and the west of the International Date Line.

و همچنین در شرق و غرب خط روزگَردان یا خط بین‌المللی زمان هستیم.

These islands are entirely made up of coral atolls,

این جزایر به طور کامل از جزایر مرجانی تشکیل شدند،

and on average about two meters above sea level.

و به طور متوسط دو متر بالاتر از سطح دریا قرار دارند.

And so this is what we have.

و خب این چیزیه که ما داریم.

Usually not more than two kilometers in width.

معمولاً پهناشان بیشتر از دو کیلومتر نیست.

And so, on many occasions, I've been asked by people,

و خب، بارها خیلی از مردم از من پرسیده‌اند،

"You know, you're suffering, why don't you move back?"

«شما دارید اذیت میشید، پس چرا عقب نشینی نمی‌کنید؟»

They don't understand.

اونها متوجه نیستند.

They have no concept of what it is that's involved.

اونها هیچ ایده‌ای در مورد پیچیدگی اوضاع ندارند.

With the rising sea, they say, "Well, you can move back."

همراه با بالا آمدن سطح آب دریا اونها میگن: «خب شما هم عقب نشینی کنید.»

And so this is what I tell them.

و خب این چیزیه که من به اونا میگم.

If we move back, we will fall off on the other side of the ocean. OK?

اگر عقب نشینی کنیم، به آن طرف اقیانوس می‌افتیم. درسته؟

But these are the kinds of issues that people don't understand.

ولی خب اینها مسائلی اند که مردم متوجه اون نمی‌شن.

CA: So certainly this is just a picture of fragility there.

ک. ا: خب مشخصاً این تصویری از شکنندگی اوضاع در اونجاست.

When was it that you yourself realized

و چه زمانی بود که خود شما متوجه شدید

that there might be impending peril for your country?

که ممکنه کشورتون در شرف خطر قرار گرفته باشه؟

AT: Well, the story of climate change has been one that has been going on

آ. ت: خب قضیه تغییر اقلیم چیزیه که از مدتها پیش در حال وقوع بوده

for quite a number of decades.

به مدت چندین دهه.

And when I came into office in 2003,

و زمانی که من در سال ۲۰۰۳ به مسئولیت رسیدم

I began talking about climate change at the United Nations General Assembly,

در مجمع عمومی سازمان ملل شروع به صحبت در مورد تغییر اقلیم کردم،

but not with so much passion,

البته خیلی در تب و تاب نبودم،

because then there was still this controversy among the scientists

چون که هنوز در بین دانشمندان محل مناقشه بود که آیا

whether it was human-induced, whether it was real or it wasn't.

اینها به دلیل دخالت‌های انسانیه یا نه، و آیا اصلاً واقعاً در حال وقوع هست یا نه.

But I think that that debate was fairly much concluded in 2007

ولی من فکر می‎کنم که این بحث تقریبا در سال ۲۰۰۷

with the Fourth Assessment Report of the IPCC,

همراه با چهارمین گزارش گردهمایی IPCC به نتیجه رسید،

which made a categorical statement that it is real, it's human-induced,

با این رای قاطع که واقعیت داره، به دلیل دخالت های انسانی رخ داده،

and it's predicting some very serious scenarios

و همچنین با پیش‎بینی یک سری سناریوی خیلی وخیم

for countries like mine.

برای کشورهایی مانند ما همراهه.

And so that's when I got very serious.

و این زمانی بود که من خیلی جدی شدم.

In the past, I talked about it.

قبلاً در موردش صحبت کرده بودم.

We were worried.

ما نگران بودیم.

But when the scenarios, the predictions came in 2007,

ولی زمانی که سناریوها و پیش بینی‎ها در سال ۲۰۰۷ از راه رسیدن،

it became a real issue for us.

همه چیز برای ما تبدیل به موضوعی بسیار جدی شد.

CA: Now, those predictions are, I think, that by 2100,

ک. ا: خب من فکر می‌کنم اون پیش بینی‌ها حاکی از این بودن که تا سال ۲۱۰۰،

sea levels are forecast to rise perhaps three feet.

سطح دریا نود سانتیمتر افزایش پیدا می‌کنه.

There's scenarios where it's higher than that, for sure,

خب مسلماً سناریوهایی هم هست که میگه افزایش بالاتر از این هم می‌‎تونه باشه،

but what would you say to a skeptic who said,

ولی شما چی میگین به افراد شکاکی که می‎گن،

"What's three feet?

«حالا مگه نود سانتیمتر چیه؟

You're on average six feet above sea level.

شما که متوسط یک متر و هشتاد سانت بالاتر از سطح دریا قرار دارید

What's the problem?"

مشکل کجاست؟»

AT: Well, I think it's got to be understood

آ. ت: خب، من فکرمی‎کنم این نکته باید درک بشه که

that a marginal rise in sea level

افزایش ناچیز و حاشیه‎ای سطح دریا هم

would mean a loss of a lot of land,

به معنی از دست دادن کلی زمین است،

because much of the land is low.

به دلیل اینکه خیلی از زمین‎ها پست هستند.

And quite apart from that, we are getting the swells at the moment.

و اصلاً این هم به کنار، در حال حاضر با مسئله امواج متورم هم مواجه هستیم.

So it's not about getting two feet.

پس مسئله بر سر شصت سانتیمتر نیست.

I think what many people do not understand

من فکر می‎کنم چیزی که بسیاری از مردم متوجهش نیستند،

is they think climate change is something that is happening in the future.

اینه که اونا فکر می‎کنن تغییر اقلیم چیزیه که در آینده اتفاق می افته.

Well, we're at the very bottom end of the spectrum.

خب، ما الان درست روی لبه پیوستار هستیم.

It's already with us.

از همین الان دیگه با ماست.

We have communities who already have been dislocated.

ما اجتماع‌هایی داریم که همین حالا هم جا به جا شدند.

They have had to move, and every parliament session,

آنها مجبور به تغییر مکان شدن، و من در تمامی جلسات مجلس،

I'm getting complaints from different communities

شکایت‎هایی از طرف اجتماعات مختلف دریافت می‎کنم

asking for assistance to build seawalls,

درخواست‎هایی برای کمک به ساخت دیواره‎های دریایی،

to see what we can do about the freshwater lens

و برای اینکه پیگیر بشن که در رابطه با لنزهای آب شیرین چه کاری از دست ما بر می‎آد

because it's being destroyed,

چراکه لنزها در حال نابودی هستند،

and so in my trips to the different islands,

و در سفر به جزایر مختلف،

I'm seeing evidence of communities

شاهد اجتماعات مختلفی هستم که

which are now having to cope with the loss of food crops,

باید با از دست دادن محصولات غذاییشون دست و پنجه نرم کنند،

the contamination of the water lenses,

با آلوده شدن لنزهای آبشون

and I see these communities perhaps leaving, having to relocate,

و من می‌بینم که این اجتماعات باید تقریباً

within five to 10 years.

ظرف پنج یا ده سال آینده تغییر مکان بدهند.

CA: And then, I think the country suffered its first cyclone,

ک. ا: و بعدش، فکر می‎کنم کشور از اولین طوفان موسمی منطقه متضرر شد،

and this is connected, yes? What happened here?

و این ها در ارتباطند، درسته؟ اینجا چه اتفاقی افتاد؟

AT: Well, we're on the equator,

آ. ت: خب ما روی خط استوا قرار داریم،

and I'm sure many of you understand that when you're on the equator,

و من مطمئنم خیلی از شما می‎دونید که وقتی بر روی خط استوا قرار داشته باشید،

it's supposed to be in the doldrums. We're not supposed to get the cyclones.

تصور میشه که در آرامش هستید. ما اصولاً نباید طوفان موسمی داشته باشیم.

We create them, and then we send them either north or south.

ما اونها رو می‎سازیم، و بعد به جنوب و یا شمال می‎فرستیم.

(Laughter)

(خنده حضار)

But they aren't supposed to come back.

و اصولا‌ً نباید اونها برگردند.

But for the first time, at the beginning of this year,

ولی برای اولین بار، در اوایل امسال،

the Cyclone Pam, which destroyed Vanuatu,

طوفان پم وانواتو رو تخریب کرد،

and in the process, the very edges of it actually touched

و در جریان اون، اتفاقاً درست دماغه طوفان

our two southernmost islands,

دو تا از جنوبی‌ترین جزایر ما رو لمس کرد،

and all of Tuvalu was underwater when Hurricane Pam struck.

زمانی که طوفان پن رسید کل منطقه تووالو زیرآب بود.

But for our two southernmost islands,

ولی در دو جزیره منتهی الیه جنوبی،

we had waves come over half the island,

موجها تا نیمی از جزیره پیش رفتند،

and so this has never happened before.

و این چیزی بود که برای اولین بار اتفاق می‎افتاد.

It's a new experience.

خب تجربه جدیدی بود.

And I've just come back from my own constituency,

و من تازه از حوزه انتخابیم برگشته بودم،

and I've seen these beautiful trees which had been there for decades,

و دیدم که این درخت‎های زیبا که برای دهه‎های متمادی اونجا بودند،

they've been totally destroyed.

به کلی نابود شده بودند.

So this is what's happening,

و این چیزیه که داره اتفاق می‎افته،

but when we talk about the rising sea level,

ولی زمانی که ما در مورد بالا آمدن سطح دریا صحبت می‌کنیم،

we think it's something that happens gradually.

فکر می‌کنیم که پدیده‎ایه که به تدریج اتفاق می‎افته.

It comes with the winds, it comes with the swells,

این پدیده با باد توام می‎شه، با امواج متورم همراه می‎شه،

and so they can be magnified,

و اینها قادرند تشدیدش کنند،

but what we are beginning to witness is the change in the weather pattern,

ولی چیزی که ما شاهدش هستیم، تغییر الگوی آب و هوایی هست،

which is perhaps the more urgent challenge

که می‎شه گفت چالش اساسی‎تر ماست

that we will face sooner than perhaps the rising sea level.

که زودتر از بالاتر آمدن سطح دریا با اون مواجه خواهیم شد.

CA: So the country is already seeing effects now.

ک. ا: پس کشور همین الانم با آثار مخرب اون دست به گریبانه.

As you look forward,

و همینطور که به سوی آینده پیش می‎روید،

what are your options as a country, as a nation?

چه گزینه‌هایی به عنوان یک کشور، یک ملت دارید؟

AT: Well, I've been telling this story every year.

آ. ت: خب من این داستان رو هر سال مطرح می‎کنم.

I think I visit a number of --

فکر می‌کنم ملاقات‌های زیادی داشتم --

I've been traveling the world to try and get people to understand.

به اطراف جهان مسافرت داشتم و سعی کردم مردم این رو متوجه بشن.

We have a plan, we think we have a plan.

ما یک نقشه داریم، ما فکر می‎کنیم که یک نقشه داریم.

And on one occasion, I think I spoke in Geneva

و یک بار هم فکر می‎کنم داشتم در ژنو صحبت می‎کردم

and there was a gentleman who was interviewing me

و یک شخص محترمی بود که با من مصاحبه می‎کرد

on something like this,

توی برنامه‎ای شبیه به همین برنامه،

and I said, "We are looking at floating islands,"

و من گفتم، «ما به دنبال جزایر شناور هستیم،»

and he thought it was funny, but somebody said,

و او فکر کرد که این خنده داره، ولی یک نفر گفت،

"No, this is not funny. These people are looking for solutions."

«نه خنده دار نیست. این مردم به دنبال راه حل هستند»

And so I have been looking at floating islands.

و خب من به دنبال جزایر شناور بوده‌ام.

The Japanese are interested in building floating islands.

و ژاپنی‎ها هم به ساختن جزایر شناورعلاقه‎مند هستند.

But, as a country, we have made a commitment

ولی ما به عنوان یک کشور، تعهد دادیم

that no matter what happens, we will try as much as possible

که هر اتفاقی هم که بیافته، ما نهایت تلاش خودمون رو انجام می‎دهیم

to stay and continue to exist as a nation.

که به عنوان یک ملت بمانیم و ادامه حیات بدهیم.

What that will take,

چیزی که اتفاق خواهد افتاد،

it's going to be something quite significant,

اتفاقی مهم خواهد بود،

very, very substantial.

خیلی، خیلی قابل توجه.

Either we live on floating islands,

یا روی جزیره‎های شناور زندگی خواهیم کرد،

or we have to build up the islands to continue to stay out of the water

و یا جزیره‎هایی می‎سازیم تا اینکه خارج از آب بمانیم

as the sea level rises and as the storms get more severe.

همینطور که سطح دریا بالاتر میاد و طوفان‎ها سهمگین‎تر می‎شن.

But even that, it's going to be very, very difficult

اما حتی برای همین نقشه هم، به دست آوردن منابع مورد نیاز

to get the kind of resourcing that we would need.

خیلی مشکل خواهد بود.

CA: And then the only recourse is some form of forced migration.

ک. ا: و اگر تنها راه، متوسل شدن به مهاجرت اجباری باشه.

AT: Well, we are also looking at that

آ. ت: خب ما نیم نگاهی هم به اون داریم

because in the event that nothing comes forward

چون می‎خوایم در صورتی که هیچ چیز

from the international community,

از سوی جامعه جهانی نصیب ما نشد،

we are preparing,

آماده باشیم،

we don't want to be caught like what's happening in Europe.

ما نمی‎خوایم درگیر چیزی شبیه چیزی که داره در اروپا اتفاق میافته، بشیم.

OK? We don't want to mass migrate at some point in time.

خب؟ ما نمی‎خوایم در زمانی اندک مهاجرت شدیدی داشته باشیم.

We want to be able to give the people the choice today,

ما می‎خوایم قادر باشیم همین الان به مردمانمون حق انتخاب بدیم،

those who choose and want to do that, to migrate.

به اونهایی که می‎خوان مهاجرت کنند.

We don't want something to happen that they are forced to migrate

ما نمی‎خوایم اتفاقی بیفته که آنها مجبور به مهاجرت بشن

without having been prepared to do so.

بدون اینکه آمادگی این کار رو داشته باشند.

Of course, our culture is very different, our society is very different,

مسلماً، ما فرهنگ و جامعه‎ای خیلی متفاوت داریم،

and once we migrate into a different environment,

و زمانی که به محیطی متفاوت مهاجرت کنیم،

a different culture,

به یک فرهنگ متفاوت،

there's a whole lot of adjustments that are required.

یک سازگار سازی کلی لازم خواهد بود.

CA: Well, there's forced migration in your country's past,

ک. ا: خب در گذشته مهاجرت های اجباری در کشور شما وجود داشته است،

and I think just this week,

و من فکر میکنم درست همین هفته،

just yesterday or the day before yesterday,

دیروز و یا روز قبلش،

you visited these people.

شما این مردم رو دیدید.

What happened here? What's the story here?

چه اتفاقی داره میافته؟ داستان چیه؟

AT: Yes, and I'm sorry, I think somebody was asking

آ. ت: درسته، و من متاسفم، فکر می‎کنم یک نفر پرسید

why we were sneaking off to visit that place.

چرا ما دزدکی به دیدن اون مکان‎ها میریم.

I had a very good reason, because we have a community of Kiribati people

و من دلیل خوبی برای این دارم، چون که ما جامعه ای از مردم کریباتی داریم

living in that part of the Solomon Islands,

که در منطقه ای از جزایر سالامون زندگی می‎کنند،

but these were people who were relocated from the Phoenix Islands, in fact,

ولی این‎ها افرادی هستن که در واقع در دهه 1960 از جزیره فینیکس به اونجا

in the 1960s.

منتقل شده‎اند.

There was serious drought, and the people could not continue to live on the island,

اونجا یک خشکسالی شدید اتفاق افتاده بود و مردم دیگه نمی‎تونستند اونجا زندگی کنند،

and so they were moved to live here in the Solomon Islands.

و بنابراین اونا برای زندگی به اینجا در جزایر سالامون اومدن.

And so yesterday it was very interesting to meet with these people.

و خب دیروز یک ملاقات بسیار جالب با اونها داشتم.

They didn't know who I was. They hadn't heard of me.

اونها من رو نمی‎شناختند. چیزی در مورد من نشنیده بودند.

Some of them later recognized me,

البته بعدتر برخی ازاونها من رو شناختند،

but I think they were very happy.

ولی من فکر می‎کنم اونها خوشحال بودند.

Later they really wanted to have the opportunity to welcome me formally.

بعداً اونها واقعا می‌خواستن که این فرصت رو داشته باشن که بتونن رسماً از من پذیرایی کنند.

But I think what I saw yesterday was very interesting

ولی من فکر می‌کنم چیزی که دیروز دیدم بسیار جالب بود

because here I see our people.

چون که من اینجا مردم خودمون رو می‎بینم.

I spoke in our language, and of course they spoke back, they replied,

من با زبان مادریم صحبت کردم و مسلماً اونها هم همینطور، به همین زبان جواب دادند،

but their accent, they are beginning not to be able to speak Kiribati properly.

ولی لهجه اونها، اونها دارن توانایی صحبت به زبان کریباتی سلیس رو از دست می‎دهند.

I saw them, there was this lady with red teeth.

من یک خانم رو با دندان‎های قرمز دیدم.

She was chewing betel nuts,

اون داشت فوفل می‎جویید،

and it's not something we do in Kiribati.

و این چیزی نیست که ما در کریباتی انجام می‌دهیم.

We don't chew betel nuts.

ما فوفل نمی‌جوییم.

I met also a family who have married the local people here,

و من یک خانواده دیدم که با مردم محلی اونجا ازدواج کرده بودند،

and so this is what is happening.

و خب این چیزیه که داره اتفاق میافته.

As you go into another community, there are bound to be changes.

زمانی که شما به یک جامعه جدید می‌روید تغییر و تحول حتمی خواهد بود.

There is bound to be a certain loss of identity,

مقادیری از دست دادن هویت حتمی و مسلم خواهد بود،

and this is what we will be looking for in the future

و این چیزیه که ما در آینده به دنبالش هستیم

if and when we do migrate.

چنانچه و هنگامی که مهاجرت کنیم.

CA: It must have been just an extraordinarily emotional day

ک. ا: باید یک روز فوق العاده احساسی بوده باشه

because of these questions about identity,

به خاطر این مسائل هویتی،

the joy of seeing you and perhaps an emphasized sense of what they had lost.

لذت دیدن شما و شاید هم درک موکد و قوی چیزی که از دست دادن.

And it's very inspiring to hear you say you're going to fight to the end

و این خیلی خوبه که از شما می‎شنویم که تا حد ممکن تلاش می‎کنید

to try to preserve the nation in a location.

تا بتونید از هویت یک ملت در منطقه دفاع کنید.

AT: This is our wish.

آ. ت: این آرزوی ماست.

Nobody wants ever to leave their home,

هیچ کس نمی‎خواد خونه‎اش رو ترک کنه،

and so it's been a very difficult decision for me.

و خب این یک تصمیم بسیار مشکل برای منه.

As a leader, you don't make plans to leave your island, your home,

به عنوان یک رهبر، شما نقشه نمی‌کشید که جزیره‌تون، خونه‎تون رو ترک کنید.

and so I've been asked on a number of occasions,

و از من در موقعیت‎های متفاوتی پرسیدم شده،

"So how do you feel?"

«شما چه احساسی دارید؟»

And it doesn't feel good at all.

و به طور کلی احساس خوبی نیست.

It's an emotional thing, and I've tried to live with it,

این یک مورد احساسیه و من سعی کرده ام که با اون زندگی کنم و کنار بیام.

and I know that on occasions, I'm accused of not trying to solve the problem

می‎دونم که گاهی متهم می‎شوم که به اندازه کافی برای حل مشکل تلاش نکرده‎ام

because I can't solve the problem.

چون نتوستم مسئله رو حلش کنم.

It's something that's got to be done collectively.

این چیزیه که باید به صورت دسته جمعی حل بشه.

Climate change is a global phenomenon, and as I've often argued,

تغییر اقلیم پدیده‎ای جهانیه، و همان طور که همیشه گفته‎ام،

unfortunately, the countries, when we come to the United Nations --

متاسفانه، کشورها زمانی که من به سازمان ملل می‌روم --

I was in a meeting with the Pacific Island Forum countries

یک بار با اتحادیه جزایر اقیانوس آرام ملاقات داشتم

where Australia and New Zealand are also members,

جایی که استرالیا و نیوزلند هم عضویت دارند،

and we had an argument.

و ما یک بحثی داشتیم.

There was a bit of a story in the news

و مقداری از اون در اخبار منعکس شد

because they were arguing that to cut emissions,

چون اونها می‎گفتند که کاهش انتشار گازهای گلخانه‎ای،

it would be something that they're unable to do

چیزیه که نمیشه انجام داد

because it would affect the industries.

به خاطر اینکه صنایع رو تحت تاثیر قرار میده.

And so here I was saying,

و خب من می‎گفتم،

OK, I hear you,

باشه، من درک می‎کنم،

I understand what you're saying,

من می‎فهمم که شما چی می‎گین،

but try also to understand what I'm saying

ولی خب شما هم چیزی که من میگم رو بفهمید

because if you do not cut your emissions,

چون اگر شما از انتشار خودتون کم نکنید،

then our survival is on the line.

زندگی ما به خطر میفته.

And so it's a matter for you to weigh this, these moral issues.

و بنابراین به عهده شما که این مسئله، این مسائل اخلاقی را سبک سنگین کنید.

It's about industry as opposed to the survival of a people.

صنعت در مقابل بقای مردم.

CA: You know, I ask you yesterday what made you angry,

ک. ا: می‎دونید، من دیروز از شما پرسیدم چی باعث عصبانیت شما شده،

and you said, "I don't get angry." But then you paused.

و شما گفتید "من عصبانی نمی‌شم." ولی بعد از اون ساکت شدید.

I think this made you angry.

من فکر می‎کنم اینه که شما رو عصبانی کرده.

AT: I'd refer you to my earlier statement at the United Nations.

آ. ت: من شما رو ارجاع می‎دم به اظهارات اخیرم در سازمان ملل.

I was very angry, very frustrated and then depressed.

من خیلی عصبانی بودم، بسیار ترسیده بودم و بعد ناراحت شدم.

There was a sense of futility

یک احساس پوچی برام به وجود آمد

that we are fighting a fight that we have no hope of winning.

اینکه که ما در حال مبارزه با چیزی هستیم که به هیچ عنوان امکان پیروزی درِش نیست.

I had to change my approach.

من باید دیگر شیوه خودم رو تغییر می‎دادم.

I had to become more reasonable

باید منطقی‎تر می‎شدم.

because I thought people would listen to somebody who was rational,

چون که مردم به کسی گوش می‎دن که منطقی باشه،

but I remain radically rational, whatever that is.

اما منطقی بودن من هم رادیکاله، حالا بماند که این یعنی چی.

(Laughter)

(خنده حضار)

CA: Now, a core part of your nation's identity is fishing.

ک. ا: خب یک بخش مهمی از هویت ملت شما ماهیگیریه.

I think you said pretty much everyone is involved in fishing in some way.

من فکر می‎کنم تقریباً همه شما به گونه ای با ماهیگیری عجین هستید.

AT: Well, we eat fish every day, every day,

آ. ت: خب ما هر روز و هر روز ماهی می‌خوریم

and I think there is no doubt that our rate of consumption of fish

و خب من فکر می‌کنم نرخ مصرف ماهی در کشور ما بدون شک

is perhaps the highest in the world.

بیشتر از هر جای دیگه در دنیا باشه.

We don't have a lot of livestock,

ما تعداد قابل توجهی احشام نداریم،

so it's fish that we depend on.

خب پس به ماهی وابسته ایم.

CA: So you're dependent on fish, both at the local level

ک. ا: پس شما به آبزیان وابسته‎اید، هم برای مصرف محلی

and for the revenues that the country receives

و هم برای منافعی که کشورتون از طریق

from the global fishing business for tuna,

تجارت جهانی ماهی تن دریافت می‎کنه،

and yet despite that, a few years ago you took a very radical step.

و با این حال، چند سال پیش شما دست به یک اقدام رادیکال زدید.

Can you tell us about that?

می‎تونید در موردش به ما بگین؟

I think something happened right here in the Phoenix Islands.

من فکر می‎کنم اتفاقی در همین جزایر فینیکس افتاده باشه.

AT: Let me give some of the background of what fish means for us.

آ. ت: بگذارید اول در رابطه با ارزش و اهمیت ماهی در اینجا یک پیشینه به شما بدهم.

We have one of the largest tuna fisheries remaining in the world.

ما یکی از بزرگترین سازمان‎های شیلات و پرورش ماهی تن باقی مانده در دنیا رو داریم.

In the Pacific, I think we own something like 60 percent

در اقیانوس آرام چیزی در حدود ۶۰ درصد

of the remaining tuna fisheries,

از کل سازمان‎های شیلات باقی مانده متعلق به ماست.

and it remains relatively healthy for some species, but not all.

و مزارع آبی تکثیر و پرورش ماهی ما نسبتاً سالم مانده، البته برای برخی گونه‌ها نه همشون.

And Kiribati is one of the three major resource owners,

و کریباتی یکی از سه صاحب اصلی منابع

tuna resource owners.

ماهی تن است.

And at the moment, we have been getting

و تا حالا چیزی در حدود

something like 80 to 90 percent of our revenue

80 تا 90 درصد از درآمد ما از طریق

from access fees, license fees.

تعرفه‎های صدور مجوز ورود به آبهای منطقه و مجوز صید شیلات حاصل شده.

CA: Of your national revenue.

ک. ا: درآمد ملی‎تون.

AT: National revenue,

آ. ت: بله درآمد ملی،

which drives everything that we do

که تمامی مخارج ما رو در

in governments, hospitals, schools and what have you.

دولت، بیمارستان‎ها، مدارس و هر چیز دیگه‎ای که فکرشو بکنید تامین می‎کنه.

But we decided to close this, and it was a very difficult decision.

ولی ما تصمیم گرفتیم که صید رو متوقف کنیم، و این تصمیم بسیار مشکلی بود.

I can assure you, politically, locally, it was not easy,

باور بفرمایید از نظر سیاسی و محلی، واقعاً کار راحتی نبود،

but I was convinced that we had to do this

ولی من متقاعد شدم که باید این کار رو انجام بدیم

in order to ensure that the fishery remains sustainable.

تا صید و پرورش ماهی بتونه صنعتی خودپایا و سازگار با محیط زیست باقی بمونه.

There had been some indications that some of the species,

برخی نشانه‎ها وجود داره که بعضی از گونه‎ها

in particular the bigeye, was under serious threat.

به خصوص گونه بیگ‌آی در معرض خطر جِدیه.

The yellowfin was also heavily fished.

همچنین یِلوفین مورد صید بی‎رویه قرار گرفته.

Skipjack remains healthy.

گونه اسکیپ‎جک سلامت باقی مانده.

And so we had to do something like that, and so that was the reason I did that.

و خب ما مجبور بودیم چیزی مثل این اقدام رو انجام بدیم، و برای همین من این کار رو کردم.

Another reason why I did that

دلیل دیگه من برای اینکه من این کار

was because I had been asking the international community

این بود که ما پیوسته از جامعه جهانی درخواست کرده‎ایم

that in order to deal with climate change, in order to fight climate change,

که برای مقابله با تغییر اقلیم، برای مبارزه با تغییر اقلیم،

there has got to be sacrifice, there has got to be commitment.

یک سری فداکاری‎هایی باید انجام بشه، و باید به یک سری تعهدات گردن گذاشته بشه.

So in asking the international community to make a sacrifice,

پس هنگام تقاضای از جامعه جهانی برای فداکاری،

I thought we ourselves need to make that sacrifice.

فکر کردم که ما خودمون هم باید این کار رو انجام بدیم.

And so we made the sacrifice.

و بنابراین ما فداکاریمون رو انجام دادیم.

And forgoing commercial fishing

و چشم پوشیدن از ماهیگیری تجاری

in the Phoenix Islands protected area

در منطقه حفاظت شده جزایر فینیکس

would mean a loss of revenue.

به معنی از دست دادن منافع مِلیه.

We are still trying to assess what that loss would be

وهنوز در حال برآورد این هستیم که چی رو از دست دادیم

because we actually closed it off at the beginning of this year,

چون که در حقیقت ما ماهیگیری رو در اوایل امسال متوقف کردیم،

and so we will see by the end of this year

و خب می‎خوایم ببینیم تا آخر امسال

what it means in terms of the lost revenue.

چه مقدار از منافعمون رو از دست می‎دیم.

CA: So there's so many things playing into this.

ک. ا: پس خیلی از مسائل در این مورد دخیل هستن.

On the one hand, it may prompt healthier fisheries.

از یک سو ممکنه موجب ایجاد ماهیگیری سالمتر بشه.

I mean, how much are you able to move the price up

منظورم اینه که تا چه حد می‌تونید تعرفه‎ها رو

that you charge for the remaining areas?

در مناطق ماهیگیری باقی مونده بالاتر ببرید؟

AT: The negotiations have been very difficult,

آ. ت: مذاکرات بسیار مشکل بوده‌اند،

but we have managed to raise the cost of a vessel day.

ولی ما تونستیم که تعرفه روزانه کشتی‌ها رو بالا ببریم.

For any vessel to come in to fish for a day,

برای هر کشتی که یک روز برای صید می‌آد،

we have raised the fee from -- it was $6,000 and $8,000,

ما قیمت ها رو برای هر روز از -- ۶،۰۰۰ دلار و۸،۰۰۰ دلار،

now to $10,000, $12,000 per vessel day.

به در حال حاضر ۱۰،۰۰۰، ۱۲،۰۰۰ دلار در روز رسانده ایم.

And so there's been that significant increase.

و بنابراین افزایش قابل توجهی داشتیم.

But at the same time, what's important to note is,

و خب همزمان چیزی که مهمه اینه که،

whereas in the past these fishing boats

درحالی که در گذشته این قایق‌های ماهیگیری

might be fishing in a day and maybe catch 10 tons,

می‌تونستن در روز تا حدود ۱۰ تن صید کنند،

now they're catching maybe 100 tons because they've become so efficient.

ولی حالا حتی تا ۱۰۰ تن هم صید می‌کنند به این دلیل که الان خیلی کارامد شدند.

And so we've got to respond likewise.

و خب ما هم باید به صورت متقابل جواب بدیم.

We've got to be very, very careful because the technology has so improved.

ما هم باید بسیار مراقب باشیم چون که فن آوری به میزان قابل توجهی پیشرفت داشته.

There was a time when the Brazilian fleet moved from the Atlantic to the Pacific.

زمانی بود که وقتی ناوگان برزیل از آتلانتیک به اقیانوس آرام حرکت کرد

They couldn't.

نتونست.

They started experimenting if they could, per se.

شروع کردند به آزمایش اینکه آیا می‎تونن، فقط محض اینکه پی ببرن.

But now they've got ways of doing it, and they've become so efficient.

ولی الان راه‎هایی برای این کار وجود داره که خیلی کارامد هم هست.

CA: Can you give us a sense of what it's like in those negotiations?

ک. ا: می‌تونید به ما بفهمونید که اون مذاکرات چه جَوی دارند؟

Because you're up against companies

چون شما علیه شرکت‎هایی هستید

that have hundreds of millions of dollars at stake, essentially.

که عملاً پای صدها میلیون دلارشان وسطه.

How do you hold the line?

چطور موضع خودتون رو حفظ می‎کنید؟

Is there any advice you can give

آیا پیشنهادی دارید

to other leaders who are dealing with the same companies

برای بقیه رهبرانی که با چنین شرکت‎هایی مواجه هستن؟

about how to get the most for your country,

در مورد اینکه چطور میشه (در مذاکرات) بیشترین بهره رو برای کشور به دست آورد؟

get the most for the fish?

و برای (حفظ) ماهی‎ها؟

What advice would you give?

چه پیشنهادی می‎تونید بدید؟

AT: Well, I think we focus too often on licensing

آ. ت: خب فکر می‌کنم ما بیش از حد روی دادن مجوز

in order to get the rate of return,

برای به دست آوردن نرخ بازده تمرکز کرده‌ایم،

because what we are getting from license fees

چون چیزی که ما از بهای مجوز دریافت می‎کنیم

is about 10 percent of the landed value of the catch

در حدود ۱۰ درصد از ارزش صیدِ خالی شده است

on the side of the wharf, not in the retail shops.

صید خالی شده در لنگرگاه، و نه قیمت خرده فروشی.

And we only get about 10 percent.

و ما فقط ۱۰ درصد دریافت می‎کنیم.

What we have been trying to do over the years

چیزی که ما در طول این سالها سعی در انجام آن داشته‌ایم

is actually to increase our participation in the industry,

افزایش نقشمان در این صنعت بوده،

in the harvesting, in the processing,

در برداشت کردن، در پردازش،

and eventually, hopefully, the marketing.

و نهایتاً در بازاریابی.

They're not easy to penetrate,

و این چیزی نیست که به راحتی به دست بیاد،

but we are working towards that,

ولی ما داریم روی اون کار می‌کنیم،

and yes, the answer would be to enhance.

و بله کلید کار، گسترش و توسعه خواهد بود.

In order to increase our rate of return, we have to become more involved.

برای بالاتر بردن نرخ بازده، ما باید بیشتر وارد کار بشیم.

And so we've started doing that,

و ما شروع به این کار کرده‌ایم،

and we have to restructure the industry.

و ما باید صنعت رو بازسازی کنیم.

We've got to tell these people that the world has changed.

ما باید به مردم بگیم که جهان تغییر کرده.

Now we want to produce the fish ourselves.

الان ما می‌خوایم خودمون ماهی تولید کنیم.

CA: And meanwhile, for your local fishermen,

ک. ا: و در این اثنا، در رابطه با ماهیگیران محلی

they are still able to fish,

اونها هنوز می‎تونن ماهی بگیرند،

but what is business like for them?

ولی این تجارت برای اونها به چه صورته؟

Is it getting harder? Are the waters depleted?

آیا مشکل‌تر شده؟ آیا دریاها تهی شده‎اند؟

Or is that being run on a sustainable basis?

یا اینکه آنها به صورت خودپایا کار می‎کنند؟

AT: For the artisanal fishery,

آ. ت: برای ماهیگیری غیرکلان،

we do not participate in the commercial fishing activity

ما در فعالیت‎های اقتصادی ماهیگیران شرکت نمی‎کنیم

except only to supply the domestic market.

به جز برای تامین بازار محلی.

The tuna fishery is really entirely for the foreign market,

ماهیگیری تن واقعاً به طور کامل برای بازار خارجی است،

mostly here in the US, Europe, Japan.

بیشتر در آمریکا، اروپا و ژاپن.

So I am a fisherman, very much,

خوب من خودم هم ماهیگیرم، واقعاً،

and I used to be able to catch yellowfin.

و قبلاً می‌تونستم یِلوفین بگیرم.

Now it's very, very rare to be able to catch yellowfin

ولی الان گرفتن یِلوفین خیلی خیلی سخت شده

because they are being lifted out of the water by the hundreds of tons

چون که اونها در حجم میلیون‌ها تن به وسیله تورهای گسترده شده

by these purse seiners.

از آب بیرون کشیده می‌شن.

CA: So here's a couple of beautiful girls from your country.

ک. ا: خوب اینجا دو تا دختر زیبا از کشور شما رو می‎بینیم.

I mean, as you think about their future,

منظورم اینه که، زمانی که شما به آینده اونها نگاه می‎کنید،

what message would you have for them

چه پیامی برای اونها دارید

and what message would you have for the world?

و چه پیامی برای جهان دارید؟

AT: Well, I've been telling the world that we really have to do something

آ. ت: خب من به جهانیان گفته‌ام که واقعاً باید در مورد چیزی که برای

about what is happening to the climate

اقلیم داره اتفاق میفته کاری انجام بدهیم

because for us, it's about the future of these children.

چون برای ما، این مساله آمیخته با آینده بچه های ماست.

I have 12 grandchildren, at least.

من حداقل ۱۲ نوه دارم.

I think I have 12, my wife knows.

فکر میکنم ۱۲ تا ، ولی همسرم بهتر میدونه.

(Laughter)

(خنده حضار)

And I think I have eight children.

و فکر میکنم هشت تا بچه دارم.

It's about their future.

و این در مورد آینده اونهاست.

Every day I see my grandchildren, about the same age as these young girls,

هر روز نوه‎هام رو می‎بینم، با همین حدود سنی که این دختران جوان دارند،

and I do wonder,

و به فکر فرو می‎روم،

and I get angry sometimes, yes I do.

و بعضی اوقات عصبانی میشم، بله عصبانی میشم.

I wonder what is to become of them.

در شگفتم که چه اتفاقی برای اونها میفته.

And so it's about them

و برای اونهاست

that we should be telling everybody,

که باید به همگان بگیم که،

that it's not about their own national interest,

در این مورد منافع ملی اونها در اولویت نیست،

because climate change, regrettably, unfortunately,

چون تغییر اقلیم به گونه‎ای تاسف بار، متاسفانه،

is viewed by many countries as a national problem. It's not.

برای بسیاری از کشورها به صورت یک مشکل ملی دیده میشه. ولی این طور نیست.

And this is the argument we got into recently with our partners,

و این بحثی است که ما اخیرا با شرکای خود،

the Australians and New Zealanders,

استرالیا و نیوزلند مطرح کردیم،

because they said, "We can't cut any more."

چون اونها گفتند، «ما نمی‎تونیم بیشتر از این انتشارگازها رو کاهش بدیم.»

This is what one of the leaders, the Australian leader, said,

این چیزیه که یکی از رهبران، رهبر استرالیا گفته.

that we've done our part, we are cutting back.

ما سهم خودمون رو انجام دادیم، ما داریم از انتشارمون کم می‎کنیم.

I said, What about the rest? Why don't you keep it?

و من گفتم بقیه‌اش چطور؟ چرا شما بقیه‌اش رو نگه نمی‌دارید؟

If you could keep the rest of your emissions

اگر شما می‎تونستید بقیه انتشار خودتون رو

within your boundaries, within your borders,

داخل مرزهای کشور خودتون نگه دارید،

we'd have no question.

ما مشکلی نداشتیم.

You can go ahead as much as you like.

می‎تونستید هرچقدر میخواهید منتشر کنید.

But unfortunately, you're sending it our way,

ولی متاسفانه، شما اون رو به سمت ما می‎فرستید،

and it's affecting the future of our children.

و این آینده کودکان ما رو تحت تاثیر قرار میده.

And so surely I think that is the heart of the problem of climate change today.

و من فکر می‎کنم یقیناً مشکل اصلی تغییرات اقلیمی همینه.

We will be meeting in Paris at the end of this year,

ما یک ملاقات در اواخر امسال در پاریس خواهیم داشت،

but until we can think of this as a global phenomenon,

ولی تا زمانی که ما به این مساله به عنوان یک پدیده جهانی نگاه نکنیم،

because we create it, individually, as nations,

چون که ما اون رو به صورت فردی، یا به عنوان یک ملت ایجاد می‌کنیم،

but it affects everybody else,

ولی بقیه جهان رو هم تحت تاثیر قرار میده،

and yet, we refuse to do anything about it,

و با این وجود، ما هنوز هم نمی‎خوایم قبول کنیم که باید در این باره کاری کرد،

and we deal with it as a national problem,

و با این مسئله به عنوان یک مشکل داخلی رفتار می‌کنیم،

which it is not -- it is a global issue,

که این طور نیست -- این یک مشکل جهانیست،

and it's got to be dealt with collectively.

و باید به صورت جمعی با اون برخورد کرد.

CA: People are incredibly bad at responding to graphs and numbers,

ک. ا: آدمها در تحلیل نمودار و اعداد و ارقام اصلاً خوب نیستند،

and we shut our minds to it.

و ما ذهن خودمون بر روی چنین چیزهایی می‌بندیم.

Somehow, to people, we're slightly better at responding to that sometimes.

به گونه‌ای، ما گاهی به مردم کمی بهتر از اعداد و ارقام توجه نشون می‎دهیم.

And it seems like it's very possible that your nation,

و به نظر می‌رسه که مردم شما، واکنش و توجه همه رو برانگیخته باشند،

despite, actually because of the intense problems you face,

علیرغمِ، یا بهتره بگم دقیقاً به خاطر مشکلات جدی‎ای که باهاش مواجه هستید،

you may yet be the warning light to the world that shines most visibly,

شما می‎تونید یک علامت هشدار برای جهان باشید که به شدت در حال ‎درخشش هست،

most powerfully.

با تمام قدرت.

I just want to thank you, I'm sure, on behalf of all of us,

من واقعاً از شما ممنون هستم، و این از طرف کل ماست،

for your extraordinary leadership and for being here.

برای رهبری بسیار خوب شما، و برای اینکه اینجا آمدید.

Mr. President, thank you so much.

آقای رییس جمهور از شما سپاسگزارم.

AT: Thank you.

آ. ت: خیلی ممنون.

(Applause)

(تشویق)