Is your country at risk of becoming a dictatorship? Here's how to know | Farida Nabourema

Translator: Leila Ataei Reviewer: Mansoureh Hadavand

A few weeks ago,

چند هفته پیش،

somebody tweeted during the midterm elections in the United States

در انتخابات میان دوره‌ای ایالات متحده، یک نفر مطلبی را توئیت کرد

that Election Day should be made a holiday.

که روز رای گیری انتخابات، باید تعطیل عمومی شود.

And I retweeted, saying,

و من با توئیت دوباره آن گفتم،

"Well, you're welcome to come to my country and vote.

« بسیار عالی، شما تشریف بیاورید کشور من و رای بدهید.

You'll get the whole week off to allow the military to count it."

یک هفته تمام تعطیل خواهید بود تا نظامیان آرا را بشمارند.»

I come from Togo, by the way.

راستی، من اهل کشور توگو هستم.

It is a beautiful country located in West Africa.

کشوری زیبا که در غرب آفریقا واقع شده.

There are some cool, interesting facts about my country.

حقایق جالب و بامزه‌ای در مورد کشور من وجود دارد.

Togo has been ruled by the same family for 51 years,

توگو بمدت ۵۱ سال است که توسط یک خانواده اداره می‌شود.

making us the oldest autocracy in Africa.

که ما را به قدیمی‌ترین کشور با حاکمیت ‌خودکامه آفریقا تبدیل کرده.

That's a record.

این خودش یک رکورد است.

We have a second-coolest record:

دومین رکورد جالب را هم داریم:

we have been ranked three times as the unhappiest country on earth.

سه بار بعنوان دل مرده‌ترین کشور در جهان رتبه اول را کسب کرده‌ایم.

You are all invited.

همگی دعوت هستید.

(Laughter)

(خنده حضار)

So just to let you know,

خب فقط محض اطلاع شما عرض کنم،

it's not very cool to live under an autocracy.

زندگی تحت سلطه خودکامه خیلی هم خوشایند نیست.

But the interesting thing is that I have met, throughout the course of my activism,

اما نکته جالب این است که در طی دوران فعالیتم افراد بسیاری

so many people from different countries,

از کشورهای مختلف را ملاقات کرده‌ام،

and when I tell them about Togo, their reaction is always,

و وقتی از توگو برایشان می‌گویم، واکنش آنها همیشه این است،

"How can you guys allow the same people to terrorize you for 51 years?

«چطور مردم شما اجازه می‌دهید یک عده ۵۱ سال شما را تهدید و ارعاب کنند؟

You know, like, you Togolese, you must be very patient."

میدانی، توگویی‌ها باید مثل تو خیلی صبور باشند.»

That's their diplomatic way of saying "stupid."

این روش سیاستمدارانه آنها برای گفتن «احمق» است .

(Laughter)

(خنده حضار)

And when you live in a free country,

و هنگامی که در کشوری آزاد زندگی می‌کنید،

there's this tendency of assuming that those who are oppressed

این برداشت هست که تصور کنیم افراد تحت ستم،

tolerate their oppression or are comfortable with it,

ظلم را تحمل می‌کنند یا با آن مشکلی ندارند،

and democracy is projected as a progressive form of governance

و دموکراسی بعنوان قالب در حال شکل‌گیری حکومت مطرح می‌شود

in such a way that those people who don't live under democratic countries

به نحوی که مردمی که در کشورهای دمکراتیک زندگی نمی‌کنند

are seen as people who are not intellectually or maybe morally

مردمی هستند که از منظر روشنفکری و یا احتمالا اخلاقی هم سطح دیگر کشورهای

as advanced as others.

پیشرفته در نظر گرفته نمی‌شوند.

But it's not the case.

ولی موضوع این نیست.

The reason why people have that perception

دلیل اینکه مردم این درک را دارند

has to do with the way stories are covered about dictatorships.

به شیوه پوشش‌دهی داستان‌هایی مربوط به دیکتاتوری‌ها ربط دارد.

In the course of my activism,

در طی دوران فعالیتم،

I have had to interview with so many news outlets out there,

مجبور شده‌ام با رسانه‌های خبری بیشماری در آنجا مصاحبه کنم،

and usually it would always start with, "What got you started?

و معمولا اینچنین آغاز می‌شود، «چی باعث شد شروع به فعالیت کنی؟

What inspired you?"

چه چیز به تو الهام داد؟»

And I reply, "I wasn't inspired. I was triggered."

و پاسخ می‌دهم، «به من الهام نشد. من تحریک شدم.»

And it goes on. "Well, what triggered you?"

و ادامه پیدا می‌کند، «خوب چه چیز تو را تحریک کرد؟»

And I go on about how my father was arrested when I was 13, and tortured,

و ادامه می‌دهم که چگونه وقتی ۱۳ سالم بود پدرم دستگیر و شکنجه شد،

all the history ... I don't want to get into details now,

نمی‌خواهم وارد همه جزئیات داستان شوم،

because you'll start sleeping.

چون خوابتان می‌گیرد.

But the thing is, at the end of the day, what interests them the most is:

اما آخرش نکته‌ای که بیش از همه برای آنها جالب بود این مورد بود:

How was he tortured?

پدرت چطوری شکنجه می‌شد؟

For how many days? How many people died?

چند روز شکنجه می‌شد؟ چند نفر مردند؟

They are interested in the abuse, in the killing,

آنها به موضوع آزار و قتل علاقه‌مند بودند،

because they believe that will gain attention and sympathy.

چون معتقد هستند که این امر موجب جلب توجه و همدردی می‌شود.

But in reality, it serves the purpose of the dictator.

اما این کار در واقع، به هدف دیکتاتور کمک می‌کند.

It helps them advertise their cruelty.

کمکشان می‌کند که خشونت آنها را تبلیغ کند.

In 2011, I cofounded a movement I call "Faure Must Go,"

در ۲۰۱۱ من مشترکا جنبش « فاوره باید برود »را پایه‌گذاری کردم،

because Faure is the first name of our president.

چون فاوره اسم کوچک رئیس جمهور ما است.

Togo is a French-speaking country, by the way,

راستی توگو یک کشور فرانسوی زبان است،

but I chose English because I had my issues with France as well.

اما من انگلیسی را انتخاب کردم چون مشکلاتی هم با فرانسه داشتم.

But then --

اما بعد --

(Laughter)

(خنده حضار)

But then, when I started Faure Must Go,

اما بعد، وقتی من جنبش فاوره باید برود را شروع کردم،

I made a video, and I came on camera,

ویدئویی ساختم و جلوی دوربین آمدم، و گفتم

and I said, "Well, Faure Gnassingbé, I give you 60 days to resign as president,

«فاوره گناسیگبه، به تو ۶۰ روز مهلت می‌دهم که از ریاست جمهوری استعفا بدهی،

because if you don't,

چون اگر استعفا ندهی،

we the youth in Togo will organize and we will bring you down,

ما جوانان در توگو متحد می‌شویم و تو را به زیر می‌کشیم،

because you have killed over 500 of our countrymen

چون بعد از مرگ پدرت تو با قتل بیش از ۵۰۰ نفر از هموطنانمان

to seize power when your father died.

قدرت را به چنگ آوردی.

We have not chosen you.

ما تو را انتخاب نکرده‌ایم.

You are an imposter, and we will remove you."

تو یک شیاد هستی و ما تو را حذف می کنیم.»

But I was the only known face of the movement.

اما من تنها چهره شناخته شده جنبش بودم.

Why? Because I was the only stupid one.

چرا؟ چون من احمق‌ترین فرد بودم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And the backlashes followed.

و واکنشهای شدیدی در پی داشت.

My family started receiving threats.

تهدیدها علیه خانواده‌ام شروع شد.

My siblings called me one morning.

خواهر و برادرانم یک روز صدایم کردند.

They said, "You know what?

گفتند:«می‌دانی چیست؟

When they come here to kill you, we don't want to die with you,

وقتی میایند اینجا برای کشتنت بیایند، نمی‌خواهیم با تو بمیریم،

so move out."

پس از اینجا برو.»

So yes, I moved out.

به ناچار از آنجا رفتم.

And I'm so angry at them, so I haven't talked to them in five years.

و خیلی از دستشان عصبانی هستم، ۵ سال است که با آنها حرف نزده‌ام.

Anyway, moving forward ...

به هرحال ، ادامه بدهیم...

For the past nine years, I have been working with countries

در تمام ۹ سال گذشته با کشورهای مختلف کار کردم

to raise awareness of Togo,

تا آگاهی در مورد توگو را بالا ببرم،

to help the people of Togo overcome their fear

تا به مردم توگو کمک کنم بر ترس خود غلبه کنند

so they, too, can come and say they want change.

تا آنها هم بتوانند بیایند و بگویند که خواهان تغییر هستند.

I have received a lot of persecution

من آزار و اذیت بسیاری را متحمل شده‌ام

that I cannot disclose,

که نمی‌توانم بازگو کنم.

a lot of threats, a lot of abuse,

کلی تهدید و بدرفتاری،

psychologically.

به لحاظ روانی.

But I don't like talking about them,

اما مایل نیستم در مورد آنها صحبت کنم،

because I know that my job as an activist is to mobilize,

چون می‌دانم کارم بعنوان کنشگر سیاسی بسیج کردن،

is to organize,

سازماندهی کردن،

is to help every single Togolese citizen understand that, as citizens,

کمک کردن به تک تک هموطنان توگویی خودم است که بعنوان یک شهروند بفهمند که

we hold the power,

صاحب قدرت ما هستیم،

we are the boss and we decide.

رئیس و تصمیم‌گیرنده ما هستیم.

And the punishment that the dictators are using to intimidate them

و مجازاتی که دیکتاتورها اعمال می‌کنند تا آنها را مرعوب کنند

must not prevent us from getting what we want.

نباید مانع خواسته‌های‌شان شود.

That is why I said it is very important to cover the stories of activists

به این دلیل است که گفتم بسیار حائز اهمیت است که قضایای فعالین سیاسی را

in the way that it helps mobilize people,

به روشی که به بسیج مردم کمک کند پوشش دهیم،

not in the way that it helps deter their action

نه به شکلی که از اقدام آنها جلوگیری گردد

and force even more their subjugation to the oppressive system.

و حتی آنها را به اطاعت بیشتر از سیستم ستمگر مجبور کند.

During these years that I've been an activist,

در این سالیانی که کنشگر سیاسی بوده‌ام،

there are days that I felt like quitting because I couldn't take it.

روزهای بسیاری بوده که احساس کرده‌ام باید دست بردارم، چون نمی‌توانم.

Well then, what kept me going?

ولی خب چه چیز باعث شد ادامه دهم.

The one thing that kept me going:

یه مورد که باعث شد من بکار خود ادامه بدهم:

I remember the story of my grandfather,

داستان پدر بزرگم را بیاد می‌آورم،

and how he used to walk 465 miles from his village to the city,

و اینکه چگونه او ۷۵۰ کیلومتر از دهکده‌اش تا شهر را پیاده پیمود،

just to protest for independence.

فقط برای تظاهرات به طرفداری از استقلال.

Then I remember the sacrifice of my father,

سپس فداکاری پدرم را بیاد می‌آوردم،

who was tortured so many times

که به دفعات متعدد شکنجه شده بود

for daring to protest against the regime.

فقط بدلیل جرات شرکت در اعتراض به رژیم حاکم.

Back in the '70s, they would write pamphlets

به دهه ۷۰ برمی‌گردد که آنها جزواتی می‌نوشتند که

to raise awareness on the dictatorship,

آگاهی مردم در مورد دیکتاتوری را بالا ببرند،

and because they couldn't afford to make copies,

چون امکان تامین هزینه کپی را نداشتند،

they would reproduce the same pamphlet 500 times each

هر یک از آنها هر جزوه را ۵۰۰ بار رونویسی می‌کردند

and distribute them.

و توزیعش می‌کردند.

It got to a point where the military knew their handwriting,

به جایی رسید که نظامیان دستخط آنها را شناختند.

so as soon as they stumbled upon one, they'd go and get them.

به محض اینکه یک نفر را می‌گرفتند، سراغ بقیه می‌رفتند.

But I look at that and I'm like, you know, today you have a blog.

اما من به آن نگاه می‌کنم و خب می‌دانید امروزه شما وبلاگ دارید.

I don't have to copy the same thing 500 times.

لازم نیست از یک متن ۵۰۰ بار کپی کنم.

I blog and thousands of people read it.

در وبلاگ می‌گذارم و هزاران نفر آن را می‌خوانند.

By the way, in Togo, they like calling me the WhatsApp girl,

راستی در کشور توگو، آنها دوست دارند دختر واتس‌اپی صدایم کنند،

because I am always on WhatsApp attacking the government.

چون همیشه در واتس‌اپ مشغول به حکومت حمله می‌کنم

(Laughter)

(خنده حضار)

So it's much easier.

پس خیلی راحت‌تر است.

When I'm angry at the government, I just make an angry note,

وقتی از دست حکومت عصبانی هستم نقطه نظرات تند و تیز می‌نویسم،

and I send it out and thousands of people share it.

و آن را می‌فرستم و هزاران نفر آن را به اشتراک می‌گذارند.

I'm rarely this composed. I'm always angry, by the way.

در ضمن من بندرت اینطور خونسرد و آرام هستم.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

So I was talking about the necessity to showcase our stories,

در نتیجه دائما درحال صحبت در مورد ضرورت نشان دادن مسائل خودمان هستم،

because when I think about the sacrifices that were made for us,

چون وقتی در مورد فداکاری‌هایی که برای ما شده‌است فکر می‌کنم

it helped me keep going.

کمک می‌کند که به راهم ادامه دهم.

One of the very first actions of our Faure Must Go movement

یکی از اولین اقدامات جنبش «فائوره باید برود»

was to come up with a petition, asking citizens to sign

ردیف کردن عریضه و درخواست از هموطنان برای امضا آن است

so that we can demand new elections, as the constitution allows.

تا مطابق قانون اساسی، بتوانیم برای انتخابات جدید درخواست بدهیم.

People were scared to put their names

مردم می‌ترسند اسم خود را پای آن بنویسند

because, they said, they don't want to get in trouble.

چون می‌گویند دلشان نمی‌خواهد توی دردسر بیافتند.

Even in the diaspora, people were scared.

حتی در میان اقوام یهودی هم مردم می‌ترسیدند.

They were like, "We have family at home."

اینطور می‌گویند که ما خانواده‌ داریم.

But there was this woman who was in her 60s.

اما زنی بود با بیش از شصت سال سن .

When she heard about it, she took the petition,

وقتی از موضوع باخبر شد، درخواست را گرفت

and she went home,

و به خانه رفت،

and by herself she collected over 1,000 [signatures].

و خودش به تنهایی بیش از ۱۰۰۰ ( امضا) جمع‌آوری کرد.

That inspired me so much, and I was like,

که خیلی به من روحیه داد و حس کردم

if a 60-year-old that has nothing more to gain in this regime

اگر فردی شصت ساله که هیچ چیزی برای بدست آوردن در این رژیم ندارد

can do this for us, the young ones,

برای ما جوان‌ها این کار را انجام دهد،

then why should I quit?

پس من چرا باید از کار دست بکشم؟

It is the stories of resistance, the stories of defiance,

اینها داستان‌های مقاومت است، داستانهایی از مبارزه‌طلبی است،

the stories of resilience,

داستان انعطاف‌پذیری انسان‌ها،

that inspire people to get involved,

که الهام بخش مردم برای مشارکت داشتن می‌شود،

not the stories of abuse and killings and hurt,

نه داستان تحقیر و کشتارها و صدمات،

because as humans, it's only natural for us to be scared.

چون بعنوان یک انسان برای ما فقط طبیعی است که ما را بترسانند.

I would like to share with you a few characteristics of dictatorships

مایلم برخی ویژگی‌های دیکتاتوری‌ها را با شما به اشتراک بگذارم.

so that you can assess your own country

تا شما هم بتوانید کشور خود را ارزیابی کنید

and see if you are also at risk of joining us.

و ببینید که آیا شما هم در خطر ملحق شدن به ما هستید.

(Laughter and cheers)

( خنده و هورا )

(Applause)

(تشویق )

Number one thing to look at: concentration of power.

مورد شماره یک که باید دقت کنید: تمرکز قدرت است.

Is the power in your country concentrated in the hands of a few, an elite?

آیا در کشور شما قدرت در دست چند نفر طبقه حاکمه است؟

It can be a political elite, ideological elite.

می‌تواند طبقه حاکمه سیاسی یا عقیدتی باشد.

And you have a strongman,

و آیا شما یک فرد قدرتمند دارید،

because we always have one guy who is presented as the messiah

چون ما همیشه یک نفر را داشته‌ایم که بعنوان مسیح معرفی می‌شود

who will save us from the world.

که ما را از بلای جهان محافظت می‌کند.

The second point is propaganda.

دومین نکته شعار و وعده است.

Dictators feed on propaganda.

دیکتاتورها با عوام فریبی پرورش پیدا می‌کنند.

They like giving the impression that they are the saviors,

دوست دارند این احساس را القا کنند که ناجی مردم هستند،

and without them, the country will fall apart.

و بدون آنها کشور تجزیه می شود

And they are always fighting some foreign forces, you know?

و خوب می‌دانید که همیشه دارند با برخی نیروی خارجی مبارزه می‌کنند؟

The Christians, the Jewish, the Muslims,

می‌گویند مسیحیان، با یهودیان، مسلمانان،

the voodoo priests are coming for you.

روحانیون جادوگر افریقایی سراغتان می‌آیند.

The Communists, when they get here, we'll all be broke.

کمونیستها وقتی اینجا برسند، همه ما نابود می‌شویم.

These kinds of things.

حرفهایی از این دست.

And our president, in particular, he fights pirates.

و رییس جمهور ما، شخصا، درحال مبارزه با دزدان دریایی است.

(Laughter)

(خنده حضار)

I am very serious.

من خیلی جدی صحبت می‌کنم.

Last year, he bought a boat that's 13 million dollars to fight pirates,

سال گذشته او یک قایق به مبلغ ۱۳ میلیون دلارخرید تا با دزدان دریایی بجنگد،

and 60 percent of our people are starving.

و ۶۰ درصد مردم ما از گرسنگی رنج می‌کشند.

So they are always protecting us from some foreign forces.

پس همیشه درحال حافظت از ما در برابر برخی نیروهای خارجی‌اند.

And this leads to point three: militarization.

و این امر ما را به نقطه سوم رهنمون می‌کند: نظامیگری.

Dictators survive by instigating fear,

دیکتاتورها با برانگیختن ترس به حیات خود ادامه می‌دهند،

and they use the military to suppress dissident voices,

و از قدرت نظامی برای سرکوب صداهای مخالف استفاده می کنند

even though they try to give the impression

اگرچه سعی می‌کنند این حس را القا کنند که

that the military is to protect the nation.

نظامیگری قرار است از ملت محافظت کند.

And they suppress institutions and destroy them

و نظامیان نهادها را سرکوب و نابود می‌کنند

so that they don't have to be held accountable.

به گونه‌ای که مبادا بحساب آورده شوند.

So do you have a heavily militarized country?

خوب آیا شما کشوری بشدت نظامی شده دارید؟

And this leads to point four, what I call human cruelty.

و این امر به نقطه چهارم می‌رسد، که من آنرا ظلم به انسان می نامم.

You know when we talk about animals,

می‌دانید وقتی درباره حیوانات حرف می‌زنیم،

we say animal cruelty when animals are abused,

وقتی حیوانات آزار ببینند آنراخشونت علیه حیوانات می‌نامیم

because there's no charter acknowledged by the UN

چون هیچ منشور به رسمیت شناخته شده توسط سازمان ملل نیست

saying animal rights charter.

که بگوید این منشور حقوق حیوانات است.

Point one: all animals are created equal. So you don't have that.

بند اول: همه حیوانات بطور برابر خلق شده‌اند. چون این نکته را ندارید.

So whenever animals are abused, we say animal cruelty.

پس هنگامی که ازحیوانات سوءاستفاده می‌شود ظلم به حیوانات است.

But when it comes to humans, we say human rights abuses,

اما وقتی به انسانها می‌رسیم، می‌گوییم سوءاستفاده از حقوق انسان،

because we assume that all humans have rights.

چون تلقی ما این است که همه انسانها حقوقی دارند.

But some of us are actually still fighting for our right to have rights.

اما برخی از ما واقعا هنوز برای این حقمان مبارزه می کنیم که ما حقوقی داریم.

So in that condition, I don't talk about human rights abuse or violation.

بنابراین در این شرایطی، درباره نقض یا سوءاستفاده از حقوق انسانی صحبت نمی‌کنم.

When you live in a country and you have an issue with the president

وقتی شما در کشوری زندگی‌می‌کنید و با رئیس جمهور آن مساله دارید

and the worst thing that can happen is he bans you from the presidency,

و بدترین اتفاق این است که رئیس جمهوری شدن شما را ممنوع کند.

you are lucky.

شما خوشبخت هستید.

When you come to my country and have an issue with the president,

وقتی به کشور من می‌آیید و مسئله‌ای با رئیس جمهور دارید

you just run, disappear; you vanish from the universe,

فقط فرار کنید، پنهان شوید، از صحنه گیتی ناپدید شوید،

because they can still find you in Turkey.

حتی در ترکیه هم می‌توانند شما را پیدا کنند.

So people like myself, we don't get to live in Togo anymore.

بنابراین افرادی مثل من دیگر نمی‌توانند در توگو زندگی کنند.

And people like myself,

و آدمهایی مثل من

we don't get to live in the same place for more than a month,

در یک نقطه بیشتر از یک ماه زندگی نمی‌کنند،

because we don't want to be traced.

چون نمی‌خواهیم توی تله بیافتیم.

The way they abuse people,

اینطورانسانها را آزارمیدهند

the type of cruelty that happens in all impunity under dictatorships

نوع سبوعیتی که تحت دیکتاتوری با مصونیت کامل از پیگرد حقوقی اتفاق می‌افتد

are beyond human imagination.

فراسوی تصور انسانی است.

The stories of some of the activists that were killed,

حکایات برخی از فعالینی که کشته شدند

their bodies dumped in the sea,

و جسد آنها به دریا افکنده شد

that were tortured

یا اینکه شکنجه شدند

to the point where they lost their hearing or their sight --

تا جاییکه شنوایی یا بینایی خود را از دست دادند

those stories still haunt me.

این داستانها هنوز مرا رها نکرده

And sometimes, as an activist,

و گاهی بعنوان یک کنشگر سیاسی

I am less concerned about dying than how it will happen.

راجع به خود مرگ کمتر از چگونه مردن دغدغه دارم.

Sometimes I just sit down and I imagine all scenarios.

گاهی وقتها فقط می‌نشینم و همه سناریوها را تصور می‌کنم.

What are they going to do? Are they going to cut my ears first?

چکار خواهند کرد؟ آیا ابتدا گوشهایم را می برند؟

Or are they going to cut my tongue because I'm always insulting them?

یا ابتدا زبانم را، چون دائما به آنها بد و بیراه می‌گوم؟

It sounds cruel, but it is the reality.

ظالمانه بنظر می‌رسد ولی واقعیت دارد.

We live in a very cruel world.

ما در دنیایی کاملاً ظالمانه زندگی می‌کنیم

Dictators are cruel monsters,

دیکتاتورها هیولاهایی ظالم هستند،

and I am not saying it to be nice.

و من این حرفها را نمی‌گویم که موجه جلوه کنم.

So yes, that is the final characteristic.

درسته، این خصوصیت نهایی است.

The list goes on,

این فهرست ادامه دارد،

but that's the final thing that I want to share about autocracies,

اما آخرین مورددرباره حکومتهای خودکامه را با شما در میان می‌گذارم.

so that you look at your country and see if there are risks there.

سپس به کشور خود بنگرید تا ببینید آیا احتمال خطر خودکامگی هست.

It is important that you acknowledge the gains of freedom that you have today,

حائز اهمیت است که قدر دستاورد آزادی امروزتان را بدانید.

because some people had to give their lives for you to have it.

چون برخی باید جان‌ خود را بدهند تا شما آزادی داشته باشید.

So don't take this for granted.

بنابراین آن را ساده و مسجل نگیرید.

But then at the same time, you also need to know

ولی بعد در عین حال لازم است شما بدانید که

that no country is actually destined to be oppressed,

سرنوشت هیچ کشوری واقعا از قبل مقدر نشده است که تحت ظلم و ستم بماند،

while at the same time,

درحالی که در عین حال

no country or no people are immune to oppression and dictatorship.

هیچ کشوری یا هیچ ملتی هم مصون از حاکمیت ظلم و دیکتاتوری نیست.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)