The science of cells that never get old | Elizabeth Blackburn

Translator: Fateme Aram Reviewer: sadegh zabihi

Where does the end begin?

پایان از کجا آغاز می‌شود؟

Well, for me, it all began with this little fellow.

خب، برای من همه چیز از این کوچولو آغاز شد.

This adorable organism --

این جاندار دوست‌داشتنی --

well, I think it's adorable --

خب، به نظر من دوست‌داشتنی است --

is called Tetrahymena and it's a single-celled creature.

اسمش هست تتراهایمنا و جانداری تک‌سلولی است.

It's also been known as pond scum.

اسم دیگرش هست کف آبگیر.

So that's right, my career started with pond scum.

بله، درسته، من با این کف‌آبگیر سروکار دارم.

Now, it was no surprise I became a scientist.

اصلاً تعجبی نداشت که دانشمند شدم.

Growing up far away from here,

من خیلی دور از اینجا بزرگ شدم،

as a little girl I was deadly curious

و وقتی بچه بودم، تا سرحد مرگ

about everything alive.

نسبت به هر چیز زنده کنجکاو بودم.

I used to pick up lethally poisonous stinging jellyfish and sing to them.

عروس‌های دریایی سمی و کشنده را برمی‌داشتم و برایشان آواز می‌خواندم.

And so starting my career,

و خوب در آغاز زندگی حرفه‌ای

I was deadly curious about fundamental mysteries

تا سرحد مرگ نسبت به راز‌های بنیادی

of the most basic building blocks of life,

اساسی‌ترین واحد‌های سازندهٔ حیات کنجکاو بودم،

and I was fortunate to live in a society where that curiosity was valued.

و خوشبختانه در جامعه‌ای زندگی می‌کردم که این کنجکاوی در آن ارزشمند بود.

Now, for me, this little pond scum critter Tetrahymena

اکنون برای من، این جانور کف ابگیر تتراهایمنا

was a great way to study the fundamental mystery

یک راه عالی برای مطالعه راز‌های اساسی بود

I was most curious about:

که بیش از همه نسبت به آنها کنجکاو بودم:

those bundles of DNA in our cells called chromosomes.

آن گره‌های DNA در سلول‌هایمان که کروموزوم نام دارند.

And it was because I was curious about the very ends of chromosomes,

و دلیل آن این بود که من راجع به انتها‌ی کروموزوم‌ها

known as telomeres.

که به نام تلومر شناخته می‌شود کنجکاو بودم.

Now, when I started my quest,

اکنون، زمانی که من تحقیقاتم را شروع کردم،

all we knew was that they helped protect the ends of chromosomes.

تمام چیزی که می‌دانستیم این بود که تلومر از انتهای کروموزوم حفاظت می‌کند.

It was important when cells divide.

و هنگام تقسیم سلول‌ها مهم بود.

It was really important,

بسیارمهم.

but I wanted to find out what telomeres consisted of,

اما من می‌خواستم بفهمم تلومر از چه چیزی تشکیل شده؟

and for that, I needed a lot of them.

و برای آن، به مقدار زیادی از آن احتیاج داشتم.

And it so happens that cute little Tetrahymena

و از قضا این تتراهایمنای کوچک بامزه،

has a lot of short linear chromosomes,

کوموزوم‌های خطی کوتاه زیادی دارد،

around 20,000,

حدود ۲۰٫۰۰۰عدد،

so lots of telomeres.

پس تعداد زیادی هم تلومر دارد.

And I discovered that telomeres consisted of special segments

و من کشف کردم که تلومر

از قطعات DNA غیر رمزگذار درست در انتهای کروموزوم ساخته شده است.

of noncoding DNA right at the very ends of chromosomes.

But here's a problem.

اما مشکلی هست.

Now, we all start life as a single cell.

ما همه در ابتدا از یک تک سلول زندگی را شروع کردیم.

It multiples to two. Two becomes four. Four becomes eight,

بعد به توان دو رسید. بعد دو شد چهار. چهار شد هشت.

and on and on to form the 200 million billion cells

و ادامه پیدا کرد تا اینکه ۲۰۰ میلیون میلیارد سلول

that make up our adult body.

بدن بالغ‌مان را می‌سازد.

And some of those cells have to divide thousands of times.

و برخی از این سلول‌ها باید هزاران بار تقسیم شوند.

In fact, even as I stand here before you,

درحقیقت، همین حالا هم که من در مقابل شما ایستاده‌ام،

all throughout my body, cells are furiously replenishing

در سراسر بدن من، سلول ها دیوانه‌وار در حال نو شدن هستند

to, well, keep me standing here before you.

تا من را سرپا نگه دارند.

So every time a cell divides, all of its DNA has to be copied,

پس هر زمان که یک سلول تقسیم می‌شود، تمام DNA آن باید کپی شوند،

all of the coding DNA inside of those chromosomes,

تمام DNAهای رمزگذار داخل کروموزوم‌هایشان،

because that carries the vital operating instructions

چون دستورالعمل حیاتی را با خودشان حمل می‌کنند.

that keep our cells in good working order,

تا سلول‌های ما به خوبی کار کنند.

so my heart cells can keep a steady beat,

بنابراین، سلول‌های قلب می‌توانند ضربان را ثابت نگه دارند.

which I assure you they're not doing right now,

که من به شما قول می‌دهم الان این کار را نمی‌کنند.

and my immune cells

و سلول‌های ایمنی من

can fight off bacteria and viruses,

می‌توانند با باکتری‌ها و ویروس‌ها بجنگند.

and our brain cells can save the memory of our first kiss

و سلول‌های مغز ما می‌توانند اولین بوسه ما را یادآوری کنند

and keep on learning throughout life.

و به یادگیری در طول زندگی ادامه دهند.

But there is a glitch in the way DNA is copied.

اما یک اشتباه کوچک در مسیر همانند سازی DNA وجود دارد.

It is just one of those facts of life.

که یکی از حقایق زندگی است.

Every time the cell divides and the DNA is copied,

هر بار که سلول تقسیم می‌شود و DNA همانندسازی می‌شود،

some of that DNA from the ends gets worn down and shortened,

انتهای DNA کمی کوتاه‌تر می‌شود،

some of that telomere DNA.

مقداری از همان DNA تلومری.

And think about it

و به این

like the protective caps at the ends of your shoelace.

مثل یک سرپوش محافظت کننده از انتهای بند کفشتان فکر کنید.

And those keep the shoelace, or the chromosome, from fraying,

آنها از بند کفش یا کروموزوم‌ها در برابر فرسوده شدن حفاظت می‌کنند،

and when that tip gets too short, it falls off,

و زمانی که خیلی کوتاه شود، می‌افتد،

and that worn down telomere sends a signal to the cells.

واین تلومر کوتاه شده، به سلول سیگنال می‌فرستد.

"The DNA is no longer being protected."

"دیگر از کروموزوم حفاظت نخواهد شد."

It sends a signal. Time to die.

این یک پیام دارد. زمان مرگ.

So, end of story.

بنابراین، پایان داستان.

Well, sorry, not so fast.

خب،متاسفم، نه به این سرعت

It can't be the end of the story,

این نمی‌تواند پایان داستان باشد.

because life hasn't died off the face of the earth.

چون زندگی هنوز روی زمین جریان دارد.

So I was curious:

پس کنجکاو بودم:

if such wear and tear is inevitable,

اگر چنین ساییده شدن و پاره شدنی عادی است،

how on earth does Mother Nature make sure

چگونه روی زمین، مادر طبیعت مطمئن می‌شود

we can keep our chromosomes intact?

که ما می‌توانیم کروموزم‌هایمان را سالم نگه داریم؟

Now, remember that little pond scum critter Tetrahymena?

اکنون، آن کف آبگیر، تتراهایمنای کوچک را به خاطر دارید؟

The craziest thing was, Tetrahymena cells never got old and died.

عجیب‌ترین مسئله این است، سلول‌های تتراهایمنا هرگز پیر نشده و نمی‌میرند.

Their telomeres weren't shortening as time marched on.

تلومر‌های آن‌ها در مسیرشان کوتاه نمی‌شوند.

Sometimes they even got longer.

گاهی بلندتر هم می‌شوند.

Something else was at work,

چیز دیگری در کار است،

and believe me, that something was not in any textbook.

و باور کنید که آن چیزها در هیچ کتابی نبود.

So working in my lab with my extraordinary student Carol Greider --

بنابراین، کار کردن در آزمایشگاه من با دانشجویی فوق العاده، کارول گریدر --

and Carol and I shared the Nobel Prize for this work --

من و کارول، جایزه نوبل را در این کار با هم شریک شدیم.

we began running experiments

ما اجرای آزمایش‌ها را شروع کردیم،

and we discovered cells do have something else.

و کشف کردیم که سلول‌ها چیز دیگری هم دارند.

It was a previously undreamed-of enzyme

این آنزیمی بود که تا آن زمان ناشناخته بود

that could replenish, make longer, telomeres,

که می‌توانست تلومرها را، دوباره بلندتر کند

and we named it telomerase.

و ما اسم آن را تلومراز گذاشتیم.

And when we removed our pond scum's telomerase,

و زمانی که تلومراز‌های تتراهایمنا را حذف کردیم،

their telomeres ran down and they died.

تلومرهایشان کوتاه شده و آنها مردند.

So it was thanks to their plentiful telomerase

بنابراین به لطف تلومراز‌ فراوان‌شان بود

that our pond scum critters never got old.

که کف آبگیرهای ما هرگز پیر نمی‌شدند.

OK, now, that's an incredibly hopeful message

بله، حالا، این پیامی شگفت انگیز و مفید

for us humans to be receiving from pond scum,

برای ما انسان‌ها از طرف کف آبگیر است،

because it turns out

چون معلوم شد

that as we humans age, our telomeres do shorten,

وقتی سن ما انسان‌ها بالا می‌رود، تلومرهایمان کوتاه می‌شوند،

and remarkably, that shortening is aging us.

و به طور قابل ملاحظه، نتیجه این کوتاه شدن پیری ماست.

Generally speaking, the longer your telomeres,

به طور کلی، هرچه تلومر‌های شما بلندتر باشند،

the better off you are.

برای شما بهتر است.

It's the overshortening of telomeres

این کوتاه شدن بیش از حد تلومرها است

that leads us to feel and see signs of aging.

که باعث می‌شود ما پیرشدن را، احساس کرده و ببینیم.

My skin cells start to die

سلول‌های پوست من شروع به مردن می‌کنند،

and I start to see fine lines, wrinkles.

و من خطوط و چین خوردگی‌ها را می‌بینم.

Hair pigment cells die.

رنگدانه‌های مو می‌میرند،

You start to see gray.

و شما سفیدی آن را می‌بینید.

Immune system cells die.

سلول‌های ایمنی می‌میرند،

You increase your risks of getting sick.

و خطر ابتلای شما به بیماری بیشتر می‌شود.

In fact, the cumulative research from the last 20 years

درحقیقت انبوهی از مقالات ۲۰ سال اخیر

has made clear that telomere attrition

کاملا شفاف نشان داده که کوتاه شدن تلومر،

is contributing to our risks of getting cardiovascular diseases,

خطر بیماری‌های قلبی عروقی،

Alzheimer's, some cancers and diabetes,

آلزایمر، سرطان‌های مختلف و دیابت را افزایش می‌دهد.

the very conditions many of us die of.

شرایطی که باعث مرگ خیلی از ما می‌شود.

And so we have to think about this.

بنابراین، باید فکری در این باره کنیم.

What is going on?

چه اتفاقی می‌افتد؟

This attrition,

این کوتاه شدن را

we look and we feel older, yeah.

می بینیم و پیری را احساس می‌کنیم، بله.

Our telomeres are losing the war of attrition faster.

تلومر‌های ما در جنگ با کوتاه شدن، به سرعت شکست می‌خورند.

And those of us who feel youthful longer,

و کسانی از ما که احساس جوانی طولانی‌تری می‌کنند،

it turns out our telomeres are staying longer

مشخص شد که تلومرهایشان

برای مدت زمان بیشتری، بلندتر باقی مانده‌اند،

for longer periods of time,

extending our feelings of youthfulness

و احساس جوانی را گسترش می‌دهند،

and reducing the risks of all we most dread

و خطری که همه ی ما هرچه از تولد بیشتر دور می‌شویم

as the birthdays go by.

بیشتر از آن می‌ترسیم را کاهش می‌دهند.

OK,

خب

seems like a no-brainer.

به نظر دیوانگی است.

Now, if my telomeres are connected

حالا، اگر تلومر‌های من به این که من

to how quickly I'm going to feel and get old,

به سرعت پیر می‌شوم مربوط هستند،

if my telomeres can be renewed by my telomerase,

اگر آن‌ها با تلومراز دوباره ساخته می‌شوند،

then all I have to do to reverse the signs and symptoms of aging

پس تمام کاری که باید برای برعکس کردن علائم پیری بکنم این است،

is figure out where to buy that Costco-sized bottle

که بفهمم از کجا می‌توانم یک شیشه خیلی بزرگ

of grade A organic fair trade telomerase, right?

تلومراز درجه یک ارگانیک بخرم، نه؟

Great! Problem solved.

بسیارعالی! مشکل حل شد.

(Applause)

(تشویق کردن)

Not so fast, I'm sorry.

اما نه به این سرعت، متاسفم.

Alas, that's not the case.

حیف که اینطور نیست.

OK. And why?

بسیار خب، چرا؟

It's because human genetics has taught us

چون ژنتیک انسانی به ما آموخته

that when it comes to our telomerase,

که زمانی که به تلومراز ما می‌رسیم

we humans live on a knife edge.

ما انسان‌ها روی لبه چاقو زندگی می‌کنیم.

OK, simply put,

بسیارخب، به بیان ساده،

yes, nudging up telomerase does decrease the risks of some diseases,

بله، افزایش تلومراز، خطر برخی بیماری‌ها را کاهش می‌دهد.

but it also increases the risks of certain and rather nasty cancers.

اما همچنین خطر سرطان‌های خاص و بدخیم را هم افزایش می‌دهد.

So even if you could buy that Costco-sized bottle of telomerase,

پس حتی اگر بتوانید آن بطری غول‌پیکر تلومراز را بخرید،

and there are many websites marketing such dubious products,

و سایت‌های فروش زیادی هم هست، که چنین محصولات مشکوکی بفروشد،

the problem is you could nudge up your risks of cancers.

مشکل این است که خطر ابتلا به سرطان‌تان را بالا می‌برید.

And we don't want that.

و ما این را نمی‌خواهیم.

Now, don't worry,

بسیار خب، نگران نباشید.

and because, while I think it's kind of funny that right now,

چون، به نظر من خنده‌دار است که الان،

you know, many of us may be thinking, "Well, I'd rather be like pond scum," ...

می دانید، خیلی‌ها ممکن است فکر کنند، خب، من ترجیح می‌دادم مثل کف آبگیر باشم.

(Laughter)

(خنده)

there is something for us humans

برای ما انسان چیز‌هایی وجود دارد،

in the story of telomeres and their maintenance.

در داستان تلومر‌ها و حفاظت شان.

But I want to get one thing clear.

ولی من می‌خواهم چیزی را شفاف کنم،

It isn't about enormously extending human lifespan

این مربوط به افزایش طول عمر انسان

or immortality.

یا نامیرایی نیست.

It's about health span.

مربوط به دوران سلامتی است.

Now, health span is the number of years of your life

دوران سلامتی، تعداد سال‌هایی است که شما

when you're free of disease, you're healthy, you're productive,

بیماری ندارید، سلامت هستید، بارور هستید،

you're zestfully enjoying life.

و به شدت از زندگی لذت می‌برید.

Disease span, the opposite of health span,

دوران بیماری چیزی برعکس دوران سلامتی است.

is the time of your life spent feeling old and sick and dying.

زمانی که احساس پیری، بیماری، و مردن می‌کنید.

So the real question becomes,

پس سوال اصلی پیش می‌آید،

OK, if I can't guzzle telomerase,

اگر من نمی‌توانم تلومراز را سر بکشم،

do I have control over my telomeres' length

آیا می توانم طول تلومرهایم را کنترل کنم؟

and hence my well-being, my health,

برای بهترشدن من و سلامتی من،

without those downsides of cancer risks?

بدون خطر آن سرطان‌های نابود کننده؟

OK?

درسته؟

So, it's the year 2000.

خب، اکنون سال ۲۰۰۰ است.

Now, I've been minutely scrutinizing little teeny tiny telomeres

آن زمان، برای سال‌های طولانی با خوشحالی بسیار،

very happily for many years,

تلومر‌های ریزه میزه را به طور دقیق بررسی می‌کردم،

when into my lab walks a psychologist named Elissa Epel.

که روانشناسی به اسم الیزا اپِل، به آزمایشگاهم آمد،

Now, Elissa's expertise is in the effects of severe, chronic psychological stress

خب، تخصص الیزا در اثرات استرس‌های روانی شدید و سخت

on our mind's and our body's health.

بر سلامت ذهن و بدن ما است.

And there she was standing in my lab,

و آن جا در آزمایشگاه من ایستاده بود،

which ironically overlooked the entrance to a mortuary, and --

و طعنه‌آمیز داشت به راه ورود به مرده شور خانه نگاه می‌کرد --

(Laughter)

(خنده)

And she had a life-and-death question for me.

و او سوالی بسیار مهم از من داشت.

"What happens to telomeres in people who are chronically stressed?"

از من پرسید، "چه اتفاقی برای تلومرهای کسانی

که استرس زیادی دارند می‌افتد؟"

she asked me.

You see, she'd been studying caregivers,

ببینید، او افرادی را مطالعه می‌کرد که از اعضای بیمار خانواده نگهداری می‌کنند،

and specifically mothers of children with a chronic condition,

و مخصوصا مادر کودکانی با شرایط دشوار،

be it gut disorder, be it autism, you name it --

با اختلال روده یا اوتیسم، هر چه که فکر کنید --

a group obviously under enormous and prolonged psychological stress.

گروهی که به وضوح تحت استرس روانی شدید و طولانی هستند.

I have to say, her question

باید بگویم، سوال او

changed me profoundly.

من را عمیقاً تغییر داد.

See, all this time I had been thinking of telomeres

ببینید، تمام این مدت به تلومرها

as those miniscule molecular structures that they are,

به عنوان ابزار‌های کوچک و ساختار‌های ملکولی که هستند،

and the genes that control telomeres.

و ژن‌هایی که آنها را کنترل می‌کنند، فکر می‌کردم.

And when Elissa asked me about studying caregivers,

و زمانی که الیزا درباره مطالعه مراقبت کننده‌ها پرسید،

I suddenly saw telomeres in a whole new light.

ناگهان تلومرها را در افقی تازه دیدم.

I saw beyond the genes and the chromosomes

من فراتر از ژن و کروموزوم را

into the lives of the real people we were studying.

در زندگی مردم واقعی که مطالعه می‌کردیم دیدم.

And I'm a mom myself,

من خودم هم مادرم،

and at that moment,

و در آن لحظه،

I was struck by the image of these women

با دیدن تصویر زنانی

dealing with a child with a condition

که با کودکی با شرایط خیلی سخت

very difficult to deal with, often without help.

و اغلب بدون هیچ کمکی زندگی می‌کنند، متأثر شدم.

And such women, simply,

و این زنان، به سادگی،

often look worn down.

اغلب‌شان شکسته به نظر می‌رسند.

So was it possible their telomeres were worn down as well?

پس آیا ممکن است تلومر‌های آن‌ها نیز فرسوده و کوتاه شده باشند؟

So our collective curiosity went into overdrive.

و کنجکاوی گروهی ما زیاد شد.

Elissa selected for our first study a group of such caregiving mothers,

الیزا برای اولین مطالعه ما گروهی از مادران مراقب را انتخاب کرد.

and we wanted to ask: What's the length of their telomeres

و ما می‌خواستیم بپرسیم: ارتباط بین طول تلومر‌های آنها

compared with the number of years that they have been caregiving

با تعداد سال‌هایی که مشغول مراقبت

for their child with a chronic condition?

از کودکانی با شرایط حاد هستند چیست؟

So four years go by

۴ سال گذشت

and the day comes when all the results are in,

و روزی رسید که تمامی نتایج به دست آمد،

and Elissa looked down at our first scatterplot

و الیزا به اولین نمودار پراکندگی ما نگاه کرد

and literally gasped,

و به نفس نفس افتاد،

because there was a pattern to the data,

زیرا الگویی در اطلاعات بود،

and it was the exact gradient that we most feared might exist.

و این دقیقا همان شیبی بود که می‌ترسیدیم وجود داشته باشد.

It was right there on the page.

درست روی برگه بود.

The longer, the more years that is,

هرچه سال‌های طولانی تری

the mother had been in this caregiving situation,

مادر در شرایط مراقبت کردن بود،

no matter her age,

بدون توجه به سن او،

the shorter were her telomeres.

تلومرهایش کوتاه تر بود.

And the more she perceived

و هرچه بیشتر شرایط پر استرسش را

her situation as being more stressful,

درک می‌کرد،

the lower was her telomerase and the shorter were her telomeres.

تلومراز هایش کمتر و تلومرهایش کوتاه‌تر می‌شدند.

So we had discovered something unheard of:

بنابراین ما چیزی ناشنیده را کشف کردیم:

the more chronic stress you are under, the shorter your telomeres,

هر چه استرس بیشتری داشته باشید، تلومری کوتاه تر خواهید داشت.

meaning the more likely you were to fall victim to an early disease span

به این معنا که شما سریع‌تر قربانی دوره بیماری می‌شوید

and perhaps untimely death.

و شاید مرگی نا به هنگام.

Our findings meant that people's life events

یافته‌های ما می‌گویند حوادث زندگی مردم،

and the way we respond to these events

و راهی که به این حوادث پاسخ می‌دهیم،

can change how you maintain your telomeres.

می تواند اینکه چگونه از تلومر‌هایتان نگهداری کنید را تغییر دهد.

So telomere length wasn't just a matter of age counted in years.

پس طول تلومر فقط به عمر بستگی ندارد.

Elissa's question to me,

سوال الیزا از من،

back when she first came to my lab, indeed had been a life-and-death question.

وقتی که برای اولین بار به آزمایشگاه من آمد و آن سوال بسیار مهم را پرسید.

Now, luckily, hidden in that data there was hope.

اکنون، خوشبختانه، در اطلاعاتمان امیدی مخفی وجود داشت.

We noticed that some mothers,

ما متوجه شدیم بعضی از مادرها،

despite having been carefully caring for their children for many years,

با وجود مراقبت از کودکان‌شان برای سال‌های زیاد،

had been able to maintain their telomeres.

قادر به نگهداری تلومر‌هایشان بودند.

So studying these women closely revealed that they were resilient to stress.

مطالعه این زنان نشان داد که آنها نسبت به استرس مقاوم هستند.

Somehow they were able to experience their circumstances

به نحوی آنها توانسته بودند شرایط خود را

not as a threat day in and day out

نه به عنوان تهدیدی هر روزه تجربه کنند،

but as a challenge,

بلکه به عنوان یک چالش به آن نگاه می‌کردند.

and this has led to a very important insight for all of us:

و این بینشی مهم به ما می‌دهد:

we have control over the way we age

ما روی نحوه پیر شدن‌مان،

all the way down into our cells.

حتی در سطح سلول‌هایمان هم کنترل داریم.

OK, now our initial curiosity became infectious.

بسیار خب، کنجکاوی ابتدایی ما فراگیر شد.

Thousands of scientists from different fields

هزاران دانشمند از رشته‌های مختلف،

added their expertise to telomere research,

تجربه‌های شان را به تحقیق تلومر اضافه کردند.

and the findings have poured in.

و یافته‌هایشان را به اشتراک گذاشتند.

It's up to over 10,000 scientific papers and counting.

بیش از ۱۰٫۰۰۰ مقاله علمی و تعداد آن در حال افزایش است.

So several studies rapidly confirmed our initial finding

بنابراین چندین مطالعه، یافته‌های اولیه ما را تایید کردند.

that yes, chronic stress is bad for telomeres.

بله، استرس شدید برای تلومرها مضر است.

And now many are revealing

و اکنون خیلی از ما می‌دانیم،

that we have more control over this particular aging process

بیشتر از چیزی که بتوانیم تصور کنیم

than any of us could ever have imagined.

روی فرایند پیری کنترل داریم.

A few examples:

چند مثال:

a study from the University of California, Los Angeles

مطالعه‌ای از دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس

of people who are caring for a relative with dementia, long-term,

روی افرادی که سال‌های طولانی از بیمار زوال عقل مراقبت می‌کنند،

and looked at their caregiver's telomere maintenance capacity

و به ظرفیت محافظت تلومر مراقبان نگاهی کردند

and found that it was improved

و متوجه شدند که ظرفیت‌شان

by them practicing a form of meditation

با تنها روزی ۱۲ دقیقه تمرین نوعی مراقبه،

for as little as 12 minutes a day for two months.

به مدت دو ماه، بهتر شد.

Attitude matters.

مهم، نگرش است.

If you're habitually a negative thinker,

اگر شما فردی منفی‌نگر هستید،

you typically see a stressful situation with a threat stress response,

موقعیتی پر استرس را با واکنشی استرسی می‌بینید،

meaning if your boss wants to see you,

به این معنی که اگر رئیس شما می‌خواهد شما را ببیند،

you automatically think, "I'm about to be fired,"

و شما خودکار فکر می‌کنید "قرار است اخراج شوم،"

and your blood vessels constrict,

و فشار خون‌تان بالا می‌رود،

and your level of the stress hormone cortisol creeps up,

و میزان هورمون استرس، کورتیزول شما بالا می‌رود،

and then it stays up,

و بالا می‌ماند،

and over time, that persistently high level of the cortisol

در طول زمان، ماندگاری بالای کورتیزول

actually damps down your telomerase.

در واقع تلومراز شما را کاهش می‌دهد.

Not good for your telomeres.

برای تلومرتان خوب نیست.

On the other hand,

از طرف دیگر،

if you typically see something stressful as a challenge to be tackled,

اگر استرس را مثل چالشی که باید با آن در گیر شد ببینید،

then blood flows to your heart and to your brain,

خون به مغز و قلب شما می‌رسد،

and you experience a brief but energizing spike of cortisol.

و شما تجربه‌ای کم ولی هیجانی از افزایش کورتیزول دارید.

And thanks to that habitual "bring it on" attitude,

و با تشکر از آن عادت به نگرش "بیا ببینم،"

your telomeres do just fine.

تلومر‌های شما خوب عمل می‌کنند.

So ...

پس ...

What is all of this telling us?

همه ی این‌ها به ما چه می‌گویند؟

Your telomeres do just fine.

تلومر‌های شما خوب عمل می‌کنند،

You really do have power to change what is happening

شما قدرت تغییر اتفاقی

که در تلومر‌هایتان می‌افتد را دارید.

to your own telomeres.

But our curiosity just got more and more intense,

اما کنجکاوی ما فقط بیشتر و بیشتر شد،

because we started to wonder,

زیرا متعجب شده بودیم،

what about factors outside our own skin?

پس فاکتور‌های بیرونی ما چطور؟

Could they impact our telomere maintenance as well?

آن‌ها هم می‌توانند به این صورت روی نگهداری تلومر موثر باشند؟

You know, we humans are intensely social beings.

می دانید، ما انسان‌ها به شدت اجتماعی هستیم

Was it even possible that our telomeres were social as well?

ممکن است تلومر‌های ما نیز همین اندازه اجتماعی باشند؟

And the results have been startling.

نتایج تکان دهنده بود.

As early as childhood,

در اوایل کودکی،

emotional neglect, exposure to violence,

بی‌توجهی عاطفی، خشونت،

bullying and racism

زورگویی و تبعیض

all impact your telomeres, and the effects are long-term.

همگی بر تلومر‌هایتان اثر می‌گذارند، و اثرات بسیار طولانی مدت هستند.

Can you imagine the impact on children

می‌توانید تاثیر روی کودکانی

of living years in a war zone?

که سال‌ها در جنگ زندگی می‌کنند را تصور کنید؟

People who can't trust their neighbors

مردمی که به همسایه خود اعتماد نمی‌کنند

and who don't feel safe in their neighborhoods

و در همسایگی خود احساس امنیت ندارند،

consistently have shorter telomeres.

تلومری کوتاه‌تر دارند.

So your home address matters for telomeres as well.

پس آدرس شما روی تلومرتان تاثیر دارد.

On the flip side,

روی دیگر سکه،

tight-knit communities, being in a marriage long-term,

روابط محکم، ازدواج طولانی،

and lifelong friendships, even,

دوستی طولانی مدت،

all improve telomere maintenance.

همه، نگهداری تلومر را بهتر می‌کند.

So what is all this telling us?

همه این‌ها به ما چه می‌گویند؟

It's telling us that I have the power to impact my own telomeres,

می گویند که من قدرت تاثیر بر تلومر خودم را دارم،

and I also have the power to impact yours.

همچنین من قدرت تاثیر بر تلومر شما را هم دارم.

Telomere science has told us just how interconnected we all are.

مطالعه تلومر به ما می‌گوید که همه ما چقدر به هم پیوسته هستیم.

But I'm still curious.

ولی من هنوز هم کنجکاوم.

I do wonder

و شگفت زده می‌شوم

what legacy all of us

میراث ما

will leave for the next generation?

برای نسل‌های بعد چیست؟

Will we invest

آیا روی زنان و مردان جوان آینده،

in the next young woman or man

peering through a microscope at the next little critter,

که کنجکاوانه برای حل سوالی که امروز حتی نمی‌دانیم یک سوال است

the next bit of pond scum,

با میکروسکوپ به جاندار کوچک بعدی،‍ به کف آبگیر کوچک بعدی نگاه می‌کنند،

curious about a question we don't even know today is a question?

سرمایه گذاری می‌کنیم؟

It could be a great question that could impact all the world.

می‌تواند سوالی باشد که روی کل جهان اثر بگذارد.

And maybe, maybe you're curious about you.

و شاید، شاید شما راجع به خودتان کنجکاو باشید.

Now that you know how to protect your telomeres,

حالا که می‌دانید چگونه از تلومرتان محافظت کنید

are you curious what are you going to do

آیا کنجکاو هستید که با آن همه سال‌هایی

with all those decades of brimming good health?

که از سلامتی غافل بودید چه خواهید کرد؟

And now that you know you could impact the telomeres of others,

و حالا که شما می‌دانید می‌توانید روی تلومر بقیه اثر بگذارید،

are you curious

آیا کنجکاو هستید

how will you make a difference?

که چگونه تفاوتی ایجاد خواهید کرد؟

And now that you know the power of curiosity to change the world,

و اکنون که می‌دانید قدرت کنجکاوی، چگونه می‌تواند دنیا را تغییر دهد،

how will you make sure that the world invests in curiosity

چگونه اطمینان حاصل خواهید کرد که جهان

به خاطر نسل‌های که بعد از ما می‌آیند روی کنجکاوی سرمایه گذاری خواهد کرد؟

for the sake of the generations that will come after us?

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)