A conservative's plea: Let's work together | Arthur Brooks

Translator: Manni Golbarg Reviewer: soheila Jafari

I come from one of the most liberal,

من از یکی از آزادی خواه ترین،

tolerant, progressive places in the United States,

شکیباترین، پیشروترین مکان های آمریکا میام،

Seattle, Washington.

سیاتل، واشنگتن.

And I grew up with a family of great Seattlites.

و در یک خوانواده پر از بهترین سیاتلیها بزرگ شدم

My mother was an artist, my father was a college professor,

مادرم هنزمند بود و پدرم استاد دانشگاه،

and I am truly grateful for my upbringing,

و من از هر دوشون بسیار متشکرم

because I always felt completely comfortable designing my life

چون همیشه در موقع طراحی زندگیم احساس راحتی کردم

exactly as I saw fit.

همانطور که میخواستم.

And in point of fact,

و در واقع،

I took a route that was not exactly what my parents had in mind.

من راهی را انتخاب کردم که با آنی که والدینم میخواستن فرق داشت.

When I was 19, I dropped out of college --

در ۱۹ سالگی از دانشگاه بیرون آمدم---

dropped out, kicked out, splitting hairs.

بیرون افتادم یا بیرون رفتم، فرقی نداره.

(Laughter)

(خنده)

And I went on the road as a professional French horn player,

و مسیر یک نوازند ساز کُر حرفه‌ای رو انتخاب کردم،

which was my lifelong dream.

که رویای همیشگیم بود.

I played chamber music all over the United States and Europe,

من در سراسر آمریکا اروپا موسیقی کلیسا نواختم،

and I toured for a couple of years

و دو سال تور گذاشتم

with a great jazz guitar player named Charlie Bird.

با یک نوازنده ی گیتار جاز عالی به نامه چارلی برد.

And by the end of my 20s,

و تا پایان دهه ی دوم زندگیم،

I wound up as a member of the Barcelona Symphony Orchestra in Spain.

من به عنوان عضوی از سمفونی ارکست بارسلونا اسپانیا انتخاب شدم.

What a great life.

چه زندگی عالیی.

And you know, my parents never complained.

و هیچ وقت پدر و مادرم اعتراض نکردند.

They supported me all the way through it.

تمام راه از من حمایت کردند.

It wasn't their dream.

من رویایشون نبودم.

They used to tell their neighbors and friends,

به دوستان و اشنایان میگفتند که،

"Our son, he's taking a gap decade."

«داره یک استراحت یک دهه ای می کند.»

(Laughter)

(خنده)

And --

و..

There was, however, one awkward conversation about my lifestyle

در این حال یک مکالمه تلخ درباره ی زندگیم بود

that I want to tell you about.

که در براتون تعریف کنم.

I was 27, and I was home from Barcelona,

حدود ۲۷ سالم بود و از بارسولنا به خونه رفتم.

and I was visiting my parents for Christmas,

و داشتم پدر و مادرم را برای کریسمس ملاقات می کردم،

and I was cooking dinner with my mother, and we were alone in the kitchen.

و داشتم با مادرم شام می‌پختم، تنهایی تو آشپزخانه.

And she was quiet, too quiet.

او خیلی ساکت بود، زیادی ساکت بود.

Something was wrong.

یک چیزی ایراد داشت.

And so I said, "Mom, what's on your mind?"

پس من گفتم،«مامان چی تو ذهنته؟»

And she said, "Your dad and I are really worried about you."

و او گفت،‌«من و پدرت خیلی نگرانتیم.»

And I said, "What?" I mean, what could it be, at this point?

و من گفتم،«چی؟» یعنی الان چی میتونه باشه؟

And she said, "I want you to be completely honest with me:

و به من گفت،« میخوام که باهام کاملا صادق باشی:

have you been voting for Republicans?"

برای جمهوری خواهان رای دادی؟»

(Laughter)

(خنده)

Now, the truth is,

حالا حقیقت اینکه،

I wasn't really political, I was just a French horn player.

من اصلا سیاسی نبودم، فقط یه نوازنده کُر فرانسوی بودم.

But I had a bit of an epiphany,

و سرم یکم بوی قرمه سبزی میداد،

and they had detected it, and it was causing some confusion.

و اوناهم اینو فهمیده بودن، و گیجشون کرده بود.

You see, I had become an enthusiast for capitalism,

میبینی، طرفدار سیتم سرمایه داری شده بودم،

and I want to tell you why that is.

و میخوام بگم چرا.

It stems from a lifelong interest of mine

در یک علاقه ی همیشگی من ریشه داره

in, believe it or not, poverty.

باور کنی یا نکنی، فقر.

See, when I was a kid growing up in Seattle,

ببینید، وقتی در بچگی در سایتل بزرگ میشدم.

I remember the first time I saw real poverty.

یادم میاد وقتی واسه اولین بار فقر واقعی رو دیدم.

We were a lower middle class family, but that's of course not real poverty.

ما یه خانواده متوسط رو به پایین بودیم ولی خب این فقر واقعی نبود.

That's not even close.

حتی نزدیکشم نبود.

The first time I saw poverty, and poverty's face,

وقتی که اولین بار فقر و چهره ی فقر رو دیدم

was when I was six or seven years old, early 1970s.

۶ یا ۷ سالم بود، اوایل دهه ۷۰

And it was like a lot of you, kind of a prosaic example, kind of trite.

مثلا مثل یک عالمه از شماها بود، مثلا، یک دسته.

It was a picture in the National Geographic Magazine

این تصویری بود بر روی مجله جغرافیای ملی

of a kid who was my age in East Africa,

یک بچه که هم سن من بود در آفریقای شرقی.

and there were flies on his face and a distended belly.

و رو صورتش مگس بود شکمی گنده داشت.

And he wasn't going to make it, and I knew that, and I was helpless.

و زندنمیموند، میدونستم، کاری هم از دستم برنمی آمد.

Some of you remember that picture,

بعضی از شماها اون تصویر را بی یاد دارید،

not exactly that picture, one just like it.

نه دقیقا اون، ولی شبیهش.

It introduced the West to grinding poverty around the world.

میخواست فقر در دنیا را به غرب نشون بده.

Well, that vision kind of haunted me as I grew up and I went to school

خب، اون نگاه دنبالم کرد در زمان مدرسه بزرگ شدن

and I dropped out and dropped in

بیرون رفتم دوباره برگشتم

and started my family.

و خانواده ام رو شروع کردم.

And I wondered, what happened to that kid?

و فکر کردم، اون بچه چه شد؟

Or to people just like him all over the world?

یا مردمی که مثل اونند در سراسر دنیا؟

And so I started to study, even though I wasn't in college,

و خب شروع کردم به مطالعه کردن، با اینکه تو دانشگاه نبودم

I was looking for the answer:

دنبال جواب می گشتم:

what happened to the world's poorest people?

چه اتفاقی برای دنیا فقیرترین مردم جهان افتاد؟

Has it gotten worse? Has it gotten better? What?

بدتر شده؟ بهتر شده؟ چه؟

And I found the answer, and it changed my life,

و جواب رو پیدا کردم، و زندگیم روعوض کرد

and I want to share it with you.

و میخوام با شما در میان بگذارم.

See --

ببینید--

most Americans believe that poverty has gotten worse

بیشتر امریکایها معتقدند که فقر بدتر شده

since we were children, since they saw that vision.

از موقعی که اونها بچه بودند و این نگاه رو داشتند.

If you ask Americans, "Has poverty gotten worse or better around the world?",

اگر از امریکایها بپرسی،«فقربدتر شده یا بهتر؟»،

70 percent will say that hunger has gotten worse since the early 1970s.

۷۰٪ میگند که گرسنگی نسبت به دهه ۷۰ بدتر شده

But here's the truth.

اما حقیقت اینه.

Here's the epiphany that I had that changed my thinking.

چیزی که طرز تفکر من را تغییر داد.

From 1970 until today,

از ۱۹۷۰ تا به امروز،

the percentage of the world's population

درصد جمعبت مردمی که

living in starvation levels,

در حد فقر گرسنگی زندگی میکنند،

living on a dollar a day or less, obviously adjusted for inflation,

در آمد روزی یک دلار یا کمتر، مشخصا دست کاری شده با توجه به تورم،

that percentage has declined

اون درصد کاهش یافته

by 80 percent.

به ۸۰ درصد.

There's been an 80 percent decline in the world's worst poverty

یک کاهش ۸۰ درصدی در فقر جهانی بوده

since I was a kid.

از زمانی که من بچه بودم.

And I didn't even know about it.

و من حتی این رو نمیدونستم.

This, my friends, that's a miracle.

این، دوستان، این یک معجزه است.

That's something we ought to celebrate.

چیزیه که باید به خاطرش جشن بگیریم.

It's the greatest antipoverty achievement in the history of mankind,

بزرگترین دست آورد ضد فقر در کل بشریت است،

and it happened in our lifetimes.

و در زمان زندگی ما رخ داد.

(Applause)

(تشویق)

So when I learned this, I asked, what did that? What made it possible?

وقتی که مطلع شدم.، پرسیدم، چطوری؟ چطوری این ممکن شد؟

Because if you don't know why, you can't do it again.

برای اینکه اگر ندونی چرا، نمیتونی دوباره انجامش بدی.

If you want to replicate it

اگر بخوای دوباره انجام بدی

and get the next two billion people out of poverty,

و ۲ میلیارد نفر بعدی رو از فقر نجات بدی،

because that's what we're talking about: since I was a kid,

برای اینکه ما همین رو میخواهیم: از موقعی که بچه بودم،

two billion of the least of these, our brothers and sisters,

حداقل ۲میلیارد از اینها، خواهران و برادرانمان،

have been pulled out of poverty.

از فقر بیرون کشیده اند.

I want the next two billion, so I've got to know why.

من ۲بیلیون دیگر رو میخواهم، پس باید بدونم چرا.

And I went in search of an answer.

و من دنبال یک جواب میگردم.

And it wasn't a political answer, because I didn't care.

و جواب سیاسی نبود، برای اینکه اهمیت نمیدادم.

You know what, I still don't care.

میدونین چیه، هنوز هم اهمیت نمیدهم.

I wanted the best answer from mainstream economists

بهترین جواب رو از اقتصاد دانهای مشهور میخواستم

left, right and center.

چپ، راست و وسط.

And here it is.

و ایناهاش.

Here are the reasons.

اینها دلیلهاش هستند.

There are five reasons that two billion of our brothers and sisters

پنج دلیل وجود داره برای ۲میلیارد از خواهر و برادرامون

have been pulled out of poverty since I was a kid.

که از فقر بیرون کشیده اند، از زمانی که من بچه بودم

Number one: globalization.

شماره یک: جهانی سازی.

Number two: free trade.

شماره دو: بازرگانی آزاد.

Number three: property rights.

شماره سه: حقوق مالکیت.

Number four: rule of law.

شماره چهار: قانون.

Number five: entrepreneurship.

شماره پنح: کار آفرینی.

It was the free enterprise system spreading around the world

سرمایه گذاری ازاد در حال گسترش در دنیا بود

after 1970 that did that.

بعد از۱۹۷۰ این اون کار رو کرد.

Now, I'm not naive.

حالا، من بچه گونه نیستم.

I know that free enterprise isn't perfect,

میدونم که سرمایه گذاری ازاد بی نقص نیست،

and I know that free enterprise isn't everything we need

و میدونم که ان کافی نیست

to build a better world.

برای ساختن یک دنیای بهتر.

But that is great.

و عالی هست.

And that's beyond politics.

و ان فراتر از سیاست هست.

Here's what I learned. This is the epiphany.

این چیزیه که من فهمیدم. این همون پیامه.

Capitalism is not just about accumulation.

سرمایه گذاری فقط درباره ی جمع اوری مال نیست.

At its best, it's about aspiration,

و در بهترین حالت، این درباره ی امید هست،

which is what so many people on this stage talk about,

چیزی که خیلی ها روی همین صحنه دربارش حرف می زنند،

is the aspiration that comes from dreams

امیده که از رویاها میاد

that are embedded in the free enterprise system.

که در سیستم سرمایه گذاری ازاد جاسازی شده.

And we've got to share it with more people.

و باید با افرادبیشتری این را در میان بذاریم.

Now, I want to tell you about a second epiphany

حالا میخواهم در باید دومین پیام بهتون بگم

that's related to that first one

که به اولی مرتبطه

that I think can bring us progress, not just around the world,

که فک میکنم موجب پیشرفتمون میشه، نه فقط در سراسر دنیا،

but right here at home.

اما همین در خانه.

The best quote I've ever heard

بهترین نقل قولی که دارم

to summarize the thoughts that I've just given you

برای جمع بندی این افکاری که با شما در میان گذاشتم

about pulling people out of poverty

درباره ی بیرون کشیدن مردم از فقر

is as follows:

به این صورته:

"Free markets have created more wealth than any system in history.

«بازاهای ازاد بیشترین ثروت را در طول تاریخ به وجود اوردند»

They have lifted billions out of poverty."

«انها میلیاردها نفر رو از فقر در اوردند.»

Who said it?

کی این رو گفت؟

It sounds like Milton Friedman or Ronald Reagan.

به نظر میاد که میلتون فریدمن یا رونالد ریگان گفته.

Wrong.

اشتباه می‌کنید.

President Barack Obama said that.

رییس جمهور باراک اوباما این رو گفت.

Why do I know it by heart?

چرا با تمام وجودم این را میدونم؟

Because he said it to me.

برای اینکه به من گفتش.

Crazy.

دیوانگی است.

And I said, "Hallelujah."

و گفت، «تسبیح.»

But more than that, I said,

و بیشتر از اون گفتم،

"What an opportunity."

«چه موقعیتی.»

You know what I was thinking?

میدونی داشتم به چی فکر میکردم؟

It was at an event that we were doing on the subject

در یک رویدادی بود که درباره ی موضوع داشتیم

at Georgetown University in May of 2015.

در دانشگاه جورج تون در خرداد ۱۳۹۱

And I thought, this is the solution

و فکر کردم راه حل برای

to the biggest problem facing America today. What?

بزرگ ترین مشکل امروز امریکا. چی؟

It's coming together around these ideas,

خلاصه میشه در این میان این افکار،

liberals and conservatives,

ازادی خواهان و محافظه کاران،

to help people who need us the most.

برای کمک به افرادی که از همه بیششتر به ما احتیاج دارند.

Now, I don't have to tell anybody in this room that we're in a crisis,

حالا، من به هیچ کسی نباید بگم که ما در یک بحرانیم،

in America and many countries around the world with political polarization.

در امریکا و خیلی از کشورهای دیگر با سیاست های دو قطبی.

It's risen to critical, crisis levels.

تبدیل شده به یک بحران شدید.

It's unpleasant. It's not right.

خوشایند نیست، درست نیست.

There was an article last year

سال پیش یک مقاله ای بود

in the Proceedings of the National Academy of Sciences,

در دست اوردهای اکادمی ملی علوم،

which is one of the most prestigious scientific journals

که یکی از با کلاس ترین مجله های علمی

published in the West.

چاپ شده در غرب است.

And it was an article in 2014

و یک مقاله بود در ۲۰۱۴

on political motive asymmetry.

درباره انگیزه سیاسی بی توازن.

What's that? That's what psychologists call the phenomenon

چیه؟ همونی که روانشناسان اسمش رو میذارند پدیده

of assuming that your ideology is based in love

که فرض میکنه عقاید ما بر اساس عشقه

but your opponents' ideology is based in hate.

ولی عقاید حریفت بر اساس نفرته.

It's common in world conflict.

این در اختلاف جهانی رایجه.

You expect to see this between Palestinians and Israelis, for example.

مثلا این رو میشه بین فلسطینی ها و اسرائیلی ها دید

What the authors of this article found

چیزی که نویسندگان این مقاله بدست اوردند

was that in America today, a majority of Republicans and Democrats

این بود که انریکا امروزه، اکثریت دموکراتها و جمهوری خواهان

suffer from political motive asymmetry.

از انگیزه سیاسی بی توازن رنج میبرنند.

A majority of people in our country today who are politically active believe

اکثریت مردمی که امروزه فعال در سیاست اند معتقدند

that they are motivated by love but the other side is motivated by hate.

که توسط عشق انگیزه مندند اما سمت دیگرشون توسط نفرت انگیزه منده

Think about it. Think about it.

فکر کنید درباش، فکر کنید دربارش.

Most people are walking around saying,

خیلی ها میگند،

"You know, my ideology is based on basic benevolence,

«میدونی طرز تفکر من از روی خیرخواهی اولیست،

I want to help people,

میخوام به مردم کمک کنم،

but the other guys, they're evil and out to get me."

اما دیگران، بد جنس و میخوان با من رقابت کنند.»

You can't progress as a society when you have this kind of asymmetry.

نمیشه به عنوان یک جامعه پیشرفت کرد وقتی که این بی توازنی رو داریم.

It's impossible.

غیر ممکن است.

How do we solve it?

چطوری حلش میکنیم؟

Well, first, let's be honest: there are differences.

خب، اول، بذارید صادق باشم: تفاوت ها وجود داره.

Let's not minimize the differences. That would be really naïve.

بیایید تفاوت ها را به حداقل نرسانیم. اون واقعا بچه گانه میشد.

There's a lot of good research on this.

یه عالمه تحقیقات خوب در این موضوع است.

A veteran of the TED stage is my friend Jonathan Haidt.

یک پیشکسوت صحنه یTED یکی از دوستانم هست به نام جاناتان هیدت.

He's a psychology professor at New York University.

اودر دانشگاه نیویورک یک استاد روانشناسیست.

He does work on the ideology and values and morals of different people

بر روی طرز فکر و عقاید و ارزش ها مردم مختلف کار میکنه.

to see how they differ.

تا ببینه که ازهم متفاوتاند

And he's shown, for example, that conservatives and liberals

به عنوان مثال نشان داده، که جمهوری خواهان و ازادی خواهان

have a very different emphasis on what they think is important.

برداشت متفاوتی از چیزهایی گه براشون اهمیت داره دارند.

For example, Jon Haidt has shown

برای مثال، جان هیدت نشان داده

that liberals care about poverty

که آزادی خواهان به فقر اهمیت میدهند

59 percent more than they care about economic liberty.

۵۹ درصد بیشتر از انکه درباره اقتصاد اهمیت میدهند.

And conservatives care about economic liberty

و جموری خواهان درباره ی ازادی اقتصادی

28 percent more than they care about poverty.

۲۸ درصد بیشتر از فقر اهمیت میدهند

Irreconcilable differences, right?

تفاوت های غیر قابل تطبیق، درسته؟

We'll never come together. Wrong.

ما هیچ وقت به هم نمیرسیم. غلط.

That is diversity in which lies our strength.

این تنوعه که ما را تقویت میکنه.

Remember what pulled up the poor.

با یاد بیارید که چی به فقرا کمک کرد.

It was the obsession with poverty,

این وسواس در فقر بود،

accompanied by the method of economic freedom

به همراهی شیوه اقتصاد ازاد

spreading around the world.

گسترشش در سراسر دنیا.

We need each other, in other words,

به زبان دیگر ما همدیگر رو نیاز داریم،

if we want to help people and get the next two billion people out of poverty.

اگه میخوایم به مردم کمک کنیم و بقیه ۲ میلیارد نفر را از فقر در بیاریم

There's no other way.

راه دیگری نیست.

Hmm.

ممممم.

How are we going to get that?

چطوری میخوایم اون کار رو بکنیم؟

It's a tricky thing, isn't it.

یه چیزه با نینرنگی، نه؟

We need innovative thinking.

ما به طرز فکر خلاقانه احتیاج داریم.

A lot of it's on this stage.

خیلیشم روی همین صحنه هست.

Social entrepreneurship. Yeah. Absolutely. Phenomenal.

کار افرینی اجتماعی. اره. دقیقا. فوق العاده.

We need investment overseas

ما احتیاج به سرمایه گذاری خارجی داریم

in a sustainable, responsible, ethical and moral way. Yes. Yes.

از طریق راهی پایدار، مسئولیت پذیر و اخلاقی اره. اره.

But you know what we really need?

ولی میدونی ما چی لازم داریم؟

We need a new day in flexible ideology.

ما یک روز جدید با طرز فکر منعطف لازم داریم.

We need to be less predictable.

ما باید کمتر قابل پیش بینی باشیم.

Don't we?

نه؟

Do you ever feel like your own ideology is starting to get predictable?

تا حالا فکر کردید که طرز فکر خودتون قابل پیش بینی میشه.

Kinda conventional?

یه نوع رسم؟

Do you ever feel like you're always listening to people who agree with you?

تا حالا فکر کردید که همیشه دارید به افرادی گوش میدید که باهتون موافقت میکنند؟

Why is that dangerous?

میدونین چرا خطرناکه؟

Because when we talk in this country about economics,

برای اینکه ما در کشورمیتونیم درباره ی اقتصاد حرف بزنیم،

on the right, conservatives,

در راست، محافظه کاران،

you're always talking about taxes and regulations and big government.

شما همیشه دارید درباره ی مالیات حرف میزنید و ائین نامه ها و دولت بزرگ.

And on the left, liberals, you're talking about economics,

و در چپ، ازادی خواهان،شما همیشه دربارهی اقتصاد حرف میزنید

it's always about income inequality.

همیشه در باره ی نابرابری حقوقه.

Right? Now those are important things,

درسته؟ حالا اونا مهم هستند،

really important to me, really important to you.

هم واسه من، هم واسه شما،

But when it comes to lifting people up

اما وقتی صحبت از حمایت از مردم میشه

who are starving and need us today, those are distractions.

که دارند از گرسنگی میمیرند و امروز به ما نیاز دارند، بقیه حواس پرتی

We need to come together around the best ways

ما نیاز داریم که متحد شیم برای بهترین کار

to mitigate poverty using the best tools at our disposal,

استفاده بهترین وسائل در دسترس جهت کاهش فقر

and that comes only when conservatives recognize that they need liberals

و تنها اتفاق میافته که جموری خواهان بفهمنند که به ازادی خواهان احتیاج دارند

and their obsession with poverty,

و وسواسشون با فقر،

and liberals need conservatives and their obsession with free markets.

و ازادی خواهان به جموری خواهان و وسواسشون به بازار ازاد نیاز دارند.

That's the diversity in which lies the future strength of this country,

این همون تنوعیه که قدرت اینده ی این کشوره،

if we choose to take it.

اگه بگیریمش.

So how are we going to do it? How are we going to do it together?

پس چطوری این کار رو میکنیم؟ چطوری با هم این کار رو میکنیم؟

I've got to have some action items, not just for you but for me.

باید یک سری موارد اقدامی داشته باشم، نه فقط برای شما اما برای من.

Number one. Action item number one:

شماره یک. اقدام مورد شماره یک:

remember, it's not good enough just to tolerate people who disagree.

به یاد داشته باش، کافی نیست که فقط تحمل کنیم مردمی که با ما خالفند

It's not good enough.

ولی به اندازه ی کافی خوب نیست.

We have to remember that we need people who disagree with us,

باید به یاد داشته باشیم که ما احتیاج داریم به افرادی که با ما مخالفند،

because there are people who need all of us

برای اینکه مردمی هستند که به هممون نیاز دارند

who are still waiting for these tools.

که هنوز به این وسایل نیازمندند.

Now, what are you going to do? How are you going to express that?

حالا، شما چی میکنی؟ چطوری میخوای بیانیش کنی؟

Where does this start? It starts here.

از کجا شروع میشه؟ از اینجا شروع میشه.

You know, all of us in this room, we're blessed.

میدونی، هممون در اینجا مورد لطف خدا قرار گرفته ایم

We're blessed with people who listen to us.

ما مورد لطف افرادی هستیم که به گوش میدهند.

We're blessed with prosperity. We're blessed with leadership.

ما مورد لطف کامیابی قرار گرفتیم و لطف رهبرهیت قرارگرفتیم.

When people hear us, with the kind of unpredictable ideology,

وقتی مردم ما را میشنوند، با یک نوع طرز تفکر غیر پیش بینی،

then maybe people will listen.

اونوقت شاید مردم گوش بدهند.

Maybe progress will start at that point.

شاید پیشرفت از این موقع شروع میشه.

That's number one. Number two.

ان شماره یکه. شماره دو.

Number two: I'm asking you and I'm asking me

شماره دو: من دارم از شما میپرسم و خودم

to be the person specifically who blurs the lines,

اون ادمی باشی که مرز رو برمیداره،

who is ambiguous, who is hard to classify.

کسی که مبهمه، کسی که کلاسبندیشون سخته.

If you're a conservative,

اگر شما جمهوری خواه هستید،

be the conservative who is always going on about poverty

اون جمهوری خواهی باشید که همیشه طرفدداری فقر را میکنه

and the moral obligation to be a warrior for the poor.

و وظیفه اخلاقی یک جنگجو بودن برای فقرا.

And if you're a liberal, be a liberal who is always talking

و اگر ازادی خواهی، ازادی خواهی باش که همیشه درباره حرف زدن

about the beauty of free markets to solve our problems

درباره ی زیبایی بازار ازاد برای حل مشکلاتمون

when we use them responsibly.

وقتی که با مسئولیت استفاده میشه.

If we do that, we get two things.

اگر ما این کار را کنیم، دو چیز میگیریم.

Number one: we get to start to work on the next two billion

شماره یک: ما باید کارمون رو روی بقیه ۲ میلیارد نفر شروع کنیم

and be the solution that we've seen so much of in the past

و راه حل همونیه که ما در گذاشته دیدیم

and we need to see more of in the future. That's what we get.

و چیزیه که بیشتربهش نیازداریم دراینده. چیزیه که ما میگیریم.

And the second is that we might just be able

و دومی این هست که ما شاید بتونیم

to take the ghastly holy war of ideology that we're suffering under in this country

جنگ مقدس رنگ پریده طرز فکر را در این کشور برداریم

and turn it into a competition of ideas

و برگردونیمش به یک مسابقه ی ایدها

based on solidarity and mutual respect.

مبتنی بر همبستگی و احترام متقابل.

And then maybe, just maybe,

و بعد شاید، فقط شاید،

we'll all realize that our big differences

ما همه متوجه میشیم که تفاوتهای بزرگمون

aren't really that big after all.

آن قدرهم بزرگ نیست.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)